ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ

ΟΙ νεοαποικιοκρατικές «ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ» ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ (κυβερνητική και κομματική) ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ (ΕΕ-ΔΝΤ, χρηματιστικό κεφάλαιο-χρέος και ένοπλο τμήμα τους, με ΝΑΤΟ και στρατιωτικές βάσεις) δεν θα γίνουν ποτέ «ιδιοκτησία» του ελληνικού λαού και της Αριστεράς, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της, που έχει περάσει ανοιχτά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Μ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, με βάση την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική διέξοδο-πρόγραμμα

Στη φάση του ιμπεριαλισμού, της συνεχώς επιταχυνόμενης ολοκληρωτικής και τελικής κρίσης αποσύνθεσης, φασισμού και πολέμου του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, οι «συμφωνίες» που γίνονται με τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο «είναι για ν’ αλλάζουν, όταν αλλάζουν οι συνθήκες», όπως ίσχυε πάντα στην πολιτική ιστορία, εδώ και εκατονταετίες, όχι μόνο «είναι για να μην τηρούνται», όπως ισχύει στην πράξη με την εμφάνιση του ιμπεριαλισμού, αλλά και καθημερινά και περισσότερο «είναι για ν’ ανατρέπονται άμεσα», αφού άλλωστε με κάθε τρόπο άμεσα τις ανατρέπει και τις χρησιμοποιεί προς όφελός του ο ιμπεριαλισμός. Ακριβώς γι’ αυτό, το προοδευτικό ζητούμενο της ανθρωπότητας είναι αυτό, δηλαδή την ανατροπή αυτών των «συμφωνιών», να την κάνει η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στην κάθε χώρα, περιοχή, ήπειρο και παγκόσμια.

Έτσι κι αλλιώς ο ιμπεριαλισμός δεν έχει καμιά ανάγκη για «συμφωνίες» και πολύ περισσότερο με το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο, αφού όπου και όταν μπορεί επιβάλλει με κάθε τρόπο την αντιλαϊκή, εγκληματική, φασιστική και πολεμική πολιτική του. Όταν κάνει «συμφωνίες» είναι γιατί, είτε τις κάνει στο εσωτερικό του δικού του στρατοπέδου, για να συγκεντρώσει και να ενισχύσει τις δυνάμεις του, είτε του επιβάλλονται από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων απ’ αυτόν λαών και εθνών. Και στις δύο περιπτώσεις είναι αυτή η ταξική πάλη, που γράφει και την ιστορία των «συμφωνιών, όπως και όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, ακόμα και οι συμφωνίες στο εσωτερικό του ιμπεριαλισμού, γίνονται επειδή εντείνεται και βαθαίνει η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των λαών –παρά τις παροδικές οπισθοδρομήσεις εξαιτίας των προδοσιών της γραφειοκρατίας κάθε απόχρωσης-, στην προσπάθειά του να συγκεντρωθεί κάθε φορά και περισσότερο ο ιμπεριαλισμός, γύρω από τον πόλεμο και το φασισμό, ενάντια στην ανθρωπότητα. Άλλωστε είναι αυτό το μέσο που χρησιμοποιεί ανάμεσα στ’ άλλα και για να μειώνει τις κάθε είδους οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις στο εσωτερικό του. Τέτοιες είναι οι συμφωνίες που έγιναν πρόσφατα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, με σκοπό μόνο και μόνο την πολεμική προετοιμασία ενάντια στην ανθρωπότητα, με άμεσο στόχο την «περικύκλωση της Ρωσίας», που σαν ακατάβλητη κατάκτηση της Ρώσικης Σοσιαλιστικής Επανάστασης και παρά την προδοσία της γραφειοκρατίας της, παραμένει, μαζί με το Εργατικό Κράτος της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας, κύριος υπερασπιστής αυτής της ανθρωπότητας. Τέτοια συμφωνία επίσης στο εσωτερικό του ιμπεριαλισμού είναι η «συμφωνία των Πρεσπών», που παρά το ότι είναι ανάμεσα σε δύο γειτονικές καπιταλιστικές χώρες -που έχουν ανάγκη από μια πραγματική συμφωνία για αλληλοσεβασμό, ειρήνη, συνεργασία, «συνανάπτυξη»-, αυτή έγινε με βάση το ιμπεριαλιστικό και αποικιοκρατικό «διαίρει και βασίλευε». Δηλαδή αφού ο ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι, διαίρεσαν τις δύο χώρες, την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, μετά την ιμπεριαλιστική και πολεμική διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με την οποία –και με την ΓΔΜ σαν Ομόσπονδο κομμάτι της- ζούσαν χωρίς διαμάχες και συγκρούσεις κι αντίθετα έζησαν και με την κοινή πάλη τους ενάντια στο ναζιφασισμό και την ιμπεριαλιστική κατοχή, τώρα τις βάζουν να «συμφωνήσουν», για να βασιλεύσουν αυτοί πάνω σ’ αυτές, σαν προτεκτοράτα τους και για να ενισχύσουν το ΝΑΤΟ και τις πολεμικές προετοιμασίες, επιθέσεις και νέες κατοχές του. Το ίδιο θέλουν να κάνουν με όλα τα δυτικά Βαλκάνια, με πλήρη «συμφωνία» της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ (κυβερνητική και κομματική) και της σοσιαλδημοκρατίας της ΠΓΔΜ! Τέτοιο προτεκτοράτο θέλει να μετατρέψει αυτή η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα κι έχει την ξεδιαντροπιά να μιλάει για «κυριαρχία» απέναντι στη Ρωσία και να απελαύνει Ρώσους διπλωμάτες!

Τέτοιες «συμφωνίες» στο εσωτερικού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, το σύστημα αυτό τις «τηρεί», όσο δεν τις «ανατρέπει», για να τις επεκτείνει, να τις αναδιαρθρώσει και να τις βαθύνει περισσότερο προς όφελός του κι ενάντια στην προοδευτική ανθρωπότητα και την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις της. Ταξικά αντίθετα, τις «συμφωνίες» που κάνει αναγκαστικά ο ιμπεριαλισμός με αυτή την προοδευτική ανθρωπότητα, με την πάλη της, με τους ταξικούς συμμάχους της και τους υπερασπιστές της, ποτέ δεν τις τηρεί και τις ανατρέπει και τις κάνει μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο και να προετοιμαστεί καλύτερα για τον ολόπλευρο αντιλαϊκό πόλεμο και το φασισμό του. Το ίδιο κάνει και πρέπει να κάνει το προοδευτικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο της ανθρωπότητας, δηλαδή να μην τις τηρεί και να τις ανατρέπει, μόλις άμεσα κερδίσει χρόνο για να προετοιμαστεί και να κάνει τον επαναστατικό πόλεμο και τη λαϊκή δημοκρατική, σοβιετική και σοσιαλιστική επανάσταση, , στη «ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ» (Χ. Ποσάδας),  έτσι όπως αυτή η σύγκρουση άρχισε, συνεχίστηκε και θα τελειώσει με το θρίαμβο του σοσιαλισμού, μετά τη νικηφόρα Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Συνεχίζοντας τον Τρότσκι, που είχε προειδοποιήσει και προετοιμάσει την ΕΣΣΔ, –κι όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, μέσω του Κόκκινου Στρατού που ο ίδιος είχε οργανώσει- την ΕΣΣΔ, απέναντι στην ηλίθια όσο κι επικίνδυνη όπως αποδείχτηκε «συμφωνία» της σταλινικής γραφειοκρατίας με τη ναζιστική Γερμανία, πριν αυτή στην αμέσως επόμενη «μέρα», σε λίγους μήνες, εισβάλλει στην ΕΣΣΔ κι έτσι το Εργατικό Κράτος με τον Κόκκινο Στρατό της σώσει την ΕΣΣΔ, ο Χ. Ποσάδας, προειδοποίησε και προετοίμασε την ανθρωπότητα με την ανάλυση-συμπέρασμά του, ότι «Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΕΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ» ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ», ανατρέποντας αυτές τις «συμφωνίες κι έτσι να βρει απροετοίμαστα τα Εργατικά Κράτη και την ανθρωπότητα. Εμείς τώρα, προσπαθώντας να συνεχίσουμε τους Τρότσκι-Ποσάδας, αναλύουμε και ταυτόχρονα χαιρετίζουμε το γεγονός ότι Κίνα-Ρωσία-Βόρεια Κορέα-Κούβα, κάνουν «συμφωνίες» με τον ιμπεριαλισμό, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο και να συνεχίσουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν την επανάσταση. Έχοντας οι ηγεσίες τους μάθει από τον Λένιν και τον Τρότσκι και τη «συμφωνία» τους με τον ιμπεριαλισμό στο Μπρεστ Λιτόφσκ –και τη γρήγορη ανατροπή της και συνέχιση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην ΕΣΣΔ- κι απορρίπτοντας τις μεταπολεμικές «συμφωνίες» της σταλινικής γραφειοκρατίας με τον ιμπεριαλισμό, για προδοσία της επανάστασης στην Ευρώπη και τον κόσμο, για διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και των Σοβιέτ και για «μοίρασμα του κόσμου» και «συνύπαρξη» ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό! Μεταπολεμικές «συμφωνίες» που ο ιμπεριαλισμός τις ανέτρεψε μέσα σε λίγα χρόνια και η σταλινική γραφειοκρατία και οι επίγονοί της, έχοντας περάσει ανοιχτά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, διέλυσαν το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» και πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα και τον συνδράμουν στα πολεμικά και φασιστικά σχέδιά του, είτε άμεσα με την πράξη τους, είτε σεχτάρια με την απραξία τους!

Εξαρτάται δηλαδή από τις ηγεσίες που αντιπροσωπεύουν το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο σ’ αυτές τις «συμφωνίες» που αυτό επιβάλλει στον ιμπεριαλισμό, η βραχυπρόθεσμη και μεσο-μακροπρόθεσμη «τήρησή» τους ή μη. Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες που είναι, είτε από τα πριν, είτε στη συνέχεια, διατεθειμένες να τις «τηρήσουν» (πράγμα που μπορεί να γίνει μόνο με την προδοσία της επανάστασης, που στο μεταξύ συνεχίζεται από τους εκμεταλλευόμενους λαούς και έθνη), τις κάνουν για να συγκρατήσουν αυτή την επανάσταση στα δικά τους υλικά συμφέροντα κάστας(ή/και τάξης στις καπιταλιστικές χώρες). Οι ηγεσίες –ακόμα και γραφειοκρατικές- που βρίσκονται κάτω από την πίεση του αντικειμενικού και υποκειμενικού (στο επίπεδο της επαναστατικής, κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής και αριστερής πρωτοπορίας και κομματικών στελεχών και μελών) ταξικού, επαναστατικού και σοσιαλιστικού προτσές και κατακτήσεων και δέχονται -ή αναγκάζονται να δεχτούν- αυτό το προτσές, δεν συγκρατούν και δεν σταματάνε -ή δεν κατορθώνουν να το κάνουν- την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση. Τέτοιες για παράδειγμα είναι οι τωρινές ηγεσίες της Κίνας, της Ρωσίας, της Βόρειας Κορέας και της Κούβας, όπως αποδείχτηκε με τις τελευταίες «συμφωνίες» που επέβαλαν στον ιμπεριαλισμό. Ο τελευταίος τις ανατρέπει άμεσα από τη δική του αντιδραστική, αντεπαναστατική, αντιλαϊκή, πολεμική και φασιστική σκοπιά και στόχους κι αυτές οι ηγεσίες τις ανατρέπουν από τη σκοπιά και τους στόχους της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, ακόμα κι αν δεν τους επιδιώκουν άμεσα οι ίδιες –σίγουρα οι γραφειοκρατικές-, αλλά τουλάχιστον δεν τους εμποδίζουν και αντίθετα τους διευκολύνουν. Αυτές οι ηγεσίες ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ Ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ (άμεσα τουλάχιστον) ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟΧΩΝ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις εκλογές του Γενάρη του 2015 διακηρύσσοντας προεκλογικά «θα σχίσουμε τα μνημόνια» και «θα ζητήσουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», ενώ στην Πολιτική Απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου του τον Ιούλιο του 2013, είχε προαναγγείλει ότι στόχος του είναι «…η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» συνιστούν άξονες της εξωτερικής μας πολιτικής. Ο αγώνας για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό διατηρεί για τον ΣΥΡΙΖΑ την προτεραιότητά του και συνδέεται στενά με τους αγώνες για τη δημοκρατία…». Όλα αυτά σήμαιναν «μη τήρηση των συμφωνιών» που είχαν κάνει οι κυβερνήσεις της δεξιάς και του Μαύρου Μετώπου με τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα για τα μνημόνια και το χρέος σήμαινε άμεση ανατροπή τους. Υπήρχε όλο το δικαίωμα και το καθήκον να γίνει αυτό, με κύριο παράγοντα στην «αλλαγή των συνθηκών για τη μη τήρηση των συμφωνιών», την αλλαγή της Κυβέρνησης και τη νίκη της Αριστεράς, που γι’ αυτό ο ελληνικός λαός της έδωσε αυτή την εκλογική νίκη. Αλλά όλα αυτά δεν τα έκανε στη συνέχεια η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί, είτε αυτή, -παρά κι ενάντια στη θέληση της κοινωνικής κι εκλογικής βάσης του Κόμματος, αλλά και της πλειοψηφίας των στελεχών και μελών του-, από την αρχή δεν το επιδίωκε, αλλά το ανήγγειλε προεκλογικά, γνωρίζοντας τη «σοσιαλιστική ωρίμανση των ελληνικών μαζών» (Χ. Ποσάδας) και την άμεση οικονομική, πολιτική και κοινωνική θέληση και πάλη τους ενάντια στα μνημόνια και το χρέος και ήδη από παλιά ενάντια στο ΝΑΤΟ, τους Αμερικάνους και τις Βάσεις του Θανάτου, έτσι όπως εκφραζόταν συνεχώς στη χώρα από την καθημερινή και ιστορική ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη, ακόμα και εκλογικά εκφρασμένη πολλές φορές, αλλά κύρια στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης, στους δρόμους και τις πλατείες, άμεσα προεκλογικά το 2011-15 («αγανακτισμένοι, κτλ), ενάντια στο Μαύρο Μέτωπο που κυβερνούσε. Είτε γιατί στην ηγεσία, κυβερνητική και κομματική, του ΣΥΡΙΖΑ, επιβλήθηκε η γραφειοκρατία, που πάντα χωμένη στο βούρκο του συστήματος που κλήθηκε να κυβερνήσει και χωρίς καμιά επέμβαση της επαναστατικής δημοκρατικής λειτουργίας των οργάνων του κυβερνητικού τώρα Κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του, έδειξε γρήγορα –σε τρία χρόνια!- την πραγματική φιλοκαπιταλιστική κι αντεπαναστατική φύση της, στηριγμένη πάντα στη συμβίωση με το σύστημα και τα υλικά προνόμια που αυτό της παραχωρεί. Αυτή η τελευταία εκδοχή αποδείχτηκε μέσα σε λίγους μήνες, όταν το νέο λαϊκό συντριπτικό «ΟΧΙ» στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, έτσι όπως καταγράφτηκε στο Δημοψήφισμα του Ιούλη 2015, η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ το υπέταξε στις δικές της επιδιώξεις συμβίωσης και παρασιτισμού στα πλαίσια των «διαπραγματεύσεων» και των «συμφωνιών» με τον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του, ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ.

Εμείς, συνεπείς με όσα αναλύουμε παραπάνω, λέμε και σ’ αυτή την περίπτωση, ότι τόσο το «τρίτο μνημόνιο», όσο ακόμα και η πρόσφατη «συμφωνία» για το χρέος, είναι αποτέλεσμα του ταξικού συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα στη διαρκή πάλη του ελληνικού λαού,  με πρόσφατο αποκορύφωμα αυτό το «ΟΧΙ» από τη μια και τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό-γραφειοκρατία ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Αν δεν υπήρχε αυτή η πάλη του λαού κι αν αυτός δεν είχε κάνει μια εκλογική-πολιτική κατάκτηση τεράστια, ν’ αναδείξει την Αριστερά στην Κυβέρνηση κι αν είχε παραμείνει το Μαύρο Μέτωπο στην κυβέρνηση, ο ιμπεριαλισμός θα επέβαλε τους πολύ πιο αντιλαϊκούς, αντιδημοκρατικούς και νεοαποικοκρατικούς στόχους του, αυτούς που εφαρμόζει παντού, είτε με «συμφωνίες» είτε κύρια χωρίς αυτές, μέσα από την καθημερινή κι εντεινόμενη κερδοσκοπική και παρασιτική λειτουργία του και την ολομέτωπη επίθεση ενάντια σε όλους τους λαούς και έθνη, ανάμεσα στ’ άλλα και κύρια με το λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό, σε όλο του το μεγαλείο. Αυτό άλλωστε θα προσπαθήσει να κάνει και στην περίπτωση της Ελλάδας κι από εδώ και μετά κι απέναντι σ’ αυτές τις «συμφωνίες», μη τηρώντας τες και μάλιστα άμεσα, «επί τα χείρω»: μέσα από νέους εκβιασμούς, απειλές, επεμβάσεις κι επιθέσεις κάθε είδους, ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΚΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ «ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟ», ΚΑΘΕ «ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ», «ΤΑΞΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ» και «ΑΝΤΙΜΕΤΡΑ» και με νέα αυξημένα επιτόκια δανεισμού, όπως με τις λεγόμενες «επενδύσεις» σε ομόλογα, από τα οποία το δανειστικό χρηματιστικό κεφάλαιο θα αποκομίζει νέα τοκογλυφικά κέρδη, μέσα από το συνεχώς έτσι διογκούμενο χρέος. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ «ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ» ΓΙΑ «ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΙΛΙΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΥ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ «ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ», ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Το αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό «ΟΧΙ» το διαπραγματεύτηκε και το πούλησε η γραφειοκρατία στον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο και κύρια στον οικονομικό τομέα, όσο στον στρατιωτικό και πολεμικό, δίνοντας ταυτόχρονα γη και ύδωρ σε όλα τα ένοπλα τμήματά του.

Όπως έχουμε αναλύσει ήδη, αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πήρε ψίχουλα από τον ιμπεριαλισμό στον οικονομικό τομέα –που κι αυτά άλλωστε δεν πρόκειται στον τελικό λογαριασμό και στην πραγματικότητα να φτάσουν ποτέ στο λαό, κάτω από το υπάρχον σύστημα και μ’ αυτή την κυβέρνηση της διαχείρισής του- κι έδωσε τα πάντα στον ιμπεριαλισμό, στον στρατιωτικό-πολεμικό τομέα. Αυτή η κυβέρνηση τήρησε τα δύο πρώτα ιμπεριαλιστικά μνημόνια που είχαν «συμφωνηθεί» με το Μαύρο Μέτωπο, στην πράξη μετατρέποντάς τα σε δική της «ιδιοκτησία». Στη συνέχεια το τρίτο ιμπεριαλιστικό μνημόνιο που υπέγραψε η ίδια, διακήρυξε ότι «δεν είναι δική της ιδιοκτησία», στην προσπάθειά της να συγκρατήσει και ν’ αποπροσανατολίσει την πάλη του λαού –που ποτέ δεν έκανε και δεν θα κάνει δική του «ιδιοκτησία» αυτές τις «συμφωνίες»-μνημόνια-, με ψεύτικες ελπίδες, για «αντίμετρα». Στην ουσία του, όχι μόνο το έχει τηρήσει στην πράξη, αλλά και η τελευταία «συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους», για τη λεγόμενη «βιωσιμότητα» του χρέους, με ισχύ μέχρι το 2060, ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε από αυτή την κυβέρνηση σαν «μη δική της ιδιοκτησία». Είναι τόση η ηλιθιότητα –μαζί με τη βαρβαρότητά τους- του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας, ώστε πιστεύουν ότι αυτή η «συμφωνία» θα τηρηθεί, ενάντια στο λαό, για 42 ακόμα χρόνια!

Σημασία λοιπόν δεν έχουν αυτές καθαυτές οι συμφωνίες, αλλά το ανάμεσα σε ποιους συνάπτονται. Ο ιμπεριαλισμός έτσι κι αλλιώς τις κάνει μόνο και μόνο για να κερδίσει χρόνο και προς όφελός του, ενώ το προοδευτικό, ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, δεν έχει ακόμα την επαναστατική, επιστημονική σοσιαλιστική, μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία, τοπικά και παγκόσμια, που θα το αντιπροσωπεύσει επαναστατικά και θα συνάψει προς όφελός του και για να κερδίσει χρόνο, για να προετοιμάσει καλύτερα την ανατροπή του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού και να προωθήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση. Οι υπάρχουσες και οι νέες ηγεσίες αυτού του στρατοπέδου, πρέπει και μπορούν να προχωρήσουν στην έκφραση και γνήσια αντιπροσώπευσή του και σ’ αυτές τις «συμφωνίες». Στη σημερινή φάση της ιστορίας, έτσι όπως ο ιμπεριαλισμός δεν έχει ανάγκη από καμιά «συμφωνία» για να προωθεί τον αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο και φασισμό του, σαν το μοναδικό μέσο επιβίωσής του, «βιωσιμότητάς» του, έτσι και το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, δεν έχει ανάγκη από καμιά «συμφωνία» με τον ιμπεριαλισμό, στο βαθμό που οργανώνει τη δική του τοπική και παγκόσμια επαναστατική κι επιστημονική σοσιαλιστική ηγεσία, το Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή (Χ. Ποσάδας), το Τοπικό και Παγκόσμιο Αντικαπιταλιστικό-Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και Κυβέρνησή του και την ταυτόχρονη πάλη για τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό. 

Κι έτσι κι αλλιώς και σε κάθε περίπτωση, αυτή η σοσιαλιστική-κομμουνιστική ηγεσία, πρέπει και μπορεί να παλέψει ταυτόχρονα και ενάντια στη γραφειοκρατία της Αριστεράς κάθε απόχρωσης και για το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς κάθε απόχρωσης, στο δρόμο προς τη μοναδική προοδευτική διέξοδο για κάθε χώρα και τον κόσμο, που είναι ο σοσιαλισμός.

Η οικοδόμηση ενός τέτοιου Μετώπου της Αριστεράς, Κομμουνιστικής, Σοσιαλιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής, Εξωκοινοβουλευτικής και της επόμενης κυβέρνησής του, είναι τόσο αναγκαία και δυνατή, όσο και επείγουσα, εκτός των άλλων γιατί όλα δείχνουν ότι η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ στρώνει το έδαφος, ακόμα και προμελετημένα από τη μεριά ενός τομέα της, για την επιστροφή του Μαύρου Μετώπου στην κυβέρνηση, παρόλο που ο ελληνικός λαός, τα ίδια τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο η κοινωνική βάση του και η ταξική, επαναστατική, σοσιαλιστική και κομμουνιστική πρωτοπορία, θα κάνουν το παν για να το αποτρέψουν. Και το ελάχιστο άμεσο πρόγραμμα αυτού του Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι η «μη τήρηση» καμιάς «συμφωνίας» που υπέγραψε το Μαύρο Μέτωπο και η τωρινή κυβέρνηση με τον ιμπεριαλισμό και η τήρηση όλων των αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών αποφάσεων του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και των προεκλογικών (της πρώτης εκλογής) δεσμεύσεών της, όπως αυτές που αναφέρουμε πιο πάνω και με βάση τις οποίες τον ψήφισε ο ελληνικός λαός και η γραφειοκρατία του τον πρόδωσε.

Η πρόσφατη συμφωνία που υπογράφτηκε ανάμεσα στις Κυβερνήσεις της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, θα μπορούσε να έχει μια σημασία για την ειρήνη, τη συνεργασία και την πρόοδο των δύο χωρών, μόνο σαν μέρος της επαναστατικής δημοκρατικής πορείας τους σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση, προς το Επαναστατικό και Εργατικό Κράτος, στα πλαίσια της ίδιας πορείας σε όλα τα Βαλκάνια και την περιοχή. Αντίθετα και ακριβώς στον ταξικό αντίποδα της ιστορίας, η τωρινή συμφωνία ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις, έχει αντιδραστική, οπισθοδρομική και αντεπαναστατική σημασία, έτσι όπως αυτή γίνεται στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ΗΠΑ και των πολεμικών σχεδίων τους στα Βαλκάνια και όλη την περιοχή, που πάνε άμεσα και σχεδιασμένα ενάντια στους λαούς και τις ταξικές , επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις τους. Σ’ αυτά τα πλαίσια, αυτή η «συμφωνία» είναι η συνέχεια των ίδιων ιμπεριαλιστικών σχεδίων, έτσι όπως αυτά εφαρμόστηκαν με την επίθεση και τη διάλυση του Γιουγκοσλαβικού Εργατικού Κράτους κι έτσι όπως έκαναν και θέλουν να κάνουν ενάντια σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και κύρια ενάντια στην πρώην ΕΣΣΔ, όπου, παρά την προδοσία της γραφειοκρατίας που προηγήθηκε, αυτές οι ταξικές κι επαναστατικές κατακτήσεις, κύρια στο στρατιωτικό και αντιιμπεριαλιστικό πεδίο, παραμένουν απόλυτα ζωντανές! Και ο μόνος «αλυτρωτισμός» είναι αυτός του ιμπεριαλισμού και των τοποτηρητών του, που προσπαθούν να «λυτρώσουν» το σύστημά τους από τη τελική, ακροτελεύτια και επιθανάτια αγωνία του, μέσα από τον πόλεμο και το φασισμό, με τις εισβολές, επιδρομές, δικτατορίες και κατοχές, ενάντια σε όλους τους λαούς και έθνη του κόσμου.

Η αντιιμπεριαλιστική-αντιφασιστική νίκη της ΕΣΣΔ και των λαών των Βαλκανίων και της Ευρώπης στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποκορύφωμα την εγκαθίδρυση Εργατικών Κρατών στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και με τις λαϊκές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις της ταξικής κι επαναστατικής πάλης ακόμα και στις καπιταλιστικές χώρες –άλλωστε κάτω από την επίδραση και βοήθεια αυτών των Εργατικών Κρατών-, εξαφάνισαν –στα Εργατικά Κράτη- ή μείωσαν –στις καπιταλιστικές χώρες- τις εθνικές διαφορές και διαμάχες, παρά τη συνεχή προσπάθεια του ιμπεριαλισμού και των εθνικών αστικών τάξεων να τις υποθάλψουν και να τις οξύνουν. Σ’ αυτά τα πλαίσια, όσο υπήρχε η Γιουγκοσλαβία ενωμένη σε Εργατικό Κράτος και παρόλο που η Ελλάδα παρέμεινε στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, ούτε καν οι ακροδεξιές φασιστοειδείς εθνικιστικές φωνές δεν είχαν κανένα ακροατήριο. Ο λεγόμενος «αλυτρωτισμός», που πάντα υπήρχε στην αστική τάξη της Ελλάδας, σαν μέρος των επεκτατικών της σχεδίων, έτσι όπως είχε εκδηλωθεί ενάντια στην Τουρκία, με τραγικό τρόπο για τους λαούς των δύο χωρών, δεν μπορούσε πια να έχει καμιά προοπτική. Με το χρόνο και με τη σειρά τους, δημιουργήθηκαν 20 Εργατικά Κράτη και 20 Επαναστατικά, σε όλες τις ηπείρους και κύρια στην Ευρώπη και μαζί τους ένας παγκόσμιος ταξικός συσχετισμός των δυνάμεων, που ανάμεσα στ’ άλλα καταργούσε εν τη γενέσει της κάθε «αλυτρωτική», αστική σκέψη. Ήταν ένα από τα αποτελέσματα της λεγόμενης εποχής του «ψυχρού πολέμου» και της «ισορροπίας τρόμου», του διπολισμού ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός από τη μια, Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη και ταξική κι επαναστατική πάλη των λαών από την άλλη. Ο «τρόμος» ήταν και είναι μόνο και μόνο από τη μεριά του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού, που εκδηλωνόταν πάντα όταν και όπου μπορούσε και η «ισορροπία» από τη μεριά της σοσιαλιστικής ανάγκης επικαιρότητας, κατακτήσεων και οικοδόμησης, που παρέμενε σε «ισορροπία» με την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και «τρόμο», γιατί η γραφειοκρατία των Εργατικών κι Επαναστατικών Κρατών και των Κομμάτων της Αριστεράς, κάθε απόχρωσης, είχε υλικά συμφέροντα από την ποτέ «ειρηνική –για τους λαούς- συνύπαρξή» της με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και από τη διατήρησή του. Τώρα, αυτή η «συνύπαρξη» και «ισορροπία» δεν έχει καμιά προοπτική, γιατί από την πλευρά του διπολικού πάντα κόσμου, ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός επιταχύνει την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του Διαρκούς Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου –και με όλα τα μέσα- κι από την άλλη οι γραφειοκρατικές ηγεσίες κάθε απόχρωσης είτε περνάνε ανοιχτά και «βασιλικότεροι του βασιλιά» στην πλευρά του ιμπεριαλισμού, είτε –μερικές- δέχονται την πίεση και στη συνέχεια μπορούν να κερδισθούν από την πλευρά του ταξικού, επαναστατικού και σοσιαλιστικού πόλου και πάλης. Έτσι κι αλλιώς αυτός ο πόλος συνεχίζει τη δική του Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που κερδίζει στην πορεία της ακόμα και τομείς του καπιταλισμού –ποτέ τον καπιταλισμό σαν σύστημα-. Από όποιο επίπεδο της πάλης ενάντια στο διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο κι αν ξεκινήσει μια χώρα, γρήγορα και αναγκαστικά εντάσσεται –αντικειμενικά ή/και συνειδητά- σ’ αυτό τον πόλο. Είναι γι’ αυτό που σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη γη, σχηματίζεται -αντικειμενικά, ή/και συνειδητά- το Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο με κέντρο ακριβώς τα Εργατικά Κράτη της Κίνας, της Βόρειας Κορέας και την τωρινή Ρωσία, κληρονόμο-κατάκτηση της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού της, πάντα ενεργού, σε μια «ΡΩΣΙΑ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ» (δες σοσιαλιστική «αρκούδα») όπως ήταν το δικό της σύνθημα στο Μουντιάλ εκεί. «Τρίτος Δρόμος» και πολύ περισσότερο κυρίαρχη και παγκόσμια «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» δεν υπάρχει.  Έτσι ούτε μια μέρα δεν υπάρχει «ειρηνική συνύπαρξη» και «ισορροπία» στον κόσμο, ανάμεσα στους δύο ταξικούς πόλους! Και το κοινωνικό-ιστορικό δίλημμα «Σοσιαλισμός ή –καπιταλιστική ιμπεριαλιστική- Βαρβαρότητα» έχει απαντηθεί οριστικά και αμετάκλητα, εδώ και έναν ακριβώς ολόκληρο αιώνα: ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ!!!