«ΠΙΚΡΙΑ» του Νίκου Ζαχαριάδη για την αγνωμοσύνη της γραφειοκρατίας που υπηρέτησε. Στις «τελευταίες ώρες του» μαζί της, έστειλε «μήνυμα από την άλλη μεριά». ΕΠΡΕΠΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΞΟΝΤΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΤΡΕΦΕΙ!
Και οι τρείς εκδοχές (καρδιοπάθεια, δολοφονία, αυτοκτονία) για το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, επί 22 (25) χρόνια Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, δείχνουν τόσο την ανηθικότητα όσο και την εγκληματικότητα της γραφειοκρατίας, που τελικά τον εξόντωσε. Η «αυτοκτονία», η εκδοχή που αποδίδεται στον ίδιο το Ζαχαριάδη, ακόμα κι αυτή, το θανάσιμο και θλιβερό για όλους μας αποτέλεσμά της, χρησιμοποιήθηκε από τη γραφειοκρατία ενάντια στο Ζαχαριάδη (από τα «αριστερά» κι από τα «δεξιά»), με το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της, αυτό της ιεροσυλίας και της σκύλευσης! Ενώ ταυτόχρονα, η ίδια η γραφειοκρατία που τον εξόντωσε και οι άνθρωποί της, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πέρασαν ανοιχτά με τον καπιταλισμό, ή/και με τη συμβίωση μαζί του!
Πάντα ο αντεπαναστατικός, εγκληματικός και φιλοκαπιταλιστικός «σκοπός» της γραφειοκρατίας (σαν παρασιτικής και κερδοσκοπικής κάστας, ή/και τάξης) «αγιάζει τα μέσα» που χρησιμοποιεί, σε πλήρη αντιστοιχία με το σκοπό της. Επειδή ο γραφειοκράτης Ζαχαριάδης, σαν άτομο κρινόμενο, δεν είχε αντεπαναστατικό και φιλοκαπιταλιστικό σκοπό (αφού δεν υποτάχτηκε στη γραφειοκρατία αυτή για να σωθεί, τί πιο τρανή απόδειξη), παρόλο που ο ίδιος, σαν μέρος της, χρησιμοποίησε ακόμα και δολοφονικά «μέσα», ενάντια σε ηγέτες και συντρόφους του κομμουνιστικού (και τροτσκιστικού) κι επαναστατικού κινήματος (Βελουχιώτη, Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, και πολλούς άλλους), στο τέλος τα απαρνήθηκε, σε πολύ μεγάλο βαθμό κι έκανε αυτοκριτική γι’ αυτά. ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΘΕΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΑ, ΣΑΝ ΘΕΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΣΤΑ. Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΕΙΧΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΗ. ΑΦΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ», ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ -ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ, ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ ΕΝΤΑΧΘΕΙ-, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΑΝΑΓΚΑΙΑΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΦΟΡΗ ΕΚΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ!
Εμείς, σαν ποσαδικοί-τροτσκιστές, με βάση τα ιστορικά γεγονότα, αυτά που τουλάχιστον έχουν βγει στο φως, πιστεύουμε ότι ο Ζαχαριάδης απαιτούσε από τη γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ και του ΚΚΕ την «ελευθερία» του, την απελευθέρωσή του από τη «φωλιά της αρκούδας» στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, για να προσπαθήσει να συμβάλλει στην επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της Ελλάδας και του κόσμου, από «αυτή τη μεριά» κι όχι του θανάτου. Η αρκούδα χειμάζει στη φωλιά της, για να βγει από εκεί πιο ζωντανή και πολλαπλασιασμένη. Αλλά η γραφειοκρατία τον φυλάκισε εκεί, χωρίς καμιά δίκη και βέβαια χωρίς τη θέληση του Ζαχαριάδη, ούτε καν στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα στο γραφειοκρατικό περίγυρο και χειμώνα. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΠΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ. Κύρια γιατί θα έβαζε σε κίνδυνο: 1) Την ανοιχτά οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΕ, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα σε ένα χρόνο από το θάνατο του Ζαχαριάδη, με το «Καραμανλής ή Τανξ» και με την άρνηση της γραφειοκρατίας του, απέναντι στην επαναστατική πορεία της χώρας, την αντιιμπεριαλιστική πάλη, το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη Λαϊκή Εξουσία, που ήταν οι βάσεις της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, μόλις δυόμιση μήνες μετά το θάνατο του Ζαχαριάδη! 2) Έβαζε σε κίνδυνο,τη γενική πολιτική της «Ειρηνικής Συνύπαρξης» της γραφειοκρατίας με τον καπιταλισμό και την τελική παράδοση της επανάστασης από τη γραφειοκρατία στον καπιταλισμό. ΒΕΒΑΙΑ Η ΙΔΙΑ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΡΚΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ. Αυτό το ήξερε καλά τόσο ο καπιταλισμός, όσο και η γραφειοκρατία, γι’ αυτό, ανάμεσα στ’ άλλα, δεν απελευθέρωσε το Ζαχαριάδη! Κι ήταν τόσο δυνατή αυτή η επανάσταση, όπου «τα όνειρα έλαβαν εκδίκηση», και το ΚΚΕ αποκατέστησε το Ζαχαριάδη (όπως και άλλους κομμουνιστές), αφού προηγούμενα η γραφειοκρατία του, αυτή που ανοιχτά πρόδωσε το σοσιαλισμό στον ταξικό εχθρό του, είχε χαρακτηρίσει τον Ζαχαριάδη, ανάμεσα στ’ άλλα, «εχθρικό στοιχείο» του σοσιαλισμού! 3) Έβαζε σε κίνδυνο, την αντεπαναστατική πορεία, από την αντικομουνιστική και ουσιαστική διάλυση του Μπολσεβίκικου Κόμματος και των Σοβιέτ και την πραγματική διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, από τη σταλινική γραφειοκρατία -την οποία διάλυση δυστυχώς ο Ζαχαριάδης στήριξε και στη συνέχεια παρακολούθησε, τουλάχιστον απαθής-, στην ολοκληρωτική προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη γραφειοκρατία, κρατική και κομματική της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και στη διάλυση της ΕΣΣΔ και του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Ο Ζαχαριάδης, μέσα από την αυτοκριτικά δομημένη αντίληψη στις «τελευταίες μέρες» του –στην ουσία στα 17 χρόνια της φυλάκισής του από τη γραφειοκρατία- κι έτσι όπως αποκαλύπτεται στο θεατρικό αυτό έργο, ΟΜΠΙΝΤΑ, φαίνεται ότι είχε πάρει αρκετά από τα «μηνύματα» του Τρότσκι και του πραγματικού τροτσκισμού, του τροτσκισμού-ποσαδισμού, συνεχιστή του μαρξισμού-λενινισμού σ’ αυτή τη φάση και ζωντανού πάντα στα Εργατικά Κράτη και ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ, διεθνιστική βάση του Λέον Τρότσκι, δολοφονημένου κι αυτού από τον Στάλιν και τη γραφειοκρατία του, πολύ γνωστή και στον Ζαχαριάδη. Όπως επίσης πολύ καλά ο ίδιος ήξερε και πολιτικά συμπαθούσε τον ήρωα τροτσκιστή Παντελή Πουλιόπουλο, πρώτο ΓΓ του ΚΚΕ και δολοφονημένο, αυτόν, από το φασιστικό και κατοχικό ιμπεριαλισμό. Ήξερε ότι ο Π. Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τον κοινό τους ταξικό εχθρό, ενώ ο ίδιος εξοντωνόταν, δολοφονούνταν από τη γραφειοκρατία, όπως και ο Τρότσκι. Εύκολο λοιπόν ήταν γι’ αυτόν να περάσει από τη λαθεμένη πίστη του στην ταύτιση σταλινικής γραφειοκρατίας-κομμουνισμού, στην αντίληψη ότι η γραφειοκρατία, αργά ή γρήγορα, ταυτίζεται με τον καπιταλισμό! 4) Έβαζε σε κίνδυνο, τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που είχε σπείρει η γραφειοκρατία στην παγκόσμια κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία, ταυτίζοντας αυτό που ήταν κι έκανε η ίδια, με το τί σημαίνει Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός, Πραγματική Δικτατορία του Προλεταριάτου (η πιο δημοκρατική που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα), Κρατικοποιημένη και Σχεδιασμένη από αυτή τη «Δικτατορία» Οικονομία, προς όφελος του λαού, δηλαδή Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία στην πράξη, Διαρκής Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, όπου το ίδιο το προλεταριάτο καταργεί τον εαυτό του σαν τάξη, μαζί βέβαια και όλες τις άλλες τάξεις, για να περάσει έτσι η ανθρωπότητα στην αταξική κοινωνία κι από το «Βασίλειο της Ανάγκης» στο «Βασίλειο της Ελευθερίας». Και μόνο απέναντι σ’ αυτήν την πανανθρώπινη απελευθερωτική σκέψη του μαρξισμού-λενινισμού, η γραφειοκρατία έτρεμε σύγκορμη! Ανάμεσα στ’ άλλα -και στην καλύτερη περίπτωση-, η γραφειοκρατία πάντα ήθελε να τη θεωρούμε και την ίδια «Ανάγκη», για να μένει αιώνια και για ν΄ αναβάλουμε συνεχώς έτσι το σοσιαλισμό!
Η «ΟΜΠΙΝΤΑ» αποκαλύπτει ότι ο Ζαχαριάδης ήταν πολύ κοντά στο να καταπολεμήσει αυτή τη σύγχυση, υπερασπίζοντας την ΕΣΣΔ, αλλά κριτικάροντας έντονα τη γραφειοκρατία, ακόμα και τη σταλινική, που πριν υπηρέτησε και στη συνέχεια κριτικάροντας τη «μαοϊκή» γραφειοκρατία, για το γεγονός ότι θεωρούσε κι αποκαλούσε «σοσιαλιμπεριαλισμό» τη μετασταλινική ΕΣΣΔ, τη στιγμή που παρέμενε Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, έστω και πολύ εκφυλισμένο από τη γραφειοκρατία, όσο αφορά τα γνήσια όργανα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», όπως το θεωρούσε κι αποκαλούσε ο πραγματικός τροτσκισμός, ο τροτσκισμός-ποσαδισμός. Κι ακόμα παραπέρα, μ’ αυτό τον τρόπο, ο Ζαχαριάδης βρισκόταν πολύ κοντά σ’ αυτό που μας έμαθαν οι Τρότσκι και Ποσάδας: ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΦΥΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΕΙ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΤΡΑΓΙΚΑ! ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΕΣΣΔ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ» (Χ. Ποσάδας), ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ. Είναι αυτό που προσπαθούμε να συνεχίσουμε εμείς σήμερα, σαν ποσαδικοί-τροτσκιστές, έστω και με άλλη μορφή: ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ, ΤΗ Β. ΚΟΡΕΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ (ΜΕ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ-ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΤΩΡΙΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ) ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ. Αυτή η πάλη τώρα πρωτεύει, γιατί υπάρχει ο Διαρκής Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος. Και η άμεση πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, είναι αυτή που αδυνατίζει κι εκφυλίζει και τη γραφειοκρατία, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να ξεκαθαρίσουμε πιο εύκολα τους λογαριασμούς μαζί της, στη Διαρκή Πορεία της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης, προοπτικής και κατακτήσεων και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Η γραφειοκρατία χρησιμοποιεί από τα «αριστερά» κι από τα «δεξιά» τα «παιδιά» της κι αν αυτά επαναστατήσουν τα «τρώει», τα κατασπαράσσει και τα σκοτώνει! Αν ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε πραγματικά, τη στιγμή που, όπως αποκαλύπτεται από το έργο αυτό, είχε καταλάβει ότι η γραφειοκρατία του την «είχε στημένη» (η μπανάλ έκφραση δεν είναι δική μας, αλλά αποδίδει επακριβώς την ανηθικότητα της γραφειοκρατίας), τότε, μαζί με την απόγνωσή του, πρέπει να υπήρχε και μια προσπάθεια να θυσιαστεί αυτός, για να καταγγείλει, στα μάτια και των επόμενων γενιών επαναστατών κομμουνιστών, τη στυγερή πάντα γραφειοκρατία. Έστω κι αν δεν κατανοούσε σε βάθος την πραγματική φύση της, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Δεν είναι μόνο ο ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός πόλεμος και φασισμός που ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ. Ή ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, Ή ΕΜΕΙΣ, Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ!
Αν αυτοκτόνησε, στην ουσία έπεσε σ’ αυτό το «στήσιμο»- παγίδα της γραφειοκρατίας, «της έκανε τη χάρη», έστω και χωρίς να το θέλει. Η ανθρωπότητα και πολύ περισσότερο η κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία της στην Ελλάδα και στον κόσμο, όλα αυτά που είχε καταλάβει ο Ζαχαριάδης για τη γραφειοκρατία, τα είχε καταλάβει πολύ πριν και καλύτερα! Δεν είχε ανάγκη τη θυσία του, αντίθετα, τον ήθελε κοντά της, για να πολεμήσει –και μάλιστα αυτός πολύ πιο αποφασιστικά, για όλα όσα είχε μάθει από την «πικρή» πείρα του- ενάντια στο σύστημα και τη γραφειοκρατία. Εμείς, όπως και για τον Άρη Βελουχιώτη, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε. Πάντα, τουλάχιστον, λέγαμε ότι τον «αυτοκτόνησαν». Από τη συζήτηση που ακολούθησε αυτή τη θεατρική παράσταση, πληροφορηθήκαμε ότι πράγματι υπάρχουν τρεις εκδοχές για το θάνατό του, το εξακριβώσαμε αυτό κι από την ανάγνωση της πολιτικής ιστορίας του. Η «αυτοκτονία» ίσως ήταν μια πραγματική απειλή από τη μεριά του Ζαχαριάδη, για να πιέσει –σωστά μ’ αυτή την έννοια- τη γραφειοκρατία να τον απελευθερώσει, απειλή που όμως ταυτόχρονα, σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να την πραγματοποιήσει! Πως λύνεται λοιπόν, στον άνθρωπο-αγωνιστή-κομμουνιστή Ζαχαριάδη αυτή η αντίφαση, στη ζωή ή στο θάνατο;
Όλα δείχνουν ότι υπήρξε δολοφονικός θάνατος. Με αίτιο την «πίκρα», είτε του γραφειοκρατικού δηλητήριου, είτε του πραγματικού δηλητήριου, που και τα δύο έχουν την δολοφονική ιδιότητα να σταματάνε την καρδιά («κακοκάρδισμα» στην κυριολεξία). Η αυτοκτονία μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο αν ο Ζαχαριάδης αισθάνθηκε μικρός απέναντι σε μια παντοδύναμη δήθεν γραφειοκρατία, που πρόλαβε να τον συνθλίψει, να τον καταθλίψει, πριν προλάβει αυτός ν’ απελευθερωθεί απ’ αυτήν και να κερδιστεί από την Κομμουνιστική Πρωτοπορία και το Διαρκή Αγώνα της ενάντια στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Από το θεατρικό όμως έργο, σε δύο ατάκες του, αποκαλύπτεται ότι ο Ζαχαριάδης είχε ήδη αναρωτηθεί σε βάθος, αν έπρεπε να γίνει ΓΓ του ΚΚΕ, κατά συνέπεια –και πολύ περισσότερο για μας- μέρος της γραφειοκρατίας του. Αυτό έδειχνε ότι είχε ήδη αισθανθεί, ότι δεν χρειάζεται να σε βάλει σε πραγματική φυλακή η γραφειοκρατία για να σε «φυλακίσει», να σε αιχμαλωτίσει. Γι’ αυτό ήθελε μάλλον από πριν ν’ απελευθερωθεί και να περάσει οριστικά «από την άλλη μεριά», αυτή της γνήσιας, της πραγματικής επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Σε όλες τις περιπτώσεις εμείς υπερασπίζουμε τον Ζαχαριάδη, ενάντια στη γραφειοκρατία που τον δολοφόνησε -με κάθε τρόπο- και που εμείς την καταδικάζουμε γι’ αυτό και για όλα τα εγκλήματά της. Κι αν ο Ζαχαριάδης δεν κατάφερε ν’ απελευθερωθεί, αντικειμενικά αλλά και «στα μέσα του» από τη γραφειοκρατία, πιστεύουμε ότι, όπως πολλοί κομμουνιστές κι επαναστάτες αγωνιστές, δεν είχε προλάβει να κατανοήσει ότι η γραφειοκρατία δεν είναι μόνο και κυρίως η απομάκρυνση από τις μάζες, η έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών στα κομματικά και κρατικά όργανα, η «προσωπολατρεία» και η κουστωδία της, από «ανθρωπάκια» γύρω απ’ αυτή, ΑΛΛΑ (όπως μας δίδαξε ο Τρότσκι, ήδη με το έργο του «Προδομένη Επανάσταση») ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΥΛΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑΣ ΚΑΣΤΑΣ (ΣΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ), ‘Η/ΚΑΙ ΤΑΞΗΣ (ΣΤΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ) ΚΑΙ Η «ΛΑΤΡΕΙΑ» ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ. Και που μόνο με τη συμβίωση ή/και με την υποταγή και παράδοση της γραφειοκρατίας στον καπιταλισμό μπορούν να διαρκέσουν! Κι αντίθετα μόνο επαναστατικά, ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, μπορούν να καταργηθούν, μαζί με το σύστημα, που άλλωστε χρειάζεται και συντηρεί τη γραφειοκρατία! Με τον ίδιο τρόπο, πολλοί κομμουνιστές σύντροφοι, αν το είχαν κατανοήσει αυτό, μέσα από τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού-τροτσκισμού-ποσαδισμού, δεν θα είχαν «πικραθεί» και «αυτοκτονήσει», όταν έγινε η μεγάλη προδοσία της γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ και των άλλων Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, αυτής που εξόντωσε και το Νίκο Ζαχαριάδη! Θα είχαν βγάλει ακόμα βαθύτερα και περισσότερα αντικαπιταλιστικά, αντιγραφειοκρατικά και σοσιαλιστικά συμπεράσματα, όπως το έκαναν και το κάνουν εκατομμύρια κι εκατομμύρια κομμουνιστές κι επαναστάτες, στην Ελλάδα και σε κάθε γωνιά της γης!
Ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί Γιώργος Κοτανίδης, Δώρα Χρυσικού, Σπύρος Περδίου, αξίζουν της αναγνώρισης και των συγχαρητηρίων μας, γιατί επάξια «στάθηκαν στο ύψος της περίστασης», ανυψώνοντας το «αντικείμενο» για τη γραφειοκρατία Νίκο Ζαχαριάδη, σε ανθρώπινο και κομμουνιστικό υποκείμενο. Ίσως με εξιδανίκευση, αλλά αναγκαία για θεατρικούς (διδακτικούς) λόγους. Η ερμηνεία τους συγκλονίζει και κινητοποιεί συναισθήματα και συνειδήσεις, για βαθύτερες αναζητήσεις. Απέναντι στο ανθρωποφάγο τέρας της γραφειοκρατίας, έπρεπε να μεγαλυνθεί και ο ΗΡΩΑΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ.
Είναι αυτό που φοβήθηκε και η τωρινή γραφειοκρατία του ΚΚΕ, εκφρασμένη μέσα από το άναρθρο άρθρο- κριτική του έργου, από την Έλλη Βαρβαρέσου , στον Ριζοσπάστη της 6/12/2016. Ενταγμένο κι αυτό σε μια από τις μορφές που παίρνει η αντίληψη και η δράση της σταλινικής γραφειοκρατίας και των επιγόνων της: «Όποιος δεν είναι μαζί μας , είναι εχθρός μας», αδιαφορώντας ταυτόχρονα την ύπαρξη και την ένταξη του καθενός, στα δύο ταξικά στρατόπεδα- πόλους, ιστορικούς και κοινωνικο-πολιτικούς! Είναι γιατί η γραφειοκρατία είτε συμμαχεί με τον καπιταλισμό ενάντια στην επανάσταση, είτε βρίσκεται άμεσα μέσα στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, ή/και έμμεσα (πιο επικίνδυνα), σαν «δούρειος ίππος» του μέσα στο εργατικό κι επαναστατικό στρατόπεδο. Μια τέτοια γραφειοκρατία και γι’ αυτούς τους λόγους εξόντωσε το Νίκο Ζαχαριάδη.
Δεν υπάρχει ίχνος αντισοβιετισμού και αντικομουνισμού στον Ζαχαριάδη, αλλά ούτε και στην «ΟΜΠΙΝΤΑ», στην «ΠΙΚΡΙΑ» του, όπως διατείνεται η Ε.Β. Εμείς, ο Ζαχαριάδης, οι συντελεστές του έργου, η ελληνική και παγκόσμια κομμουνιστική κι επαναστατική βάση και πρωτοπορία, υπερασπίσαμε και υπερασπίζουμε τη Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ, το ΚΚΕ και τον Κομμουνισμό, ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τη γραφειοκρατία. Πρώτα και κύρια ενάντια στο σύστημα και κατά δεύτερο λόγο -συνδεόμενο διαλεκτικά με τον κυρίαρχο λόγο- ενάντια στη γραφειοκρατία. Γι’ αυτήν –όπως φαίνεται και για την Ε.Β.- ο κομμουνιστής Ζαχαριάδης έπρεπε να εξοντωθεί και να πεθάνει χωρίς «πικρία» και αδιαμαρτύρητα, όπως δυστυχώς πολλά από τα θύματα της γραφειοκρατίας! Κι όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί στη συνέχεια για το θάνατό του (όπως διαμαρτύρεται αυτό το θεατρικό έργο) πρέπει να εξοντωθεί κι αυτός, με συκοφαντίες και ψέματα. ΑΛΛΑ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΡΕΙ ΠΙΑ ΚΑΛΑ, ΟΤΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ! Η Ε.Β. -και όχι μόνο- βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του να ταυτίζει τη γραφειοκρατία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Εργατικό Κράτος κι έτσι αισθάνεται κι αντιμετωπίζει την αντιγραφειοκρατική πάλη σαν αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό. Είναι το άλλοθι για να υπερασπίσει τη γραφειοκρατία, που άλλωστε είναι μέρος της.
ΕΚΚ (Τ-Π)
Και οι τρείς εκδοχές (καρδιοπάθεια, δολοφονία, αυτοκτονία) για το θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη, επί 22 (25) χρόνια Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ, δείχνουν τόσο την ανηθικότητα όσο και την εγκληματικότητα της γραφειοκρατίας, που τελικά τον εξόντωσε. Η «αυτοκτονία», η εκδοχή που αποδίδεται στον ίδιο το Ζαχαριάδη, ακόμα κι αυτή, το θανάσιμο και θλιβερό για όλους μας αποτέλεσμά της, χρησιμοποιήθηκε από τη γραφειοκρατία ενάντια στο Ζαχαριάδη (από τα «αριστερά» κι από τα «δεξιά»), με το επιπρόσθετο χαρακτηριστικό της, αυτό της ιεροσυλίας και της σκύλευσης! Ενώ ταυτόχρονα, η ίδια η γραφειοκρατία που τον εξόντωσε και οι άνθρωποί της, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πέρασαν ανοιχτά με τον καπιταλισμό, ή/και με τη συμβίωση μαζί του!
Πάντα ο αντεπαναστατικός, εγκληματικός και φιλοκαπιταλιστικός «σκοπός» της γραφειοκρατίας (σαν παρασιτικής και κερδοσκοπικής κάστας, ή/και τάξης) «αγιάζει τα μέσα» που χρησιμοποιεί, σε πλήρη αντιστοιχία με το σκοπό της. Επειδή ο γραφειοκράτης Ζαχαριάδης, σαν άτομο κρινόμενο, δεν είχε αντεπαναστατικό και φιλοκαπιταλιστικό σκοπό (αφού δεν υποτάχτηκε στη γραφειοκρατία αυτή για να σωθεί, τί πιο τρανή απόδειξη), παρόλο που ο ίδιος, σαν μέρος της, χρησιμοποίησε ακόμα και δολοφονικά «μέσα», ενάντια σε ηγέτες και συντρόφους του κομμουνιστικού (και τροτσκιστικού) κι επαναστατικού κινήματος (Βελουχιώτη, Μπελογιάννη, Πλουμπίδη, και πολλούς άλλους), στο τέλος τα απαρνήθηκε, σε πολύ μεγάλο βαθμό κι έκανε αυτοκριτική γι’ αυτά. ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΘΕΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΑ, ΣΑΝ ΘΕΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΣΤΑ. Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΕΙΧΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΗ. ΑΦΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ», ΑΥΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ -ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ, ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΕΞΑΡΧΗΣ ΕΝΤΑΧΘΕΙ-, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ, ΑΝΑΓΚΑΙΑΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΦΟΡΗ ΕΚΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ!
Εμείς, σαν ποσαδικοί-τροτσκιστές, με βάση τα ιστορικά γεγονότα, αυτά που τουλάχιστον έχουν βγει στο φως, πιστεύουμε ότι ο Ζαχαριάδης απαιτούσε από τη γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ και του ΚΚΕ την «ελευθερία» του, την απελευθέρωσή του από τη «φωλιά της αρκούδας» στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, για να προσπαθήσει να συμβάλλει στην επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της Ελλάδας και του κόσμου, από «αυτή τη μεριά» κι όχι του θανάτου. Η αρκούδα χειμάζει στη φωλιά της, για να βγει από εκεί πιο ζωντανή και πολλαπλασιασμένη. Αλλά η γραφειοκρατία τον φυλάκισε εκεί, χωρίς καμιά δίκη και βέβαια χωρίς τη θέληση του Ζαχαριάδη, ούτε καν στην προσπάθειά του να επιβιώσει μέσα στο γραφειοκρατικό περίγυρο και χειμώνα. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΠΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ. Κύρια γιατί θα έβαζε σε κίνδυνο: 1) Την ανοιχτά οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΕ, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα σε ένα χρόνο από το θάνατο του Ζαχαριάδη, με το «Καραμανλής ή Τανξ» και με την άρνηση της γραφειοκρατίας του, απέναντι στην επαναστατική πορεία της χώρας, την αντιιμπεριαλιστική πάλη, το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη Λαϊκή Εξουσία, που ήταν οι βάσεις της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, μόλις δυόμιση μήνες μετά το θάνατο του Ζαχαριάδη! 2) Έβαζε σε κίνδυνο,τη γενική πολιτική της «Ειρηνικής Συνύπαρξης» της γραφειοκρατίας με τον καπιταλισμό και την τελική παράδοση της επανάστασης από τη γραφειοκρατία στον καπιταλισμό. ΒΕΒΑΙΑ Η ΙΔΙΑ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΡΚΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ. Αυτό το ήξερε καλά τόσο ο καπιταλισμός, όσο και η γραφειοκρατία, γι’ αυτό, ανάμεσα στ’ άλλα, δεν απελευθέρωσε το Ζαχαριάδη! Κι ήταν τόσο δυνατή αυτή η επανάσταση, όπου «τα όνειρα έλαβαν εκδίκηση», και το ΚΚΕ αποκατέστησε το Ζαχαριάδη (όπως και άλλους κομμουνιστές), αφού προηγούμενα η γραφειοκρατία του, αυτή που ανοιχτά πρόδωσε το σοσιαλισμό στον ταξικό εχθρό του, είχε χαρακτηρίσει τον Ζαχαριάδη, ανάμεσα στ’ άλλα, «εχθρικό στοιχείο» του σοσιαλισμού! 3) Έβαζε σε κίνδυνο, την αντεπαναστατική πορεία, από την αντικομουνιστική και ουσιαστική διάλυση του Μπολσεβίκικου Κόμματος και των Σοβιέτ και την πραγματική διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, από τη σταλινική γραφειοκρατία -την οποία διάλυση δυστυχώς ο Ζαχαριάδης στήριξε και στη συνέχεια παρακολούθησε, τουλάχιστον απαθής-, στην ολοκληρωτική προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη γραφειοκρατία, κρατική και κομματική της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και στη διάλυση της ΕΣΣΔ και του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Ο Ζαχαριάδης, μέσα από την αυτοκριτικά δομημένη αντίληψη στις «τελευταίες μέρες» του –στην ουσία στα 17 χρόνια της φυλάκισής του από τη γραφειοκρατία- κι έτσι όπως αποκαλύπτεται στο θεατρικό αυτό έργο, ΟΜΠΙΝΤΑ, φαίνεται ότι είχε πάρει αρκετά από τα «μηνύματα» του Τρότσκι και του πραγματικού τροτσκισμού, του τροτσκισμού-ποσαδισμού, συνεχιστή του μαρξισμού-λενινισμού σ’ αυτή τη φάση και ζωντανού πάντα στα Εργατικά Κράτη και ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ, διεθνιστική βάση του Λέον Τρότσκι, δολοφονημένου κι αυτού από τον Στάλιν και τη γραφειοκρατία του, πολύ γνωστή και στον Ζαχαριάδη. Όπως επίσης πολύ καλά ο ίδιος ήξερε και πολιτικά συμπαθούσε τον ήρωα τροτσκιστή Παντελή Πουλιόπουλο, πρώτο ΓΓ του ΚΚΕ και δολοφονημένο, αυτόν, από το φασιστικό και κατοχικό ιμπεριαλισμό. Ήξερε ότι ο Π. Πουλιόπουλος εκτελέστηκε από τον κοινό τους ταξικό εχθρό, ενώ ο ίδιος εξοντωνόταν, δολοφονούνταν από τη γραφειοκρατία, όπως και ο Τρότσκι. Εύκολο λοιπόν ήταν γι’ αυτόν να περάσει από τη λαθεμένη πίστη του στην ταύτιση σταλινικής γραφειοκρατίας-κομμουνισμού, στην αντίληψη ότι η γραφειοκρατία, αργά ή γρήγορα, ταυτίζεται με τον καπιταλισμό! 4) Έβαζε σε κίνδυνο, τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό που είχε σπείρει η γραφειοκρατία στην παγκόσμια κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία, ταυτίζοντας αυτό που ήταν κι έκανε η ίδια, με το τί σημαίνει Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός, Πραγματική Δικτατορία του Προλεταριάτου (η πιο δημοκρατική που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα), Κρατικοποιημένη και Σχεδιασμένη από αυτή τη «Δικτατορία» Οικονομία, προς όφελος του λαού, δηλαδή Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία στην πράξη, Διαρκής Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, όπου το ίδιο το προλεταριάτο καταργεί τον εαυτό του σαν τάξη, μαζί βέβαια και όλες τις άλλες τάξεις, για να περάσει έτσι η ανθρωπότητα στην αταξική κοινωνία κι από το «Βασίλειο της Ανάγκης» στο «Βασίλειο της Ελευθερίας». Και μόνο απέναντι σ’ αυτήν την πανανθρώπινη απελευθερωτική σκέψη του μαρξισμού-λενινισμού, η γραφειοκρατία έτρεμε σύγκορμη! Ανάμεσα στ’ άλλα -και στην καλύτερη περίπτωση-, η γραφειοκρατία πάντα ήθελε να τη θεωρούμε και την ίδια «Ανάγκη», για να μένει αιώνια και για ν΄ αναβάλουμε συνεχώς έτσι το σοσιαλισμό!
Η «ΟΜΠΙΝΤΑ» αποκαλύπτει ότι ο Ζαχαριάδης ήταν πολύ κοντά στο να καταπολεμήσει αυτή τη σύγχυση, υπερασπίζοντας την ΕΣΣΔ, αλλά κριτικάροντας έντονα τη γραφειοκρατία, ακόμα και τη σταλινική, που πριν υπηρέτησε και στη συνέχεια κριτικάροντας τη «μαοϊκή» γραφειοκρατία, για το γεγονός ότι θεωρούσε κι αποκαλούσε «σοσιαλιμπεριαλισμό» τη μετασταλινική ΕΣΣΔ, τη στιγμή που παρέμενε Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, έστω και πολύ εκφυλισμένο από τη γραφειοκρατία, όσο αφορά τα γνήσια όργανα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», όπως το θεωρούσε κι αποκαλούσε ο πραγματικός τροτσκισμός, ο τροτσκισμός-ποσαδισμός. Κι ακόμα παραπέρα, μ’ αυτό τον τρόπο, ο Ζαχαριάδης βρισκόταν πολύ κοντά σ’ αυτό που μας έμαθαν οι Τρότσκι και Ποσάδας: ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ, ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΦΥΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΛΥΕΙ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΤΡΑΓΙΚΑ! ΤΗΝ ΩΡΑ ΟΜΩΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΕΣΣΔ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ» (Χ. Ποσάδας), ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ. Είναι αυτό που προσπαθούμε να συνεχίσουμε εμείς σήμερα, σαν ποσαδικοί-τροτσκιστές, έστω και με άλλη μορφή: ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ, ΤΗ Β. ΚΟΡΕΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΡΩΣΙΑ (ΜΕ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ-ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΤΩΡΙΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ) ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ. Αυτή η πάλη τώρα πρωτεύει, γιατί υπάρχει ο Διαρκής Ιμπεριαλιστικός Πόλεμος. Και η άμεση πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, είναι αυτή που αδυνατίζει κι εκφυλίζει και τη γραφειοκρατία, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να ξεκαθαρίσουμε πιο εύκολα τους λογαριασμούς μαζί της, στη Διαρκή Πορεία της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης, προοπτικής και κατακτήσεων και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Η γραφειοκρατία χρησιμοποιεί από τα «αριστερά» κι από τα «δεξιά» τα «παιδιά» της κι αν αυτά επαναστατήσουν τα «τρώει», τα κατασπαράσσει και τα σκοτώνει! Αν ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε πραγματικά, τη στιγμή που, όπως αποκαλύπτεται από το έργο αυτό, είχε καταλάβει ότι η γραφειοκρατία του την «είχε στημένη» (η μπανάλ έκφραση δεν είναι δική μας, αλλά αποδίδει επακριβώς την ανηθικότητα της γραφειοκρατίας), τότε, μαζί με την απόγνωσή του, πρέπει να υπήρχε και μια προσπάθεια να θυσιαστεί αυτός, για να καταγγείλει, στα μάτια και των επόμενων γενιών επαναστατών κομμουνιστών, τη στυγερή πάντα γραφειοκρατία. Έστω κι αν δεν κατανοούσε σε βάθος την πραγματική φύση της, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ, ΟΠΩΣ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Δεν είναι μόνο ο ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός πόλεμος και φασισμός που ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ. Ή ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, Ή ΕΜΕΙΣ, Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ Ο ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ!
Αν αυτοκτόνησε, στην ουσία έπεσε σ’ αυτό το «στήσιμο»- παγίδα της γραφειοκρατίας, «της έκανε τη χάρη», έστω και χωρίς να το θέλει. Η ανθρωπότητα και πολύ περισσότερο η κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία της στην Ελλάδα και στον κόσμο, όλα αυτά που είχε καταλάβει ο Ζαχαριάδης για τη γραφειοκρατία, τα είχε καταλάβει πολύ πριν και καλύτερα! Δεν είχε ανάγκη τη θυσία του, αντίθετα, τον ήθελε κοντά της, για να πολεμήσει –και μάλιστα αυτός πολύ πιο αποφασιστικά, για όλα όσα είχε μάθει από την «πικρή» πείρα του- ενάντια στο σύστημα και τη γραφειοκρατία. Εμείς, όπως και για τον Άρη Βελουχιώτη, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε. Πάντα, τουλάχιστον, λέγαμε ότι τον «αυτοκτόνησαν». Από τη συζήτηση που ακολούθησε αυτή τη θεατρική παράσταση, πληροφορηθήκαμε ότι πράγματι υπάρχουν τρεις εκδοχές για το θάνατό του, το εξακριβώσαμε αυτό κι από την ανάγνωση της πολιτικής ιστορίας του. Η «αυτοκτονία» ίσως ήταν μια πραγματική απειλή από τη μεριά του Ζαχαριάδη, για να πιέσει –σωστά μ’ αυτή την έννοια- τη γραφειοκρατία να τον απελευθερώσει, απειλή που όμως ταυτόχρονα, σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να την πραγματοποιήσει! Πως λύνεται λοιπόν, στον άνθρωπο-αγωνιστή-κομμουνιστή Ζαχαριάδη αυτή η αντίφαση, στη ζωή ή στο θάνατο;
Όλα δείχνουν ότι υπήρξε δολοφονικός θάνατος. Με αίτιο την «πίκρα», είτε του γραφειοκρατικού δηλητήριου, είτε του πραγματικού δηλητήριου, που και τα δύο έχουν την δολοφονική ιδιότητα να σταματάνε την καρδιά («κακοκάρδισμα» στην κυριολεξία). Η αυτοκτονία μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο αν ο Ζαχαριάδης αισθάνθηκε μικρός απέναντι σε μια παντοδύναμη δήθεν γραφειοκρατία, που πρόλαβε να τον συνθλίψει, να τον καταθλίψει, πριν προλάβει αυτός ν’ απελευθερωθεί απ’ αυτήν και να κερδιστεί από την Κομμουνιστική Πρωτοπορία και το Διαρκή Αγώνα της ενάντια στον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Από το θεατρικό όμως έργο, σε δύο ατάκες του, αποκαλύπτεται ότι ο Ζαχαριάδης είχε ήδη αναρωτηθεί σε βάθος, αν έπρεπε να γίνει ΓΓ του ΚΚΕ, κατά συνέπεια –και πολύ περισσότερο για μας- μέρος της γραφειοκρατίας του. Αυτό έδειχνε ότι είχε ήδη αισθανθεί, ότι δεν χρειάζεται να σε βάλει σε πραγματική φυλακή η γραφειοκρατία για να σε «φυλακίσει», να σε αιχμαλωτίσει. Γι’ αυτό ήθελε μάλλον από πριν ν’ απελευθερωθεί και να περάσει οριστικά «από την άλλη μεριά», αυτή της γνήσιας, της πραγματικής επανάστασης και του σοσιαλισμού.
Σε όλες τις περιπτώσεις εμείς υπερασπίζουμε τον Ζαχαριάδη, ενάντια στη γραφειοκρατία που τον δολοφόνησε -με κάθε τρόπο- και που εμείς την καταδικάζουμε γι’ αυτό και για όλα τα εγκλήματά της. Κι αν ο Ζαχαριάδης δεν κατάφερε ν’ απελευθερωθεί, αντικειμενικά αλλά και «στα μέσα του» από τη γραφειοκρατία, πιστεύουμε ότι, όπως πολλοί κομμουνιστές κι επαναστάτες αγωνιστές, δεν είχε προλάβει να κατανοήσει ότι η γραφειοκρατία δεν είναι μόνο και κυρίως η απομάκρυνση από τις μάζες, η έλλειψη δημοκρατικών διαδικασιών στα κομματικά και κρατικά όργανα, η «προσωπολατρεία» και η κουστωδία της, από «ανθρωπάκια» γύρω απ’ αυτή, ΑΛΛΑ (όπως μας δίδαξε ο Τρότσκι, ήδη με το έργο του «Προδομένη Επανάσταση») ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΥΛΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑΣ ΚΑΣΤΑΣ (ΣΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ), ‘Η/ΚΑΙ ΤΑΞΗΣ (ΣΤΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ) ΚΑΙ Η «ΛΑΤΡΕΙΑ» ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ. Και που μόνο με τη συμβίωση ή/και με την υποταγή και παράδοση της γραφειοκρατίας στον καπιταλισμό μπορούν να διαρκέσουν! Κι αντίθετα μόνο επαναστατικά, ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, μπορούν να καταργηθούν, μαζί με το σύστημα, που άλλωστε χρειάζεται και συντηρεί τη γραφειοκρατία! Με τον ίδιο τρόπο, πολλοί κομμουνιστές σύντροφοι, αν το είχαν κατανοήσει αυτό, μέσα από τα διδάγματα του μαρξισμού-λενινισμού-τροτσκισμού-ποσαδισμού, δεν θα είχαν «πικραθεί» και «αυτοκτονήσει», όταν έγινε η μεγάλη προδοσία της γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ και των άλλων Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, αυτής που εξόντωσε και το Νίκο Ζαχαριάδη! Θα είχαν βγάλει ακόμα βαθύτερα και περισσότερα αντικαπιταλιστικά, αντιγραφειοκρατικά και σοσιαλιστικά συμπεράσματα, όπως το έκαναν και το κάνουν εκατομμύρια κι εκατομμύρια κομμουνιστές κι επαναστάτες, στην Ελλάδα και σε κάθε γωνιά της γης!
Ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί Γιώργος Κοτανίδης, Δώρα Χρυσικού, Σπύρος Περδίου, αξίζουν της αναγνώρισης και των συγχαρητηρίων μας, γιατί επάξια «στάθηκαν στο ύψος της περίστασης», ανυψώνοντας το «αντικείμενο» για τη γραφειοκρατία Νίκο Ζαχαριάδη, σε ανθρώπινο και κομμουνιστικό υποκείμενο. Ίσως με εξιδανίκευση, αλλά αναγκαία για θεατρικούς (διδακτικούς) λόγους. Η ερμηνεία τους συγκλονίζει και κινητοποιεί συναισθήματα και συνειδήσεις, για βαθύτερες αναζητήσεις. Απέναντι στο ανθρωποφάγο τέρας της γραφειοκρατίας, έπρεπε να μεγαλυνθεί και ο ΗΡΩΑΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ.
Είναι αυτό που φοβήθηκε και η τωρινή γραφειοκρατία του ΚΚΕ, εκφρασμένη μέσα από το άναρθρο άρθρο- κριτική του έργου, από την Έλλη Βαρβαρέσου , στον Ριζοσπάστη της 6/12/2016. Ενταγμένο κι αυτό σε μια από τις μορφές που παίρνει η αντίληψη και η δράση της σταλινικής γραφειοκρατίας και των επιγόνων της: «Όποιος δεν είναι μαζί μας , είναι εχθρός μας», αδιαφορώντας ταυτόχρονα την ύπαρξη και την ένταξη του καθενός, στα δύο ταξικά στρατόπεδα- πόλους, ιστορικούς και κοινωνικο-πολιτικούς! Είναι γιατί η γραφειοκρατία είτε συμμαχεί με τον καπιταλισμό ενάντια στην επανάσταση, είτε βρίσκεται άμεσα μέσα στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, ή/και έμμεσα (πιο επικίνδυνα), σαν «δούρειος ίππος» του μέσα στο εργατικό κι επαναστατικό στρατόπεδο. Μια τέτοια γραφειοκρατία και γι’ αυτούς τους λόγους εξόντωσε το Νίκο Ζαχαριάδη.
Δεν υπάρχει ίχνος αντισοβιετισμού και αντικομουνισμού στον Ζαχαριάδη, αλλά ούτε και στην «ΟΜΠΙΝΤΑ», στην «ΠΙΚΡΙΑ» του, όπως διατείνεται η Ε.Β. Εμείς, ο Ζαχαριάδης, οι συντελεστές του έργου, η ελληνική και παγκόσμια κομμουνιστική κι επαναστατική βάση και πρωτοπορία, υπερασπίσαμε και υπερασπίζουμε τη Σοβιετική Ένωση, το ΚΚΣΕ, το ΚΚΕ και τον Κομμουνισμό, ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τη γραφειοκρατία. Πρώτα και κύρια ενάντια στο σύστημα και κατά δεύτερο λόγο -συνδεόμενο διαλεκτικά με τον κυρίαρχο λόγο- ενάντια στη γραφειοκρατία. Γι’ αυτήν –όπως φαίνεται και για την Ε.Β.- ο κομμουνιστής Ζαχαριάδης έπρεπε να εξοντωθεί και να πεθάνει χωρίς «πικρία» και αδιαμαρτύρητα, όπως δυστυχώς πολλά από τα θύματα της γραφειοκρατίας! Κι όποιος τολμήσει να διαμαρτυρηθεί στη συνέχεια για το θάνατό του (όπως διαμαρτύρεται αυτό το θεατρικό έργο) πρέπει να εξοντωθεί κι αυτός, με συκοφαντίες και ψέματα. ΑΛΛΑ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΡΕΙ ΠΙΑ ΚΑΛΑ, ΟΤΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΜΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ! Η Ε.Β. -και όχι μόνο- βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του να ταυτίζει τη γραφειοκρατία με το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Εργατικό Κράτος κι έτσι αισθάνεται κι αντιμετωπίζει την αντιγραφειοκρατική πάλη σαν αντικομμουνισμό και αντισοβιετισμό. Είναι το άλλοθι για να υπερασπίσει τη γραφειοκρατία, που άλλωστε είναι μέρος της.
ΕΚΚ (Τ-Π)