200 χρόνια από την αστική εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821, αναγκαία και εφικτή η Διαρκής και Σοσιαλιστική Επανάσταση, ενάντια στη διαρκή καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση και αντιλαϊκό πόλεμο και την κυβέρνηση της ΝΔ που τον αντιπροσωπεύει
Τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 συμπίπτουν με τα 40 χρόνια από την ίδρυση της αντιδραστικής και ιμπεριαλιστικής ΕΟΚ και με το διαρκή και συνεχιζόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και δικτατορία των μονοπωλίων, που τώρα εφαρμόζεται και με «βιολογικά» μέσα, covid19 κτλ. Συμπίπτουν επίσης με μια κυβέρνηση της δεξιάς στην Ελλάδα, που εφαρμόζει «βασιλικότερα του βασιλιά» καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού τον αντιλαϊκό και με όλα τα μέσα πόλεμο και δικτατορία του συστήματος, ακόμα και με τη μορφή του «αστυνομικού κράτους», χωρίς βέβαια καμιά προοπτική να έχει σταθερό κοινωνικό στήριγμα σ’ αυτό (ακόμα και στους αστυφύλακες) κι αντίθετα με προοπτική το γρήγορα ξεφούσκωμα (φουσκωμένη από τα καλά πληρωμένα αστικά ΜΜΕ και δημοσκοπικές εταιρείες) και ανατροπή της. Αλλά συμπίπτουν επίσης με τα 150 χρόνια της Παρισινής Κομμούνας, που σαν πρώτη προλεταριακή επανάσταση, έβαλε μια από τις θεμελιώδεις βάσεις για την παγκόσμια προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση κι εξουσία και το σοσιαλισμό, ανατρέποντας το τελευταίο εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας, το βάρβαρο, πολεμικό και φασιστικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τα υπολείμματα όλων των προηγούμενων καθεστώτων, τα οποία αυτός στηρίζει και στηρίζεται. Και είναι η Παρισινή Κομμούνα που απέδειξε -με την έλλειψή του και την ήττα της- την αναγκαιότητα του Προλεταριακού και Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κόμματος του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, για να οδηγήσει στην τελική νίκη την προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση.
Ήταν εθνικοαπελευθερωτική η επανάσταση του 1821, των ελλήνων ενάντια στην Οθωμανική και κυρίαρχα φεουδαρχική τότε Αυτοκρατορία. Αλλά καθώς ήταν αστική, σε μια καθυστερημένη και λεηλατημένη περιοχή και μάλιστα κάτω από την ηγεσία και την εξάρτηση από φεουδαρχικά και μισοφεουδαρχικά (μοναρχία και εκκλησιαστικά «φέουδα» στην Ελλάδα, ανάμεσα στ’ άλλα) και άμεσα και στη συνέχεια καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά καθεστώτα της Ευρώπης (από την αρχή καταχρέωσαν την Ελλάδα, ανάμεσα στ’ άλλα), δεν μπόρεσε αντικειμενικά και δεν θέλησε (με τις υποταγμένες ηγεσίες της) να είναι και πραγματικά εθνικοαπελευθερωτική. Πολύ λίγα εφάρμοσε, μέχρι και σήμερα, από όσα απελευθερωτικά και προοδευτικά για τα έθνη και τους λαούς τους είχε να προσφέρει στην ανθρωπότητα η αστικοδημοκρατική επανάσταση ενάντια στη φεουδαρχία, τις αυτοκρατορίες και τις αποικίες της, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Αντίθετα πολλά αντιδραστικά, οπισθοδρομικά κι εγκληματικά του καπιταλιστικού συστήματος έχει εφαρμόσει από τότε μέχρι και σήμερα, με δολοφονίες, εκτελέσεις, φυλακίσεις, δικτατορίες, κατοχή και πολέμους κάθε μορφής, ενάντια σε επαναστάσεις κι επαναστάτες ακόμα και ηγέτες και απλούς ανθρώπους, ακόμα κι όταν πολλοί από αυτούς δεν επιδίωκαν τίποτε άλλο παρά την πιστότερη εφαρμογή της αστικής επανάστασης στο προοδευτικό της σκέλος. Πολύ περισσότερο όταν μετά τη Μεγάλη Ρώσικη Προλεταριακή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το θρίαμβό της (γιατί τώρα υπήρχε το Προλεταριακό Κόμμα, το Μπολσεβίκικο), την εγκαθίδρυση του πρώτου, Σοβιετικού, Εργατικού Κράτους, τότε στην Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο αναπτύχθηκαν και βάθυναν Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις, εθνικοαπελευθερωτικές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις και εθνικές-κρατικές κατακτήσεις, εργατικοί και λαϊκοί αγώνες και κατακτήσεις, με αποκορύφωμα στην Ελλάδα τη δημιουργία του ΚΚΕ και τις δύο εθνικοαπελευθερωτικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις 1944-49, με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το Δημοκρατικό Στρατό και την «Κυβέρνηση του Βουνού». Και η έλλειψη αποφασισμένου μέχρι την τελική νίκη του σοσιαλισμού Κόμματος και η εμφάνιση στο μεταξύ και η προδοσία της ανά τον κόσμο γραφειοκρατίας στο επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ήταν αυτό που επέτρεψε μια από τις βάσεις που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός για την προαποφασισμένη επιδρομή του ενάντια στη χώρα και το λαό της, όπως έκανε και σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Στους δύο αιώνες από τις εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο -ήδη από τότε με Διεθνιστική Αλληλεγγύη και Βοήθεια, όπως στην Ελλάδα-, η προοδευτική και Διαρκής συνέχειά τους, ήταν μόνο οι αγώνες, οι επαναστάσεις και οι κατακτήσεις που πήγαιναν ενάντια και ανέτρεπαν τη φεουδαρχική, μισοφεουδαρχική, καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εξουσία και καθεστώτα, στην κάθε εποχή τους. Κι όσο υπήρχαν και υπάρχουν αυτά τα καθεστώτα και τα υπολείμματά τους κι επειδή αυτά ακριβώς βρέθηκαν και βρίσκονται στην τελική φάση της ύπαρξής τους, της κρίσης και της αποσύνθεσής τους, κατέφευγαν και καταφεύγουν συνεχώς σε διαρκείς αντεπαναστάσεις, σε όλες τις μορφές της, ενάντια στη Διαρκή Επανάσταση όλων των λαών και των καταπιεσμένων εθνών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλα τα επαναστατικά κινήματα στον κόσμο και στην Ελλάδα ονομάστηκαν και ονομάζονται «Απελευθερωτικά», που σημαίνει για την απελευθέρωση από την καταπίεση και την εκμετάλλευση των καθεστώτων της ατομικής ιδιοκτησίας, σε όλες τις εποχές, περιόδους και φάσεις τους, άλλωστε διαπλεκόμενες, ακόμα και σήμερα. Διαπλεκόμενες για να στηρίζει το ένα το άλλο, κύρια με τις πολιτικο-κοινωνικές καταπιεστικές και εκμεταλλευτικές μορφές τους, ακόμα και δουλοκτητικές, αδιαφορώντας εν πολλοίς για τα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντά τους, σαν ιδιοκτήτριες τάξεις, υποταγμένα όμως όλα με τη σειρά τους και καθοδηγούμενα από το κυρίαρχο οικονομικό καθεστώς, που τώρα είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός.
Οι επαναστάσεις για την Εθνική Απελευθέρωση ήταν πάντα συνδυασμένες αντικειμενικά και στη συνέχεια και υποκειμενικά (με τις ηγεσίες τους) με την Κοινωνική Απελευθέρωση. Γιατί σ’ αυτές, όπως και στην Ελλάδα, συμμετείχαν όλες οι καταπιεζόμενες και εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις, για τη δική τους απελευθέρωση από κάθε καταπίεση κι εκμετάλλευση κι όχι μόνο οι ιδιοκτήτριες τάξεις, που ανέτρεπαν η μια την άλλη, αλλά όλες μαζί καταπίεζαν κι εκμεταλλεύονταν τις υπόλοιπες (μη ιδιοκτήτριες, ακόμα και μικροϊδιοκτήτριες και «μη προνομιούχες») κοινωνικές τάξεις. Το ιστορικό οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι και ζητούμενο ήταν και είναι ποια τάξη καθοδηγούσε και καθοδηγεί -αντικειμενικά και σαν ηγεσία- αυτές τις επαναστάσεις. Όταν ήταν και είναι μια ιδιοκτήτρια τάξη, προκειμένου να μη κινδυνεύσουν από την αρχή και στη συνέχεια τα συμφέροντά της που απέρρεαν από αυτή τη σχέση της με την οικονομία, προτιμούσε πάντα την οπισθοδρόμηση, την αντίδραση και την αντεπανάσταση, ακόμα και την ίδια την ήττα της από το προηγούμενο καθεστώς, που με κάθε τρόπο θα την στήριζε απέναντι στον κοινό εχθρό, τις λαϊκές τάξεις, παρά να παραδεχτεί μια ανατροπή της από αυτές τις συμμετέχουσες λαϊκές τάξεις.
Δεν «ξεκινάμε από την αρχή» κατά συνέπεια και το ερώτημα και η διαμάχη αν ήταν αστική ή λαϊκή εθνικοαπελευθερωτική η επανάσταση του 1821 είναι τυπολατρικό και σχολαστικιστικό, όταν δεν έχει ταξική βάση, ανάλυση, απάντηση και προοπτική. Πολύ χειρότερα όταν αυτή η διαμάχη -στους κόλπους της αριστεράς- είναι βάση για το αν η επικείμενη επανάσταση είναι άμεσα σοσιαλιστική, ή πρέπει να περάσει από το αστικό «στάδιο».
Αυτό το «στάδιο» το ξεπέρασαν ήδη κι από την αρχή τους όλες οι Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις του 20ού αιώνα, αρχίζοντας από τη θεωρία και την πράξη, την εφαρμογή της Διαρκούς Επανάστασης των Τρότσκι-Λένιν και του Μπολσεβίκικου Κόμματος στη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση. Κι όχι γιατί αυτό το επινόησαν οι Μπολσεβίκοι, αλλά αντικειμενικά αυτό το «στάδιο» το είχε καταργήσει ήδη ο καπιταλισμός, όταν στη πολύ πριν από αυτούς έναρξη της φάσης του «ιμπεριαλισμού, ανώτατης φάσης του καπιταλισμού» (Λένιν), όσο και τελικής, ακροτελεύτιας φάσης του, αυτής της ολοκληρωτικής κρίσης και αποσύνθεσής του, όχι μόνο δεν επέτρεπε καμιά αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση, επανάσταση και «στάδιο», αλλά επέβαλε, όπου μπορούσε -στον ταξικό συσχετισμό- την αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή βαρβαρότητα, το φασισμό και τον πόλεμο (σε όλες τις μορφές τους, ακόμα και προκαπιταλιστικές) ενάντια στους λαούς και τα καταπιεζόμενα έθνη. Αντίθετα, για να μπορέσει μια χώρα κι ένας λαός να προχωρήσει σε δημοκρατικές και προοδευτικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές κατακτήσεις -ή κάθε φορά και περισσότερο για ν’ ανακτήσει τέτοιες κατακτήσεις που ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός έπαιρνε στο μεταξύ πίσω-, το έκανε με αντικαπιταλιστικά, αντιιμπεριαλιστικά και σοσιαλιστικά μέτρα και πορεία. Κι όταν αυτή η πορεία έμενε στα κυρίαρχα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, όχι μόνο στη χώρα αλλά και στον κόσμο, αυτό το σύστημα έπαιρνε πίσω τις κατακτήσεις, με βαρβαρότητα, πόλεμο και φασισμό κάθε μορφής. Και στην καθημερινή ταξική πραγματικότητα είναι η εργατική και λαϊκή ταξική πάλη (ακόμα και χωρίς συνειδητή, μαρξιστική ηγεσία) αυτή που σε τελευταία ανάλυση υπερασπίζει ακόμα και τις αστικοδημοκρατικές κατακτήσεις! Αυτό το προτσές δεν το επινόησαν οι Τρότσκι-Λένιν-Μπολσεβίκοι αλλά σίγουρα το είδαν αντικειμενικά, το ανέλυσαν συνειδητά, θεωρητικά, με βάση την πάλη των τάξεων και τον μαρξισμό, το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό και τα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας και το εφάρμοσαν αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά στην πράξη και με συνέπεια μέχρι τη νίκη.
Αιώνες πια από την κυριαρχία των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών σχέσεων παραγωγής και διανομής, απέναντι σε όλα τα προηγούμενα καθεστώτα ατομικής ιδιοκτησίας, οι επαναστάσεις για τη Διαρκή, Συνεπή και Σταθερή Πρόοδο και Ειρήνη δεν μπορεί να είναι άλλες από τις Διαρκείς Σοσιαλιστικές. Διαρκείς, για να πετύχουν άμεσα και γρήγορα ακόμα και τα προοδευτικά αστικοδημοκρατικά καθήκοντα, που δεν εφαρμόστηκαν πουθενά από την αστική τάξη με συνέπεια, διάρκεια και σταθερότητα, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Καθήκοντα που μόνο το προλεταριάτο, η επανάστασή του και μόνο στο δρόμο προς το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό, μπορεί να εφαρμόσει, πάντα για μια πολύ μικρή περίοδο. Γιατί στη σημαία του το προλεταριάτο έχει: η ανθρώπινη κοινωνία να περάσει στην αταξική κοινωνία, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, που δεν θα έχει καμιά ανάγκη από κρατική εξουσία (αστική ή προλεταριακή) και «κράτος», «δημοκρατία» ανάμεσα σε τάξεις (που ποτέ δεν υπήρξε -ή η μια ή η άλλη κυριαρχούσε-), γενικά δεν θα έχει καμιά άλλη ανάγκη (αφού θα έχει προχωρήσει στην εφαρμογή του κανόνα «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του») παρά μόνο την ελευθερία. «Θα περάσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας» (Μαρξ).
Είναι η ταξική, αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη κι επανάσταση που μπορεί να γιορτάσει (έξω οι μονάρχες και οι αντιπρόσωποι του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού από το γιορτασμό της επετείου του 1821!) και να συνεχίσει ό,τι προοδευτικό και λαϊκό είχε να προσφέρει η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα και οι παρόμοιες επαναστάσεις σε όλο τον κόσμο. Αλλά ακόμα και τα πιο προχωρημένα αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, αγώνες κι επαναστάσεις, Κομμουνιστικά, Σοσιαλιστικά, Επαναστατικά Εθνικιστικά Κόμματα και κινήματα, που πρόσφεραν και προσφέρουν πολλά στην πρόοδο και την ειρήνη της κάθε χώρας, κάνοντας πράγματα που δεν ευνοούν και αντιτίθενται στη σημερινή πολιτική του υπάρχοντος συστήματος, στην πολιτική συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, αποσύνθεσης και διαφθοράς, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, όταν έμειναν στα μισά του δρόμου και στο αστικό «στάδιο», το σύστημα αυτό κι αυτό το σημερινό «στάδιό» του που περιγράφουμε, τα γύρισε όλα πίσω, με το χειρότερο τρόπο και σε μεγαλύτερο βάθος. Αλλά ταυτόχρονα είναι επειδή υπάρχει αυτή η αντικειμενική και συνειδητή (όταν υπάρχει τέτοια ηγεσία) Διαρκής Ταξική Πάλη κι Επανάσταση στον κόσμο, που κάνει να επιβιώνει και να προοδεύει σε πολλούς τομείς, χώρες και περιοχές, συμμαχίες, κτλ, η ανθρωπότητα και οι κατακτήσεις της. Αλλιώς ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός θα είχε μετατρέψει το διαρκή αντεπαναστατικό πόλεμο και φασισμό (χωρίς καμιά κοινωνική βάση πλέον) ενάντια στους λαούς σε Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα τώρα Πυρηνικό. Όπως άλλωστε έχει κάνει ήδη δύο φορές με τους Παγκόσμιους Πολέμους και τώρα τον προετοιμάζει καθημερινά. Ανεξάρτητα από το ότι μέσα στην κρίση αποσύνθεσής του κι απέναντι σε μια παγκόσμια Ταξική Πάλη και Δυαδική Εξουσία, «δεν μπορεί να τον κάνει όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας). Και οι μεγαλύτερες κατακτήσεις της ανθρωπότητας σ’ αυτή την παγκόσμια Ταξική Πάλη κι Εξουσία Δυαδική, ήταν αυτές που έγιναν με τις πιο πλήρεις Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις στη Ρωσία, την Κίνα, την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, το Βιετνάμ, με την καθοδήγηση Κομμουνιστικών Κομμάτων. Κατακτήσεις που παραμένουν και σήμερα (στη Ρωσική Ομοσπονδία κύρια στις σοβιετικές Ένοπλες Δυνάμεις), ανεξάρτητα από τα πισωγυρίσματα και την ανοιχτή προδοσία κύρια της γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ. Στο σύνολό τους και σε συμμαχίες μεταξύ τους, αυτές οι χώρες είναι τα κέντρα στήριξης της παγκόσμιας Ταξικής Αντικαπιταλιστικής-Αντιιμπεριαλιστικής και Σοσιαλιστικής Πάλης και Δυαδικής Εξουσίας. Κι είναι γι’ αυτό που ενάντια σ’ αυτά τα κέντρα στρέφονται ανοιχτά και δια-κηρυγμένα ήδη, τα κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Η Ελλάδα μπορεί να απελευθερωθεί πραγματικά εθνικά και κοινωνικά και να προοδεύσει, επιτέλους, μετά από 200 χρόνια διαρκούς επανάστασης κι αντεπανάστασης, με τη Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, αρχίζοντας από την άμεση εφαρμογή της «Εθνικής Ανεξαρτησίας-Λαϊκής Κυριαρχίας», αρχίζοντας με τη σειρά της από την άμεση διαγραφή του χρέους, που είναι ο σημερινός -κι όχι ο μοναδικός- «στρατός κατοχής» και για την Ομοσπονδία των Βαλκανικών χωρών και όλης της περιοχής (ανάμεσά τους της Τουρκίας), την οποία Ομοσπονδία η φεουδαρχία και στη συνέχεια ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός την εμπόδισαν, την κατέστρεψαν, τη βομβάρδισαν και τη δολοφόνησαν και μόνο με το σοσιαλισμό μπορεί να επιτευχθεί. Το να «διαιρεί και να βασιλεύει» ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, πρέπει ν’ ανατραπεί και να μετασχηματιστεί στο «να βασιλεύει ο σοσιαλισμός και να διαιρεί τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό μέχρι να τον εξαφανίσει». Κι αυτό αποδείχνεται ότι πρέπει να στηριχτεί και να στηρίξει την Παγκόσμια Ταξική Επαναστατική και Σοσιαλιστική Πάλη και Κατακτήσεις και τα κέντρα που τις στηρίζουν.
Εμείς συμφωνούμε στις γενικές τους γραμμές με τις τωρινές αναλύσεις και τα συμπεράσματα (που στηρίζονται πολύ στον μαρξιστή ιστορικό Γ. Κορδάτο και πολύ διαφορετικά από τα προηγούμενα, που δικαιολογούσαν τη σταλινική θεωρία των «σταδίων» -Γιάννης Ζέβγος εναντίον Γιάνη Κορδάτου-) του ΚΚΕ και των στελεχών του, όπως Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 200 χρόνια του 1821, Τηλέμαχος Λουγκής, 2007, Μάκης Μαΐλης, 2021, πάνω στη φύση της επανάστασης του 1821 και την άμεση προοπτική και ανάγκη της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης και που θα δημοσιεύσουμε σε επόμενα φύλλα της «Κομμουνιστικής Ενότητας». Για παραπομπές και γνώσεις που εμείς δεν έχουμε και δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε.