ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Στις εκλογές της 7 του Ιούλη 2019 δεν νίκησε η δεξιά, με το 23% των εκλογέων (!), αλλά έχασε η γραφειοκρατία της Αριστεράς. Η Λαϊκή Αντεπίθεση με την Αριστερά στην Κυβέρνηση, το λαό στην Εξουσία, είναι η μοναδική προοδευτική διέξοδος από την κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Το 2015, πριν καν προλάβει ν’ αναλάβει την Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός και οι θεσμοί του και ο αντιπρόσωπός τους στην Ελλάδα η δεξιά, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης, με εκβιασμούς, απειλές για οικονομικά και όχι μόνο σαμποτάζ, και ένα από τα κύρια όπλα τους την μιντιακή και δημοσκοπική τρομοκρατία, ζήτησαν εκλογές, για άμεση ανατροπή της Κυβέρνησης εκείνης. Με σκοπό να την τρομοκρατήσουν, να βαρύνουν πάνω στην κυβερνητική πρώτα γραφειοκρατία της -διαχειριστική έτσι κι αλλιώς του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα- και στη συνέχεια στην κομματική, ώστε να εγκαταλείψουν κάθε πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: πρώτα και κύρια του ΣΥΡΙΖΑ, σαν Κόμμα -ιδρυτικά και συνεδριακά- της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και στη συνέχεια ακόμα και όλα τα προγράμματα της κυβέρνησής του, «Θεσσαλονίκης» , «επικαιροποιημένο», κτλ. Έτσι κι αλλιώς αυτά τα τελευταία ήταν προσαρμοσμένα-υποταγμένα στην καπιταλιστική διαχείριση, έστω και με κάποιες αντιστάσεις-βελτιώσεις στα πλαίσια πάντα του συστήματος. Έτσι την αρχική 6μηνη αναβλητικότητα στην επιβολή του τρίτου ιμπεριαλιστικού μνημονίου -κάτι σαν «ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη», από αντικειμενικά αρχική αντιιμπεριαλιστική θέση της Κυβέρνησης-, την αντικατέστησε η ιμπεριαλιστική «ειρήνη-πόλεμος» του νέου, 3ου μνημονίου, με θύμα πρώτα τον υπουργό Οικονομικών Βαρουφάκη και στη συνέχεια το ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, στο Δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη 2015! Κι αφού ανάγκασαν την κυβερνητική και κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αθετήσει κάθε κομματικό και κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -πολύ εύκολα είναι αλήθεια, γιατί όπως πάντα, η γραφειοκρατία είναι από τη φύση της προετοιμασμένη καλά για συμβίωση και λιποταξία στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο- κι αφού άφησαν την κυβέρνηση μ’ ένα αδύνατο και αδύναμο «παράλληλο πρόγραμμα», σε τροχιά που την καθόριζε σε ταχύτητα και βάρος το βάρβαρο «παράλληλο» μνημονιακό -και όχι μόνο- ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα, συνέχισαν, πάλι με το στόχο της ανατροπής της κυβέρνησης, με άλλη τώρα μορφή: χρησιμοποίησαν αυτή την πλήρη και αντιλαϊκή υποταγή της κυβέρνησης στον ιμπεριαλισμό, για να τη δυσφημίσουν στα μάτια του ελληνικού λαού. Και ο τρόπος γι’ αυτό ήταν: ο ιμπεριαλισμός και οι ανά τον κόσμο κύριοι θεσμοί και αντιπρόσωποί του, χαιρέτισαν την κυβέρνηση (και ο ελληνικός λαός την είδε να ταυτίζεται έτσι με τους «φίλους» της ιμπεριαλιστές, ενώ ο ίδιος μόλις είχε πει το αντιιμπεριαλιστικό ΟΧΙ!), ενώ στο εσωτερικό της χώρας, το γνήσιο πολιτικό προσωπικό του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού, η δεξιά και το προηγούμενο Μαύρο Μέτωπο της επιβολής και της -χωρίς τότε αντιστάσεις και «παράλληλο πρόγραμμα»- εφαρμογής των δύο πρώτων ιμπεριαλιστικών μνημονίων, την κατηγόρησαν για αθέτηση των προγραμμάτων και των υποσχέσεών της! Βγαίνοντάς της μάλιστα -εκ του, προμελετημένα, πονηρά, ψεύτικα και απατηλά, ασφαλούς- από «τα αριστερά», σύσσωμο το Μαύρο Μέτωπο Δεξιάς-γραφειοκρατίας ΠΑΣΟΚ! Ενώ ταυτόχρονα, αντικειμενικά και πραγματικά, σ’ αυτό το Μαύρο Μέτωπο ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, στην Αριστερά και στον ελληνικό λαό, συμμετείχε τώρα και η γραφειοκρατία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ: που πραξικοπηματικά, χωρίς καμιά δημοκρατική λειτουργία του Κόμματος, επέβαλε σ’ αυτό τις επιλογές της. Είναι αυτό που εκφράζει τώρα, έστω και καθυστερημένα και για να συγκρατήσει την κριτική και την απόρριψη του λαού απέναντι σ’ αυτές τις επιλογές, ο Γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Σκουρλέτης: είπε «Κακά τα ψέματα, το προηγούμενο διάστημα υπήρχε εκ των πραγμάτων επιλογή υποτίμησης και εγκατάλειψης αυτού που ονομάζουμε κόμμα».
Τελικά αυτή η επιλογή της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή της δεξιάς στην κυβέρνηση, αποδείχτηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, με το ότι ΠΑΡΑΙΤΗΣΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ, ΣΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Αν «έπαιρνε το μήνυμα» των ευρωεκλογών όπως είπε, με «κανονικότητα» κι όχι αυτοκτονικά, θα έκανε να γυρίσει μπούμερανγκ, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τη δεξιά, όλη η απάτη, η πίεση, οι εκβιασμοί, οι απειλές, τα χτυπήματα, κτλ, που ασκούσαν αυτοί πάνω στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εναλλάξ και συνδυασμένα. Μέσα σε τρεις μήνες, μέχρι τις «κανονικές» εκλογές του Σεπτέμβρη 2019, θα γύριζε τη χώρα στην ταξική, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική «κανονικότητα» κι όχι στην μέχρι εκείνη τη στιγμή «κανονικότητα» της γραφειοκρατίας και του συστήματος και των επιθέσεών τους ενάντια στο λαό και την Κυβερνητική του κατάκτηση. Έτσι μόνο, η «αυταπάτη» αυτής της γραφειοκρατίας για το τι σημαίνει ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, όπως είπε, θα γινόταν «απάτη», εξαπάτηση απέναντι σ’ αυτό το σύστημα, «αθέτηση» των δεσμεύσεων που συνήψε μαζί του κι όχι συν-απάτη απέναντι κι ενάντια στον ελληνικό λαό, αλλά αντίθετα δέσμευση μαζί του: αρχίζοντας από την κατάργηση όλων των συνεπειών και των τριών μνημονίων και την κατάργηση της «συμφωνίας των Πρεσπών», που θα σήμαινε άλλωστε και κατάργηση των κύριων άμεσων αιτίων της ήττας αυτής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και μια θριαμβευτική νίκη τον Σεπτέμβρη!
Αυτό που δεν έκανε από επιλογή η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και πρέπει να είναι και θα είναι η αναγκαία και δυνατή πολιτική, τακτική, προγραμματική και στρατηγική ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. Στηριγμένη άμεσα στο 52% του εκλογικού ποσοστού των Κομμάτων της Αριστεράς, Ριζοσπαστικής (32,53+3,44+1,46+0,28), Σοσιαλιστικής (8,10), Κομμουνιστικής (5,30), Εξωκοινοβουλευτικής (1,16), που μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της αποχής και των άκυρων-λευκών (αριστεροί ψηφοφόροι κριτικοί στις γραφειοκρατικές και διασκορπισμένες ηγεσίες), είναι η συντριπτική κοινωνικο-πολιτική πλειοψηφία, ώριμη, αποφασιστική κι έτοιμη να προωθήσει τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Ξεκινώντας από την ήδη και τώρα εκφρασμένη εκλογικά αντι-δεξιά επιλογή τους. Επιλογή του λαού όχι για πρώτη φορά, αλλά εδώ και 30 περίπου χρόνια, όπου το εκλογικό σύνολο της Αριστεράς έφτανε ακόμα και το 60%, πολύ βέβαια περισσότερο κοινωνικά. Ακόμα και με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας -απλή αναλογική- η δεξιά δεν δικαιούται να κυβερνήσει ούτε στιγμή, με το 39,85% των εκλογών και πολύ περισσότερο με το 23% (!) των εκλογέων. Ενώ τόσο σ’ αυτά τα πλαίσια, όσο και κύρια στα πλαίσια της ταξικής, επαναστατικής, αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής «κανονικότητας», που είναι αυτή του ελληνικού λαού, πρέπει και μπορεί να κυβερνήσει σύντομα το -ανύπαρκτο για την ώρα, εξαιτίας της γραφειοκρατίας- Μέτωπο της Αριστεράς, σ’ αυτή την κατεύθυνση της ωρίμανσης και της θέλησης του ελληνικού λαού. Η δεξιά στήριξε στο σύστημά της στην Ελλάδα και τον κόσμο, το «δικαίωμα» ν’ απαιτήσει την ανατροπή της Κυβέρνησης της Αριστεράς, από την πρώτη κιόλας στιγμή της. Η Αριστερά πρέπει και μπορεί να στηρίξει τώρα στον ελληνικό λαό και την εκφρασμένη ακόμα και εκλογικά ωρίμανση και θέλησή του, το δικαίωμα ν’ απαιτήσει την ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς από την πρώτη κιόλας στιγμή της! Μέσα από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη, διεκδικήσεις και κατακτήσεις, στηριγμένες και στο Ελληνικό, Τοπικό, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό και Σοσιαλιστικό Μέτωπο, που υπάρχει αντικειμενικά και που πρέπει να δομηθεί και συνειδητά, οργανωτικά.
Αυτή είναι η -πανταχού παρούσα όσο υπάρχει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός- ταξική πόλωση αυτών και όλων των εκλογών, στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Όπως είχαμε προτείνει, ο αντι-δεξιός λαός συγκεντρώθηκε αναγκαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, με έντονη κριτική στο Κόμμα και με πλήρη απόρριψη στη γραφειοκρατία του. Αναγκαστικά, κύρια γιατί έβλεπε ότι ενώ η δεξιά συσπειρωνόταν, η Αριστερά απο-συσπειρωνόταν. Η κομμουνιστική κι εργατική πρωτοπορία συγκεντρώθηκε στο ΚΚΕ, χωρίς όμως καμιά ικανότητα -εξαιτίας της γραφειοκρατίας του- να τραβήξει τον ελληνικό λαό, με κυβερνητική διέξοδο -για την οποία ψηφίζει κανείς σ’ αυτά τα πλαίσια-, σ’ αυτή βέβαια την κατεύθυνση που αναφέρουμε. Αυτοί που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ το κράτησαν «ζωντανό», για να επέμβει όχι σαν Κίνημα Αλλαγής (η αοριστία αυτής της αλλαγής και το φλερτ της γραφειοκρατίας του με τη δεξιά, έφερε την καθήλωση του ποσοστού), αλλά σαν Σοσιαλιστικό Κόμμα, επιστρέφοντας στις ιδρυτικές του πηγές! Ενώ και τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς, λόγω της γραφειοκρατικής και διασκορπισμένης ηγεσίας τους, το μόνο που κατάφεραν, όπως πάντα και σε όλο τον κόσμο δυστυχώς, ήταν ν’ αφαιρέσουν την εκλογική πλειοψηφία, από την Αριστερά! Μόνο μια τέτοια, συνολική, γραφειοκρατία της Αριστεράς μπορούσε να ξαναφέρει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση, έστω και σαν «δεξιά παρένθεση»!
Εμείς ταυτόχρονα αναλύουμε εδώ και χρόνια και σε όλο τον κόσμο, σαν Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής, ότι ακόμα και «μικρομεσαία» στρώματα της οικονομίας και της κοινωνίας που ψηφίζουν τη δεξιά και πολύ περισσότερο το Κέντρο -ανύπαρκτο τώρα στην Ελλάδα, όχι τυχαία-, είναι εν δυνάμει, κοινωνικά και πολιτικά, ψηφοφόροι της Αριστεράς. Αλλά δεν βλέπουν σ’ αυτή να έχει ένα Μεταβατικό Κυβερνητικό Πρόγραμμα Κρατικοποιήσεων των κύριων πηγών Παραγωγής και Διανομής, Εργατικού-Λαϊκού Ελέγχου παντού και Σχεδιασμού της Οικονομίας και της Κοινωνίας προς όφελος όλου του λαού και των «μη προνομιούχων» αυτών στρωμάτων, μέχρι τα «προνόμια» να μοιραστούν σε όλο το λαό, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό, «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» κι όχι «σύμφωνα με τις ικανότητές του» να κλέβει και να καταπιέζει τους άλλους, όπως συμβαίνει στον καπιταλισμό, αλλά και με τη γραφειοκρατία, πάντα φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική, ή/και πλήρως ταυτισμένη με τους κανόνες σφετερισμού, αρπαγής και καταπίεσης που ισχύουν στο υπάρχον σύστημα. Δεν μπορεί να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξη», ακόμα και «δίκαιη φορολογία», ούτε βέβαια ο εγκαταλειμμένος από δεκαετίες, τόσο από τον καπιταλισμό, όσο κι από τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, «προοδευτικός φόρος», αυτός δηλαδή που μπορεί και πρέπει να βαρύνει το μεγάλο κεφάλαιο -όσο υπάρχει- και να «ελαφρύνει» το λαό και το «μικρομεσαίο» κεφάλαιο, όσο αυτό υπάρχει, στην Μετάβαση από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στο σοσιαλισμό.
Η ψήφος του ελληνικού λαού ήταν, είναι και θα είναι ταξική και πολιτική, προς το παρόν όχι κομματική, λόγω της γραφειοκρατίας, που ο λαός την απορρίπτει κατηγορηματικά και γι’ αυτό η ψήφος αυτή αλλάζει συνεχώς κομματικό αποδέκτη-κάλπη. Κατά συνέπεια και η αναγκαία πόλωση ήταν, είναι και θα είναι ένας ταξικός και πολιτικός διπολισμός, Αριστερά-Δεξιά και καθόλου «δικομματικός». Όσο γι’ αυτούς που απέχουν και τα άκυρα-λευκά: πρέπει ν’ αναρωτηθεί κανείς αν πρόκειται για την πιο επαναστατική στάση απ’ όλους μας, γιατί περισσότερο από κριτική κι απόρριψη στη γραφειοκρατία της Αριστεράς, περισσότερο ακόμα κι από την απόρριψη της δεξιάς, μπορεί και πρέπει να σημαίνει, σημαίνει κάθε φορά και περισσότερο, ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, στα στημένα πλαίσια του οποίου γίνονται τέτοιες εκλογές, στην Ελλάδα και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες! Είναι για τους ίδιους λόγους, που στην Ευρώπη, είναι συντριπτική η αποχή και τα άκυρα-λευκά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου εκεί ταυτόχρονα, εκτός από απόρριψη του καπιταλισμού, είναι και μια άμεση νοσταλγία για το προηγούμενο Εργατικό Κράτος και μια άμεση επιδίωξη ταξική και σοσιαλιστική!
Δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα, είναι εντελώς ανέφικτο, να ικανοποιηθούν οι βασικές ανάγκες-διεκδικήσεις των ελλήνων εργαζομένων, των «μικρομεσαίων» και όλου του λαού, στα πλαίσια του συστήματος: αυτού που περνάει την τελική, ακροτελεύτια, επιθανάτια κρίση κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, παρασιτισμού, ολοκληρωτικής αποσύνθεσης, φασισμού και πολέμου, του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και των επιθετικών-πολεμικών, με όλα τα μέσα, αντιλαϊκών θεσμών του: ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΝΑΤΟ, Χρέος, κτλ. Ακόμα και κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ, που ξεφεύγουν από αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια του συστήματος, αυτό δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει, όσο κι αν είναι δηλωμένη υπηρέτης του και θα εφαρμόσει τις κύριες επιλογές-επιταγές του. Η άμεση αθέτηση τέτοιων προεκλογικών δεσμεύσεων από την κυβέρνηση της ΝΔ, πρέπει και μπορεί να γίνει μια από τις βάσεις της αναγκαίας ανατροπής της.
Το σύστημα, σ’ αυτή την τελική του φάση, δεν θέλει να επιβάλλει μόνο τις κύριες, αλλά όλες τις επιλογές-επιταγές του. Ικανοποίηση των βασικών αναγκών-διεκδικήσεων του λαού, μπορεί και πρέπει να γίνει έξω, παρά κι ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και όλους τους θεσμούς του. Κι αυτό δεν έχει άλλη εφικτή πορεία, έξω από τον κοινωνικό μετασχηματισμό: Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, με την εργατική τάξη και το λαό στην Εξουσία, στη γρήγορη, χωρίς διακοπές, Μετάβαση προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό. «Τρίτος δρόμος», «Προοδευτικές Συμμαχίες» (ποιας προόδου;), «Κινήματα Αλλαγής» (ποιας Αλλαγής;), δεν υπάρχουν. Υπάρχει Κομμουνιστική, Σοσιαλιστική, Ριζοσπαστική, Οικολογική, Εξωκοινοβουλευτική ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ. Απέναντι στις ολοκληρωτικές επιλογές-επιταγές του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου, πρέπει και μπορούν, αντιπαρατάσσουν τις δικές τους ολοκληρωτικές επιλογές-επιταγές κι όχι τις επιλογές της γραφειοκρατίας, συνδυασμένες με τις επιταγές του συστήματος!
ΕΚΚ (Τ-Π), 10/7/2019