Το Δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ δεν μπορούσε παρά να εκφράσει την απόρριψη του λαού στον ιμπεριαλισμό και στα πολεμικά σχέδιά του στην περιοχή, όπως κάνουν οι λαοί σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Ο λαός της ΠΓΔΜ, με τη μη συμμετοχή του στο Δημοψήφισμα, δηλαδή αρνούμενος ακόμα και να το νομιμοποιήσει, τίναξε στον αέρα όλες τις απειλές και τους εκβιασμούς του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που μαζί με τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας, θέλησαν να εντάξουν τη χώρα αυτή στις αντιλαϊκές και πολεμικές ιμπεριαλιστικές δομές και λειτουργίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Κι όταν ένας μικρός λαός μπορεί ν’ αντιμετωπίζει και ν’ αποκρούει αυτή την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, με όποιο μέσο διαθέτει, όπως ένα Δημοψήφισμα, είναι γιατί εκεί ψηφίζει, βαραίνει κι αποφασίζει η παγκόσμια ταξική κι επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πάλη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση βαραίνει και η κοινωνική και οικονομική ανωτερότητα του Πρώην Εργατικού Κράτους της Γιουγκοσλαβίας, που μέρος της αποτελούσε και η Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Ένα Ενιαίο Κράτος που παρά κι ενάντια στην προδοσία της πρώην και της τωρινής -κληρονόμου της προηγούμενης- γραφειοκρατίας του, είναι ζωντανό στο λαό της και είχε λύσει τα περισσότερα από τα εθνικά προβλήματα στο εσωτερικό και το εξωτερικό και με την Ελλάδα.
Οι μορφές που παίρνει αυτή η αντιιμπεριαλιστική ωρίμανση και θέληση των λαών, δεν μπορούν με τη σειρά τους παρά να εκφράσουν (εντελώς παροδικά ιστορικά) την έλλειψη γνήσιων, επαναστατικών ηγεσιών της Αριστεράς, έλλειψη που υπάρχει και στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ και που αντί ν’ αγωνίζονται και να ενώνονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ολοκληρωτική, ολόπλευρη, όσο κι επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού αυτού του συστήματος και για τη μοναδική αριστερή, προοδευτική διέξοδο απ’ αυτή την κρίση, που είναι το Εργατικό Κράτος και ο σοσιαλισμός, στην πλειοψηφία τους έχουν μετατραπεί σε γραφειοκρατικές, ανοιχτά υποταγμένες, σύμμαχες, ταυτισμένες με τον ιμπεριαλισμό. Αυτό συμβαίνει με την «αριστερή ριζοσπαστική» γραφειοκρατία (αρκετή μάλιστα πρώην «κομμουνιστική») του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και με τη «σοσιαλδημοκρατική» γραφειοκρατία της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης Μακεδονίας (Ζάεφ), -εκεί άμεσα μετεξέλιξη της πρώην «κομμουνιστικής» γραφειοκρατίας-. Είναι γι’ αυτό που τόσο στην ΠΓΔΜ, όσο και στην Ελλάδα, δεξιές, ακόμα και ακροδεξιές πολιτικές ηγεσίες του ντόπιου καπιταλιστικού συστήματος, μπορούν να επωφελούνται, να εκμεταλλεύονται και να σφετερίζονται αυτή την αντιιμπεριαλιστική θέληση των λαών. Και σαν σε γενικό κανόνα, όσο πιο μικρή είναι η καπιταλιστική χώρα, όπως είναι η ΠΓΔΜ και η Ελλάδα, τόσο περισσότερο το εθνικό καπιταλιστικό στοιχείο της χώρας, οικονομικό και πολιτικό, όσο και το αστικό εθνικιστικό πολιτικά, μπορεί να πάρει όψεις αντιιμπεριαλιστικές, σαν το μοναδικό τρόπο για να επιβιώσει, τόσο απέναντι σ’ αυτή την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, όσο κι απέναντι στους λαούς τους, που όταν κι όπου μπορούν (με γνήσιες δηλαδή αριστερές ηγεσίες) απορρίπτουν και στην πράξη (κι όχι μόνο με την ωρίμανσή και θέλησή τους, που δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει επαναστατική ηγεσία) όλες τις όψεις και μορφές του καπιταλιστικού συστήματος, ιμπεριαλιστικές, εθνικές, εθνικιστικές. Αυτές οι εθνικές καπιταλιστικές ηγεσίες, όλων των αποχρώσεων, για να επιβιώσουν, υιοθετούν όψεις πολιτικές κι εκλογικές αντιιμπεριαλιστικές, που ποτέ βέβαια δεν τις υλοποιούν στην πράξη και πολύ περισσότερο με συνέπεια και διάρκεια. Τέτοιες ήταν ακόμα και όψεις των καραμανλικών καπιταλιστικών τάσεων στην Ελλάδα, όπως η έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και η σχέση με τα τότε Εργατικά Κράτη από την προηγούμενη τάση, αλλά και η σχέση της τωρινής καραμανλικής τάσης με τη Ρωσική Ομοσπονδία, για την οποία σχέση οι μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού απείλησαν με δολοφονία την ηγέτη της.
Αλλά το δικό μας «ΟΧΙ», όπως και όλης της Αριστεράς, κάθε απόχρωσης -συμπεριλαμβανόμενης της κοινωνικής κι εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, στελεχών και μελών του, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία του-, στη «συμφωνία των Πρεσπών» και στο δημοψήφισμα για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έχει ταξικά το ακριβώς αντίθετο περιεχόμενο, με το «όχι» των εθνικών καπιταλιστικών τάσεων κάθε απόχρωσης, όπως της ΝΔ και του VΜRO. Αυτοί στηρίζουν το δήθεν «εθνικό» του καπιταλισμού, που δεν είναι πια τίποτε άλλο από το συμπλήρωμα του φαύλου κύκλου του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, που έχει πια εκφυλιστεί και συμπέσει στο ιμπεριαλιστικό του κέντρο, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ. Είναι γι’ αυτό που θέλουν και τα δύο σε ένα, δηλαδή και το «εθνικό» και το ιμπεριαλιστικό, την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Κι είναι γι’ αυτό που ενισχύουν πάντα το διαίρει και βασίλευε του ιμπεριαλιστικού κέντρου. Το δικό μας «ΟΧΙ» είναι πραγματικά εθνικό, προοδευτικό και γι’ αυτό αντιιμπεριαλιστικό, με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κάθε λαού, στο κάθε δικό του κράτος-έθνος, σίγουρα εκφρασμένη με τον πιο δημοκρατικό τρόπο και σίγουρα για την αντιιμπεριαλιστική συνεργασία, Ολοκλήρωση κι Ομοσπονδία των χωρών, όπως της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας, στα πλαίσια τέτοιας Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Χωρών. Το δικό μας «ΟΧΙ» είναι όπως πάντα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εχθρό όλων των λαών κι εθνών, ακόμα και των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κρατών. Κι ανάμεσα στο εθνικό και το αντιιμπεριαλιστικό, το κύριο για μας είναι το αντιιμπεριαλιστικό σκέλος, γιατί είναι αυτό που εξασφαλίζει και το εθνικό, με το οποίο μάλιστα τείνει να συμπέσει, στο βαθμό που προχωράει η λαϊκή δημοκρατική, αλληλέγγυα, επαναστατική και σοσιαλιστική διέξοδος και λύση σε όλες τις χώρες, γειτονικές και μη.
Η ταξική, επαναστατική και προοδευτική ιστορία των Βαλκανίων, όπως και όλων των περιοχών του κόσμου, πρέπει και μπορεί να ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε -λόγω της γραφειοκρατίας- δηλαδή από την εμπειρία των Εργατικών Κρατών, που παρά τη παρασιτική, σφετεριστική και τελικά προδοτική γραφειοκρατική ηγεσία τους, είχαν λύσει σαν τέτοια, σαν Εργατικά Κράτη και μέσα από την Ομόσπονδη Δομή της κάθε μιας χώρα και την ολόπλευρη συνεργασία ανάμεσά τους, όλα τα εθνικά προβλήματα κι είχαν βοηθήσει, εκτός των άλλων, όχι μόνο να μετριαστούν τέτοια προβλήματα ανάμεσα ακόμα και σε καπιταλιστικές χώρες, αλλά και να υπάρχει ανάπτυξη μιας Επαναστατικής Δημοκρατικής και Σοσιαλιστικής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας τους.
Οπωσδήποτε όλος ο προοδευτικός κι επαναστατημένος κόσμος βάρυνε και ψήφισε στο Δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αλλά περισσότερο απ’ όλους βάρυνε κι αποφάσισε η αντιιμπεριαλιστική θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που η ηγεσία της είχε όλο το δικαίωμα να εμποδίσει την υποταγή αυτής της χώρας στον ιμπεριαλισμό, έτσι όπως προσπάθησαν λυσσαλέα να την επιβάλλουν όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι υποτακτικοί τους. Η αιχμή του πολεμικού δόρατος του ιμπεριαλισμού στρέφεται ενάντια στη Ρωσική Ομοσπονδία και στην εμπειρία της σαν Εργατικό Κράτος, που πάντα μένει ζωντανή στα Βαλκάνια, στην ΠΓΔΜ, στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο και κύρια στο εσωτερικό αυτής της ίδιας της Ρωσίας, σε όλο το λαό και το στρατό της και σε μεγάλο μέρος της τωρινής ηγεσίας της, πάντα παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της, τώρα μάλιστα όχι μόνο της «κομμουνιστικής», αλλά και της ανοιχτά καπιταλιστικής. Είναι γι’ αυτό που πάνω, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία, όπου γης, οι λαοί του κόσμου ενώνονται με αυτές τις εμπειρίες των Εργατικών Κρατών και τη ζωντανή συνέχειά τους σήμερα, με τα Εργατικά Κράτη της Κίνας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας και με τη Ρωσική Ομοσπονδία, επικεφαλής του Αντικειμενικού όσο και σύντομα Συνειδητού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εχθρό της ανθρωπότητας.
Μακριά από το να είναι «μονοπολικός» ο κόσμος και ενιαία «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», μακριά από το να είναι «πολυπολικός», είναι όπως πάντα ταξικά ΔΙΠΟΛΙΚΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Τα τωρινά στρατόπεδα είναι δύο και ταξικά, καθορισμένα από την ύπαρξη του τελευταίου ταξικού καθεστώτος, του καπιταλιστικού. Που στη σημερινή του φάση βρίσκεται ανεπίστρεπτα στην «ανώτερη» (Β.Ι.Λένιν), τελευταία, ακροτελεύτια, «επιθανάτια» (Τρότσκι) φάση της ολοκληρωτικής κρίσης και αποσύνθεσής του, αυτή του ιμπεριαλισμού, του διαρκούς και παγκόσμιου αντιλαϊκού και με όλα τα μέσα πολέμου και φασισμού του. Κι απέναντι, ενάντια και μέχρι «τελικής λογοδοσίας» (Χ. Ποσάδας) και πτώσης αυτής της φάσης του ιμπεριαλισμού, αντιπαρατίθεται η ανθρωπότητα, με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και οικοδόμηση, για να μπορέσει τελικά και μόνο με το σοσιαλισμό να έχει Παγκόσμια Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη. Τρίτος Προοδευτικός Δρόμος δεν υπάρχει, παρά μόνο αυτός της Διαρκούς Επαναστατικής Κατεύθυνσης και Μετάβασης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στο σοσιαλισμό.
Είναι σ’ αυτά τα παγκόσμια και τοπικά πλαίσια που δεν υπάρχει χώρος για «αλλαγή» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού «από τα μέσα», όπως μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Άλλωστε τώρα πια, η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, ότι όποιον θελήσει πραγματικά ν’ αλλάξει αυτό το σύστημα «από τα μέσα», οι «από μέσα» βρίσκουν κάθε πραξικοπηματικό τρόπο και γρήγορα τον πετάνε έξω, αν δεν καταφέρουν να τον υποτάξουν. Το ίδιο θα προσπαθήσουν να κάνουν και στην Ελλάδα, την ΠΓΔΜ, στην Ευρώπη, όπως και παντού. Όποιος θέλει ν’ αλλάξει το σύστημα, πρέπει να πορευτεί έξω από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και συντεταγμένος με το λαό του και με το Αντιιμπεριαλιστικό Στρατόπεδο, που με την πάλη του θα πάει προς την ανατροπή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το «Σχόλιο της Υπηρεσίας Ενημέρωσης» το οποίο εξέδωσε σχετικά με το «δημοψήφισμα» στην πΓΔΜ το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας το απόγευμα της Δευτέρας (σε μετάφραση από την αγγλόφωνη εκδοχή της επίσημης ιστοσελίδας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας) είναι το εξής:
Στις 30 Σεπτεμβρίου η ΠΓΔΜ* διεξήγαγε δημοψήφισμα επί της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία προβλέπει αλλαγή του ονόματος της χώρας σε Βόρεια Μακεδονία. Η προσέλευση του 36,8% των ψηφοφόρων σημαίνει ότι το δημοψήφισμα δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκυρο (η προσέλευση θα πρέπει να ανέρχεται στο 50% τουλάχιστον).
Πρόκειται για καθαρή ένδειξη του ότι οι ψηφοφόροι επέλεξαν να μποϊκοτάρουν τις λύσεις που επιβάλλονται στα Σκόπια και την Αθήνα έξωθεν – με πολιτικούς ηγέτες του ΝΑΤΟ και και κρατών-μελών της E.E. να συμμετέχουν αυτοπροσώπως σε αυτήν την μεγάλης κλίμακας καμπάνια προπαγάνδας, παρεμβαίνοντας ανεμπόδιστα στις εσωτερικές υποθέσεις αυτού του βαλκανικού κράτους.
Παρά το γεγονός ότι τα δύο τρίτα του πληθυσμού της ΠΓΔΜ δεν ψήφισε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος χαιρετίστηκαν αυτομάτως από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., καθώς και της Ουάσιγκτον. Η επιθυμία εξασφάλισης και επιτάχυνσης της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ παρά τη θέληση του λαού της ΠΓΔΜ είναι εμφανής.
Η δική μας θέση αρχής παραμείνει η ίδια: Μία μακροπρόθεσμη λύση μπορεί να προκύψει μόνο από συμφωνία των δύο μερών μεταξύ τους, χωρίς εξωτερική παρεμβολή και μόνο εντός του πλαισίου του νόμου και με ευρεία λαϊκή υποστήριξη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών προφανώς δεν ανταποκρίνεται σε αυτά τα κριτήρια. Είναι ασύμβατη με το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα της Μακεδονίας, όπως επανειλημμένα τονίστηκε από τον πρόεδρο της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ, ακόμη και από του βήματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις επί του θέματος. Σημειώνουμε το γεγονός ότι, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του Ψηφίσματος 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα αποτελέσματα των συνομιλιών μεταξύ Σκοπίων και Αθηνών θα κριθούν από το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η ρωσική διπλωματία επικαλείται το ψήφισμα 845 του 1993 με το οποίο δίνεται εντολή στον Γενικό Γραμματέα (και εκείθεν στον ειδικό του απεσταλμένο Μάθιου Νίμιτς) να μεσολαβήσει στις συνομιλίες Αθηνών-Σκοπίων και να επανέλθει στο Συμβούλιο με την εκπλήρωση της εντολής.
*Σημ. Iskra: Στο ρωσικό κείμενο χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Μακεδονία» όπου στο ως άνω κείμενο αναγράφεται η ΠΓΔΜ.
Σημείωση σύνταξης: αναδημοσιεύουμε από ΙΣΚΡΑ της 2/10/2018
Οι μορφές που παίρνει αυτή η αντιιμπεριαλιστική ωρίμανση και θέληση των λαών, δεν μπορούν με τη σειρά τους παρά να εκφράσουν (εντελώς παροδικά ιστορικά) την έλλειψη γνήσιων, επαναστατικών ηγεσιών της Αριστεράς, έλλειψη που υπάρχει και στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ και που αντί ν’ αγωνίζονται και να ενώνονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ολοκληρωτική, ολόπλευρη, όσο κι επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού αυτού του συστήματος και για τη μοναδική αριστερή, προοδευτική διέξοδο απ’ αυτή την κρίση, που είναι το Εργατικό Κράτος και ο σοσιαλισμός, στην πλειοψηφία τους έχουν μετατραπεί σε γραφειοκρατικές, ανοιχτά υποταγμένες, σύμμαχες, ταυτισμένες με τον ιμπεριαλισμό. Αυτό συμβαίνει με την «αριστερή ριζοσπαστική» γραφειοκρατία (αρκετή μάλιστα πρώην «κομμουνιστική») του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και με τη «σοσιαλδημοκρατική» γραφειοκρατία της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης Μακεδονίας (Ζάεφ), -εκεί άμεσα μετεξέλιξη της πρώην «κομμουνιστικής» γραφειοκρατίας-. Είναι γι’ αυτό που τόσο στην ΠΓΔΜ, όσο και στην Ελλάδα, δεξιές, ακόμα και ακροδεξιές πολιτικές ηγεσίες του ντόπιου καπιταλιστικού συστήματος, μπορούν να επωφελούνται, να εκμεταλλεύονται και να σφετερίζονται αυτή την αντιιμπεριαλιστική θέληση των λαών. Και σαν σε γενικό κανόνα, όσο πιο μικρή είναι η καπιταλιστική χώρα, όπως είναι η ΠΓΔΜ και η Ελλάδα, τόσο περισσότερο το εθνικό καπιταλιστικό στοιχείο της χώρας, οικονομικό και πολιτικό, όσο και το αστικό εθνικιστικό πολιτικά, μπορεί να πάρει όψεις αντιιμπεριαλιστικές, σαν το μοναδικό τρόπο για να επιβιώσει, τόσο απέναντι σ’ αυτή την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, όσο κι απέναντι στους λαούς τους, που όταν κι όπου μπορούν (με γνήσιες δηλαδή αριστερές ηγεσίες) απορρίπτουν και στην πράξη (κι όχι μόνο με την ωρίμανσή και θέλησή τους, που δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει επαναστατική ηγεσία) όλες τις όψεις και μορφές του καπιταλιστικού συστήματος, ιμπεριαλιστικές, εθνικές, εθνικιστικές. Αυτές οι εθνικές καπιταλιστικές ηγεσίες, όλων των αποχρώσεων, για να επιβιώσουν, υιοθετούν όψεις πολιτικές κι εκλογικές αντιιμπεριαλιστικές, που ποτέ βέβαια δεν τις υλοποιούν στην πράξη και πολύ περισσότερο με συνέπεια και διάρκεια. Τέτοιες ήταν ακόμα και όψεις των καραμανλικών καπιταλιστικών τάσεων στην Ελλάδα, όπως η έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και η σχέση με τα τότε Εργατικά Κράτη από την προηγούμενη τάση, αλλά και η σχέση της τωρινής καραμανλικής τάσης με τη Ρωσική Ομοσπονδία, για την οποία σχέση οι μυστικές υπηρεσίες του ιμπεριαλισμού απείλησαν με δολοφονία την ηγέτη της.
Αλλά το δικό μας «ΟΧΙ», όπως και όλης της Αριστεράς, κάθε απόχρωσης -συμπεριλαμβανόμενης της κοινωνικής κι εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, στελεχών και μελών του, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία του-, στη «συμφωνία των Πρεσπών» και στο δημοψήφισμα για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έχει ταξικά το ακριβώς αντίθετο περιεχόμενο, με το «όχι» των εθνικών καπιταλιστικών τάσεων κάθε απόχρωσης, όπως της ΝΔ και του VΜRO. Αυτοί στηρίζουν το δήθεν «εθνικό» του καπιταλισμού, που δεν είναι πια τίποτε άλλο από το συμπλήρωμα του φαύλου κύκλου του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, που έχει πια εκφυλιστεί και συμπέσει στο ιμπεριαλιστικό του κέντρο, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ. Είναι γι’ αυτό που θέλουν και τα δύο σε ένα, δηλαδή και το «εθνικό» και το ιμπεριαλιστικό, την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Κι είναι γι’ αυτό που ενισχύουν πάντα το διαίρει και βασίλευε του ιμπεριαλιστικού κέντρου. Το δικό μας «ΟΧΙ» είναι πραγματικά εθνικό, προοδευτικό και γι’ αυτό αντιιμπεριαλιστικό, με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κάθε λαού, στο κάθε δικό του κράτος-έθνος, σίγουρα εκφρασμένη με τον πιο δημοκρατικό τρόπο και σίγουρα για την αντιιμπεριαλιστική συνεργασία, Ολοκλήρωση κι Ομοσπονδία των χωρών, όπως της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας, στα πλαίσια τέτοιας Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Χωρών. Το δικό μας «ΟΧΙ» είναι όπως πάντα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εχθρό όλων των λαών κι εθνών, ακόμα και των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κρατών. Κι ανάμεσα στο εθνικό και το αντιιμπεριαλιστικό, το κύριο για μας είναι το αντιιμπεριαλιστικό σκέλος, γιατί είναι αυτό που εξασφαλίζει και το εθνικό, με το οποίο μάλιστα τείνει να συμπέσει, στο βαθμό που προχωράει η λαϊκή δημοκρατική, αλληλέγγυα, επαναστατική και σοσιαλιστική διέξοδος και λύση σε όλες τις χώρες, γειτονικές και μη.
Η ταξική, επαναστατική και προοδευτική ιστορία των Βαλκανίων, όπως και όλων των περιοχών του κόσμου, πρέπει και μπορεί να ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε -λόγω της γραφειοκρατίας- δηλαδή από την εμπειρία των Εργατικών Κρατών, που παρά τη παρασιτική, σφετεριστική και τελικά προδοτική γραφειοκρατική ηγεσία τους, είχαν λύσει σαν τέτοια, σαν Εργατικά Κράτη και μέσα από την Ομόσπονδη Δομή της κάθε μιας χώρα και την ολόπλευρη συνεργασία ανάμεσά τους, όλα τα εθνικά προβλήματα κι είχαν βοηθήσει, εκτός των άλλων, όχι μόνο να μετριαστούν τέτοια προβλήματα ανάμεσα ακόμα και σε καπιταλιστικές χώρες, αλλά και να υπάρχει ανάπτυξη μιας Επαναστατικής Δημοκρατικής και Σοσιαλιστικής Αλληλεγγύης και Συνεργασίας τους.
Οπωσδήποτε όλος ο προοδευτικός κι επαναστατημένος κόσμος βάρυνε και ψήφισε στο Δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αλλά περισσότερο απ’ όλους βάρυνε κι αποφάσισε η αντιιμπεριαλιστική θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που η ηγεσία της είχε όλο το δικαίωμα να εμποδίσει την υποταγή αυτής της χώρας στον ιμπεριαλισμό, έτσι όπως προσπάθησαν λυσσαλέα να την επιβάλλουν όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι υποτακτικοί τους. Η αιχμή του πολεμικού δόρατος του ιμπεριαλισμού στρέφεται ενάντια στη Ρωσική Ομοσπονδία και στην εμπειρία της σαν Εργατικό Κράτος, που πάντα μένει ζωντανή στα Βαλκάνια, στην ΠΓΔΜ, στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο και κύρια στο εσωτερικό αυτής της ίδιας της Ρωσίας, σε όλο το λαό και το στρατό της και σε μεγάλο μέρος της τωρινής ηγεσίας της, πάντα παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της, τώρα μάλιστα όχι μόνο της «κομμουνιστικής», αλλά και της ανοιχτά καπιταλιστικής. Είναι γι’ αυτό που πάνω, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία, όπου γης, οι λαοί του κόσμου ενώνονται με αυτές τις εμπειρίες των Εργατικών Κρατών και τη ζωντανή συνέχειά τους σήμερα, με τα Εργατικά Κράτη της Κίνας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας και με τη Ρωσική Ομοσπονδία, επικεφαλής του Αντικειμενικού όσο και σύντομα Συνειδητού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εχθρό της ανθρωπότητας.
Μακριά από το να είναι «μονοπολικός» ο κόσμος και ενιαία «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», μακριά από το να είναι «πολυπολικός», είναι όπως πάντα ταξικά ΔΙΠΟΛΙΚΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Τα τωρινά στρατόπεδα είναι δύο και ταξικά, καθορισμένα από την ύπαρξη του τελευταίου ταξικού καθεστώτος, του καπιταλιστικού. Που στη σημερινή του φάση βρίσκεται ανεπίστρεπτα στην «ανώτερη» (Β.Ι.Λένιν), τελευταία, ακροτελεύτια, «επιθανάτια» (Τρότσκι) φάση της ολοκληρωτικής κρίσης και αποσύνθεσής του, αυτή του ιμπεριαλισμού, του διαρκούς και παγκόσμιου αντιλαϊκού και με όλα τα μέσα πολέμου και φασισμού του. Κι απέναντι, ενάντια και μέχρι «τελικής λογοδοσίας» (Χ. Ποσάδας) και πτώσης αυτής της φάσης του ιμπεριαλισμού, αντιπαρατίθεται η ανθρωπότητα, με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και οικοδόμηση, για να μπορέσει τελικά και μόνο με το σοσιαλισμό να έχει Παγκόσμια Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη. Τρίτος Προοδευτικός Δρόμος δεν υπάρχει, παρά μόνο αυτός της Διαρκούς Επαναστατικής Κατεύθυνσης και Μετάβασης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στο σοσιαλισμό.
Είναι σ’ αυτά τα παγκόσμια και τοπικά πλαίσια που δεν υπάρχει χώρος για «αλλαγή» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού «από τα μέσα», όπως μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Άλλωστε τώρα πια, η παγκόσμια εμπειρία δείχνει, ότι όποιον θελήσει πραγματικά ν’ αλλάξει αυτό το σύστημα «από τα μέσα», οι «από μέσα» βρίσκουν κάθε πραξικοπηματικό τρόπο και γρήγορα τον πετάνε έξω, αν δεν καταφέρουν να τον υποτάξουν. Το ίδιο θα προσπαθήσουν να κάνουν και στην Ελλάδα, την ΠΓΔΜ, στην Ευρώπη, όπως και παντού. Όποιος θέλει ν’ αλλάξει το σύστημα, πρέπει να πορευτεί έξω από το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και συντεταγμένος με το λαό του και με το Αντιιμπεριαλιστικό Στρατόπεδο, που με την πάλη του θα πάει προς την ανατροπή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Το «Σχόλιο της Υπηρεσίας Ενημέρωσης» το οποίο εξέδωσε σχετικά με το «δημοψήφισμα» στην πΓΔΜ το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας το απόγευμα της Δευτέρας (σε μετάφραση από την αγγλόφωνη εκδοχή της επίσημης ιστοσελίδας του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας) είναι το εξής:
Στις 30 Σεπτεμβρίου η ΠΓΔΜ* διεξήγαγε δημοψήφισμα επί της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία προβλέπει αλλαγή του ονόματος της χώρας σε Βόρεια Μακεδονία. Η προσέλευση του 36,8% των ψηφοφόρων σημαίνει ότι το δημοψήφισμα δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκυρο (η προσέλευση θα πρέπει να ανέρχεται στο 50% τουλάχιστον).
Πρόκειται για καθαρή ένδειξη του ότι οι ψηφοφόροι επέλεξαν να μποϊκοτάρουν τις λύσεις που επιβάλλονται στα Σκόπια και την Αθήνα έξωθεν – με πολιτικούς ηγέτες του ΝΑΤΟ και και κρατών-μελών της E.E. να συμμετέχουν αυτοπροσώπως σε αυτήν την μεγάλης κλίμακας καμπάνια προπαγάνδας, παρεμβαίνοντας ανεμπόδιστα στις εσωτερικές υποθέσεις αυτού του βαλκανικού κράτους.
Παρά το γεγονός ότι τα δύο τρίτα του πληθυσμού της ΠΓΔΜ δεν ψήφισε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος χαιρετίστηκαν αυτομάτως από τους ηγέτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., καθώς και της Ουάσιγκτον. Η επιθυμία εξασφάλισης και επιτάχυνσης της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ παρά τη θέληση του λαού της ΠΓΔΜ είναι εμφανής.
Η δική μας θέση αρχής παραμείνει η ίδια: Μία μακροπρόθεσμη λύση μπορεί να προκύψει μόνο από συμφωνία των δύο μερών μεταξύ τους, χωρίς εξωτερική παρεμβολή και μόνο εντός του πλαισίου του νόμου και με ευρεία λαϊκή υποστήριξη.
Η Συμφωνία των Πρεσπών προφανώς δεν ανταποκρίνεται σε αυτά τα κριτήρια. Είναι ασύμβατη με το διεθνές δίκαιο και το Σύνταγμα της Μακεδονίας, όπως επανειλημμένα τονίστηκε από τον πρόεδρο της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ, ακόμη και από του βήματος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ η Ρωσία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις επί του θέματος. Σημειώνουμε το γεγονός ότι, σύμφωνα με την παράγραφο 3 του Ψηφίσματος 845 του Συμβουλίου Ασφαλείας, τα αποτελέσματα των συνομιλιών μεταξύ Σκοπίων και Αθηνών θα κριθούν από το ίδιο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η ρωσική διπλωματία επικαλείται το ψήφισμα 845 του 1993 με το οποίο δίνεται εντολή στον Γενικό Γραμματέα (και εκείθεν στον ειδικό του απεσταλμένο Μάθιου Νίμιτς) να μεσολαβήσει στις συνομιλίες Αθηνών-Σκοπίων και να επανέλθει στο Συμβούλιο με την εκπλήρωση της εντολής.
*Σημ. Iskra: Στο ρωσικό κείμενο χρησιμοποιήθηκε ο όρος «Μακεδονία» όπου στο ως άνω κείμενο αναγράφεται η ΠΓΔΜ.
Σημείωση σύνταξης: αναδημοσιεύουμε από ΙΣΚΡΑ της 2/10/2018