Η ΝΕΑ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, Μ’ ΑΥΤΗ.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ «ΑΞΙΟΛΟΓΕΙ» ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ «ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ» ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ.
Η ΠΡΟΣΕΧΗΣ, «ΔΕΥΤΕΡΗ» -ΚΑΙ ΑΜΙΓΗΣ- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΣΕΒΑΣΤΕΙ» ΚΑΜΙΑ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Αυτός έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να το κάνει.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΩΡΙΜΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΟΤΙ ΑΥΤΗ «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ».
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ».
Ο ιμπεριαλισμός, με τα «θεσμικά», κοινοβουλευτικά, εκτελεστικά και δικαστικά πραξικοπήματα προσπαθεί να τον ανατρέψει. Ο ελληνικός λαός και η πρωτοπορία του πρέπει και θα τον στηρίξουν, αλλά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αυτή και μόνο είναι η ταξική πολιτική διαχωριστική γραμμή «Αριστερά-Δεξιά», που ανέφερε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Όσο «καλή» ή «κακή» κι αν είναι η νέα «συμφωνία» των διαπραγματεύσεων της Κυβέρνησης με τους τοκογλύφους δανειστές και τους «θεσμούς» τους, μετά το «κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης» των τελευταίων, στις 15 του Ιουνίου 2017, ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ» ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ. Πολύ περισσότερο όταν αυτές υπογράφονται απ’ αυτό το σύστημα, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής ωρίμανσης των μαζών και της έκφρασής τους σε προοδευτικές κι αριστερές κυβερνήσεις, σε Επαναστατικά κι Εργατικά Κράτη στον κόσμο. Δεν είναι ότι δεν «σέβεται» μόνο τις συμφωνίες, αλλά καθημερινά και ιστορικά, αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά, αντιλαϊκά, φασιστικά και πολεμικά, δεν σέβεται κι αντίθετα καταστρέφει, με κάθε τρόπο, την ίδια τη ζωή της ανθρωπότητας, αλλά και το περιβάλλον της, τη φύση και το σύμπαν. «Αξιολογεί», μετράει, προετοιμάζεται κι ενεργεί με βάση τα συμφέροντά του και τις βάρβαρες «αξίες» του, απαξιώνοντας τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κράτη και έθνη, αλλά και όλους τους λαούς του κόσμου, στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις κι επίσης όλες τις δημοκρατικές, λαϊκές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές λειτουργίες της κοινωνίας. Ακόμα κι αυτές που το ίδιο το σύστημα θέσπισε στη φάση της ανάπτυξής του, πάντα βέβαια σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης των λαών.
Δεν μπορεί να υπάρξει καλή συμφωνία με τον ιμπεριαλισμό, όταν την επιβάλλει, με κάθε τρόπο κι εκβιασμό, αυτός κι όχι η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική, δυαδική, εθνική, τοπική και παγκόσμια ταξική πάλη κι εξουσία. Όσο κι αν δεν είναι μια συμφωνία- «ιδιοκτησία» αυτής της ταξικής πάλης –όπως δεν είναι «ιδιοκτησία» και της τωρινής Κυβέρνησης της χώρας, δηλαδή δεν συμφωνεί μ’ αυτή-, από τη στιγμή που είναι ιδιοκτησία –στα πλαίσια- του καπιταλιστικού συστήματος, που λειτουργεί στη χώρα και που όχι μόνο την επιβάλλει, αλλά και την αθετεί και την ξεπερνάει προς το χειρότερο κάθε στιγμή, στην πράξη γίνεται κακή ιδιοκτησία και προίκα για τη χώρα και το λαό της: «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ» για το λαό, «από το καλό στο καλύτερο» για τον καπιταλισμό. Καλή «συμφωνία» με τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, είναι μόνο αυτή που βρίσκεται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, αυτή δηλαδή που επιβάλλεται στο υπάρχον σύστημα, από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των εργαζομένων και όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Είναι τότε που αντιστρέφεται πραγματικά η πορεία της χώρας, από τη διαρκή επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης, διαφθοράς, φασισμού και πολέμου -με όλα τα μέσα-, που της επιβάλλει το υπάρχον σύστημα, προς τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη, που την οικοδομεί ο ίδιος ο λαός, με την Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη ΛΑΪΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Είναι μόνο μ’ αυτή την ταξική, κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική έννοια και πορεία, που η χώρα και ο λαός της μπορεί να πάει «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ», την ίδια στιγμή που για τον καπιταλισμό θα σημαίνει «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ», μέχρι την κατάργησή του, στη χώρα, στην περιοχή, την ήπειρο και τον κόσμο.
Όταν το τούνελ που περνάει η χώρα είναι σκοτεινό και ζοφερό, γεμάτο από τον βούρκο του καπιταλιστικού συστήματος που κυριαρχεί σ’ αυτή, όσο «φως» κι αν πέσει σ’ αυτό το τούνελ, από μια χαραμάδα που ανοίγει, με τις προσπάθειες της Κυβέρνησης της Αριστεράς, δεν μπορεί να μετατρέψει μια «συμφωνία» με τον ιμπεριαλισμό σε «καλή». Αυτό το φως στο τούνελ δεν μπορεί να είναι παρά μια αναλαμπή κι αυτή θολή και παραμορφωμένη από το σύστημα, τους θεσμούς, τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα και την κομματική, συνδικαλιστική και κυβερνητική γραφειοκρατία, κάθε χώρου κι απόχρωσης. Για να ξεπεράσουμε αυτό το τούνελ και για ν’ «ανοίξει ο δρόμος για την οριστική έξοδο από την κρίση», όπως ανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά τις 15 του Ιούνη, πρέπει να υπάρξει ανυπακοή, ρήξη, ανατροπή και έξοδος από το τούνελ του συστήματος, για να μπορέσει ν’ ανοίξει και να προωθηθεί ο δρόμος της διαρκούς προόδου και ειρήνης της χώρας και του λαού της: με το Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και Πρόγραμμα, την -αμιγή- Κυβέρνηση της Αριστεράς και την Άμεση Λαϊκή Δημοκρατική, Συνταγματική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα και Σοσιαλιστική Επανίδρυση της Ελλάδας. Μόνο έτσι δεν θα μείνουμε στο «διάδρομο» και στην αρχή του «δρόμου που άνοιξε», σημεία από τα οποία, μένοντας στα ασφυκτικά πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, εύκολα και από την πρώτη κιόλας στιγμή θα γυρίσουμε προς τα πίσω.
Με κάθε τρόπο, όπως σε κάθε ιστορικό κοινωνικό προτσές και πολύ περισσότερο στις διαπραγματεύσεις με το σημερινό, «ακραίο», όσο και ακροτελεύτιο, επιθανάτιο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, εκφράζεται η ταξική πάλη και η μικρή ή μεγαλύτερη αντίσταση στις αντιλαϊκές, πολεμικές και φασιστικές επιταγές του. Διαφορετικά γιατί ο ιμπεριαλισμός να κάνει «διαπραγματεύσεις» και να μην επιβάλλει τις επιταγές του χωρίς αυτές , μέσα από τη καθημερινή και βάρβαρη λειτουργία του; Με τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα να λένε συνεχώς «γιες μεν» και με τους ίδιους να είναι μέρος αναπόσπαστο και υποταγμένο αυτής της λειτουργίας, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της δεξιάς και του μαύρου μετώπου δεξιάς-γραφειοκρατίας; Τα «μνημόνια» που υπέγραψαν αυτές οι κυβερνήσεις, χωρίς διαπραγματεύσεις και «βασιλικότεροι του βασιλιά» τρόικας, δεν ήταν παρά η συνεχώς επιδεινούμενη, για το λαό και τη χώρα, συνέχεια αυτής της καθημερινής βάρβαρης λειτουργίας του συστήματος. Τα «προγράμματα-συμφωνίες» που υπέγραψαν οι ιμπεριαλιστές δανειστές, μετά τις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις με την Κυβέρνηση της Αριστεράς, αναγκάστηκαν να το κάνουν, απέναντι στην ταξική αντίσταση του ελληνικού λαού -με κάθε τρόπο εκφρασμένη από την τωρινή Κυβέρνηση, έστω και πολύ περιορισμένα- και γιατί φοβήθηκαν ότι αυτή η ταξική αντίσταση θα γίνει ανυπακοή και ρήξη με το σύστημά τους και τελικά ανατροπή του. Ότι θα σημάνει μια άμεση αριστερή αντικαπιταλιστική στροφή της Κυβέρνησης, που θα την έφερνε σε μεγαλύτερη σχέση με την πολιτική και κοινωνική σοσιαλιστική ωρίμανση των ελληνικών μαζών. Σε μια σχέση, που αν και έχει διαταραχτεί πολύ στα δύο πρώτα χρόνια της Κυβέρνησης της Αριστεράς, η δυναμική της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης στην Ελλάδα και στον κόσμο, βασισμένη στην σοσιαλιστική ωρίμανση των μαζών της χώρας και του κόσμου και τις κατακτήσεις τους, στα 100 πρώτα χρόνια από την πρώτη νικηφόρα ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση, μπορεί, όχι μόνο να την ξαναφέρει στο προηγούμενο επίπεδο, αλλά και να προχωρήσει σε ανώτερο επίπεδο: που σημαίνει τελικά να γίνει Ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!!! Κι αυτό να σημάνει την ταξική αντιστροφή του αντιδραστικού και βάρβαρου ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού πειράματος στη χώρα, γενική δοκιμή του για την εφαρμογή του σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια αντιστροφή και μια άμεση πορεία ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, «πείραμα» και παράδειγμα, Φάρος για όλη την ήπειρο και τον κόσμο. Για μας, το γεγονός ότι το νέο «πρόγραμμα-συμφωνία» της 15 του Ιούνη 2017, σημαίνει ταυτόχρονα, ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τη χρεοκοπία του στόχου του ιμπεριαλισμού και του πολιτικού προσωπικού του στη χώρα, ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς να υπάρχει άμεση Αριστερή Εναλλακτική Λύση σ’ αυτό το επίπεδο, είναι ουσιαστικά το μόνο «καλό» σημείο αυτής της «συμφωνίας».
Μετά τον Α΄ και ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο -από τους οποίους πολέμους το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βγήκε ηττημένο, με τη δημιουργία τόσων και τόσων Εργατικών κι Επαναστατικών Κρατών και κατακτήσεων και με την εμφάνιση της «Παγκόσμιας Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης και Δυαδικής Εξουσίας και Σύγκρουσης Συστήματος ενάντια σε Σύστημα» (Τρότσκι-Ποσάδας)-, κάθε διαπραγμάτευση που κάνει ο ιμπεριαλισμός, ακόμα κι ανάμεσα σ’ αυτόν και σε περιφερειακές κι εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες, ακόμα κι ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες, επηρεάζεται ή/και καθορίζεται από αυτό το σημερινό επίπεδο της ταξικής πάλης και σύγκρουσης. «Ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος και φασισμός, Σοσιαλισμός σημαίνει Πρόοδος και Ειρήνη»: αυτή την αντιπαράθεση και συσχετισμό ενέχει κάθε διαπραγμάτευση και καθορίζεται τελικά από αυτόν, έστω και περιορισμένα, λόγω έλλειψης επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, οργάνωσης και συγκέντρωσης από τη μεριά του ταξικού Επαναστατικού και Σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Αλλά αν δεν υπήρχε η τωρινή ανυψωμένη παγκόσμια, τοπική κι εθνική ταξική πάλη, τότε ο πόλεμος και ο φασισμός –με όλα τα μέσα-, μοναδικά όπλα επιβίωσης, «βιωσιμότητας» του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, θα κυριαρχούσαν παντού.
Όλες οι διαπραγματεύσεις, ανάμεσα στ’ άλλα και κύρια εμποδίζουν αυτή την κυριαρχία του. Είναι γι’ αυτό που όχι μόνο δεν τις χρειάζεται και δεν τις επιδιώκει, αλλά αντίθετα τις καθυστερεί, τις αναβάλει, τις συνοδεύει με κάθε είδους εκβιασμό και απειλή, επιστρατεύοντας ταυτόχρονα όλους τους θεσμούς του και τα ΜΜΕ που καθοδηγεί, για να συκοφαντήσει και να δυσφημίσει τον αντίπαλο. Κι όλοι όσοι διαπραγματεύονται απέναντί του, είναι στην ταξική τους ουσία κι ανεξάρτητα από πρόσωπα και συγκεκριμένες πολιτικές τους, αντίπαλοι στη συγκέντρωση γύρω από τους κύριους πολεμικούς και φασιστικούς στόχους του. Αλλιώς θα υποτάσσονταν «χωρίς πολλά λόγια» και διαπραγματεύσεις, όπως έκανε η δεξιά και το μαύρο μέτωπό της. Αλλά ο ιμπεριαλισμός στη συνέχεια δεν εφαρμόζει καμιά συμφωνία, την ακυρώνει στην πράξη ή/και τυπικά και κυρίως κάνει ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτή, κυρίως προωθώντας τους κύριους πολεμικούς και φασιστικούς στόχους του. Όσες συμφωνίες-αποφάσεις κι αν έχει κάνει στον ΟΗΕ, ο ιμπεριαλισμός, όταν δεν τις έχει επιβάλλει αυτός, τις ακυρώνει είτε στην πράξη, είτε και τυπικά, όπως κάνει τώρα ο φασίστας πολεμοχαρής -γνήσιος εκπρόσωπος, δύο σε ένα (πόλεμος και φασισμός), του ιμπεριαλισμού- Τραμπ, με τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή.
Ο Χ. Ποσάδας μάλιστα, προειδοποίησε ότι «τη στιγμή της πιο μεγάλης διαπραγμάτευσης-συμφωνίας, ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, ο ιμπεριαλισμός θα κάνει τον πόλεμο». Συνεχίζοντας έτσι την ανάλυση και την πρόβλεψη του Λ. Τρότσκι, που απέναντι στην επικίνδυνη κι ολέθρια ηλιθιότητα της σταλινικής γραφειοκρατίας, είχε προειδοποιήσει για την επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού-ναζισμού ενάντια στην ΕΣΣΔ, παρά και ενάντια στα «σύμφωνα μη επίθεσης» της Γερμανίας με τον Στάλιν! Όπως κι έγινε κι ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες που ο Κόκκινος Στρατός, ακολουθώντας την προειδοποίηση του ιδρυτή του Λ. Τρότσκι, ήταν προετοιμασμένος για να συντρίψει τελικά τους ναζί. Το ίδιο κάνει και θα κάνει και ο τωρινός ιμπεριαλισμός και οι «θεσμοί» του, σε σχέση με όλες τις συμφωνίες που κάνει με την Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που αυτές αφήνουν άθικτο το υπάρχον σύστημα κι αυτό που κάνουν δεν είναι παρά μια προσπάθεια –ατελέσφορη πάντα σ’ αυτή τη φάση- να μετριάσουν την κρίση του ελληνικού αλλά και ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού. Όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, κύρια συγκρατώντας τη ριζοσπαστικοποίηση και αριστεροποίηση των Κομμουνιστικών, Σοσιαλιστικών, Αριστερών Κομμάτων της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου, που είχε παροτρυνθεί από τη μεγάλη εκμετάλλευση, καταπίεση, εκβιασμούς, απειλές του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, με συνέπεια κύρια την εξέγερση της βάσης των Κομμάτων της Αριστεράς και της πρωτοπορίας.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σίγουρα κερδίζει χρόνο σαν σύστημα -χρόνο που ιστορικά, ταξικά, κοινωνικά του έχει τελειώσει ήδη-, γιατί κύρια λείπει η Τοπική και Παγκόσμια Πολιτική Επιστημονική Σοσιαλιστική Ηγεσία, η Κομμουνιστική Ηγεσία κι Οργάνωση. Και σαν συνέπεια, κερδίζει χρόνο και μ’ αυτές τις «διαπραγματεύσεις-συμφωνίες». Μ’ αυτές τις «συμφωνίες» κερδίζει χρόνο και η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης και χώρου και η συμβίωση και υποταγή της στο καπιταλιστικό σύστημα. Το ίδιο συμβαίνει εδώ και δεκαετίες και στην Ελλάδα, αλλά και τώρα, με τη γραφειοκρατία, κυβερνητική και κομματική, του ΣΥΡΙΖΑ. Συνολικά όμως το σύστημα χάνει σε αποτελεσματικότητα, όσο αφορά την άμεση και «όταν, όπως και όπου θέλει» εφαρμογή των «ακραίων», «νεοφιλελεύθερων», πολεμικών και φασιστικών επιταγών του. Στο μεταξύ και η παγκόσμια ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη κερδίζει κι αυτή ιστορικό χρόνο και μάλιστα από τον χαμένο, από αυτόν που της ανήκει, αλλά που η γραφειοκρατία των Εργατικών Κρατών και των Κομμάτων της Αριστεράς, έχει κάνει να χαθεί γι’ αυτή την πάλη και τον έχει χαρίσει –συνειδητά- στο καπιταλιστικό σύστημα, για να συμβιώνει μαζί του. Και γι’ αυτό, στο μεταξύ και η ταξική πάλη των λαών, κερδίζει χρόνο, ανάμεσα στ’ άλλα και κύρια, για να οικοδομήσει τη Νέα Επιστημονική Σοσιαλιστική Ηγεσία της.
Καπιταλισμός και γραφειοκρατία βυθίζονται αναπόφευκτα στο βούρκο, τη λάσπη της κρίσης κερδοσκοπίας, υπερ-συγκέντρωσης, αποσύνθεσης και διαφθοράς, του υπάρχοντος συστήματος, προς όφελος της απειροελάχιστης μειοψηφίας της ολιγαρχίας του πλούτου, στον κόσμο και σε κάθε χώρα. Η τωρινή «συμφωνία-πρόγραμμα» της Κυβέρνησης της Αριστεράς μπορεί να μειώνει –προσωρινά- αυτή την κρίση του συστήματος στη χώρα. Αλλά ο μόνος δρόμος για να μειωθεί η κρίση της χώρας και του λαού της, είναι ν’ αντιμετωπιστεί και ν’ απαλλοτριωθεί άμεσα το καπιταλιστικό σύστημα που την προκαλεί και ν’ ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πορεία της χώρας.
«Παίζοντας στο γήπεδο και όχι στην εξέδρα, σύντροφοι, και θα συμβιβαστούμε, και θα λερωθούμε», είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η γραφειοκρατία μετατρέψει –και σίγουρα θα προσπαθήσει να το κάνει- τη «συμφωνία» συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό, σε υποταγή και αφομοίωση με το σύστημα, το «λέρωμα» θα γίνει βύθισή της στο βούρκο του. Αλλά οι εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός και η εργατική, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, οικολογική, αριστερή πρωτοπορία του και τα Κόμματά τους, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία τους, έχουν τη δική τους, ανεξάρτητη, ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική, «σανίδα σωτηρίας» μέσα σ’ αυτό το βούρκο, για να βγουν γρήγορα απ’ αυτόν και να τον εξαφανίσουν, για ν’ «ανοίξουν το δρόμο για την οριστική έξοδο από την κρίση».
Η καταστροφικά ηλίθια γραφειοκρατία, όπως πάντα, πιστεύει ότι το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και οι κερδοσκοπικοί, πολεμικοί και φασιστικοί μηχανισμοί και θεσμοί του, ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Τράπεζα, επιθέσεις, εισβολές και κατοχές, στρατιωτικές ή Δημόσιου Χρέους, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μέχρι το 2060 (!;) Κι ότι στο μεταξύ θα τηρούν και τις όποιες «διαπραγματεύσεις-συμφωνίες», που είναι αποτέλεσμα της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του αντίπαλου στρατοπέδου και του συσχετισμού των δυνάμεων μαζί του! Αλλά αυτή η ταξική πάλη και στρατόπεδο, οι εργαζόμενοι, ο λαός της Ελλάδας όπως όλου του κόσμου, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, δεν αναγνωρίζουν σαν δικό τους κανένα, χιλιοπληρωμένου άλλωστε, «Δημόσιο Χρέος», που δεν είναι παρά άλλος ένας, κύριος, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια και υποταγής των χωρών και των λαών. Αντίθετα απαιτούν «να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα». Αυτά που ο παγκόσμιος και ο ελληνικός καπιταλισμός έκλεβε από την εργασία και υπερεργασία, από το μυαλό και τα χέρια, από το υπέροχο υπέδαφος, έδαφος, θάλασσα και αέρα της Ελλάδας, ακόμα κι από τον πολιτισμό της, αρχαίο, παλιό και νέο, στοιχεία, ανέκαθεν και τώρα, υπεραρκετά όχι μόνο για να μην έχει κανένα «Δημόσιο Χρέος» η χώρα, αλλά αντίθετα να έχει «πλεόνασμα», ικανό για να διανέμει τα αγαθά και τις υπηρεσίες με τη σοσιαλιστική ωριμότητά του κι αλληλεγγύη, «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Έφτανε και φτάνει να μην κλέβεται αυτός ο τεράστιος πλούτος από τη ντόπια και ξένη ολιγαρχία του πλούτου, τον ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του.
Η λεγόμενη «κρίση Χρέους», είναι αποτέλεσμα της γενικής επιθανάτιας κρίσης αποσύνθεσης του συστήματος. Σ΄ αυτή την κρίση συμβάλλει οπωσδήποτε η ταξική πάλη, αντίσταση και κατακτήσεις των λαών, όχι όμως για να ξεπεραστεί και για να «γίνει το Χρέος βιώσιμο», αλλά για να καταργηθεί, να διαγραφτεί και να θαφτεί μια για πάντα κι έτσι μόνο να γίνει η χώρα, η ανθρωπότητα, η φύση και το σύμπαν «βιώσιμα», μέσα από τη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό.
Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να δεχτεί το «παράλληλο πρόγραμμα» και τα «αντίμετρα» της Κυβέρνησης, να σημάνουν διατήρηση του καπιταλιστικού βάρβαρου αντιλαϊκού και πολεμικού φαύλου κύκλου και των ιμπεριαλιστικών «προγραμμάτων» και «μέτρων» στη χώρα. «Παράλληλο Πρόγραμμα» και «Αντίμετρα», δεν είναι ούτε καν το Μίνιμουμ Πρόγραμμα των Εργατικών και Λαϊκών Διεκδικήσεων, Δημοκρατικών, Συνδικαλιστικών, Οικονομικών, Κοινωνικών, Πολιτικών, Πολιτιστικών, έτσι όπως αυτό υπάρχει εδώ και χρόνια κι έχει αποτυπωθεί κι από τα Συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, Οικονομικά το καταργούν άμεσα και Πολιτικά το απομακρύνουν. Χρειάζεται, πρέπει και μπορεί να διαμορφωθεί Άμεσα το Πλατύ Μέτωπο της Αριστεράς, Κομμουνιστικής, Σοσιαλιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής, Εξωκοινοβουλευτικής και η Αμιγής Κυβέρνησή του, που θα καταργήσει Πολιτικά και στην πράξη τη λογική του φαύλου κύκλου «ιμπεριαλιστικών μέτρων-κυβερνητικών αντιμέτρων» και θα υιοθετήσει και θα προωθήσει στην πράξη τη ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΝΙΜΟΥΜ ΑΥΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ: ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ, ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. Είναι μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση που μπορεί και πρέπει να υπάρξει «τέλος των μνημονίων» και τέλος των διαρκών ιμπεριαλιστικών, μνημονιακών ή μη, προγραμμάτων, «συμφωνιών» και δεσμεύσεων και «δίκαιη ανάπτυξη». Ανάμεσα στ’ άλλα, με κρατικοποιημένη και κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο «Αναπτυξιακή Τράπεζα» κι οπωσδήποτε με κανένα ποσοστό του ΑΕΠ και κανένα ποσοστό της Ανάπτυξης της Χώρας (κυνική γαλλική πρόταση για «ρήτρα ανάπτυξης») για αποπληρωμή του Χρέους , με καμιά «έξοδο στις αγορές» του κερδοσκοπικού, τοκογλυφικού, εικονικού και διεφθαρμένου κεφαλαίου και των παραγώγων του. Έξοδος από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και θεσμούς και προώθηση και στήριξη της χώρας στο αντικειμενικό και διαμορφούμενο Τοπικό, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Μέτωπο.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ «ΑΞΙΟΛΟΓΕΙ» ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ «ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ» ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ.
Η ΠΡΟΣΕΧΗΣ, «ΔΕΥΤΕΡΗ» -ΚΑΙ ΑΜΙΓΗΣ- ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΣΕΒΑΣΤΕΙ» ΚΑΜΙΑ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Αυτός έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να το κάνει.
ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΩΡΙΜΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΟΤΙ ΑΥΤΗ «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ».
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ».
Ο ιμπεριαλισμός, με τα «θεσμικά», κοινοβουλευτικά, εκτελεστικά και δικαστικά πραξικοπήματα προσπαθεί να τον ανατρέψει. Ο ελληνικός λαός και η πρωτοπορία του πρέπει και θα τον στηρίξουν, αλλά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αυτή και μόνο είναι η ταξική πολιτική διαχωριστική γραμμή «Αριστερά-Δεξιά», που ανέφερε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Όσο «καλή» ή «κακή» κι αν είναι η νέα «συμφωνία» των διαπραγματεύσεων της Κυβέρνησης με τους τοκογλύφους δανειστές και τους «θεσμούς» τους, μετά το «κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης» των τελευταίων, στις 15 του Ιουνίου 2017, ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ» ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ Σ’ ΑΥΤΕΣ. Πολύ περισσότερο όταν αυτές υπογράφονται απ’ αυτό το σύστημα, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής ωρίμανσης των μαζών και της έκφρασής τους σε προοδευτικές κι αριστερές κυβερνήσεις, σε Επαναστατικά κι Εργατικά Κράτη στον κόσμο. Δεν είναι ότι δεν «σέβεται» μόνο τις συμφωνίες, αλλά καθημερινά και ιστορικά, αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά, αντιλαϊκά, φασιστικά και πολεμικά, δεν σέβεται κι αντίθετα καταστρέφει, με κάθε τρόπο, την ίδια τη ζωή της ανθρωπότητας, αλλά και το περιβάλλον της, τη φύση και το σύμπαν. «Αξιολογεί», μετράει, προετοιμάζεται κι ενεργεί με βάση τα συμφέροντά του και τις βάρβαρες «αξίες» του, απαξιώνοντας τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κράτη και έθνη, αλλά και όλους τους λαούς του κόσμου, στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις κι επίσης όλες τις δημοκρατικές, λαϊκές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές λειτουργίες της κοινωνίας. Ακόμα κι αυτές που το ίδιο το σύστημα θέσπισε στη φάση της ανάπτυξής του, πάντα βέβαια σαν αποτέλεσμα της ταξικής πάλης των λαών.
Δεν μπορεί να υπάρξει καλή συμφωνία με τον ιμπεριαλισμό, όταν την επιβάλλει, με κάθε τρόπο κι εκβιασμό, αυτός κι όχι η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική, δυαδική, εθνική, τοπική και παγκόσμια ταξική πάλη κι εξουσία. Όσο κι αν δεν είναι μια συμφωνία- «ιδιοκτησία» αυτής της ταξικής πάλης –όπως δεν είναι «ιδιοκτησία» και της τωρινής Κυβέρνησης της χώρας, δηλαδή δεν συμφωνεί μ’ αυτή-, από τη στιγμή που είναι ιδιοκτησία –στα πλαίσια- του καπιταλιστικού συστήματος, που λειτουργεί στη χώρα και που όχι μόνο την επιβάλλει, αλλά και την αθετεί και την ξεπερνάει προς το χειρότερο κάθε στιγμή, στην πράξη γίνεται κακή ιδιοκτησία και προίκα για τη χώρα και το λαό της: «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ» για το λαό, «από το καλό στο καλύτερο» για τον καπιταλισμό. Καλή «συμφωνία» με τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, είναι μόνο αυτή που βρίσκεται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, αυτή δηλαδή που επιβάλλεται στο υπάρχον σύστημα, από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των εργαζομένων και όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων στρωμάτων του λαού, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Είναι τότε που αντιστρέφεται πραγματικά η πορεία της χώρας, από τη διαρκή επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης, διαφθοράς, φασισμού και πολέμου -με όλα τα μέσα-, που της επιβάλλει το υπάρχον σύστημα, προς τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη, που την οικοδομεί ο ίδιος ο λαός, με την Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη ΛΑΪΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Είναι μόνο μ’ αυτή την ταξική, κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική έννοια και πορεία, που η χώρα και ο λαός της μπορεί να πάει «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ», την ίδια στιγμή που για τον καπιταλισμό θα σημαίνει «ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ», μέχρι την κατάργησή του, στη χώρα, στην περιοχή, την ήπειρο και τον κόσμο.
Όταν το τούνελ που περνάει η χώρα είναι σκοτεινό και ζοφερό, γεμάτο από τον βούρκο του καπιταλιστικού συστήματος που κυριαρχεί σ’ αυτή, όσο «φως» κι αν πέσει σ’ αυτό το τούνελ, από μια χαραμάδα που ανοίγει, με τις προσπάθειες της Κυβέρνησης της Αριστεράς, δεν μπορεί να μετατρέψει μια «συμφωνία» με τον ιμπεριαλισμό σε «καλή». Αυτό το φως στο τούνελ δεν μπορεί να είναι παρά μια αναλαμπή κι αυτή θολή και παραμορφωμένη από το σύστημα, τους θεσμούς, τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα και την κομματική, συνδικαλιστική και κυβερνητική γραφειοκρατία, κάθε χώρου κι απόχρωσης. Για να ξεπεράσουμε αυτό το τούνελ και για ν’ «ανοίξει ο δρόμος για την οριστική έξοδο από την κρίση», όπως ανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά τις 15 του Ιούνη, πρέπει να υπάρξει ανυπακοή, ρήξη, ανατροπή και έξοδος από το τούνελ του συστήματος, για να μπορέσει ν’ ανοίξει και να προωθηθεί ο δρόμος της διαρκούς προόδου και ειρήνης της χώρας και του λαού της: με το Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και Πρόγραμμα, την -αμιγή- Κυβέρνηση της Αριστεράς και την Άμεση Λαϊκή Δημοκρατική, Συνταγματική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα και Σοσιαλιστική Επανίδρυση της Ελλάδας. Μόνο έτσι δεν θα μείνουμε στο «διάδρομο» και στην αρχή του «δρόμου που άνοιξε», σημεία από τα οποία, μένοντας στα ασφυκτικά πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, εύκολα και από την πρώτη κιόλας στιγμή θα γυρίσουμε προς τα πίσω.
Με κάθε τρόπο, όπως σε κάθε ιστορικό κοινωνικό προτσές και πολύ περισσότερο στις διαπραγματεύσεις με το σημερινό, «ακραίο», όσο και ακροτελεύτιο, επιθανάτιο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, εκφράζεται η ταξική πάλη και η μικρή ή μεγαλύτερη αντίσταση στις αντιλαϊκές, πολεμικές και φασιστικές επιταγές του. Διαφορετικά γιατί ο ιμπεριαλισμός να κάνει «διαπραγματεύσεις» και να μην επιβάλλει τις επιταγές του χωρίς αυτές , μέσα από τη καθημερινή και βάρβαρη λειτουργία του; Με τους πολιτικούς εκπροσώπους του στη χώρα να λένε συνεχώς «γιες μεν» και με τους ίδιους να είναι μέρος αναπόσπαστο και υποταγμένο αυτής της λειτουργίας, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της δεξιάς και του μαύρου μετώπου δεξιάς-γραφειοκρατίας; Τα «μνημόνια» που υπέγραψαν αυτές οι κυβερνήσεις, χωρίς διαπραγματεύσεις και «βασιλικότεροι του βασιλιά» τρόικας, δεν ήταν παρά η συνεχώς επιδεινούμενη, για το λαό και τη χώρα, συνέχεια αυτής της καθημερινής βάρβαρης λειτουργίας του συστήματος. Τα «προγράμματα-συμφωνίες» που υπέγραψαν οι ιμπεριαλιστές δανειστές, μετά τις μακρόχρονες διαπραγματεύσεις με την Κυβέρνηση της Αριστεράς, αναγκάστηκαν να το κάνουν, απέναντι στην ταξική αντίσταση του ελληνικού λαού -με κάθε τρόπο εκφρασμένη από την τωρινή Κυβέρνηση, έστω και πολύ περιορισμένα- και γιατί φοβήθηκαν ότι αυτή η ταξική αντίσταση θα γίνει ανυπακοή και ρήξη με το σύστημά τους και τελικά ανατροπή του. Ότι θα σημάνει μια άμεση αριστερή αντικαπιταλιστική στροφή της Κυβέρνησης, που θα την έφερνε σε μεγαλύτερη σχέση με την πολιτική και κοινωνική σοσιαλιστική ωρίμανση των ελληνικών μαζών. Σε μια σχέση, που αν και έχει διαταραχτεί πολύ στα δύο πρώτα χρόνια της Κυβέρνησης της Αριστεράς, η δυναμική της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης στην Ελλάδα και στον κόσμο, βασισμένη στην σοσιαλιστική ωρίμανση των μαζών της χώρας και του κόσμου και τις κατακτήσεις τους, στα 100 πρώτα χρόνια από την πρώτη νικηφόρα ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση, μπορεί, όχι μόνο να την ξαναφέρει στο προηγούμενο επίπεδο, αλλά και να προχωρήσει σε ανώτερο επίπεδο: που σημαίνει τελικά να γίνει Ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ!!! Κι αυτό να σημάνει την ταξική αντιστροφή του αντιδραστικού και βάρβαρου ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού πειράματος στη χώρα, γενική δοκιμή του για την εφαρμογή του σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Μια αντιστροφή και μια άμεση πορεία ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, «πείραμα» και παράδειγμα, Φάρος για όλη την ήπειρο και τον κόσμο. Για μας, το γεγονός ότι το νέο «πρόγραμμα-συμφωνία» της 15 του Ιούνη 2017, σημαίνει ταυτόχρονα, ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τη χρεοκοπία του στόχου του ιμπεριαλισμού και του πολιτικού προσωπικού του στη χώρα, ν’ ανατρέψουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς, χωρίς να υπάρχει άμεση Αριστερή Εναλλακτική Λύση σ’ αυτό το επίπεδο, είναι ουσιαστικά το μόνο «καλό» σημείο αυτής της «συμφωνίας».
Μετά τον Α΄ και ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο -από τους οποίους πολέμους το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βγήκε ηττημένο, με τη δημιουργία τόσων και τόσων Εργατικών κι Επαναστατικών Κρατών και κατακτήσεων και με την εμφάνιση της «Παγκόσμιας Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης και Δυαδικής Εξουσίας και Σύγκρουσης Συστήματος ενάντια σε Σύστημα» (Τρότσκι-Ποσάδας)-, κάθε διαπραγμάτευση που κάνει ο ιμπεριαλισμός, ακόμα κι ανάμεσα σ’ αυτόν και σε περιφερειακές κι εξαρτημένες καπιταλιστικές χώρες, ακόμα κι ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες, επηρεάζεται ή/και καθορίζεται από αυτό το σημερινό επίπεδο της ταξικής πάλης και σύγκρουσης. «Ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος και φασισμός, Σοσιαλισμός σημαίνει Πρόοδος και Ειρήνη»: αυτή την αντιπαράθεση και συσχετισμό ενέχει κάθε διαπραγμάτευση και καθορίζεται τελικά από αυτόν, έστω και περιορισμένα, λόγω έλλειψης επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, οργάνωσης και συγκέντρωσης από τη μεριά του ταξικού Επαναστατικού και Σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Αλλά αν δεν υπήρχε η τωρινή ανυψωμένη παγκόσμια, τοπική κι εθνική ταξική πάλη, τότε ο πόλεμος και ο φασισμός –με όλα τα μέσα-, μοναδικά όπλα επιβίωσης, «βιωσιμότητας» του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, θα κυριαρχούσαν παντού.
Όλες οι διαπραγματεύσεις, ανάμεσα στ’ άλλα και κύρια εμποδίζουν αυτή την κυριαρχία του. Είναι γι’ αυτό που όχι μόνο δεν τις χρειάζεται και δεν τις επιδιώκει, αλλά αντίθετα τις καθυστερεί, τις αναβάλει, τις συνοδεύει με κάθε είδους εκβιασμό και απειλή, επιστρατεύοντας ταυτόχρονα όλους τους θεσμούς του και τα ΜΜΕ που καθοδηγεί, για να συκοφαντήσει και να δυσφημίσει τον αντίπαλο. Κι όλοι όσοι διαπραγματεύονται απέναντί του, είναι στην ταξική τους ουσία κι ανεξάρτητα από πρόσωπα και συγκεκριμένες πολιτικές τους, αντίπαλοι στη συγκέντρωση γύρω από τους κύριους πολεμικούς και φασιστικούς στόχους του. Αλλιώς θα υποτάσσονταν «χωρίς πολλά λόγια» και διαπραγματεύσεις, όπως έκανε η δεξιά και το μαύρο μέτωπό της. Αλλά ο ιμπεριαλισμός στη συνέχεια δεν εφαρμόζει καμιά συμφωνία, την ακυρώνει στην πράξη ή/και τυπικά και κυρίως κάνει ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτή, κυρίως προωθώντας τους κύριους πολεμικούς και φασιστικούς στόχους του. Όσες συμφωνίες-αποφάσεις κι αν έχει κάνει στον ΟΗΕ, ο ιμπεριαλισμός, όταν δεν τις έχει επιβάλλει αυτός, τις ακυρώνει είτε στην πράξη, είτε και τυπικά, όπως κάνει τώρα ο φασίστας πολεμοχαρής -γνήσιος εκπρόσωπος, δύο σε ένα (πόλεμος και φασισμός), του ιμπεριαλισμού- Τραμπ, με τη συμφωνία για την κλιματική αλλαγή.
Ο Χ. Ποσάδας μάλιστα, προειδοποίησε ότι «τη στιγμή της πιο μεγάλης διαπραγμάτευσης-συμφωνίας, ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, ο ιμπεριαλισμός θα κάνει τον πόλεμο». Συνεχίζοντας έτσι την ανάλυση και την πρόβλεψη του Λ. Τρότσκι, που απέναντι στην επικίνδυνη κι ολέθρια ηλιθιότητα της σταλινικής γραφειοκρατίας, είχε προειδοποιήσει για την επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού-ναζισμού ενάντια στην ΕΣΣΔ, παρά και ενάντια στα «σύμφωνα μη επίθεσης» της Γερμανίας με τον Στάλιν! Όπως κι έγινε κι ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες που ο Κόκκινος Στρατός, ακολουθώντας την προειδοποίηση του ιδρυτή του Λ. Τρότσκι, ήταν προετοιμασμένος για να συντρίψει τελικά τους ναζί. Το ίδιο κάνει και θα κάνει και ο τωρινός ιμπεριαλισμός και οι «θεσμοί» του, σε σχέση με όλες τις συμφωνίες που κάνει με την Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο που αυτές αφήνουν άθικτο το υπάρχον σύστημα κι αυτό που κάνουν δεν είναι παρά μια προσπάθεια –ατελέσφορη πάντα σ’ αυτή τη φάση- να μετριάσουν την κρίση του ελληνικού αλλά και ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού. Όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, κύρια συγκρατώντας τη ριζοσπαστικοποίηση και αριστεροποίηση των Κομμουνιστικών, Σοσιαλιστικών, Αριστερών Κομμάτων της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου, που είχε παροτρυνθεί από τη μεγάλη εκμετάλλευση, καταπίεση, εκβιασμούς, απειλές του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, με συνέπεια κύρια την εξέγερση της βάσης των Κομμάτων της Αριστεράς και της πρωτοπορίας.
Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σίγουρα κερδίζει χρόνο σαν σύστημα -χρόνο που ιστορικά, ταξικά, κοινωνικά του έχει τελειώσει ήδη-, γιατί κύρια λείπει η Τοπική και Παγκόσμια Πολιτική Επιστημονική Σοσιαλιστική Ηγεσία, η Κομμουνιστική Ηγεσία κι Οργάνωση. Και σαν συνέπεια, κερδίζει χρόνο και μ’ αυτές τις «διαπραγματεύσεις-συμφωνίες». Μ’ αυτές τις «συμφωνίες» κερδίζει χρόνο και η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης και χώρου και η συμβίωση και υποταγή της στο καπιταλιστικό σύστημα. Το ίδιο συμβαίνει εδώ και δεκαετίες και στην Ελλάδα, αλλά και τώρα, με τη γραφειοκρατία, κυβερνητική και κομματική, του ΣΥΡΙΖΑ. Συνολικά όμως το σύστημα χάνει σε αποτελεσματικότητα, όσο αφορά την άμεση και «όταν, όπως και όπου θέλει» εφαρμογή των «ακραίων», «νεοφιλελεύθερων», πολεμικών και φασιστικών επιταγών του. Στο μεταξύ και η παγκόσμια ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη κερδίζει κι αυτή ιστορικό χρόνο και μάλιστα από τον χαμένο, από αυτόν που της ανήκει, αλλά που η γραφειοκρατία των Εργατικών Κρατών και των Κομμάτων της Αριστεράς, έχει κάνει να χαθεί γι’ αυτή την πάλη και τον έχει χαρίσει –συνειδητά- στο καπιταλιστικό σύστημα, για να συμβιώνει μαζί του. Και γι’ αυτό, στο μεταξύ και η ταξική πάλη των λαών, κερδίζει χρόνο, ανάμεσα στ’ άλλα και κύρια, για να οικοδομήσει τη Νέα Επιστημονική Σοσιαλιστική Ηγεσία της.
Καπιταλισμός και γραφειοκρατία βυθίζονται αναπόφευκτα στο βούρκο, τη λάσπη της κρίσης κερδοσκοπίας, υπερ-συγκέντρωσης, αποσύνθεσης και διαφθοράς, του υπάρχοντος συστήματος, προς όφελος της απειροελάχιστης μειοψηφίας της ολιγαρχίας του πλούτου, στον κόσμο και σε κάθε χώρα. Η τωρινή «συμφωνία-πρόγραμμα» της Κυβέρνησης της Αριστεράς μπορεί να μειώνει –προσωρινά- αυτή την κρίση του συστήματος στη χώρα. Αλλά ο μόνος δρόμος για να μειωθεί η κρίση της χώρας και του λαού της, είναι ν’ αντιμετωπιστεί και ν’ απαλλοτριωθεί άμεσα το καπιταλιστικό σύστημα που την προκαλεί και ν’ ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πορεία της χώρας.
«Παίζοντας στο γήπεδο και όχι στην εξέδρα, σύντροφοι, και θα συμβιβαστούμε, και θα λερωθούμε», είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν η γραφειοκρατία μετατρέψει –και σίγουρα θα προσπαθήσει να το κάνει- τη «συμφωνία» συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό, σε υποταγή και αφομοίωση με το σύστημα, το «λέρωμα» θα γίνει βύθισή της στο βούρκο του. Αλλά οι εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός και η εργατική, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, οικολογική, αριστερή πρωτοπορία του και τα Κόμματά τους, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία τους, έχουν τη δική τους, ανεξάρτητη, ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική, «σανίδα σωτηρίας» μέσα σ’ αυτό το βούρκο, για να βγουν γρήγορα απ’ αυτόν και να τον εξαφανίσουν, για ν’ «ανοίξουν το δρόμο για την οριστική έξοδο από την κρίση».
Η καταστροφικά ηλίθια γραφειοκρατία, όπως πάντα, πιστεύει ότι το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και οι κερδοσκοπικοί, πολεμικοί και φασιστικοί μηχανισμοί και θεσμοί του, ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια Τράπεζα, επιθέσεις, εισβολές και κατοχές, στρατιωτικές ή Δημόσιου Χρέους, θα συνεχίσουν να υπάρχουν, μέχρι το 2060 (!;) Κι ότι στο μεταξύ θα τηρούν και τις όποιες «διαπραγματεύσεις-συμφωνίες», που είναι αποτέλεσμα της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του αντίπαλου στρατοπέδου και του συσχετισμού των δυνάμεων μαζί του! Αλλά αυτή η ταξική πάλη και στρατόπεδο, οι εργαζόμενοι, ο λαός της Ελλάδας όπως όλου του κόσμου, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, δεν αναγνωρίζουν σαν δικό τους κανένα, χιλιοπληρωμένου άλλωστε, «Δημόσιο Χρέος», που δεν είναι παρά άλλος ένας, κύριος, ιμπεριαλιστικός μηχανισμός συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια και υποταγής των χωρών και των λαών. Αντίθετα απαιτούν «να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα». Αυτά που ο παγκόσμιος και ο ελληνικός καπιταλισμός έκλεβε από την εργασία και υπερεργασία, από το μυαλό και τα χέρια, από το υπέροχο υπέδαφος, έδαφος, θάλασσα και αέρα της Ελλάδας, ακόμα κι από τον πολιτισμό της, αρχαίο, παλιό και νέο, στοιχεία, ανέκαθεν και τώρα, υπεραρκετά όχι μόνο για να μην έχει κανένα «Δημόσιο Χρέος» η χώρα, αλλά αντίθετα να έχει «πλεόνασμα», ικανό για να διανέμει τα αγαθά και τις υπηρεσίες με τη σοσιαλιστική ωριμότητά του κι αλληλεγγύη, «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Έφτανε και φτάνει να μην κλέβεται αυτός ο τεράστιος πλούτος από τη ντόπια και ξένη ολιγαρχία του πλούτου, τον ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του.
Η λεγόμενη «κρίση Χρέους», είναι αποτέλεσμα της γενικής επιθανάτιας κρίσης αποσύνθεσης του συστήματος. Σ΄ αυτή την κρίση συμβάλλει οπωσδήποτε η ταξική πάλη, αντίσταση και κατακτήσεις των λαών, όχι όμως για να ξεπεραστεί και για να «γίνει το Χρέος βιώσιμο», αλλά για να καταργηθεί, να διαγραφτεί και να θαφτεί μια για πάντα κι έτσι μόνο να γίνει η χώρα, η ανθρωπότητα, η φύση και το σύμπαν «βιώσιμα», μέσα από τη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό.
Ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται να δεχτεί το «παράλληλο πρόγραμμα» και τα «αντίμετρα» της Κυβέρνησης, να σημάνουν διατήρηση του καπιταλιστικού βάρβαρου αντιλαϊκού και πολεμικού φαύλου κύκλου και των ιμπεριαλιστικών «προγραμμάτων» και «μέτρων» στη χώρα. «Παράλληλο Πρόγραμμα» και «Αντίμετρα», δεν είναι ούτε καν το Μίνιμουμ Πρόγραμμα των Εργατικών και Λαϊκών Διεκδικήσεων, Δημοκρατικών, Συνδικαλιστικών, Οικονομικών, Κοινωνικών, Πολιτικών, Πολιτιστικών, έτσι όπως αυτό υπάρχει εδώ και χρόνια κι έχει αποτυπωθεί κι από τα Συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, Οικονομικά το καταργούν άμεσα και Πολιτικά το απομακρύνουν. Χρειάζεται, πρέπει και μπορεί να διαμορφωθεί Άμεσα το Πλατύ Μέτωπο της Αριστεράς, Κομμουνιστικής, Σοσιαλιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής, Εξωκοινοβουλευτικής και η Αμιγής Κυβέρνησή του, που θα καταργήσει Πολιτικά και στην πράξη τη λογική του φαύλου κύκλου «ιμπεριαλιστικών μέτρων-κυβερνητικών αντιμέτρων» και θα υιοθετήσει και θα προωθήσει στην πράξη τη ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΜΙΝΙΜΟΥΜ ΑΥΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥΜ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ: ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΣΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ, ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ. Είναι μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση που μπορεί και πρέπει να υπάρξει «τέλος των μνημονίων» και τέλος των διαρκών ιμπεριαλιστικών, μνημονιακών ή μη, προγραμμάτων, «συμφωνιών» και δεσμεύσεων και «δίκαιη ανάπτυξη». Ανάμεσα στ’ άλλα, με κρατικοποιημένη και κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο «Αναπτυξιακή Τράπεζα» κι οπωσδήποτε με κανένα ποσοστό του ΑΕΠ και κανένα ποσοστό της Ανάπτυξης της Χώρας (κυνική γαλλική πρόταση για «ρήτρα ανάπτυξης») για αποπληρωμή του Χρέους , με καμιά «έξοδο στις αγορές» του κερδοσκοπικού, τοκογλυφικού, εικονικού και διεφθαρμένου κεφαλαίου και των παραγώγων του. Έξοδος από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και θεσμούς και προώθηση και στήριξη της χώρας στο αντικειμενικό και διαμορφούμενο Τοπικό, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιπολεμικό και Αντιφασιστικό Μέτωπο.