Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΕΝ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ. ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ
Στα πρώτα συμπεράσματα από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Ελλάδα αναφέραμε: «Στις εκλογές της 7 του Ιούλη 2019 δεν νίκησε η δεξιά, με το 23% των εκλογέων (!), αλλά έχασε η γραφειοκρατία της Αριστεράς. Η Λαϊκή Αντεπίθεση με την Αριστερά στην Κυβέρνηση, το λαό στην Εξουσία, είναι η μοναδική προοδευτική διέξοδος από την κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού».
Αυτό σημαίνει ότι η εκλογική μάχη χάθηκε, αλλά η εργατική και λαϊκή πάλη για εργασία για όλους και για αξιοπρεπή εργασία, ζωή και σύνταξη δεν συντρίφτηκε αλλά αντίθετα οξύνεται, θα οξυνθεί και θα βαθύνει, με κοινωνικούς μετασχηματισμούς, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη και φασιστοειδή κυβερνητική παρένθεση. Αυτή η τελευταία θα είναι οπωσδήποτε ένα αντιδραστικό και οπισθοδρομικό εμπόδιο στη Διαρκή λαϊκή, επαναστατική δημοκρατική πορεία προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά τώρα θα είναι και μεγαλύτερο το προοδευτικό και σοσιαλιστικό άλμα που θα το ξεπεράσει. Η πρώτη αναγκαία, όχι για την ώρα ικανή (λόγω της προδοτικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ) πολιτική-κυβερνητική συνθήκη γ’ αυτό, είναι το γεγονός ότι αν και η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ έχασε συνειδητά την κυβέρνηση (παραιτήθηκε στην πιο ακατάλληλη για τον ΣΥΡΙΖΑ στιγμή- και την παρέδωσε στη δεξιά, για να μην προχωρήσει η «δίκαιη ανάπτυξη» -αφού αυτή ήταν και είναι αναπόσπαστα και μονόδρομα δεμένη με τη σοσιαλιστική αλλαγή και για την οποία όχι μόνο δεν ήταν προετοιμασμένη αυτή η γραφειοκρατία, αλλά και ήταν ολοκληρωτικά παραδομένη στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό-, ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν δική του, πολιτική κυβερνητική κατάκτηση, αλλά και συνολικά 52% στην αριστερά, όλων των αποχρώσεων, που αυτή τη στιγμή -και κατά συνέπεια και στο άμεσο μέλλον- θα μπορούσε και μπορεί να γίνει Κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΙΚΑΝΗ και μάλιστα χωρίς καμιά πλέον δεξιά παρένθεση, στο βαθμό που προωθείται το ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, με Διαρκή Πορεία προς το Σοσιαλιστικό Μετασχηματισμό: ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Αποδείχτηκε και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του, ότι το συνολικό «ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ» της ανά τον κόσμο γραφειοκρατίας της Αριστεράς ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ. Όπως ανέλυσε προβλεπτικά και με ιδιοφυή τρόπο ο Λέον Τρότσκι και συνέχισε στις διάφορες μορφές αυτού του προτσές ο Χ. Ποσάδας, μετά την εγκατάλειψη του μαρξισμού λενινισμού, του Μπολσεβικισμού και της Σοβιετικής Δημοκρατίας, της απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών καπιταλιστών, του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού και της Άμεσης Δημοκρατίας, από αυτές τις γραφειοκρατίες (ίσως όχι όλες στα λόγια, αλλά στην πράξη όλες) και καθώς δεν υπάρχει κανένας «τρίτος δρόμος» και «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, αναπόφευκτα αυτές οι γραφειοκρατίες πήραν το δρόμο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Πολύ περισσότερο, όπως αναλύει ο Τρότσκι, όταν αυτός ο δρόμος των γραφειοκρατιών στρώθηκε πλουσιοπάροχα, με συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα και διαπλοκές κάθε είδους, που τους παραχωρήθηκαν από το σύστημα που τις υποδέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες».
Τότε πώς προχώρησε και προχωράει η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση σε όλο τον κόσμο; Μα είναι η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση, θέληση και ταξική κι επαναστατική πάλη της ανά τον κόσμο εργατικής τάξης και των λαών «ηλίθιε». Και βέβαια μ’ επικεφαλής την εργατική, επαναστατική, κομμουνιστική και σοσιαλιστική πρωτοπορία τους, που κατάφερε, ανάμεσα στ’ άλλα να βαρύνει και να κερδίσει ηγέτες αυτής της επαναστατικής σοσιαλιστικής πορείας, όπως τον Μάο Τσε Τουνγκ, τον Φιντέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα, τον Ούγκο Τσάβες, τον Νικολάς Μαδούρο και πολλούς άλλους σε Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική και Ευρώπη. Αλλά επίσης μπόρεσε να προχωρήσει και θα προχωρήσει αυτή η πορεία, γιατί αυτή η ταξική πάλη των λαών κατάφερε πολλές φορές και σε διαφορετικό βαθμό να επιβληθεί πάνω στη γραφειοκρατία, όπως άλλωστε επιβάλλεται ακόμα και πάνω στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Μα είναι γιατί την ιστορία τη γράφει η ταξική πάλη, από αιώνων, όπως ανέλυσαν οι Μαρξ-Ένγκελς με το διαλεκτικό ιστορικό υλισμό τους, «ηλίθιε» κι όχι το κυρίαρχο σύστημα -δηλαδή τώρα όχι ο ιμπεριαλισμός και η δήθεν «πυραμίδα» του-. Και στη σημερινή φάση της κοινωνικής ιστορίας αυτή η ταξική πάλη «τυχαίνει» να είναι και σοσιαλιστική, «ηλίθιε» (γραφειοκράτη «αριστερέ» απολογητή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού).
Είναι η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση για τη Μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που έπρεπε, πρέπει και θα συνδυάζει πάντα -μέχρι την εξαφάνιση του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας- ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Και καθώς η ολοκληρωτική και ολόπλευρη κρίση κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, χρέους κτλ αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού συνεχώς βαθαίνει κι επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο και μαζί της η ανάγκη, επικαιρότητα και δυνατότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, η ταξική κι επαναστατική πάλη των λαών και η πρωτοπορία τους, αναζητάνε σε κάθε περίπτωση, σε κάθε χώρα, να δουν πως θα συνδυάσουν και που θα δώσουν άμεση προτεραιότητα, στην Κοινωνική (ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό), ή στην Πολιτική (ενάντια στη γραφειοκρατία) Επανάσταση, για να μπορέσει να τελεσφορήσει το προοδευτικό-σοσιαλιστικό τους μέλλον.
Στην Ελλάδα τώρα, με τη δεξιά στην κυβέρνηση, μπορεί και πρέπει αυτή η προτεραιότητα να δοθεί στην ανατροπή της. Αλλά ταυτόχρονα αποδείχτηκε ότι, όσο μεγαλύτερη είναι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού («εξαρτημένου-ανεξάρτητου», οι γραφειοκράτες παίζουν με τις λέξεις ενάντια στην ταξική ουσία) και των κομμάτων του -που πολλά διαλύθηκαν και συγκεντρώθηκαν στη ΝΔ για να κερδίσει τις εκλογές και πάλι ασθμαίνοντας-, άλλο τόσο μεγάλη ήταν και η προδοσία της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο επίσης μεγάλη ήταν και είναι η πολιτική και τακτική ωρίμανση του ελληνικού λαού, που στις εκλογές έδωσε ένα μεγάλο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν Κόμμα και στην Αριστερά γενικά ποσοστό πλειοψηφικό. Πλειοψηφικό εκλογικά αλλά συντριπτικά πλειοψηφικό κοινωνικά, αν ληφθεί υπόψη το τεράστιο ποσοστό αποχής, που σίγουρα δεν ανήκε στη δεξιά και οπωσδήποτε κριτικά και απορριπτικά για τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, ανήκε στην Αριστερά! Έτσι η προτεραιότητα στην πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ - ΦΙΛΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ! Μια από τις άμεσες μορφές αυτής της αντιγραφειοκρατικής πάλης είναι ν’ αφαιρεθεί από τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε δικαίωμα να σφετεριστεί αυτό το 32% του εκλογικού ποσοστού, που είναι μόνο και μόνο μια λαϊκή κατάκτηση.
Μόνο έτσι γίνεται απόλυτα εύκολη και άμεση η διαγραφή της δεξιάς παρένθεσης και η συνέχεια της κυβερνητικής κατάκτησης της Αριστεράς, για να προωθήσει, πραγματικά για «πρώτη φορά» τον αντικαπιταλισμό του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και του Ιδρυτικού Συνεδρίου του, ενάντια στον καπιταλισμό της γραφειοκρατίας του και της κυβέρνησής της. Είναι γι’ αυτό που πρέπει και μπορεί να προωθηθεί ο αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός και σοσιαλιστικός ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ (ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ-ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ) ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, απέναντι κι ενάντια στις προσπάθειες της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ για «Προοδευτική Συμμαχία», που σκοπό έχει την «προοδευτική» συμμαχία-υποταγή στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που μόνο πρόοδο της χώρας και του λαού της δεν μπορεί να φέρει. Στην πρόσφατη Πολιτική Διακήρυξή της προσπαθεί να εκφυλίσει ακόμα περισσότερο το Κόμμα σε Λέσχη (στην οποία θ’ αποφασίζει τελικά, όπως σε όλες, το ΔΣ της) , ούτε καν αριστερή σοσιαλδημοκρατική, αφού στερείται ακόμα και από το ελάχιστο μέτρο Εθνικοποίησης-Κοινωνικοποίησης και Κοινωνικού Ελέγχου, ακόμα και σ’ αυτόν που ονόμαζαν πριν «Δημόσιο Χώρο» (κι αυτός εξαφανίστηκε).
Οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, για να μπορέσει να προοδεύσει, μπορεί και πρέπει να το κάνει με το σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, σε Διαρκή Πορεία, χωρίς στάδια και στάσεις. Όπου σταμάτησε εκεί, ακόμα και σαν Εργατικό Κράτος, οπισθοδρόμησε, ιδιαίτερα όταν μένει «σε μια μόνο χώρα». Είναι γι’ αυτό που το αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, δεν είναι αναγκαίο μόνο μέσα σε μια χώρα, στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την περιοχή, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο (με Τουρκία), τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τον κόσμο. Έτσι η πορεία στην κάθε χώρα, όπως στην Ελλάδα, προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, θα προχωράει, έστω και σε διαφορετικό κάθε φορά βαθμό, με τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη αυτού του Παγκόσμιου, πραγματικά Προοδευτικού, Μετώπου. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ενταχθεί στον επαναστατημένο αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό Πόλο του κόσμου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του, σ’ έναν κόσμο πάντα ταξικά διπολικό, ποτέ μονοπολικό και πολυπολικό, τώρα συγκεκριμένα, διπολικό, ΚΕΦΑΛΑΙΟ vs ΕΡΓΑΣΙΑ.
Η δεξιά μέσα σε ελάχιστους μήνες και μάλιστα καλοκαιρινούς, προσπαθεί να εξοπλιστεί θεσμικά, στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό, ακόμα και μισο-φεουδαρχικό, εκκλησιαστικό και σκοταδιστικό, αντεργατικό και αντιλαϊκό εποικοδόμημα-νόμους, προετοιμάζοντας την ακόμα μεγαλύτερη μείωση του εργασιακού και βιοτικού επιπέδου των άνεργων, των εργαζόμενων και όλου του λαού, προς όφελος της κερδοφορίας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά και της συγκέντρωσής του, στους ίδιους τους κόλπους του, οικονομικής και στρατιωτικής, σαν το μονόδρομο για την επιβίωσή του στην επιθανάτια κρίση του, που είναι ο δρόμος του ολοκληρωτικού αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού (τώρα χωρίς κοινωνική βάση, παρά μόνο εξαπολυόμενος από τις κορυφές του συστήματος, αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ, κτλ). Οι πρώτες γενικές απεργίες μπορούν και πρέπει να είναι μόνο ένας προάγγελος της ολοκληρωτικής -με τη σειρά της- Λαϊκής Αντεπίθεσης και Πάλης-Πολέμου, με τη Διαρκή Μετάβαση στο Σοσιαλισμό, ενάντια στον διαρκή καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό.
Στα πρώτα συμπεράσματα από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Ελλάδα αναφέραμε: «Στις εκλογές της 7 του Ιούλη 2019 δεν νίκησε η δεξιά, με το 23% των εκλογέων (!), αλλά έχασε η γραφειοκρατία της Αριστεράς. Η Λαϊκή Αντεπίθεση με την Αριστερά στην Κυβέρνηση, το λαό στην Εξουσία, είναι η μοναδική προοδευτική διέξοδος από την κρίση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού».
Αυτό σημαίνει ότι η εκλογική μάχη χάθηκε, αλλά η εργατική και λαϊκή πάλη για εργασία για όλους και για αξιοπρεπή εργασία, ζωή και σύνταξη δεν συντρίφτηκε αλλά αντίθετα οξύνεται, θα οξυνθεί και θα βαθύνει, με κοινωνικούς μετασχηματισμούς, απέναντι στην νεοφιλελεύθερη και φασιστοειδή κυβερνητική παρένθεση. Αυτή η τελευταία θα είναι οπωσδήποτε ένα αντιδραστικό και οπισθοδρομικό εμπόδιο στη Διαρκή λαϊκή, επαναστατική δημοκρατική πορεία προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά τώρα θα είναι και μεγαλύτερο το προοδευτικό και σοσιαλιστικό άλμα που θα το ξεπεράσει. Η πρώτη αναγκαία, όχι για την ώρα ικανή (λόγω της προδοτικής γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ) πολιτική-κυβερνητική συνθήκη γ’ αυτό, είναι το γεγονός ότι αν και η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ έχασε συνειδητά την κυβέρνηση (παραιτήθηκε στην πιο ακατάλληλη για τον ΣΥΡΙΖΑ στιγμή- και την παρέδωσε στη δεξιά, για να μην προχωρήσει η «δίκαιη ανάπτυξη» -αφού αυτή ήταν και είναι αναπόσπαστα και μονόδρομα δεμένη με τη σοσιαλιστική αλλαγή και για την οποία όχι μόνο δεν ήταν προετοιμασμένη αυτή η γραφειοκρατία, αλλά και ήταν ολοκληρωτικά παραδομένη στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό-, ο ελληνικός λαός έδωσε ένα μεγάλο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν δική του, πολιτική κυβερνητική κατάκτηση, αλλά και συνολικά 52% στην αριστερά, όλων των αποχρώσεων, που αυτή τη στιγμή -και κατά συνέπεια και στο άμεσο μέλλον- θα μπορούσε και μπορεί να γίνει Κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΙΚΑΝΗ και μάλιστα χωρίς καμιά πλέον δεξιά παρένθεση, στο βαθμό που προωθείται το ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, με Διαρκή Πορεία προς το Σοσιαλιστικό Μετασχηματισμό: ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Αποδείχτηκε και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του, ότι το συνολικό «ΤΑΞΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ» της ανά τον κόσμο γραφειοκρατίας της Αριστεράς ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ. Όπως ανέλυσε προβλεπτικά και με ιδιοφυή τρόπο ο Λέον Τρότσκι και συνέχισε στις διάφορες μορφές αυτού του προτσές ο Χ. Ποσάδας, μετά την εγκατάλειψη του μαρξισμού λενινισμού, του Μπολσεβικισμού και της Σοβιετικής Δημοκρατίας, της απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών καπιταλιστών, του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού και της Άμεσης Δημοκρατίας, από αυτές τις γραφειοκρατίες (ίσως όχι όλες στα λόγια, αλλά στην πράξη όλες) και καθώς δεν υπάρχει κανένας «τρίτος δρόμος» και «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, αναπόφευκτα αυτές οι γραφειοκρατίες πήραν το δρόμο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Πολύ περισσότερο, όπως αναλύει ο Τρότσκι, όταν αυτός ο δρόμος των γραφειοκρατιών στρώθηκε πλουσιοπάροχα, με συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα και διαπλοκές κάθε είδους, που τους παραχωρήθηκαν από το σύστημα που τις υποδέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες».
Τότε πώς προχώρησε και προχωράει η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση σε όλο τον κόσμο; Μα είναι η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση, θέληση και ταξική κι επαναστατική πάλη της ανά τον κόσμο εργατικής τάξης και των λαών «ηλίθιε». Και βέβαια μ’ επικεφαλής την εργατική, επαναστατική, κομμουνιστική και σοσιαλιστική πρωτοπορία τους, που κατάφερε, ανάμεσα στ’ άλλα να βαρύνει και να κερδίσει ηγέτες αυτής της επαναστατικής σοσιαλιστικής πορείας, όπως τον Μάο Τσε Τουνγκ, τον Φιντέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα, τον Ούγκο Τσάβες, τον Νικολάς Μαδούρο και πολλούς άλλους σε Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική και Ευρώπη. Αλλά επίσης μπόρεσε να προχωρήσει και θα προχωρήσει αυτή η πορεία, γιατί αυτή η ταξική πάλη των λαών κατάφερε πολλές φορές και σε διαφορετικό βαθμό να επιβληθεί πάνω στη γραφειοκρατία, όπως άλλωστε επιβάλλεται ακόμα και πάνω στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Μα είναι γιατί την ιστορία τη γράφει η ταξική πάλη, από αιώνων, όπως ανέλυσαν οι Μαρξ-Ένγκελς με το διαλεκτικό ιστορικό υλισμό τους, «ηλίθιε» κι όχι το κυρίαρχο σύστημα -δηλαδή τώρα όχι ο ιμπεριαλισμός και η δήθεν «πυραμίδα» του-. Και στη σημερινή φάση της κοινωνικής ιστορίας αυτή η ταξική πάλη «τυχαίνει» να είναι και σοσιαλιστική, «ηλίθιε» (γραφειοκράτη «αριστερέ» απολογητή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού).
Είναι η Διαρκής Σοσιαλιστική Επανάσταση για τη Μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που έπρεπε, πρέπει και θα συνδυάζει πάντα -μέχρι την εξαφάνιση του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας- ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Και καθώς η ολοκληρωτική και ολόπλευρη κρίση κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, χρέους κτλ αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού συνεχώς βαθαίνει κι επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο και μαζί της η ανάγκη, επικαιρότητα και δυνατότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, η ταξική κι επαναστατική πάλη των λαών και η πρωτοπορία τους, αναζητάνε σε κάθε περίπτωση, σε κάθε χώρα, να δουν πως θα συνδυάσουν και που θα δώσουν άμεση προτεραιότητα, στην Κοινωνική (ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό), ή στην Πολιτική (ενάντια στη γραφειοκρατία) Επανάσταση, για να μπορέσει να τελεσφορήσει το προοδευτικό-σοσιαλιστικό τους μέλλον.
Στην Ελλάδα τώρα, με τη δεξιά στην κυβέρνηση, μπορεί και πρέπει αυτή η προτεραιότητα να δοθεί στην ανατροπή της. Αλλά ταυτόχρονα αποδείχτηκε ότι, όσο μεγαλύτερη είναι η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού («εξαρτημένου-ανεξάρτητου», οι γραφειοκράτες παίζουν με τις λέξεις ενάντια στην ταξική ουσία) και των κομμάτων του -που πολλά διαλύθηκαν και συγκεντρώθηκαν στη ΝΔ για να κερδίσει τις εκλογές και πάλι ασθμαίνοντας-, άλλο τόσο μεγάλη ήταν και η προδοσία της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο επίσης μεγάλη ήταν και είναι η πολιτική και τακτική ωρίμανση του ελληνικού λαού, που στις εκλογές έδωσε ένα μεγάλο ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ, σαν Κόμμα και στην Αριστερά γενικά ποσοστό πλειοψηφικό. Πλειοψηφικό εκλογικά αλλά συντριπτικά πλειοψηφικό κοινωνικά, αν ληφθεί υπόψη το τεράστιο ποσοστό αποχής, που σίγουρα δεν ανήκε στη δεξιά και οπωσδήποτε κριτικά και απορριπτικά για τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, ανήκε στην Αριστερά! Έτσι η προτεραιότητα στην πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ - ΦΙΛΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ! Μια από τις άμεσες μορφές αυτής της αντιγραφειοκρατικής πάλης είναι ν’ αφαιρεθεί από τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε δικαίωμα να σφετεριστεί αυτό το 32% του εκλογικού ποσοστού, που είναι μόνο και μόνο μια λαϊκή κατάκτηση.
Μόνο έτσι γίνεται απόλυτα εύκολη και άμεση η διαγραφή της δεξιάς παρένθεσης και η συνέχεια της κυβερνητικής κατάκτησης της Αριστεράς, για να προωθήσει, πραγματικά για «πρώτη φορά» τον αντικαπιταλισμό του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και του Ιδρυτικού Συνεδρίου του, ενάντια στον καπιταλισμό της γραφειοκρατίας του και της κυβέρνησής της. Είναι γι’ αυτό που πρέπει και μπορεί να προωθηθεί ο αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός και σοσιαλιστικός ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ (ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ-ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ) ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, απέναντι κι ενάντια στις προσπάθειες της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ για «Προοδευτική Συμμαχία», που σκοπό έχει την «προοδευτική» συμμαχία-υποταγή στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που μόνο πρόοδο της χώρας και του λαού της δεν μπορεί να φέρει. Στην πρόσφατη Πολιτική Διακήρυξή της προσπαθεί να εκφυλίσει ακόμα περισσότερο το Κόμμα σε Λέσχη (στην οποία θ’ αποφασίζει τελικά, όπως σε όλες, το ΔΣ της) , ούτε καν αριστερή σοσιαλδημοκρατική, αφού στερείται ακόμα και από το ελάχιστο μέτρο Εθνικοποίησης-Κοινωνικοποίησης και Κοινωνικού Ελέγχου, ακόμα και σ’ αυτόν που ονόμαζαν πριν «Δημόσιο Χώρο» (κι αυτός εξαφανίστηκε).
Οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, για να μπορέσει να προοδεύσει, μπορεί και πρέπει να το κάνει με το σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, σε Διαρκή Πορεία, χωρίς στάδια και στάσεις. Όπου σταμάτησε εκεί, ακόμα και σαν Εργατικό Κράτος, οπισθοδρόμησε, ιδιαίτερα όταν μένει «σε μια μόνο χώρα». Είναι γι’ αυτό που το αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, δεν είναι αναγκαίο μόνο μέσα σε μια χώρα, στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την περιοχή, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο (με Τουρκία), τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τον κόσμο. Έτσι η πορεία στην κάθε χώρα, όπως στην Ελλάδα, προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, θα προχωράει, έστω και σε διαφορετικό κάθε φορά βαθμό, με τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη αυτού του Παγκόσμιου, πραγματικά Προοδευτικού, Μετώπου. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ενταχθεί στον επαναστατημένο αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό Πόλο του κόσμου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του, σ’ έναν κόσμο πάντα ταξικά διπολικό, ποτέ μονοπολικό και πολυπολικό, τώρα συγκεκριμένα, διπολικό, ΚΕΦΑΛΑΙΟ vs ΕΡΓΑΣΙΑ.
Η δεξιά μέσα σε ελάχιστους μήνες και μάλιστα καλοκαιρινούς, προσπαθεί να εξοπλιστεί θεσμικά, στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό, ακόμα και μισο-φεουδαρχικό, εκκλησιαστικό και σκοταδιστικό, αντεργατικό και αντιλαϊκό εποικοδόμημα-νόμους, προετοιμάζοντας την ακόμα μεγαλύτερη μείωση του εργασιακού και βιοτικού επιπέδου των άνεργων, των εργαζόμενων και όλου του λαού, προς όφελος της κερδοφορίας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά και της συγκέντρωσής του, στους ίδιους τους κόλπους του, οικονομικής και στρατιωτικής, σαν το μονόδρομο για την επιβίωσή του στην επιθανάτια κρίση του, που είναι ο δρόμος του ολοκληρωτικού αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού (τώρα χωρίς κοινωνική βάση, παρά μόνο εξαπολυόμενος από τις κορυφές του συστήματος, αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ, κτλ). Οι πρώτες γενικές απεργίες μπορούν και πρέπει να είναι μόνο ένας προάγγελος της ολοκληρωτικής -με τη σειρά της- Λαϊκής Αντεπίθεσης και Πάλης-Πολέμου, με τη Διαρκή Μετάβαση στο Σοσιαλισμό, ενάντια στον διαρκή καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό.