Σκέψεις πάνω στο ανισομερές και συνδυασμένο προτσές του κινέζικου εργατικού κράτους

Ελισαίο Ραμίρεζ, 7/7/2009

(Αποσπάσματα από επιστολή)

Αυτή η ανάλυση προκλήθηκε από την εμφάνιση στο Ιντερνέτ εικόνων, πλαστών ή πραγματικών- από ένα νεογέννητο νεκρό, πεταμένο στο δρόμο μιας πόλης, υποτίθεται της Κίνας, όπου ο κόσμος περνάει αδιάφορα, σαν κάτι το φυσιολογικό. Κι άλλων εικόνων, ίδιου χαρακτήρα, στην Ταϊβάν, όπου εμφανίζονται ανθρώπινα έμβρυα να εμπορευματοποιούνται σαν τροφή (Συντακτική Επιτροπή).

Αν και όλο αυτό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα ενός μονταρίσματος ή υπερβολικό, πιστεύω ότι υπάρχει στο βάθος αυτών που λένε οι «φωτογράφοι», μια ρατσιστική αντίληψη τους απέναντι στις φυλές της Ανατολής. Δεν είναι μόνο ενάντια στο «ιδιόμορφο» Κινέζικο Εργατικό Κράτος, αλλά ενάντια στον πολιτισμό και την ιστορία του έθνους, έναν πολιτισμό χιλιετιών πολλές φορές παλαιότερο, σε σχέση με την εξαιρετικά οικονομικά αναπτυγμένη και «πολιτισμένη δύση». Είναι πιθανό, ούτε επιβεβαιώνω, ούτε αρνούμαι , ότι αυτά τα πράγματα μπορεί να συμβαίνουν στην Κίνα και την Ταϊβάν, αλλά να θυμηθούμε ότι την εποχή που οργανώθηκε ο δυτικός πολιτισμός, μετρημένος σε χρόνια, τα μικρά κορίτσια τα πετούσαν πάνω σε μια πέτρα για να τα σκοτώσουν και μάλιστα με φτηνό τρόπο, γιατί η γυναίκα θεωρείτο μια απώλεια, αφού έπρεπε ν’ αναλάβει η οικογένεια το κόστος της επιβίωσης της και στη συνέχεια να πληρώσει την «προίκα» σαν μελλοντική νύφη. Δεν είναι πολύ μακριά αυτή η εποχή κι ακόμα και σήμερα υπάρχουν ανάλογες, πιο εκλεπτυσμένες κοινωνικά μορφές.

Όλο αυτό είναι μέρος μιας εκστρατείας του καπιταλιστικού συστήματος ενάντια στο σοσιαλισμό, που προχωράει με γιγάντια βήματα σε όλο τον κόσμο, αν και δεν αντιπροσωπεύεται πάντα στις κυβερνήσεις και στις οικονομίες, αλλά ναι στην αλληλέγγυα, κοινοτική και σοσιαλιστική συνείδηση της ανθρωπότητας. Έχει σαν στόχο να προσπαθήσει να καταστρέψει, ή να μειώσει την εμπιστοσύνη του ανθρώπινου όντος σαν γένος. Οι τρομοκρατικές φωτογραφίες, πιθανότατα πολύ καλά πλαστογραφημένες ή παραποιημένες, αντιστοιχούν μ’ όλες όσες έκανε ο καπιταλισμός σε όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από το 1917, λέγοντας ότι «στον κομμουνισμό κολλεκτιβοποιούσαν τη γυναίκα και τα παιδιά, που ανήκαν πια στο σοβιετικό κράτος», ότι «δεν υπήρχε κανένα δικαίωμα πάνω στη ζωή» κτλ. Ήταν η απάντηση του συστήματος στις αρχές του 20ου αιώνα, απέναντι στην υποστήριξη που έδινε σε όλο τον κόσμο το προλεταριάτο, αλλά και πλατιά στρώματα των μεσαίων τάξεων, των επαγγελματιών, των ανθρώπων της επιστήμης και του πολιτισμού, στο θρίαμβο της Ρώσικης Επανάστασης, στο πρώτο Σοβιετικό Εργατικό Κράτος και ιδιαίτερα στα Σοβιέτ, σαν ανώτερη μορφή οργάνωσης της Δημοκρατίας και που στη διάρκεια των πρώτων 7 χρόνων της ΕΣΣΔ σήμαναν, για πρώτη φορά στην ιστορία, μια θριαμβευτική κοινωνική επανάσταση της εκμε­ταλλευόμενης τάξης.

Αυτή η σειρά των ηλεκτρονικών ταχυδρομείων έχει ένα διπλό αντεπαναστατικό νόημα -η ταυτόχρονη παρουσία φωτογραφιών από την Ταϊβάν είναι για να δώσει αληθοφάνεια στις άλλες-, την επίθεση ενάντια στο Εργατικό Κράτος, αλλά επίσης την προώθηση μιας ρατσιστικής ξενοφοβίας ενάντια σε έναν πολιτισμό. Σε άλλους χώρους, αλλά ταυτόχρονα, το κάνουν κι ενάντια σε άλλους πολιτισμούς, όπως τον αραβικό, τον περσικό, το μουσουλμανικό, τον εβραϊκό, κτλ.

ΜΟΝΟ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ

Το «πρόβλημα των εθνοτήτων», σύμφωνα με το καπιταλιστικό σύστημα, είναι κεντρικό μέρος της κρίσης του πολιτισμού. Εδώ και 300 χρόνια ήταν αναγκαίοι οι «άκληροι» (προλετάριοι), που γεννούσαν εργατικά χέρια μαζικά και σε χαμηλό κόστος για τον καπιταλισμό και στην εμφανιζόμενη κι αναπτυσσόμενη αστική τάξη, σε πλήρη βιομηχανική επανάσταση. Σήμερα οι πρόοδοι της τεχνολογίας στην παραγωγή και η πληροφορική τείνουν να καταργήσουν την ανάγκη αυτού του κοινωνικού στρώματος για την καπιταλιστική οικονομία, «γιατί υπάρ­χει μια στρέβλωση του κοινωνικού του ρόλου στο εποικοδόμημα του συστήματος, που ακριβώς απαιτεί πολύ λιγότερα χέρια για να πραγματώσει το παραγωγικό προτσές αγαθών και υπηρεσιών, έχοντας ταυτόχρονα μια υψη­λή και συγκεντρωμένη παραγωγικότητα. Αυτό είναι μέρος της Εξέγερσης, Επανάστασης των παραγωγικών δυ­νάμεων στην οποία έχουμε μπει» (χ. Οράσιο 1990). Αυτό βάζει στην ημερήσια διάταξη και γίνεται κέντρο της συνείδησης της ανθρωπότητας, το πώς Θ’ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝ­ΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, αφήνοντας πίσω ΤΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΡΟΩΘΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ. ΑΤΟΜΙ­ΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Κι αυτές οι αντεπαναστα-τικές προπαγάνδες θέλουν να δημιουργήσουν φόβο, τρόμο, βασισμένο όχι τόσο στον πολιτισμό του καπιταλισμού που ήδη καταρρέει, αλλά στις ανασφάλειες που μπορούν να δημιουργηθούν στο ανθρώπινο ον, αφ’ εαυτού, σαν ένα γένος της φύσης.

Καθημερινά πεθαίνουν εκατομμύρια νεογέννητων και παιδιών σε όλο τον κόσμο, όταν στην πλειοψηφία τους θα μπορούσαν να ζήσουν, αν η καπιταλιστική κοινωνία το αποφάσιζε. Αλλά το σύστημα φτιάχνει ΓΡΑΦΤΟΥΣ ΚΑΝΟ­ΝΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ, που στην ουσία δεν εφαρμόζονται, αλλά οι ΠΙΟ ΕΠΙ­ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΡΑΦΤΟΙ, γιατί επιτρέπουν την καταλήστευση του ανθρώπινου όντος, προς όφελος της οικονομικής αποδοτικότητας, αυτής που κάνει τα κορίτσια-μητέρες να κα­ταστρέφουν το έγκυο «κρίμα» τους, την «παραβίαση» των κανόνων και της «ηθικής» του συστήματος, ή απλά γιατί αισθάνονται σε αδιέξοδο, γιατί ούτε τα ίδια βρίσκονται σε συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή, αλλά ζουν μέσα στην εξαθλίωση που τις καταδι­κάζει το καπιταλιστικό σύστημα. Όπου οι αξίες της ζωής, του νεογέννη­του, αγοριού ή κοριτσιού, περνάνε από τις ανάγκες της «αγοράς και της παραγωγής που γίνεται γι’ αυτή», από το τι λέει ένα διαφημιστικό σποτ στην τηλεόραση ή τις εφημερίδες. Όπου ακόμα και το χαμόγελο ενός παιδιού «επενδύεται στο χρηματιστήριο», αν πουλήσει καλά. Στη χειρότερη λοιπόν περίπτωση, που αυτές οι εικόνες είναι πραγματικές, προς τι όλης αυτή η «έκπληξη» αυτού που κατασκευάζει αυτό το διαφημιστικό σποτ ενάντια στο Εργατικό Κράτος και τις φυλές της Ανατολής;

Θυμάμαι αυτό που διηγούνταν η μητέρα μου, με τρόμο, το πώς στο κέντρο της Φρανκφούρτης, την πόλη αστέρι του γερμανικού καπιταλιστικού συστήματος, έβλεπε νέους ναρκομα­νείς, ν’ αφήνουν την τελευταία τους πνοή στους δρόμους, χωρίς κανένας να τους βοηθάει. Όπου πεζοί περνού­σαν από πάνω τους, χωρίς να τους πατούν, ίσως για να μη λερώσουν τα λουστρίνια τους και μόνο φώναζαν «αστυνομία», για να τους μαζέψουν, όπως κάποιος μαζεύει τα «σκουπί­δια». Στη Βενεζουέλα, πριν την επανά­σταση του 1999, μπορούσε κανείς να συναντήσει νεογέννητα πεταγμένα στους κάδους σκουπιδιών, προερχό­μενα από κάποια πολυτελή συγκροτή­ματα κατοικιών, όπου σίγουρα μια «υπηρέτρια» είχε κοιμηθεί με το γιο του ιδιοκτήτη, το αφεντικό της κι έπρεπε να «κρύψει το λάθος», για να μη «βάλει σε κίνδυνο τον κανακάρη του». Εγώ ο ίδιος ήμουνα μάρτυρας αυτών των βαρβαροτήτων, διαβάζο­ντας τις εφημερίδες ή βλέποντας την τηλεόραση. Βέβαια κανείς δεν έμπαινε στο γιατί αυτής της συμπεριφοράς και πολύ περισσότερο της κατάστασης, σε μια χώρα όπου ΟΤΑΝ ΗΛΘΕ Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΠΙΟ ΥΨΗΛΟ ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ Είναι γιατί μετράνε στατιστικά, κοινωνικοποιώ­ντας γενικά τα εισοδήματα, αλλά μη μετρώντας κοινωνικά το που συσσω­ρεύεται αυτός ο πλούτος, όπου στην πραγματικότητα υπήρχε φτώχεια στο 82% του πληθυσμού. Χιλιάδες παιδιά πέθαιναν απ’ αυτό το 82% των φτω­χών, παρ’ όλη την πάλη και την αυτο­θυσία των οικογενειών τους για να επιβιώσουν. Μια πορεία που αφορά την πλειοψηφία των χωρών του λεγό­μενου Τρίτου Κόσμου.

Αυτά τα διαφημιστικά σποτ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ, αλλά μέρος αυτού που κάνει το καπιταλιστικό σύστημα για ν’ αμυνθεί. Επαναλαμβάνω: Μπορεί να υπάρχουν μερικές όψεις πραγματικό­τητας. Σίγουρα το δημογραφικό πρό­βλημα είναι ένα πρόβλημα του Κινέζι­κου Εργατικού Κράτους, αλλά αντιμε­τωπίστηκε με μια ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΓΡΑ­ΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕ­ΝΗ και δεν έκανε συμμέτοχο όλο το λαό στη συζήτηση και στην απόφαση γύρω από το «πρόβλημα» της δημο­γραφικής έκρηξης. Δεν αντιμετωπίστη­κε όπως στην εποχή του Μάο Τσε Τουνγκ, όπου στη Μεγάλη Πορεία, όταν ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΗΤΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ. ΟΛΑ ΣΥΖΗΤΙΟΥΝΤΑΝ ΚΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΝΤΑΝ, ακόμα και οι αντιθέσεις στις κοινωνικές σχέσεις της αγροτιάς, σε σχέση με την εναρ­μόνιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής (όπου υπήρχαν χιλιάδες θάνατοι το χρόνο, εξαιτίας όχι κάποιας διαφ­θοράς, αλλά γιατί υπήρχαν οι χρόνιοι λιμοί σε όλη τη ζώνη μέχρι την Ινδία) με το οικονομικό σύστημα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το επέτρεπε. Υ­πάρχουν αντίθετα, δημόσια ρεύματα του καπιταλισμού, που ανοιχτά υπο­στηρίζουν σαν κοινωνική συνθήκη τη μορφή με την οποία οι Εσκιμώοι έλυναν το πρόβλημα των γερατειών και του θανάτου. Σαν να πρόκειται για ένα πρόβλημα της φύσης, όταν αυτό πάει ενάντια στη φύση κι επι­βάλλεται μόνο και μόνο από τις πρω­τόγονες συνθήκες ζωής κι επιβίωσης. Σαν απόηχος της θεωρίας του πιο ισχυρού, που επιβιώνει στο είδος. Το ανθρώπινο ον το ξεπερνάει αυτό, με την βασική του ιδιότητα, που είναι Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΕΞΥΠΝΑΔΑ, που ολοκληρώνεται στην ατομική ζωή και το δικαίωμα του καθενός.

Το πρόβλημα των εθνοτήτων σίγου­ρα θ’ αντιμετωπιστεί από το σοσιαλι­σμό, σαν ένα αναγκαίο κομμάτι της ανάπτυξης σαν ανθρώπινο γένος, ΣΕ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥ­ΜΠΑΝ. Όχι σαν ΕΝΑ ΚΑΘΗΚΟΝ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ, Ή ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ. Θα συζητηθεί σαν μια φυσική ανά­πτυξη του ανθρώπινου γένους, προ­στατεύοντας, αν είναι αναγκαίο, τα άλλα είδη, όπως έλεγε ο δάσκαλος Χ. Ποσάδας. Αν ο σκύλος φτάσει στον κομμουνισμό, θα μιλήσει, γιατί ήδη αυτός σήμερα αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει κι έτσι θα βρει το «όργανο» για να μπορέσει να το πετύ­χει. Το ανθρώπινο ον άργησε δεκάδες χιλιάδες χρόνια στο να το δημιουργή­σει, γιατί στην αρχή ούτε αυτό μιλού­σε.

Ο στόχος αυτού του διαφημιστικού σποτ είναι ενάντια στο Εργατικό Κρά­τος. Θέλουν να το συγκρίνουν με το φασισμό, τον αντισημιτισμό, με τη βάση μιας ζωώδους κοινωνίας. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΓΡΑ­ΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΟΓΓΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΥΚΑΣΙΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙ­ΚΩΝ ΦΥΛΩΝ, ΣΤΡΕΒΛΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΥΣΗ, κι από τους ρωμαίους και τις μεθόδους της συγκεντρωμένης παραγωγής. Τους επιτίθενται γιατί αυτοί ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΑΣΙΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, Ο­ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΑΥΤΑΡΧΙ­ΚΗ.

Πρέπει να καταγγείλουμε τις καθυ­στερήσεις της ηγεσίας του Κινέζικου Εργατικού Κράτους. Όλο αυτό δεν είναι συνέπεια των ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕ­ΣΕΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ Η ΑΝΙΣΟΜΕΡΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΗ ΑΝΑ­ΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Η ΟΝΔΟΥΡΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ

Για παράδειγμα εμείς δεν είμαστε σύμφωνοι με την απόφαση της κυβέρνησης του Ταμπαρέ Βάσκες της Ου­ρουγουάης, να μην είναι μέρος της αντιπροσωπείας των προέδρων που ταξίδευσε για να ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΝΔΟΥΡΑ, που είναι δημοκρατία και για τη «μικρή χώρα» (Ουρουγουάη), που για μας βέβαια είναι μεγάλη χώρα, λόγω της ιστορίας της στην ταξική πάλη και τον πολιτισμό. Πιστεύουμε ότι αυτό δεί­χνει έναν τεράστιο περιορισμό και μια ωφελιμιστική αντίληψη για το ιστορικό γίγνεσθαι στο επαναστατικό προτσές της Λατινικής Αμερικής. Κι αυτό δεί­χνει το ανισομερές και συνδυασμένο προτσές, όπου το ανισομερές εκφρά­ζεται στο δίδυμο σχήμα που όρισε το Πλατύ Μέτωπο, σαν υποψήφιους για την προεδρία της χώρας, στις εκλογές του Οκτώβρη, δίδυμο που «ενώνει παλιά αυτοκίνητα με νοοτροπία καπι­ταλιστική», που ανάμεσα στ’ άλλα δεν εφαρμόζει ή και αγνοεί το συνδυασμέ­νο του προτσές, το επαναστατικό πρόγραμμα του Πλατιού Μετώπου (ΠΜ) στο Συνέδριο Ζελμάρ Μικελλίνι, για την επόμενη κυβέρνηση. Η υπερά­σπιση της δημοκρατίας δεν μπορεί ν’ αφεθεί μόνο «στα χέρια του Οργανι­σμού Αμερικανικών Κρατών», ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΡΑ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝ­ΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩ Ν ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, συμπεριλαμβανόμενης αυτής που πολλοί τη θεωρούν «μικρή μου χώρα» και δρουν σύμφωνα μ’ αυτή την αντίληψη, υποτιμώντας την απέναντι στην παγκόσμια ταξική πάλη και τις ανάγκες που προβάλλει η ανά­πτυξη της σοσιαλιστικής επανάστα­σης. Αυτής που στην Ουρουγουάη μερικοί την αρνούνται κι ακόμα χειρό­τερα τη φοβούνται, γιατί σκέφτονται ότι θα χάσουν τα προνόμια τους, την «καλοπέραση» τους. Εμείς είμαστε σίγουροι ότι το 90% του λαού δεν σκέφτεται έτσι, αλλά αντίθετα έχει δείξει σε χιλιάδες περιπτώσεις και δράσεις ότι είναι αλληλέγγυος, κοινο­τικός κι επαναστατικός, ακόμα και σε καταστάσεις «κοινωνικού συντηρητι­σμού». Όταν μιλούσαν για την Ου­ρουγουάη σαν την «Ελβετία της Λατι­νικής Αμερικής», λεγόταν μια αλήθεια πολύ σχετική, γιατί την ίδια στιγμή που αναπτυσσόταν ένα οικονομικό προτσές -ανάμεσα στ’ άλλα μια ανά­πτυξη μεσαίας βιομηχανίας και μια μορφωτική βελτίωση-, σχεδόν τα δύο τρίτα του αγροτικού πληθυσμού, των εργαζομένων στον κάμπο, ζούσαν στην εξαθλίωση, στην κοινωνική και μορφωτική καθυστέρηση, γιατί το αν­θρώπινο ον δεν ζει μόνο με «γκού-λας» (φαγητό), απομονώνοντας το από την κοινωνική και μορφωτική πρόοδο, ώστε να ζει σε μια «μικρή χώρα» και να μην ενοχλεί. Ανάμεσα σ’ αυτή την εικόνα και τις εικόνες αυτών των ηλεκτρονικών ταχυδρομείων στο ιντερνέτ, υπάρχει μια διαφθαρμένη ενότητα.

Πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε με πολλή επιφύλαξη αυτές τις «άθλιες σειρές», όχι μόνο όσο αφορά τις καταγγελίες που κάνουν, αλλά γιατί Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΦΟΠΛΙΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕ­ΝΟΥΣ.

Έχετε ακούσει να βάζω το θέμα της έκτρωσης, με την οποία δεν συμφωνώ, παρά μόνο για περιπτώσεις που την απαιτούν οι κλινικές ανάγκες, για τη σωτηρία της μητέρας, για περιπτώσεις βιασμού, ή για συνθήκες που δημιουργούν μια κατοπινή ζωή ανά­πηρη. Το καπιταλιστικό σύστημα, μαζί με την καθυστέρηση τομέων του πληθυσμού, είναι αυτό που παραμορ­φώνει και κάνει να βγει προς τα έξω ό,τι πιο καθυστερημένο έχει το ανθρώ­πινο ον, Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕ­ΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Τα παιδιά, η αναπαραγωγή, καταντάει ένα οικονομικό γεγονός, όσο κι αν το αρνούνται. Σε τομείς που συνδυάζουν τη φτώχεια με μια μεγάλη μορφωτική καθυστέρηση, υπάρχουν πολλά παι­διά, για να εξασφαλίσουν έτσι τα «γηρατειά» τους, ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΟΤΑΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑΝΑΛΩ­ΝΕΙ. Όπως μας δίδαξε ο δάσκαλος Χ. Ποσάδας «αν δεν παράγεις, είσαι ένα έξοδο, περιττό για το σύστημα». Γι’ αυτό και τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τώρα και οι νέοι -τους οποίους στρέ­φει προς τα ναρκωτικά για να τους βγάλει από τη ζωή, γιατί δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί στον παραγωγι­κό μηχανισμό-, είναι ένα πρόβλημα, ένα φορτίο, για τον καπιταλισμό.

Όλα αυτά τα πράγματα είναι οδυνη­ρά και σκληρά, που πληγώνουν, γιατί

ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ. Αλλά δεν είναι καινούργια. Όταν οι ναζί έκαναν σαπούνι από τα πτώματα των εβραί­ων, των τούρκων, των επαναστατών, των σοσιαλιστών και των κομμουνι­στών, των ελεύθερων στοχαστών το 1940-45, στην πραγματικότητα δεν ήταν για οικονομία, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥ­ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΝ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΡΟΜΠΟΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Σήμε­ρα τι άλλο απ’ αυτό κάνει ο ιμπεριαλι­σμός και οι πολυεθνικές του στον κόσμο; ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, έστω και φτιασιδωμένα, στην Ονδούρα, τη Γουατεμάλα, το Μεξικό, κτλ. Ανθρώπι­να όντα ρομποτοποιημένα, για να παράγουν σε χαμηλό κόστος, χωρίς διαμαρτυρίες. Λένε ότι είναι κύριοι στη δουλειά τους, τη στιγμή που τους κλέβουν τη ζωή, κάνοντας τους να κοιμούνται δίπλα στις μηχανές, μαζί με τα παιδιά τους, κτλ.

Πρόσφατα, ο Πώλ Κρούγκμαν, βρα­βείο Νόμπελ στην οικονομία, είπε: «Η αιτία της κρίσης (παγκόσμιας του καπιταλισμού), δεν είναι χρηματιστι­κή, αλλά ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ: ΠΕΡΙΣΣΕΥ­ΜΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΖΗΤΗΣΗΣ». Δυο φορές «άι σιχτίρι» , όπως λένε τ’ αδέλφια μας οι βενεζολάνοι, αφού τιμούν με νόμπελ γιατί κάποιος ΑΠΛΑ ΕΠΙΒΕ­ΒΑΙΩΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ 01 ΠΟ-ΣΑΔΙΚΟΙ ΛΕΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ 15 ΧΡΟΝΙΑ, σαν ανάλυση και πρόβλεψη γύρω από το ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει μπει σε μια τελική κρίση κι όχι κυκλική.

Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας «Γκαρντέλ, Μαραντόνα, ή Πελέ…», δεν είμαστε ούτε μακράν Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι ή Ποσάδας, παρά ΜΟΝΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑ­ΛΗΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΚΑ­ΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥ­ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ. Έτσι χωρίς αμφιβολία ΑΝΑΛΥΣΑΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑ­ΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΦΤΗ­ΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ: ΣΤΗΝ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩ­ΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ» κι ότι αυτό δεν αφορούσε μόνο τα εργατικά χέρια του προλεταριάτου και το ρόλο του στην παραγωγή, αλλά, με μορφή παράλλη­λη και την εξυπνάδα και την κοινωνική ικανότητα του ανθρώπινου πολιτι­σμού, που μπορεί ήδη να παράγει με μια τεράστια παραγωγικότητα και το σύστημα δεν δημιουργεί «ζήτηση», ή «αγορά με αγοραστική δύναμη» όπως είπαμε χαρακτηριστικά. Αυτό οδηγού­σε στη ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΗ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΓΑ­ΘΩΝ, ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙ­ΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΔΗΜΙ­ΟΥΡΓΗΣΑΝ. Η ιστορία της ανθρωπό­τητας είναι σε αναζήτηση της οικονο­μίας που θα καλύπτει τις ανάγκες της και η κινητήρια δύναμη αυτής της ανα­ζήτησης είναι Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ.

Αυτό είχαμε την ευκαιρία να το εκθέ­σουμε, με ταπεινότητα αλλά και επα­ναστατική αντικειμενικότητα το ανα­γνωρίζουμε, στο 13ο ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕ­ΝΩΝ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ, το οποίο τιμού­με. Τη στιγμή που οι θεωρητικοί της δεκάρας ανέλυαν τον καπιταλισμό και πώς αυτός θα βγει και σε πόσο καιρό από την κρίση, εμείς είπαμε: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. Πρέπει να παλέ­ψουμε ώστε ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑ­ΤΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ, όπως και στην ΕΣΣΔ (τη σημερινή Ρωσία με βάση σοβιετι­κή) γίνεται με άλλη μορφή, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών καταβολών και πολιτικών συνθηκών.

Αποκρούουμε αυτά τα e-mail, δεν τα υποτιμάμε, όπως επίσης αποκρούου­με όλες τις μεθόδους των μυστικών αντεπαναστατικών υπηρεσιών, της CIA, ή όπως αλλιώς λέγεται, που ορ­γανώνουν προβοκατόρικες ομάδες, που στ’ όνομα του σοσιαλισμού δολο­φονούν κοινωνικούς επαναστάτες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ηγέτες. Αυτά τα e-mail έχουν αυτό το στόχο, γιατί πλαστογραφούν την πραγματική διάρθρωση της κοινωνίας που οικοδο­μείται στο Εργατικό Κράτος, τις προό­δους του «ιδιόμορφου» Κινέζικου Ερ­γατικού Κράτους, που μπορεί ν’ αμφι­σβητεί το καπιταλιστικό σύστημα σε πολλούς τομείς της οικονομίας και της παραγωγικής ικανότητας. Πάνω σ’ αυτό έχουμε γράψει ήδη εδώ και 20 χρόνια, ότι η κινεζική ηγεσία θα χρη­σιμοποιούσε τα πλεονεκτήματα και τις προόδους του Εργατικού Κράτους, για να κάνει εμπορικές σχέσεις με τον καπιταλισμό, αλλά μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα μπορέσουν να λύσουν τα βα­σικά προβλήματα, που είναι οι κοινω­νικές σχέσεις, στα πλαίσια της προό­δου που δημιουργεί αυτή η σχεδια­σμένη οικονομία και η ύπαρξη της καθοδήγησης του Κομμουνιστικού Κόμματος, παρά τη γραφειοκρατία. Γι’ αυτό και στηρίξαμε την πολιτική από­φαση που πήρε η κυβέρνηση και το ΚΚ Κίνας στα γεγονότα της Πλατείας Τιεν Αν Μεν.

Ο καπιταλισμός, όπως στην Ονδού­ρα, δείχνει ότι όντας σε αναπόφευκτη πτώση, θα περάσει πάνω από τους ίδιους τους οργανισμούς που έφτιαξε ο ίδιος στις καταβολές του και στη φάση της αστικής ανάπτυξης. Η αστι­κή δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου που εγκαινίασε η Γαλλική Επανάσταση, κατάντησαν σε μια κα­λύτερη ζωή μόνο στην κορυφή του ιμπεριαλισμού και στα ανώτερα στρώ­ματα του συστήματος. Αυτό καταδικά­ζουμε και προτείνουμε να συζητηθεί σε όλο τον πλανήτη, σαν μια επείγου­σα ανάγκη. Το σύστημα οδηγεί την ανθρωπότητα και τη φύση στην κατα­στροφή κι «ο σοσιαλισμός είναι κατά συνέπεια μια αναγκαιότητα της ζωής», όπως είπε ο Χ. Ποσάδας.