ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2019:
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΑΝΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ: ΠΑΝΤΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα δεν ήταν παρά μια από τις δύο κύριες μορφές της σημερινής προσπάθειας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να επιβιώσει, μέσα στην επιθανάτια κοινωνικο-οικονομική και πολιτική κρίση αποσύνθεσής του και αγωνίας του: τον πόλεμο και το φασισμό. Και καθώς δεν μπορεί να κάνει το μαζικό φασισμό, συγκεντρώνεται στις κορυφές του, τόσο σε τοπικές δικτατορίες, κάθε μορφής, όπως και σε κάθε μορφής μέτρα και δράσεις κρατικής, παρακρατικής, προβοκατόρικης και φασιστικής βίας και καταστολής, τρομοκρατίας και «αντιτρομοκρατίας» και δολοφονίας πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών. Είναι κάτι από όλα αυτά που τώρα επιβάλλει και σχεδιάζει να επιβάλλει στην Ελλάδα η δεξιά, το κράτος και το παρακράτος της, αυτό που ανασυγκροτεί, μετά την κατάληψη της κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα αυτό το σύστημα και οι θεσμοί του, κάνει τους Διαρκείς τοπικούς πολέμους, εισβολές, επιδρομές, κατοχές και προετοιμασίες. Πάντα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ 3ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπινου γένους, το κοινωνικο-οικονομικό περιεχόμενό του, δηλαδή η ατομική ιδιοκτησία και η ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση σε λίγα χέρια των μέσων παραγωγής και διανομής, του πλούτου που παράγουν οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες τάξεις και έθνη και του πραγματικού και εικονικού χρηματοπιστωτικού τομέα του, δεν επιτρέπει άλλες, δημοκρατικές και ειρηνικές μορφές από τη μεριά του, μέσα σ’ αυτή την επιθανάτια αγωνία του, ούτε καν τις αστικές, «αναπτυξιακές» καπιταλιστικές, της φάσης της εμφάνισης και της ανάπτυξής του. Όποια άλλη μορφή κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας, σε έθνη και κράτη, ακόμα και αστικοδημοκρατική, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ. Αυτό ήταν έτσι, ακόμα και στη φάση της ανάπτυξης αυτού του συστήματος, όπως άλλωστε ήταν σε όλα τα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά προηγούμενα συστήματα, δουλοκτησία και φεουδαρχία. Όμως στην τελική, ακροτελεύτια φάση όλων τους, αυτή η ταξική πάλη ήταν επαναστατική και σήμερα κατά συνέπεια ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, αφού δεν έχει επινοηθεί και επιβεβαιωθεί κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα μετά τον καπιταλισμό, παρά μόνο ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Είναι γι’ αυτό που φέτος, 45 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, πρέπει να συζητηθεί και να τονιστεί από όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και οργανώσεις, πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, μαζί με όλες τις εξεγέρσεις και κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου ενάντια στη δικτατορία, δεν ήταν από τη μεριά τους παρά η έκφραση και οι μορφές που παίρνει η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΓΕΝΙΚΑ. Γι’ αυτό και όλα τα συνθήματα ήταν ενάντια στη δικτατορία αλλά κι ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΟΚ και για τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ενώ η επαναστατική πρωτοπορία αυτού του ξεσηκωμού, αποδεκτή από όλο τον ελληνικό λαό, ανήκε στην αριστερά, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, εξωκοινοβουλευτική, που είχαν σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Είναι άλλωστε γι’ αυτό που και τότε αλλά και τώρα, σε όλες τις πορείες του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανική πρεσβεία και όλες τις πρεσβείες και θεσμούς του ιμπεριαλισμού, ένα από τα κυρίαρχα συνθήματά τους είναι το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ». Κι είναι επίσης γι’ αυτό που ακόμα και εκλογικά, στη συντριπτική του πλειοψηφία, ο ελληνικός λαός, παρά την υπάρχουσα κάθε φορά αποχή του -έκφραση της απόρριψης του υπάρχοντος συστήματος στη χώρα, όπως στις τελευταίες εκλογές-, μετά την πτώση της δικτατορίας ψηφίζει για δεκαετίες ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με σοσιαλιστικό προσδιορισμό, προσανατολισμό και ιδρυτικές αποφάσεις, όπως στις πρόσφατες, με το 52% συνολικά της Αριστεράς. Ανεξάρτητα, παρά κι ενάντια στις αντεπαναστατικές γραφειοκρατικές ηγεσίες της, που όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, κάνουν το παν για να ξαναδώσουν την κυβέρνηση στη δεξιά (όπως πριν η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ το 1989, με κυβέρνηση Τζαννετάκη και «οικουμενική» και η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ με γραφειοκρατία Σημίτη και τέλος αυτή του Γ. Παπανδρέου, με την παράδοση σε δεξιές κυβερνήσεις και στα ιμπεριαλιστικά «μνημόνια». Αλλά ο ελληνικός λαός δεν το επιτρέπει αυτό για πολύ (μικρές δεξιές «παρενθέσεις»), πάντα σε αναζήτηση και δράση από τη μεριά του και με τη δράση της πρωτοπορίας του, για μια πραγματικά ΛΑΪΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ».
Η στρατιωτική δικτατορία το 1967 επιβλήθηκε από τον καπιταλισμό και τους θεσμούς του, για ν’ «αποτρέψει τον κομμουνιστικό κίνδυνο» -όπως το διακήρυξαν ανοιχτά-, αυτόν που ερχόταν πραγματικά σαν λύτρωση για τη χώρα, σαν αποτέλεσμα κι αυτός της από δεκαετίες ταξικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του ελληνικού λαού. Αυτής που εκφράστηκε ακόμα και κοινοβουλευτικά, ήδη πριν το 1967 και κύρια άμεσα «μεταπολιτευτικά», με την εμφάνιση του τότε αριστερού σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, «συνεχιστή του ΕΑΜ» κι «ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ», όπως διακήρυξε το ίδιο και τη δυνατότητα από κει και πέρα για το Μέτωπο και Κυβέρνηση Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών στη χώρα, με αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Κι αυτό κάτω από την επιρροή και τη συμπαράσταση της προόδου της παγκόσμιας ταξικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και των Εργατικών Κρατών του κόσμου. Μια ανάγκη και δυνατότητα που καθημερινά μεγαλώνει και βαθαίνει, απέναντι στην τότε και τώρα, καθημερινά επιδεινούμενη και ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στη χώρα και στον κόσμο.
Ήταν μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μέσα σ’ αυτό το ταξικό, διπολικό, ιστορικό κοινωνικό περιεχόμενο, καπιταλισμός-σοσιαλισμός, που έγινε η εξέγερση στο Πολυτεχνείο -και όχι μόνο- στην Ελλάδα. Κι είναι αυτό που στη συνέχεια οδήγησε στην πτώση της δικτατορίας, πριν 45 χρόνια, το 1974. Αλλά καθώς οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της Αριστεράς, αλλά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες, υποτάσσονται και λιποτακτούν, όπως πάντα, στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό σαν σύστημα και στις πολιτικές και θεσμικές μορφές του σαν εποικοδόμημα -στην καλύτερη περίπτωση αυτές της αστικής δημοκρατίας, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης-, η «μεταπολίτευση» άρχισε με κυβέρνηση της δεξιάς, με αποδοχή αυτών των ηγεσιών και συνέχισε, κύρια με κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που παρέμειναν και υποτάχτηκαν στο σύστημα και στις πολιτικές μορφές και θεσμούς. Η έλλειψη γνήσιας, επαναστατικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αριστερής ηγεσίας, κάνει να υπάρχουν οι -ευτυχώς μικρές μέχρι τώρα, εξαιτίας ακριβώς της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του λαού- δεξιές «παρενθέσεις», σαν την τωρινή, αυτή της κυβέρνησης της ΝΔ. Είναι αυτή η έλλειψη τέτοιας ηγεσίας που επιτρέπει στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να επιβάλλει και τον τελικό, ακροτελεύτιο, επιθανάτιο σχεδιασμό, το φασισμό και τον πόλεμο, τις ανοιχτές στρατιωτικές και όχι μόνο δικτατορίες και πραξικοπήματα, όπως έκανε στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς πάνω στο έδαφος της διαρκούς δικτατορίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού τους, με όλους τους θεσμούς, οργανισμούς, μορφές της: ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, «δημοκρατικές» και μη, στρατιωτικές, δικαστικές, εκτελεστικές, «κοινοβουλευτικές», αντικομουνιστικές, με τις λεγόμενες fake news, μιντιακές, κτλ μορφές του.
Είναι αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και για μια ακόμα φορά με επίκεντρο τη Λατινική Αμερική. Η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των λαών της, μαζί με έντιμες προοδευτικές κι αριστερές ηγεσίες, φέρνει συνεχώς στην κυβέρνηση την Αριστερά ή Επαναστατικά Δημοκρατικά Αντιιμπεριαλιστικά Εθνικιστικά Κινήματα και Κόμματα. Δείχνοντας τις δυνατότητες και ταυτόχρονα τα όρια που μπορούν να υπάρξουν όσο αφορά την πρόοδο των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων κάθε μορφής, όταν αυτή η πάλη παραμένει στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, των εξαρτήσεών του από τον ιμπεριαλισμό και όλες τις πολιτικές μορφές του, ακόμα και τις πιο δημοκρατικές. Και ταυτόχρονα είναι αυτό το σύστημα, που με σύμμαχο πάντα τη γραφειοκρατία -κι εκεί- των εργατικών και λαϊκών πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, χρησιμοποιεί όπως πάντα αυτές τις αστικές δημοκρατικές μορφές για να επιβάλλει, όταν μπορέσει, τη δικτατορία με κάθε τρόπο και μορφή. Αυτή είναι η ταξική πάλη που διεξάγεται κι εκεί, τόσο από τη μεριά των επαναστατημένων και ώριμων για το σοσιαλισμό λαών, όσο και -απέναντι κι ενάντιά τους- από τη μεριά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, που παλεύει μόνο και μόνο για πόλεμο και φασισμό, κάθε μορφής -σίγουρα χωρίς καμιά μαζική υποστήριξη σ’ αυτόν, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο-, σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως και όλου του κόσμου. Αρκεί να δει κανείς αυτό το ταξικό, διπολικό, προτσές στη Βολιβία, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, το Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Σαλβαδόρ, την Παραγουάη, κτλ, αλλά και στην Ευρώπη, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, κτλ.
Το γεγονός ότι στη Λατινική Αμερική, όπως και στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, τη Συρία, το Ιράν, στην Αφρική και την Ασία, κάθε χτύπημα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον του, στην ίδια ή σε άλλη χώρα κάθε φορά, αυτό δείχνει ότι η ταξική, διπολική, σύγκρουση στον κόσμο, είναι, μετά τη νίκη της Σοσιαλιστικής Ρωσικής Επανάστασης, σύγκρουση «σύστημα ενάντια σε σύστημα» και με «το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων ευνοϊκό στο σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας). ΛΕΙΠΕΙ -για την ώρα- Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ, ΤΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ, που θα προωθήσει αποφασιστικά, συνειδητά και με συνέπεια τη Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ΤΟΣΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η Κοινωνική είναι το περιεχόμενο, η οικονομική της βάση, που είναι και η θεμελιώδης και είναι η «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ» καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών, η αφαίρεση απ’ αυτούς των μέσων παραγωγής και διανομής και του πλούτου που έχει παραχθεί και θα παραχθεί και η απόδοσή τους στην κοινωνία, στο λαό. Είναι η ΛΑΪΚΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Και η Πολιτική Επανάσταση είναι η κατάργηση της κάθε μορφής δικτατορίας των μονοπωλίων, «δημοκρατικής» και μη, πολεμικής και ανοικτά φασιστικής και η αντικατάστασή της από τη δικτατορία του προλεταριάτου και την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ (ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ) ΚΡΑΤΟΣ. Δικτατορία του προλεταριάτου με τη σειρά της σημαίνει τις πιο γνήσια δημοκρατικές μορφές που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η κοινωνικο-πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας, που είναι η ΑΜΕΣΗ, ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μαζί με το Μπολσεβίκικο Κόμμα και την Εργατική, Κομμουνιστική Διεθνή. Είναι το «ΚΟΜΜΑ-ΣΟΒΙΕΤ-ΔΙΕΘΝΗΣ» (Χ. Ποσάδας). Αυτή η σοσιαλιστική πορεία μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει και να προχωρήσει, με σταθερά και Διαρκή Βήματα (όχι στάδια), σε κάθε χώρα, μόνο ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Η ιστορία απέδειξε -με τραγικό πολλές φορές τρόπο-, ότι διαφορετικά, χωρίς αυτό το συνδυασμό, το προτσές στην κάθε χώρα μπορεί να οπισθοδρομήσει. Είναι από την έλλειψη αυτού του συνδυασμού, από προδοσία της γραφειοκρατίας, που οπισθοδρόμησαν προς τον καπιταλισμό ακόμα και Εργατικά Κράτη, πολύ περισσότερο Επαναστατικά Δημοκρατικά (αστικά ακόμα) Κράτη και Επαναστατικά προτσές και πολλά από αυτά οπισθοδρόμησαν κατευθείαν σε δικτατορικές καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές μορφές. Η Λαϊκή Οικονομία χωρίς τη γνήσια Εργατική, Λαϊκή Εξουσία δεν μπορεί να προχωρήσει στο σοσιαλισμό και η Εργατική, Λαϊκή Εξουσία, ακόμα και η πιο προχωρημένη και γνήσια, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο -αντίθετα οπισθοδρομεί- χωρίς τη Λαϊκή Οικονομία, χωρίς την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών». Και οι δύο επαναστάσεις, Κοινωνική και Πολιτική, με τη σειρά τους δεν μπορούν να Ολοκληρώσουν το σοσιαλισμό, χωρίς την περιφερειακή και παγκόσμια Σοσιαλιστική Οικοδόμηση και Ολοκλήρωση.
Το ότι υπάρχει μια τέτοια ταξική και παγκόσμια σύγκρουση «συστήματος ενάντια σε σύστημα», αποδείχνεται εύγλωττα από το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ιστορική στιγμή, από τη μια μεριά ο Τραμπ -δηλαδή ο γνήσιος αντιπρόσωπος, πολεμοχαρής και φασίστας, του επιτελικού κέντρου αυτού του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, διακηρύσσει ότι «ο κύριος εχθρός τους είναι ο σοσιαλισμός» και συγκεκριμένα η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, η σοσιαλιστική Κούβα, η Νικαράγουα, η Βενεζουέλα, κτλ και κύρια η Λαϊκή Κίνα και η Ρωσική Ομοσπονδία, κι από την άλλη, αντίπαλη μεριά, ο Πρόεδρος της Λαϊκής Κίνας-Εργατικού Κράτους, αν και όχι ακόμα γνήσιου, λόγω της γραφειοκρατίας του- Σι Τζινπίνγκ, διακηρύσσει πριν από ένα χρόνο, στην τελική ομιλία του στη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση της Κίνας, ότι «η ιστορία έχει αποδείξει και συνεχίζει να αποδεικνύει ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να σώσει την Κίνα» -βλέπε όλο τον κόσμο, την ανθρωπότητα και το περιβάλλον της-. Κι όπως κάθε χτύπημα, πολεμικό και φασιστικό, στην κάθε χώρα που κάνει αυτός ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, γυρίζει εναντίον του, έτσι και ο παγκόσμιος πόλεμος και φασισμός που προετοιμάζει και κάνει αυτό το σύστημα, θα γυρίσει εναντίον του, μ’ ένα τεράστιο μπούμερανγκ, με την κατάργησή του και με τον Παγκόσμιο Σοσιαλισμό. Στις ίδιες τις ΗΠΑ η ωρίμανση και η θέληση του αμερικανικού λαού για το σοσιαλισμό αποτελεί, ακόμα και στις δημοσκοπήσεις, μια τεράστια πλειοψηφία, συντριπτική ιδιαίτερα στη νεολαία. Την ίδια στιγμή η κοινωνικο-οικονομική και πολιτική αποσύνθεση του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού, εκφράζεται στο «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ» (δήλωση Μακρόν). Και την ίδια στιγμή προχωράει το αντικειμενικό -γρήγορα θα γίνει συνειδητό- Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, σε όλες του τις μορφές -και πολεμικές, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο- με κέντρο τη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Είναι αυτό το εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο προτσές και οι επαναστατικές, επείγουσες για τη σωτηρία και την πρόοδο του κόσμου, ανάγκες και δυνατότητές του, που πρέπει να συζητηθούν και να βγουν συμπεράσματα για δράση, σ’ αυτή και σε όλες τις Επετείους της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Που φέτος συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919), αλλά και με τα 130 χρόνια από την ίδρυση της 2ης Διεθνούς (1889), που -και με το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και διάλυσή τους και τις αρνητικές συνέπειες που είχε αυτό- δείχνουν την ανάγκη και τη δυνατότητα της πάντα επίκαιρης και τωρινής Γνήσιας Αναγέννησής τους. Είναι αυτό το συνειδητό Επαναστατικό Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό Κέντρο που θα συντονίσει τη Σοσιαλιστική Πορεία και Οικοδόμηση σε κάθε χώρα και στον κόσμο. Με Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς παντού, που με Λαϊκές Επαναστατικές Συνταγματικές Συνελεύσεις, Συντάγματα και Εργατικούς και Λαϊκούς και Άμεσα Δημοκρατικούς Θεσμούς, θα ευνοούν και θα επιβάλλουν την Κοινωνικοποίηση του υπάρχοντος πλούτου και των Μέσων Παραγωγής και Διανομής, κάτω από Εργατικό και Κοινωνικό Έλεγχο. Μόνο σ’ αυτή τη Διαρκή Πορεία προς το σοσιαλισμό και την οικοδόμησή του μπορεί να υπάρξει (για μια ελεγχόμενη από το Εργατικό Κράτος και τη δικτατορία του προλεταριάτου μικρή και μεταβατική φάση) αναπτυξιακός «καπιταλισμός», δηλαδή αυτός που πεθαίνει, Διαρκώς απαλλοτριούμενος και ποτέ πια ζωντανός, υπαρκτός «αναπτυξιακός» καπιταλισμός, σαν σύστημα και μορφές του. Στην Ελλάδα αυτή η Πορεία πρέπει και μπορεί τώρα να περάσει αναπόφευκτα, από τη Λαϊκή Δημοκρατική κι Επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς.
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ; ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΑΝΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ: ΠΑΝΤΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα δεν ήταν παρά μια από τις δύο κύριες μορφές της σημερινής προσπάθειας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να επιβιώσει, μέσα στην επιθανάτια κοινωνικο-οικονομική και πολιτική κρίση αποσύνθεσής του και αγωνίας του: τον πόλεμο και το φασισμό. Και καθώς δεν μπορεί να κάνει το μαζικό φασισμό, συγκεντρώνεται στις κορυφές του, τόσο σε τοπικές δικτατορίες, κάθε μορφής, όπως και σε κάθε μορφής μέτρα και δράσεις κρατικής, παρακρατικής, προβοκατόρικης και φασιστικής βίας και καταστολής, τρομοκρατίας και «αντιτρομοκρατίας» και δολοφονίας πολιτικών και κοινωνικών αγωνιστών. Είναι κάτι από όλα αυτά που τώρα επιβάλλει και σχεδιάζει να επιβάλλει στην Ελλάδα η δεξιά, το κράτος και το παρακράτος της, αυτό που ανασυγκροτεί, μετά την κατάληψη της κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα αυτό το σύστημα και οι θεσμοί του, κάνει τους Διαρκείς τοπικούς πολέμους, εισβολές, επιδρομές, κατοχές και προετοιμασίες. Πάντα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ 3ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπινου γένους, το κοινωνικο-οικονομικό περιεχόμενό του, δηλαδή η ατομική ιδιοκτησία και η ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση σε λίγα χέρια των μέσων παραγωγής και διανομής, του πλούτου που παράγουν οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες τάξεις και έθνη και του πραγματικού και εικονικού χρηματοπιστωτικού τομέα του, δεν επιτρέπει άλλες, δημοκρατικές και ειρηνικές μορφές από τη μεριά του, μέσα σ’ αυτή την επιθανάτια αγωνία του, ούτε καν τις αστικές, «αναπτυξιακές» καπιταλιστικές, της φάσης της εμφάνισης και της ανάπτυξής του. Όποια άλλη μορφή κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας, σε έθνη και κράτη, ακόμα και αστικοδημοκρατική, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ. Αυτό ήταν έτσι, ακόμα και στη φάση της ανάπτυξης αυτού του συστήματος, όπως άλλωστε ήταν σε όλα τα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά προηγούμενα συστήματα, δουλοκτησία και φεουδαρχία. Όμως στην τελική, ακροτελεύτια φάση όλων τους, αυτή η ταξική πάλη ήταν επαναστατική και σήμερα κατά συνέπεια ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, αφού δεν έχει επινοηθεί και επιβεβαιωθεί κανένα άλλο κοινωνικό σύστημα μετά τον καπιταλισμό, παρά μόνο ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ.
Είναι γι’ αυτό που φέτος, 45 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, πρέπει να συζητηθεί και να τονιστεί από όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις και οργανώσεις, πολιτικές, συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, μαζί με όλες τις εξεγέρσεις και κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου ενάντια στη δικτατορία, δεν ήταν από τη μεριά τους παρά η έκφραση και οι μορφές που παίρνει η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΓΕΝΙΚΑ. Γι’ αυτό και όλα τα συνθήματα ήταν ενάντια στη δικτατορία αλλά κι ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΟΚ και για τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ενώ η επαναστατική πρωτοπορία αυτού του ξεσηκωμού, αποδεκτή από όλο τον ελληνικό λαό, ανήκε στην αριστερά, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ριζοσπαστική, εξωκοινοβουλευτική, που είχαν σοσιαλιστικό προσανατολισμό. Είναι άλλωστε γι’ αυτό που και τότε αλλά και τώρα, σε όλες τις πορείες του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανική πρεσβεία και όλες τις πρεσβείες και θεσμούς του ιμπεριαλισμού, ένα από τα κυρίαρχα συνθήματά τους είναι το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ». Κι είναι επίσης γι’ αυτό που ακόμα και εκλογικά, στη συντριπτική του πλειοψηφία, ο ελληνικός λαός, παρά την υπάρχουσα κάθε φορά αποχή του -έκφραση της απόρριψης του υπάρχοντος συστήματος στη χώρα, όπως στις τελευταίες εκλογές-, μετά την πτώση της δικτατορίας ψηφίζει για δεκαετίες ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με σοσιαλιστικό προσδιορισμό, προσανατολισμό και ιδρυτικές αποφάσεις, όπως στις πρόσφατες, με το 52% συνολικά της Αριστεράς. Ανεξάρτητα, παρά κι ενάντια στις αντεπαναστατικές γραφειοκρατικές ηγεσίες της, που όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του, κάνουν το παν για να ξαναδώσουν την κυβέρνηση στη δεξιά (όπως πριν η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ το 1989, με κυβέρνηση Τζαννετάκη και «οικουμενική» και η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ με γραφειοκρατία Σημίτη και τέλος αυτή του Γ. Παπανδρέου, με την παράδοση σε δεξιές κυβερνήσεις και στα ιμπεριαλιστικά «μνημόνια». Αλλά ο ελληνικός λαός δεν το επιτρέπει αυτό για πολύ (μικρές δεξιές «παρενθέσεις»), πάντα σε αναζήτηση και δράση από τη μεριά του και με τη δράση της πρωτοπορίας του, για μια πραγματικά ΛΑΪΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ».
Η στρατιωτική δικτατορία το 1967 επιβλήθηκε από τον καπιταλισμό και τους θεσμούς του, για ν’ «αποτρέψει τον κομμουνιστικό κίνδυνο» -όπως το διακήρυξαν ανοιχτά-, αυτόν που ερχόταν πραγματικά σαν λύτρωση για τη χώρα, σαν αποτέλεσμα κι αυτός της από δεκαετίες ταξικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του ελληνικού λαού. Αυτής που εκφράστηκε ακόμα και κοινοβουλευτικά, ήδη πριν το 1967 και κύρια άμεσα «μεταπολιτευτικά», με την εμφάνιση του τότε αριστερού σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, «συνεχιστή του ΕΑΜ» κι «ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ», όπως διακήρυξε το ίδιο και τη δυνατότητα από κει και πέρα για το Μέτωπο και Κυβέρνηση Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών στη χώρα, με αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Κι αυτό κάτω από την επιρροή και τη συμπαράσταση της προόδου της παγκόσμιας ταξικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και των Εργατικών Κρατών του κόσμου. Μια ανάγκη και δυνατότητα που καθημερινά μεγαλώνει και βαθαίνει, απέναντι στην τότε και τώρα, καθημερινά επιδεινούμενη και ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στη χώρα και στον κόσμο.
Ήταν μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μέσα σ’ αυτό το ταξικό, διπολικό, ιστορικό κοινωνικό περιεχόμενο, καπιταλισμός-σοσιαλισμός, που έγινε η εξέγερση στο Πολυτεχνείο -και όχι μόνο- στην Ελλάδα. Κι είναι αυτό που στη συνέχεια οδήγησε στην πτώση της δικτατορίας, πριν 45 χρόνια, το 1974. Αλλά καθώς οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της Αριστεράς, αλλά και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες, υποτάσσονται και λιποτακτούν, όπως πάντα, στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό σαν σύστημα και στις πολιτικές και θεσμικές μορφές του σαν εποικοδόμημα -στην καλύτερη περίπτωση αυτές της αστικής δημοκρατίας, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης-, η «μεταπολίτευση» άρχισε με κυβέρνηση της δεξιάς, με αποδοχή αυτών των ηγεσιών και συνέχισε, κύρια με κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που παρέμειναν και υποτάχτηκαν στο σύστημα και στις πολιτικές μορφές και θεσμούς. Η έλλειψη γνήσιας, επαναστατικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής, αριστερής ηγεσίας, κάνει να υπάρχουν οι -ευτυχώς μικρές μέχρι τώρα, εξαιτίας ακριβώς της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του λαού- δεξιές «παρενθέσεις», σαν την τωρινή, αυτή της κυβέρνησης της ΝΔ. Είναι αυτή η έλλειψη τέτοιας ηγεσίας που επιτρέπει στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να επιβάλλει και τον τελικό, ακροτελεύτιο, επιθανάτιο σχεδιασμό, το φασισμό και τον πόλεμο, τις ανοιχτές στρατιωτικές και όχι μόνο δικτατορίες και πραξικοπήματα, όπως έκανε στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς πάνω στο έδαφος της διαρκούς δικτατορίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού τους, με όλους τους θεσμούς, οργανισμούς, μορφές της: ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ, «δημοκρατικές» και μη, στρατιωτικές, δικαστικές, εκτελεστικές, «κοινοβουλευτικές», αντικομουνιστικές, με τις λεγόμενες fake news, μιντιακές, κτλ μορφές του.
Είναι αυτό που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και για μια ακόμα φορά με επίκεντρο τη Λατινική Αμερική. Η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των λαών της, μαζί με έντιμες προοδευτικές κι αριστερές ηγεσίες, φέρνει συνεχώς στην κυβέρνηση την Αριστερά ή Επαναστατικά Δημοκρατικά Αντιιμπεριαλιστικά Εθνικιστικά Κινήματα και Κόμματα. Δείχνοντας τις δυνατότητες και ταυτόχρονα τα όρια που μπορούν να υπάρξουν όσο αφορά την πρόοδο των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων κάθε μορφής, όταν αυτή η πάλη παραμένει στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, των εξαρτήσεών του από τον ιμπεριαλισμό και όλες τις πολιτικές μορφές του, ακόμα και τις πιο δημοκρατικές. Και ταυτόχρονα είναι αυτό το σύστημα, που με σύμμαχο πάντα τη γραφειοκρατία -κι εκεί- των εργατικών και λαϊκών πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, χρησιμοποιεί όπως πάντα αυτές τις αστικές δημοκρατικές μορφές για να επιβάλλει, όταν μπορέσει, τη δικτατορία με κάθε τρόπο και μορφή. Αυτή είναι η ταξική πάλη που διεξάγεται κι εκεί, τόσο από τη μεριά των επαναστατημένων και ώριμων για το σοσιαλισμό λαών, όσο και -απέναντι κι ενάντιά τους- από τη μεριά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, που παλεύει μόνο και μόνο για πόλεμο και φασισμό, κάθε μορφής -σίγουρα χωρίς καμιά μαζική υποστήριξη σ’ αυτόν, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο-, σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως και όλου του κόσμου. Αρκεί να δει κανείς αυτό το ταξικό, διπολικό, προτσές στη Βολιβία, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, το Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, το Σαλβαδόρ, την Παραγουάη, κτλ, αλλά και στην Ευρώπη, στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, κτλ.
Το γεγονός ότι στη Λατινική Αμερική, όπως και στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, τη Συρία, το Ιράν, στην Αφρική και την Ασία, κάθε χτύπημα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον του, στην ίδια ή σε άλλη χώρα κάθε φορά, αυτό δείχνει ότι η ταξική, διπολική, σύγκρουση στον κόσμο, είναι, μετά τη νίκη της Σοσιαλιστικής Ρωσικής Επανάστασης, σύγκρουση «σύστημα ενάντια σε σύστημα» και με «το συσχετισμό των ταξικών δυνάμεων ευνοϊκό στο σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας). ΛΕΙΠΕΙ -για την ώρα- Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ, ΤΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ, που θα προωθήσει αποφασιστικά, συνειδητά και με συνέπεια τη Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ΤΟΣΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η Κοινωνική είναι το περιεχόμενο, η οικονομική της βάση, που είναι και η θεμελιώδης και είναι η «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ» καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών, η αφαίρεση απ’ αυτούς των μέσων παραγωγής και διανομής και του πλούτου που έχει παραχθεί και θα παραχθεί και η απόδοσή τους στην κοινωνία, στο λαό. Είναι η ΛΑΪΚΗ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Και η Πολιτική Επανάσταση είναι η κατάργηση της κάθε μορφής δικτατορίας των μονοπωλίων, «δημοκρατικής» και μη, πολεμικής και ανοικτά φασιστικής και η αντικατάστασή της από τη δικτατορία του προλεταριάτου και την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ (ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ) ΚΡΑΤΟΣ. Δικτατορία του προλεταριάτου με τη σειρά της σημαίνει τις πιο γνήσια δημοκρατικές μορφές που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η κοινωνικο-πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας, που είναι η ΑΜΕΣΗ, ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μαζί με το Μπολσεβίκικο Κόμμα και την Εργατική, Κομμουνιστική Διεθνή. Είναι το «ΚΟΜΜΑ-ΣΟΒΙΕΤ-ΔΙΕΘΝΗΣ» (Χ. Ποσάδας). Αυτή η σοσιαλιστική πορεία μπορεί και πρέπει να ξεκινήσει και να προχωρήσει, με σταθερά και Διαρκή Βήματα (όχι στάδια), σε κάθε χώρα, μόνο ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Η ιστορία απέδειξε -με τραγικό πολλές φορές τρόπο-, ότι διαφορετικά, χωρίς αυτό το συνδυασμό, το προτσές στην κάθε χώρα μπορεί να οπισθοδρομήσει. Είναι από την έλλειψη αυτού του συνδυασμού, από προδοσία της γραφειοκρατίας, που οπισθοδρόμησαν προς τον καπιταλισμό ακόμα και Εργατικά Κράτη, πολύ περισσότερο Επαναστατικά Δημοκρατικά (αστικά ακόμα) Κράτη και Επαναστατικά προτσές και πολλά από αυτά οπισθοδρόμησαν κατευθείαν σε δικτατορικές καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές μορφές. Η Λαϊκή Οικονομία χωρίς τη γνήσια Εργατική, Λαϊκή Εξουσία δεν μπορεί να προχωρήσει στο σοσιαλισμό και η Εργατική, Λαϊκή Εξουσία, ακόμα και η πιο προχωρημένη και γνήσια, δεν μπορεί να κάνει το ίδιο -αντίθετα οπισθοδρομεί- χωρίς τη Λαϊκή Οικονομία, χωρίς την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών». Και οι δύο επαναστάσεις, Κοινωνική και Πολιτική, με τη σειρά τους δεν μπορούν να Ολοκληρώσουν το σοσιαλισμό, χωρίς την περιφερειακή και παγκόσμια Σοσιαλιστική Οικοδόμηση και Ολοκλήρωση.
Το ότι υπάρχει μια τέτοια ταξική και παγκόσμια σύγκρουση «συστήματος ενάντια σε σύστημα», αποδείχνεται εύγλωττα από το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς ιστορική στιγμή, από τη μια μεριά ο Τραμπ -δηλαδή ο γνήσιος αντιπρόσωπος, πολεμοχαρής και φασίστας, του επιτελικού κέντρου αυτού του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, διακηρύσσει ότι «ο κύριος εχθρός τους είναι ο σοσιαλισμός» και συγκεκριμένα η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, η σοσιαλιστική Κούβα, η Νικαράγουα, η Βενεζουέλα, κτλ και κύρια η Λαϊκή Κίνα και η Ρωσική Ομοσπονδία, κι από την άλλη, αντίπαλη μεριά, ο Πρόεδρος της Λαϊκής Κίνας-Εργατικού Κράτους, αν και όχι ακόμα γνήσιου, λόγω της γραφειοκρατίας του- Σι Τζινπίνγκ, διακηρύσσει πριν από ένα χρόνο, στην τελική ομιλία του στη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση της Κίνας, ότι «η ιστορία έχει αποδείξει και συνεχίζει να αποδεικνύει ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να σώσει την Κίνα» -βλέπε όλο τον κόσμο, την ανθρωπότητα και το περιβάλλον της-. Κι όπως κάθε χτύπημα, πολεμικό και φασιστικό, στην κάθε χώρα που κάνει αυτός ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, γυρίζει εναντίον του, έτσι και ο παγκόσμιος πόλεμος και φασισμός που προετοιμάζει και κάνει αυτό το σύστημα, θα γυρίσει εναντίον του, μ’ ένα τεράστιο μπούμερανγκ, με την κατάργησή του και με τον Παγκόσμιο Σοσιαλισμό. Στις ίδιες τις ΗΠΑ η ωρίμανση και η θέληση του αμερικανικού λαού για το σοσιαλισμό αποτελεί, ακόμα και στις δημοσκοπήσεις, μια τεράστια πλειοψηφία, συντριπτική ιδιαίτερα στη νεολαία. Την ίδια στιγμή η κοινωνικο-οικονομική και πολιτική αποσύνθεση του καπιταλισμού ιμπεριαλισμού, εκφράζεται στο «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ» (δήλωση Μακρόν). Και την ίδια στιγμή προχωράει το αντικειμενικό -γρήγορα θα γίνει συνειδητό- Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, σε όλες του τις μορφές -και πολεμικές, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο- με κέντρο τη Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Είναι αυτό το εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο προτσές και οι επαναστατικές, επείγουσες για τη σωτηρία και την πρόοδο του κόσμου, ανάγκες και δυνατότητές του, που πρέπει να συζητηθούν και να βγουν συμπεράσματα για δράση, σ’ αυτή και σε όλες τις Επετείους της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Που φέτος συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919), αλλά και με τα 130 χρόνια από την ίδρυση της 2ης Διεθνούς (1889), που -και με το γραφειοκρατικό εκφυλισμό και διάλυσή τους και τις αρνητικές συνέπειες που είχε αυτό- δείχνουν την ανάγκη και τη δυνατότητα της πάντα επίκαιρης και τωρινής Γνήσιας Αναγέννησής τους. Είναι αυτό το συνειδητό Επαναστατικό Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό Κέντρο που θα συντονίσει τη Σοσιαλιστική Πορεία και Οικοδόμηση σε κάθε χώρα και στον κόσμο. Με Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς παντού, που με Λαϊκές Επαναστατικές Συνταγματικές Συνελεύσεις, Συντάγματα και Εργατικούς και Λαϊκούς και Άμεσα Δημοκρατικούς Θεσμούς, θα ευνοούν και θα επιβάλλουν την Κοινωνικοποίηση του υπάρχοντος πλούτου και των Μέσων Παραγωγής και Διανομής, κάτω από Εργατικό και Κοινωνικό Έλεγχο. Μόνο σ’ αυτή τη Διαρκή Πορεία προς το σοσιαλισμό και την οικοδόμησή του μπορεί να υπάρξει (για μια ελεγχόμενη από το Εργατικό Κράτος και τη δικτατορία του προλεταριάτου μικρή και μεταβατική φάση) αναπτυξιακός «καπιταλισμός», δηλαδή αυτός που πεθαίνει, Διαρκώς απαλλοτριούμενος και ποτέ πια ζωντανός, υπαρκτός «αναπτυξιακός» καπιταλισμός, σαν σύστημα και μορφές του. Στην Ελλάδα αυτή η Πορεία πρέπει και μπορεί τώρα να περάσει αναπόφευκτα, από τη Λαϊκή Δημοκρατική κι Επαναστατική ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς.