ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ 2017
170 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΤΟΥ 2017 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ
170 χρόνια από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1847-48), των Μαρξ και Ένγκελς, 150 χρόνια από Το Κεφάλαιο του Μαρξ, 100 χρόνια από τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση, η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά φέρνει στη μνήμη, στη συνείδηση και στη θέληση της εργατικής τάξης της χώρας μας και όλου του κόσμου, όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων λαών, σε κάθε εθνότητα και χώρα του κόσμου, την επείγουσα ανάγκη, επικαιρότητα και δυνατότητα ν’ ανατρέψουν επαναστατικά το καπιταλιστικό σύστημα και να προωθήσουν τη Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλισμό. Οι Αγωνιστές και οι Μάρτυρες της Πρωτομαγιάς του Σικάγου 1886, αυτοί που πάλεψαν για το 8ωρο, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και βαρβαρότητα και που τους τιμάμε σε κάθε Εργατική Πρωτομαγιά, δικαιώνονται έτσι με τον καλύτερο τρόπο.
Η 50ή μαύρη επέτειος της 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, συμπίπτει με τη συνεχιζόμενη όσο και σε κορύφωση τώρα ολόπλευρη δικτατορία των μονοπωλίων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εκεί βέβαια όπου αυτά και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι μπορούν να την επιβάλλουν, απέναντι κι ενάντια στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των λαών, που προηγήθηκαν, κορυφώθηκαν στην Επανάσταση του Οκτώβρη το 1917 και συνεχίστηκαν σε χώρο και χρόνο σε όλο τον κόσμο, με τις νίκες και τις κατακτήσεις της Σοσιαλιστικής Επανάστασης: με αποκορύφωμα τα την ΕΣΣΔ, τα «υπαρκτά» για δεκαετίες 20 Εργατικά και 20 Επαναστατικά Κράτη, τωρινή βάση και παρακαταθήκη γι’ αυτά που υπάρχουν και τώρα και γι’ αυτά που πρόκειται γρήγορα να υπάρξουν σε όλες τις ηπείρους.
Το παγκόσμιο, λεγόμενο «παγκοσμιοποιημένο», καπιταλιστικό σύστημα, όντας τέτοιο στην ανώτερη, όσο και τελική, ακροτελεύτια, ανεπίστρεπτη για το σύστημα φάση της συγκέντρωσης και συγκεντρο-ποίησης του κεφαλαίου, της κερδοσκοπίας, της τοκογλυφίας, του παρασιτισμού και της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του («εις τα εξ ων συνετέθη» οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, στη βάση και στο εποικοδόμημά του, όπως στην ΕΕ), συγκεντρώνεται και συγκεντροποιείται κάθε φορά και περισσότερο στον πόλεμο και το φασισμό: σαν μοναδικό καταφύγιο για την επιβίωσή του!
Κανένας από τους θεσμούς του δεν λειτουργεί «δημοκρατικά», με πρώτες και κύριες τις «τρείς εξουσίες» του, Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, που ταυτόχρονα έχουν αναχθεί και συγκεντρωθεί σε μία, αυτή της δικτατορίας και του πολέμου των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου τους. Μέσα και γύρω από τα κέντρα αυτού του συστήματος, αμερικάνικου, δυτικοευρωπαϊκού, γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού, ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας, ΝΑΤΟ, στρατιωτικών δομών της ΕΕ και μέσα και γύρω τελικά από «μια ιμπεριαλιστική κορυφή που βρίσκεται πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο», όπως έχει αναλύσει και προβλέψει ο Χ. Ποσάδας κι όπως αυτό έχει αποκαλυφθεί πλήρως τώρα, με την ανάδειξη και την πολεμική-φασιστική αντίληψη και δράση του νέου προέδρου των ΗΠΑ, που ενεργεί ήδη πάνω κι έξω από τους «θεσμούς» του ίδιου του ιμπεριαλισμού.
Ο φασίστας και πολεμοχαρής Τραμπ, αντιπροσωπεύει αλλά και εκφράζει καθαρά, σαν πρόσωπο, αυτό που αναπόφευκτα σημαίνει σήμερα, σε περιεχόμενο και μορφή, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, συγκεντρωμένος, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, γύρω από τον αμερικάνικο: Πόλεμος και φασισμός σε ένα αδιαίρετο βάρβαρο κι εγκληματικό σύνολο, χω-ρίς καμιά πια δυνατότητα διάκρισης ανάμεσα σε «δημοκρατικό» και φασιστικό ιμπεριαλισμό. Ήταν μια διάκριση που ποτέ δεν υπήρχε στην πραγματικότητα, παρά ήταν επινόηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που δικαιολογούσαν έτσι τη «συνύπαρξη» και συμβί-ωση με τον «δημοκρατικό» ιμπεριαλισμό. Είναι έτσι άλλωστε που εμφανίστηκε κι επιβίωνε κι ο φασιστικός ιμπεριαλισμός, βρίσκοντας χώρο και χρόνο και τροφοδοτούμενος από τις «ανίερες συμμαχίες» καπιταλισμού-γραφειοκρατίας. Συμμαχιών των οποίων απεγνωσμένο και εντελώς χρεοκοπημένο ήδη, «ιδεολογικό» κοινό κατασκεύασμά τους ήταν η «ενιαία σκέψη», το «κοινό σπίτι», το «τέλος της ταξικής πά-λης και των ιδεολογιών». Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» δεν είναι τίποτε άλλο από την τελική, ακροτελεύτια άρνηση του κλασικού καπιταλισμού από τον ιμπεριαλισμό. Ήταν η οριστική αντικατάσταση του «δημοκρατικού», «αναπτυξιακού», «καλού» –που ποτέ βέβαια δεν υπήρξε τέτοιος με την ανθρώπινη έννοια του όρου- καπιταλιστικού φιλελευθερισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και συναγωνισμού, από την οριστική επικράτηση και δικτατορία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου τους, τόσο πάνω στην αγορά, όσο και πάνω στην ίδια την ατομική ιδιοκτησία, που πάντα την ανταγωνιζόταν, την εξαφάνιζε και τη συγκέντρωνε σε λίγα χέρια, κάθε φορά και περισσότερο.
Ήδη το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος) ανέλυε κι οργάνωνε εδώ και 170 χρόνια τις αντικειμενικές βάσεις για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, που ήταν «η εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής», η εξέγερση της κοινωνικοποιημένης παραγωγής ενάντια στην ατομική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και της διανομής των προϊόντων αυτής της παραγωγής. Οι Μαρξ και Ένγκελς κηρύσσοντας το αναγκαίο και εφικτό της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ήδη πριν 170 χρόνια με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο έγραφαν εκεί:
…Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της…
…Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ’ αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις. Τα όπλα που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για ν’ ανατρέψει τη φεουδαρχία στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη.
Όμως η αστική τάξη δεν σφυρηλάτησε μονάχα τα όπλα που της φέρνουν το θάνατο. Δημιούργησε και τους ανθρώπους που θα χειριστούν αυτά τα όπλα, τους σύγχρονους εργάτες, τους προλετάριους…
…Η αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί τον κατακερματισμό των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού.
Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συγκεντροποίησε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια.
Όλες οι σχέσεις ιδιοκτησίας υπόκεινταν σε μια συνεχή ιστορική αλλαγή, σε μια συνεχή ιστορική μεταβολή.
Η γαλλική επανάσταση, για παράδειγμα, κατάργησε τη φεουδαρχική ιδιοκτησία προς όφελος της αστικής ιδιοκτησίας.
Αυτό που χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό δεν είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας γενικά, αλλά η κατάργηση της αστικής ιδιοκτησίας.
Η σύγχρονη, όμως, αστική ατομική ιδιοκτησία είναι η τελευταία, η πληρέστερη έκφραση της παραγωγής και ιδιοποίησης των προϊόντων, που στηρίζεται σε ταξικές αντιθέσεις, στην εκμετάλλευση τον ενός απ’ τον άλλο…
…Μήπως μιλάτε (απευθυνόμενοι οι Μαρξ και Ένγκελς στους καπιταλιστές και τους αντιπροσώπους τους, σημ. σύνταξης) για τη μικροαστική, τη μικροαγροτική ιδιοκτησία που είναι προγενέστερη από την αστική ιδιοκτησία; Αυτή δεν χρειάζεται να την καταργήσουμε εμείς, αυτή την κατάργησε και την καταργεί καθημερινά η ανάπτυξη της βιομηχανίας…
…Το κεφάλαιο είναι συλλογικό προϊόν και μπορεί να μπει σε κίνηση μονάχα με την κοινή δράση πολλών μελών και, σε τελευταία ανάλυση μάλιστα, μονάχα με την κοινή δράση όλων των μελών της κοινωνίας. Το κεφάλαιο, λοιπόν, δεν είναι μια προσωπική δύναμη, αλλά μια κοινωνική δύναμη. Αν λοιπόν το κεφάλαιο μεταβληθεί σε κοινή ιδιοκτησία, που θα ανήκει σ’ όλα τα μέλη της κοινωνίας, τότε δενμετατρέπεται μια προσωπική ιδιοκτησία σε κοινωνική. Μεταβάλλεται μονάχα ο κοινωνικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας. Χάνει τον ταξικό της χαρακτήρα…
…Σας πιάνει τρόμος (καπιταλιστές και αντιπρόσωποί τους, σημ. σύνταξης)γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Όμως στη σημερινή σας κοινωνία, η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα-ίσα, γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας.
Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δική σας ιδιοκτησία. Ναι, πραγματικά αυτό θέλουμε…
…Ο κομμουνισμός δεν αφαιρεί από κανέναν τη δυνατότητα να ιδιοποιείται κοινωνικά προϊόντα. Αφαιρεί μόνο τη δυνατότητα να υποδουλώνει με την ιδιοποίηση αυτή ξένη εργασία…
…Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Σε όλα αυτά τα κινήματα προβάλλουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας, οποιαδήποτε μορφή, περισσότερο ή λιγότερο εξελιγμένη, κι αν έχει πάρει, σαν το βασικό ζήτημα του κινήματος.
Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών. Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους.
Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.
Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Ήταν ένα «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που σημαίνει ότι αναγκαία προϋπόθεση, «εκ των ων ουκ άνευ όρος», για την τελική νίκη του Σοσιαλισμού ήταν η δημιουργία και η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και που δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό από παγκόσμιο, στα πλαίσια της Διεθνούς των Ενωμένων Προλετάριων όλων των Χωρών του κόσμου, όπως έκαναν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Τρό-τσκι, με την ίδρυση, διάρθρωση και λειτουργία των 4 Διεθνών. Αυτό έκαναν οι Λένιν, Τρότσκι και το Μπολσεβίκικο Κόμμα το 1917, με τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση, εφαρμόζοντας το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, βαθιά κι εκτεταμένα εμπλουτισμένο με Το Κεφάλαιο του Μαρξ και με όλο το τεράστιο έργο του επιστημονικού σοσιαλισμού, του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού, δηλαδή της θεωρίας και της πράξης γύρω από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική -σ’ αυτή τη φάση- πάλης. Κι αυτό είναι το καθήκον, αλλά ήδη και η εμπειρία, η ωρίμανση και η θέληση των μαζών του κόσμου και της κομμουνιστικής κι επαναστατικής πρωτοπορίας τους.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά χώρα του κόσμου, καμιά γωνιά του πλανήτη Γη, όπου ο λαός της να μην έχει προωθήσει μέρος ή στο σύνολό του, το διαρκές και ενιαίο προτσές-πολύχρωμο φάσμα, της δημοκρατικής και σοσιαλιστικής επανάστασης, έτσι όπως την διακήρυξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, …υποστηρίζοντας -οι κομμουνιστές- κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση… και …εργαζόμενοι –οι κομμουνιστές- παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων…. Ήδη με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και στη συνέχεια με τους Λένιν-Τρότσκι-Μπολεβίκους-4 Πρώτα Συνέδρια της 3ης Διεθνούς-Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι, δόθηκαν οι βάσεις και οι μορφές αυ-τού του Ενιαίου, Διαρκούς Προτσές της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, που αναπόφευκτα, ανάλογα με τις αντικειμενικές συνθήκες και την υπάρχουσα ηγεσία και καθοδήγηση της επανάστασης, πήρε και παίρνει τη μορφή της Αντιαποικιοκρατικής, Εθνικοαπελευθερωτικής, Αντιιμπεριαλιστικής, Αντικαπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Αλλά με κάθε τρόπο, όλες οι επαναστάσεις, όλα τα επαναστατικά κινήματα έβαλαν το πρόβλημα της ιδιοκτησίας στην ημερήσια διάταξη –όπως το διακήρυξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο- και μάλιστα σ’ αυτή την ενιαία πορεία και κατεύθυνση, ακόμα κι αν δεν καθοδηγούνταν άμεσα από τους κομμουνιστές. Γιατί στο μεταξύ καθοδηγήθηκαν και καθοδηγούνται από την εμπειρία και τις κατακτήσεις των 20 Εργατικών και των 20 Επαναστατικών Δημοκρατικών Κρατών που υπήρξαν στον κόσμο και στη συμμαχία, το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» και τη διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσά τους, σε όλες τις ηπείρους. Σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της πορείας το Πρόγραμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αυτό της «απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών» καπιταλιστών, της ανατροπής και της αντικατάστασης των οργάνων της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής εξουσίας, από τα όργανα της εργατικής αμεσο-δημοκρατικής εξουσίας και της Οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, συνδυάστηκε άρρηκτα –ήδη από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο- με την Τακτική και την Πολιτική της (δες επίσης Λένιν, Για Μαρξ, Δύο Τακτικές… κτλ). Έτσι Πρόγραμμα (μίνιμουμ-μάξιμουμ), Στρατηγική, Πολιτική, Τακτική, Οργάνωση και Δράση του Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, διαλεκτικά δεμένα και αλληλοτροφοδοτούμενα και προωθούμενα, χωρίς ν’ αντικαθιστά, να «πηδάει» στο κενό και στα λόγια, το ένα το άλλο, γίνονται τα απαραίτητα κι αναντικατάστατα χαρακτηριστικά στοιχεία του. Ξεπερνώντας κάθε οπορτουνισμό-προσαρμογή στις αντικειμενικές συνθήκες και στο σύστημα- και κάθε σεκταρισμό, που αγνοεί τις αντικειμενικές συνθήκες κι έτσι στην πράξη δεν τις αλλάζει, αφήνει άθικτο το σύστημα κι έτσι είναι η άλλη όψη του οπορτουνισμού.
Η αναγκαία Τακτική και Πολιτική, σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση και πορεία, είναι αυτή και μόνο που μπορεί, ιδιαίτερα σ’ αυτή τη φάση, στη φάση του ιμπεριαλισμού, να δώσει πραγματικό ταξικό, σταθερό και ιστορικό σε προοπτική νόημα, ικανοποίηση και διέξοδο, σε κάθε οικονομική, κοινωνική και πολιτική-δημοκρατική διεκδίκηση του εργατικού κι επαναστατικού κινήματος, σαν αυτές που υπάρχουν πρέπει και μπορούν να υπάρξουν σ’ αυτή την Πρωτομαγιά του 2017. Κι αυτή η Πολιτική και Τακτική με τη σειρά της σημαίνει, τέρμα πια στην αντιπολίτευση και τον οικονομισμό του κινήματος αυτού, Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά, στα πλαίσια της Διαρκούς Επαναστατικής Δημοκρατικής Πορείας προς την Εργατική Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό.
Το «στάδιο» του δημοκρατικού, φιλελεύθερου, αναπτυξιακού και πολύ περισσότερο του «καλού», «ανθρώπινου» καπιταλισμού, δεν το κατήργησε ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι Μπολσεβίκοι, με τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917. Το είχε ήδη καταργήσει ο ιμπεριαλισμός, όπως το είχαν προβλέψει και αναλύσει οι Μαρξ και Ένγκελς και στη συνέχεια οι Λένιν και Τρότσκι, που μάλιστα πρόβλεψαν κι ανέλυσαν με λεπτομέρεια, το αναπόφευκτο του πολέμου και του φασισμού, σαν το τελευταίο καταφύγιο επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτοί απλά είδαν επαναστατικά αυτή τη «συγκεκριμένη» αντικειμενική ταξική ιστορική εξέλιξη και πραγματικότητα, γιατί ήθελαν πραγματικά κι έπρεπε να την αλλάξουν. Και την άλλαξαν με το Εργατικό Κράτος, με το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή, που στη συνέχεια επεκτάθηκε σε όλες τις ηπείρους. Οπισθοδρόμησε μόνο και μόνο από την προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους και παρόλα αυτά επιστρέφει συνεχώς σαν ανάγκη και δυνατότητα σε όλο τον κόσμο.
Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα κατέρρευσε από τις ίδιες τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος και την ολόπλευρή αποσύνθεσή του σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία, αλλά κύρια ανατράπηκε τελικά από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των ελληνικών μαζών, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, σαν συνέχεια της αντιιμπεριαλιστικής-αντιφασιστικής πάλης του ελληνικού λαού κι έτσι έγινε το σύνθημα όλων των ετήσιων επετείων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήταν και είναι η συγκεκριμένη απάντηση στη συγκεκριμένη κατάσταση που ζήσαμε και ζούμε στην Ελλάδα και χαρακτηρίζουμε σαν το «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι», «Έξω οι Βάσεις του θανάτου», «Έξω η ΕΕ», «ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά», σαν αναλλοίωτο ταξικό κι επαναστατικό συμπέρασμα: για την ανάγκη της ανατροπής του ιμπεριαλισμού, των θεσμών του και του πολιτικο-στρατιωτικού προσωπικού του, σαν το μοναδικό τρόπο για να μπορέσει να υπάρξει Πραγματική-Λαϊκή Δημοκρατία, Διαρκής Πρόοδος και Ειρήνη, με το Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Που κι αυτό με τη σειρά του, απέναντι σ’ έναν «παγκοσμιοποιημένο» ιμπεριαλισμό, πρέπει να σημάνει έναν Παγκοσμιοποιημένο Σοσιαλισμό. Με το «Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε!».
Ξεκινώντας άμεσα κι αναπόφευκτα από το αντικειμενικό όσο και σύντομα συνειδητό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, σε κάθε χώρα, ήπειρο και παγκόσμια, ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό και τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού. Και ταυτόχρονα προωθώντας την πολύμορφή Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ενάντια στον πολύμορφο διαρκή αντιλαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και για ν’ απαλλαχτούμε μια και καλή απ’ αυτόν.
Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά, χωρίς να καταδικάσουμε την πρόσφατη επιδρομή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Συρία και τις πολεμικές προετοιμασίες και κινήσεις ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, ενάντια στη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Βενεζουέλα και σε όλο τον κόσμο. Προετοιμάζοντας ταυτόχρονα και ολόπλευρα το αντιιμπεριαλιστικό, ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και αντεπίθεση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, σε κάθε χώρα και περιοχή. Είναι μ’ αυτή την έννοια που εμείς καταδικάσαμε την υπογραφή του πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα στο ανακοινωθέν της συνάντη σης των ηγετών των χωρών της Μεσογείου, που στήριζε την εγκληματική αμερικάνικη πολεμική επιδρομή στη Συρία. Ταυτόχρονα χαιρετίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που καταδίκασε κι αυτός αυτή την επιδρομή κι επίσης γιατί τώρα οι ευρωβουλευτές του δεν ψήφισαν την απόφαση του ευρωκοινοβουλίου ενάντια στη Βενεζουέλα.
Η ανθρωπότητα έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν διαρκή αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο του ιμπεριαλισμού, στα πρόθυρα ενός νέου, 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, που προετοιμάζει και ήδη δοκιμάζει, όπως έκανε άμεσα με την επίθεση ενάντια στη Ρωσία στη Συρία. Δεν διαφέρει, παρά μόνο στα μέσα που χρησιμοποιεί, ο αντιλαϊκός πόλεμος που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός και οι «θεσμοί» του ενάντια στην Ελλάδα. Είναι μέρος της κορυφής ενός τεράστιου ιμπεριαλιστικού παγόβουνου, που απειλεί όλη την ανθρωπότητα, που όμως με τη σειρά της η ανθρωπότητα γνωρίζει το «γεωπολιτικό» στίγμα του. Έτσι όχι μόνο το αποφεύγει με τον τρόπο της και με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις προετοιμάζει και οικοδομεί το σοσιαλιστικό μέλλον της, αλλά και –ταυτόχρονα- συντρίβει καθημερινά αυτό το παγόβουνο, στηριγμένη και στην εσωτερική αποσύνθεσή του. Μια κατάσταση που κάνει ώστε «ο ιμπεριαλισμός να μην μπορεί να κάνει τον παγκόσμιο πόλεμο, όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας), αλλά και κάθε του επίθεση με πολέμους, χούντες, φασισμό, γυρίζουν μπούμερανγκ ενάντιά του, στην ίδια τη χώρα και περιοχή που επιτέθηκε, όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Και η επίθεση στην Ελλάδα δεν έμεινε χωρίς μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως είναι η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (π.χ. ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα-ΕΕ), αλλά και η «κρίση αναπροσανατολισμού» στα σοσιαλιστικά κόμματα και η «κρίση ανόδου» στα κομμουνιστικά, επαναστατικά, αριστερά κόμματα, όπως στον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι η γραφειοκρατικές ηγεσίες αυτές που συγκρατούν και πισωγυρίζουν την ταξική Πολιτική πάλη, όπως στις γαλλικές εκλογές, όπου αρκούσε μια Τακτική Πολιτική κίνηση της Αριστεράς, προωθώντας το Ενιαίο Μέτωπο Κομμουνιστών-Σοσιαλιστών-Εξωκοινοβουλευτικών Κομμάτων και Τάσεων (ακόμα και εκλογικά συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο πάνω από το 28% των ψήφων, πρώτη δύναμη), θα μπορούσε να συντρίψει ταυτόχρονα, σίγουρα και άμεσα τόσο τον αποκηρυγμένο ήδη από την ίδια φασισμό της Λεπέν, όσο και τη δεξιά του Φιγιόν και τη διεφθαρμένη και ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του Μακρόν, μπαίνοντας στο δεύτερο γύρο. Το μέτρο της προδοσίας της γραφειοκρατίας της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα κόμματα που σφετερίζεται) παρουσιάζεται ολοφάνερα στη στάση του γραφειοκράτη Μελανσόν, που είναι «Ανυπότακτος» όχι απέναντι στην ιμπεριαλιστική Γαλλία, όπως διατείνεται, αλλά απέναντι στην Αριστερά, που τη διέσπασε και υποτάχτηκε στο σύστημα. Η τραγωδία της έλλειψης μετώπου της Αριστεράς, που είναι τροφή για την άνοδο του φασισμού, επαναλαμβάνεται στη Γαλλία από τη γραφειοκρατία, αλλά πλέον σαν φάρσα. Γι’ αυτό στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παντού, είναι αναγκαίο και δυνατό να προωθηθεί άμεσα, επειγόντως, μαζί με το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό μέτωπο, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και η Κυβέρνηση της Αριστεράς, στη Διαρκή Επαναστατική Πορεία προς τη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλισμό.
Όπου υπήρξε Μέτωπο της Αριστεράς, όπως στη Λα-τινική Αμερική, υπήρξε η κατάκτηση της Κυβέρνησης. Αυτό δείχνει την ωρίμανση και τη θέληση των λαών του κόσμου για το σοσιαλισμό. Αυτό έγινε ακόμα και χωρίς Μέτωπο της Αριστεράς, όταν κάποιο Κόμμα της Αριστεράς από μόνο του διεκδίκησε την Κυβέρνηση, στ’ όνομα του σοσιαλισμού, όπως στην Ελλάδα έκανε το ΠΑΣΟΚ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και είναι η γραφειοκρατία, κομματική και κρατική, του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή που υποτάσσεται –τουλάχιστον προσαρμόζεται- γρήγορα στο καπιταλιστικό σύστημα, από το οποίο έτσι κι αλλιώς πάντα τροφοδοτείται με πολλούς τρόπους. Έτσι και στην Ελλάδα, όπως και στη Λατινική Αμερική, δεν προχωράει το προτσές ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ και ο καπιταλισμός, στην κάθε χώρα, στηριγμένος στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, μπορεί να επιβάλλει οπισθοδρομήσεις, στη μόνη κατεύθυνση που απομένει σ’ αυτό, δηλαδή προς το νεοφιλελευθερι-σμό, που γεννήθηκε ακριβώς για να είναι «ακραίος», άγριος, βάρβαρος, πολεμικός και φασιστικός στις μεθόδους. Ο φασισμός σαν κοινωνικό κίνημα είναι αδύ-νατο να ξαναγεννηθεί. Άλλωστε στον ιμπεριαλισμό αρκεί πλέον ο αντιλαϊκός πόλεμος, που περιλαμβάνει, όπως πάντα και τις φασιστικές μορφές του, κατοχές, εισβολές, επιδρομές, δικτατορίες, κτλ. Ενώ ταυτόχρονα από την άλλη μεριά του ταξικού οδοφράγματος, η σοσιαλιστική ωρίμανση και η θέληση των μαζών, που περιλαμβάνει και τη μικροαστική τάξη της πόλης και της υπαίθρου, ακόμα και κατώτερους και μεσαί-ους αστικούς τομείς –που ίσως κύρια αυτοί αφανίζο-νται από τον καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό, όπως στην Ελλάδα- δεν αφήνει κανένα περιθώριο για φα-σιστικά κόμματα με λαϊκή βάση για τις πολεμικές και φασιστικές μεθόδους του ναζιφασισμού.
Είναι για όλα αυτά που η κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, εξωκοινοβουλευτική, αριστερή πρωτοπορία και τα Κόμματα, Ρεύματα και Τάσεις της της Αριστεράς, πρέπει να μπει στην καθοδήγηση και τον έλεγχο των ίδιων της των Πολιτικών, όσο και των Συνδικαλιστικών και Κοινωνικών Αμεσοδημοκρατικών οργανώσεών της και να προωθήσει την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πορεία και κατακτήσεις: Πάντα ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και παρά κι ενάντια στην ίδια τη γραφειοκρατία αυτών των οργανώσεων που τον συ-ντηρεί για να «συνυπάρχει», να συμβιώνει μαζί του. Η Μελέτη, Συζήτηση κι Εφαρμογή της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Θεωρίας και Πράξης, μ’ αφορμή και τις Επετείους Σταθμούς που γιορτάζουμε σ’ αυτή την Πρωτομαγιά, πρέπει και μπορεί να γίνει η οργανική βάση για την προώθηση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο, του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, του Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς και της γρήγορης Μετάβασης στο Σοσιαλισμό. Εκτός των άλλων αυτός είναι ο καλύτερος, «ανθρώπινος», «προληπτικός» τρό-πος για να «είναι όσο το δυνατό μικρότερα και λιγότερα τα δεινά που θα προκαλέσει ο παγκόσμιος πόλεμος, που προετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός» (Χ. Ποσάδας).
Ο διαρκής πόλεμος που κάνει ο ιμπεριαλισμός, δήθεν στ’ όνομα της «πρόληψης», της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης», καταργεί, αφανίζει κάθε δημοκρατία, ειρήνη και πρόοδο, τους ίδιους τους ανθρώπους. Η Διαρκής Επανάσταση –και βέβαια με όλα τα μέσα ενάντια στον πολεμικό ιμπεριαλισμό- είναι όχι μόνο η καλύτερη, αλλά και η μόνη «πρόληψη» της καταστροφής του πλανήτη Γη και των κατοίκων του, από την επιθανάτια όσο και αιμοσταγή αγωνία του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
ΕΚΚ (Τ-Π), 29/4/2017
170 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ», ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΤΟΥ 2017 ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ
170 χρόνια από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1847-48), των Μαρξ και Ένγκελς, 150 χρόνια από Το Κεφάλαιο του Μαρξ, 100 χρόνια από τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση, η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά φέρνει στη μνήμη, στη συνείδηση και στη θέληση της εργατικής τάξης της χώρας μας και όλου του κόσμου, όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων λαών, σε κάθε εθνότητα και χώρα του κόσμου, την επείγουσα ανάγκη, επικαιρότητα και δυνατότητα ν’ ανατρέψουν επαναστατικά το καπιταλιστικό σύστημα και να προωθήσουν τη Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλισμό. Οι Αγωνιστές και οι Μάρτυρες της Πρωτομαγιάς του Σικάγου 1886, αυτοί που πάλεψαν για το 8ωρο, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και βαρβαρότητα και που τους τιμάμε σε κάθε Εργατική Πρωτομαγιά, δικαιώνονται έτσι με τον καλύτερο τρόπο.
Η 50ή μαύρη επέτειος της 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, συμπίπτει με τη συνεχιζόμενη όσο και σε κορύφωση τώρα ολόπλευρη δικτατορία των μονοπωλίων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο. Εκεί βέβαια όπου αυτά και οι πολιτικοί τους αντιπρόσωποι μπορούν να την επιβάλλουν, απέναντι κι ενάντια στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των λαών, που προηγήθηκαν, κορυφώθηκαν στην Επανάσταση του Οκτώβρη το 1917 και συνεχίστηκαν σε χώρο και χρόνο σε όλο τον κόσμο, με τις νίκες και τις κατακτήσεις της Σοσιαλιστικής Επανάστασης: με αποκορύφωμα τα την ΕΣΣΔ, τα «υπαρκτά» για δεκαετίες 20 Εργατικά και 20 Επαναστατικά Κράτη, τωρινή βάση και παρακαταθήκη γι’ αυτά που υπάρχουν και τώρα και γι’ αυτά που πρόκειται γρήγορα να υπάρξουν σε όλες τις ηπείρους.
Το παγκόσμιο, λεγόμενο «παγκοσμιοποιημένο», καπιταλιστικό σύστημα, όντας τέτοιο στην ανώτερη, όσο και τελική, ακροτελεύτια, ανεπίστρεπτη για το σύστημα φάση της συγκέντρωσης και συγκεντρο-ποίησης του κεφαλαίου, της κερδοσκοπίας, της τοκογλυφίας, του παρασιτισμού και της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του («εις τα εξ ων συνετέθη» οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, στη βάση και στο εποικοδόμημά του, όπως στην ΕΕ), συγκεντρώνεται και συγκεντροποιείται κάθε φορά και περισσότερο στον πόλεμο και το φασισμό: σαν μοναδικό καταφύγιο για την επιβίωσή του!
Κανένας από τους θεσμούς του δεν λειτουργεί «δημοκρατικά», με πρώτες και κύριες τις «τρείς εξουσίες» του, Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, που ταυτόχρονα έχουν αναχθεί και συγκεντρωθεί σε μία, αυτή της δικτατορίας και του πολέμου των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου τους. Μέσα και γύρω από τα κέντρα αυτού του συστήματος, αμερικάνικου, δυτικοευρωπαϊκού, γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού, ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας, ΝΑΤΟ, στρατιωτικών δομών της ΕΕ και μέσα και γύρω τελικά από «μια ιμπεριαλιστική κορυφή που βρίσκεται πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο», όπως έχει αναλύσει και προβλέψει ο Χ. Ποσάδας κι όπως αυτό έχει αποκαλυφθεί πλήρως τώρα, με την ανάδειξη και την πολεμική-φασιστική αντίληψη και δράση του νέου προέδρου των ΗΠΑ, που ενεργεί ήδη πάνω κι έξω από τους «θεσμούς» του ίδιου του ιμπεριαλισμού.
Ο φασίστας και πολεμοχαρής Τραμπ, αντιπροσωπεύει αλλά και εκφράζει καθαρά, σαν πρόσωπο, αυτό που αναπόφευκτα σημαίνει σήμερα, σε περιεχόμενο και μορφή, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός, συγκεντρωμένος, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, γύρω από τον αμερικάνικο: Πόλεμος και φασισμός σε ένα αδιαίρετο βάρβαρο κι εγκληματικό σύνολο, χω-ρίς καμιά πια δυνατότητα διάκρισης ανάμεσα σε «δημοκρατικό» και φασιστικό ιμπεριαλισμό. Ήταν μια διάκριση που ποτέ δεν υπήρχε στην πραγματικότητα, παρά ήταν επινόηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που δικαιολογούσαν έτσι τη «συνύπαρξη» και συμβί-ωση με τον «δημοκρατικό» ιμπεριαλισμό. Είναι έτσι άλλωστε που εμφανίστηκε κι επιβίωνε κι ο φασιστικός ιμπεριαλισμός, βρίσκοντας χώρο και χρόνο και τροφοδοτούμενος από τις «ανίερες συμμαχίες» καπιταλισμού-γραφειοκρατίας. Συμμαχιών των οποίων απεγνωσμένο και εντελώς χρεοκοπημένο ήδη, «ιδεολογικό» κοινό κατασκεύασμά τους ήταν η «ενιαία σκέψη», το «κοινό σπίτι», το «τέλος της ταξικής πά-λης και των ιδεολογιών». Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» δεν είναι τίποτε άλλο από την τελική, ακροτελεύτια άρνηση του κλασικού καπιταλισμού από τον ιμπεριαλισμό. Ήταν η οριστική αντικατάσταση του «δημοκρατικού», «αναπτυξιακού», «καλού» –που ποτέ βέβαια δεν υπήρξε τέτοιος με την ανθρώπινη έννοια του όρου- καπιταλιστικού φιλελευθερισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και συναγωνισμού, από την οριστική επικράτηση και δικτατορία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου τους, τόσο πάνω στην αγορά, όσο και πάνω στην ίδια την ατομική ιδιοκτησία, που πάντα την ανταγωνιζόταν, την εξαφάνιζε και τη συγκέντρωνε σε λίγα χέρια, κάθε φορά και περισσότερο.
Ήδη το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος) ανέλυε κι οργάνωνε εδώ και 170 χρόνια τις αντικειμενικές βάσεις για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, που ήταν «η εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής», η εξέγερση της κοινωνικοποιημένης παραγωγής ενάντια στην ατομική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής και της διανομής των προϊόντων αυτής της παραγωγής. Οι Μαρξ και Ένγκελς κηρύσσοντας το αναγκαίο και εφικτό της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ήδη πριν 170 χρόνια με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο έγραφαν εκεί:
…Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της…
…Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν απ’ αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις. Τα όπλα που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για ν’ ανατρέψει τη φεουδαρχία στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη.
Όμως η αστική τάξη δεν σφυρηλάτησε μονάχα τα όπλα που της φέρνουν το θάνατο. Δημιούργησε και τους ανθρώπους που θα χειριστούν αυτά τα όπλα, τους σύγχρονους εργάτες, τους προλετάριους…
…Η αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί τον κατακερματισμό των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού.
Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συγκεντροποίησε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια.
Όλες οι σχέσεις ιδιοκτησίας υπόκεινταν σε μια συνεχή ιστορική αλλαγή, σε μια συνεχή ιστορική μεταβολή.
Η γαλλική επανάσταση, για παράδειγμα, κατάργησε τη φεουδαρχική ιδιοκτησία προς όφελος της αστικής ιδιοκτησίας.
Αυτό που χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό δεν είναι η κατάργηση της ιδιοκτησίας γενικά, αλλά η κατάργηση της αστικής ιδιοκτησίας.
Η σύγχρονη, όμως, αστική ατομική ιδιοκτησία είναι η τελευταία, η πληρέστερη έκφραση της παραγωγής και ιδιοποίησης των προϊόντων, που στηρίζεται σε ταξικές αντιθέσεις, στην εκμετάλλευση τον ενός απ’ τον άλλο…
…Μήπως μιλάτε (απευθυνόμενοι οι Μαρξ και Ένγκελς στους καπιταλιστές και τους αντιπροσώπους τους, σημ. σύνταξης) για τη μικροαστική, τη μικροαγροτική ιδιοκτησία που είναι προγενέστερη από την αστική ιδιοκτησία; Αυτή δεν χρειάζεται να την καταργήσουμε εμείς, αυτή την κατάργησε και την καταργεί καθημερινά η ανάπτυξη της βιομηχανίας…
…Το κεφάλαιο είναι συλλογικό προϊόν και μπορεί να μπει σε κίνηση μονάχα με την κοινή δράση πολλών μελών και, σε τελευταία ανάλυση μάλιστα, μονάχα με την κοινή δράση όλων των μελών της κοινωνίας. Το κεφάλαιο, λοιπόν, δεν είναι μια προσωπική δύναμη, αλλά μια κοινωνική δύναμη. Αν λοιπόν το κεφάλαιο μεταβληθεί σε κοινή ιδιοκτησία, που θα ανήκει σ’ όλα τα μέλη της κοινωνίας, τότε δενμετατρέπεται μια προσωπική ιδιοκτησία σε κοινωνική. Μεταβάλλεται μονάχα ο κοινωνικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας. Χάνει τον ταξικό της χαρακτήρα…
…Σας πιάνει τρόμος (καπιταλιστές και αντιπρόσωποί τους, σημ. σύνταξης)γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία. Όμως στη σημερινή σας κοινωνία, η ατομική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί για τα εννιά δέκατα των μελών της. Και υπάρχει ίσα-ίσα, γιατί δεν υπάρχει για τα εννιά δέκατα. Μας κατηγορείτε, λοιπόν, γιατί θέλουμε να καταργήσουμε μια ιδιοκτησία που προϋποθέτει σαν απαραίτητο όρο την έλλειψη ιδιοκτησίας για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας.
Με μια λέξη, μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε τη δική σας ιδιοκτησία. Ναι, πραγματικά αυτό θέλουμε…
…Ο κομμουνισμός δεν αφαιρεί από κανέναν τη δυνατότητα να ιδιοποιείται κοινωνικά προϊόντα. Αφαιρεί μόνο τη δυνατότητα να υποδουλώνει με την ιδιοποίηση αυτή ξένη εργασία…
…Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Σε όλα αυτά τα κινήματα προβάλλουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας, οποιαδήποτε μορφή, περισσότερο ή λιγότερο εξελιγμένη, κι αν έχει πάρει, σαν το βασικό ζήτημα του κινήματος.
Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών. Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους.
Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.
Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Ήταν ένα «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», που σημαίνει ότι αναγκαία προϋπόθεση, «εκ των ων ουκ άνευ όρος», για την τελική νίκη του Σοσιαλισμού ήταν η δημιουργία και η δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος και που δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό από παγκόσμιο, στα πλαίσια της Διεθνούς των Ενωμένων Προλετάριων όλων των Χωρών του κόσμου, όπως έκαναν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Τρό-τσκι, με την ίδρυση, διάρθρωση και λειτουργία των 4 Διεθνών. Αυτό έκαναν οι Λένιν, Τρότσκι και το Μπολσεβίκικο Κόμμα το 1917, με τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση, εφαρμόζοντας το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, βαθιά κι εκτεταμένα εμπλουτισμένο με Το Κεφάλαιο του Μαρξ και με όλο το τεράστιο έργο του επιστημονικού σοσιαλισμού, του διαλεκτικού ιστορικού υλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού, δηλαδή της θεωρίας και της πράξης γύρω από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική -σ’ αυτή τη φάση- πάλης. Κι αυτό είναι το καθήκον, αλλά ήδη και η εμπειρία, η ωρίμανση και η θέληση των μαζών του κόσμου και της κομμουνιστικής κι επαναστατικής πρωτοπορίας τους.
Δεν υπάρχει σχεδόν καμιά χώρα του κόσμου, καμιά γωνιά του πλανήτη Γη, όπου ο λαός της να μην έχει προωθήσει μέρος ή στο σύνολό του, το διαρκές και ενιαίο προτσές-πολύχρωμο φάσμα, της δημοκρατικής και σοσιαλιστικής επανάστασης, έτσι όπως την διακήρυξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, …υποστηρίζοντας -οι κομμουνιστές- κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση… και …εργαζόμενοι –οι κομμουνιστές- παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων…. Ήδη με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και στη συνέχεια με τους Λένιν-Τρότσκι-Μπολεβίκους-4 Πρώτα Συνέδρια της 3ης Διεθνούς-Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι, δόθηκαν οι βάσεις και οι μορφές αυ-τού του Ενιαίου, Διαρκούς Προτσές της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό, που αναπόφευκτα, ανάλογα με τις αντικειμενικές συνθήκες και την υπάρχουσα ηγεσία και καθοδήγηση της επανάστασης, πήρε και παίρνει τη μορφή της Αντιαποικιοκρατικής, Εθνικοαπελευθερωτικής, Αντιιμπεριαλιστικής, Αντικαπιταλιστικής και Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
Αλλά με κάθε τρόπο, όλες οι επαναστάσεις, όλα τα επαναστατικά κινήματα έβαλαν το πρόβλημα της ιδιοκτησίας στην ημερήσια διάταξη –όπως το διακήρυξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο- και μάλιστα σ’ αυτή την ενιαία πορεία και κατεύθυνση, ακόμα κι αν δεν καθοδηγούνταν άμεσα από τους κομμουνιστές. Γιατί στο μεταξύ καθοδηγήθηκαν και καθοδηγούνται από την εμπειρία και τις κατακτήσεις των 20 Εργατικών και των 20 Επαναστατικών Δημοκρατικών Κρατών που υπήρξαν στον κόσμο και στη συμμαχία, το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» και τη διεθνιστική αλληλεγγύη ανάμεσά τους, σε όλες τις ηπείρους. Σαν αποτέλεσμα όλης αυτής της πορείας το Πρόγραμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αυτό της «απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών» καπιταλιστών, της ανατροπής και της αντικατάστασης των οργάνων της καπιταλιστικής εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής εξουσίας, από τα όργανα της εργατικής αμεσο-δημοκρατικής εξουσίας και της Οικοδόμησης του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού, συνδυάστηκε άρρηκτα –ήδη από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο- με την Τακτική και την Πολιτική της (δες επίσης Λένιν, Για Μαρξ, Δύο Τακτικές… κτλ). Έτσι Πρόγραμμα (μίνιμουμ-μάξιμουμ), Στρατηγική, Πολιτική, Τακτική, Οργάνωση και Δράση του Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, διαλεκτικά δεμένα και αλληλοτροφοδοτούμενα και προωθούμενα, χωρίς ν’ αντικαθιστά, να «πηδάει» στο κενό και στα λόγια, το ένα το άλλο, γίνονται τα απαραίτητα κι αναντικατάστατα χαρακτηριστικά στοιχεία του. Ξεπερνώντας κάθε οπορτουνισμό-προσαρμογή στις αντικειμενικές συνθήκες και στο σύστημα- και κάθε σεκταρισμό, που αγνοεί τις αντικειμενικές συνθήκες κι έτσι στην πράξη δεν τις αλλάζει, αφήνει άθικτο το σύστημα κι έτσι είναι η άλλη όψη του οπορτουνισμού.
Η αναγκαία Τακτική και Πολιτική, σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση και πορεία, είναι αυτή και μόνο που μπορεί, ιδιαίτερα σ’ αυτή τη φάση, στη φάση του ιμπεριαλισμού, να δώσει πραγματικό ταξικό, σταθερό και ιστορικό σε προοπτική νόημα, ικανοποίηση και διέξοδο, σε κάθε οικονομική, κοινωνική και πολιτική-δημοκρατική διεκδίκηση του εργατικού κι επαναστατικού κινήματος, σαν αυτές που υπάρχουν πρέπει και μπορούν να υπάρξουν σ’ αυτή την Πρωτομαγιά του 2017. Κι αυτή η Πολιτική και Τακτική με τη σειρά της σημαίνει, τέρμα πια στην αντιπολίτευση και τον οικονομισμό του κινήματος αυτού, Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά, στα πλαίσια της Διαρκούς Επαναστατικής Δημοκρατικής Πορείας προς την Εργατική Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό.
Το «στάδιο» του δημοκρατικού, φιλελεύθερου, αναπτυξιακού και πολύ περισσότερο του «καλού», «ανθρώπινου» καπιταλισμού, δεν το κατήργησε ο Λένιν, ο Τρότσκι και οι Μπολσεβίκοι, με τη Ρώσικη Επανάσταση του 1917. Το είχε ήδη καταργήσει ο ιμπεριαλισμός, όπως το είχαν προβλέψει και αναλύσει οι Μαρξ και Ένγκελς και στη συνέχεια οι Λένιν και Τρότσκι, που μάλιστα πρόβλεψαν κι ανέλυσαν με λεπτομέρεια, το αναπόφευκτο του πολέμου και του φασισμού, σαν το τελευταίο καταφύγιο επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτοί απλά είδαν επαναστατικά αυτή τη «συγκεκριμένη» αντικειμενική ταξική ιστορική εξέλιξη και πραγματικότητα, γιατί ήθελαν πραγματικά κι έπρεπε να την αλλάξουν. Και την άλλαξαν με το Εργατικό Κράτος, με το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή, που στη συνέχεια επεκτάθηκε σε όλες τις ηπείρους. Οπισθοδρόμησε μόνο και μόνο από την προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους και παρόλα αυτά επιστρέφει συνεχώς σαν ανάγκη και δυνατότητα σε όλο τον κόσμο.
Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα κατέρρευσε από τις ίδιες τις εσωτερικές αντιθέσεις του συστήματος και την ολόπλευρή αποσύνθεσή του σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία, αλλά κύρια ανατράπηκε τελικά από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των ελληνικών μαζών, με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, σαν συνέχεια της αντιιμπεριαλιστικής-αντιφασιστικής πάλης του ελληνικού λαού κι έτσι έγινε το σύνθημα όλων των ετήσιων επετείων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ήταν και είναι η συγκεκριμένη απάντηση στη συγκεκριμένη κατάσταση που ζήσαμε και ζούμε στην Ελλάδα και χαρακτηρίζουμε σαν το «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι», «Έξω οι Βάσεις του θανάτου», «Έξω η ΕΕ», «ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά», σαν αναλλοίωτο ταξικό κι επαναστατικό συμπέρασμα: για την ανάγκη της ανατροπής του ιμπεριαλισμού, των θεσμών του και του πολιτικο-στρατιωτικού προσωπικού του, σαν το μοναδικό τρόπο για να μπορέσει να υπάρξει Πραγματική-Λαϊκή Δημοκρατία, Διαρκής Πρόοδος και Ειρήνη, με το Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Που κι αυτό με τη σειρά του, απέναντι σ’ έναν «παγκοσμιοποιημένο» ιμπεριαλισμό, πρέπει να σημάνει έναν Παγκοσμιοποιημένο Σοσιαλισμό. Με το «Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε!».
Ξεκινώντας άμεσα κι αναπόφευκτα από το αντικειμενικό όσο και σύντομα συνειδητό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, σε κάθε χώρα, ήπειρο και παγκόσμια, ενάντια στον πόλεμο, το φασισμό και τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού. Και ταυτόχρονα προωθώντας την πολύμορφή Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ενάντια στον πολύμορφο διαρκή αντιλαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά και για ν’ απαλλαχτούμε μια και καλή απ’ αυτόν.
Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά, χωρίς να καταδικάσουμε την πρόσφατη επιδρομή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Συρία και τις πολεμικές προετοιμασίες και κινήσεις ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, ενάντια στη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία, τη Βενεζουέλα και σε όλο τον κόσμο. Προετοιμάζοντας ταυτόχρονα και ολόπλευρα το αντιιμπεριαλιστικό, ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και αντεπίθεση, ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, σε κάθε χώρα και περιοχή. Είναι μ’ αυτή την έννοια που εμείς καταδικάσαμε την υπογραφή του πρωθυπουργού της χώρας Αλέξη Τσίπρα στο ανακοινωθέν της συνάντη σης των ηγετών των χωρών της Μεσογείου, που στήριζε την εγκληματική αμερικάνικη πολεμική επιδρομή στη Συρία. Ταυτόχρονα χαιρετίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που καταδίκασε κι αυτός αυτή την επιδρομή κι επίσης γιατί τώρα οι ευρωβουλευτές του δεν ψήφισαν την απόφαση του ευρωκοινοβουλίου ενάντια στη Βενεζουέλα.
Η ανθρωπότητα έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν διαρκή αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο του ιμπεριαλισμού, στα πρόθυρα ενός νέου, 3ου Παγκόσμιου Πολέμου, που προετοιμάζει και ήδη δοκιμάζει, όπως έκανε άμεσα με την επίθεση ενάντια στη Ρωσία στη Συρία. Δεν διαφέρει, παρά μόνο στα μέσα που χρησιμοποιεί, ο αντιλαϊκός πόλεμος που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός και οι «θεσμοί» του ενάντια στην Ελλάδα. Είναι μέρος της κορυφής ενός τεράστιου ιμπεριαλιστικού παγόβουνου, που απειλεί όλη την ανθρωπότητα, που όμως με τη σειρά της η ανθρωπότητα γνωρίζει το «γεωπολιτικό» στίγμα του. Έτσι όχι μόνο το αποφεύγει με τον τρόπο της και με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις προετοιμάζει και οικοδομεί το σοσιαλιστικό μέλλον της, αλλά και –ταυτόχρονα- συντρίβει καθημερινά αυτό το παγόβουνο, στηριγμένη και στην εσωτερική αποσύνθεσή του. Μια κατάσταση που κάνει ώστε «ο ιμπεριαλισμός να μην μπορεί να κάνει τον παγκόσμιο πόλεμο, όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας), αλλά και κάθε του επίθεση με πολέμους, χούντες, φασισμό, γυρίζουν μπούμερανγκ ενάντιά του, στην ίδια τη χώρα και περιοχή που επιτέθηκε, όσο και σε άλλα μέρη του κόσμου. Και η επίθεση στην Ελλάδα δεν έμεινε χωρίς μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, όπως είναι η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (π.χ. ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα-ΕΕ), αλλά και η «κρίση αναπροσανατολισμού» στα σοσιαλιστικά κόμματα και η «κρίση ανόδου» στα κομμουνιστικά, επαναστατικά, αριστερά κόμματα, όπως στον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι η γραφειοκρατικές ηγεσίες αυτές που συγκρατούν και πισωγυρίζουν την ταξική Πολιτική πάλη, όπως στις γαλλικές εκλογές, όπου αρκούσε μια Τακτική Πολιτική κίνηση της Αριστεράς, προωθώντας το Ενιαίο Μέτωπο Κομμουνιστών-Σοσιαλιστών-Εξωκοινοβουλευτικών Κομμάτων και Τάσεων (ακόμα και εκλογικά συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο πάνω από το 28% των ψήφων, πρώτη δύναμη), θα μπορούσε να συντρίψει ταυτόχρονα, σίγουρα και άμεσα τόσο τον αποκηρυγμένο ήδη από την ίδια φασισμό της Λεπέν, όσο και τη δεξιά του Φιγιόν και τη διεφθαρμένη και ιμπεριαλιστική σοσιαλδημοκρατία του Μακρόν, μπαίνοντας στο δεύτερο γύρο. Το μέτρο της προδοσίας της γραφειοκρατίας της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα κόμματα που σφετερίζεται) παρουσιάζεται ολοφάνερα στη στάση του γραφειοκράτη Μελανσόν, που είναι «Ανυπότακτος» όχι απέναντι στην ιμπεριαλιστική Γαλλία, όπως διατείνεται, αλλά απέναντι στην Αριστερά, που τη διέσπασε και υποτάχτηκε στο σύστημα. Η τραγωδία της έλλειψης μετώπου της Αριστεράς, που είναι τροφή για την άνοδο του φασισμού, επαναλαμβάνεται στη Γαλλία από τη γραφειοκρατία, αλλά πλέον σαν φάρσα. Γι’ αυτό στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παντού, είναι αναγκαίο και δυνατό να προωθηθεί άμεσα, επειγόντως, μαζί με το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό μέτωπο, το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και η Κυβέρνηση της Αριστεράς, στη Διαρκή Επαναστατική Πορεία προς τη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλισμό.
Όπου υπήρξε Μέτωπο της Αριστεράς, όπως στη Λα-τινική Αμερική, υπήρξε η κατάκτηση της Κυβέρνησης. Αυτό δείχνει την ωρίμανση και τη θέληση των λαών του κόσμου για το σοσιαλισμό. Αυτό έγινε ακόμα και χωρίς Μέτωπο της Αριστεράς, όταν κάποιο Κόμμα της Αριστεράς από μόνο του διεκδίκησε την Κυβέρνηση, στ’ όνομα του σοσιαλισμού, όπως στην Ελλάδα έκανε το ΠΑΣΟΚ και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και είναι η γραφειοκρατία, κομματική και κρατική, του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή που υποτάσσεται –τουλάχιστον προσαρμόζεται- γρήγορα στο καπιταλιστικό σύστημα, από το οποίο έτσι κι αλλιώς πάντα τροφοδοτείται με πολλούς τρόπους. Έτσι και στην Ελλάδα, όπως και στη Λατινική Αμερική, δεν προχωράει το προτσές ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ και ο καπιταλισμός, στην κάθε χώρα, στηριγμένος στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, μπορεί να επιβάλλει οπισθοδρομήσεις, στη μόνη κατεύθυνση που απομένει σ’ αυτό, δηλαδή προς το νεοφιλελευθερι-σμό, που γεννήθηκε ακριβώς για να είναι «ακραίος», άγριος, βάρβαρος, πολεμικός και φασιστικός στις μεθόδους. Ο φασισμός σαν κοινωνικό κίνημα είναι αδύ-νατο να ξαναγεννηθεί. Άλλωστε στον ιμπεριαλισμό αρκεί πλέον ο αντιλαϊκός πόλεμος, που περιλαμβάνει, όπως πάντα και τις φασιστικές μορφές του, κατοχές, εισβολές, επιδρομές, δικτατορίες, κτλ. Ενώ ταυτόχρονα από την άλλη μεριά του ταξικού οδοφράγματος, η σοσιαλιστική ωρίμανση και η θέληση των μαζών, που περιλαμβάνει και τη μικροαστική τάξη της πόλης και της υπαίθρου, ακόμα και κατώτερους και μεσαί-ους αστικούς τομείς –που ίσως κύρια αυτοί αφανίζο-νται από τον καπιταλιστικό νεοφιλελευθερισμό, όπως στην Ελλάδα- δεν αφήνει κανένα περιθώριο για φα-σιστικά κόμματα με λαϊκή βάση για τις πολεμικές και φασιστικές μεθόδους του ναζιφασισμού.
Είναι για όλα αυτά που η κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, εξωκοινοβουλευτική, αριστερή πρωτοπορία και τα Κόμματα, Ρεύματα και Τάσεις της της Αριστεράς, πρέπει να μπει στην καθοδήγηση και τον έλεγχο των ίδιων της των Πολιτικών, όσο και των Συνδικαλιστικών και Κοινωνικών Αμεσοδημοκρατικών οργανώσεών της και να προωθήσει την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πορεία και κατακτήσεις: Πάντα ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και παρά κι ενάντια στην ίδια τη γραφειοκρατία αυτών των οργανώσεων που τον συ-ντηρεί για να «συνυπάρχει», να συμβιώνει μαζί του. Η Μελέτη, Συζήτηση κι Εφαρμογή της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Θεωρίας και Πράξης, μ’ αφορμή και τις Επετείους Σταθμούς που γιορτάζουμε σ’ αυτή την Πρωτομαγιά, πρέπει και μπορεί να γίνει η οργανική βάση για την προώθηση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο, του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, του Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς και της γρήγορης Μετάβασης στο Σοσιαλισμό. Εκτός των άλλων αυτός είναι ο καλύτερος, «ανθρώπινος», «προληπτικός» τρό-πος για να «είναι όσο το δυνατό μικρότερα και λιγότερα τα δεινά που θα προκαλέσει ο παγκόσμιος πόλεμος, που προετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός» (Χ. Ποσάδας).
Ο διαρκής πόλεμος που κάνει ο ιμπεριαλισμός, δήθεν στ’ όνομα της «πρόληψης», της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης», καταργεί, αφανίζει κάθε δημοκρατία, ειρήνη και πρόοδο, τους ίδιους τους ανθρώπους. Η Διαρκής Επανάσταση –και βέβαια με όλα τα μέσα ενάντια στον πολεμικό ιμπεριαλισμό- είναι όχι μόνο η καλύτερη, αλλά και η μόνη «πρόληψη» της καταστροφής του πλανήτη Γη και των κατοίκων του, από την επιθανάτια όσο και αιμοσταγή αγωνία του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
ΕΚΚ (Τ-Π), 29/4/2017