Πριν 3 μήνες, στο κύριο άρθρο του περιοδικού ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, αριθμός φύλλου 94, που είχε τίτλο:
«Είναι η ταξική πάλη και ο σοσιαλισμός που γράφει την ιστορία της προόδου, ηλίθιε Σόιμπλε κι όχι το καπιταλιστικό σύστημα και η εφαρμογή του βάρβαρου «προγράμματός» σου. Είναι ο σοσιαλισμός που φωτίζει και προσανατολίζει τον κόσμο και τον κάνει να σε ξεπερνάει και να σε ανατρέπει, μαζί με το σύστημά σου!», γράφαμε σε σχέση με τον Μπογιόπουλο:
"...Όταν δεκαετίες αργότερα στην Ελλάδα, ο γραφειοκράτης «κομμουνιστής» Μπογιόπουλος κι αφού προηγούμενα όλοι οι όμοιοί του είχαν προδώσει στην πράξη το σοσιαλισμό, έγραψε βιβλίο με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», το έκανε για να δικαιολογήσει αυτή την προδοσία. Δείχνοντας ανιστόρητα ότι παντού κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός, λες και είναι ο «υπερ-ιμπεριαλισμός» του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Κάουτσκι. Η ταξική πάλη, ακόμα και σαν όρος, έλειπε παντελώς από το βιβλίο του! Έτσι άφηνε εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί, ότι η προοπτική για την ανθρωπότητα, είναι: ή η προσαρμογή και ο οπορτουνισμός στο σύστημα, περιμένοντας ν’ αλλάξει «από τα μέσα» σε σοσιαλισμό (σοσιαλδημοκρατία), ή ο σεχταρισμός και η «έφοδος στα ανάκτορα», χωρίς την προηγούμενη Διαρκή Προετοιμασία και Πάλη Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική και χωρίς τη δημιουργία των Γνήσιων Οργάνων της (Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής), όπως το έκαναν αυτό οι Λένιν-Τρότσκι και οι Μπολσεβίκοι. Η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, δεν είναι ότι ξεχνάει την Ταξική Πάλη, αλλά την αποφεύγει ή/και τη συγκρατεί στο ατελέσφορο -στα σημερινά ασφυκτικά καπιταλιστικά πλαίσια- διεκδικητικό πλαίσιο (οπορτουνισμός), για να έχει εκεί, κύρια συνδικαλιστική, αλλά και κομματική πελατεία. Κι όταν αυτή η Ταξική Πάλη γίνεται Πολιτική, ανατρεπτική του καπιταλισμού, με Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, για να μπορέσει να στρώσει ταξικά κι οργανωτικά το δρόμο, την πορεία και τη Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό, όπως έκαναν στη Ρώσικη Επανάσταση , η γραφειοκρατία, όταν δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό (όπως προσπάθησε να το κάνει ενάντια στον ίδιο τον Λένιν, με το «επιχείρημα» ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση), ανεβαίνει στο τρένο αυτής της Επανάστασης, για να το εκτροχιάσει και να το ανατρέψει προδοτικά στη συνέχεια. Όπως το έχει αποδείξει αυτό η ιστορία, επιβεβαιώνοντας τις αναλύσεις και τις προβλέψεις των Λένιν και Τρότσκι, γύρω από τη γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό και η προοπτική για την προοδευτική ανθρωπότητα είναι η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση, Κοινωνική αλλά και Πολιτική, ενάντια στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Για να συγκρατήσει αυτή την προοπτική, ο Μπογιόπουλος, καθισμένος καλά στο υπάρχον σύστημα, απευθύνεται στον εργαζόμενο και όλο το λαό, αλλά κύρια στον Αριστερό Αγωνιστή κάθε απόχρωσης και τον αποκαλεί ηλίθιο, γιατί δεν καταλαβαίνει αυτή την «κυριαρχία» του ιμπεριαλισμού και την υποταγή και προδοσία της γραφειοκρατίας απέναντι σ’ αυτή. Το ΚΚΕ δίκαια τον απομονώνει, αν και η ηγεσία του δεν εφαρμόζει τα Πολιτικά Συμπεράσματα -αυτά του αναγκαίου και ικανού Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς-, που συσκοτίζει, συγκρατεί και αποπροσανατολίζει ο Μπογιόπουλος. Αυτός προσπαθεί δήθεν να εξηγήσει τι είναι ο καπιταλισμός σήμερα, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, πράγμα που το έχει κάνει με μεγαλοφυία ο Λένιν, πριν έναν αιώνα, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού». Κι ήταν μεγαλοφυές το έργο του Λένιν, γιατί είχε σαν σκοπό όχι να εξηγήσει, αλλά ν΄ αλλάξει την ιστορία, όπως και το έκανε. Γι’ αυτό και αυτό το έργο του, παραμένει σε πλήρη ισχύ, στην πάλη για το σοσιαλισμό, δια μέσου πάντα της ταξικής κι επαναστατικής σοσιαλιστικής πάλης. Και γι’ αυτό επίσης οι μάζες της Ελλάδας και του κόσμου, μαζί με την κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή, πρωτοπορία τους, ξέρουν πολύ καλύτερα από τον Μπογιόπουλο, το τι σημαίνει ο ιμπεριαλισμός, το αισθάνονται πάνω στις πλάτες τους και γι’ αυτό παλεύουν καθημερινά για να τον ανατρέψουν. Εφαρμόζοντας αυτό που είπε ο Μαρξ στις «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ», με φράση που είναι επίσης χαραγμένη στον Μνημείο του τάφου του: «Οι φιλόσοφοι έχουν ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε». Και μόνο τότε τον εξηγούμε, τον ερμηνεύουμε σωστά, διαλεκτικά υλιστικά...".
Στις 13/5/2016 στον ιστότοπο της ΙΣΚΡΑ (Λαφαζάνης, κτλ), διαβάσαμε και αποκρούσαμε με επαναστατική αγανάκτηση το άρθρο του Μπογιόπουλου, με τίτλο «ο κ. Πολάκης», που συνοδεύεται με μια επίσης αποκρουστική φωτογραφία (κότες -τί φταίνε αλήθεια αυτά τα ζωάκια, που έχουν θρέψει τον άνθρωπο και όχι μόνο, από τη στιγμή που εμφανίστηκαν τον πλανήτη γη, μαζί τους και τον Μπογιόπουλο-, που καταλαμβάνουν όλα τα έδρανα του κοινοβουλίου!). Αποκρουστική όχι για το ζώο που λέγεται κότα, αλλά γιατί ευτελίζει -ταξικά και πολιτικά- τους ανθρώπους του κοινοβουλίου, αστικού μεν, αλλά όπου με κάθε τρόπο εκφράζεται και διατρανώνεται η ταξική, επαναστατική και κομμουνιστική (ΚΚΕ) πάλη. Πάλη που σύμφωνα με τον επιστημονικό σοσιαλισμό, το μαρξισμό-λενινισμό, γράφει την ιστορία της ανθρωπότητας -μέχρι την αταξική κοινωνία, την κομμουνιστική- και πάλη στον οποίο Μπογιόπουλο έχει εξαφανιστεί εδώ και πολύ καιρό, όπως αναφέρουμε στο άρθρο μας, που επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Βγάλτε το όνομα του Μπογιόπουλο από αυτόν που έγραψε αυτό το άρθρο και βάλτε στη θέση του έναν φασίστα χρυσαυγίτη ή και την ίδια τη χρυσή αυγή, σαν οργάνωση και θα δείτε ότι θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το άρθρο να σταθεί σαν δικό τους. Αυτό μπορεί να κλονίζει συντρόφους που θεωρούν τον Μπογιόπουλο ότι ανήκει στο στρατόπεδο της σοσιαλιστικής επανάστασης, μπορεί να κλονίζει τον ίδιο τον Μπογιόπουλο, αν ακόμα βρίσκεται σ’ αυτό το στρατόπεδο, αλλά για να σταματήσει η κατρακύλα του, είναι αναγκαίος αυτός ο διαλεκτικός, ιστορικός υλιστικός, ταξικός κι επαναστατικός κλονισμός. ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΑΣ, για το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδό μας και τους ανθρώπους του.
Όσο αφορά τον «κ. Πολάκη» (τίτλος του άρθρου του Μπογιόπουλου), εμείς, επειδή τον ξέρουμε καλά, τον θεωρούμε σύντροφο, γιατί βρίσκεται στο δικό μας ταξικό κι επαναστατικό στρατόπεδο, γι’ αυτό άλλωστε του επιτίθεται τόσο λυσσαλέα σύσσωμο το σύστημα. Στη σημερινή φάση της «σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), το δικό μας ταξικό στρατόπεδο είναι σίγουρα στο περιεχόμενό του και σοσιαλιστικό, ανεξάρτητα από τις μεταβατικές μορφές που μπορεί να πάρει. Κι όπου «ο δρόμος του είναι σπαρμένος με ήττες… Οι μάζες ήταν στα ύψη, ανέπτυξαν την “ήττα” αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι’ αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την “ήττα”» (Ρόζα Λούξεμπουργκ). Πρόκειται για ένα δρόμο γεμάτο από υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις (που έκανε ο ίδιος ο Λένιν, όπως με το Μπρεστ Λιτόφσκ -υποχώρηση- και με την ίδρυση κι ανύψωση της ΕΣΣΔ και της 3ης Διεθνούς -αντεπίθεση-). Αλλά είναι ένας όμορφος, ο μόνος ελπιδοφόρος και προοδευτικός, δρόμος ΔΙΑΡΚΟΥΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Ο Μπογιόπουλος πρέπει να διαλέξει γρήγορα: ή τον «Ε-νικό» του ιμπεριαλιστικού πληθυντικού (Χατζηνικολάου και σία), ή τον συλλογικό πληθυντικό της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης.
16/5/2016
ΕΚΚ (Τ-Π) Ελληνικό Τμήμα της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
«Είναι η ταξική πάλη και ο σοσιαλισμός που γράφει την ιστορία της προόδου, ηλίθιε Σόιμπλε κι όχι το καπιταλιστικό σύστημα και η εφαρμογή του βάρβαρου «προγράμματός» σου. Είναι ο σοσιαλισμός που φωτίζει και προσανατολίζει τον κόσμο και τον κάνει να σε ξεπερνάει και να σε ανατρέπει, μαζί με το σύστημά σου!», γράφαμε σε σχέση με τον Μπογιόπουλο:
"...Όταν δεκαετίες αργότερα στην Ελλάδα, ο γραφειοκράτης «κομμουνιστής» Μπογιόπουλος κι αφού προηγούμενα όλοι οι όμοιοί του είχαν προδώσει στην πράξη το σοσιαλισμό, έγραψε βιβλίο με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», το έκανε για να δικαιολογήσει αυτή την προδοσία. Δείχνοντας ανιστόρητα ότι παντού κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός, λες και είναι ο «υπερ-ιμπεριαλισμός» του αποστάτη σοσιαλδημοκράτη Κάουτσκι. Η ταξική πάλη, ακόμα και σαν όρος, έλειπε παντελώς από το βιβλίο του! Έτσι άφηνε εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί, ότι η προοπτική για την ανθρωπότητα, είναι: ή η προσαρμογή και ο οπορτουνισμός στο σύστημα, περιμένοντας ν’ αλλάξει «από τα μέσα» σε σοσιαλισμό (σοσιαλδημοκρατία), ή ο σεχταρισμός και η «έφοδος στα ανάκτορα», χωρίς την προηγούμενη Διαρκή Προετοιμασία και Πάλη Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική και χωρίς τη δημιουργία των Γνήσιων Οργάνων της (Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής), όπως το έκαναν αυτό οι Λένιν-Τρότσκι και οι Μπολσεβίκοι. Η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, δεν είναι ότι ξεχνάει την Ταξική Πάλη, αλλά την αποφεύγει ή/και τη συγκρατεί στο ατελέσφορο -στα σημερινά ασφυκτικά καπιταλιστικά πλαίσια- διεκδικητικό πλαίσιο (οπορτουνισμός), για να έχει εκεί, κύρια συνδικαλιστική, αλλά και κομματική πελατεία. Κι όταν αυτή η Ταξική Πάλη γίνεται Πολιτική, ανατρεπτική του καπιταλισμού, με Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, για να μπορέσει να στρώσει ταξικά κι οργανωτικά το δρόμο, την πορεία και τη Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό, όπως έκαναν στη Ρώσικη Επανάσταση , η γραφειοκρατία, όταν δεν μπορεί να το σταματήσει αυτό (όπως προσπάθησε να το κάνει ενάντια στον ίδιο τον Λένιν, με το «επιχείρημα» ότι δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση), ανεβαίνει στο τρένο αυτής της Επανάστασης, για να το εκτροχιάσει και να το ανατρέψει προδοτικά στη συνέχεια. Όπως το έχει αποδείξει αυτό η ιστορία, επιβεβαιώνοντας τις αναλύσεις και τις προβλέψεις των Λένιν και Τρότσκι, γύρω από τη γραφειοκρατία στην ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό και η προοπτική για την προοδευτική ανθρωπότητα είναι η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση, Κοινωνική αλλά και Πολιτική, ενάντια στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Για να συγκρατήσει αυτή την προοπτική, ο Μπογιόπουλος, καθισμένος καλά στο υπάρχον σύστημα, απευθύνεται στον εργαζόμενο και όλο το λαό, αλλά κύρια στον Αριστερό Αγωνιστή κάθε απόχρωσης και τον αποκαλεί ηλίθιο, γιατί δεν καταλαβαίνει αυτή την «κυριαρχία» του ιμπεριαλισμού και την υποταγή και προδοσία της γραφειοκρατίας απέναντι σ’ αυτή. Το ΚΚΕ δίκαια τον απομονώνει, αν και η ηγεσία του δεν εφαρμόζει τα Πολιτικά Συμπεράσματα -αυτά του αναγκαίου και ικανού Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς-, που συσκοτίζει, συγκρατεί και αποπροσανατολίζει ο Μπογιόπουλος. Αυτός προσπαθεί δήθεν να εξηγήσει τι είναι ο καπιταλισμός σήμερα, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, πράγμα που το έχει κάνει με μεγαλοφυία ο Λένιν, πριν έναν αιώνα, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού». Κι ήταν μεγαλοφυές το έργο του Λένιν, γιατί είχε σαν σκοπό όχι να εξηγήσει, αλλά ν΄ αλλάξει την ιστορία, όπως και το έκανε. Γι’ αυτό και αυτό το έργο του, παραμένει σε πλήρη ισχύ, στην πάλη για το σοσιαλισμό, δια μέσου πάντα της ταξικής κι επαναστατικής σοσιαλιστικής πάλης. Και γι’ αυτό επίσης οι μάζες της Ελλάδας και του κόσμου, μαζί με την κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή, πρωτοπορία τους, ξέρουν πολύ καλύτερα από τον Μπογιόπουλο, το τι σημαίνει ο ιμπεριαλισμός, το αισθάνονται πάνω στις πλάτες τους και γι’ αυτό παλεύουν καθημερινά για να τον ανατρέψουν. Εφαρμόζοντας αυτό που είπε ο Μαρξ στις «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ», με φράση που είναι επίσης χαραγμένη στον Μνημείο του τάφου του: «Οι φιλόσοφοι έχουν ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα, όμως, είναι να τον αλλάξουμε». Και μόνο τότε τον εξηγούμε, τον ερμηνεύουμε σωστά, διαλεκτικά υλιστικά...".
Βγάλτε το όνομα του Μπογιόπουλο από αυτόν που έγραψε αυτό το άρθρο και βάλτε στη θέση του έναν φασίστα χρυσαυγίτη ή και την ίδια τη χρυσή αυγή, σαν οργάνωση και θα δείτε ότι θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το άρθρο να σταθεί σαν δικό τους. Αυτό μπορεί να κλονίζει συντρόφους που θεωρούν τον Μπογιόπουλο ότι ανήκει στο στρατόπεδο της σοσιαλιστικής επανάστασης, μπορεί να κλονίζει τον ίδιο τον Μπογιόπουλο, αν ακόμα βρίσκεται σ’ αυτό το στρατόπεδο, αλλά για να σταματήσει η κατρακύλα του, είναι αναγκαίος αυτός ο διαλεκτικός, ιστορικός υλιστικός, ταξικός κι επαναστατικός κλονισμός. ΑΥΤΟΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΜΑΣ, για το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδό μας και τους ανθρώπους του.
Όσο αφορά τον «κ. Πολάκη» (τίτλος του άρθρου του Μπογιόπουλου), εμείς, επειδή τον ξέρουμε καλά, τον θεωρούμε σύντροφο, γιατί βρίσκεται στο δικό μας ταξικό κι επαναστατικό στρατόπεδο, γι’ αυτό άλλωστε του επιτίθεται τόσο λυσσαλέα σύσσωμο το σύστημα. Στη σημερινή φάση της «σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), το δικό μας ταξικό στρατόπεδο είναι σίγουρα στο περιεχόμενό του και σοσιαλιστικό, ανεξάρτητα από τις μεταβατικές μορφές που μπορεί να πάρει. Κι όπου «ο δρόμος του είναι σπαρμένος με ήττες… Οι μάζες ήταν στα ύψη, ανέπτυξαν την “ήττα” αυτή σε μία από τις ιστορικές ήττες που είναι η τιμή και η δύναμη του διεθνούς σοσιαλισμού. Και γι’ αυτό η μελλοντική νίκη θα ανθίσει από αυτή την “ήττα”» (Ρόζα Λούξεμπουργκ). Πρόκειται για ένα δρόμο γεμάτο από υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις (που έκανε ο ίδιος ο Λένιν, όπως με το Μπρεστ Λιτόφσκ -υποχώρηση- και με την ίδρυση κι ανύψωση της ΕΣΣΔ και της 3ης Διεθνούς -αντεπίθεση-). Αλλά είναι ένας όμορφος, ο μόνος ελπιδοφόρος και προοδευτικός, δρόμος ΔΙΑΡΚΟΥΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Ο Μπογιόπουλος πρέπει να διαλέξει γρήγορα: ή τον «Ε-νικό» του ιμπεριαλιστικού πληθυντικού (Χατζηνικολάου και σία), ή τον συλλογικό πληθυντικό της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης.
16/5/2016
ΕΚΚ (Τ-Π) Ελληνικό Τμήμα της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς