Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙ!
Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΥΨΩΣΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ, ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ, ΠΑΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΗΣ.
Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά η συνέχεια της έντονης κι ανυψωμένης επιθυμίας του ελληνικού λαού, ν’ αναδείξει και στη διακυβέρνηση της Ελλάδας την Αριστερά: ξεπερνώντας κάθε φορά την υποταγή των εκάστοτε γραφειοκρατικών ηγεσιών στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που πισωγύριζαν πάντα κι όταν μπορούσαν, το προτσές της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής ωρίμανσης, πάλης και κατακτήσεών του, που αποκορύφωμά τους ήταν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και οι κυβερνήσεις τους -σε Δυαδική Εξουσία απέναντι στην καπιταλιστική-, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, αλλά και το νέο ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό, έτσι όπως εκφράστηκε στο Δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015.
Οι για δεκαετίες Κυβερνήσεις του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν παρά μέρος αυτής της συνέχειας, όπου παρά την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών του στο σύστημα, ο ελληνικός λαός κατάφερνε, ακόμα και με την ψήφο του, αλλά κύρια μέσα από αυτή την ωρίμανση και πάλη του, οι κυβερνήσεις της δεξιάς να μην είναι παρά μικρές «παρενθέσεις». Εμείς μάλιστα είχαμε αναλύσει και τότε, όπως και τώρα, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τουλάχιστον τομείς της γραφειοκρατίας της ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής αριστεράς, συνειδητά ήθελαν αυτές τις «δεξιές παρενθέσεις»: όταν οι αναγκαστικές υποχωρήσεις της γραφειοκρατίας αυτής απέναντι στην ταξική κι επαναστατική πίεση των μαζών, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, γιατί αυτό έβαζε σε άμεσο κίνδυνο το υπάρχον σύστημα, τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, αυτό από το οποίο τροφοδοτείται άλλωστε η γραφειοκρατία, αυτό που υπηρετεί και σ’ αυτό που τελικά υποτάσσεται και λιποτακτεί πάντα, ιδιαίτερα στις κρισιακές, κρίσιμες και λαϊκές επαναστατικές φάσεις. Έτσι παρέδινε τη διακυβέρνηση της χώρας στη δεξιά, για ν’ αρχίσει από την αρχή ο φαύλος κύκλος της εναλλαγής γραφειοκρατίας της «αριστεράς» (η παρένθεση για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα κόμματα, κατακτήσεις του λαού) και δεξιάς, στη διακυβέρνηση της χώρας, πάντα στη βάση του ίδιου συστήματος.
Είναι η γραφειοκρατία και ο καπιταλισμός αυτοί που πιστεύουν -κι επιδιώκουν βέβαια-, ότι αυτός ο φαύλος κύκλος αρχίζει από την αρχή ή και από πιο πίσω. Αλλά στην αμείλικτη ταξική κοινωνική ιστορία της «Διαρκούς» προόδου της ανθρωπότητας, όπου η Ελλάδα έχει σημαντική, ποιοτική θέση, ακόμα κι αν καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, δεξιά και γραφειοκρατία, γυρίσουν πίσω το ρολόι της ιστορίας, τις κατακτήσεις της ανθρωπότητας, της Ελλάδας, αυτές επιστρέφουν κι ανυψώνονται και μάλιστα πιο γρήγορα από την πορεία της οπισθοδρόμησής τους. Απέναντι κι ενάντια στη διαρκή καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση και αντιλαϊκό πόλεμο, με όλα τα μέσα και την οπισθοδρόμηση που επιδιώκει το σύστημα στην κοινωνική ιστορία, οπισθοδρόμηση ακόμα και σε προ-καπιταλιστικές, δουλοκτητικές και φεουδαρχικές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπινου γένους, υπάρχει πάντα ζωντανή κι επίκαιρη, όσο ποτέ, η Διαρκής Επανάσταση και Πρόοδος σε χώρες, περιοχές, ηπείρους και σ’ όλο τον κόσμο, στην οικονομία, την κοινωνία, την επιστήμη, την τεχνολογία, τον πολιτισμό. Μέσα από την ταξική και Διεθνιστική Αλληλεγγύη των λαών, οικοδομούνται και προχωρούν ακόμα και σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις, με το να «δίνεται στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» -μ’ αυτόν τον κομμουνιστικό κανόνα- κι όχι με βάση την αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του». Μια αρχή που ούτε με τον καπιταλισμό, ούτε με τη γραφειοκρατία, δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να εφαρμοστεί στην ουσία της -γιατί αυτοί δίνουν «στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του» να κλέβει, να διαφθείρει και να σκοτώνει-, παρά μόνο, ίσως και για πολύ μικρό ιστορικό χρονικό διάστημα, με την επαναστατική αντικαπιταλιστική και αντιγραφειοκρατική Μετάβαση προς τον Κομμουνισμό. Κρίση αποσύνθεσης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, παρασιτισμού, διαφθοράς, πολέμου και φασισμού, διαρκών αντιλαϊκών «μνημονίων» και «προ- και μετα-μνημονίων» στους κόλπους του συστήματος, Αλληλεγγύη παντού στους κόλπους της ανθρώπινης κοινωνίας, προετοιμάζοντας τη σοσιαλιστική.
Μέσα σε τρεις δεκαετίες, από το λεγόμενο -ποτέ υπαρκτό- «μονοπολικό», ιμπεριαλιστικό, κόσμο, με δήθεν «πλανητάρχη» του τον πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν έχει μείνει τίποτε άλλο έξω από το μοναχικό τερατώδες «βρέφος» του φασίστα πολεμοχαρή Τραμπ! Ακόμα και η προσπάθεια του συστήματος και των γραφειοκρατιών κάθε απόχρωσης να δημιουργήσουν έναν «πολυπολικό κόσμο», πάντα καπιταλιστικό, έχει χρεοκοπήσει εν τη γενέσει της. Είναι αυτό το «βρέφος» που έμαθε, μόλις κιόλας γεννήθηκε, μέσα από την ιμπεριαλιστική κούνια του, ότι «ένας είναι ο εχθρός, ο σοσιαλισμός» όπως φωνάζει, άναρθρα και μονότονα και τον κυνηγάει όπου γης κι όπου μπορεί και βέβαια κύρια εκφρασμένο και γιγαντούμενο στην περίπτωση της Κίνας και της Ρωσίας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας, της Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής, των Κυβερνήσεων και των προτσές της Αριστεράς εκεί, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη όλων των λαών του κόσμου, στις ίδιες τις ΗΠΑ. Όπου ο σοσιαλιστής Σάντερς και όλη η αριστερά αυξάνουν τη δύναμη και το κύρος τους με γρήγορους ρυθμούς, όσο ποτέ πριν. Αυτός είναι ο πραγματικός και «υπαρκτός» ταξικός διπολισμός που υπάρχει στον κόσμο, η «τελική σύγκρουση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας), ανάμεσα στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, φασισμό και πόλεμο από τη μια και την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις, τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη από την άλλη, που με τη σειρά της αυτή φωνάζει παντού και σε όλους τους τόνους, «ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ». Κι αυτός, παρά την τελική, επιθανάτια, ολόπλευρη, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση κι «αγωνία» του, μπορεί και χρησιμοποιεί ακόμα ακριβώς την αδυναμία και την ασυνέπεια των ηγεσιών του αντίπαλου ταξικού πόλου, στο να προωθήσουν την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πορεία.
Είχαμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας και με αφορμή τη «συμφωνία των Πρεσπών», ότι «Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΒΑΖΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΣΕ ΠΓΔΜ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ». Η ιμπεριαλιστική «συμφωνία των Πρεσπών» ανάμεσα στην ΠΓΔΜ και την Ελλάδα, για την ένταξη της πρώτης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που συνοδεύτηκε από την πρωτοφανή απέλαση Ρώσων διπλωματών, δεν ήταν παρά η συνέχεια της πλήρους υποταγής αυτής της γραφειοκρατίας στις επιταγές του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού: όπως εκφράστηκε κύρια, τόσο με την ανατροπή του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος και με το 3ο Μνημόνιο, όσο και με τις υπόλοιπες «μνημονιακές», «μεταμνημονιακές» μακροχρόνιες «αυξημένες εποπτείες» και δεσμεύσεις απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αλλά και έχοντας μετατρέψει τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα της Ελλάδας σ’ ένα «πεδίο γενικών πολεμικών δοκιμών και δράσεων του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού». Σαν αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών της Κυβέρνησης, ήλθε ο «κόλαφος» και το «φιάσκο» στην επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα και -αντίθετα- ήλθαν όλα τα εγκώμια των «φίλων» της κυβέρνησης, όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών, θεσμών και πολιτικών εκπροσώπων τους.
Η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητική και κομματική, μέσα από συνεχή χτυπήματα ενάντια στο ίδιο της το Κόμμα και τις ιδρυτικές και μετέπειτα αποφάσεις του, έκαναν ώστε ο ελληνικός λαός να σκεφτεί για την Κυβέρνηση αυτή, με το ταξικό ένστικτο και κριτήριό του: «πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»! Κανένας άνθρωπος, λογικός, ευαίσθητος και συναισθηματικός, που διακατέχεται από την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, δεν μπορεί ν’ απαρνηθεί αυτή την Αξιοπρέπεια με υλικά ανταλλάγματα και κίνητρα, «επιδόματα» για «ελαφρύνσεις» των βαρών. Όταν μάλιστα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, την ίδια στιγμή που αυτό «ελαφρύνει» το φορτίο, άλλα βάρη, μεγαλύτερα, ρίχνει στον εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενο άνθρωπο. Πολύ περισσότερο αυτό δεν το ανέχεται ένας ολόκληρος λαός και μάλιστα σαν τον ελληνικό, με την ανυψωμένη ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική ωρίμανση κι εμπειρία του, τόσο στην ίδια τη χώρα, όσο και μέσα από την τεράστια πρόοδο που σήμαιναν τα Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη, τόσο κοντά του, ακριβώς στα Βαλκάνια, πριν από τρεις μόλις δεκαετίες. Στην ίδια την Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας («Βόρεια Μακεδονία» τώρα), σαν μέρος του ενιαίου Εργατικού Κράτους της Γιουγκοσλαβίας! Πριν ο ίδιος βάρβαρος, εγκληματικός, φασιστικός και πολεμικός ιμπεριαλισμός, με το πολιτικο-στρατιωτικό προσωπικό και τους θεσμούς του τη βομβαρδίσει και τη διαλύσει. Με την ανοχή και τις ευλογίες του συνόλου σχεδόν των γραφειοκρατικών ηγεσιών της «αριστεράς», κάθε απόχρωσης, ιδιαίτερα της Ευρώπης!
Η χωρίς καθημερινή, άμεσο-δημοκρατική και με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, οργάνωση, λειτουργία και αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, από κάτω μέχρι πάνω, σε όλα τα επίπεδα και κύρια βέβαια ως το κυβερνητικό, ακόμα και με εσωτερικά δημοψηφίσματα στο Κόμμα, μαζί με την έλλειψη επικοινωνίας με τον ελληνικό λαό, με την ίδια την κοινωνική κι εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, «μετέτρεψε το Κυβερνητικό -και από την ίδρυσή του αντικαπιταλιστικό- Κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, σε Κομματική Κυβέρνηση», όπως έχουμε αναλύσει. Δηλαδή το Κόμμα έχασε το ουσιαστικό του στοιχείο, την ουσία του και μετατράπηκε σ’ έναν απλό επιθετικό προσδιορισμό (Κομματικό) της καπιταλιστικής (διαχείριση του συστήματος) και γρήγορα φιλοϊμπεριαλιστικής κυβέρνησης. Κόμμα και Κυβέρνηση ταυτίστηκαν (μέσω της γραφειοκρατίας τους) και οι δύο με τη σειρά τους με το σύστημα, αυτό για το οποίο πήραν λαϊκή εντολή να το αντιπαλέψουν. Η ομολογημένη από την ίδια «αυταπάτη» αυτής της γραφειοκρατικής ηγεσίας, για το τί σημαίνει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όχι μόνο δεν λειτούργησε αυτοκριτικά, αλλά μετατράπηκε σε απάτη, σε εξαπάτηση του λαού. Και η αρχική «ασυνέπεια λόγων και έργων» της, (αριστερά λόγια, δεξιά έργα) εξελίχτηκε αναπόφευκτα σε «συνέπεια» φιλοκαπιταλιστική και φιλοϊμπεριαλιστική. Ακόμα και οι λέξεις «αντικαπιταλισμός και σοσιαλισμός» εξαφανίστηκαν από το λεξιλόγιό της, κάτι που ακόμα και η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να κάνει, στα πολλά πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής της.
Είναι γι’ αυτό που η μείωση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, σε σχέση με τις προηγούμενες, δεν είναι νίκη της ΝΔ και της δεξιάς, αλλά ήττα αυτής της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως της Αριστεράς στο σύνολό της: που ακόμα και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές και παρά την αποχή-άκυρα-λευκά (κριτική και απορριπτική στάση απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις γραφειοκρατικές ηγεσίες), έφτασε και ξεπέρασε συγκριτικά το προ πενταετίας ποσοστό της και ήταν μεγαλύτερο από αυτό της δεξιάς, στο σύνολό της! Αυτή λοιπόν η γραφειοκρατία θέλει να μετατρέψει -συνειδητά όπως έχουμε προβλέψει- τη δική της υποταγή στο σύστημα και ήττα, σε ήττα του ελληνικού λαού, παραδίνοντας την κυβέρνηση στη δεξιά! Είναι γι’ αυτό που χωρίς σκέψη, προετοιμασμένη από τα πριν, ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ! Αυτή «πήρε το μήνυμα» όπως είπε, αλλά και πάλι μετέτρεψε το πραγματικό λαϊκό μήνυμα δυσαρέσκειας για την ανοιχτή λιποταξία της στο σύστημα, σε άλλη μια υποταγή στους κανόνες του, όπως σ’ αυτούς που καθορίζονται από τις ιμπεριαλιστικές ευρωεκλογές και τη μιντιακή, δημοσκοπική -και όχι μόνο- ποδηγέτηση και τρομοκρατία του. Αν πραγματικά «έπαιρνε το μήνυμα», μπορούσε μέσα σε λίγους μήνες, διατηρώντας την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -στην κυριολεξία της, στην ουσία της- να κάνει ό,τι δεν έκανε στα 4 χρόνια και που έπρεπε να κάνει σε λίγες μέρες, όπως είχε υποσχεθεί: «να σκίσει τα μνημόνια», όταν μάλιστα αποδείχτηκε, από τις ομολογίες του ίδιου του ιμπεριαλισμού -ανάμεσα στ’ άλλα για να δυσφημιστεί ακόμα περισσότερο η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ότι «έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες». Καταργώντας άμεσα όλες τις αντιλαϊκές και βάρβαρες συνέπειες των «μνημονιακών» και «μεταμνημονιακών» νόμων και εφαρμόζοντας όλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο εκλέχτηκε πριν 4,5 χρόνια, ενισχυμένο με το λαϊκό ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος στον ιμπεριαλισμό. Πρόγραμμα που αν και δεν είναι άμεσα αντικαπιταλιστικό, πρόκειται για μέτρα που αναπόφευκτα συγκρούονται με το σύστημα -και βέβαια με την ΕΕ-, που είναι αδύνατο να δεχτεί κανένα από αυτά, γιατί αντίθετα απαιτούν καθημερινή οπισθοδρόμηση του εργασιακού και βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και όλου του λαού. Αυτό πρέπει, μπορεί και θα οδηγήσει στην ανάγκη για βάθεμα των φιλολαϊκών κοινωνικών μέτρων και της αντικαπιταλιστικής οικονομικής βάσης τους, δηλαδή των κρατικοποιήσεων των χρηματοπιστωτικού συστήματος, των ασφαλειών και των κύριων πηγών παραγωγής και διανομής των προϊόντων, προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και του λαού. Και όλα αυτά κάτω από Εργατικό και Κοινωνικό Έλεγχο. Μέτρα που ανάμεσα στ’ άλλα θ’ αντικαθιστούσαν τα επιδόματα της φτώχειας, με την «κανονικότητα» στη λειτουργία της ταξικής πάλης και των κατακτήσεών της. Κάθε άλλη «κανονικότητα», δηλαδή καπιταλιστική, θα είναι ολοένα και χειρότερα σε βάρος του λαού. Καθημερινά η καθολική κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού επιδεινώνεται, το σύστημα αυτό μετατρέπει την κρίση του σε αντιλαϊκό πόλεμο και φασισμό με όλα τα μέσα, σε όλες τις χώρες και αναπόφευκτα, όσο και όπου υπάρχει και κυριαρχεί. Ταυτόχρονα είναι αυτή η κρίση του συστήματος που πρέπει και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την Αριστερά και το Εργατικό και Λαϊκό Κίνημα, ώστε μέσα από την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση και πάλη, να το ανατρέψουν και να προχωρήσουν στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό. Άλλος δρόμος για «δίκαιη ανάπτυξη» δεν υπάρχει.
Σ’ αυτή την πορεία, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αντιπαράθεση και σύγκρουση με γειτονική χώρα, όπως με την Τουρκία κι αντίθετα να υπάρχει πλήρης συνεργασία και Μέτωπο μαζί της, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Διώχνοντας άμεσα όλες τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και στόλους από την Ελλάδα και όλες τις χώρες, καθώς και τις ιμπεριαλιστικές εξορυκτικές και τους στόλους τους από τη Μεσόγειο. Ονομασία της ΠΓΔΜ με βάση τη θέληση του ίδιου του λαού της, που απέρριψε τη «συμφωνία των Πρεσπών» κι όχι με την πραξικοπηματική επιβολή του ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του.
Ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει και πρέπει να ψηφίσει συγκεντρωμένος στην Αριστερά, διατηρώντας την κατάκτηση της Κυβέρνησής της, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατική ηγεσία της, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Και καθώς οι ψήφοι στη δεξιά και τα παρακλάδια της, ακροδεξιά και κεντροδεξιά, μέχρι και τα φασιστικά, συγκεντρώθηκαν ήδη στις ευρωεκλογές στη Νέα Δημοκρατία, που απειλεί ρεβανσιστικά να υπηρετήσει, με απόλυτη «συνέπεια» αυτή και άμεσα, χωρίς καμιά «ασυνέπεια», τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, σαν ο γνήσιος αντιπρόσωπός του κι επιστρέφοντας σε νέα «μνημόνια» μαζί του, ακόμα χειρότερα απ’ αυτά που μας έφερε προηγούμενα, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ: χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε υποταγή στην τωρινή ηγεσία του -αντίθετα ανάγκη για ουσιαστική αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική αλλαγή της-, ούτε κοινωνική και πολιτική απομάκρυνση από τις αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές θέσεις των άλλων Κομμάτων και Ομάδων της Αριστεράς. Που άλλωστε πρέπει να είναι και θα είναι μια βάση -ανεξάρτητα από την αστικο-κοινοβουλευτική εκπροσώπησή τους- για το αναγκαίο, όσο και αναπόφευκτο αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό Ενιαίο Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, απέναντι ή/και ενάντια σε κάθε προσπάθεια της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ για την καπιταλιστική «προοδευτική συμμαχία». Είναι μ’ αυτό τον τρόπο άλλωστε, που όσο πιο δεξιά θα είναι μια πιθανή κυβερνητική «παρένθεση» της ΝΔ, τόσο πιο αριστερό και γρήγορο θα είναι το «κλείσιμό» της, με την επόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς, Ριζοσπαστικής, Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Οικολογικής κι Εξωκοινοβουλευτικής. Χωρίς καμιά νέα προσαρμογή και υποταγή της σ’ αυτή τη «δεξιά παρένθεση» και τα «μνημόνιά» της, σαν αυτή που έκανε η τωρινή γραφειοκρατική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ!
Ταυτόχρονα καλούμε την κομμουνιστική, αριστερή και εργατική πρωτοπορία, να συγκεντρωθεί στην ψήφο στο ΚΚΕ, που έχει υιοθετήσει σχεδόν πλήρως τη στρατηγική και το πρόγραμμα της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης (χωρίς ενδιάμεσο αστικοδημοκρατικό στάδιο, διαρκής πορεία προς το σοσιαλισμό), για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Ταυτόχρονα κριτική ψήφος απέναντι στη γραφειοκρατική ηγεσία του, που έχει επιβάλλει στο Κόμμα μια σεχτάρια πολιτική και τακτική, όσο και αντίληψη για την παγκόσμια ταξική πάλη και σύγκρουση τα τελευταία χρόνια: 1) δεν προωθεί κι αντίθετα αντιτίθεται στο Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, διατηρώντας, όπως κι εμείς, όλη την κριτική και καταδίκη απέναντι στις φιλοκαπιταλιστικές και φιλοϊμπεριαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες της και 2) παρουσιάζει σαν ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, την ταξική παγκόσμια σύγκρουση ανάμεσα στον αμερικάνικο, ευρωπαϊκό και ιαπωνικό ιμπεριαλισμό από τη μια και την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη, επικεφαλής του αντικειμενικού όσο και -πολύ σύντομα- συνειδητού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου!
Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙ!
Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΥΨΩΣΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ, ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ, ΠΑΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΤΗΣ.
Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά η συνέχεια της έντονης κι ανυψωμένης επιθυμίας του ελληνικού λαού, ν’ αναδείξει και στη διακυβέρνηση της Ελλάδας την Αριστερά: ξεπερνώντας κάθε φορά την υποταγή των εκάστοτε γραφειοκρατικών ηγεσιών στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που πισωγύριζαν πάντα κι όταν μπορούσαν, το προτσές της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής ωρίμανσης, πάλης και κατακτήσεών του, που αποκορύφωμά τους ήταν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και οι κυβερνήσεις τους -σε Δυαδική Εξουσία απέναντι στην καπιταλιστική-, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, αλλά και το νέο ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό, έτσι όπως εκφράστηκε στο Δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015.
Οι για δεκαετίες Κυβερνήσεις του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν παρά μέρος αυτής της συνέχειας, όπου παρά την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών του στο σύστημα, ο ελληνικός λαός κατάφερνε, ακόμα και με την ψήφο του, αλλά κύρια μέσα από αυτή την ωρίμανση και πάλη του, οι κυβερνήσεις της δεξιάς να μην είναι παρά μικρές «παρενθέσεις». Εμείς μάλιστα είχαμε αναλύσει και τότε, όπως και τώρα, με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τουλάχιστον τομείς της γραφειοκρατίας της ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής αριστεράς, συνειδητά ήθελαν αυτές τις «δεξιές παρενθέσεις»: όταν οι αναγκαστικές υποχωρήσεις της γραφειοκρατίας αυτής απέναντι στην ταξική κι επαναστατική πίεση των μαζών, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, γιατί αυτό έβαζε σε άμεσο κίνδυνο το υπάρχον σύστημα, τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, αυτό από το οποίο τροφοδοτείται άλλωστε η γραφειοκρατία, αυτό που υπηρετεί και σ’ αυτό που τελικά υποτάσσεται και λιποτακτεί πάντα, ιδιαίτερα στις κρισιακές, κρίσιμες και λαϊκές επαναστατικές φάσεις. Έτσι παρέδινε τη διακυβέρνηση της χώρας στη δεξιά, για ν’ αρχίσει από την αρχή ο φαύλος κύκλος της εναλλαγής γραφειοκρατίας της «αριστεράς» (η παρένθεση για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα κόμματα, κατακτήσεις του λαού) και δεξιάς, στη διακυβέρνηση της χώρας, πάντα στη βάση του ίδιου συστήματος.
Είναι η γραφειοκρατία και ο καπιταλισμός αυτοί που πιστεύουν -κι επιδιώκουν βέβαια-, ότι αυτός ο φαύλος κύκλος αρχίζει από την αρχή ή και από πιο πίσω. Αλλά στην αμείλικτη ταξική κοινωνική ιστορία της «Διαρκούς» προόδου της ανθρωπότητας, όπου η Ελλάδα έχει σημαντική, ποιοτική θέση, ακόμα κι αν καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, δεξιά και γραφειοκρατία, γυρίσουν πίσω το ρολόι της ιστορίας, τις κατακτήσεις της ανθρωπότητας, της Ελλάδας, αυτές επιστρέφουν κι ανυψώνονται και μάλιστα πιο γρήγορα από την πορεία της οπισθοδρόμησής τους. Απέναντι κι ενάντια στη διαρκή καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση και αντιλαϊκό πόλεμο, με όλα τα μέσα και την οπισθοδρόμηση που επιδιώκει το σύστημα στην κοινωνική ιστορία, οπισθοδρόμηση ακόμα και σε προ-καπιταλιστικές, δουλοκτητικές και φεουδαρχικές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπινου γένους, υπάρχει πάντα ζωντανή κι επίκαιρη, όσο ποτέ, η Διαρκής Επανάσταση και Πρόοδος σε χώρες, περιοχές, ηπείρους και σ’ όλο τον κόσμο, στην οικονομία, την κοινωνία, την επιστήμη, την τεχνολογία, τον πολιτισμό. Μέσα από την ταξική και Διεθνιστική Αλληλεγγύη των λαών, οικοδομούνται και προχωρούν ακόμα και σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές σχέσεις, με το να «δίνεται στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» -μ’ αυτόν τον κομμουνιστικό κανόνα- κι όχι με βάση την αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του». Μια αρχή που ούτε με τον καπιταλισμό, ούτε με τη γραφειοκρατία, δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να εφαρμοστεί στην ουσία της -γιατί αυτοί δίνουν «στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του» να κλέβει, να διαφθείρει και να σκοτώνει-, παρά μόνο, ίσως και για πολύ μικρό ιστορικό χρονικό διάστημα, με την επαναστατική αντικαπιταλιστική και αντιγραφειοκρατική Μετάβαση προς τον Κομμουνισμό. Κρίση αποσύνθεσης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, παρασιτισμού, διαφθοράς, πολέμου και φασισμού, διαρκών αντιλαϊκών «μνημονίων» και «προ- και μετα-μνημονίων» στους κόλπους του συστήματος, Αλληλεγγύη παντού στους κόλπους της ανθρώπινης κοινωνίας, προετοιμάζοντας τη σοσιαλιστική.
Μέσα σε τρεις δεκαετίες, από το λεγόμενο -ποτέ υπαρκτό- «μονοπολικό», ιμπεριαλιστικό, κόσμο, με δήθεν «πλανητάρχη» του τον πρόεδρο των ΗΠΑ, δεν έχει μείνει τίποτε άλλο έξω από το μοναχικό τερατώδες «βρέφος» του φασίστα πολεμοχαρή Τραμπ! Ακόμα και η προσπάθεια του συστήματος και των γραφειοκρατιών κάθε απόχρωσης να δημιουργήσουν έναν «πολυπολικό κόσμο», πάντα καπιταλιστικό, έχει χρεοκοπήσει εν τη γενέσει της. Είναι αυτό το «βρέφος» που έμαθε, μόλις κιόλας γεννήθηκε, μέσα από την ιμπεριαλιστική κούνια του, ότι «ένας είναι ο εχθρός, ο σοσιαλισμός» όπως φωνάζει, άναρθρα και μονότονα και τον κυνηγάει όπου γης κι όπου μπορεί και βέβαια κύρια εκφρασμένο και γιγαντούμενο στην περίπτωση της Κίνας και της Ρωσίας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας, της Βενεζουέλας και της Λατινικής Αμερικής, των Κυβερνήσεων και των προτσές της Αριστεράς εκεί, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη όλων των λαών του κόσμου, στις ίδιες τις ΗΠΑ. Όπου ο σοσιαλιστής Σάντερς και όλη η αριστερά αυξάνουν τη δύναμη και το κύρος τους με γρήγορους ρυθμούς, όσο ποτέ πριν. Αυτός είναι ο πραγματικός και «υπαρκτός» ταξικός διπολισμός που υπάρχει στον κόσμο, η «τελική σύγκρουση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας), ανάμεσα στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, φασισμό και πόλεμο από τη μια και την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις, τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη από την άλλη, που με τη σειρά της αυτή φωνάζει παντού και σε όλους τους τόνους, «ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ, Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ». Κι αυτός, παρά την τελική, επιθανάτια, ολόπλευρη, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση κι «αγωνία» του, μπορεί και χρησιμοποιεί ακόμα ακριβώς την αδυναμία και την ασυνέπεια των ηγεσιών του αντίπαλου ταξικού πόλου, στο να προωθήσουν την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πορεία.
Είχαμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας και με αφορμή τη «συμφωνία των Πρεσπών», ότι «Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΒΑΖΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΣΕ ΠΓΔΜ, ΕΛΛΑΔΑ, ΒΑΛΚΑΝΙΑ». Η ιμπεριαλιστική «συμφωνία των Πρεσπών» ανάμεσα στην ΠΓΔΜ και την Ελλάδα, για την ένταξη της πρώτης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που συνοδεύτηκε από την πρωτοφανή απέλαση Ρώσων διπλωματών, δεν ήταν παρά η συνέχεια της πλήρους υποταγής αυτής της γραφειοκρατίας στις επιταγές του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού: όπως εκφράστηκε κύρια, τόσο με την ανατροπή του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος και με το 3ο Μνημόνιο, όσο και με τις υπόλοιπες «μνημονιακές», «μεταμνημονιακές» μακροχρόνιες «αυξημένες εποπτείες» και δεσμεύσεις απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αλλά και έχοντας μετατρέψει τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα της Ελλάδας σ’ ένα «πεδίο γενικών πολεμικών δοκιμών και δράσεων του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού». Σαν αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών της Κυβέρνησης, ήλθε ο «κόλαφος» και το «φιάσκο» στην επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα και -αντίθετα- ήλθαν όλα τα εγκώμια των «φίλων» της κυβέρνησης, όλων των ιμπεριαλιστικών κρατών, θεσμών και πολιτικών εκπροσώπων τους.
Η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, κυβερνητική και κομματική, μέσα από συνεχή χτυπήματα ενάντια στο ίδιο της το Κόμμα και τις ιδρυτικές και μετέπειτα αποφάσεις του, έκαναν ώστε ο ελληνικός λαός να σκεφτεί για την Κυβέρνηση αυτή, με το ταξικό ένστικτο και κριτήριό του: «πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»! Κανένας άνθρωπος, λογικός, ευαίσθητος και συναισθηματικός, που διακατέχεται από την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, δεν μπορεί ν’ απαρνηθεί αυτή την Αξιοπρέπεια με υλικά ανταλλάγματα και κίνητρα, «επιδόματα» για «ελαφρύνσεις» των βαρών. Όταν μάλιστα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, την ίδια στιγμή που αυτό «ελαφρύνει» το φορτίο, άλλα βάρη, μεγαλύτερα, ρίχνει στον εκμεταλλευόμενο και καταπιεζόμενο άνθρωπο. Πολύ περισσότερο αυτό δεν το ανέχεται ένας ολόκληρος λαός και μάλιστα σαν τον ελληνικό, με την ανυψωμένη ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική ωρίμανση κι εμπειρία του, τόσο στην ίδια τη χώρα, όσο και μέσα από την τεράστια πρόοδο που σήμαιναν τα Εργατικά (Σοσιαλιστικά) Κράτη, τόσο κοντά του, ακριβώς στα Βαλκάνια, πριν από τρεις μόλις δεκαετίες. Στην ίδια την Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας («Βόρεια Μακεδονία» τώρα), σαν μέρος του ενιαίου Εργατικού Κράτους της Γιουγκοσλαβίας! Πριν ο ίδιος βάρβαρος, εγκληματικός, φασιστικός και πολεμικός ιμπεριαλισμός, με το πολιτικο-στρατιωτικό προσωπικό και τους θεσμούς του τη βομβαρδίσει και τη διαλύσει. Με την ανοχή και τις ευλογίες του συνόλου σχεδόν των γραφειοκρατικών ηγεσιών της «αριστεράς», κάθε απόχρωσης, ιδιαίτερα της Ευρώπης!
Η χωρίς καθημερινή, άμεσο-δημοκρατική και με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, οργάνωση, λειτουργία και αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, από κάτω μέχρι πάνω, σε όλα τα επίπεδα και κύρια βέβαια ως το κυβερνητικό, ακόμα και με εσωτερικά δημοψηφίσματα στο Κόμμα, μαζί με την έλλειψη επικοινωνίας με τον ελληνικό λαό, με την ίδια την κοινωνική κι εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, «μετέτρεψε το Κυβερνητικό -και από την ίδρυσή του αντικαπιταλιστικό- Κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, σε Κομματική Κυβέρνηση», όπως έχουμε αναλύσει. Δηλαδή το Κόμμα έχασε το ουσιαστικό του στοιχείο, την ουσία του και μετατράπηκε σ’ έναν απλό επιθετικό προσδιορισμό (Κομματικό) της καπιταλιστικής (διαχείριση του συστήματος) και γρήγορα φιλοϊμπεριαλιστικής κυβέρνησης. Κόμμα και Κυβέρνηση ταυτίστηκαν (μέσω της γραφειοκρατίας τους) και οι δύο με τη σειρά τους με το σύστημα, αυτό για το οποίο πήραν λαϊκή εντολή να το αντιπαλέψουν. Η ομολογημένη από την ίδια «αυταπάτη» αυτής της γραφειοκρατικής ηγεσίας, για το τί σημαίνει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, όχι μόνο δεν λειτούργησε αυτοκριτικά, αλλά μετατράπηκε σε απάτη, σε εξαπάτηση του λαού. Και η αρχική «ασυνέπεια λόγων και έργων» της, (αριστερά λόγια, δεξιά έργα) εξελίχτηκε αναπόφευκτα σε «συνέπεια» φιλοκαπιταλιστική και φιλοϊμπεριαλιστική. Ακόμα και οι λέξεις «αντικαπιταλισμός και σοσιαλισμός» εξαφανίστηκαν από το λεξιλόγιό της, κάτι που ακόμα και η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε να κάνει, στα πολλά πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής της.
Είναι γι’ αυτό που η μείωση του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, σε σχέση με τις προηγούμενες, δεν είναι νίκη της ΝΔ και της δεξιάς, αλλά ήττα αυτής της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως της Αριστεράς στο σύνολό της: που ακόμα και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές και παρά την αποχή-άκυρα-λευκά (κριτική και απορριπτική στάση απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και τις γραφειοκρατικές ηγεσίες), έφτασε και ξεπέρασε συγκριτικά το προ πενταετίας ποσοστό της και ήταν μεγαλύτερο από αυτό της δεξιάς, στο σύνολό της! Αυτή λοιπόν η γραφειοκρατία θέλει να μετατρέψει -συνειδητά όπως έχουμε προβλέψει- τη δική της υποταγή στο σύστημα και ήττα, σε ήττα του ελληνικού λαού, παραδίνοντας την κυβέρνηση στη δεξιά! Είναι γι’ αυτό που χωρίς σκέψη, προετοιμασμένη από τα πριν, ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ! Αυτή «πήρε το μήνυμα» όπως είπε, αλλά και πάλι μετέτρεψε το πραγματικό λαϊκό μήνυμα δυσαρέσκειας για την ανοιχτή λιποταξία της στο σύστημα, σε άλλη μια υποταγή στους κανόνες του, όπως σ’ αυτούς που καθορίζονται από τις ιμπεριαλιστικές ευρωεκλογές και τη μιντιακή, δημοσκοπική -και όχι μόνο- ποδηγέτηση και τρομοκρατία του. Αν πραγματικά «έπαιρνε το μήνυμα», μπορούσε μέσα σε λίγους μήνες, διατηρώντας την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -στην κυριολεξία της, στην ουσία της- να κάνει ό,τι δεν έκανε στα 4 χρόνια και που έπρεπε να κάνει σε λίγες μέρες, όπως είχε υποσχεθεί: «να σκίσει τα μνημόνια», όταν μάλιστα αποδείχτηκε, από τις ομολογίες του ίδιου του ιμπεριαλισμού -ανάμεσα στ’ άλλα για να δυσφημιστεί ακόμα περισσότερο η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ότι «έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες». Καταργώντας άμεσα όλες τις αντιλαϊκές και βάρβαρες συνέπειες των «μνημονιακών» και «μεταμνημονιακών» νόμων και εφαρμόζοντας όλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ με το οποίο εκλέχτηκε πριν 4,5 χρόνια, ενισχυμένο με το λαϊκό ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος στον ιμπεριαλισμό. Πρόγραμμα που αν και δεν είναι άμεσα αντικαπιταλιστικό, πρόκειται για μέτρα που αναπόφευκτα συγκρούονται με το σύστημα -και βέβαια με την ΕΕ-, που είναι αδύνατο να δεχτεί κανένα από αυτά, γιατί αντίθετα απαιτούν καθημερινή οπισθοδρόμηση του εργασιακού και βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και όλου του λαού. Αυτό πρέπει, μπορεί και θα οδηγήσει στην ανάγκη για βάθεμα των φιλολαϊκών κοινωνικών μέτρων και της αντικαπιταλιστικής οικονομικής βάσης τους, δηλαδή των κρατικοποιήσεων των χρηματοπιστωτικού συστήματος, των ασφαλειών και των κύριων πηγών παραγωγής και διανομής των προϊόντων, προς όφελος της πραγματικής οικονομίας και του λαού. Και όλα αυτά κάτω από Εργατικό και Κοινωνικό Έλεγχο. Μέτρα που ανάμεσα στ’ άλλα θ’ αντικαθιστούσαν τα επιδόματα της φτώχειας, με την «κανονικότητα» στη λειτουργία της ταξικής πάλης και των κατακτήσεών της. Κάθε άλλη «κανονικότητα», δηλαδή καπιταλιστική, θα είναι ολοένα και χειρότερα σε βάρος του λαού. Καθημερινά η καθολική κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού επιδεινώνεται, το σύστημα αυτό μετατρέπει την κρίση του σε αντιλαϊκό πόλεμο και φασισμό με όλα τα μέσα, σε όλες τις χώρες και αναπόφευκτα, όσο και όπου υπάρχει και κυριαρχεί. Ταυτόχρονα είναι αυτή η κρίση του συστήματος που πρέπει και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την Αριστερά και το Εργατικό και Λαϊκό Κίνημα, ώστε μέσα από την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση και πάλη, να το ανατρέψουν και να προχωρήσουν στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό. Άλλος δρόμος για «δίκαιη ανάπτυξη» δεν υπάρχει.
Σ’ αυτή την πορεία, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αντιπαράθεση και σύγκρουση με γειτονική χώρα, όπως με την Τουρκία κι αντίθετα να υπάρχει πλήρης συνεργασία και Μέτωπο μαζί της, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Διώχνοντας άμεσα όλες τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και στόλους από την Ελλάδα και όλες τις χώρες, καθώς και τις ιμπεριαλιστικές εξορυκτικές και τους στόλους τους από τη Μεσόγειο. Ονομασία της ΠΓΔΜ με βάση τη θέληση του ίδιου του λαού της, που απέρριψε τη «συμφωνία των Πρεσπών» κι όχι με την πραξικοπηματική επιβολή του ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του.
Ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει και πρέπει να ψηφίσει συγκεντρωμένος στην Αριστερά, διατηρώντας την κατάκτηση της Κυβέρνησής της, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατική ηγεσία της, ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Και καθώς οι ψήφοι στη δεξιά και τα παρακλάδια της, ακροδεξιά και κεντροδεξιά, μέχρι και τα φασιστικά, συγκεντρώθηκαν ήδη στις ευρωεκλογές στη Νέα Δημοκρατία, που απειλεί ρεβανσιστικά να υπηρετήσει, με απόλυτη «συνέπεια» αυτή και άμεσα, χωρίς καμιά «ασυνέπεια», τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, σαν ο γνήσιος αντιπρόσωπός του κι επιστρέφοντας σε νέα «μνημόνια» μαζί του, ακόμα χειρότερα απ’ αυτά που μας έφερε προηγούμενα, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ: χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε υποταγή στην τωρινή ηγεσία του -αντίθετα ανάγκη για ουσιαστική αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική αλλαγή της-, ούτε κοινωνική και πολιτική απομάκρυνση από τις αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές θέσεις των άλλων Κομμάτων και Ομάδων της Αριστεράς. Που άλλωστε πρέπει να είναι και θα είναι μια βάση -ανεξάρτητα από την αστικο-κοινοβουλευτική εκπροσώπησή τους- για το αναγκαίο, όσο και αναπόφευκτο αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό Ενιαίο Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, απέναντι ή/και ενάντια σε κάθε προσπάθεια της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ για την καπιταλιστική «προοδευτική συμμαχία». Είναι μ’ αυτό τον τρόπο άλλωστε, που όσο πιο δεξιά θα είναι μια πιθανή κυβερνητική «παρένθεση» της ΝΔ, τόσο πιο αριστερό και γρήγορο θα είναι το «κλείσιμό» της, με την επόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς, Ριζοσπαστικής, Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Οικολογικής κι Εξωκοινοβουλευτικής. Χωρίς καμιά νέα προσαρμογή και υποταγή της σ’ αυτή τη «δεξιά παρένθεση» και τα «μνημόνιά» της, σαν αυτή που έκανε η τωρινή γραφειοκρατική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ!
Ταυτόχρονα καλούμε την κομμουνιστική, αριστερή και εργατική πρωτοπορία, να συγκεντρωθεί στην ψήφο στο ΚΚΕ, που έχει υιοθετήσει σχεδόν πλήρως τη στρατηγική και το πρόγραμμα της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης (χωρίς ενδιάμεσο αστικοδημοκρατικό στάδιο, διαρκής πορεία προς το σοσιαλισμό), για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Ταυτόχρονα κριτική ψήφος απέναντι στη γραφειοκρατική ηγεσία του, που έχει επιβάλλει στο Κόμμα μια σεχτάρια πολιτική και τακτική, όσο και αντίληψη για την παγκόσμια ταξική πάλη και σύγκρουση τα τελευταία χρόνια: 1) δεν προωθεί κι αντίθετα αντιτίθεται στο Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, διατηρώντας, όπως κι εμείς, όλη την κριτική και καταδίκη απέναντι στις φιλοκαπιταλιστικές και φιλοϊμπεριαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες της και 2) παρουσιάζει σαν ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, την ταξική παγκόσμια σύγκρουση ανάμεσα στον αμερικάνικο, ευρωπαϊκό και ιαπωνικό ιμπεριαλισμό από τη μια και την Κίνα και τη Ρωσία από την άλλη, επικεφαλής του αντικειμενικού όσο και -πολύ σύντομα- συνειδητού Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου!