ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ
ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ, ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΜΑΔΟΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η καταγγελία μας ενάντια στην οργανωμένη από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους και διεθνείς θεσμούς και υπηρέτες του απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, όπως και όλες οι άλλες καταγγελίες μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο και το φασισμό που προετοιμάζει και κάνει σε όλο τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την αναγκαία, δυνατή όσο και άμεση, επείγουσα αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική αλληλεγγύη κι απάντηση, στη Βενεζουέλα και όλο τον κόσμο.
Αποδείχνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά και φανερά, η ανάλυση του Χ. Ποσάδας ότι, μετά την πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την εγκατάσταση του πρώτου Εργατικού (Σοσιαλιστικού) Κράτους, της ΕΣΣΔ, υπάρχει στην ανθρωπότητα μια παγκόσμια, τοπική, εθνική και οπωσδήποτε ταξική «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός από τη μια, σοσιαλισμός από την άλλη, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή η σύγκρουση, αλλά με αυτό το ιστορικό ταξικό κοινωνικό περιεχόμενο.
Ο ιμπεριαλισμός, μη μπορώντας πλέον να κάνει το μαζικό φασισμό, τον κάνει με άλλες μορφές, με τις φασιστικές συμμορίες και τα ακροδεξιά κόμματα ελάχιστης μειοψηφίας και προετοιμάζοντας και κάνοντας πραξικοπήματα κάθε μορφής, όπως αυτό που κάνει τώρα στη Βενεζουέλα. Και καθώς ο φασισμός δεν είναι παρά μόνο το δίδυμο, η «πολιτική πτέρυγα» -και σαν τέτοια πάντα η αχίλλειος πτέρνα- της παγκόσμιας πολεμικής προετοιμασίας και δράσης του ιμπεριαλισμού, είναι στην πολεμική προετοιμασία και δράση, με όλα τα μέσα, κάθε φορά και πιο στρατιωτικά και πυρηνικά, μαζικής καταστροφής, που καταφεύγει ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, για να μπορέσει να επιβιώσει αυτός σαν σύστημα, δολοφονώντας και καταστρέφοντας την ανθρωπότητα. Κάθε πραξικόπημα που αποπειράται και κάνει αυτό το σύστημα ενάντια στην κάθε χώρα και στον κόσμο, το συνδυάζει πάντα με στρατιωτική επιδρομή, εισβολή και κατοχή. Αυτό το δολοφονικό δίδυμο προσπαθεί τώρα να εφαρμόσει και στη Βενεζουέλα. Και σε κάθε περίπτωση δεν περιμένει το κάθε είδους φασιστικό πραξικόπημα για να προετοιμάσει και να κάνει τον πόλεμο, σε κάθε γωνιά της γης.
Η για εκατονταετίες οικονομική συγκέντρωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος γύρω από τον ιμπεριαλισμό, «ανώτερη –μ’ αυτή την έννοια, όσο και ακροτελεύτια, επιθανάτια- φάση του καπιταλισμού» (Β.Ι. Λένιν), συγκέντρωση που επιτελείται μέσα από τις ατέλειωτες αντιθέσεις του –όσο υπάρχει- και που χρειάστηκε ακόμα και ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς πολέμους για να κορυφωθεί, σήμερα έχει πάρει κύρια τη μορφή της συγκέντρωσής του γύρω από τον αντιλαϊκό πόλεμο και το φασισμό, με όλες τις μορφές τους και κύρια την αντιδημοκρατική, πραξικοπηματική και στρατιωτική. Δεν έχει άλλο τρόπο για να προσπαθήσει να επιβιώσει σαν σύστημα, μέσα στην «επιθανάτια αγωνία του» (Λ. Τρότσκι), που παίρνει τη μορφή της ολοκληρωτικής, ολόπλευρης κρίσης αποσύνθεσής του, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικολογικής, ηθικής (Χ. Ποσάδας). Μέσα σ’ αυτή βλέπει σαν το μοναδικό τρόπο επιβίωσής του τον πόλεμο, τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο. Και καθώς, ιδιαίτερα τον παγκόσμιο, «δεν μπορεί να τον κάνει όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας), λόγω της ταυτόχρονης ανάπτυξης της ταξικής, επαναστατικής αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής πάλης της ανθρωπότητας, που τον εμποδίζει, μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, αυτό εντείνει τόσο την κρίση αποσύνθεσης του συστήματος, όσο και την πολιτικο-στρατιωτική συγκέντρωσή του γύρω από αυτό το στόχο ζωής κι επιβίωσής του: τον πόλεμο και το φασισμό. Είναι η συγκέντρωσή του «στο κέντρο που βρίσκεται πάνω από το ίδιο το Πεντάγωνο, ΝΑΤΟ, κτλ» (Χ. Ποσάδας), που είναι αυτό που αποφασίζει, οργανώνει και συντονίζει όλα τα άλλα «κατώτερα» κέντρα του, θεσμούς και πολιτικούς εκπροσώπους, υπηρέτες και υποτακτικούς, γνήσιους αστικούς-καπιταλιστικούς, όσο και σοσιαλδημοκρατικούς και γραφειοκρατικούς κάθε απόχρωσης, χρησιμοποιώντας αυτούς τους τελευταίους, εκτός των άλλων και σαν «δούρειους ίππους» στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο.
Είναι αυτό το κέντρο που έχει επιβληθεί οριστικά –μέχρι την εξαφάνιση του καπιταλιστικού συστήματος- πάνω σε όλο το δολοφονικό, αντιανθρώπινο, ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Και δεν μπορούσε να βρίσκεται αλλού παρά μόνο στους κόλπους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου άλλωστε επιτελείται και η μεγαλύτερη και βαθύτερη οικονομική συγκέντρωση του συστήματος, όπως είχαν προβλέψει και αναλύσει οι Λένιν-Τρότσκι-Ποσάδας. Κι είναι γι’ αυτό που αυτό το κέντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ψάχνοντας να επιβληθεί πάνω σε όλους τους άλλους, βρήκε στο πρόσωπο του προέδρου του, του Τραμπ, φασίστα και πολεμοχαρούς και με την πολιτική του «οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα», αυτόν που θα εξέφραζε πιο γνήσια από τους γνήσιους τον αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό: «Οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα» σημαίνει ενάντια σε «όλα», ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα και όλες τις προοδευτικές, ταξικές, επαναστατικές αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις της, απ’ όποιο επίπεδο κι αν αυτές ξεκινούν και φτάνουν. Τί άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό που συμβαίνει από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον Τραμπ του, με τα «κοινοβουλευτικά» και «δικαστικά» πραξικοπήματα σε όλη τη Λατινική Αμερική, με τις επιδρομές και τις κατοχές στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ασία, στην Αφρική, με τις πολεμικές προετοιμασίες κι εγκαταστάσεις στην ίδια την Ευρώπη και την Ιαπωνία, στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπως πρόσφατα με την κατασκευή του ρατσιστικού τείχους; Όλη η πρωτοβουλία, η οργάνωση και συντονισμός του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ενάντια στην ανθρωπότητα, είναι στα χέρια του αμερικάνικου. Η πραξικοπηματική απόπειρα ανατροπής του εκλεγμένου Προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κόμματος Πατρίδα για Όλους και του Μετώπου και της Κυβέρνησής τους στη Βενεζουέλα, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό που προσπαθεί να επιβάλλει στον κόσμο η ηγεσία των ΗΠΑ, με ανώτατο ηγέτη της τον πρόεδρό της Τραμπ. Και βέβαια αυτή η πραξικοπηματική απόπειρα, συνοδεύτηκε ακαριαία κι εγκληματικά, με πολεμικές και πραξικοπηματικές ιαχές, από όλα τα άλλα «κατώτερα» κέντρα, θεσμούς, εκπροσώπους κι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού, ΕΕ, Ευρωκοινοβούλιο, «σοσιαλιστική διεθνής», κτλ
Είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα, σαν μια καθημερινή ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος: ήδη από την εμφάνισή του, στη συνέχεια σαν ανάγκη επιβίωσής του στη φάση του ιμπεριαλισμού, αρχίζοντας από το «μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου» με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς πολέμους –στη μορφή τους, γιατί στο ταξικό περιεχόμενό τους και στο αποτέλεσμά τους στα πεδία των μαχών και των χωρών, ήταν πάντα ενάντια στης ανθρωπότητα- και τώρα κι εφεξής με όλο το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, συγκεντρωμένο και καθοδηγούμενο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι πλέον σε «ενδοϊμπεριαλιστικούς» πολέμους, αλλά κατευθείαν, όχι μόνο σε ταξικό περιεχόμενο, αλλά και σε μορφή, σε πολέμους και φασισμό ενάντια στην ανθρωπότητα. Η Επαναστατική Μπολιβαριανή Βενεζουέλα και ο Πρόεδρός της, είναι μέρος αυτής της ανθρωπότητας και ο πόλεμος και ο φασισμός ενάντιά της, είναι μέρος αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου και φασισμού. Για τον κύριο λόγο ότι αυτή η χώρα, με την Μπολιβαριανή Επανάστασή της και τον αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό προσανατολισμό του Προέδρου Τσάβες και τώρα του Προέδρου Μαδούρο και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, μπήκε στην πορεία της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Κι όταν ο Τραμπ, με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στην επικράτηση του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα, στις ίδιες τις ΗΠΑ -όπως έχει κάνει τον τελευταίο καιρό, με την ανοιχτή επίθεσή του ενάντια στους έστω κι από μακριά πολιτικούς εκπροσώπους του σοσιαλισμού σ’ αυτή τη χώρα-, η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, που προχωράνε προς το σοσιαλισμό και η πρώην ΕΣΣΔ, που ήδη είχε προχωρήσει περισσότερο απ’ όλους και παραμένει σαν η μεγαλύτερη κατάκτηση και υποδομή της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον κόσμο, ανεξάρτητα και παρά την προδοτική προηγούμενη γραφειοκρατία και την τωρινή προσωρινή ηγεσία της –και όλες τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες και δράσεις της- και ταυτόχρονα η ταξική επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και όλες οι κατακτήσεις των λαών, είναι το εχθρικό, αντίπαλο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού. Και που τελικά, αυτό το κέντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στις ΗΠΑ και ο Τραμπ, βλέπουν καθαρά ότι είναι τελικά ο σοσιαλισμός! Το ξέρουν πολύ καλά αυτό κι ετοιμάζονται να το αντιμετωπίσουν με όλα τα μέσα.
Ετοιμάζονται ν’ αντιμετωπίσουν την «εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων», που άνοιξε με τη Μεγάλη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση κι όπου για να ξεπεράσει η ανθρωπότητα την επιθανάτια όσο και βάρβαρη, εγκληματική και διεφθαρμένη κρίση αποσύνθεσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και για να προοδεύσει, πρέπει να βγάλει από τη μέση αυτό το σύστημα, με όλα τα μέσα, πάντα επαναστατικά -γιατί αλλιώς δεν καταργείται- και να προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εθνικά, τοπικά, περιφερειακά, ηπειρωτικά και παγκόσμια.
Αυτό σημαίνει το γεγονός ότι στην επίθεσή του ενάντια στην Επαναστατική Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, ο Τραμπ καλεί όλες τις χώρες και της ηγεσίες τους «να διαλέξουν στρατόπεδο»: δηλαδή η τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ή το σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο διπολικός κόσμος, καθόλου «πολυπολικός» και πολύ περισσότερο καθόλου «μονοπολικός», «πλανητάρχης» ενιαία «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», κτλ. Αυτή είναι η «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσά τους» (Χ. Ποσάδας). Όσους «εμπορικούς πολέμους» ενδοϊμπεριαλιστικούς κι αν διεξάγει το σύστημα, το ιμπεριαλιστικό κέντρο των ΗΠΑ δεν επιτρέπει αυτοί να γίνουν και στρατιωτικά. Η εμπειρία του έδειξε ότι κάθε ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος -όπως οι δύο Παγκόσμιοι-, κατέληξε σε νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, σε νέα Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη και σε νέες αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις και Επαναστατικά Κράτη σε όλο τον κόσμο.
Ακόμα και χωρίς επαναστατική, κομμουνιστική, επιστημονική σοσιαλιστική ηγεσία και Κομμουνιστική Διεθνή, οι λαοί μετατρέπουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό, σε αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική επανάσταση, σαν το μεγαλύτερο μπούμερανγκ που έχει καταγράψει η ανθρώπινη ιστορία, που επιστρέφει ενάντια σ’ αυτόν που το εξαπολύει. Αυτό γίνεται, μπορεί και πρέπει να γίνει και στη Βενεζουέλα, επεκτείνοντας και βαθαίνοντας την πορεία προς το σοσιαλισμό, τον ένα και μοναδικό, όχι μόνο «του 21ου αιώνα», αλλά του 20ού και όλων των αιώνων. Την πορεία προς τον επιστημονικό σοσιαλισμό, που είναι η «απαλλοτρίωση των –βάρβαρων, πολεμικών και φασιστικών ιμπεριαλιστών και καπιταλιστών- απαλλοτριωτών» (Μαρξ-Ένγελς), με την κρατικοποίηση κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και διανομής και με το σχεδιασμό τους, το σχεδιασμό της οικονομίας και της κοινωνίας προς όφελος των παραγωγών και όλων των ανθρώπινων όντων, διανέμοντας τον παραγόμενο πλούτο «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Γιατί ήδη μπορεί και πρέπει να γίνει αυτό, αφού ο πλούτος, ήδη είναι άφθονος και θα γίνει ακόμα περισσότερος, αρκεί να επιστρέφει σ’ αυτούς που τον παράγουν, για τους ίδιους αλλά και για όλους τους άλλους.
Απέναντι στην πολεμική και φασιστική δικτατορία που προετοιμάζει και κάνει ο ιμπεριαλισμός στη Βενεζουέλα και παντού, η δικτατορία του προλεταριάτου, η πιο δημοκρατική, άμεση και σοβιετική, για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και η πιο καταπιεστική για μια χούφτα πολεμοχαρών και φασιστών ιδιοκτητών και πολιτικο-στρατιωτικών αντιπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, κερδοσκοπικού, παρασιτικού και διεφθαρμένου, πρέπει να είναι η άμεση κι επείγουσα απάντηση, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική ζωή στη Βενεζουέλα και στην κάθε χώρα. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος, στο «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» ανάμεσα στα δύο συστήματα, που θα κάνει να θριαμβεύσει ο σοσιαλισμός, η ειρήνη και η πρόοδος, με συμμετοχή όλης της κοινωνίας, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό. Αυτό δείχνει όλη η ιστορική κοινωνική εμπειρία, σε όλες τις χώρες του κόσμου, τόσο θετικά, όπου εφαρμόστηκε αυτός ο προοδευτικός μονόδρομος του επιστημονικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού, όσο και αρνητικά, όπου δεν εφαρμόστηκε, ή προδόθηκε, ή εγκαταλείφθηκε.
Αλλά έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε στην εποχή της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης, οποιαδήποτε κι αν είναι τα πηγαινέλα της, λόγω της έλλειψης ακριβώς αυτής της παγκόσμιας επιστημονικής ηγεσίας, του «Κόμματος-Σοβιέτ-Διεθνούς». Η επίθεση του ιμπεριαλισμού στη Βενεζουέλα, είναι γιατί στον 21ο αιώνα, είναι η πρώτη νέα χώρα που έρχεται ν’ αποδείξει –και στην πράξη, όπου ήδη έχει προχωρήσει σε όργανα λαϊκής εξουσίας, μορφή δικτατορίας του προλεταριάτου και κοινωνικοποιήσεις-, ότι μόνο μ’ αυτόν τον επιστημονικό σοσιαλισμό μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τον ιμπεριαλισμό και να προχωρήσει προς το σοσιαλισμό. Είναι ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός που δεν επιτρέπει καμιά πορεία προς το «σοσιαλισμό με ειρήνη και δημοκρατία» κι αυτή η πορεία, για να θριαμβεύσει, πρέπει και μπορεί να είναι μόνο επαναστατική και τελικά επιστημονικά σοσιαλιστική.
Η «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», εκδηλώνεται, με όλες τις μορφές του και στη σημερινή εποχή των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων, σαν Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση-ιμπεριαλιστικός πόλεμος-Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση και σαν Παγκόσμια και Εθνική Δυαδική Εξουσία, ανάμεσα στα δύο συστήματα. Αυτή η Δυαδική Εξουσία είναι: Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική Πάλη και Κατακτήσεις από τη μια, ιμπεριαλισμός, βαρβαρότητα και αντιλαϊκός πόλεμος και φασισμός από την άλλη. Αυτή η Δυαδική Εξουσία εκφράζεται και στη Βενεζουέλα, ανάμεσα στον Πρόεδρο Μαδούρο, το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, τα έστω και εμβρυικά ακόμα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας κι επίσης εμβρυϊκή ακόμα Λαϊκή Κοινωνική Οικονομία, από τη μια πλευρά της Δυαδικής Εξουσίας και το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα, από την άλλη, αντίπαλη πλευρά. Αλλά είναι επίσης στη Βενεζουέλα που εκφράζεται και η παγκόσμια Δυαδική Εξουσία: Η επέμβαση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού εκεί είναι ταξική, αντεπαναστατική, φασιστική και πολεμική, με ενιαίο, οργανωμένο και συντονιστικό κέντρο της τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον Τραμπ του, σε υποστήριξη του πραξικοπήματος. Η επέμβαση της ανθρωπότητας σε υποστήριξη του λαού της Βενεζουέλας, του Προέδρου και της Κυβέρνησής του, είναι σίγουρα ταξική, την εκφράζουν κύρια η Ρωσία και η Κίνα, υλικά κι αποφασιστικά, αλλά είναι επίσης, πρέπει και μπορεί να γίνει επέμβαση αντιιμπεριαλιστική, επαναστατική και σοσιαλιστική, προωθώντας τη σοσιαλιστική αλλαγή στην κάθε χώρα. Αρχίζοντας από το Ενιαίο Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και την επανίδρυση των Εργατικών κι Επαναστατικών Κρατών στην ΕΣΣΔ, την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι αυτή η επέμβαση της ανθρωπότητας, που θα συμβάλλει, πρέπει και μπορεί να το κάνει, αποφασιστικά και με όλα τα μέσα, στο να χρεοκοπήσει στη Βενεζουέλα, όπως και παντού, το πραξικόπημα της καπιταλιστικής δυαδικής εξουσίας και του ιμπεριαλισμού και θα κάνει να γυρίσει μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό αυτό το πραξικόπημα: Είναι η επέμβαση της ανθρωπότητας, με τα πολιτικά, συνδικαλιστικά, κοινωνικά, πολιτιστικά όργανά της κι είναι η επέμβαση της Κίνας, της Ρωσίας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας, όλων των Κομμάτων, Μετώπων και Κυβερνήσεων της Αριστεράς στον κόσμο, όπως του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που πρέπει να επιβάλλει και στον Πρωθυπουργό του, τον Τσίπρα, να πάρει θέση καταδίκης του πραξικοπήματος και στήριξης στον Μαδούρο και το λαό της Βενεζουέλας. Ακόμα και ο Ερντογάν αναγκάστηκε να πάρει μια τέτοια, ανοιχτή και τολμηρή θέση, αρνούμενος την ίδια του τη θέση του σαν πρόεδρος μιας καπιταλιστικής χώρας ενταγμένης στο ΝΑΤΟ. Είναι γιατί ο τουρκικός λαός, όπως και ο ελληνικός, στέκεται στο πλευρό του Μαδούρο και του λαού της Βενεζουέλας. Κι είναι γιατί ο ιμπεριαλισμός μπορεί να έχει «δολοφονικά νύχια» αλλά δεν παύει ποτέ να είναι –όσο υπάρχει- «χάρτινη τίγρης» (Μάο Τσε Τουνγκ) . Είναι γι’ αυτό που ακόμα και ο Τραμπ, παρόλο που η πολιτική του είναι «πιο γνήσια από τους γνήσιους» ιμπεριαλιστική πολεμική και φασιστική, αναγκάζεται να κάνει τα λεγόμενα «ζιγκ ζαγκ» και δεν είναι καθόλου μια «πολιτική εθνικιστική και ζιγκ ζαγκ», όπως τη χαρακτηρίζουν κάποιοι, ενάντια σε κάθε μαρξιστική-λενινιστική-τροτσκιστική και ποσαδική αντίληψη.
Η κρίση στη Βενεζουέλα δεν είναι «κρίση του καπιταλισμού». Δεν είναι η «κανονική» κρίση ολοκληρωτικής αποσύνθεσης του καπιταλισμού, σαν αυτή που υπάρχει στην Ελλάδα και σε όλες τις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, που κι εκεί άλλωστε οφείλεται πια και στην οξυμένη κι εκτεταμένη ταξική σύγκρουση. Γιατί πουθενά οι λαοί δεν εγκαταλείπουν την ταξική πάλη τους, σαν δυαδική εξουσία τους, που ανάμεσα στ’ άλλα εντείνει και βαθαίνει την κρίση του καπιταλισμού. Στη Βενεζουέλα είναι κρίση επαναστατική, με ώριμες τις αντικειμενικές και ως ένα μεγάλο βαθμό υποκειμενικές –ηγεσία, Πρόεδρος και Κυβέρνηση της Αριστεράς και όργανα Λαϊκής Εξουσίας- για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενάντια στον υπάρχοντα καπιταλισμό, όπως την επιδιώκει ο Τσαβισμός και τώρα ο διάδοχός του Μαδούρο και η Κυβέρνησή του, όσο κι αν χρειάζεται επιστημονική σοσιαλιστική διόρθωση της πορείας αυτής της σοσιαλιστικής επανάστασης.
ΕΚΚ (Τ-Π), 30/1/2019
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ
ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ, ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΜΑΔΟΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Η καταγγελία μας ενάντια στην οργανωμένη από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους και διεθνείς θεσμούς και υπηρέτες του απόπειρα πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα, όπως και όλες οι άλλες καταγγελίες μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο και το φασισμό που προετοιμάζει και κάνει σε όλο τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την αναγκαία, δυνατή όσο και άμεση, επείγουσα αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική αλληλεγγύη κι απάντηση, στη Βενεζουέλα και όλο τον κόσμο.
Αποδείχνεται κάθε μέρα και πιο βαθιά και φανερά, η ανάλυση του Χ. Ποσάδας ότι, μετά την πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την εγκατάσταση του πρώτου Εργατικού (Σοσιαλιστικού) Κράτους, της ΕΣΣΔ, υπάρχει στην ανθρωπότητα μια παγκόσμια, τοπική, εθνική και οπωσδήποτε ταξική «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός από τη μια, σοσιαλισμός από την άλλη, όποια μορφή κι αν παίρνει αυτή η σύγκρουση, αλλά με αυτό το ιστορικό ταξικό κοινωνικό περιεχόμενο.
Ο ιμπεριαλισμός, μη μπορώντας πλέον να κάνει το μαζικό φασισμό, τον κάνει με άλλες μορφές, με τις φασιστικές συμμορίες και τα ακροδεξιά κόμματα ελάχιστης μειοψηφίας και προετοιμάζοντας και κάνοντας πραξικοπήματα κάθε μορφής, όπως αυτό που κάνει τώρα στη Βενεζουέλα. Και καθώς ο φασισμός δεν είναι παρά μόνο το δίδυμο, η «πολιτική πτέρυγα» -και σαν τέτοια πάντα η αχίλλειος πτέρνα- της παγκόσμιας πολεμικής προετοιμασίας και δράσης του ιμπεριαλισμού, είναι στην πολεμική προετοιμασία και δράση, με όλα τα μέσα, κάθε φορά και πιο στρατιωτικά και πυρηνικά, μαζικής καταστροφής, που καταφεύγει ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, για να μπορέσει να επιβιώσει αυτός σαν σύστημα, δολοφονώντας και καταστρέφοντας την ανθρωπότητα. Κάθε πραξικόπημα που αποπειράται και κάνει αυτό το σύστημα ενάντια στην κάθε χώρα και στον κόσμο, το συνδυάζει πάντα με στρατιωτική επιδρομή, εισβολή και κατοχή. Αυτό το δολοφονικό δίδυμο προσπαθεί τώρα να εφαρμόσει και στη Βενεζουέλα. Και σε κάθε περίπτωση δεν περιμένει το κάθε είδους φασιστικό πραξικόπημα για να προετοιμάσει και να κάνει τον πόλεμο, σε κάθε γωνιά της γης.
Η για εκατονταετίες οικονομική συγκέντρωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος γύρω από τον ιμπεριαλισμό, «ανώτερη –μ’ αυτή την έννοια, όσο και ακροτελεύτια, επιθανάτια- φάση του καπιταλισμού» (Β.Ι. Λένιν), συγκέντρωση που επιτελείται μέσα από τις ατέλειωτες αντιθέσεις του –όσο υπάρχει- και που χρειάστηκε ακόμα και ενδοκαπιταλιστικούς και ενδοϊμπεριαλιστικούς πολέμους για να κορυφωθεί, σήμερα έχει πάρει κύρια τη μορφή της συγκέντρωσής του γύρω από τον αντιλαϊκό πόλεμο και το φασισμό, με όλες τις μορφές τους και κύρια την αντιδημοκρατική, πραξικοπηματική και στρατιωτική. Δεν έχει άλλο τρόπο για να προσπαθήσει να επιβιώσει σαν σύστημα, μέσα στην «επιθανάτια αγωνία του» (Λ. Τρότσκι), που παίρνει τη μορφή της ολοκληρωτικής, ολόπλευρης κρίσης αποσύνθεσής του, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικολογικής, ηθικής (Χ. Ποσάδας). Μέσα σ’ αυτή βλέπει σαν το μοναδικό τρόπο επιβίωσής του τον πόλεμο, τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο. Και καθώς, ιδιαίτερα τον παγκόσμιο, «δεν μπορεί να τον κάνει όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας), λόγω της ταυτόχρονης ανάπτυξης της ταξικής, επαναστατικής αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής πάλης της ανθρωπότητας, που τον εμποδίζει, μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία, αυτό εντείνει τόσο την κρίση αποσύνθεσης του συστήματος, όσο και την πολιτικο-στρατιωτική συγκέντρωσή του γύρω από αυτό το στόχο ζωής κι επιβίωσής του: τον πόλεμο και το φασισμό. Είναι η συγκέντρωσή του «στο κέντρο που βρίσκεται πάνω από το ίδιο το Πεντάγωνο, ΝΑΤΟ, κτλ» (Χ. Ποσάδας), που είναι αυτό που αποφασίζει, οργανώνει και συντονίζει όλα τα άλλα «κατώτερα» κέντρα του, θεσμούς και πολιτικούς εκπροσώπους, υπηρέτες και υποτακτικούς, γνήσιους αστικούς-καπιταλιστικούς, όσο και σοσιαλδημοκρατικούς και γραφειοκρατικούς κάθε απόχρωσης, χρησιμοποιώντας αυτούς τους τελευταίους, εκτός των άλλων και σαν «δούρειους ίππους» στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο.
Είναι αυτό το κέντρο που έχει επιβληθεί οριστικά –μέχρι την εξαφάνιση του καπιταλιστικού συστήματος- πάνω σε όλο το δολοφονικό, αντιανθρώπινο, ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Και δεν μπορούσε να βρίσκεται αλλού παρά μόνο στους κόλπους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου άλλωστε επιτελείται και η μεγαλύτερη και βαθύτερη οικονομική συγκέντρωση του συστήματος, όπως είχαν προβλέψει και αναλύσει οι Λένιν-Τρότσκι-Ποσάδας. Κι είναι γι’ αυτό που αυτό το κέντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ψάχνοντας να επιβληθεί πάνω σε όλους τους άλλους, βρήκε στο πρόσωπο του προέδρου του, του Τραμπ, φασίστα και πολεμοχαρούς και με την πολιτική του «οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα», αυτόν που θα εξέφραζε πιο γνήσια από τους γνήσιους τον αμερικάνικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό: «Οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα» σημαίνει ενάντια σε «όλα», ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα και όλες τις προοδευτικές, ταξικές, επαναστατικές αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις της, απ’ όποιο επίπεδο κι αν αυτές ξεκινούν και φτάνουν. Τί άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό που συμβαίνει από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον Τραμπ του, με τα «κοινοβουλευτικά» και «δικαστικά» πραξικοπήματα σε όλη τη Λατινική Αμερική, με τις επιδρομές και τις κατοχές στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Ασία, στην Αφρική, με τις πολεμικές προετοιμασίες κι εγκαταστάσεις στην ίδια την Ευρώπη και την Ιαπωνία, στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπως πρόσφατα με την κατασκευή του ρατσιστικού τείχους; Όλη η πρωτοβουλία, η οργάνωση και συντονισμός του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού ενάντια στην ανθρωπότητα, είναι στα χέρια του αμερικάνικου. Η πραξικοπηματική απόπειρα ανατροπής του εκλεγμένου Προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κόμματος Πατρίδα για Όλους και του Μετώπου και της Κυβέρνησής τους στη Βενεζουέλα, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αυτό τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό που προσπαθεί να επιβάλλει στον κόσμο η ηγεσία των ΗΠΑ, με ανώτατο ηγέτη της τον πρόεδρό της Τραμπ. Και βέβαια αυτή η πραξικοπηματική απόπειρα, συνοδεύτηκε ακαριαία κι εγκληματικά, με πολεμικές και πραξικοπηματικές ιαχές, από όλα τα άλλα «κατώτερα» κέντρα, θεσμούς, εκπροσώπους κι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού, ΕΕ, Ευρωκοινοβούλιο, «σοσιαλιστική διεθνής», κτλ
Είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός ενάντια σε όλη την ανθρωπότητα, σαν μια καθημερινή ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος: ήδη από την εμφάνισή του, στη συνέχεια σαν ανάγκη επιβίωσής του στη φάση του ιμπεριαλισμού, αρχίζοντας από το «μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου» με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς πολέμους –στη μορφή τους, γιατί στο ταξικό περιεχόμενό τους και στο αποτέλεσμά τους στα πεδία των μαχών και των χωρών, ήταν πάντα ενάντια στης ανθρωπότητα- και τώρα κι εφεξής με όλο το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, συγκεντρωμένο και καθοδηγούμενο από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι πλέον σε «ενδοϊμπεριαλιστικούς» πολέμους, αλλά κατευθείαν, όχι μόνο σε ταξικό περιεχόμενο, αλλά και σε μορφή, σε πολέμους και φασισμό ενάντια στην ανθρωπότητα. Η Επαναστατική Μπολιβαριανή Βενεζουέλα και ο Πρόεδρός της, είναι μέρος αυτής της ανθρωπότητας και ο πόλεμος και ο φασισμός ενάντιά της, είναι μέρος αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου και φασισμού. Για τον κύριο λόγο ότι αυτή η χώρα, με την Μπολιβαριανή Επανάστασή της και τον αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό προσανατολισμό του Προέδρου Τσάβες και τώρα του Προέδρου Μαδούρο και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, μπήκε στην πορεία της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Κι όταν ο Τραμπ, με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στην επικράτηση του σοσιαλισμού στην ανθρωπότητα, στις ίδιες τις ΗΠΑ -όπως έχει κάνει τον τελευταίο καιρό, με την ανοιχτή επίθεσή του ενάντια στους έστω κι από μακριά πολιτικούς εκπροσώπους του σοσιαλισμού σ’ αυτή τη χώρα-, η Βενεζουέλα, η Κούβα, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα, που προχωράνε προς το σοσιαλισμό και η πρώην ΕΣΣΔ, που ήδη είχε προχωρήσει περισσότερο απ’ όλους και παραμένει σαν η μεγαλύτερη κατάκτηση και υποδομή της Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον κόσμο, ανεξάρτητα και παρά την προδοτική προηγούμενη γραφειοκρατία και την τωρινή προσωρινή ηγεσία της –και όλες τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες και δράσεις της- και ταυτόχρονα η ταξική επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και όλες οι κατακτήσεις των λαών, είναι το εχθρικό, αντίπαλο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού. Και που τελικά, αυτό το κέντρο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στις ΗΠΑ και ο Τραμπ, βλέπουν καθαρά ότι είναι τελικά ο σοσιαλισμός! Το ξέρουν πολύ καλά αυτό κι ετοιμάζονται να το αντιμετωπίσουν με όλα τα μέσα.
Ετοιμάζονται ν’ αντιμετωπίσουν την «εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων», που άνοιξε με τη Μεγάλη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση κι όπου για να ξεπεράσει η ανθρωπότητα την επιθανάτια όσο και βάρβαρη, εγκληματική και διεφθαρμένη κρίση αποσύνθεσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και για να προοδεύσει, πρέπει να βγάλει από τη μέση αυτό το σύστημα, με όλα τα μέσα, πάντα επαναστατικά -γιατί αλλιώς δεν καταργείται- και να προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, εθνικά, τοπικά, περιφερειακά, ηπειρωτικά και παγκόσμια.
Αυτό σημαίνει το γεγονός ότι στην επίθεσή του ενάντια στην Επαναστατική Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, ο Τραμπ καλεί όλες τις χώρες και της ηγεσίες τους «να διαλέξουν στρατόπεδο»: δηλαδή η τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ή το σοσιαλισμό. Αυτός είναι ο διπολικός κόσμος, καθόλου «πολυπολικός» και πολύ περισσότερο καθόλου «μονοπολικός», «πλανητάρχης» ενιαία «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», κτλ. Αυτή είναι η «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσά τους» (Χ. Ποσάδας). Όσους «εμπορικούς πολέμους» ενδοϊμπεριαλιστικούς κι αν διεξάγει το σύστημα, το ιμπεριαλιστικό κέντρο των ΗΠΑ δεν επιτρέπει αυτοί να γίνουν και στρατιωτικά. Η εμπειρία του έδειξε ότι κάθε ενδοϊμπεριαλιστικός πόλεμος -όπως οι δύο Παγκόσμιοι-, κατέληξε σε νέες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, σε νέα Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη και σε νέες αντιιμπεριαλιστικές-αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις και Επαναστατικά Κράτη σε όλο τον κόσμο.
Ακόμα και χωρίς επαναστατική, κομμουνιστική, επιστημονική σοσιαλιστική ηγεσία και Κομμουνιστική Διεθνή, οι λαοί μετατρέπουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό, σε αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική επανάσταση, σαν το μεγαλύτερο μπούμερανγκ που έχει καταγράψει η ανθρώπινη ιστορία, που επιστρέφει ενάντια σ’ αυτόν που το εξαπολύει. Αυτό γίνεται, μπορεί και πρέπει να γίνει και στη Βενεζουέλα, επεκτείνοντας και βαθαίνοντας την πορεία προς το σοσιαλισμό, τον ένα και μοναδικό, όχι μόνο «του 21ου αιώνα», αλλά του 20ού και όλων των αιώνων. Την πορεία προς τον επιστημονικό σοσιαλισμό, που είναι η «απαλλοτρίωση των –βάρβαρων, πολεμικών και φασιστικών ιμπεριαλιστών και καπιταλιστών- απαλλοτριωτών» (Μαρξ-Ένγελς), με την κρατικοποίηση κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και διανομής και με το σχεδιασμό τους, το σχεδιασμό της οικονομίας και της κοινωνίας προς όφελος των παραγωγών και όλων των ανθρώπινων όντων, διανέμοντας τον παραγόμενο πλούτο «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Γιατί ήδη μπορεί και πρέπει να γίνει αυτό, αφού ο πλούτος, ήδη είναι άφθονος και θα γίνει ακόμα περισσότερος, αρκεί να επιστρέφει σ’ αυτούς που τον παράγουν, για τους ίδιους αλλά και για όλους τους άλλους.
Απέναντι στην πολεμική και φασιστική δικτατορία που προετοιμάζει και κάνει ο ιμπεριαλισμός στη Βενεζουέλα και παντού, η δικτατορία του προλεταριάτου, η πιο δημοκρατική, άμεση και σοβιετική, για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και η πιο καταπιεστική για μια χούφτα πολεμοχαρών και φασιστών ιδιοκτητών και πολιτικο-στρατιωτικών αντιπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου, κερδοσκοπικού, παρασιτικού και διεφθαρμένου, πρέπει να είναι η άμεση κι επείγουσα απάντηση, στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική ζωή στη Βενεζουέλα και στην κάθε χώρα. Γιατί είναι ο μόνος δρόμος, στο «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» ανάμεσα στα δύο συστήματα, που θα κάνει να θριαμβεύσει ο σοσιαλισμός, η ειρήνη και η πρόοδος, με συμμετοχή όλης της κοινωνίας, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό. Αυτό δείχνει όλη η ιστορική κοινωνική εμπειρία, σε όλες τις χώρες του κόσμου, τόσο θετικά, όπου εφαρμόστηκε αυτός ο προοδευτικός μονόδρομος του επιστημονικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού, όσο και αρνητικά, όπου δεν εφαρμόστηκε, ή προδόθηκε, ή εγκαταλείφθηκε.
Αλλά έτσι κι αλλιώς βρισκόμαστε στην εποχή της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης, οποιαδήποτε κι αν είναι τα πηγαινέλα της, λόγω της έλλειψης ακριβώς αυτής της παγκόσμιας επιστημονικής ηγεσίας, του «Κόμματος-Σοβιέτ-Διεθνούς». Η επίθεση του ιμπεριαλισμού στη Βενεζουέλα, είναι γιατί στον 21ο αιώνα, είναι η πρώτη νέα χώρα που έρχεται ν’ αποδείξει –και στην πράξη, όπου ήδη έχει προχωρήσει σε όργανα λαϊκής εξουσίας, μορφή δικτατορίας του προλεταριάτου και κοινωνικοποιήσεις-, ότι μόνο μ’ αυτόν τον επιστημονικό σοσιαλισμό μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τον ιμπεριαλισμό και να προχωρήσει προς το σοσιαλισμό. Είναι ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός που δεν επιτρέπει καμιά πορεία προς το «σοσιαλισμό με ειρήνη και δημοκρατία» κι αυτή η πορεία, για να θριαμβεύσει, πρέπει και μπορεί να είναι μόνο επαναστατική και τελικά επιστημονικά σοσιαλιστική.
Η «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», εκδηλώνεται, με όλες τις μορφές του και στη σημερινή εποχή των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων, σαν Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση-ιμπεριαλιστικός πόλεμος-Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση και σαν Παγκόσμια και Εθνική Δυαδική Εξουσία, ανάμεσα στα δύο συστήματα. Αυτή η Δυαδική Εξουσία είναι: Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική Πάλη και Κατακτήσεις από τη μια, ιμπεριαλισμός, βαρβαρότητα και αντιλαϊκός πόλεμος και φασισμός από την άλλη. Αυτή η Δυαδική Εξουσία εκφράζεται και στη Βενεζουέλα, ανάμεσα στον Πρόεδρο Μαδούρο, το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, τα έστω και εμβρυικά ακόμα όργανα της Λαϊκής Εξουσίας κι επίσης εμβρυϊκή ακόμα Λαϊκή Κοινωνική Οικονομία, από τη μια πλευρά της Δυαδικής Εξουσίας και το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα, από την άλλη, αντίπαλη πλευρά. Αλλά είναι επίσης στη Βενεζουέλα που εκφράζεται και η παγκόσμια Δυαδική Εξουσία: Η επέμβαση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού εκεί είναι ταξική, αντεπαναστατική, φασιστική και πολεμική, με ενιαίο, οργανωμένο και συντονιστικό κέντρο της τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον Τραμπ του, σε υποστήριξη του πραξικοπήματος. Η επέμβαση της ανθρωπότητας σε υποστήριξη του λαού της Βενεζουέλας, του Προέδρου και της Κυβέρνησής του, είναι σίγουρα ταξική, την εκφράζουν κύρια η Ρωσία και η Κίνα, υλικά κι αποφασιστικά, αλλά είναι επίσης, πρέπει και μπορεί να γίνει επέμβαση αντιιμπεριαλιστική, επαναστατική και σοσιαλιστική, προωθώντας τη σοσιαλιστική αλλαγή στην κάθε χώρα. Αρχίζοντας από το Ενιαίο Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και την επανίδρυση των Εργατικών κι Επαναστατικών Κρατών στην ΕΣΣΔ, την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι αυτή η επέμβαση της ανθρωπότητας, που θα συμβάλλει, πρέπει και μπορεί να το κάνει, αποφασιστικά και με όλα τα μέσα, στο να χρεοκοπήσει στη Βενεζουέλα, όπως και παντού, το πραξικόπημα της καπιταλιστικής δυαδικής εξουσίας και του ιμπεριαλισμού και θα κάνει να γυρίσει μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό αυτό το πραξικόπημα: Είναι η επέμβαση της ανθρωπότητας, με τα πολιτικά, συνδικαλιστικά, κοινωνικά, πολιτιστικά όργανά της κι είναι η επέμβαση της Κίνας, της Ρωσίας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας, όλων των Κομμάτων, Μετώπων και Κυβερνήσεων της Αριστεράς στον κόσμο, όπως του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που πρέπει να επιβάλλει και στον Πρωθυπουργό του, τον Τσίπρα, να πάρει θέση καταδίκης του πραξικοπήματος και στήριξης στον Μαδούρο και το λαό της Βενεζουέλας. Ακόμα και ο Ερντογάν αναγκάστηκε να πάρει μια τέτοια, ανοιχτή και τολμηρή θέση, αρνούμενος την ίδια του τη θέση του σαν πρόεδρος μιας καπιταλιστικής χώρας ενταγμένης στο ΝΑΤΟ. Είναι γιατί ο τουρκικός λαός, όπως και ο ελληνικός, στέκεται στο πλευρό του Μαδούρο και του λαού της Βενεζουέλας. Κι είναι γιατί ο ιμπεριαλισμός μπορεί να έχει «δολοφονικά νύχια» αλλά δεν παύει ποτέ να είναι –όσο υπάρχει- «χάρτινη τίγρης» (Μάο Τσε Τουνγκ) . Είναι γι’ αυτό που ακόμα και ο Τραμπ, παρόλο που η πολιτική του είναι «πιο γνήσια από τους γνήσιους» ιμπεριαλιστική πολεμική και φασιστική, αναγκάζεται να κάνει τα λεγόμενα «ζιγκ ζαγκ» και δεν είναι καθόλου μια «πολιτική εθνικιστική και ζιγκ ζαγκ», όπως τη χαρακτηρίζουν κάποιοι, ενάντια σε κάθε μαρξιστική-λενινιστική-τροτσκιστική και ποσαδική αντίληψη.
Η κρίση στη Βενεζουέλα δεν είναι «κρίση του καπιταλισμού». Δεν είναι η «κανονική» κρίση ολοκληρωτικής αποσύνθεσης του καπιταλισμού, σαν αυτή που υπάρχει στην Ελλάδα και σε όλες τις ιμπεριαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες, που κι εκεί άλλωστε οφείλεται πια και στην οξυμένη κι εκτεταμένη ταξική σύγκρουση. Γιατί πουθενά οι λαοί δεν εγκαταλείπουν την ταξική πάλη τους, σαν δυαδική εξουσία τους, που ανάμεσα στ’ άλλα εντείνει και βαθαίνει την κρίση του καπιταλισμού. Στη Βενεζουέλα είναι κρίση επαναστατική, με ώριμες τις αντικειμενικές και ως ένα μεγάλο βαθμό υποκειμενικές –ηγεσία, Πρόεδρος και Κυβέρνηση της Αριστεράς και όργανα Λαϊκής Εξουσίας- για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενάντια στον υπάρχοντα καπιταλισμό, όπως την επιδιώκει ο Τσαβισμός και τώρα ο διάδοχός του Μαδούρο και η Κυβέρνησή του, όσο κι αν χρειάζεται επιστημονική σοσιαλιστική διόρθωση της πορείας αυτής της σοσιαλιστικής επανάστασης.
ΕΚΚ (Τ-Π), 30/1/2019