Είναι αναπόφευκτο να μην μπορούν να συνυπάρξουν η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, πόλεμος και φασισμός, με την ωρίμανση της ανθρωπότητας για τον κομμουνισμό. Αυτό δείχνει η σύγκρουση των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου -έχοντας στην πρωτοπορία τους τον ελληνικό λαό-, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία υποδέχονται με κομμουνιστικό συναίσθημα και συνείδηση τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό και τον πόλεμό του κι ενάντια στα ρατσιστικά και φασιστικά τείχη και συμμορίες, που κατασκευάζει με τους «θεσμούς» και τις κυβερνήσεις του, απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες . Πρόκειται για μια διαρκή άλλωστε εναλλαγή της θέσης των λαών της κάθε χώρας, σαν φιλοξενούντες και φιλοξενούμενοι, ανάλογα με το πού κάθε φορά χτυπάει ο ιμπεριαλισμός και ο αντιλαϊκός πόλεμός του. Πριν φιλοξενούμενοι ήταν οι Έλληνες, σε όλες τις ηπείρους και κύρια στα γειτονικά Εργατικά Κράτη τον περασμένο αιώνα, τώρα αυτοί είναι οι φιλοξενούντες τους διωγμένους από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, όλη τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία και μέχρι πρόσφατα, αλλά και τώρα ακόμα από τα Βαλκάνια. Ενώ και τώρα, πολλοί Έλληνες οικονομικοί μετανάστες, συνεχίζουν να φεύγουν από την πατρίδα τους, διωγμένοι από τον οικονομικό πόλεμο του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Ελλάδα.
Είναι μια σύγκρουση που φτάνει στην τελική αναμέτρηση και λογοδοσία, σύστημα ενάντια σε σύστημα, σοσιαλισμός ενάντια στον καπιταλισμό, σοσιαλιστική διαρκής πρόοδος και ειρήνη, ενάντια στη διαρκή καπιταλιστική κρίση, καθυστέρηση, οπισθοδρόμηση, φασισμό και πόλεμο. Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, αναπόφευκτα, δεν έχει άλλο τρόπο να επιβιώσει, παρά μόνο καταδιώκοντας, περιθωριοποιώντας, αφανίζοντας και δολοφονώντας τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Οι ώριμοι για το σοσιαλισμό λαοί και αντικειμενικές υλικές συνθήκες, πρέπει και μπορούν, βρίσκουν ήδη τον τρόπο να επιβιώσουν και να προοδεύσουν -η υποδοχή των προσφύγων και των μεταναστών από τους λαούς όλου του κόσμου το δείχνει- με τον αναπόφευκτα μοναδικό προοδευτικό τρόπο:
ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ, ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.
Χαιρετίζουμε τον ελληνικό λαό και τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις του, που με κομμουνιστικό συναίσθημα και συνείδηση, υποδέχονται τους πρόσφυγες που δημιουργεί ο πόλεμος του ιμπεριαλισμού και των δολοφόνων πρακτόρων του στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική, όλο τον κόσμο. Ο ελληνικός λαός εκφράζει και αντιπροσωπεύει αυτή την κοινωνική και πολιτική παγκόσμια αντιπαράθεση, Δυαδική Εξουσία και σύγκρουση, συστήματος ενάντια σε σύστημα: καπιταλιστική βαρβαρότητα, φασισμός και πόλεμος από τη μια και ώριμη για το σοσιαλισμό ανθρωπότητα από την άλλη.
Ο ιμπεριαλισμός, στην τελευταία, ακροτελεύτια κι επιθανάτια ολοκληρωτική κρίση συγκέντρωσης, αποσύνθεσης και παρασιτισμού, αναπόφευκτα καταφεύγει στον πόλεμο και στο φασισμό για να επιβιώσει. Κάνει κατευθείαν ιμπεριαλιστικές εισβολές, επιδρομές, κατοχές χωρών, διαμελισμό και διάλυση εθνικών κρατών και ταυτόχρονα παροτρύνει εμφυλίους πολέμους, δήθεν θρησκευτικούς, οργανωτής και ηγούμενος των πιο δολοφονικών μαφιών της μιας τουλάχιστον από τις αντίπαλες πλευρές.
Αυτό είναι που κάνει κι όταν οι οργανωμένες δολοφονικές μαφίες του, ενεργούν -προβοκατόρικα- στ’ όνομα της «εκδίκησης» απέναντι σ’ αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με αποκορύφωμα και ακραία έκφραση αυτού του φαύλου κι εγκληματικού κύκλου το «όποιος δεν είναι μαζί μας -δηλαδή με τον ιμπεριαλισμό και τους τζιχαντιστές του- είναι εχθρός μας». Με την ίδια αιτία και αφορμή αναπτύσσει την πολεμική προετοιμασία και δράση του, όπως σε όλη τη Μέση Ανατολή και τώρα στη Μεσόγειο, αφενός για να σταματήσει δήθεν τις δολοφονικές μαφίες, που αυτός δημιούργησε κι αφετέρου για ν’ αντιμετωπίσει το «προσφυγικό πρόβλημα», που
επίσης αυτός δημιούργησε. Το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ καταδιώκει και δολοφονεί τους πρόσφυγες κι αυτό το ίδιο αναπτύσσεται τώρα στο Αιγαίο για να τους «σώσει» και να τους «επαναπροωθήσει». Ενώ το ουσιαστικό (Γερμανία) κλείσιμο των συνόρων για τους πρόσφυγες, απ’ όλους-πλην της Ελλάδας- ευρωπαίους «εταίρους» και το ακόμα και τυπικό, «παράνομο», αντι-Σένγκεν, κλείσιμό τους από φασιστοειδείς κυβερνήσεις, όπως της ομάδας Βίζεγκραντ, αλλά και οι διακινητές, μαυραγορίτες, ψυχών και αγαθών, δεν είναι κι αυτό παρά μια έκφραση των αιτίων και των αποτελεσμάτων της ίδιας ιμπεριαλιστικής αντιλαϊκής επιδρομής και πολέμου και με όλα τα μέσα. Από καπιταλιστική κρίση, πόλεμο και φασισμό ξεκινούν οι πρόσφυγες, σε καπιταλιστική κρίση, φασισμό και πόλεμο τελειώνουν τη μαρτυρική τους πορεία! Το μοναδικό καταφύγιό τους, όπως και όλων των λαών, είναι η σοσιαλιστική ανθρωπιά και προοπτική και οι μεταβατικές σ’ αυτή την κατεύθυνση αριστερές κυβερνήσεις, όπως της Ελλάδας.
Είναι γι’ αυτό που αυτό το ίδιο βάρβαρο ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και οι αντιλαϊκοί και πολεμικοί «θεσμοί» του, έχουν σαν έναν από τους κύριους ιστορικούς κοινωνικοπολιτικούς και συγκεκριμένους στόχους, ν’ αποσταθεροποιήσουν και ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Γιατί σαν ένας ενδιάμεσος, Μεταβατικός Φάρος, προσανατολίζει τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, προς το Φάρο που Φωτίζει τον κόσμο, το Σοσιαλισμό. Έτσι ώστε τις καπιταλιστικές τρικυμίες, κατακλυσμούς και πνιγμούς των προσφύγων και όλων των λαών και χωρών του κόσμου, να τις αντιμετωπίζει και να τις εξαφανίζει με την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική μπουνάτσα και δημιουργική νηνεμία. Σαν αυτή -κι ακόμα πιο διαρκή και συνεχή-, που η ανθρωπότητα ήδη έχει γνωρίσει με τις κατακτήσεις της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και διεξόδου, στο δρόμο προς το Επαναστατικό κι Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος. Είναι γι’ αυτό που το σύστημα εξαπολύεται λυσσαλέα ενάντια στις Κομμουνιστικές, Αριστερές, αντιιμπεριαλιστικές και προοδευτικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, στη Λατινική Αμερική, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία. Σαν συνέχεια των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών επιδρομών, επεμβάσεων, εισβολών, ανατροπών και οπισθοδρομήσεων στα πρώην Επαναστατικά και Εργατικά Κράτη του κόσμου, τον περασμένο αιώνα. Που πάντα όμως μένουν ζωντανά στην πείρα και τη συνείδηση των λαών αυτών των χωρών, με επικεφαλής τις σοβιετικές μάζες, που αναγκάζουν την τωρινή ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας και τον Πούτιν να δρουν, κύρια στο διεθνές επίπεδο, σαν εκπρόσωποι της προηγούμενης ΕΣΣΔ, σ’ αυτή την τελική αντιπαράθεση, σύγκρουση και λογοδοσία ανάμεσα στα δύο συστήματα.
Ο ιμπεριαλισμός, δημιουργεί ο ίδιος τις αιτίες, τις συνθήκες και τις αφορμές για το Διαρκή Πόλεμο και για έναν ανοιχτό νέο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έχει σαν κύριο στόχο του -κατά ομολογία των ίδιων των απολογητών του- τη Ρωσία (με σοβιετική κοινωνική βάση) και το ιδιόμορφο Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Κίνας, αλλά και όποια χώρα, κυβέρνηση, ακόμα και προσωπικότητα συμμαχεί μαζί τους, αντικειμενικά ή/και συνειδητά. Είναι γι’ αυτό που το κύριο βάρος των πολεμικών του επεμ- βάσεων, με τις συνέπειές του στο προσφυγικό, το ρίχνει στην περιοχή που συνορεύει ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτές τις δύο μεγάλες χώρες. Που ανάμεσα στ’ άλλα βρίσκονται στο πλευρό και αντικειμενικά είναι μέρος του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιπολεμικού και Αντιφασιστικού Μετώπου. Που πρέπει, μπορεί και βρίσκεται στο δρόμο του συνειδητού και Οργανωμένου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, που θα περιλαμβάνει όλες τις χώρες και λαούς του κόσμου, φιλοξενούντες και φιλοξενούμενους. Γιατί όλοι είναι στόχοι και θύματα του ίδιου συστήματος, ακόμα και στις ίδιες τις κεντρικές χώρες του καπιταλιστικού συστήματος. Και ταυτόχρονα θα έχει ένα και μοναδικό προοδευτικό και ειρηνικό προσανατολισμό και κοινωνική πορεία, τη Σοσιαλιστική. Είναι για όλα αυτά που τα φασιστικά δολοφονικά τάγματα εφόδου και συμμορίες, πάντα δημιουργήματα του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, δεν πρόκειται ποτέ πια να γίνουν μαζικό, πλειοψηφικό φασιστικό κίνημα και κόμμα, παρά την έλλειψη -για την ώρα- μιας μαζικής και επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς και διεξόδου, πορείας προς τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, στο Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και στο Σοσιαλισμό, στην κάθε χώρα και στον κόσμο. Είναι η ωρίμανση των μαζών και των αντικειμενικών συνθηκών για το σοσιαλισμό, αυτή που εμποδίζει να βρει μαζική υποστήριξη ο πόλεμος και ο φασισμός του ιμπεριαλισμού, των οργανισμών, των «θεσμών» και των συμμοριών του, αυτών του ΝΑΤΟ, των «Δυνάμεων Κρούσης», των «Χρυσαυγιτών» στην κάθε χώρα και των «τζιχαντιστών» του. Είναι αυτή η ωρίμανση των μαζών και των συνθηκών για το σοσιαλισμό, αυτή που αναγκάζει ακόμα και τη Μέρκελ και τον Ομπάμα, όχι μόνο να δηλώνουν πολέμιοι του ρατσισμού και του φασισμού, αλλά και να επιτίθενται στον Τραμπ και στον κάθε είδους - κύρια κρυφό - οπαδό του Χίτλερ. Κι είναι γι’ αυτό που ο πόλεμος και ο φασισμός του ιμπεριαλισμού και των συμμοριών του, στοχεύει αδιάκριτα όλους τους λαούς του κόσμου, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, πολιτισμό, κτλ. Η Ελλάδα και η Αριστερή Κυβέρνησή της είναι ένας τέτοιος στόχος, πείραμα, γενική δοκιμή για τον αντιλαϊκό διαρκή και παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό.
Το διακύβευμα «Ευρώπη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, ή Ευρώπη της Αλληλεγγύης» που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σ. Αλέξης Τσίπρας πρόβαλε στην ομιλία του στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό, ανάγεται στο διακύβευμα: Ευρώπη απαξιωμένη από αυτόν τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, ή Ευρώπη αντάξια αυτών των Λαών της, που με κάθε τρόπο δείχνουν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ότι είναι ώριμοι για τη Νέα Κοινωνία , για το «Νέο Εφικτό Κόσμο», το Σοσιαλιστικό, παρά την έλλειψη -προς το παρόν- ηγεσίας που θα προγραμματίσει και θα προωθήσει στην πράξη αυτή την πορεία; Η Ευρώπη του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να έχει άλλες «αξίες», έξω από τον πόλεμο και το φασισμό. Οι «ιδρυτικές αξίες» όσο και οι «αποφάσεις για το προσφυγικό», που παίρνονται από τους «θεσμούς» αυτής της Ευρώπης, είναι για να μην τηρούνται ποτέ, για να υποτάσσουν τη γραφειοκρατία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά δεν αφορούν τα Κόμματα της Αριστεράς, αλλά τη γραφειοκρατία τους) σ’ αυτές κι αυτή η γραφειοκρατία με τη σειρά της να προσπαθεί να συγκρατεί τους ώριμους για το σοσιαλισμό λαούς, στα καπιταλιστικά πλαίσια, ενός ανύπαρκτου και ανέφικτου «καλού καπιταλισμού». Όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένα, καλός καπιταλισμός είναι μόνο αυτός που καταργείται, κάτω από την Πολιτική και Κοινωνική Ηγεμονία του Οργανωμένου Λαού και της Αριστεράς. Οι «αξίες» και οι «αποφάσεις» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, κτλ, είναι κάτι σαν τις προεκλογικές υποσχέσεις των αστικών κομμάτων και με τον ίδιο ακριβώς μετεκλογικό στόχο και πρακτική αθέτησής τους. Αυτό δείχνει και η στάση της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων της χώρας, που «βγαίνουν από τα αριστερά», απέναντι στην Κυβέρνηση της Αριστεράς, κύρια στο οικονομικό πεδίο (τελευταία και με την «ευαισθησία» της στο προσφυγικό), γιατί έκαναν και θα κάνουν στην πράξη την πιο δεξιά εφαρμογή του πολεμικού και φασιστικού νεοφιλελευθερισμού. Η εκλογή του Μητσοτάκη και του Γεωργιάδη στην ηγεσία της ΝΔ το δείχνει απροκάλυπτα.
Οι οποιεσδήποτε διαφορές στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, σε σχέση με τις «αποφάσεις που δεν τηρούνται και πρέπει να τηρηθούν», δείχνουν την επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» του καθενός και όλου του συστήματος μαζί. Αλλά ακριβώς σ’ αυτή ιδιαίτερα τη φάση της κρίσης του, είναι πολύ λίγο ή και καθόλου, που μπορούν αυτές οι διαφορές να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς του επαναστατικού, προοδευτικού, αριστερού και σοσιαλιστικού στρατοπέδου, συγκεκριμένα από τη μεριά της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Κι ο μόνος τρόπος που μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε αυτό, είναι ακριβώς ο αντίθετος απ’ αυτό που κάνει ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις του. Αυτοί συμφωνούν και τηρούν όλες τις αντιλαϊκές και πολεμικές αποφάσεις τους, ενώ δεν τηρούν καμιά από τις «σωστές» αποφάσεις τους, που άλλωστε παίρνονται μόνο και μόνο κάτω από την πίεση της ωρίμανσης, της θέλησης και των ταξικών και ιστορικών διεκδικήσεων των λαών της ηπείρου, όπως είναι αντιφασισμός τους. Εμείς πρέπει και μπορούμε να τηρούμε μόνο τις «σωστές» αποφάσεις της ΕΕ και να μην τηρούμε τις αντιλαϊκές και πολεμικές. Ποτέ δεν πρέπει να απαιτούμε την «τήρηση όλων των αποφάσεων» και τα
«ίσα μέτρα και σταθμά», γιατί αυτό θα το χρησιμοποιήσει και το χρησιμοποιεί αντίστροφα ο ιμπεριαλισμός. Μια τέτοια αντιιμπεριαλιστική στάση, είναι η εφαρμογή στην πράξη αυτού που είπε
ο πρωθυπουργός σ’ αυτή του την ομιλία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «Η προσφυγική κρίση δεν χωρίζει χώρες, αλλά ιδέες και πολιτικές». Και πραγματικά χρειάζεται «αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών… για μια -τέτοια- Επανίδρυση της Ευρώπης». Όσο την Πολιτική Ηγεμονία
της Ευρώπης την έχει ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι και θεσμοί, δεν μπορεί παρά αναπόφευκτα να υπάρχουν «δύο μέτρα και σταθμά» στις αποφάσεις τους και την εφαρμογή τους.
Γιατί αυτό καθορίζεται από τα ίδια και μοναδικά συμφέροντα του συστήματος. Και η Ηγεμονία της Αριστεράς αρχίζει με τη σειρά της από τώρα, από χθες.
Είναι γιατί δεν υπάρχει καμιά αντίφαση ανάμεσα στην «ελεύθερη κίνηση στην οικονομία και στη λιτότητα» από τη μια και το «κλείσιμο των συνόρων για τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες»
από την άλλη. Αντίφαση που τη διαβλέπει -λαθεμένα, αλλά πιστεύουμε για λόγους διδακτικούς και τακτικούς -ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Αντίθετα, είναι οι δύο όψεις του ίδιου και μοναδικού νομίσματος, του ιμπεριαλιστικού, όσο κι αν αυτό το «νόμισμα» -η μάλλον επειδή ακριβώς – είναι κάλπικο, εικονικό, παρασιτικό, στη φάση που ζούμε. Ο ιμπεριαλισμός στηρίζεται μόνο και
μόνο στην ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων του και μάλιστα κάθε φορά και
περισσότερο στα λεγόμενα «αποδημητικά», «μεταναστευτικά», κερδοσκοπικά και αρπακτικά κεφάλαιά του, σε όλο τον κόσμο. Είναι κι αυτά «πρόσφυγες», «μετανάστες», φυγάδες και φυγόδικοι, προς «φορολογικούς -και όχι μόνο- παραδείσους», κτλ. Φεύγουν, εξάγονται
από τις χώρες όπου παράγονται, μέσα από τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζόμενων των ίδιων των χωρών τουw, αλλά και όλου του κόσμου, μέσα από την υπερεκμετάλλευση, την καταπίεση, την ανεργία, την περιθωριοποίηση, την πείνα και την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο, εκατοντάδων κι εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου γης. Για να καταφύγουν και να καταλήξουν αυτά τα κεφάλαια στα μεγάλα παγκόσμια, όπου γης, χρηματιστικά και τραπεζικά τοκογλυφικά κερδοσκοπικά κέντρα και στην κύρια πηγή ιμπεριαλιστικής «πραγματικής» παραγωγής και διανομής, που είναι τα οπλικά συστήματα και τα ναρκωτικά. Για να συνεχίσουν σε άλλο, ανώτερο ιμπεριαλιστικό επίπεδο την παγκοσμιοποιημένη υπερεκμετάλλευση όλων των λαών του κόσμου, μέσα από τη χιλιάδες φορές αποπληρωμή του Χρέους όλων των χωρών στους αρπακτικούς «δανειστές» και τους «θεσμούς» τους. Η παλιά ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, με τις αποικιακές, μισοαποικιακές και περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, έχει αλλάξει μορφή κι έχει μετατραπεί σε νεοαποικιοκρατία, με μετατροπή όλων των χωρών σε Αποικίες Χρέους, μ’ ένα Διαρκή στρατό κατοχής, το Χρέος. Ακόμα και στις χώρες που είναι οικονομικά και πολιτικά κέντρα αυτού του συστήματος. Είναι το αποκορύφωμα, η ακροτελεύτια κι επιθανάτια για το σύστημα μορφή αυτού που λέμε «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» και που μάλιστα έχει συγκεντρωθεί σε ελάχιστα χέρια-κεφαλές, που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη χώρα καταγωγής τους. Αντίθετα, την υπερεκμεταλλεύονται και αφανίζουν τους ανθρώπους της. Πώς λοιπόν να δεχτούν άλλους ανθρώπους σ’ αυτές, όπως έκαναν πριν, στη φάση της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος και τους χρειάζονταν. Πρώτα πρώτα χρειάζονταν τους οικονομικούς μετανάστες -για να μεγαλώνουν το λεγόμενο «εφεδρικό εργατικό στρατό» και να μειώνουν το κόστος της εργατικής δύναμης και το επίπεδο εργασίας και ζωής των εργαζομένων των ίδιων των χωρών τους- και πολύ λιγότερο τους πολιτικούς πρόσφυγες, γιατί αυτοί πολιτικά ήταν επικίνδυνοι, αφού βρίσκονταν πολύ κοντά στον πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, κτλ, αγώνα ενάντια σ’ αυτό το σύστημα. Είναι άλλωστε για τον ίδιο λόγο, που τομείς του ιμπεριαλισμού τώρα, όπως ανοιχτά η Μέρκελ, θέλει κάποιους πρόσφυγες, σαν τέτοιους οικονομικούς μετανάστες. Αλλά τα χρηματιστικά και στρατιωτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, αυτά που αποφασίζουν, το απαγορεύουν. Γιατί ξέρουν καλά, ότι πρόσφυγες και μετανάστες θα ενταχτούν, μπορούν και πρέπει να ενταχτούν και μάλιστα με μεγάλο δυναμισμό, στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στις χώρες που θα τους υποδεχτούν. Μετατρέποντας σ’ ένα τεράστιο αντιιμπεριαλιστικό μπούμερανγκ, τον ιμπεριαλιστικό εκπατρισμό τους. Έχοντας και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες την προοδευτική, επαναστατική και σοσιαλιστική εμπειρία Επαναστατικών κι Εργατικών Κρατών. Όπως ήταν αυτή στα Επαναστατικά Κράτη του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου, του Αφγανιστάν, της Νότιας Υεμένης, πολλών αφρικανικών χωρών, κτλ, με την παρουσία και την υποστήριξη της ΕΣΣΔ και του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Όπως επίσης ήταν αυτή η εμπειρία στα Εργατικά Κράτη, όπως της Αλβανίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, ΕΣΣΔ, Πολωνίας, κτλ . Όπως επίσης έχοντας την προηγούμενη ιστορία ενός μεγάλου αρχαίου και όχι μόνο πολιτισμού, σε όλες αυτές τις χώρες, πολιτισμού που ακόμα και τα μνημεία του, προσπαθεί να γκρεμίσει ο ιμπεριαλισμός, μέσα από τους «τζιχαντιστές» πράκτορές του. Η ενότητα και η ταύτιση των προσφύγων με τους Έλληνες εργαζόμενους και όλο τον ελληνικό λαό, μέσα από την κινητοποίηση των αριστερών και προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων σε συμπαράστασή τους, δείχνει ταυτόχρονα και όλη την προηγούμενη ιστορική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ενότητά τους. Όπως επίσης το δείχνει και η στάση των 90 αυστριακών διανοούμενων ενάντια στις ρατσιστικές και φασιστικές αποφάσεις της ίδιας τους της κυβέρνησης. Αυτό επίσης έδειξε πριν από δεκαετίες, η ένταξη σ’ αυτή την ταξική πάλη των εργαζομένων στη Γερμανία, των Ελλήνων και Τούρκων μεταναστών. Και τώρα άμεσα πρέπει και μπορεί ν’ ανυψωθεί και να επεκταθεί αυτή η ένταξη-ενότητα των προσφύγων και μεταναστών με τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς που τους υποδέχονται, σε Οργανωτικό Κοινωνικο-Πολιτικό επίπεδο Κομμάτων της Αριστεράς-Συνδικάτων-Κοινωνικών και Πολιτιστικών Οργανώσεων και σε κάθε περίπτωση ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.
Η Εξαγωγή των ιμπεριαλιστικών Κεφαλαίων, συνοδεύεται αναπόφευκτα από την Εξαγωγή της Αντεπανάστασης, της αντίδρασης, της καθυστέρησης, της οπισθοδρόμησης, της ολοκληρωτικής κρίσης κι αποσύνθεσης, του πολέμου και του φασισμού, που ήδη ο ιμπεριαλισμός εφαρμόζει στις ίδιες τις κεντρικές χώρες του, ΗΠΑ, ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία), Ιαπωνία. Έτσι περισσότερο από Εξαγωγή της ιμπεριαλιστικής Αντεπανάστασης, είναι Παγκοσμιοποίησή της. Γι’ αυτό και η «Εξαγωγή της Επανάστασης», είναι και θα είναι, πρέπει και μπορεί να είναι Παγκοσμιοποίηση της Επανάστασης, Αντιιμπεριαλιστικής, Αντικαπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής, των εξεγερμένων, επαναστατημένων και Οργανωμένων Λαών του κόσμου. Και ο οργανωμένος, επιστημονικός σοσιαλιστικός τρόπος γι’ αυτό, είναι το«Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», με τα αναγκαία τοπικά, ηπειρωτικά και παγκόσμια Μέτωπα και Κυβερνήσεις, Αντιιμπεριαλιστικές, Λαϊκές, Δημοκρατικές Επανα- στατικές, Αλληλέγγυες και Σοσιαλιστικές.
Χαιρετίζουμε τη στάση της ελληνικής Κυβέρνησης της Αριστεράς και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, για την ανθρώπινη, αλληλέγγυα και σοσιαλιστική υποδοχή των προσφύγων και γιατί βρίσκεται σ’ αυτή την κατεύθυνση, που πρέπει και μπορεί να επεκταθεί και να βαθύνει. Σ’ αυτή άλλωστε την κατεύθυνση βρίσκεται και η τεράστια επιρροή αυτής της στάσης της Κυβέρνησης στην Ευρώπη και στον κόσμο και το αντικειμενικό αλληλέγγυο παγκόσμιο μέτωπο που έχει ήδη δημιουργηθεί και που μπορεί και πρέπει να οργανωθεί και ν’ ανυψωθεί στο επίπεδο της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης, με όλα τα αναγκαία κι εφικτά περιεχόμενα και μορφές της. Είναι έκφραση της ευαισθησίας αυτής της κυβέρνησης απέναντι στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική ωρίμανση, τη θέληση, τις διεκδικήσεις και τις δράσεις του λαϊκού κινήματος και όχι μόνο στο ζήτημα των προσφύγων. Αυτή η στάση της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, δείχνει ότι ΣΕ Ο,ΤΙ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΥΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΡΥΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΣ . Κι ότι και στο προσφυγικό πρόβλημα -όπως με την απειλή του βέτο στη σύνοδο κορυφής- κάνει Αντίσταση, Ανυπακοή κι όπου μπορεί Ανατροπή, στις αποφάσεις και δράσεις του ιμπεριαλισμού κι αναζητεί «αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών», για να παγκοσμιοποιηθεί, με κάθε τρόπο, αυτή η Αντίσταση στον Πόλεμο και το Φασισμό του συστήματος και σύντομα να γίνει Ρήξη και Ανατροπή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και δράσεων και του ίδιου του ιμπεριαλισμού και των «θεσμών» του.
Όσο κι αν στην επιφάνεια αυτό παρουσιάζεται σαν να πιστεύει σ’ έναν «καπιταλισμό, μια ΕΕ, με ανθρώπινο πρόσωπο», η συνολική προοπτική της Κυβέρνησης κι εν μέρει ήδη η δράση της, δείχνει ότι περισσότερο προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και ταυτόχρονα να κερδίσει «καλούς» καπιταλιστικούς τομείς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο-κι αυτό δεν είναι λάθος, το έκαναν όλες οι επαναστάσεις, αρχίζοντας από τη Ρώσικη Επανάσταση-, έχοντας τη γνώση κι εν μέρει ήδη τη δράση, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΠΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΗΔΗ ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΚΑΛΟΥΣ» ΤΟΜΕΙΣ ΤΟΥ. Κι αυτοί με τη σειρά τους οι τομείς το βλέπουν αυτό και προσπαθούν ν’ ανέβουν στο τρένο της προόδου της ιστορίας, παρόλο που είναι ολοφάνερο ότι αυτό βρίσκεται σε αντισυστημική κατεύθυνση. Η στάση του Προέδρου της Ελλάδας Π. Παυλόπουλου και του του Πάπα στο «προσφυγικό πρόβλημα» και όχι μόνο, αν και από διαφορετική αφετηρία κι επίπεδο, αυτό δείχνει. Κι αυτό είναι το ιστορικό κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο αυτού που είπε ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας στην κοινή συνέντευξη με το σοσιαλδημοκράτη Πιτέλα για το προσφυγικό: «…Η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξει πορεία και για ν’ αλλάξει πορεία η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί μέσα στην Ευρώπη. Η σύγκρουση που βιώνουμε σήμερα στο εσωτερικό της Ευρώπης, δεν είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στα κράτη. Είναι μια σύγκρουση πολιτική, ανάμεσα σε ιδέες, ανάμεσα στις προοδευτικές και τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, μια σύγκρουση, δυστυχώς ίσως, χωρίς ενδιάμεσες εκδοχές και βολικές αλλά ανιστόρητες υπεκφυγές.... Χρειάζεται να επανιδρύσουμε την Ευρώπη, στη βάση του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνοχής. Και βέβαια της πολιτικής ισοτιμίας των μελών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης…».
Αυτό που καθορίζει αυτή την αντισυστημική κατεύθυνση, είναι ο Φάρος του Σοσιαλισμού και οι λαοί του κόσμου, ώριμοι για την οικοδόμησή του. Όλοι οι λαοί του κόσμου, με τη Διεθνή Αλληλεγγύη τους, «δίνουν από το υστέρημά τους, σ’ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη», όπως δίνει ο ελληνικός λαός στους πρόσφυγες, παρά κι ενάντια στις καπιταλιστικές, εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής, που τους αναγκάζουν να διαθέτουν μόνο αυτό το προλεταριακό «υστέρημά τους». Το να φανταστούμε λοιπόν με χαρά και αισιοδοξία, το τί θα κάνουν αυτοί οι λαοί, όταν στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όπου δεν θα υπάρχει κανένα τέτοιο «υστέρημα», πάνω στη βάση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής, θα εφαρμόζουν την κομμουνιστική αρχή «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», δεν είναι μόνο φανταστικά όμορφο και υπέροχο, αλλά και κίνητρο για τη δημιουργία και τη δράση των νέων επιστημονικών σοσιαλιστικών ηγεσιών και οργάνων. Για τη γρήγορη Μετάβαση προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό.
ΕΚΚ(Τ-Π), 16/3/2016
Είναι μια σύγκρουση που φτάνει στην τελική αναμέτρηση και λογοδοσία, σύστημα ενάντια σε σύστημα, σοσιαλισμός ενάντια στον καπιταλισμό, σοσιαλιστική διαρκής πρόοδος και ειρήνη, ενάντια στη διαρκή καπιταλιστική κρίση, καθυστέρηση, οπισθοδρόμηση, φασισμό και πόλεμο. Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, αναπόφευκτα, δεν έχει άλλο τρόπο να επιβιώσει, παρά μόνο καταδιώκοντας, περιθωριοποιώντας, αφανίζοντας και δολοφονώντας τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Οι ώριμοι για το σοσιαλισμό λαοί και αντικειμενικές υλικές συνθήκες, πρέπει και μπορούν, βρίσκουν ήδη τον τρόπο να επιβιώσουν και να προοδεύσουν -η υποδοχή των προσφύγων και των μεταναστών από τους λαούς όλου του κόσμου το δείχνει- με τον αναπόφευκτα μοναδικό προοδευτικό τρόπο:
ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ, ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.
Χαιρετίζουμε τον ελληνικό λαό και τις κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις του, που με κομμουνιστικό συναίσθημα και συνείδηση, υποδέχονται τους πρόσφυγες που δημιουργεί ο πόλεμος του ιμπεριαλισμού και των δολοφόνων πρακτόρων του στη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, σ’ όλη τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Αφρική, όλο τον κόσμο. Ο ελληνικός λαός εκφράζει και αντιπροσωπεύει αυτή την κοινωνική και πολιτική παγκόσμια αντιπαράθεση, Δυαδική Εξουσία και σύγκρουση, συστήματος ενάντια σε σύστημα: καπιταλιστική βαρβαρότητα, φασισμός και πόλεμος από τη μια και ώριμη για το σοσιαλισμό ανθρωπότητα από την άλλη.
Ο ιμπεριαλισμός, στην τελευταία, ακροτελεύτια κι επιθανάτια ολοκληρωτική κρίση συγκέντρωσης, αποσύνθεσης και παρασιτισμού, αναπόφευκτα καταφεύγει στον πόλεμο και στο φασισμό για να επιβιώσει. Κάνει κατευθείαν ιμπεριαλιστικές εισβολές, επιδρομές, κατοχές χωρών, διαμελισμό και διάλυση εθνικών κρατών και ταυτόχρονα παροτρύνει εμφυλίους πολέμους, δήθεν θρησκευτικούς, οργανωτής και ηγούμενος των πιο δολοφονικών μαφιών της μιας τουλάχιστον από τις αντίπαλες πλευρές.
Αυτό είναι που κάνει κι όταν οι οργανωμένες δολοφονικές μαφίες του, ενεργούν -προβοκατόρικα- στ’ όνομα της «εκδίκησης» απέναντι σ’ αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Με αποκορύφωμα και ακραία έκφραση αυτού του φαύλου κι εγκληματικού κύκλου το «όποιος δεν είναι μαζί μας -δηλαδή με τον ιμπεριαλισμό και τους τζιχαντιστές του- είναι εχθρός μας». Με την ίδια αιτία και αφορμή αναπτύσσει την πολεμική προετοιμασία και δράση του, όπως σε όλη τη Μέση Ανατολή και τώρα στη Μεσόγειο, αφενός για να σταματήσει δήθεν τις δολοφονικές μαφίες, που αυτός δημιούργησε κι αφετέρου για ν’ αντιμετωπίσει το «προσφυγικό πρόβλημα», που
επίσης αυτός δημιούργησε. Το ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ καταδιώκει και δολοφονεί τους πρόσφυγες κι αυτό το ίδιο αναπτύσσεται τώρα στο Αιγαίο για να τους «σώσει» και να τους «επαναπροωθήσει». Ενώ το ουσιαστικό (Γερμανία) κλείσιμο των συνόρων για τους πρόσφυγες, απ’ όλους-πλην της Ελλάδας- ευρωπαίους «εταίρους» και το ακόμα και τυπικό, «παράνομο», αντι-Σένγκεν, κλείσιμό τους από φασιστοειδείς κυβερνήσεις, όπως της ομάδας Βίζεγκραντ, αλλά και οι διακινητές, μαυραγορίτες, ψυχών και αγαθών, δεν είναι κι αυτό παρά μια έκφραση των αιτίων και των αποτελεσμάτων της ίδιας ιμπεριαλιστικής αντιλαϊκής επιδρομής και πολέμου και με όλα τα μέσα. Από καπιταλιστική κρίση, πόλεμο και φασισμό ξεκινούν οι πρόσφυγες, σε καπιταλιστική κρίση, φασισμό και πόλεμο τελειώνουν τη μαρτυρική τους πορεία! Το μοναδικό καταφύγιό τους, όπως και όλων των λαών, είναι η σοσιαλιστική ανθρωπιά και προοπτική και οι μεταβατικές σ’ αυτή την κατεύθυνση αριστερές κυβερνήσεις, όπως της Ελλάδας.
Είναι γι’ αυτό που αυτό το ίδιο βάρβαρο ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και οι αντιλαϊκοί και πολεμικοί «θεσμοί» του, έχουν σαν έναν από τους κύριους ιστορικούς κοινωνικοπολιτικούς και συγκεκριμένους στόχους, ν’ αποσταθεροποιήσουν και ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Γιατί σαν ένας ενδιάμεσος, Μεταβατικός Φάρος, προσανατολίζει τους λαούς και τις χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, προς το Φάρο που Φωτίζει τον κόσμο, το Σοσιαλισμό. Έτσι ώστε τις καπιταλιστικές τρικυμίες, κατακλυσμούς και πνιγμούς των προσφύγων και όλων των λαών και χωρών του κόσμου, να τις αντιμετωπίζει και να τις εξαφανίζει με την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική μπουνάτσα και δημιουργική νηνεμία. Σαν αυτή -κι ακόμα πιο διαρκή και συνεχή-, που η ανθρωπότητα ήδη έχει γνωρίσει με τις κατακτήσεις της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και διεξόδου, στο δρόμο προς το Επαναστατικό κι Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος. Είναι γι’ αυτό που το σύστημα εξαπολύεται λυσσαλέα ενάντια στις Κομμουνιστικές, Αριστερές, αντιιμπεριαλιστικές και προοδευτικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, στη Λατινική Αμερική, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία. Σαν συνέχεια των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών επιδρομών, επεμβάσεων, εισβολών, ανατροπών και οπισθοδρομήσεων στα πρώην Επαναστατικά και Εργατικά Κράτη του κόσμου, τον περασμένο αιώνα. Που πάντα όμως μένουν ζωντανά στην πείρα και τη συνείδηση των λαών αυτών των χωρών, με επικεφαλής τις σοβιετικές μάζες, που αναγκάζουν την τωρινή ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας και τον Πούτιν να δρουν, κύρια στο διεθνές επίπεδο, σαν εκπρόσωποι της προηγούμενης ΕΣΣΔ, σ’ αυτή την τελική αντιπαράθεση, σύγκρουση και λογοδοσία ανάμεσα στα δύο συστήματα.
Ο ιμπεριαλισμός, δημιουργεί ο ίδιος τις αιτίες, τις συνθήκες και τις αφορμές για το Διαρκή Πόλεμο και για έναν ανοιχτό νέο Παγκόσμιο Πόλεμο, που έχει σαν κύριο στόχο του -κατά ομολογία των ίδιων των απολογητών του- τη Ρωσία (με σοβιετική κοινωνική βάση) και το ιδιόμορφο Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Κίνας, αλλά και όποια χώρα, κυβέρνηση, ακόμα και προσωπικότητα συμμαχεί μαζί τους, αντικειμενικά ή/και συνειδητά. Είναι γι’ αυτό που το κύριο βάρος των πολεμικών του επεμ- βάσεων, με τις συνέπειές του στο προσφυγικό, το ρίχνει στην περιοχή που συνορεύει ή βρίσκεται πολύ κοντά σ’ αυτές τις δύο μεγάλες χώρες. Που ανάμεσα στ’ άλλα βρίσκονται στο πλευρό και αντικειμενικά είναι μέρος του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιπολεμικού και Αντιφασιστικού Μετώπου. Που πρέπει, μπορεί και βρίσκεται στο δρόμο του συνειδητού και Οργανωμένου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, που θα περιλαμβάνει όλες τις χώρες και λαούς του κόσμου, φιλοξενούντες και φιλοξενούμενους. Γιατί όλοι είναι στόχοι και θύματα του ίδιου συστήματος, ακόμα και στις ίδιες τις κεντρικές χώρες του καπιταλιστικού συστήματος. Και ταυτόχρονα θα έχει ένα και μοναδικό προοδευτικό και ειρηνικό προσανατολισμό και κοινωνική πορεία, τη Σοσιαλιστική. Είναι για όλα αυτά που τα φασιστικά δολοφονικά τάγματα εφόδου και συμμορίες, πάντα δημιουργήματα του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, δεν πρόκειται ποτέ πια να γίνουν μαζικό, πλειοψηφικό φασιστικό κίνημα και κόμμα, παρά την έλλειψη -για την ώρα- μιας μαζικής και επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς και διεξόδου, πορείας προς τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, στο Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και στο Σοσιαλισμό, στην κάθε χώρα και στον κόσμο. Είναι η ωρίμανση των μαζών και των αντικειμενικών συνθηκών για το σοσιαλισμό, αυτή που εμποδίζει να βρει μαζική υποστήριξη ο πόλεμος και ο φασισμός του ιμπεριαλισμού, των οργανισμών, των «θεσμών» και των συμμοριών του, αυτών του ΝΑΤΟ, των «Δυνάμεων Κρούσης», των «Χρυσαυγιτών» στην κάθε χώρα και των «τζιχαντιστών» του. Είναι αυτή η ωρίμανση των μαζών και των συνθηκών για το σοσιαλισμό, αυτή που αναγκάζει ακόμα και τη Μέρκελ και τον Ομπάμα, όχι μόνο να δηλώνουν πολέμιοι του ρατσισμού και του φασισμού, αλλά και να επιτίθενται στον Τραμπ και στον κάθε είδους - κύρια κρυφό - οπαδό του Χίτλερ. Κι είναι γι’ αυτό που ο πόλεμος και ο φασισμός του ιμπεριαλισμού και των συμμοριών του, στοχεύει αδιάκριτα όλους τους λαούς του κόσμου, ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή, θρησκεία, πολιτισμό, κτλ. Η Ελλάδα και η Αριστερή Κυβέρνησή της είναι ένας τέτοιος στόχος, πείραμα, γενική δοκιμή για τον αντιλαϊκό διαρκή και παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό.
Το διακύβευμα «Ευρώπη του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, ή Ευρώπη της Αλληλεγγύης» που ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σ. Αλέξης Τσίπρας πρόβαλε στην ομιλία του στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό, ανάγεται στο διακύβευμα: Ευρώπη απαξιωμένη από αυτόν τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, ή Ευρώπη αντάξια αυτών των Λαών της, που με κάθε τρόπο δείχνουν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, ότι είναι ώριμοι για τη Νέα Κοινωνία , για το «Νέο Εφικτό Κόσμο», το Σοσιαλιστικό, παρά την έλλειψη -προς το παρόν- ηγεσίας που θα προγραμματίσει και θα προωθήσει στην πράξη αυτή την πορεία; Η Ευρώπη του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να έχει άλλες «αξίες», έξω από τον πόλεμο και το φασισμό. Οι «ιδρυτικές αξίες» όσο και οι «αποφάσεις για το προσφυγικό», που παίρνονται από τους «θεσμούς» αυτής της Ευρώπης, είναι για να μην τηρούνται ποτέ, για να υποτάσσουν τη γραφειοκρατία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά δεν αφορούν τα Κόμματα της Αριστεράς, αλλά τη γραφειοκρατία τους) σ’ αυτές κι αυτή η γραφειοκρατία με τη σειρά της να προσπαθεί να συγκρατεί τους ώριμους για το σοσιαλισμό λαούς, στα καπιταλιστικά πλαίσια, ενός ανύπαρκτου και ανέφικτου «καλού καπιταλισμού». Όπως έχουμε αναφέρει επανειλημμένα, καλός καπιταλισμός είναι μόνο αυτός που καταργείται, κάτω από την Πολιτική και Κοινωνική Ηγεμονία του Οργανωμένου Λαού και της Αριστεράς. Οι «αξίες» και οι «αποφάσεις» της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, κτλ, είναι κάτι σαν τις προεκλογικές υποσχέσεις των αστικών κομμάτων και με τον ίδιο ακριβώς μετεκλογικό στόχο και πρακτική αθέτησής τους. Αυτό δείχνει και η στάση της ΝΔ και των άλλων αστικών κομμάτων της χώρας, που «βγαίνουν από τα αριστερά», απέναντι στην Κυβέρνηση της Αριστεράς, κύρια στο οικονομικό πεδίο (τελευταία και με την «ευαισθησία» της στο προσφυγικό), γιατί έκαναν και θα κάνουν στην πράξη την πιο δεξιά εφαρμογή του πολεμικού και φασιστικού νεοφιλελευθερισμού. Η εκλογή του Μητσοτάκη και του Γεωργιάδη στην ηγεσία της ΝΔ το δείχνει απροκάλυπτα.
Οι οποιεσδήποτε διαφορές στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, σε σχέση με τις «αποφάσεις που δεν τηρούνται και πρέπει να τηρηθούν», δείχνουν την επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης και το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» του καθενός και όλου του συστήματος μαζί. Αλλά ακριβώς σ’ αυτή ιδιαίτερα τη φάση της κρίσης του, είναι πολύ λίγο ή και καθόλου, που μπορούν αυτές οι διαφορές να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς του επαναστατικού, προοδευτικού, αριστερού και σοσιαλιστικού στρατοπέδου, συγκεκριμένα από τη μεριά της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Κι ο μόνος τρόπος που μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε αυτό, είναι ακριβώς ο αντίθετος απ’ αυτό που κάνει ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις του. Αυτοί συμφωνούν και τηρούν όλες τις αντιλαϊκές και πολεμικές αποφάσεις τους, ενώ δεν τηρούν καμιά από τις «σωστές» αποφάσεις τους, που άλλωστε παίρνονται μόνο και μόνο κάτω από την πίεση της ωρίμανσης, της θέλησης και των ταξικών και ιστορικών διεκδικήσεων των λαών της ηπείρου, όπως είναι αντιφασισμός τους. Εμείς πρέπει και μπορούμε να τηρούμε μόνο τις «σωστές» αποφάσεις της ΕΕ και να μην τηρούμε τις αντιλαϊκές και πολεμικές. Ποτέ δεν πρέπει να απαιτούμε την «τήρηση όλων των αποφάσεων» και τα
«ίσα μέτρα και σταθμά», γιατί αυτό θα το χρησιμοποιήσει και το χρησιμοποιεί αντίστροφα ο ιμπεριαλισμός. Μια τέτοια αντιιμπεριαλιστική στάση, είναι η εφαρμογή στην πράξη αυτού που είπε
ο πρωθυπουργός σ’ αυτή του την ομιλία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: «Η προσφυγική κρίση δεν χωρίζει χώρες, αλλά ιδέες και πολιτικές». Και πραγματικά χρειάζεται «αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών… για μια -τέτοια- Επανίδρυση της Ευρώπης». Όσο την Πολιτική Ηγεμονία
της Ευρώπης την έχει ο ιμπεριαλισμός και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι και θεσμοί, δεν μπορεί παρά αναπόφευκτα να υπάρχουν «δύο μέτρα και σταθμά» στις αποφάσεις τους και την εφαρμογή τους.
Γιατί αυτό καθορίζεται από τα ίδια και μοναδικά συμφέροντα του συστήματος. Και η Ηγεμονία της Αριστεράς αρχίζει με τη σειρά της από τώρα, από χθες.
Είναι γιατί δεν υπάρχει καμιά αντίφαση ανάμεσα στην «ελεύθερη κίνηση στην οικονομία και στη λιτότητα» από τη μια και το «κλείσιμο των συνόρων για τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες»
από την άλλη. Αντίφαση που τη διαβλέπει -λαθεμένα, αλλά πιστεύουμε για λόγους διδακτικούς και τακτικούς -ο πρωθυπουργός στην ομιλία του. Αντίθετα, είναι οι δύο όψεις του ίδιου και μοναδικού νομίσματος, του ιμπεριαλιστικού, όσο κι αν αυτό το «νόμισμα» -η μάλλον επειδή ακριβώς – είναι κάλπικο, εικονικό, παρασιτικό, στη φάση που ζούμε. Ο ιμπεριαλισμός στηρίζεται μόνο και
μόνο στην ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων του και μάλιστα κάθε φορά και
περισσότερο στα λεγόμενα «αποδημητικά», «μεταναστευτικά», κερδοσκοπικά και αρπακτικά κεφάλαιά του, σε όλο τον κόσμο. Είναι κι αυτά «πρόσφυγες», «μετανάστες», φυγάδες και φυγόδικοι, προς «φορολογικούς -και όχι μόνο- παραδείσους», κτλ. Φεύγουν, εξάγονται
από τις χώρες όπου παράγονται, μέσα από τον ιδρώτα και το αίμα των εργαζόμενων των ίδιων των χωρών τουw, αλλά και όλου του κόσμου, μέσα από την υπερεκμετάλλευση, την καταπίεση, την ανεργία, την περιθωριοποίηση, την πείνα και την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο, εκατοντάδων κι εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου γης. Για να καταφύγουν και να καταλήξουν αυτά τα κεφάλαια στα μεγάλα παγκόσμια, όπου γης, χρηματιστικά και τραπεζικά τοκογλυφικά κερδοσκοπικά κέντρα και στην κύρια πηγή ιμπεριαλιστικής «πραγματικής» παραγωγής και διανομής, που είναι τα οπλικά συστήματα και τα ναρκωτικά. Για να συνεχίσουν σε άλλο, ανώτερο ιμπεριαλιστικό επίπεδο την παγκοσμιοποιημένη υπερεκμετάλλευση όλων των λαών του κόσμου, μέσα από τη χιλιάδες φορές αποπληρωμή του Χρέους όλων των χωρών στους αρπακτικούς «δανειστές» και τους «θεσμούς» τους. Η παλιά ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, με τις αποικιακές, μισοαποικιακές και περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, έχει αλλάξει μορφή κι έχει μετατραπεί σε νεοαποικιοκρατία, με μετατροπή όλων των χωρών σε Αποικίες Χρέους, μ’ ένα Διαρκή στρατό κατοχής, το Χρέος. Ακόμα και στις χώρες που είναι οικονομικά και πολιτικά κέντρα αυτού του συστήματος. Είναι το αποκορύφωμα, η ακροτελεύτια κι επιθανάτια για το σύστημα μορφή αυτού που λέμε «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» και που μάλιστα έχει συγκεντρωθεί σε ελάχιστα χέρια-κεφαλές, που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη χώρα καταγωγής τους. Αντίθετα, την υπερεκμεταλλεύονται και αφανίζουν τους ανθρώπους της. Πώς λοιπόν να δεχτούν άλλους ανθρώπους σ’ αυτές, όπως έκαναν πριν, στη φάση της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος και τους χρειάζονταν. Πρώτα πρώτα χρειάζονταν τους οικονομικούς μετανάστες -για να μεγαλώνουν το λεγόμενο «εφεδρικό εργατικό στρατό» και να μειώνουν το κόστος της εργατικής δύναμης και το επίπεδο εργασίας και ζωής των εργαζομένων των ίδιων των χωρών τους- και πολύ λιγότερο τους πολιτικούς πρόσφυγες, γιατί αυτοί πολιτικά ήταν επικίνδυνοι, αφού βρίσκονταν πολύ κοντά στον πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, κτλ, αγώνα ενάντια σ’ αυτό το σύστημα. Είναι άλλωστε για τον ίδιο λόγο, που τομείς του ιμπεριαλισμού τώρα, όπως ανοιχτά η Μέρκελ, θέλει κάποιους πρόσφυγες, σαν τέτοιους οικονομικούς μετανάστες. Αλλά τα χρηματιστικά και στρατιωτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, αυτά που αποφασίζουν, το απαγορεύουν. Γιατί ξέρουν καλά, ότι πρόσφυγες και μετανάστες θα ενταχτούν, μπορούν και πρέπει να ενταχτούν και μάλιστα με μεγάλο δυναμισμό, στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στις χώρες που θα τους υποδεχτούν. Μετατρέποντας σ’ ένα τεράστιο αντιιμπεριαλιστικό μπούμερανγκ, τον ιμπεριαλιστικό εκπατρισμό τους. Έχοντας και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες την προοδευτική, επαναστατική και σοσιαλιστική εμπειρία Επαναστατικών κι Εργατικών Κρατών. Όπως ήταν αυτή στα Επαναστατικά Κράτη του Ιράκ, της Συρίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου, του Αφγανιστάν, της Νότιας Υεμένης, πολλών αφρικανικών χωρών, κτλ, με την παρουσία και την υποστήριξη της ΕΣΣΔ και του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Όπως επίσης ήταν αυτή η εμπειρία στα Εργατικά Κράτη, όπως της Αλβανίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, ΕΣΣΔ, Πολωνίας, κτλ . Όπως επίσης έχοντας την προηγούμενη ιστορία ενός μεγάλου αρχαίου και όχι μόνο πολιτισμού, σε όλες αυτές τις χώρες, πολιτισμού που ακόμα και τα μνημεία του, προσπαθεί να γκρεμίσει ο ιμπεριαλισμός, μέσα από τους «τζιχαντιστές» πράκτορές του. Η ενότητα και η ταύτιση των προσφύγων με τους Έλληνες εργαζόμενους και όλο τον ελληνικό λαό, μέσα από την κινητοποίηση των αριστερών και προοδευτικών κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων σε συμπαράστασή τους, δείχνει ταυτόχρονα και όλη την προηγούμενη ιστορική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική ενότητά τους. Όπως επίσης το δείχνει και η στάση των 90 αυστριακών διανοούμενων ενάντια στις ρατσιστικές και φασιστικές αποφάσεις της ίδιας τους της κυβέρνησης. Αυτό επίσης έδειξε πριν από δεκαετίες, η ένταξη σ’ αυτή την ταξική πάλη των εργαζομένων στη Γερμανία, των Ελλήνων και Τούρκων μεταναστών. Και τώρα άμεσα πρέπει και μπορεί ν’ ανυψωθεί και να επεκταθεί αυτή η ένταξη-ενότητα των προσφύγων και μεταναστών με τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς που τους υποδέχονται, σε Οργανωτικό Κοινωνικο-Πολιτικό επίπεδο Κομμάτων της Αριστεράς-Συνδικάτων-Κοινωνικών και Πολιτιστικών Οργανώσεων και σε κάθε περίπτωση ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.
Η Εξαγωγή των ιμπεριαλιστικών Κεφαλαίων, συνοδεύεται αναπόφευκτα από την Εξαγωγή της Αντεπανάστασης, της αντίδρασης, της καθυστέρησης, της οπισθοδρόμησης, της ολοκληρωτικής κρίσης κι αποσύνθεσης, του πολέμου και του φασισμού, που ήδη ο ιμπεριαλισμός εφαρμόζει στις ίδιες τις κεντρικές χώρες του, ΗΠΑ, ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία), Ιαπωνία. Έτσι περισσότερο από Εξαγωγή της ιμπεριαλιστικής Αντεπανάστασης, είναι Παγκοσμιοποίησή της. Γι’ αυτό και η «Εξαγωγή της Επανάστασης», είναι και θα είναι, πρέπει και μπορεί να είναι Παγκοσμιοποίηση της Επανάστασης, Αντιιμπεριαλιστικής, Αντικαπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής, των εξεγερμένων, επαναστατημένων και Οργανωμένων Λαών του κόσμου. Και ο οργανωμένος, επιστημονικός σοσιαλιστικός τρόπος γι’ αυτό, είναι το«Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», με τα αναγκαία τοπικά, ηπειρωτικά και παγκόσμια Μέτωπα και Κυβερνήσεις, Αντιιμπεριαλιστικές, Λαϊκές, Δημοκρατικές Επανα- στατικές, Αλληλέγγυες και Σοσιαλιστικές.
Χαιρετίζουμε τη στάση της ελληνικής Κυβέρνησης της Αριστεράς και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, για την ανθρώπινη, αλληλέγγυα και σοσιαλιστική υποδοχή των προσφύγων και γιατί βρίσκεται σ’ αυτή την κατεύθυνση, που πρέπει και μπορεί να επεκταθεί και να βαθύνει. Σ’ αυτή άλλωστε την κατεύθυνση βρίσκεται και η τεράστια επιρροή αυτής της στάσης της Κυβέρνησης στην Ευρώπη και στον κόσμο και το αντικειμενικό αλληλέγγυο παγκόσμιο μέτωπο που έχει ήδη δημιουργηθεί και που μπορεί και πρέπει να οργανωθεί και ν’ ανυψωθεί στο επίπεδο της Διεθνιστικής Αλληλεγγύης, με όλα τα αναγκαία κι εφικτά περιεχόμενα και μορφές της. Είναι έκφραση της ευαισθησίας αυτής της κυβέρνησης απέναντι στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική ωρίμανση, τη θέληση, τις διεκδικήσεις και τις δράσεις του λαϊκού κινήματος και όχι μόνο στο ζήτημα των προσφύγων. Αυτή η στάση της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, δείχνει ότι ΣΕ Ο,ΤΙ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΥΤΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΡΥΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΣ . Κι ότι και στο προσφυγικό πρόβλημα -όπως με την απειλή του βέτο στη σύνοδο κορυφής- κάνει Αντίσταση, Ανυπακοή κι όπου μπορεί Ανατροπή, στις αποφάσεις και δράσεις του ιμπεριαλισμού κι αναζητεί «αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών», για να παγκοσμιοποιηθεί, με κάθε τρόπο, αυτή η Αντίσταση στον Πόλεμο και το Φασισμό του συστήματος και σύντομα να γίνει Ρήξη και Ανατροπή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και δράσεων και του ίδιου του ιμπεριαλισμού και των «θεσμών» του.
Όσο κι αν στην επιφάνεια αυτό παρουσιάζεται σαν να πιστεύει σ’ έναν «καπιταλισμό, μια ΕΕ, με ανθρώπινο πρόσωπο», η συνολική προοπτική της Κυβέρνησης κι εν μέρει ήδη η δράση της, δείχνει ότι περισσότερο προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και ταυτόχρονα να κερδίσει «καλούς» καπιταλιστικούς τομείς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο-κι αυτό δεν είναι λάθος, το έκαναν όλες οι επαναστάσεις, αρχίζοντας από τη Ρώσικη Επανάσταση-, έχοντας τη γνώση κι εν μέρει ήδη τη δράση, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΠΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΗΔΗ ΑΦΑΝΙΖΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΚΑΛΟΥΣ» ΤΟΜΕΙΣ ΤΟΥ. Κι αυτοί με τη σειρά τους οι τομείς το βλέπουν αυτό και προσπαθούν ν’ ανέβουν στο τρένο της προόδου της ιστορίας, παρόλο που είναι ολοφάνερο ότι αυτό βρίσκεται σε αντισυστημική κατεύθυνση. Η στάση του Προέδρου της Ελλάδας Π. Παυλόπουλου και του του Πάπα στο «προσφυγικό πρόβλημα» και όχι μόνο, αν και από διαφορετική αφετηρία κι επίπεδο, αυτό δείχνει. Κι αυτό είναι το ιστορικό κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο αυτού που είπε ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας στην κοινή συνέντευξη με το σοσιαλδημοκράτη Πιτέλα για το προσφυγικό: «…Η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξει πορεία και για ν’ αλλάξει πορεία η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί μέσα στην Ευρώπη. Η σύγκρουση που βιώνουμε σήμερα στο εσωτερικό της Ευρώπης, δεν είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στα κράτη. Είναι μια σύγκρουση πολιτική, ανάμεσα σε ιδέες, ανάμεσα στις προοδευτικές και τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης, ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, μια σύγκρουση, δυστυχώς ίσως, χωρίς ενδιάμεσες εκδοχές και βολικές αλλά ανιστόρητες υπεκφυγές.... Χρειάζεται να επανιδρύσουμε την Ευρώπη, στη βάση του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνοχής. Και βέβαια της πολιτικής ισοτιμίας των μελών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης…».
Αυτό που καθορίζει αυτή την αντισυστημική κατεύθυνση, είναι ο Φάρος του Σοσιαλισμού και οι λαοί του κόσμου, ώριμοι για την οικοδόμησή του. Όλοι οι λαοί του κόσμου, με τη Διεθνή Αλληλεγγύη τους, «δίνουν από το υστέρημά τους, σ’ αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη», όπως δίνει ο ελληνικός λαός στους πρόσφυγες, παρά κι ενάντια στις καπιταλιστικές, εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής, που τους αναγκάζουν να διαθέτουν μόνο αυτό το προλεταριακό «υστέρημά τους». Το να φανταστούμε λοιπόν με χαρά και αισιοδοξία, το τί θα κάνουν αυτοί οι λαοί, όταν στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όπου δεν θα υπάρχει κανένα τέτοιο «υστέρημα», πάνω στη βάση των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής, θα εφαρμόζουν την κομμουνιστική αρχή «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», δεν είναι μόνο φανταστικά όμορφο και υπέροχο, αλλά και κίνητρο για τη δημιουργία και τη δράση των νέων επιστημονικών σοσιαλιστικών ηγεσιών και οργάνων. Για τη γρήγορη Μετάβαση προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό.
ΕΚΚ(Τ-Π), 16/3/2016