Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΝ «ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Σ’ ΑΥΤΗ. ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ, ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ: ΜΕ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΠΑΝΤΟΥ, ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ «Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ» ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΜΗ, ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗ «ΔΙΚΑΙΗ» ΚΑΙ «ΙΣΗ» ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ.
Η μόνη «νέα σελίδα» που ανοίγει στη χώρα αυτή τη στιγμή και μάλιστα μόνο οικονομική, είναι αυτή που υπάρχει από καπιταλιστική άποψη, από την άποψη του συστήματος που κυριαρχεί στη χώρα: είναι οι «νέες ευκαιρίες για επενδύσεις» για το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κερδοσκοπικό και τοκογλυφικό κεφάλαιο στη χώρα. Μπορεί –δεν πρέπει να το αφήσουμε- να το κάνει πάνω στο ερειπωμένο έδαφός της, το έδαφος της καταστροφής που έχει ήδη κάνει αυτό το σύστημα, όσα χρόνια εξουσιάζει τη χώρα και που τα μνημονιακά χρόνια, απλά, ήταν και είναι το αποκορύφωμά της . Θέλει να το κάνει και τώρα, πάνω στο έδαφος της ανεργίας, των ελαστικών και μειωμένων μορφών εργασίας, της κατακρήμνισης των μισθών, των ημερομισθίων και των ωρομισθίων, της καταστροφής της μεσαίας τάξης, των εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, της εξαθλίωσης , της πείνας, της περιθωριοποίησης, των μειωμένων ή/και καταργημένων δικαιωμάτων πρόσβασης του ελληνικού λαού στην παιδεία, την υγεία και την κατοικία, των αυξημένων ποσοστών ασθενειών και θανάτων. Ένα αποκορύφωμα που δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο, όσο η χώρα παραμένει καπιταλιστική. Ο καπιταλισμός γι’ αυτό κάνει τους κάθε μορφής διαρκείς (μέχρι την κατάργησή του) αντιλαϊκούς πολέμους κι όχι μόνο τους στρατιωτικούς. ΕΠΕΝΔΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ και με κάθε έννοια, ΠΡΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ και με την κάθε μορφή του.
Η άλλη σελίδα που έχει ανοίξει στην Ελλάδα, όχι τώρα, αλλά εδώ και δυόμιση χρόνια, είναι αυτή «της Αριστεράς στην Κυβέρνηση», που μπορεί και πρέπει να διατηρηθεί και να διαρκέσει και να φτάσει στο δικό της αποκορύφωμα: στην αμιγή Κυβέρνηση του Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς, Κομμουνιστών, Σοσιαλιστών, Ριζοσπαστών, Οικολόγων, Εξωκοινοβουλευτικών της Αριστεράς και στην Μεταβατική Κοινωνική Επαναστατική Πορεία της χώρας, από την καπιταλιστική κρίση, καταστροφή και βαρβαρότητα, στη Λαϊκή Εξουσία, στο Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Και για να το κάνει αυτό είναι αναγκαίο, εφικτό, όσο και επείγον, αυτή η νέα πολιτική και κοινωνική «νέα σελίδα» της Αριστεράς στην Κυβέρνηση, να γίνει άμεσα και «νέα σελίδα», οικονομική, της Αριστεράς, σβήνοντας μια μια, ή πολύ καλύτερα πολλές μαζί, τις «σελίδες» του καπιταλιστικού «βιβλίου» που υπάρχει στη χώρα, μνημονιακές και μη, μέχρι γρήγορα να φτιάξει το δικό της «σοσιαλιστικό βιβλίο». Διαφορετικά, στο καπιταλιστικό «βιβλίο», οι «σελίδες» γυρνούν γρήγορα προς τα πίσω.
Αυτό αναλύει ο Χ. Ποσάδας στο κείμενο που δημοσιεύουμε σ’ αυτό το φύλλο της Κομμουνιστικής Ενότητας: ότι μένοντας στα καπιταλιστικά πλαίσια -και τώρα κάθε φορά και περισσότερο- δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας και του λαού της και πολύ περισσότερο «δίκαιης» κι ότι είναι αναγκαίο το Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, για να προωθήσει την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πορεία.
Μόνο με το σοσιαλιστικό, αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό «βιβλίο», μπορεί να ξαναγραφτεί η προοδευτική ιστορία της χώρας: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» κι ενάντια σ’ αυτά, γιατί τα κέρδη μπαίνουν και ξαναμπαίνουν πάνω από τους ανθρώπους. Στον καπιταλισμό, σ’ αυτή τη φάση, στη φάση του ιμπεριαλισμού, της κρίσης, της αποσύνθεσης, της διαφθοράς, του πολέμου και του φασισμού, οι οικονομικοί «δείκτες», όταν αυξάνονται, αυτό γίνεται γιατί μειώνονται οι συνθήκες ζωής κι εργασίας των ανθρώπων. Και ταυτόχρονα, στην Ελλάδα όπως και σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, οι δείκτες αυτοί είτε είναι ισχνοί και μηδενικοί, είτε και αρνητικοί, γιατί ακριβώς το υπάρχον σύστημα έχει φτάσει σε ακροτελεύτια σημεία της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ «Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ -ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΗΣ- ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΑ», όσες κι όποιες επιθέσεις κι αν δεχτεί από το σύστημα. Μένει η «Κοινωνία Όρθια», μόνο και μόνο για να καταπολεμήσει τον καπιταλισμό και να προωθήσει το σοσιαλισμό! Δεν υποτάχτηκε ούτε στον καπιταλισμό, ούτε στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, που αυτή ναι, υποτάχτηκε, σίγουρα στην πράξη, αν όχι και στην ιδεολογία!
«Η κοινωνία παραμένει όρθια», γιατί συνειδητά αντιστέκεται και πολεμάει τον καπιταλισμό, στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο και σαν μια κατάκτηση σ’ αυτή της την αντίσταση και πάλη, ο καπιταλισμός και η δεξιά δεν μπόρεσαν ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Πραγματικά αυτός είναι ένας «άθλος», όταν μάλιστα αυτή η Κυβέρνηση παρέμεινε στα καπιταλιστικά πλαίσια και μέσα σ’ αυτά είναι που έδειξε ότι στη σημερινή φάση και πολύ περισσότερο από πριν -με την Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση-, μόνο η Αριστερά μπορεί να κάνει πραγματική Αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Αλλά, όπως και τότε, αποδείχτηκε ότι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, αν η Αντίσταση δεν μετατραπεί γρήγορα σε Λαϊκή Αντεπίθεση, με τους ταξικούς ιστορικούς κοινωνικούς όρους της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, όλου του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου λαού και της Αριστεράς. Γιατί το υπάρχον σύστημα επιφύλαξε κι επιφυλάσσει πολύ περισσότερα από τα 12 δεινά που ο Ηρακλής κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει με τους «άθλους» του κι από τις «10 πληγές του φαραώ».
Είναι το διαρκές «μνημόνιο μετά το μνημόνιο ελληνικής ιδιοκτησίας», όπως ανέφερε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στην ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο στις 18/9/2017. Είναι η διαρκής αντεπανάσταση και αντιλαϊκή επίθεση του ιμπεριαλισμού και της δεξιάς εκπροσώπου του στη χώρα. Η δεξιά την εφαρμόζει, γιατί η ιδεολογία της είναι αυτό που ανέφερε ο πρωθυπουργός στην ίδια ομιλία, ότι «η κοινωνική ισότητα είναι ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση και είναι φυσική νομοτέλεια, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Αλλά αυτή είναι η ιδεολογία και η δράση και του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα και στον κόσμο κι αυτή τη δράση την επιβάλλει, όταν, όπου και όπως μπορεί, παρά τις αντιστάσεις του λαού και της κυβέρνησης της Αριστεράς, όταν αυτή δεν πάρει αντιιμπεριαλιστικά αντικαπιταλιστικά μέτρα, πάντα σε συμμαχία με το λαό, στη γρήγορη πορεία προς τη Λαϊκή Εξουσία. Η «κοινωνία των δύο τρίτων», έγινε «κοινωνία του ενός τρίτου» και λιγότερου, όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Κι είναι αυτά τα υπόλοιπα δύο τρίτα και περισσότερα που «μένουν όρθια» για τη δική τους Αντίσταση, Ρήξη κι Ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δηλώσεις και μέτρα της Κυβέρνησης της Αριστεράς, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για το παρόν και κύρια για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον της χώρας, απέναντι κι ενάντια στα οποιαδήποτε οικονομικά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται εκβιαστικά σ’ αυτή, από τις ιμπεριαλιστικές «αξιολογήσεις» και «μνημόνια». Αρκεί αυτή η κοινωνικο-πολιτική θεσμική, δημοκρατική βάση της Κυβέρνησης, να σημάνει το πραγματικό τέλος των μνημονίων τον Αύγουστο του 1918 και μια πορεία στην οικονομία και την κοινωνία, από τον τωρινό ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό ασφυκτικό κλοιό της, στο σοσιαλισμό, με Μεταβατικά όσο και αποφασιστικά αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά μέτρα.
Αν και η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και με μικρό βάρος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» την κάνει να βαραίνει κάθε φορά και περισσότερο στον κόσμο. Ιδιαίτερα όταν εκφράζει και καλύτερα όταν αντιπροσωπεύει γνήσια, την αναγκαία, όσο και εφικτή, αναπόφευκτη κι επείγουσα πορεία αυτού του κόσμου προς το σοσιαλισμό. Κι αυτή η έκφραση δεν μπορεί να γίνει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την Κυβέρνηση της Αριστεράς και από εκεί με την πορεία της χώρας από την Κυβέρνηση στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Είναι έτσι που μπορεί να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξή» της και πρώτα πρώτα να ξεπεράσει τη διαρκή κι ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, παρασιτισμού, διαφθοράς, αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού, που την έχει καταδικάσει το υπάρχον σύστημα, όπως κάνει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αντίθετα, στενεύουν κάθε φορά και περισσότερο τα περιθώρια, για το οποιοδήποτε βήμα στην κατεύθυνση του να ξεπεράσει την κρίση αυτή και πολύ περισσότερο προς τη «δίκαιη ανάπτυξη», ακόμα και από αστική άποψη, εθνική, όσο παραμένει στη χώρα ο καπιταλισμός και η εξάρτηση και υποταγή της από τον «παγκοσμιοποιημένο» ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό.
Είναι γι’ αυτό που η «διαχωριστική γραμμή» Αριστερά-Δεξιά, σημαίνει σήμερα Διαρκής Ειρήνη και Πρόοδος με το Σοσιαλισμό, διαχωρισμένη, αντίθετη κι ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, πόλεμο και φασισμό. Όχι μόνο Δρόμος Τρίτος δεν υπάρχει, ενδιάμεσος, αλλά ούτε καν Χρονική Στιγμή Τρίτη, είτε με μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, είτε με μια εθνική, προοδευτική, αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση, που αναπόφευκτα θα πρέπει και οι δύο να βαδίσουν προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος, πριν η Δεξιά και οι σύμμαχοί της βαδίσουν προς τα πίσω, προς την ακόμα μεγαλύτερη καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η Λατινική Αμερική δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα σ’ αυτή τη φάση.
Τα δυόμιση χρόνια της Κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μια τέτοια Χρονική Στιγμή, που από την πρώτη κιόλας στιγμή της, ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η Δεξιά, αντιπρόσωπός του στη χώρα, δεν ανέχτηκαν την ύπαρξή της. Είναι η πολιτική και σοσιαλιστική ωρίμανση του ελληνικού λαού που επέβαλε την ανάδειξη της Αριστεράς στην Κυβέρνηση, ανατρέποντας τις καπιταλιστικές και μνημονιακές κυβερνήσεις της δεξιάς και της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και τώρα την υπερασπίζει αυτή την Κυβέρνηση από τις εκβιαστικές και πραξικοπηματικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, των «θεσμών» του και της Δεξιάς. Όσο κι αν αυτοί μοιράζονται μεταξύ τους τις επιθέσεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, με διάφορα προσωπεία του «καλού» και του «κακού», όπως είναι η τελευταία υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών θεσμών κι εκπροσώπων στην Κυβέρνηση, στο οικονομικό πεδίο, αυτό το κάνουν, όπως πάντα, για να συγκρατήσουν την αντικαπιταλιστική στροφή της Κυβέρνησης και να ετοιμάσουν καλύτερα την ανατροπή της.
Σήμερα η Διαρκής Επανάσταση, τα Μεταβατικά Μέτρα και Οργάνωση προς το Σοσιαλισμό, γίνεται πάνω στο ανάστροφο και παγιδευμένο έδαφος της Διαρκούς Αντεπανάστασης και Πολέμου. Δεν γίνεται ούτε από το σημείο μηδέν, ούτε βέβαια κι από το σημείο του ανύπαρκτου «αναπτυξιακού», «καλού». «εθνικού», κτλ, καπιταλισμού, σε καμιά χώρα του κόσμου, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Ο καπιταλισμός έχει οπισθοδρομήσει και το κάνει κάθε φορά και περισσότερο προς τη βαρβαρότητα, δουλοκτητική και φεουδαρχική, «μεσαιωνική» και ταυτόχρονα έχει μάθει, πολύ καλύτερα από τους ηγέτες της Αριστεράς, το τί σημαίνει Σοσιαλιστική Επανάσταση και γι’ αυτό, όπως είναι φυσικό, αυτός έχει μάθει το πώς θα τη συγκρατεί και θα την καταπολεμάει, στο κάθε της βήμα, με τελικό σκοπό να την ανατρέπει. Σε συμμαχία και ταύτιση με τη γραφειοκρατία της Αριστεράς, «δούρειο ίππο» του συστήματος μέσα στην επανάσταση και που πάντα «συνυπήρξε» και συμβίωσε, υποτάχτηκε συμφεροντολογικά στον καπιταλισμό και τώρα ταυτίστηκε πλήρως μ’ αυτόν. Όσο προχωράει η αναγκαία και αναπόφευκτη Μεταβατική Πορεία προς τη Νέα Κοινωνία, τη Σοσιαλιστική, τόσο και η γραφειοκρατία γραπώνεται από τον καπιταλισμό για να επιβιώσει.
Κάθε κοινωνικο-πολιτικό, «ταξικό», «θετικό», προοδευτικό «πρόσημο» και μεμονωμένο μέτρο της Κυβέρνησης, μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό έδαφος, την ίδια Χωρο-Χρονική Στιγμή, αρνητικοποιείται κι αντιστρέφεται ταξικά αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά από το έδαφος αυτό. Ο μοναδικός τρόπος για να μη γίνει αυτό, είναι προφανές ότι είναι το ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Σε όλα τα πεδία, επίπεδα, μήκη και πλάτη του πλανήτη γη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα.
Τα θετικά κοινωνικά και πολιτικά δημοκρατικά θεσμικά μέτρα της Κυβέρνησης, όχι μόνο περιορίστηκαν από το σύστημα και τους θεσμούς του, δικαστικούς, εκτελεστικούς, ακόμα και κοινοβουλευτικούς, αλλά και κινδυνεύουν ν’ ανατραπούν και ν’ αντιστραφούν, τόσο από αυτούς, όσο και κύρια από την οικονομική καπιταλιστική κι εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό βάση της χώρας, μνημονιακή και μη. Μάλιστα το υπάρχον αυτό σύστημα στη χώρα, ακόμα κι αν τελειώσουν τα βάρβαρα μνημόνιά του, δεν πρόκειται να μειώσει τη βάρβαρη επίθεσή του ενάντιά σ’ αυτή. Αντίθετα, καθημερινά θα την εντείνει, μέσα από την κερδοσκοπική, παρασιτική, κρισιακή, εικονική, διεφθαρμένη κεφαλαιοκρατική «αγορά» του και τις παρόμοιες «επενδύσεις» του, που ανάμεσα στ’ άλλα θα διατηρούν και θ’ αυξάνουν τη «διαπλοκή» και την τροφοδοσία της γραφειοκρατίας, σε κάθε χώρο και επίπεδο. Αυτό το «πρόγραμμα» δεν είναι μόνο «ιδιοκτησία της ΝΔ» και της γραφειοκρατίας κάθε απόχρωσης, αλλά και –κύρια- του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που αντιπροσωπεύει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά και η Κυβέρνησή της, μπορεί και πρέπει να κάνει «ιδιοκτησία» της, τη Διαρκή Μεταβατική Πορεία προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος.
Πρόκειται για έναν πραγματικό «αγώνα δρόμου» και μάλιστα σε αντίθετη κατεύθυνση. Ο τερματικός προορισμός της Αριστεράς και του λαού, ο σοσιαλισμός, μπορεί και πρέπει να προσεγγιστεί και να φταστεί, μόνο με την καταπολέμηση και κατάργηση του οπισθοδρομικού καπιταλιστικού αγώνα δρόμου.
Είναι σίγουρο ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, καπιταλισμού και αντεπανάστασης από τη μια κι επανάστασης και σοσιαλισμού από την άλλη. Μ’ αυτή την έννοια είναι σε σωστή κατεύθυνση η άρνηση της Κυβέρνησης να υποταχτεί στις τελευταίες επιθετικές κινήσεις του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κίνα, τη Βενεζουέλα και τον κομμουνισμό (στο Ταλίν), καθώς και η πρόθεσή της να ζητήσει να γίνει μέλος της τράπεζας των BRICS. Είναι κινήσεις που πρέπει να επεκταθούν και να βαθύνουν, απαιτώντας άμεσα, σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού που συμμετέχει –προς το παρόν- και στον ΟΗΕ, την παύση όλων των επιθετικών, πραξικοπηματικών, πολεμικών και κατοχικών προετοιμασιών και δράσεων αυτού του συστήματος! Είναι μια στάση της Κυβέρνησης, που θα είναι στην κατεύθυνση της «αύξησης του διεθνούς ρόλου της», της συνδρομής της στην οργάνωση του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Αντικαπιταλιστικού Μετώπου, που αυτή τη στιγμή έχει επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία, καθώς και όλα τα Επαναστατικά κι Εργατικά Κράτη του κόσμου.
Ο ιδιωτικός ΟΑΣΘ και η Ελ Ντοράντο είναι μόνο δυο εκφράσεις του τί καταστροφικό σημαίνει καπιταλιστική επιχείρηση κι επένδυση, για τους ανθρώπους και το περιβάλλον τους. Η κρατικοποίηση της πρώτης, πρέπει να δείχνει το δρόμο και για τη δεύτερη και για όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις κι επενδύσεις και άμεσα για το τραπεζικό χρηματιστικό κεφάλαιο στην Ελλάδα και πάντα και παντού με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Που αν και η εφαρμογή του είναι απόφαση των Συνεδρίων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει πουθενά, προς το παρόν, ούτε στην «καθημερινότητα», αλλά ούτε καν στην ατζέντα της Κυβέρνησης.
Η Εθνική Αναπτυξιακή Τράπεζα και η Κοινωνική Οικονομία, (κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις), μπορούν και πρέπει να σπάνε τον ασφυκτικό ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κλοιό της χώρας, μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Σίγουρα «ο κ. Ρέγκλινγκ, αλλά αρκετές φορές και η αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτίζουν τις επενδύσεις, με τη μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να γίνει για τη δυναμική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας με τις ιδιωτικοποιήσεις. Όμως, επενδύσεις δεν είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις», όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος. Αλλά αυτή είναι ούτε η μισή αλήθεια και γι’ αυτό μπορεί να σημαίνει και το μεγάλο ψέμα, αν δεν αντιπαρατίθεται σ’ αυτή τη μισή αλήθεια, η μοναδική και ακέραιη αλήθεια: Ιδιωτικοποίηση σημαίνει αποεπένδυση, κερδοσκοπία και διαπλοκή, «κρατικοδίαιτη» χρηματοδότηση και γραφειοκρατία και φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό και το διεθνές χρηματιστικό τοκογλυφικό, παρασιτικό κι εγκληματικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Κρατικοποίηση σημαίνει άμεση δυνατότητα για σχεδιασμό κι επενδύσεις, προς όφελος του λαού και της χώρας, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Τα μνημόνια και «τα μνημόνια μετά τα μνημόνια» του καπιταλισμού και της Δεξιάς, μπορούν και πρέπει «να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας», αρχίζοντας με την πραγματικά «νέα σελίδα και σελίδες» στη χώρα, που είναι η εφαρμογή του Οικονομικού, Κοινωνικού, Πολιτικού, Πολιτιστικού, Περιβαλλοντολογικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο άλλωστε ψηφίστηκε ήδη τρεις φορές και η Κυβέρνησή του «τρεις φορές το έχει αρνηθεί» στην πράξη. Τα σωστά λόγια, δηλώσεις και κάποια κοινωνικά και πολιτικά δημοκρατικά μέτρα της, βρίσκονται πολύ πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής και του λαού και στρυμωγμένα, παγιδευμένα, αδυνατισμένα κι επικίνδυνο ν’ ανατραπούν κι αυτά, από το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας. Η Αντιιμπεριαλιστική Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Πορεία και ο Οργανωμένος Αγώνας -του Λαϊκού- Δρόμου, είναι η μοναδική έξοδος και διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, που η Κυβέρνηση της Αριστεράς, ούτε καν τη λεγόμενη «ανθρωπιστική» της πλευρά και καταστροφή, δεν μπόρεσε προς το παρόν να εξαλείψει.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Η μόνη «νέα σελίδα» που ανοίγει στη χώρα αυτή τη στιγμή και μάλιστα μόνο οικονομική, είναι αυτή που υπάρχει από καπιταλιστική άποψη, από την άποψη του συστήματος που κυριαρχεί στη χώρα: είναι οι «νέες ευκαιρίες για επενδύσεις» για το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κερδοσκοπικό και τοκογλυφικό κεφάλαιο στη χώρα. Μπορεί –δεν πρέπει να το αφήσουμε- να το κάνει πάνω στο ερειπωμένο έδαφός της, το έδαφος της καταστροφής που έχει ήδη κάνει αυτό το σύστημα, όσα χρόνια εξουσιάζει τη χώρα και που τα μνημονιακά χρόνια, απλά, ήταν και είναι το αποκορύφωμά της . Θέλει να το κάνει και τώρα, πάνω στο έδαφος της ανεργίας, των ελαστικών και μειωμένων μορφών εργασίας, της κατακρήμνισης των μισθών, των ημερομισθίων και των ωρομισθίων, της καταστροφής της μεσαίας τάξης, των εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, της εξαθλίωσης , της πείνας, της περιθωριοποίησης, των μειωμένων ή/και καταργημένων δικαιωμάτων πρόσβασης του ελληνικού λαού στην παιδεία, την υγεία και την κατοικία, των αυξημένων ποσοστών ασθενειών και θανάτων. Ένα αποκορύφωμα που δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο, όσο η χώρα παραμένει καπιταλιστική. Ο καπιταλισμός γι’ αυτό κάνει τους κάθε μορφής διαρκείς (μέχρι την κατάργησή του) αντιλαϊκούς πολέμους κι όχι μόνο τους στρατιωτικούς. ΕΠΕΝΔΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ και με κάθε έννοια, ΠΡΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ και με την κάθε μορφή του.
Η άλλη σελίδα που έχει ανοίξει στην Ελλάδα, όχι τώρα, αλλά εδώ και δυόμιση χρόνια, είναι αυτή «της Αριστεράς στην Κυβέρνηση», που μπορεί και πρέπει να διατηρηθεί και να διαρκέσει και να φτάσει στο δικό της αποκορύφωμα: στην αμιγή Κυβέρνηση του Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς, Κομμουνιστών, Σοσιαλιστών, Ριζοσπαστών, Οικολόγων, Εξωκοινοβουλευτικών της Αριστεράς και στην Μεταβατική Κοινωνική Επαναστατική Πορεία της χώρας, από την καπιταλιστική κρίση, καταστροφή και βαρβαρότητα, στη Λαϊκή Εξουσία, στο Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Και για να το κάνει αυτό είναι αναγκαίο, εφικτό, όσο και επείγον, αυτή η νέα πολιτική και κοινωνική «νέα σελίδα» της Αριστεράς στην Κυβέρνηση, να γίνει άμεσα και «νέα σελίδα», οικονομική, της Αριστεράς, σβήνοντας μια μια, ή πολύ καλύτερα πολλές μαζί, τις «σελίδες» του καπιταλιστικού «βιβλίου» που υπάρχει στη χώρα, μνημονιακές και μη, μέχρι γρήγορα να φτιάξει το δικό της «σοσιαλιστικό βιβλίο». Διαφορετικά, στο καπιταλιστικό «βιβλίο», οι «σελίδες» γυρνούν γρήγορα προς τα πίσω.
Αυτό αναλύει ο Χ. Ποσάδας στο κείμενο που δημοσιεύουμε σ’ αυτό το φύλλο της Κομμουνιστικής Ενότητας: ότι μένοντας στα καπιταλιστικά πλαίσια -και τώρα κάθε φορά και περισσότερο- δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας και του λαού της και πολύ περισσότερο «δίκαιης» κι ότι είναι αναγκαίο το Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, για να προωθήσει την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πορεία.
Μόνο με το σοσιαλιστικό, αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό «βιβλίο», μπορεί να ξαναγραφτεί η προοδευτική ιστορία της χώρας: «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» κι ενάντια σ’ αυτά, γιατί τα κέρδη μπαίνουν και ξαναμπαίνουν πάνω από τους ανθρώπους. Στον καπιταλισμό, σ’ αυτή τη φάση, στη φάση του ιμπεριαλισμού, της κρίσης, της αποσύνθεσης, της διαφθοράς, του πολέμου και του φασισμού, οι οικονομικοί «δείκτες», όταν αυξάνονται, αυτό γίνεται γιατί μειώνονται οι συνθήκες ζωής κι εργασίας των ανθρώπων. Και ταυτόχρονα, στην Ελλάδα όπως και σ’ όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, οι δείκτες αυτοί είτε είναι ισχνοί και μηδενικοί, είτε και αρνητικοί, γιατί ακριβώς το υπάρχον σύστημα έχει φτάσει σε ακροτελεύτια σημεία της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο και ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ «Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ -ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΗΣ- ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΑ», όσες κι όποιες επιθέσεις κι αν δεχτεί από το σύστημα. Μένει η «Κοινωνία Όρθια», μόνο και μόνο για να καταπολεμήσει τον καπιταλισμό και να προωθήσει το σοσιαλισμό! Δεν υποτάχτηκε ούτε στον καπιταλισμό, ούτε στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, που αυτή ναι, υποτάχτηκε, σίγουρα στην πράξη, αν όχι και στην ιδεολογία!
«Η κοινωνία παραμένει όρθια», γιατί συνειδητά αντιστέκεται και πολεμάει τον καπιταλισμό, στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο και σαν μια κατάκτηση σ’ αυτή της την αντίσταση και πάλη, ο καπιταλισμός και η δεξιά δεν μπόρεσαν ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Πραγματικά αυτός είναι ένας «άθλος», όταν μάλιστα αυτή η Κυβέρνηση παρέμεινε στα καπιταλιστικά πλαίσια και μέσα σ’ αυτά είναι που έδειξε ότι στη σημερινή φάση και πολύ περισσότερο από πριν -με την Εθνική ΕΑΜική Αντίσταση-, μόνο η Αριστερά μπορεί να κάνει πραγματική Αντίσταση στον ιμπεριαλισμό. Αλλά, όπως και τότε, αποδείχτηκε ότι αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, αν η Αντίσταση δεν μετατραπεί γρήγορα σε Λαϊκή Αντεπίθεση, με τους ταξικούς ιστορικούς κοινωνικούς όρους της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, όλου του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου λαού και της Αριστεράς. Γιατί το υπάρχον σύστημα επιφύλαξε κι επιφυλάσσει πολύ περισσότερα από τα 12 δεινά που ο Ηρακλής κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει με τους «άθλους» του κι από τις «10 πληγές του φαραώ».
Είναι το διαρκές «μνημόνιο μετά το μνημόνιο ελληνικής ιδιοκτησίας», όπως ανέφερε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στην ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο στις 18/9/2017. Είναι η διαρκής αντεπανάσταση και αντιλαϊκή επίθεση του ιμπεριαλισμού και της δεξιάς εκπροσώπου του στη χώρα. Η δεξιά την εφαρμόζει, γιατί η ιδεολογία της είναι αυτό που ανέφερε ο πρωθυπουργός στην ίδια ομιλία, ότι «η κοινωνική ισότητα είναι ασύμβατη με την ανθρώπινη φύση και είναι φυσική νομοτέλεια, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Αλλά αυτή είναι η ιδεολογία και η δράση και του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα και στον κόσμο κι αυτή τη δράση την επιβάλλει, όταν, όπου και όπως μπορεί, παρά τις αντιστάσεις του λαού και της κυβέρνησης της Αριστεράς, όταν αυτή δεν πάρει αντιιμπεριαλιστικά αντικαπιταλιστικά μέτρα, πάντα σε συμμαχία με το λαό, στη γρήγορη πορεία προς τη Λαϊκή Εξουσία. Η «κοινωνία των δύο τρίτων», έγινε «κοινωνία του ενός τρίτου» και λιγότερου, όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Κι είναι αυτά τα υπόλοιπα δύο τρίτα και περισσότερα που «μένουν όρθια» για τη δική τους Αντίσταση, Ρήξη κι Ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δηλώσεις και μέτρα της Κυβέρνησης της Αριστεράς, έχουν πολύ μεγάλη σημασία για το παρόν και κύρια για το άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον της χώρας, απέναντι κι ενάντια στα οποιαδήποτε οικονομικά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται εκβιαστικά σ’ αυτή, από τις ιμπεριαλιστικές «αξιολογήσεις» και «μνημόνια». Αρκεί αυτή η κοινωνικο-πολιτική θεσμική, δημοκρατική βάση της Κυβέρνησης, να σημάνει το πραγματικό τέλος των μνημονίων τον Αύγουστο του 1918 και μια πορεία στην οικονομία και την κοινωνία, από τον τωρινό ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό ασφυκτικό κλοιό της, στο σοσιαλισμό, με Μεταβατικά όσο και αποφασιστικά αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά μέτρα.
Αν και η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα και με μικρό βάρος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» την κάνει να βαραίνει κάθε φορά και περισσότερο στον κόσμο. Ιδιαίτερα όταν εκφράζει και καλύτερα όταν αντιπροσωπεύει γνήσια, την αναγκαία, όσο και εφικτή, αναπόφευκτη κι επείγουσα πορεία αυτού του κόσμου προς το σοσιαλισμό. Κι αυτή η έκφραση δεν μπορεί να γίνει με κανέναν άλλο τρόπο, παρά μόνο μέσα από την Κυβέρνηση της Αριστεράς και από εκεί με την πορεία της χώρας από την Κυβέρνηση στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Είναι έτσι που μπορεί να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξή» της και πρώτα πρώτα να ξεπεράσει τη διαρκή κι ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, παρασιτισμού, διαφθοράς, αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού, που την έχει καταδικάσει το υπάρχον σύστημα, όπως κάνει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αντίθετα, στενεύουν κάθε φορά και περισσότερο τα περιθώρια, για το οποιοδήποτε βήμα στην κατεύθυνση του να ξεπεράσει την κρίση αυτή και πολύ περισσότερο προς τη «δίκαιη ανάπτυξη», ακόμα και από αστική άποψη, εθνική, όσο παραμένει στη χώρα ο καπιταλισμός και η εξάρτηση και υποταγή της από τον «παγκοσμιοποιημένο» ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό.
Είναι γι’ αυτό που η «διαχωριστική γραμμή» Αριστερά-Δεξιά, σημαίνει σήμερα Διαρκής Ειρήνη και Πρόοδος με το Σοσιαλισμό, διαχωρισμένη, αντίθετη κι ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, πόλεμο και φασισμό. Όχι μόνο Δρόμος Τρίτος δεν υπάρχει, ενδιάμεσος, αλλά ούτε καν Χρονική Στιγμή Τρίτη, είτε με μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, είτε με μια εθνική, προοδευτική, αντιιμπεριαλιστική κυβέρνηση, που αναπόφευκτα θα πρέπει και οι δύο να βαδίσουν προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος, πριν η Δεξιά και οι σύμμαχοί της βαδίσουν προς τα πίσω, προς την ακόμα μεγαλύτερη καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η Λατινική Αμερική δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα σ’ αυτή τη φάση.
Τα δυόμιση χρόνια της Κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μια τέτοια Χρονική Στιγμή, που από την πρώτη κιόλας στιγμή της, ο παγκόσμιος καπιταλισμός και η Δεξιά, αντιπρόσωπός του στη χώρα, δεν ανέχτηκαν την ύπαρξή της. Είναι η πολιτική και σοσιαλιστική ωρίμανση του ελληνικού λαού που επέβαλε την ανάδειξη της Αριστεράς στην Κυβέρνηση, ανατρέποντας τις καπιταλιστικές και μνημονιακές κυβερνήσεις της δεξιάς και της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και τώρα την υπερασπίζει αυτή την Κυβέρνηση από τις εκβιαστικές και πραξικοπηματικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, των «θεσμών» του και της Δεξιάς. Όσο κι αν αυτοί μοιράζονται μεταξύ τους τις επιθέσεις σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, με διάφορα προσωπεία του «καλού» και του «κακού», όπως είναι η τελευταία υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών θεσμών κι εκπροσώπων στην Κυβέρνηση, στο οικονομικό πεδίο, αυτό το κάνουν, όπως πάντα, για να συγκρατήσουν την αντικαπιταλιστική στροφή της Κυβέρνησης και να ετοιμάσουν καλύτερα την ανατροπή της.
Σήμερα η Διαρκής Επανάσταση, τα Μεταβατικά Μέτρα και Οργάνωση προς το Σοσιαλισμό, γίνεται πάνω στο ανάστροφο και παγιδευμένο έδαφος της Διαρκούς Αντεπανάστασης και Πολέμου. Δεν γίνεται ούτε από το σημείο μηδέν, ούτε βέβαια κι από το σημείο του ανύπαρκτου «αναπτυξιακού», «καλού». «εθνικού», κτλ, καπιταλισμού, σε καμιά χώρα του κόσμου, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Ο καπιταλισμός έχει οπισθοδρομήσει και το κάνει κάθε φορά και περισσότερο προς τη βαρβαρότητα, δουλοκτητική και φεουδαρχική, «μεσαιωνική» και ταυτόχρονα έχει μάθει, πολύ καλύτερα από τους ηγέτες της Αριστεράς, το τί σημαίνει Σοσιαλιστική Επανάσταση και γι’ αυτό, όπως είναι φυσικό, αυτός έχει μάθει το πώς θα τη συγκρατεί και θα την καταπολεμάει, στο κάθε της βήμα, με τελικό σκοπό να την ανατρέπει. Σε συμμαχία και ταύτιση με τη γραφειοκρατία της Αριστεράς, «δούρειο ίππο» του συστήματος μέσα στην επανάσταση και που πάντα «συνυπήρξε» και συμβίωσε, υποτάχτηκε συμφεροντολογικά στον καπιταλισμό και τώρα ταυτίστηκε πλήρως μ’ αυτόν. Όσο προχωράει η αναγκαία και αναπόφευκτη Μεταβατική Πορεία προς τη Νέα Κοινωνία, τη Σοσιαλιστική, τόσο και η γραφειοκρατία γραπώνεται από τον καπιταλισμό για να επιβιώσει.
Κάθε κοινωνικο-πολιτικό, «ταξικό», «θετικό», προοδευτικό «πρόσημο» και μεμονωμένο μέτρο της Κυβέρνησης, μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό έδαφος, την ίδια Χωρο-Χρονική Στιγμή, αρνητικοποιείται κι αντιστρέφεται ταξικά αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά από το έδαφος αυτό. Ο μοναδικός τρόπος για να μη γίνει αυτό, είναι προφανές ότι είναι το ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Σε όλα τα πεδία, επίπεδα, μήκη και πλάτη του πλανήτη γη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα.
Τα θετικά κοινωνικά και πολιτικά δημοκρατικά θεσμικά μέτρα της Κυβέρνησης, όχι μόνο περιορίστηκαν από το σύστημα και τους θεσμούς του, δικαστικούς, εκτελεστικούς, ακόμα και κοινοβουλευτικούς, αλλά και κινδυνεύουν ν’ ανατραπούν και ν’ αντιστραφούν, τόσο από αυτούς, όσο και κύρια από την οικονομική καπιταλιστική κι εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό βάση της χώρας, μνημονιακή και μη. Μάλιστα το υπάρχον αυτό σύστημα στη χώρα, ακόμα κι αν τελειώσουν τα βάρβαρα μνημόνιά του, δεν πρόκειται να μειώσει τη βάρβαρη επίθεσή του ενάντιά σ’ αυτή. Αντίθετα, καθημερινά θα την εντείνει, μέσα από την κερδοσκοπική, παρασιτική, κρισιακή, εικονική, διεφθαρμένη κεφαλαιοκρατική «αγορά» του και τις παρόμοιες «επενδύσεις» του, που ανάμεσα στ’ άλλα θα διατηρούν και θ’ αυξάνουν τη «διαπλοκή» και την τροφοδοσία της γραφειοκρατίας, σε κάθε χώρο και επίπεδο. Αυτό το «πρόγραμμα» δεν είναι μόνο «ιδιοκτησία της ΝΔ» και της γραφειοκρατίας κάθε απόχρωσης, αλλά και –κύρια- του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που αντιπροσωπεύει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά και η Κυβέρνησή της, μπορεί και πρέπει να κάνει «ιδιοκτησία» της, τη Διαρκή Μεταβατική Πορεία προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος.
Πρόκειται για έναν πραγματικό «αγώνα δρόμου» και μάλιστα σε αντίθετη κατεύθυνση. Ο τερματικός προορισμός της Αριστεράς και του λαού, ο σοσιαλισμός, μπορεί και πρέπει να προσεγγιστεί και να φταστεί, μόνο με την καταπολέμηση και κατάργηση του οπισθοδρομικού καπιταλιστικού αγώνα δρόμου.
Είναι σίγουρο ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα στον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, καπιταλισμού και αντεπανάστασης από τη μια κι επανάστασης και σοσιαλισμού από την άλλη. Μ’ αυτή την έννοια είναι σε σωστή κατεύθυνση η άρνηση της Κυβέρνησης να υποταχτεί στις τελευταίες επιθετικές κινήσεις του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κίνα, τη Βενεζουέλα και τον κομμουνισμό (στο Ταλίν), καθώς και η πρόθεσή της να ζητήσει να γίνει μέλος της τράπεζας των BRICS. Είναι κινήσεις που πρέπει να επεκταθούν και να βαθύνουν, απαιτώντας άμεσα, σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού που συμμετέχει –προς το παρόν- και στον ΟΗΕ, την παύση όλων των επιθετικών, πραξικοπηματικών, πολεμικών και κατοχικών προετοιμασιών και δράσεων αυτού του συστήματος! Είναι μια στάση της Κυβέρνησης, που θα είναι στην κατεύθυνση της «αύξησης του διεθνούς ρόλου της», της συνδρομής της στην οργάνωση του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Αντικαπιταλιστικού Μετώπου, που αυτή τη στιγμή έχει επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία, καθώς και όλα τα Επαναστατικά κι Εργατικά Κράτη του κόσμου.
Ο ιδιωτικός ΟΑΣΘ και η Ελ Ντοράντο είναι μόνο δυο εκφράσεις του τί καταστροφικό σημαίνει καπιταλιστική επιχείρηση κι επένδυση, για τους ανθρώπους και το περιβάλλον τους. Η κρατικοποίηση της πρώτης, πρέπει να δείχνει το δρόμο και για τη δεύτερη και για όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις κι επενδύσεις και άμεσα για το τραπεζικό χρηματιστικό κεφάλαιο στην Ελλάδα και πάντα και παντού με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Που αν και η εφαρμογή του είναι απόφαση των Συνεδρίων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει πουθενά, προς το παρόν, ούτε στην «καθημερινότητα», αλλά ούτε καν στην ατζέντα της Κυβέρνησης.
Η Εθνική Αναπτυξιακή Τράπεζα και η Κοινωνική Οικονομία, (κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις), μπορούν και πρέπει να σπάνε τον ασφυκτικό ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κλοιό της χώρας, μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση. Σίγουρα «ο κ. Ρέγκλινγκ, αλλά αρκετές φορές και η αξιωματική αντιπολίτευση, ταυτίζουν τις επενδύσεις, με τη μεγάλη προσπάθεια που πρέπει να γίνει για τη δυναμική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας με τις ιδιωτικοποιήσεις. Όμως, επενδύσεις δεν είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις», όπως είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τζανακόπουλος. Αλλά αυτή είναι ούτε η μισή αλήθεια και γι’ αυτό μπορεί να σημαίνει και το μεγάλο ψέμα, αν δεν αντιπαρατίθεται σ’ αυτή τη μισή αλήθεια, η μοναδική και ακέραιη αλήθεια: Ιδιωτικοποίηση σημαίνει αποεπένδυση, κερδοσκοπία και διαπλοκή, «κρατικοδίαιτη» χρηματοδότηση και γραφειοκρατία και φυγή κεφαλαίων προς το εξωτερικό και το διεθνές χρηματιστικό τοκογλυφικό, παρασιτικό κι εγκληματικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Κρατικοποίηση σημαίνει άμεση δυνατότητα για σχεδιασμό κι επενδύσεις, προς όφελος του λαού και της χώρας, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Τα μνημόνια και «τα μνημόνια μετά τα μνημόνια» του καπιταλισμού και της Δεξιάς, μπορούν και πρέπει «να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας», αρχίζοντας με την πραγματικά «νέα σελίδα και σελίδες» στη χώρα, που είναι η εφαρμογή του Οικονομικού, Κοινωνικού, Πολιτικού, Πολιτιστικού, Περιβαλλοντολογικού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο άλλωστε ψηφίστηκε ήδη τρεις φορές και η Κυβέρνησή του «τρεις φορές το έχει αρνηθεί» στην πράξη. Τα σωστά λόγια, δηλώσεις και κάποια κοινωνικά και πολιτικά δημοκρατικά μέτρα της, βρίσκονται πολύ πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής και του λαού και στρυμωγμένα, παγιδευμένα, αδυνατισμένα κι επικίνδυνο ν’ ανατραπούν κι αυτά, από το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας. Η Αντιιμπεριαλιστική Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Πορεία και ο Οργανωμένος Αγώνας -του Λαϊκού- Δρόμου, είναι η μοναδική έξοδος και διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, που η Κυβέρνηση της Αριστεράς, ούτε καν τη λεγόμενη «ανθρωπιστική» της πλευρά και καταστροφή, δεν μπόρεσε προς το παρόν να εξαλείψει.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ