"ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟΣ" ΑΠΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΙΑ...

«Καθαρή έξοδος» από τα μνημόνια και την επιτροπεία του ιμπεριαλισμού, μπορεί και πρέπει να γίνει μόνο με την έξοδο από το βούρκο της κρίσης αποσύνθεσης και διαφθοράς του καπιταλισμού και το διώξιμο του ιμπεριαλισμού και του πολέμου του. Ξεκινώντας όχι μόνο από την «έξοδο» από τα μνημόνια, αλλά από την αντι-μνημονιακή (κατάργηση όλων των συνεπειών τους) και αντισυστημική πορεία.

Η «αριστερή υπογραφή» σ’ αυτή την έξοδο, πρέπει και μπορεί να σημαίνει αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική «γραφή» και διέξοδο για τη χώρα και το λαό της.

Η κυβερνητική και κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να παρασύρει την Αριστερά, τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, στη «λάσπη» του συστήματος, στην οποία υποτίθεται ότι «μπήκε για να μας ξελασπώσει», αλλά η ίδια αποδείχνει ότι δεν θέλει να βγει ποτέ, ενώ ο λαός και η πρωτοπορία του θέλουν να βγουν για πάντα.

Αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό Μέτωπο και Κυβέρνηση Κομμουνιστών, Σοσιαλιστών και Ριζοσπαστών-Οικολόγων-Εξωκοινοβουλευτικών της Αριστεράς.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό ψευτοδίλημμα και σ’ ένα συγκεκριμένο, επίκαιρο, πραγματικό δίλημμα, που εμείς προσπαθούμε να δούμε, ν’ αναλύσουμε και να δώσουμε τη μοναδική προοδευτική διέξοδο κι επιλογή: την αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική διέξοδο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, για να την προωθήσει, με Διαρκή μορφή, χωρίς οπισθοδρομήσεις, καθυστερήσεις κι ανεκπλήρωτα «στάδια», τη στιγμή που αυτά παραπαίουν μέσα στον καπιταλιστικό βούρκο. Το ιστορικό ψευτοδίλημμα είναι: γραφειοκρατία της «αριστεράς» ή καπιταλισμός. Είναι ψευτοδίλημμα γιατί και οι δύο είναι αντιδραστικοί, διεφθαρμένοι κι αντεπαναστατικοί κι ο ένας στηρίζει τον άλλο, μπροστά στο ενδεχόμενο, ή καλύτερα ειπωμένο και δοσμένο, μπροστά στην ιστορική βεβαιότητα για την ταυτόχρονη εξαφάνισή τους στη σοσιαλιστική προοπτική και οικοδόμηση. Το συγκεκριμένο, επίκαιρο, τωρινό, πραγματικό δίλημμα είναι: Αριστερά, με τα έντιμα, προοδευτικά κι επαναστατικά, σοσιαλιστικά μέλη και στελέχη, αλλά και κοινωνική βάση της, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της, ή Δεξιά και καπιταλισμός, μαζί με όλο το βούρκο του συστήματος και το πολιτικό προσωπικό του.

Καθώς το καπιταλιστικό σύστημα έχει χάσει κάθε κύρος στα μάτια των λαών, που βλέπουν ότι καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός σημαίνουν κρίση αποσύνθεσης, διαφθοράς, πολέμου και φασισμού, αυτό το σύστημα έχει εναποθέσει την υπεράσπισή του στη γραφειοκρατία της «αριστεράς» κάθε απόχρωσης. Που μαζί βέβαια με τους γνήσιους, δεξιούς, πολιτικούς αντιπροσώπους του, προσπαθεί να δείξει ότι «δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά», ενώ η γραφειοκρατία για να δικαιολογηθεί στα μάτια των κοινωνικών βάσεων των Κομμάτων της Αριστεράς, διατυμπανίζει ότι «οι συνθήκες και ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν ευνοούν και δεν επιτρέπουν την κοινωνική αλλαγή». Για όλους αυτούς, δεξιούς, αλλά και γραφειοκράτες «αριστερούς», η παραμονή στα πλαίσια αυτού του συστήματος σημαίνει παρασιτισμός, κερδοσκοπία, τοκογλυφία, διαπλοκή και κάθε είδους υλικά συμφέροντα και μάλιστα αυτά πλέον δεμένα κύρια με την παραγωγή, διακίνηση, χρήση κι εφαρμογή των πολεμικών μέσων και σχεδίων, όπως συμβαίνει τελευταία και στην Ελλάδα: με την απόπειρα για διακίνηση όπλων από τον Καμμένο, αλλά και με την παραχώρηση, από το σύνολο της κυβέρνησης, ακόμα περισσότερων στρατιωτικών βάσεων, ναυπηγείων, θαλασσών, λιμανιών, αεροδρομίων και κάθε είδους διευκολύνσεων στον ιμπεριαλισμό και τα πολεμικά σχέδιά του στην περιοχή και τον κόσμο. Τα απανωτά σκάνδαλα της νοβάρτις (φάρμακα), της ζίμενς, του νουρουάν (ναρκωτικά), της ούμπερ (ταξί), κτλ,, απλά δείχνουν ότι η βάση και το εποικοδόμημα που δημιουργεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά είναι ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, το πολιτικό προσωπικό του και η υπηρέτες του γραφειοκράτες κάθε απόχρωσης. Και ο σημερινός φασισμός τους, που συνηθίζουν να τον αποκαλούν ξεδιάντροπα, όσο και θρασύδειλα, «έλλειμα δημοκρατίας», είναι για να περιορίζει και να καταργεί όπου μπορεί, την ταξική πάλη των εργαζομένων και όλου του λαού, ενάντια σ’ αυτή την κρίση αποσύνθεσης του συστήματος και κύρια ενάντια στην κύρια έκφραση αυτής της κρίσης, ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό του. Όσο κι αν η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη, στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο, δεν επέτρεψε και δεν θα επιτρέψει το «τέλος της ταξικής πάλης και της ιστορίας», που ήταν ο κοινός στόχος καπιταλισμού-γραφειοκρατίας και οι δύο δεν έπαψαν ποτέ και δεν θα πάψουν ποτέ, μέχρι να καταργηθούν, να προσπαθούν να το επιβάλλουν αυτό με κάθε μέσο.

Αλλά ο ελληνικός λαός, όπως άλλωστε και οι λαοί όλου του κόσμου, έχει δείξει, πρέπει, μπορεί και θα ξαναδείξει, πριν, τώρα και πάντα, ότι παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της αριστεράς, επιλέγουν Αριστερά, τόσο όταν αυτή διεκδικεί άμεσα την αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική και Λαϊκή Εξουσία και το σοσιαλισμό, όπως έγινε στην επική αντιφασιστική, αντιπολεμική και αντι-κατοχική πάλη της Εθνικής του Αντίστασης 1940-49, όσο κι όταν διεκδικεί την Κυβέρνηση, για να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός, εδώ και πολλές δεκαετίες, στήριζε κι ανάδειχνε στην καθοδήγηση της χώρας, ακόμα και εκλογικά –πολύ περισσότερο κοινωνικά- το Κόμμα της Αριστεράς, Κομμουνιστικό, Σοσιαλιστικό, Ριζοσπαστικό, που διεκδικούσε αυτή τη μοναδική προοδευτική διέξοδο για τη χώρα. Και άλλαζε αυτό το Κόμμα, όταν η γραφειοκρατία του πρόδιδε τη δική του ωρίμανση, θέληση και πάλη ενάντια στο σύστημα!

Στην προδοσία της Εθνικής Αντίστασης και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ από τη γραφειοκρατία του ΚΚΕ και στην ατολμία αυτού του Κόμματος να διεκδικήσει στη συνέχεια την Κυβέρνηση και την Εξουσία, ο ελληνικός λαός απάντησε με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ, με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» -που παρουσιάστηκε στην αρχή ακόμα και στ’ αριστερά του ΚΚΕ- στη διακυβέρνηση της χώρας. Στη συνέχεια συνέχισε να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του, παρά τις οπισθοδρομήσεις του, αλλά πάντα ενάντια στη δεξιά, με την πολιτική και τακτική εξυπνάδα που διαθέτει ο λαός. Κι όταν παρουσιάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί την Κυβέρνηση της Αριστεράς, μ’ ένα πρόγραμμα και πολιτική που θύμιζε την αρχική περίοδο του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με το οριστικό πέρασμα της γραφειοκρατίας του ίδιου αυτού ΠΑΣΟΚ στο καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ο ελληνικός λαός ανέδειξε αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση.

Αυτό πρώτα πρώτα αποδείχνει ότι η κοινωνική και πολιτική βάση των Κομμάτων της κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΗ ΚΑΙ «ΩΡΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ» (Χ. Ποσάδας) και σε μια Διαρκή πολιτική, κομματική «Κινητικότητα», Κινητοποίηση και Ταξική κι Επαναστατική Πάλη, με όλες τις μορφές της, που συμπεριλαμβάνουν και την αντιγραφειοκρατική πάλη. Είναι γι’ αυτό που απέναντι στην απροετοιμασία, την ατολμία και την τελική προδοσία της γραφειοκρατίας όλων των αποχρώσεων –που στην περίπτωση της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ ήδη διαφαίνεται ολοκάθαρα μέσα σε τρία χρόνια-, ο λαός θ’ απαντήσει και πάλι και με πάλη, με την αναζήτηση και στήριξη ενός νέου σχήματος των Κομμάτων της Αριστεράς και της Κυβέρνησής τους, συνδυάζοντας την αντιδεξιά-αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη με την αντιγραφειοκρατική. Κι αυτό το σχήμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της κομμουνιστικής-σοσιαλιστικής-ριζοσπαστικής-οικολογικής κι εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, παρά κι ενάντια στην αντίσταση, την αντίδραση και την προδοσία των γραφειοκρατιών της. Οι γραφειοκρατίες αυτές από τη μεριά τους, σε διαφορετικό βαθμό κι επίπεδο, προσθετικά και ποιοτικά, αλλά όλες με κοινό στόχο, θα θελήσουν να συνεργαστούν, για να στηρίξουν –ακόμα κι απέχοντας κυβερνητικά- η μια την άλλη κι όλες μαζί να συνεχίζουν να σώζουν το καπιταλιστικό σύστημα, από το οποίο και μόνο άλλωστε μπορούν να τρέφονται και να επιβιώνουν. Αλλά ο ελληνικός λαός θα προσπαθήσει να σπρώξει όπως πάντα στην αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική διέξοδο, που άλλωστε την έχει επιβάλλει κατά καιρούς στα προγράμματα και τους στόχους όλων των Κομμάτων της Αριστεράς, ανεξάρτητα και ενάντια στην συνεχή προδοσία τους από τις γραφειοκρατίες.

Η τελευταία απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει την πλήρη επιβολή της φιλο-καπιταλιστικής γραφειοκρατίας πάνω στο Κόμμα και στις Ιδρυτικές και Συνεδριακές Αποφάσεις του. Δείχνει όχι μόνο την επικράτηση της υποταγής μπροστά στο «δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά», δηλαδή μόνο στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, αλλά και ότι μέσα σ’ αυτό μπορεί να υπάρξει «δίκαιη ανάπτυξη»!, προσπαθώντας ν’ αντιμετωπίσει την ολοκληρωτική και τελική, «δομική» -όπως η ίδια αυτή η απόφαση παραδέχεται, σαν το μοναδικό στοιχείο της που θυμίζει κάτι από ΣΥΡΙΖΑ!- κρίση αυτού του συστήματος. Αυτό που κάνει στην πράξη αυτή η γραφειοκρατία, είναι ν’ αποδέχεται, μετά το λεγόμενο «τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας», τη διαρκή επιτροπεία και μνημόνια του ιμπεριαλισμού -όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, με κυβερνήσεις υποταγμένες στο σύστημα-, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις κερδοσκοπικές τοκογλυφικές, παρασιτικές, εικονικές χρηματιστικές «αγορές» του ιμπεριαλισμού και την παρουσία και ενίσχυση του ιμπεριαλισμού και των πολεμικών βάσεων και σχεδίων του, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, στη χώρα: δηλαδή αποδέχεται περισσότερο καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό – μαζί και περιορισμό των κοινωνικών, πολιτικών, συνδικαλιστικών, ατομικών ελευθεριών, που φτάνουν μέχρι τον εναγκαλισμό με τη φεουδαρχική και σκοταδιστική εκκλησία και την περιουσία της- και ταυτόχρονα θέλει ν’ αντιμετωπίσει την κρίση που όλο αυτό το σύστημα προκαλεί!!! ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ.

Πρόκειται για έναν αρνητικά και καταστροφικά αυτοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο! Είναι αυτό που έχουμε αναλύσει κι απέναντι στη λεγόμενη «κρίση της πολιτικής», την εποχή της ανόδου του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνήσεών του.  Ότι αν υπάρχει «κρίση της πολιτικής» –και υπάρχει- είναι γιατί πρόκειται για μια «πολιτική της κρίσης» του συστήματος κι όχι για μια αντικαπιταλιστική πολιτική, δηλαδή ενάντια στο σύστημα που την προκαλεί. Κι αυτή είναι η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική πολιτική, πρόγραμμα, τακτική, στόχοι και δράση του Ενιαίου και Πλατιού Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, στηριγμένης στα μέλη των Κομμάτων της Αριστεράς και στην ΕΝΙΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ.

Άλλη είναι η φύση και η αντιδημοκρατική διάρθρωση και λειτουργία της αντεπαναστατικής γραφειοκρατίας κι άλλη, ακριβώς η αντίθετη, η φύση και η αμεσο-δημοκρατική διάρθρωση της επαναστατικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, των μελών και των στελεχών κι οπωσδήποτε της βάσης του Κόμματος της Αριστεράς και της επαναστατικής κι αγωνιστικής πρωτοπορίας του, σ’ ένα ενιαίο, διαλεκτικά δεμένο και θετικά αλληλοτροφοδοτούμενο σύνολο, για την προώθηση της Διαρκούς Επαναστατικής Σοσιαλιστικής Πορείας. Της Μεγάλης Πορείας προς την Κυβέρνηση κι από εκεί, πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά, προς τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Σε μια Διαρκή Πορεία, που από οποιοδήποτε καθυστερημένο σημείο κι αν ξεκινάει -όπως αυτό του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού βούρκου στο οποίο έχει βυθιστεί η Ελλάδα, όπως κι όλος ο καπιταλιστικός κόσμος, σ’ αυτή τη φάση της κοινωνικής ιστορίας της ανθρωπότητας, αυτή του τέλους του καπιταλιστικού συστήματος, που αμύνεται μόνο με την αντιλαϊκή επίθεση με όλες της τις μορφές, κύρια με τα όπλα και το φασισμό-, προχωράει, χωρίς ιδιαίτερα «στάδια» που παραμένουν και υποτάσσονται στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά με «σταθερά και γρήγορα -«Διαρκή»- βήματα προς το σοσιαλισμό» (Λένιν-Τρότσκι): Απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών, Κοινωνικοποίηση των Μέσων Παραγωγής και Διανομής, Εργατικός-Κοινωνικός Έλεγχος παντού, Άμεση-Σοβιετική Δημοκρατία.

Όλα τα Κόμματα της Αριστεράς στην Ελλάδα, δικαιώνουν την ύπαρξή τους, υπάρχουν, γιατί στην πορεία τους έχουν αποδεχθεί τουλάχιστον μέρος αυτής της Πορείας, που ευνοεί την παραπέρα προώθησή της. Διαφορετικά εξαφανίζονται, όπως έχει καταγραφεί στην Πολιτική Ιστορία της Ανθρωπότητας. Η γραφειοκρατία, από την κορυφή μέχρι τη βάση αυτών των Κομμάτων, ενταγμένη και υποταγμένη στο σύστημα, τη διαπλοκή και τη διαφθορά του, σαμποτάρει συνειδητά αυτή την Πορεία. Γι’ αυτό είναι πάντα επίκαιρη, τώρα όσο ποτέ πριν και σε όλα τα επίπεδα και «βαθμούς», η Πολιτική Αντιγραφειοκρατική Επανάσταση στο εσωτερικό των Κομμάτων της Αριστεράς, μαζί με την Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Κοινωνική και Πολιτική Επανάσταση. Κι αυτό το συνδυασμένο και επείγον καθήκον, πέφτει κύρια στους ώμους των μελών των Κομμάτων της Αρφιστεράς και της πρωτοπορίας τους.

Η γραφειοκρατία όταν είναι στην αντιπολίτευση εμποδίζει, συγκρατεί κι αποπροσανατολίζει την ταξική κι επαναστατική πάλη, το λαϊκό κίνημα, τη Λαϊκή Αντεπίθεση ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Κι όταν αυτή η ταξική πάλη κάνει μια κατάκτηση σε ανώτερο, πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο, αναδείχνοντας το Κόμμα ή το Μέτωπο της Αριστεράς στην Κυβέρνηση, ακόμα και στην Εξουσία -δες πρώην Εργατικά Κράτη (σοσιαλιστικές χώρες)- η γραφειοκρατία μετατρέπει αυτή την κατάκτηση για να τα βρει με τον καπιταλισμό, τοπικά και παγκόσμια και τελικά να ανατρέψει αυτή την ίδια την Κυβέρνηση-Εξουσία των Κομμάτων της Αριστεράς! Προτιμώντας η γραφειοκρατία την εξασφάλισή της στον καπιταλισμό, παρά την Πορεία προς το Σοσιαλισμό, που εξαφανίζει και τη γραφειοκρατία. Είναι αυτό που συμβαίνει τώρα με τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση, αλλά και με τη γραφειοκρατία κάθε άλλης απόχρωσης, στην αντιπολίτευση. ΑΛΛΑ Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΒΡΙΣΚΕ, ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΕΙ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΙΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ. ΓΙΑΤΙ «Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» (Χ. Ποσάδας).

Η γραφειοκρατία έχει σαν κύριο εχθρό της το ίδιο της το Κόμμα, το ίδιο το Συνδικάτο, την ίδια Πολιτική και Κοινωνική Οργάνωση, μέσα στην οποία αποτελεί το Δούρειο Ίππο του καπιταλισμού και μ’ αυτή την έννοια είναι που αποδείχτηκε σε όλο τον κόσμο και με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι αποτελεί τον πράκτορα αυτού του συστήματος στο εσωτερικού των οργάνων του εργατικού και λαϊκού προοδευτικού, επαναστατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, ένα «εξάμβλωμα… και ατύχημα της ιστορίας» (Λέον Τρότσκι).

Στην Ελλάδα η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε τα ψίχουλα του «ταξικού προσήμου» και των «σκληρών διαπραγματεύσεων», που συνειδητά και προμελετημένα, αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά από τη μεριά της, έφεραν νέα σκληρά μνημόνια και παρατάσεις τους για δεκαετίες και το κυριότερο, μεγαλύτερο βύθισμα στο βούρκο του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ και των πολεμικών τους σχεδίων και δράσεων. Χρησίμευσε ακόμα και σαν γέφυρα για το βύθισμα σ’ αυτό το βούρκο και άλλων χωρών, κύρια των γειτονικών πρώην Εργατικών Κρατών, ενάντια σε όλα τα Συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ κι ενάντια στα μέλη, τα στελέχη και την κοινωνική, πολιτική και εκλογική βάση του, πριν και μετά την άνοδό του στην Κυβέρνηση. Χρησίμευσε ακόμα και σαν αιχμή του πολεμικού ιμπεριαλιστικού δόρατος στην περιοχή, αρχίζοντας από τη στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία, χρησιμοποιώντας, πέφτοντας ή/και συμμετέχοντας η γραφειοκρατία –μέσω π.χ. του Καμμένου- στις οργανωμένες από τον ιμπεριαλισμό προβοκάτσιες, των «8», των «2», των «αερομαχιών», των «ασκήσεων με πραγματικά πυρά», κτλ, που βέβαια αφορούν κι εκτοξεύονται κι από τις δύο εμπλεκόμενες καπιταλιστικές χώρες! Χρησίμευσε επίσης στο να μετατραπεί η ονομασία της ΠΓΔΜ σε όχημα για την ένταξη αυτής της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους πολεμικούς σχεδιασμούς και δράσεις τους! Και όλα αυτά, σε μια χρονική στιγμή όπου ο ιμπεριαλισμός, που αυτή η γραφειοκρατία υπηρετεί, οργανώνει προβοκάτσιες, δολοφονίες και πραξικοπήματα, εμπάργκο, κυρώσεις κι αποκλεισμούς, εμπορικούς και όχι μόνο πολέμους, ενάντια σε όποιον αντιστέκεται στα σχέδιά του, σε όλο τον κόσμο. Οργάνωσε και οργανώνει, όσο ακόμα του απομένουν, τους δολοφόνους «τζιχαντιστές» και όλους τους ανά τον κόσμο δολοφόνους τρομοκράτες των λαών, των λαών της ίδιας της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Οι κύριοι πράκτορές του στη Μέση Ανατολή, οι ηγέτες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας –σύμμαχοι (και «εν όπλοις» του Καμμένου) τώρα της κυβερνητικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ- σκοτώνουν καθημερινά στην Παλαιστίνη και την Υεμένη. Οργάνωσε το πραξικόπημα των «γκιουλενιστών» στην Τουρκία, τη δολοφονία του προέδρου της χώρας Ερντογάν, με το σχέδιο «σκορπιός», στη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα και την εγκατάσταση πραξικοπηματιών «γκιουλενιστών» στη χώρα μας. Οργάνωσε τη δολοφονία των Σκριπάλ στη Βρετανία, για να επιτεθεί και πάλι ενάντια στον Πούτιν και τη Ρωσία, μετά και τις κυρώσεις εναντίον της, στις οποίες συμμετέχει και η κυβερνητική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ. Οργανώνει και προωθεί κυρώσεις, στρατιωτικούς κι εμπορικούς πολέμους ενάντια στη ΛΔ της Κίνας, τη Ρωσία, το Ιράν, τη ΛΔ της Κορέας. Οργάνωσε και οργανώνει όλο αυτό το αντεπαναστατικό, πραξικοπηματικό, φασιστικό, εγκληματικό και πολεμικό φάσμα σε όλες τις γωνιές της γης, όπως ενάντια στη Σοσιαλιστική Κούβα, την Επαναστατική Βενεζουέλα, τις Αριστερές Κυβερνήσεις και Ηγεσίες όλης της Λατινικής Αμερικής, όπως τώρα με την απόφαση για φυλάκιση του Λούλα στη Βραζιλία.

Η γραφειοκρατία, απομακρυσμένη από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των εργαζομένων και του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου λαού, απομακρυσμένη ακόμα κι από τη λειτουργία και τη διάρθρωση της δημοκρατικής λειτουργίας του ίδιου της του Κόμματος, πέφτει αναπόφευκτα στην αντεργατική και αντιλαϊκή, εκμεταλλευτική και καταπιεστική, πολεμική και φασιστική ταξική πάλη του κεφαλαίου, στη φάση της «επιθανάτιας αγωνίας του καπιταλισμού» (Λ. Τρότσκι). Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Είναι γι’ αυτό που κάθε προοδευτική, ταξική επαναστατική και σοσιαλιστική διέξοδος πρέπει αναπόφευκτα να συνδυάζει την αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη, με την αντιγραφειοκρατική. Ακριβώς μέσα από το Μεταβατικό προς το Σοσιαλισμό Πρόγραμμα της Κοινωνικής και Πολιτικής Επανάστασης, δηλαδή των Κοινωνικοποιήσεων και της Άμεσης, Σοβιετικής Δημοκρατίας, καθώς και την ανάλογη κι αναγκαία Στρατηγική, Στόχους, Πολιτική, Τακτική, Οργάνωση και Δράση, για την προώθηση αυτού του Προγράμματος.

Μπορεί και πρέπει το Μέτωπο και η Κυβέρνηση της Αριστεράς, στην Ελλάδα να ξεκινήσουν από την κατάργηση όλων των νόμων και των συνεπειών των μνημονίων και της επιτροπείας και με τη διαγραφή-κοπή του χρέους, που σημαίνει και χρεο-κοπία του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού στη χώρα και μοναδικός τρόπος για να υπάρξει πραγματικά ΕΘΝΙΚΟ ΚΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗ ΧΩΡΑ. Αντίθετα, «αποπληρωμή του χρέους, με ρήτρα ανάπτυξης», σημαίνει διατήρηση κι εμβάθυνση της εξάρτησης της χώρας και του λαού-αποπληρωτή, από το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό κεφάλαιο, με διατήρηση των διαρκών μνημονίων και επιτροπείας του και καμιά ανάπτυξη προς όφελος του λαού! Το Μέτωπο και η Κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει και μπορεί ταυτόχρονα να προχωρήσει άμεσα στην πλήρη απελευθέρωση, απ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές επιβολές και δεσμεύεις, της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης των εργαζομένων και όλου του λαού, με πλήρη συνδικαλιστικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ατομικά δικαιώματα, που σίγουρα, σε συμμαχία με μια τέτοια Κυβέρνηση της Αριστεράς και μαζί με τις νέες, αμεσο-δημοκρατικές μορφές οργάνωσης του κινήματος, θα εξασφαλίζει τη Διαρκή Πορεία προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. Και η λεγόμενη «Συνταγματική Αναθεώρηση» πρέπει και μπορεί να σημάνει Συντακτική Λαϊκή Εθνοσυνέλευση και Σύνταγμα και Επανίδρυση της χώρας, που θα ευνοεί και θα κατοχυρώνει αυτή την Πορεία. Αντίθετα, «αναθεώρηση» του τωρινού Συντάγματος, στα πλαίσια των κανόνων και των επιβολών της ΕΕ και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού, σημαίνει διατήρηση κι εμβάθυνση της επιβολής του υπάρχοντος συστήματος στη χώρα, που περιλαμβάνει ακόμα και φεουδαρχικές μορφές, όπως την ύπαρξη και την εξάρτηση και υποταγή στην εκκλησία, στην αντιδραστική και φασιστική –σίγουρα αντιχριστιανική- ηγεσία της, τη φεουδαρχική-αστική ιδιοκτησία της και το σκοταδισμό της. Ταυτόχρονα μια τέτοια «αναθεώρηση» θα είναι μια αμοιβαία υποστήριξη-συνεργασία των γραφειοκρατιών όλων των αποχρώσεων, σαν αυτή που αποπειράται τώρα, ανάμεσα στη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, ενάντια στις πραγματικές ανάγκες του λαού και της χώρας.

Όλες οι κατακτήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος έγιναν και γίνονται από την ταξική πάλη του, που αναγκάζουν ακόμα και τη γραφειοκρατία και τον καπιταλισμό να κάνουν παραχωρήσεις σ’ αυτό. Ακόμα και τα ψίχουλα του «ταξικού προσήμου» στα εφαρμοζόμενα ιμπεριαλιστικά μνημόνια, οφείλονται στην πολιτική κατάκτηση της Κυβέρνησης της Αριστεράς από αυτό το κίνημα. Όπως όμως έχουμε αναλύσει, η γραφειοκρατία αυτής της Κυβέρνησης αντάλλαξε αυτά τα ψίχουλα με το μεγαλύτερο βύθισμα της χώρας στον καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό βούρκο, τοπικά και παγκόσμια. Αλλά η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη αυτού του κινήματος και οι κατακτήσεις του, είναι αυτό που συνεχίζεται αδιάκοπα, Διαρκώς κι είναι αυτή που καθόρισε, καθορίζει και θα καθορίσει τελικά τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα. Στηριγμένη στον παγκόσμια ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις σε όλο τον κόσμο, που παρά τη γραφειοκρατία παραμένουν ζωντανές, κύρια στο Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Κίνας, σε όλα τα Εργατικά Κράτη, αλλά επίσης -κι εκεί κύρια- στην πρώην ΕΣΣΔ. Είναι σ’ αυτές τις κατακτήσεις που πρέπει και μπορεί να στηριχτεί το Ενιαίο Αντιιμπεριαλιστικό και Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο στη χώρα, την περιοχή, την ήπειρο και τον κόσμο.