ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ 2021
ΔIEΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟN ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Όταν το 1889 η 2η Διεθνής, κάτω από την καθοδήγηση του Φρίντριχ Ένγκελς και σαν συνέχεια της 1ης Διεθνούς των Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς, καθιέρωσε την Πρωτομαγιά του κάθε χρόνου σαν παγκόσμια αγωνιστική γιορτή της εργατικής τάξης, τιμώντας τους ήρωες και τους νεκρούς της Πρωτομαγιάς του Σικάγου του 1886 για την καθιέρωση του 8ώρου, το έκανε για να εντάξει αυτή την πάλη για το 8ωρο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που ήταν το πρόγραμμα και η δράση της τότε Διεθνούς και για το οποίο καλούσε να προβάλλεται στην ίδια την Εργατική Πρωτομαγιά!
Είναι η ταξική πάλη της εργατικής τάξης και των μαζών του κόσμου και η σοσιαλιστική επανάσταση σε όλο τον κόσμο και η οικοδόμηση των Εργατικών (Σοσιαλιστικών) Κρατών, αλλά και των Επαναστατικών Κρατών, που επέβαλε το 8ωρο στον καπιταλιστικές χώρες, στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, όπου βέβαια κατάφερε να το κάνει από το συσχετισμό των δυνάμεων κι όχι επειδή το ήθελε και το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό θέλει πάντα -και κάθε φορά και περισσότερο, στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό- να κάνει αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση της (αναπόφευκτα τώρα) φασιστοειδούς και φιλοπόλεμης, κάθε μορφής, ενάντια στην εργατική τάξη και όλο το λαό κυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα. Πιστός υπηρέτης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και του καθημερινού κι εντεινόμενου Διαρκούς αντιλαϊκού ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολέμου και φασισμού, κάθε μορφής (χωρίς καμιά μαζική κοινωνική βάση τώρα).
Βλέποντας και προβλέποντας αυτό το προτσές, οι Μαρξ και Ένγκελς, ανάμεσα στ’ άλλα ντοκουμέντα του επιστημονικού σοσιαλισμού, έγραψαν και ΔΙΑΚΗΡΥΞΑΝ, μια 40ετία πριν την Πρωτομαγιά του Σικάγου και της 1ης Διεθνούς, σε όλο τον κόσμο, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος (1848): Πάνω στην ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε όλο τον κόσμο. Πράγμα που κάθε φορά και περισσότερο, αντιστρόφως ανάλογα -δηλαδή ο σοσιαλισμός για την επιβίωση και για την πρόοδο της ανθρωπότητας- με την πορεία του καπιταλισμού ως την τωρινή κι εντεινόμενη βαρβαρότητά του, γινόταν και μια μεγαλύτερη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ. Κι αυτό έγινε ΔΟΚΙΜΗ το 1871 στην Παρισινή Κομμούνα και ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ το 1917 στη Μεγάλη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση των Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος, με την επιβεβαίωση στην πράξη όλων των αρχών και του περιεχομένου, ακόμα και των περισσότερων μορφών, τόσο του Μανιφέστου των Μαρξ και Ένγκελς του 1848, όσο και της αναγκαιότητας, δυνατότητας κι επικαιρότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος που θα τις προωθούσε.
Όταν κατά συνέπεια πρόκειται για την Πρωτομαγιάτικη Διακήρυξη (Μανιφέστο) σήμερα, η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να ξεκινάει από την ουσία εκείνου το Μανιφέστου του 1848 και μάλιστα τονίζοντας ότι εκτός από αναγκαίο, δυνατό και επίκαιρο είναι κάθε φορά και πιο ΕΠΕΙΓΟΝ στην κάθε χώρα, ήπειρο και στον κόσμο. Το επίκαιρο, αναγκαίο και επείγον είναι κατανοητό όχι μόνο από την εργατική τάξη και την επαναστατική, κομμουνιστική, σοσιαλιστική αριστερή πρωτοπορία της, αλλά και από όλο τον καταπιεσμένο κι εκμεταλλευόμενο λαό, που καθημερινά δέχεται την βάρβαρη επίθεση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Η μεγάλη αντίφαση που πρέπει να λυθεί ώστε το ΑΝΑΓΚΑΙΟ, ΔΥΝΑΤΟ, ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΞΗ, είναι η έλλειψη επιστημονικής σοσιαλιστικής, μαρξιστικής-λενινιστικής κομμουνιστικής ηγεσίας, τέτοιου Κομμουνιστικού Κόμματος και Διεθνούς, στην κάθε χώρα, ήπειρο και στον κόσμο.
Η αναγκαία, δυνατή, επίκαιρη και επείγουσα επαναστατική πορεία και μετάβαση από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό είναι το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΠΡΟΤΣΕΣ, στο οποίο, στο μεσοδιάστημα των 173 χρόνων από το 1848 μέχρι σήμερα, έχει προστεθεί σαν κύριος παράγοντας η «σοσιαλιστική συνείδηση των μαζών του κόσμου» (Χ. Ποσάδας), που έζησαν, είδαν και μετέδωσαν στις νέες γενιές τις θετικές σε όλους τους τομείς της ζωής εμπειρίες και κατακτήσεις των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και τις οπισθοδρομήσεις, επίσης σε όλους τους τομείς, όταν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των Κομμάτων και των Συνδικάτων τις πρόδωσαν. Είναι γι’ αυτό που στη ΜΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ σ’ αυτό το αντικειμενικό προτσές, στη διαλεκτικότητά του, αυτές που σάπισαν και σαπίζουν είναι οι γραφειοκρατίες -μαζί βέβαια με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό- και όχι το αντικειμενικό προτσές της ταξικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και κατακτήσεων, που στηρίζεται πια στη σοσιαλιστική συνείδηση, όραμα και δράση των μαζών: Όπως έδειξαν στην πανδημία του Covid19, όπου έδρασαν με βάση την προχωρημένη συνειδησιακά κομμουνιστική αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», παρά κι ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τη γραφειοκρατία, τον «βιολογικό» πόλεμο και το φασισμό του πρώτου, την υποταγή της δεύτερης σ’ αυτόν και τη διαφθορά και τη σαπίλα και των δύο.
Και στο αντικειμενικό προτσές η πανδημία έδειξε την ανωτερότητα της κρατικής ιδιοκτησίας απέναντι στην ιδιωτική στο χώρο της υγείας, γενικά, ποσοτικά και πολύ περισσότερο ποιοτικά -που σήμανε και πολύ περισσότερο ποσοτικά, π.χ. σε άπειρα μικρότερο αριθμό νεκρών- όταν αυτή η κρατική ιδιοκτησία ήταν κεντρικά σχεδιασμένη από το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Εργατικό Κράτος, όπως στην Κούβα, την Κίνα, τη Λ.Δ. της Κορέας, ή κατακτημένη -και σ’ ένα μεγάλο, κοινωνικό κι επιστημονικό βαθμό, συνέχεια- από το προηγούμενο Εργατικό Κράτος, όπως στη Ρωσική Ομοσπονδία. Χώρες που εκφράσανε αντικειμενικά όσο κι εν μέρει συνειδητά, με τις ηγεσίες τους, αυτή τη «σοσιαλιστική συνείδηση των μαζών του κόσμου». Με τη σωστή, επιστημονική και άμεση προστασία των μαζών των χωρών τους αλλά και χωρών σε όλο τον κόσμο, μέσα από τα κοινωνικά όσο και σοβιετικού τύπου οργάνωσης μέτρα, μέσα από αποστολή υγειονομικού προσωπικού και υλικού, αλλά και με τα εμβόλια που παρήγαν και τα πρόσφεραν και τα προσφέρουν, ακόμα και δωρεάν, στις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Αντίθετα στις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές χώρες ο κρατικός τομέας της υγείας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να δείξει τη γνωστή χρεοκοπία, διαφθορά, κερδοσκοπία κι εγκληματικότητα του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο δεν υπάρχουν -τουλάχιστον στο εσωτερικό του- πολλά περιθώρια για την ταξική πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων πάνω του- και ταυτόχρονα καθοδηγούμενος αυτός ο κρατικός τομέας υλικά και διοικητικά από τον ιδιωτικό και τους εκπροσώπους του στην κυβέρνηση και στον κρατικό μηχανισμό, έκανε τα ελάχιστα κι αυτά χάρις στην ταξική πάλη, τον ηρωισμό και τον όποιο έλεγχο των εργαζομένων εκεί, στην κατεύθυνση της αναγκαστικής εφαρμογής της κομμουνιστικής αρχής.
Η μη πράξη και η οπισθοδρόμηση σ’ αυτό το αντικειμενικό προτσές δεν οφείλεται με κανένα τρόπο στο ότι αυτό δεν ήταν και δεν είναι ώριμο για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, αλλά στην έλλειψη επαναστατικής, επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, αποτέλεσμα μάλιστα κύρια της διάλυσής της. Αυτής που έκανε συνειδητά η γραφειοκρατία των Εργατικών Κρατών και των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των Κομμάτων όλης της αριστεράς, προκειμένου να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα από το οποίο τροφοδοτείται με κάθε τρόπο. Είναι αυτή που διέλυσε το αναγκαίο, δυνατό, επίκαιρο κι επείγον όργανο της εργατικής τάξης και όλων των μαζών του κόσμου, το «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή» (Χ. Ποσάδας). Είναι αυτό το «ιστορικό έκτρωμα όσο και ατύχημα της ιστορίας» (Λ. Τρότσκι), η γραφειοκρατία, που έχει τώρα σαν κύριο ρόλο να συγκρατεί αυτή την ωρίμανση του αντικειμενικού προτσές και των μαζών του κόσμου, στα πλαίσια αυτού του συστήματος, τρέχοντας πίσω από τον ολοκληρωτικό πόλεμο και το φασισμό του και προβάλλοντας το «μικρότερο κακό» σ’ αυτό, που δεν παύει να σημαίνει πόλεμο και φασισμό. Για τη γραφειοκρατία το «μικρότερο κακό» είναι γι’ αυτή και το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί είναι απέναντι στην ανάγκη, τη δυνατότητα και το επείγον της ανατροπής και των δύο -που θα ήταν γι’ αυτούς το «μεγαλύτερο κακό»-, ενώ για την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και των μαζών σημαίνει πολύ εφήμερο «μικρότερο κακό», πάντα κακό και γρήγορα το «μεγαλύτερο» και πάντα επιδεινούμενο όσο υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα.
Τί άλλο σήμανε στην Ελλάδα η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας η γραφειοκρατία και η γραφειοκρατία του ίδιου του Κόμματος, πρόδωσε τις ίδιες τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, που άλλωστε δεν ήταν παρά «το μικρότερο κακό» και για τις δύο αντίπαλες πλευρές της ταξικής πάλης, εφαρμοσμένο μάλιστα για το λαό μόλις για λίγους μήνες, ενώ για το καπιταλιστικό σύστημα σήμανε γρήγορα το μεγαλύτερο «καλό», αυτό της συνέχισης κι επιδείνωσης της υποταγής του λαού και της χώρας στα ιμπεριαλιστικά μνημόνια και πολεμικά σχέδια κι επίσης γρήγορα αυτή η γραφειοκρατία παρέδωσε συνειδητά την κυβέρνηση στη δεξιά! Πριν προλάβουν τα ίδια τα στελέχη και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την κοινωνική του βάση και όλο το λαό, να προχωρήσουν στην πορεία προς την ανατροπή του συστήματος και μαζί του της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτή η κυβέρνηση της φασιστοειδούς δεξιάς που προωθεί τα πιο αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, μέρος των οποίων είναι και η κατάργηση με νόμο του καταργημένου στην πράξη 8ωρου και των πληρωμένων υπερωριών, μαζί με το νέο «αστυνομικό κράτος» της δεξιάς -που βέβαια τώρα ακόμα και οι αστυφύλακες αρνούνται να το υπηρετήσουν-, σαν αναπόφευκτη συνέπεια του αντιλαϊκού και με όλες τις μορφές αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Αυτής της «ανώτερης» όσο και τελικής, ακροτελεύτιας φάσης του καπιταλισμού, της κρίσης συγκέντρωσης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας και ολοκληρωτικής αποσύνθεσης αυτού του συστήματος, στην «αγωνιώδη» προσπάθειά του να επιβιώσει, με κάθε κόστος για τους λαούς, ακόμα και των ιμπεριαλιστικών χωρών-κέντρων του, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, όπως έδειξε με την πανδημία.
Είναι αυτό το σύστημα που κάνει και χρησιμοποιεί το νέο παγκόσμιο «βιολογικό» -και όχι μόνο- πόλεμο, για να τον συνδυάσει με το δίδυμό του, το φασισμό (δες ανοιχτή απειλή ηγετών στις ΗΠΑ και τη Γαλλία τελευταία για «στρατιωτικό νόμο»), σε μια φάση όπου το σύστημα δεν έχει την «πολυτέλεια» να διαχωρίζεται σε φασιστικό και «δημοκρατικό» ιμπεριαλισμό. Πόλεμος, δικτατορίες κάθε μορφής, εισβολές, κατοχές, αποκλεισμοί, επιδρομές, δολοφονίες, όπου μπορεί. Αυτή είναι και θα είναι η αναπόφευκτη πορεία και δράση του συστήματος. Η οικονομική βάση του είναι ότι το σύστημα συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια και σε «τεράστιες αποθήκες» του πλούτου, που έτσι σαπίζει γιατί δεν μπορεί να καταναλωθεί, από μια κάθε φορά και περισσότερο ανύπαρκτη καταναλωτική δύναμη των μαζών του κόσμου, μέσα από την «απαλλοτρίωση» της εργασίας, της ζωής και της ίδιας της ιδιοκτησίας τους, αυτή που κάνει το σύστημα της «ατομικής ιδιοκτησίας», που μόνο «ατομική» δεν είναι πια.
Κι επειδή έτσι κι αλλιώς η «εξέγερση των παραγωγικών δυνάμεων» (Μαρξ) της ανθρωπότητας, τεράστιων σ’ αυτή την ίδια φάση και η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και των λαών απλώνεται παντού, με τη «σοσιαλιστική συνείδηση των μαζών» και τις νέες επαναστατικές και κομμουνιστικές ηγεσίες τους, που αναδύονται και θ’ αναδυθούν, σαν κύρια συστατικά αυτής της «εξέγερσης», για την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» καπιταλιστών και του «αποθηκευμένου» πλούτου τους και για την οικοδόμηση των νέων, σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών «παραγωγικών σχέσεων», καταργώντας τις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές, αυτό το σύστημα δεν έχει άλλο τρόπο ν’ αντιδράσει για να επιβιώσει από το να «γεμίσει τις αποθήκες» του με όπλα καταστροφικά και να τα καταναλώσει -ναι αυτά-, να τα χρησιμοποιήσει και να τα εξαπολύσει ενάντια στην ανθρωπότητα και τα κύρια στηρίγματά της: τις πάντα «υπαρκτές» και ζωντανές -κι όχι μόνο αναγκαίες, δυνατές, επείγουσες κι επίκαιρες- σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κατακτήσεις, σε Εργατικά και Επαναστατικά Κράτη. Να τα εξαπολύσει πρώτα-πρώτα ενάντια στην Λαϊκή Κίνα και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Σε παγκόσμιο πόλεμο που τον δια-κηρύσσει και προετοιμάζει, κάθε φορά και περισσότερο ανοιχτά, με ατομικά όπλα και δοκιμές, με τους Τραμπ-Μπάιντεν, ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ και μάλιστα με ανοιχτό ιδεολογικό και άμεσο στόχο τους τον κομμουνισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας και κατά συνέπεια το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό, λίαν προσεχές, μέλλον της ανθρωπότητας. Που θα περάσει, χωρίς ούτε καν -ή πολύ σύντομη- την ενδιάμεση φάση του σοσιαλισμού, κατευθείαν στον κομμουνισμό.
Η μεγάλη συγκέντρωση και «παγκοσμιοποίηση» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, θα επιτρέψει -οικονομικά και κοινωνικά- την άμεση ένωση με τη σειρά τους του σοσιαλισμού με τον κομμουνισμό. Γι’ αυτό επιμένουμε στο να συνδέουμε σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια σε καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Ένα αντικειμενικό παγκόσμιο προτσές Δυαδικής Εξουσίας που «δεν εξαρτάται από καμιά ηγεσία -πολύ περισσότερο τις γραφειοκρατικές- αλλά οι ηγεσίες εξαρτώνται από αυτό» (Χ. Ποσάδας). Έχοντας στο μεταξύ καταλάβει την πολιτική εξουσία η εργατική τάξη, που είναι η μόνη τάξη στην ιστορία που δεν παλεύει για μια νέα ατομική ιδιοκτησία αλλά για μια κοινωνική ιδιοκτησία, παραγωγή και διανομή, όπου «ο καθένας θα συμβάλλει σύμφωνα με τις ικανότητές του και στον καθένα θα προσφέρεται σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι η πανανθρώπινη αδελφοσύνη, που βέβαια ούτε μια στιγμή δεν μπόρεσε να εφαρμόσει καμιά αστική επανάσταση, ακόμα και η πιο προχωρημένη, αρχίζοντας από τη Γαλλική, που είχε και αυτό το σύνθημα της «αδελφοσύνης», αλλά και την Ελληνική, που αντίθετα συνέχισαν και μπλέχτηκαν από την αρχή με τα προηγούμενα καθεστώτα ατομικής ιδιοκτησίας, τη φεουδαρχία, ακόμα και με τη δουλοκτησία. Βέβαια κάθε φορά και περισσότερο όχι τόσο στην οικονομία, αλλά στις πολιτικές και κοινωνικές μορφές εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών του κόσμου. Εκεί μάλιστα, στις μορφές, όλο και γυρίζει πίσω, προς τη δουλοκτησία, το καπιταλιστικό καθεστώς, γιατί έχει ανάγκη αυτές τις αντι-ανθρώπινες, «μεσαιωνικές», μορφές για να επιβιώσει.
Είναι γι’ αυτό που είναι σωστά τα συνθήματα αυτής τη Πρωτομαγιάς, που έχουν αφετηρία την πάλη ενάντια στην κατάργηση του 8ώρου και της πληρωμένης υπερωρίας, αλλά κι ενάντια στην εγκληματική κερδοσκοπία του συστήματος, ακόμα και πάνω από τους θανάτους από την πανδημία. Συνθήματα όπως «όχι στην κατάργηση του 8ώρου», «δεν θα γίνουμε σκλάβοι στον 21ο αιώνα», «να μη γυρίσει το ρολόι της ιστορίας πίσω», «τα κέρδη τους οι νεκροί μας», που συνδυάζονται σωστά με το «βαδίζουμε στο δρόμο της ανατροπής», «εμπρός για τα “Σικάγο” της γενιάς μας». Αλλά για «να μη γίνουμε σκλάβοι στο 21ο αιώνα», στη σκλαβιά που είναι μια από τις αναπόφευκτες βάρβαρες συνέπειες της ύπαρξης αυτού του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού -και δεν υπάρχει άλλος παρά μόνο ακόμα χειρότερος-, πρέπει να προωθηθεί από την εργατική τάξη και τις μάζες της χώρας και όλου του κόσμου η ανατροπή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού -που προκαλεί αυτές τις συνέπειες- και η επαναστατική Μετάβαση στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Που μόνο αυτή η Μετάβαση θα έχει τις προοδευτικές, ειρηνικές και πανανθρώπινες συνέπειες. Στα πλαίσια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού έξω από την βαρβαρότητα, τον πόλεμο και το φασισμό δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, παρά μόνο πολύ παροδικά κι αυτό σαν αποτέλεσμα της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης, που είναι ο άλλος, ο μοναδικός -κι όχι πολυπολικός- Πόλος της Δυαδικής Εξουσίας που υπάρχει στον κόσμο, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό κι όπου είναι αυτή η πάλη η μόνη και μοναδική αιτία που επιβιώνει η ανθρωπότητα.
Η γραφειοκρατία της αριστεράς κάθε απόχρωσης -ενάντια στα ίδια της τα Κόμματα, κατακτήσεις των μαζών- συνειδητά τα κέντρα της και σαν «χρήσιμοι ηλίθιοι» πολλά από τα μέλη της, ή γίνεται ένα με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, ή υποτάσσεται σ’ αυτόν, ή τρέχει πίσω από την ύπαρξη και τη βάρβαρη, πολεμική και φασιστική πορεία και δράση του, με ατελέσφορες διεκδικήσεις προς τα πίσω, ακολουθώντας την πορεία προς τα πίσω, στον «μεσαίωνα», του συστήματος. Διεκδικήσεις που σέρνονται κι ακολουθούν από πίσω -ακόμα κι όταν κρατούν αποστάσεις- αυτή τη μακάβρια πορεία του συστήματος προς το «μεσαίωνα» και που παραμένουν στα δικά του πλαίσια, γιατί είναι αυτά τα πλαίσια που τροφοδοτούν τη γραφειοκρατία. Όταν αυτή η μακάβρια ακολουθία και πορεία πρέπει να σταματήσει οριστικά, αντιμετωπίζοντάς την κατά Μέτωπο και αντιστρέφοντάς την άμεσα κι επειγόντως.
Απέναντι κι ενάντια στα «πλαίσια» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, πρέπει, μπορούν, είναι επίκαιρο και επείγον ν’ αντιταχθούν τα «πλαίσια» του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Με την «αναπόφευκτη» με τη σειρά του επαναστατική αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική ιδεολογία, στρατηγική, πρόγραμμα, πολιτική, τακτική και δράση του. Αρχίζοντας από το ν’ αντιτάξουν στην αναπόφευκτη στα «πλαίσια» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού νομοθετική κατάργηση του ήδη καταργημένου στην πράξη 8ώρου και των πληρωμένων υπερωριών, τη διεκδίκηση -όχι από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που αποκλείεται να το κάνει, αλλά σαν μέρος των «πλαισίων» της πορείας προς τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό-, το μοίρασμα σε όλο τον κόσμο της «κοινωνικά αναγκαίας εργασίας», αρχίζοντας από τους άνεργους και τους επισφαλείς εργαζόμενους. Κι όχι μόνο χωρίς μείωση των μισθών και των ημερομισθίων, αλλά αντίθετα με την άμεση και κλιμακωτή -προς τα κάτω- μεγάλη μείωση των ωρών εργασίας -πολύ περισσότερο με «καμιά υπερωρία»- και τιμαριθμική αναπροσαρμογή -προς τα πάνω- των μισθών και ημερομισθίων. Είναι αυτό που επιτρέπει ο «21ος αιώνας» και ο παντοτινός και πάντα ίδιος σοσιαλισμός-κομμουνισμός και ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν το επιτρέπει, αλλά και το καταδιώκει με πολεμικά νύχια και δόντια. ‘Έχοντας σαν σύμμαχό του τη γραφειοκρατία, που ούτε καν αναφέρει πουθενά, «ξεχνάει» αυτές τις τόσο λογικές και θεμιτές διεκδικήσεις, κάνοντάς τες να φαίνονται παράλογες! Γιατί αυτές οι «Μεταβατικές» διεκδικήσεις της Τρίτης Διεθνούς των Λένιν-Τρότσκι και του «Μεταβατικού Προγράμματος» του Τρότσκι, έχουν αμφίδρομη σχέση «συνέπειας» με τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Κι είναι αυτό που θέλει να εμποδίσει η γραφειοκρατία: αυτό που αρχίζει με την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών», την Κοινωνικοποίηση των Μέσων Παραγωγής και Διανομής, το Κρατικό Μονοπώλιο του Εξωτερικού Εμπορίου, τον Κεντρικό Σχεδιασμό της Οικονομίας προς όφελος των μαζών, τον Εργατικό και Κοινωνικό Έλεγχο και τη Σοβιετική, Άμεσα Δημοκρατική Πολιτική Εξουσία της εργατικής τάξης (Εργατικό Κράτος) και συνεχίζεται, «Διαρκώς», προς την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Με το «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή». Οι «Κυβερνήσεις της Αριστεράς» μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορούν και πρέπει, είναι επείγον, να υπάρχουν και να υπάρξουν και «ή θα είναι επαναστατικές -σ’ αυτή την κατεύθυνση- ή δεν θα είναι τίποτε» άλλο παρά άλλοθι και υποταγή στο καπιταλιστικό σύστημα κι ό,τι αυτό σημαίνει. Αυτά πρέπει και μπορούν να είναι, είναι επίκαιρα κι επείγοντα, τα «Σικάγο της γενιάς μας» και τα συνθήματα στις σημαίες, τα πανό και τις αφίσες τους και πάνω απ’ όλα στη δράση τους.
ΕΚΚ(Τ-Π), 29/4/2021