CMP (Ομοσπονδία Λαϊκών Κινημάτων) -Τμήμα Αργεντινής
Το πολιτικοστρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε και εξόρισε παράνομα το συνταγματικό πρόεδρο της Ονδούρας, Μανουέλ Ζελάγια, στις 28 του Ιούνη του 2009, είναι η δεύτερη συγκεκριμένη απόπειρα του ιμπεριαλισμού στον 21ο αιώνα, να καταστρέψει γνήσιες κυβερνήσεις, που αναδείχτηκαν από δημοκρατικές εκλογές και που προχωράνε προς μια ολοκληρωμένη, οικονομική και κοινωνική δημοκρατία. Το κάνει μέσα από τους στρατηγούς του Πενταγώνου, τις στρατιωτικές βάσεις τους που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην Κεντρική Αμερική, σαν ένα βήμα πριν την επιστροφή στην πολιτική της «εθνικής ασφάλειας», σαν στρατηγικό πολιορκητικό κριό και στην κατευθυνόμενη επιβολή, μέσα από βολικές και υποχείριες κυβερνήσεις, της παλιάς εξωτερικής τους πολιτικής στην ήπειρο. Η προηγούμενη δράση ήταν αυτή της 11 του Απρίλη του 2002, ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες, στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, που επέβαλε για 47 ώρες τη νόθα κυβέρνηση του Καρμόνα, του «κοντού», μέχρι που ο λαός στους δρόμους και οι επαναστατικές και νόμιμες ένοπλες δυνάμεις αποκατέστησαν τη νομιμότητα και τη δημοκρατία, με τον πρόεδρο Ούγκο Τσάβες. Τώρα, το πραξικόπημα στην Ονδούρα είναι στην ίδια γραμμή κι έχει την ίδια πηγή, τόσο στην καπιταλιστική αντιδραστική και ταξική κοινωνική αντίληψη, όσο και στον πολιτικό στόχο, να σταματήσουν μια δημοκρατική πρόοδο και τις νέες μορφές διανομής του εθνικού εισοδήματος, που αποτυπώνουν οι κυβερνήσεις που προχωράνε σε αντιιμπεριαλιστικά επαναστατικά μέτρα στην κάθε χώρα. Δεν είναι ένα τυχαίο χτύπημα, αλλά αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας, όπου ο ιμπεριαλισμός, μέσα στην καθολική του κρίση, έχει μόνο δυο δρόμους για να διατηρηθεί: 1) Να οργανώσει, όπως προτείνει ο τωρινός πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, μια πολιτική σχέση με τη Λατινική Αμερική, με διαφορετική μορφή απ’ αυτή που προωθήθηκε μέχρι τώρα, αλλά χωρίς να εξειδικεύει αυτή τη μορφή, ούτε να προωθεί την εφαρμογή αυτών των νέων σχέσεων στο ημισφαίριο, πράγμα που καταλήγει στο χρόνο και στη διάρθρωση να είναι απλά μια τακτική για την επιβολή της γενικής στρατηγικής, ίδιας μ’ αυτή του δόγματος Μονρόε (1823), δηλαδή «Αμερική για τους αμερικανούς» (βο-ρειοαμερικανούς), του Τζέιμς Μονρόε, δυο φορές προέδρου των ΗΠΑ το 19ο αιώνα. Και 2) την πολιτική του «μαστίγιου», σαν δεύτερη επιλογή επιβολής, που είναι αυτή που επισείει σήμερα το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ. Οι μορφές της επιβολής είναι το «καρρότο» που δελεάζει τα «γαϊδούρια» (γι’ αυτούς γαϊδούρια είναι ο λαός), ή η ανοιχτή και εντεινόμενη εισβολή μέσα από «στρατιωτικές βάσεις», κάτω από διαφορετικές μάσκες, όπως η πάλη ενάντια στην «τρομοκρατία και τα ναρκωτικά», όπως επιχειρούν να κάνουν στην Παραγουάη τώρα. Όλο αυτό σαν μέρος αυτού που χαρακτηρίζεται σαν επικοινωνιακός «περιφερικός πόλεμος μικρής έντασης», σαν ένα όπλο που εισβάλει καθημερινά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μια κατάσταση που στην Αργεντινή βρισκόμαστε στο δρόμο του να τη συντρίψουμε, με το νέο Νόμο για τα Οπτικοακουστικά Μέσα (SCA), που προτάθηκε από την κυβέρνηση της συντρόφισσας Κριστί-να Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ και που τώρα συζητιέται για την επικύρωση του στο συμβούλιο των γερουσιαστών της δημοκρατίας.
Τα γεγονότα στην Ονδούρα μας θέτουν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα: Ο ιμπεριαλισμός ξαναπαίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες μέσα από στρατιωτικές δράσεις, λίγο πολύ καμουφλαρισμένες, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες που μπορούν να επισύρουν, στην πορεία των διεθνών σχέσεων του. Η διαμάχη ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών, που προσπαθεί να υποστηρίξει την πολιτική της διείσδυσης, σύμφωνα με την αναφερθείσα περίπτωση 1 και το στρατιωτικό -βιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιπροσωπεύεται από το Πεντάγωνο, σύμφωνα με την περίπτωση 2, δεν αφορά το βάθος, αλλά της μορφές εφαρμογής μιας ξεκάθαρης πολιτικής ελέγχου της περιοχής, που πριν τη θεωρούσαν σαν τον άνετο προαύλιο τους και τώρα οφείλουν να τη διεκδικήσουν από τους λαούς και τις κυβερνήσεις που υπερασπίζουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την ολοκλήρωση κι ενότητα των εθνών. Μια πραγματικότητα που δεν υπήρχε στο «Σύμφωνο της Ουάσιγκτον», ούτε είχε προβλεφτεί ότι ήταν πιθανό να συμβεί, ενάντια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δηλαδή ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ. Οι εσωτερικοί παράγοντες της πολιτικής διαμάχης στην Ονδούρα δεν είναι το κεντρικό, αλλά το υποδεέστερο, γιατί προέρχεται από μια απλή αναδιάταξη των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων, σε μια χώρα όπου το καπιταλιστικό σύστημα, καθυποταγμένο στις πολυεθνικές της μπανάνας και των ορυχείων των ΗΠΑ, είχε τη δυνατότητα να κυβερνάει σε συμμαχία με την ντόπια ολιγαρχία, κατά τη διάρκεια σχεδόν δύο αιώνων και τώρα έχαναν, με τη συνταγματική κυβέρνηση του Ζελάγια. Το ιδιαίτερο στοιχείο ήταν η εξωτερική πολιτική, που άλλαξε με τον Μανουέλ Ζελάγια, αφού στράφηκε προς την Ολοκλήρωση της Καραϊβικής και της ALBA (Μπολιβαριανής Εναλλακτικής Λατινικής Αμερικής) και προς μια καθαρή συμμαχία με τη Βενεζουέλα και την Κούβα και με τον επαναστατικό τους ρόλο. Κι αυτό με τη σειρά του ευνόησε απόλυτα τον ιθαγενή πληθυσμό, τους αγρότες και τους εργαζόμενους της Ονδούρας, που αισθάνθηκαν ότι ξαναπαίζουν έναν κεντρικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της ιστορίας τους, όπως πριν περίπου δύο αιώνες, με τον Φραντσίσκο Μοραζάν και την Ομοσπονδία των Κεντροαμερικανικών Δημοκρατιών. Εκεί βρίσκεται η ρίζα της κρίσης και στη μορφή φαινόταν ότι κερδισμένο θα έβγαινε το φασιστικό πραξικόπημα, αλλά στην κοινωνική και πολιτική διάρθρωση, ο λαός της Ονδούρας και όλης της Λατινικής Αμερικής, ωριμάζοντας τη δράση του, ανακαταλαμβάνει χώρους και προχωράει προοδευτικά.
Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων της Ομοσπονδίας των Λαϊκών Κινημάτων (CMP), για μια ακόμα φορά στηρίζει τις δράσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης στο λαό και τη συνταγματική κυβέρνηση της Ονδούρας, τον Μανουέλ Ζελάγια, που ήδη έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις της Αργεντινής, του Εκουαδόρ, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, της Χιλής, του Μεξικού, κτλ, καταδικάζοντας από την πρώτη στιγμή το πολιτι-κο-στρατιωτικό πραξικόπημα και την ομηρία κι εξορία στην Κοσταρίκα του προέδρου Ζελάγια, από τους πραξικοπηματίες, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της δύναμης τους από τη Στρατιωτική Βάση των ΗΠΑ στο Σότο Κάνο, που από το 1981 διατηρούν οι ΗΠΑ, σαν δύναμη κατοχής του εδάφους της Ονδούρας. Η τωρινή κατάσταση, με την εγκατάσταση του προέδρου Ζελάγια στην πρωτεύουσα της Ονδούρας Τεγκουσιγκάλπα, στην πρεσβεία της Βραζιλίας, επιτρέπει μια αλλαγή στο συσχετισμό των δυνάμεων και μεταφέρει την κορυφή της κρίσης στο εχθρικό στρατόπεδο, σ’ αυτό του νόθου Μιτσελλέττι, εχθρού της δημοκρατίας, της κοινωνικής προόδου και της ενότητας της Λατινικής Αμερικής. Μια κατάσταση πολύ διαφορετική από εκείνη τη 15 του Σεπτέμβρη 1842, όταν τουφεκίστηκε από την προδοτική ολιγαρχία της Ονδούρας, ο στρατηγός Φραντσίσκο Μοραζάν, τη στιγμή που συμπληρώνονταν 21 χρόνια από την Ανεξαρτησία κι από την εγκαθίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κεντρικής Αμερικής, που ήταν ένα κομμάτι από το όνειρο του Σιμόν Μπο-λίβαρ και του Σαν Μαρτίν για το Νότο. Ο Φ. Μοραζάν, ο τελευταίος πρόεδρος αυτής της Ομοσπονδίας, σήμερα ζει στα γεγονότα, καθώς και πάλι, ένα Σεπτέμβρη, του 2009, τα γεγονότα στοχεύουν στο να επιβεβαιώσουν τα τελευταία λόγια του «Το μέλλον θα μας δικαιώσει».
Οι ώρες των ορδών των Μιτσελλέττι, CIA και Μοσσάντ είναι μετρημένες, αλλά και ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δέχεται μια από τις πιο μεγάλες ήττες των τελευταίων χρόνων, γιατί πρώτα πρώτα αναγκάστηκε να κρύψει τη συμμετοχή του κι αφού ήταν πίσω από το πραξικόπημα, σαν καθοδηγητής και στήριγμα στους πραξικοπηματίες, στη συνέχεια τους αρνήθηκε την υποστήριξη του στο να συνεχίσει ο Μιτσελλέττι, δηλαδή η μαριονέτα του. Κι αυτό ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ των αντεπαναστατικών, φασιστικών, αντιδημοκρατικών δεξιών στη Λατινική Αμερική και ταυτόχρονα ενισχύει την κοινωνική και πολιτική σιγουριά των λαών για την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία τους. Όχι μόνο για την ανάγκη, αλλά και τη δυνατότητα και τη συγκεκριμενοποίηση της πάλης για την κοινωνική πρόοδο.
Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων κάνει μια έκκληση σε όλες τις αδελφές οργανώσεις, στη χώρα και στον κόσμο, να ενισχύσουμε με την ενεργό αλληλεγγύη και συγκεκριμένη δέσμευση μας, την πάλη που προωθεί ο λαός της Ονδούρας και η νόμιμη κυβέρνηση του Μανουέλ Ζελάγια. Καταδικάζουμε τις δολοφονίες που αυτή η δικτατορία κάνει, όπως πριν τις έκανε ο Καρμόνα, ο «κοντός» και μικρός στη
Βενεζουέλα. Στηρίζουμε την καταδίκη στην ντε φάκτο και φασιστική κυβέρνηση του Μιτσελλέττι, που δήλωσε η συντρόφισσα πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ στον ΟΗΕ, όπως χαιρετίζουμε και την έκκληση της να μπει τέλος σ’ αυτή την κατάσταση. Στηρίζουμε τη στάση του συντρόφου προέδρου της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα, προειδοποιώντας τους μικρούς πίθηκους του Μιτσελλέττι (ζητούμε συγγνώμη από τους αληθινούς πίθηκους), να μην προσπαθήσουν να καταλάβουν την πρεσβεία της Βραζιλίας, όπου βρίσκεται ο πρόεδρος Ζελάγια. Ο ρόλος της Βραζιλίας και της Αργεντινής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της συνταγματικής νομιμότητας στην Ονδούρα, είναι πρωταρχικός στα πλαίσια της Λατινικής Αμερικής. Ο ρόλος του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, παρά τις προσπάθειες του να είναι πρωταγωνιστικός, όπως επίσης του ΟΗΕ, είναι πολύ κατώτερος. Όπως επίσης είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε την αταλάντευτη θέση της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Εκουαδόρ και της Νικαράγουας, που υπερασπίζουν ανοιχτά τα δικαιώματα του λαού της Ονδούρας και την επιστροφή του προέδρου Ζελάγια.
Ζούμε εξαιρετικές σημαντικές ώρες για την ιστορία της Λατινικής Αμερικής, το μέλλον αποφασίζεται σήμερα και σ’ αυτό, η κρίση στην Ονδούρα είναι ένα σημείο καμπής. Οι λαοί και οι δημοκρατικές, εθινικιστικές, αντιιμπεριαλιστικές κι επαναστατικές κυβερνήσεις, είναι ενωμένοι στην υπεράσπιση των κατακτήσεων και του υψηλού επιπέδου ανεξαρτησίας, ολοκλήρωσης κι ενότητας δράσης, που έχει ήδη κατακτηθεί. Η ALBA, η Ουνα-σούρ, είναι παραδείγματα πάνω σ’ αυτό το δρόμο. Η ΟΝΔΟΥΡΑ ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!!!
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!!!
Πάντα μαζί, Μέχρι τη Νίκη!!!
Λέον Κριστάλλι, Γραμματέας των Διεθνών Σχέσεων και της Μετανάστευσης του CMP (Τμήμα Αργεντινής).
24/10/2009
Το πολιτικοστρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε και εξόρισε παράνομα το συνταγματικό πρόεδρο της Ονδούρας, Μανουέλ Ζελάγια, στις 28 του Ιούνη του 2009, είναι η δεύτερη συγκεκριμένη απόπειρα του ιμπεριαλισμού στον 21ο αιώνα, να καταστρέψει γνήσιες κυβερνήσεις, που αναδείχτηκαν από δημοκρατικές εκλογές και που προχωράνε προς μια ολοκληρωμένη, οικονομική και κοινωνική δημοκρατία. Το κάνει μέσα από τους στρατηγούς του Πενταγώνου, τις στρατιωτικές βάσεις τους που έχουν ήδη εγκαταστήσει στην Κεντρική Αμερική, σαν ένα βήμα πριν την επιστροφή στην πολιτική της «εθνικής ασφάλειας», σαν στρατηγικό πολιορκητικό κριό και στην κατευθυνόμενη επιβολή, μέσα από βολικές και υποχείριες κυβερνήσεις, της παλιάς εξωτερικής τους πολιτικής στην ήπειρο. Η προηγούμενη δράση ήταν αυτή της 11 του Απρίλη του 2002, ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες, στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, που επέβαλε για 47 ώρες τη νόθα κυβέρνηση του Καρμόνα, του «κοντού», μέχρι που ο λαός στους δρόμους και οι επαναστατικές και νόμιμες ένοπλες δυνάμεις αποκατέστησαν τη νομιμότητα και τη δημοκρατία, με τον πρόεδρο Ούγκο Τσάβες. Τώρα, το πραξικόπημα στην Ονδούρα είναι στην ίδια γραμμή κι έχει την ίδια πηγή, τόσο στην καπιταλιστική αντιδραστική και ταξική κοινωνική αντίληψη, όσο και στον πολιτικό στόχο, να σταματήσουν μια δημοκρατική πρόοδο και τις νέες μορφές διανομής του εθνικού εισοδήματος, που αποτυπώνουν οι κυβερνήσεις που προχωράνε σε αντιιμπεριαλιστικά επαναστατικά μέτρα στην κάθε χώρα. Δεν είναι ένα τυχαίο χτύπημα, αλλά αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας, όπου ο ιμπεριαλισμός, μέσα στην καθολική του κρίση, έχει μόνο δυο δρόμους για να διατηρηθεί: 1) Να οργανώσει, όπως προτείνει ο τωρινός πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, μια πολιτική σχέση με τη Λατινική Αμερική, με διαφορετική μορφή απ’ αυτή που προωθήθηκε μέχρι τώρα, αλλά χωρίς να εξειδικεύει αυτή τη μορφή, ούτε να προωθεί την εφαρμογή αυτών των νέων σχέσεων στο ημισφαίριο, πράγμα που καταλήγει στο χρόνο και στη διάρθρωση να είναι απλά μια τακτική για την επιβολή της γενικής στρατηγικής, ίδιας μ’ αυτή του δόγματος Μονρόε (1823), δηλαδή «Αμερική για τους αμερικανούς» (βο-ρειοαμερικανούς), του Τζέιμς Μονρόε, δυο φορές προέδρου των ΗΠΑ το 19ο αιώνα. Και 2) την πολιτική του «μαστίγιου», σαν δεύτερη επιλογή επιβολής, που είναι αυτή που επισείει σήμερα το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ. Οι μορφές της επιβολής είναι το «καρρότο» που δελεάζει τα «γαϊδούρια» (γι’ αυτούς γαϊδούρια είναι ο λαός), ή η ανοιχτή και εντεινόμενη εισβολή μέσα από «στρατιωτικές βάσεις», κάτω από διαφορετικές μάσκες, όπως η πάλη ενάντια στην «τρομοκρατία και τα ναρκωτικά», όπως επιχειρούν να κάνουν στην Παραγουάη τώρα. Όλο αυτό σαν μέρος αυτού που χαρακτηρίζεται σαν επικοινωνιακός «περιφερικός πόλεμος μικρής έντασης», σαν ένα όπλο που εισβάλει καθημερινά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μια κατάσταση που στην Αργεντινή βρισκόμαστε στο δρόμο του να τη συντρίψουμε, με το νέο Νόμο για τα Οπτικοακουστικά Μέσα (SCA), που προτάθηκε από την κυβέρνηση της συντρόφισσας Κριστί-να Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ και που τώρα συζητιέται για την επικύρωση του στο συμβούλιο των γερουσιαστών της δημοκρατίας.
Τα γεγονότα στην Ονδούρα μας θέτουν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα: Ο ιμπεριαλισμός ξαναπαίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες μέσα από στρατιωτικές δράσεις, λίγο πολύ καμουφλαρισμένες, χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες που μπορούν να επισύρουν, στην πορεία των διεθνών σχέσεων του. Η διαμάχη ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών, που προσπαθεί να υποστηρίξει την πολιτική της διείσδυσης, σύμφωνα με την αναφερθείσα περίπτωση 1 και το στρατιωτικό -βιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιπροσωπεύεται από το Πεντάγωνο, σύμφωνα με την περίπτωση 2, δεν αφορά το βάθος, αλλά της μορφές εφαρμογής μιας ξεκάθαρης πολιτικής ελέγχου της περιοχής, που πριν τη θεωρούσαν σαν τον άνετο προαύλιο τους και τώρα οφείλουν να τη διεκδικήσουν από τους λαούς και τις κυβερνήσεις που υπερασπίζουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την ολοκλήρωση κι ενότητα των εθνών. Μια πραγματικότητα που δεν υπήρχε στο «Σύμφωνο της Ουάσιγκτον», ούτε είχε προβλεφτεί ότι ήταν πιθανό να συμβεί, ενάντια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δηλαδή ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ. Οι εσωτερικοί παράγοντες της πολιτικής διαμάχης στην Ονδούρα δεν είναι το κεντρικό, αλλά το υποδεέστερο, γιατί προέρχεται από μια απλή αναδιάταξη των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων, σε μια χώρα όπου το καπιταλιστικό σύστημα, καθυποταγμένο στις πολυεθνικές της μπανάνας και των ορυχείων των ΗΠΑ, είχε τη δυνατότητα να κυβερνάει σε συμμαχία με την ντόπια ολιγαρχία, κατά τη διάρκεια σχεδόν δύο αιώνων και τώρα έχαναν, με τη συνταγματική κυβέρνηση του Ζελάγια. Το ιδιαίτερο στοιχείο ήταν η εξωτερική πολιτική, που άλλαξε με τον Μανουέλ Ζελάγια, αφού στράφηκε προς την Ολοκλήρωση της Καραϊβικής και της ALBA (Μπολιβαριανής Εναλλακτικής Λατινικής Αμερικής) και προς μια καθαρή συμμαχία με τη Βενεζουέλα και την Κούβα και με τον επαναστατικό τους ρόλο. Κι αυτό με τη σειρά του ευνόησε απόλυτα τον ιθαγενή πληθυσμό, τους αγρότες και τους εργαζόμενους της Ονδούρας, που αισθάνθηκαν ότι ξαναπαίζουν έναν κεντρικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της ιστορίας τους, όπως πριν περίπου δύο αιώνες, με τον Φραντσίσκο Μοραζάν και την Ομοσπονδία των Κεντροαμερικανικών Δημοκρατιών. Εκεί βρίσκεται η ρίζα της κρίσης και στη μορφή φαινόταν ότι κερδισμένο θα έβγαινε το φασιστικό πραξικόπημα, αλλά στην κοινωνική και πολιτική διάρθρωση, ο λαός της Ονδούρας και όλης της Λατινικής Αμερικής, ωριμάζοντας τη δράση του, ανακαταλαμβάνει χώρους και προχωράει προοδευτικά.
Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων της Ομοσπονδίας των Λαϊκών Κινημάτων (CMP), για μια ακόμα φορά στηρίζει τις δράσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης στο λαό και τη συνταγματική κυβέρνηση της Ονδούρας, τον Μανουέλ Ζελάγια, που ήδη έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις της Αργεντινής, του Εκουαδόρ, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, της Χιλής, του Μεξικού, κτλ, καταδικάζοντας από την πρώτη στιγμή το πολιτι-κο-στρατιωτικό πραξικόπημα και την ομηρία κι εξορία στην Κοσταρίκα του προέδρου Ζελάγια, από τους πραξικοπηματίες, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της δύναμης τους από τη Στρατιωτική Βάση των ΗΠΑ στο Σότο Κάνο, που από το 1981 διατηρούν οι ΗΠΑ, σαν δύναμη κατοχής του εδάφους της Ονδούρας. Η τωρινή κατάσταση, με την εγκατάσταση του προέδρου Ζελάγια στην πρωτεύουσα της Ονδούρας Τεγκουσιγκάλπα, στην πρεσβεία της Βραζιλίας, επιτρέπει μια αλλαγή στο συσχετισμό των δυνάμεων και μεταφέρει την κορυφή της κρίσης στο εχθρικό στρατόπεδο, σ’ αυτό του νόθου Μιτσελλέττι, εχθρού της δημοκρατίας, της κοινωνικής προόδου και της ενότητας της Λατινικής Αμερικής. Μια κατάσταση πολύ διαφορετική από εκείνη τη 15 του Σεπτέμβρη 1842, όταν τουφεκίστηκε από την προδοτική ολιγαρχία της Ονδούρας, ο στρατηγός Φραντσίσκο Μοραζάν, τη στιγμή που συμπληρώνονταν 21 χρόνια από την Ανεξαρτησία κι από την εγκαθίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κεντρικής Αμερικής, που ήταν ένα κομμάτι από το όνειρο του Σιμόν Μπο-λίβαρ και του Σαν Μαρτίν για το Νότο. Ο Φ. Μοραζάν, ο τελευταίος πρόεδρος αυτής της Ομοσπονδίας, σήμερα ζει στα γεγονότα, καθώς και πάλι, ένα Σεπτέμβρη, του 2009, τα γεγονότα στοχεύουν στο να επιβεβαιώσουν τα τελευταία λόγια του «Το μέλλον θα μας δικαιώσει».
Οι ώρες των ορδών των Μιτσελλέττι, CIA και Μοσσάντ είναι μετρημένες, αλλά και ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δέχεται μια από τις πιο μεγάλες ήττες των τελευταίων χρόνων, γιατί πρώτα πρώτα αναγκάστηκε να κρύψει τη συμμετοχή του κι αφού ήταν πίσω από το πραξικόπημα, σαν καθοδηγητής και στήριγμα στους πραξικοπηματίες, στη συνέχεια τους αρνήθηκε την υποστήριξη του στο να συνεχίσει ο Μιτσελλέττι, δηλαδή η μαριονέτα του. Κι αυτό ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ των αντεπαναστατικών, φασιστικών, αντιδημοκρατικών δεξιών στη Λατινική Αμερική και ταυτόχρονα ενισχύει την κοινωνική και πολιτική σιγουριά των λαών για την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία τους. Όχι μόνο για την ανάγκη, αλλά και τη δυνατότητα και τη συγκεκριμενοποίηση της πάλης για την κοινωνική πρόοδο.
Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων κάνει μια έκκληση σε όλες τις αδελφές οργανώσεις, στη χώρα και στον κόσμο, να ενισχύσουμε με την ενεργό αλληλεγγύη και συγκεκριμένη δέσμευση μας, την πάλη που προωθεί ο λαός της Ονδούρας και η νόμιμη κυβέρνηση του Μανουέλ Ζελάγια. Καταδικάζουμε τις δολοφονίες που αυτή η δικτατορία κάνει, όπως πριν τις έκανε ο Καρμόνα, ο «κοντός» και μικρός στη
Βενεζουέλα. Στηρίζουμε την καταδίκη στην ντε φάκτο και φασιστική κυβέρνηση του Μιτσελλέττι, που δήλωσε η συντρόφισσα πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ στον ΟΗΕ, όπως χαιρετίζουμε και την έκκληση της να μπει τέλος σ’ αυτή την κατάσταση. Στηρίζουμε τη στάση του συντρόφου προέδρου της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα, προειδοποιώντας τους μικρούς πίθηκους του Μιτσελλέττι (ζητούμε συγγνώμη από τους αληθινούς πίθηκους), να μην προσπαθήσουν να καταλάβουν την πρεσβεία της Βραζιλίας, όπου βρίσκεται ο πρόεδρος Ζελάγια. Ο ρόλος της Βραζιλίας και της Αργεντινής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της συνταγματικής νομιμότητας στην Ονδούρα, είναι πρωταρχικός στα πλαίσια της Λατινικής Αμερικής. Ο ρόλος του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, παρά τις προσπάθειες του να είναι πρωταγωνιστικός, όπως επίσης του ΟΗΕ, είναι πολύ κατώτερος. Όπως επίσης είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε την αταλάντευτη θέση της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Εκουαδόρ και της Νικαράγουας, που υπερασπίζουν ανοιχτά τα δικαιώματα του λαού της Ονδούρας και την επιστροφή του προέδρου Ζελάγια.
Ζούμε εξαιρετικές σημαντικές ώρες για την ιστορία της Λατινικής Αμερικής, το μέλλον αποφασίζεται σήμερα και σ’ αυτό, η κρίση στην Ονδούρα είναι ένα σημείο καμπής. Οι λαοί και οι δημοκρατικές, εθινικιστικές, αντιιμπεριαλιστικές κι επαναστατικές κυβερνήσεις, είναι ενωμένοι στην υπεράσπιση των κατακτήσεων και του υψηλού επιπέδου ανεξαρτησίας, ολοκλήρωσης κι ενότητας δράσης, που έχει ήδη κατακτηθεί. Η ALBA, η Ουνα-σούρ, είναι παραδείγματα πάνω σ’ αυτό το δρόμο. Η ΟΝΔΟΥΡΑ ΘΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!!!
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!!!
Πάντα μαζί, Μέχρι τη Νίκη!!!
Λέον Κριστάλλι, Γραμματέας των Διεθνών Σχέσεων και της Μετανάστευσης του CMP (Τμήμα Αργεντινής).
24/10/2009