ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΡΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΟΥ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Όλες οι πολεμικές προετοιμασίες, εξοπλισμοί και δράσεις του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στον κόσμο, όπως και στην Ελλάδα, συνοδεύονται με δικτατορικά μέτρα, ακόμα και στον τομέα της υγείας, όπως έκανε και κάνει με τον τωρινό βιολογικό πόλεμο: με τον Covid -που κατασκεύασε και διέσπειρε στον κόσμο (αρχίζοντας από τον κύριο εχθρό του, το Εργατικό Κράτος της Κίνας) και με τα πειραματικά, κερδοσκοπικά, επικίνδυνα και θανατηφόρα εμβόλια-, με την αντι-«υγειονομική» -και όχι μόνο- δικτατορία κι απαγορεύοντας ταυτόχρονα τα επιστημονικά τεκμηριωμένα εμβόλια, όπως της Κίνας και της Ρωσίας. Και πάντα στρέφονται ενάντια στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των λαών και τα κέντρα που τη στηρίζουν.
Δεν υπερασπίζουν καμιά χώρα ενάντια σε άλλη, όπως την Ελλάδα ενάντια στην Τουρκία, όπως ισχυρίζεται ο ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις του σε Γαλλία-ΗΠΑ-Ελλάδα, για τις τωρινές «αμυντικές» (δες επιθετικές) ιμπεριαλιστικές συμφωνίες τους. Μάλιστα πολύ περισσότερο σ’ αυτή την περίπτωση, γιατί Ελλάδα και Τουρκία είναι μέλη του πολέμου και φασισμού του ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ και -με την Ελλάδα κυρίως- ταυτόχρονα προτεκτοράτο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Άμεσα και μέσω των πολιτικο-στρατιωτικών εκπροσώπων τους, αντίθετα, καταστρέφουν όλες τις χώρες και τους λαούς τους, με πολέμους (άμεσα και με υποκινούμενες από τον ιμπεριαλισμό συγκρούσεις ανάμεσα σε χώρες και εθνότητες), εισβολές, πραξικοπήματα και δικτατορίες, κατοχές, δολοφονίες, αποκλεισμούς, κτλ, όπως έκαναν και κάνουν στην Κορέα, το Βιετνάμ, την Κούβα, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία κι εδώ και 20 χρόνια συγκεκριμένα στο Αφγανιστάν. Είναι μάλιστα στο Αφγανιστάν που επίσης έδειξαν ότι δεν υπερασπίζουν καμιά χώρα από την τρομοκρατία, που άλλωστε την οργανώνουν και την τροφοδοτούν οι ίδιοι, σαν συμπλήρωμα της κρατικής τρομοκρατίας και φασισμού που εξαπολύουν σε όλο τον κόσμο. Αρκεί να δει κανείς τις τωρινές δολοφονικές επιθέσεις αυτής της ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των αμερικανών, για να παραμείνουν αυτοί οι τελευταίοι εκεί μέσω του γνήσιου τέκνου τους, της τρομοκρατίας.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο και φασισμό έχουν υποστεί μια βαριά ήττα σε όλο τον κόσμο, που αποδείχνει για μια ακόμα φορά ότι αυτός «ο κόσμος είναι ώριμος για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας). Ο τωρινός πόλεμος ενάντια στην ανθρωπότητα είναι ταυτόχρονα μια παγκόσμια γενική δοκιμή για τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο που ετοιμάζουν ενάντια στην ανθρωπότητα. Ανάμεσα στ’ άλλα να δουν ποια θα είναι η αντίδραση του κόσμου σ’ έναν τέτοιο πόλεμο, όπου ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός θα θελήσει κι εκεί να τον συνδυάσει με τη δικτατορία και το φασισμό (έναν φασισμό, ήδη και για πάντα, χωρίς πια καμιά κοινωνική βάση). Ιδιαίτερα το τί θα κάνει ο κόσμος στα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κέντρα-χώρες (ΗΠΑ, Ευρώπη -δες Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία-, Ιαπωνία).
Παρόλο που και ο τωρινός -μετά τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο-, διαρκής ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι σε πολλά μέρη του κόσμου, αυτός μέχρι τώρα γινόταν τοπικά και όχι την ίδια στιγμή, παγκόσμια. Μέχρι τώρα δεν μπόρεσαν να κάνουν τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο (ΠΠ), γιατί κύρια υπήρξε το αντίπαλο, αντιιμπεριαλιστικό ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ο σε όλους τους τομείς παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και γιατί ξέρουν ότι από τους δύο προηγούμενους ΠΠ βγήκαν ηττημένοι σε όλο τον κόσμο, με αποκορύφωμα τη νίκη της πρώτης Μεγάλης Σοσιαλιστικής Ρώσικης Επανάστασης και τη δημιουργία της ΕΣΣΔ, στον Α’ ΠΠ και τη δημιουργία 20 νέων Εργατικών και 20 Επαναστατικών Κρατών μετά τον Β’ ΠΠ. Έτσι ξέρουν ότι ένας Γ’ ΠΠ θα σημάνει το τέλος του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και όχι της ανθρωπότητας, που αυτή θα πορευτεί άμεσα προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Είναι γι’ αυτό που o καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός προετοιμάζει και θα κάνει τον Γ’ ΠΠ, αλλά «δεν μπορεί να τον κάνει όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας). Αλλά όσο υπάρχει αυτό το σύστημα δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο παρά να κάνει το διαρκή πόλεμο και φασισμό (με όλες τις μορφές τους), προετοιμάζοντας ταυτόχρονα τον ΠΠ. Και ο τωρινός βιολογικός πόλεμος και φασισμός είναι μια γενική δοκιμή του. Και σ’ αυτή βγήκε ηττημένος.
Αφού κατασκεύασε και διέσπειρε τον ιό, άμεσα και ανοιχτά προσπάθησε να τον στρέψει κύρια ενάντια στη ΛΔ της Κίνας που -μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα της και το σοσιαλισμό- είναι οι κηρυγμένοι κύριοι εχθροί του ιμπεριαλισμού. Ενάντια στο λαό της με τον ιό, αλλά και προσπαθώντας να μειώσει το κύρος της Κίνας στα μάτια του κόσμου, χαρακτηρίζοντας τον Covid19 προβοκατόρικα -δια στόματος του ίδιου του Τραμπ- «κινέζικο ιό» και άρα, συμπερασματικά, «κομμουνιστικό ιό». Ενώ την ίδια στιγμή o ίδιος σήμαινε συναγερμό για την «εισβολή του κομμουνισμού σε πανεπιστήμια, κρατικές δομές, στον κινηματογράφο, κτλ». Η μεγαλύτερη λοιπόν «γενική δοκιμή» του πολέμου έγινε στις ίδιες τις ΗΠΑ και το λαό της. Και το αποτέλεσμα ήταν η ήττα του Τραμπ, η πρωτοφανής συμμετοχή των αμερικάνικων μαζών στις εκλογές, για να τον ανατρέψουν, έτσι, η μεγάλη άνοδος της Σοσιαλιστικής Αριστεράς μέσα κι έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα και μόνο πραξικοπηματικά σ’ αυτό το Κόμμα απέκλεισαν το σοσιαλιστή Μπέρνι Σάντερς από την προεδρική υποψηφιότητα, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Παραίτηση όμως που για την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστικής πάλη των μαζών και όχι των εκλογικίστικων σκοπιμοτήτων, μένοντας στα πλαίσια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και του Δημοκρατικού Κόμματος (πιστού υπηρέτη του συστήματος) δεν έπρεπε να την κάνει.
Αλλά αυτή η «γενική δοκιμή» του πυρηνικού πολέμου που προετοιμάζουν ηττήθηκε όχι μόνο στις ίδιες τις ΗΠΑ, αλλά σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Ο βιολογικός πόλεμος και η αντι-«υγειονομική» δικτατορία και τρομοκρατία, όχι μόνο δεν τρομοκράτησε και δεν πτόησε τους λαούς του κόσμου, αλλά αντίθετα η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στον κόσμο εντάθηκε και βάθυνε, παίρνοντας τώρα ανάμεσα στ’ άλλα την αναγκαία ιστορικά μορφή της πάλης ακριβώς ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού: στη φάση της «ολοκληρωτικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα» για το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών ανάμεσά τους» και την «κατάργηση αυτού που απομένει από το καπιταλιστικό σύστημα» (Χ. Ποσάδας). Αυτό που έγινε σε όλες τις χώρες κέντρα αυτού του συστήματος -όπως το είδαμε και το ζήσαμε και εδώ στην Ελλάδα-, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ήταν η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμα και στα εμβόλια των ιμπεριαλιστικών φαρμακευτικών πολυεθνικών αυτών των χωρών, η απόρριψη και η άρνηση των λαών τους απέναντι σ’ αυτά και η αναγκαστική, δικτατορική-φασιστική επιβολή τους από το σύστημα και τις κυβερνήσεις-θεσμού του, μαριονέτες του κι όπως πάντα αποδέκτες χρηματισμού. Θέλοντας ταυτόχρονα να επιβάλλει ένα «υγειονομικό» απαρτχάιντ, ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη, την ίδια στιγμή που οι λαοί αφήνονταν στο έλεος της λειτουργίας της οικονομίας του καπιταλιστικού συστήματος -που πάντα βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους κι αυτό αποδείχτηκε και πάλι και πολύ περισσότερο τώρα, ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει στα πλαίσια του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού-, στο δολοφονικό συνωστισμό που επέτρεψε σε χώρους δουλειάς και ζωής τους, όπως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και στο χρεοκοπημένο από τις ιδιωτικοποιήσεις και την υποβάθμιση υγειονομικό σύστημα.
Κανένας λαός, καμιάς χώρας-κέντρου του συστήματος αυτού δεν στράφηκε ενάντια στη Λαϊκή Κίνα, τον κύριο εχθρό του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά όλες οι κινητοποιήσεις του κόσμου ήταν ενάντια σ’ αυτό τον πόλεμο και το φασισμό του και χωρίς καμιά διάκριση και διάσπαση ανάμεσα σε εμβολιασμένους και μη. Κι αυτό σε συνδυασμό μ’ ένα ανθρώπινο, σοσιαλιστικό συναίσθημα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης, εθνικής και διεθνικής, με επικεφαλής τις χώρες και τους λαούς της Σοσιαλιστικής Κούβας και της Λαϊκής Κίνας. ΕΙΝΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΜΕΙΩΘΗΚΕ ΑΛΛΑ ΕΝΤΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΒΑΘΥΝΕ, ΣΑΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ.
Όπως σε κάθε μέχρι τώρα ιμπεριαλιστικό πόλεμο και δικτατορία-φασισμό, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΧΕ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟ. Είναι αυτή η ωριμότητα και ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των λαών που μεγάλωσε και βάθυνε την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και στην πανδημία: Ήττες του σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στο Αφγανιστάν. Προηγήθηκε το Brexit -προάγγελος πολλών exit- και τώρα σχεδόν διάλυση ακόμα και του ΝΑΤΟ, κτλ. Αποδείχτηκε βέβαια για άλλη μια φορά ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός «δεν θα πεθάνει από μόνος του, τσάκισέ τον».
Επιβεβαιώνεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο αυτό που είχε αναλύσει και προβλέψει ο Χ. Ποσάδας: «το κέντρο που αποφασίζει στον ιμπεριαλισμό δεν είναι ούτε καν οι ΗΠΑ-Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ, αλλά μηχανισμός που βρίσκεται πάνω από όλους αυτούς», όπως αποδείχνεται από τη νέα συμμαχία AUCUS ενάντια στη Λαϊκή Κίνα -και όλη την ανθρωπότητα- που οργάνωσε αυτός ο μηχανισμός, ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Αγγλία και την Αυστραλία. Όπου βέβαια δεν θα είναι και πάλι αυτή η συμμαχία που θ’ αποφασίζει, αλλά αυτός ο μηχανισμός, που θ’ αποφασίζει παρά -ακόμα και ενάντιά της αν χρειαστεί, όπως έκανε κι ενάντια στο ΝΑΤΟ-, στην άμεση προετοιμασία και ξέσπασμα του Γ’ πυρηνικού ΠΠ.
Στο βαθμό που ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός συγκεντρώνεται και αποσυντίθεται οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, ταυτόχρονα αποσυντίθεται αλλά ξανασυγκεντρώνεται και ξαναοργανώνεται, σε ανώτερο συγκεντρωμένο επίπεδο. Όχι τόσο οικονομικά, όπου δεν μπορεί να το κάνει λόγω του εντεινόμενου ταυτόχρονα οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ τους, αλλά κύρια στρατιωτικά-φασιστικά, που είναι ο μοναδικός και αναπόφευκτος τρόπος για να προσπαθήσει να επιβιώσει. Ο «νεκροθάφτης» του, η παγκόσμια εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, πρέπει και μπορούν, χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιήσουν όλα τα αναγκαία μέσα και μέτρα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, επιστημονικά, πολιτιστικά, ηθικά και βέβαια στρατιωτικά, που διαθέτει και αναπτύσσει η ανθρωπότητα, για να τον «τσακίσουν», να τον ανατρέψουν, σαν τη μοναδική διέξοδο προς την Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη.
Αυτή που για άλλη μια φορά -σε πόλεμο- τρομοκρατήθηκε, πτοήθηκε, υποτάχτηκε και τώρα ανοιχτά ταυτίστηκε με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ΗΤΑΝ ΚΑΙ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ «ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ» ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΘΕ ΑΠΟΧΡΩΣΗΣ. Όπως το είδαμε ολοφάνερα και στην Ελλάδα, μέσα από την «εθνική ομοψυχία» ανάμεσα σ’ αυτή τη γραφειοκρατία και την κυβέρνηση της δεξιάς, ακόμα και με τον «ομόψυχο», από κοινού, εμβολιασμό τους, με τα εμβόλια των ιμπεριαλιστικών πολυεθνικών και όχι τα δοκιμασμένα επιστημονικά εμβόλια της Κίνας και της Ρωσίας. Αντί αυτή η γραφειοκρατία να μετατρέψει αυτό τον πόλεμο και το φασισμό στη χώρα, σε Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, μέσα από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη -πράγμα που ο λαός έδειξε ότι ήταν και είναι πάντα έτοιμος να κάνει-, αυτή υποτάχτηκε στις πρωτοβουλίες και τις κινήσεις του συστήματος και της κυβέρνησής του, έστω και με αντιστάσεις. Αντιστάσεις που δεν είναι παρά μόνο ένα άλλοθι του κύριου εγκληματικού πλάνου αυτού του συστήματος! Αντί η γραφειοκρατία να καθοδηγήσει τη θέληση και την ωρίμανση του λαού ΩΣΤΕ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ, ΠΡΟΩΘΩΝΤΑΣ ΑΜΕΣΑ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ-ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ-ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ, άφησε όλη την πρωτοβουλία σ’ αυτούς και στους υποτακτικούς υπαλλήλους τους «επιστήμονες».
Αλλά είναι τόσο ώριμες οι συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, ώστε από αυτή τη συμμαχία και ταύτιση της γραφειοκρατίας μαζί του δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ο φασισμός σαν κίνημα και μαζικό κόμμα -έξω από τις φασιστικές δολοφονικές συμμορίες, που προσπάθησαν ακριβώς να χρησιμοποιήσουν τους «αντι-εμβολιαστές»-, όπως έγινε στον Β’ ΠΠ και με την άνοδο του ναζιφασισμού στην εξουσία στη Γερμανία και την Ιταλία. Όταν η γραφειοκρατία, πριν και μετά τον πόλεμο εκείνο, αντί να κάνει το Μέτωπο της Αριστεράς και την Κυβέρνησή του στο δρόμο προς το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό, άφησε τον πόλεμο στα χέρια του δήθεν «δημοκρατικού» καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού από τη μια και του ναζιφασισμού που ο ίδιος γέννησε από την άλλη, λες και επρόκειτο για δύο διαφορετικά στρατόπεδα! Άλλο πράγμα θα ήταν η αποκλειστικά τακτική και μόνο χρησιμοποίηση του «δημοκρατικού», ενάντια στο ναζιφασιστικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, μετατρέποντας άμεσα τον πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, όπως έκαναν οι Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκοι.
Είναι γι’ αυτό που η αντίστροφη μέτρηση που έχει αρχίσει, για την απομάκρυνση της ΝΔ από την κυβέρνηση, δεν πρέπει ν’ αφεθεί στο αργό ή/και σταματημένο καπιταλιστικό ρολόι της γραφειοκρατίας της Αριστεράς και των συνδικάτων, αλλά στο πάντα καινούργιο και γρήγορο ιστορικό-κοινωνικό αντικαπιταλιστικό ρολόι του εργατικού και λαϊκού κινήματος, των Κομμάτων της Αριστεράς και του Μετώπου Κομμάτων της Αριστεράς-Συνδικάτων και της Κυβέρνησής του. Αλλά ενάντια στις γραφειοκρατίες τους, με νέες ηγεσίες, με άμεσα δημοκρατική επέμβαση των μαζών παντού -και μέσα στα Κόμματα της Αριστεράς- και αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα και πολιτική.
Είναι το ρολόι της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης των μαζών που κάθε τόσο ανατρέπει, ακόμα και εκλογικά τη δεξιά στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο από την κυβέρνηση, αλλά η γραφειοκρατία της αριστεράς κάνει το παν και ξαναβάζει τη δεξιά στην κυβέρνηση, τις περισσότερες φορές συνειδητά, αντεπαναστατικά, στην προσπάθειά της να συγκρατήσει τις μάζες στα πλαίσια του συστήματος. Γιατί με τις Κυβερνήσεις της Αριστεράς που κατακτούν, ακόμα και εκλογικά, αυτές χρησιμοποιούν αυτή την ευνοϊκή εκλογική κυβερνητική συνθήκη και «παίρνουν πολύ αέρα» -έτσι το σκέφτεται και η γραφειοκρατία αλλά «για να τους κόψει αυτόν τον αέρα»- για να πάνε πολύ πιο μακριά από μια κυβέρνηση στα πλαίσια του συστήματος, δηλαδή να προχωρήσουν γρήγορα στην πορεία και στη διέξοδο προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό. Και σ’ αυτή την πορεία να οικοδομήσουν την επιστημονική σοσιαλιστική, πραγματικά μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία, που θα καταργήσει το καπιταλιστικό σύστημα και μαζί του τις γνήσιες πολιτικές ηγεσίες της δεξιάς και ακροδεξιάς, αλλά και τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της αριστεράς. Κι αυτό και οι δύο τους βέβαια δεν το θέλουν.
Η δεξιά μπορεί να παραμένει στην κυβέρνηση της χώρας γιατί το μονόδρομο, στα πλαίσια του καπιταλισμού, που εφαρμόζει, δηλαδή τα πολεμικά ιμπεριαλιστικά σχέδια και δράσεις που υπηρετεί στη χώρα και στον κόσμο και το συνοδό φασισμό-δικτατορία των μονοπωλίων -στους θεσμούς κι απευθείας ενάντια στις μάζες της χώρας-, δεν μετατρέπουν άμεσα σε Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση τα Κόμματα της Αριστεράς και τα συνδικάτα, αλλά πάνε πίσω από αυτά τα σχέδια του υπάρχοντος συστήματος, έστω και προβάλλοντας κάποιες αντιστάσεις. Προσπαθούν να σώσουν «οτιδήποτε αν σώζεται», αλλά δεν σώζεται τίποτα για τις μάζες σε τέτοια κυρίαρχα πλαίσια-σχέδια, σώζεται όμως έτσι η γραφειοκρατία, που μόνο από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό μπορεί να τροφοδοτεί και τα δικά της υλικά συμφέροντα.
Είναι ακριβώς γιατί «βρισκόμαστε στην εποχή των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων» ήδη εδώ και πάνω από ένα αιώνα, αυτών που καταργούν τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα εν δυνάμει τη γραφειοκρατία, που αυτή η τελευταία συμμαχεί, υποτάσσεται κι ενσωματώνεται πλήρως στον καπιταλιστικό σύστημα και σε όλες τις εκφράσεις, δομές και μορφές του. Κι όταν μπορέσει οπισθοδρομεί ακόμα και Εργατικά Κράτη, νικηφόρα αυτών των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων, όπως έκανε στην ίδια την ΕΣΣΔ. Αν ήταν στο χέρι της θα εξαφάνιζε τα ίδια της τα Κόμματα, όπως έχει κάνει ήδη σε πολλές περιπτώσεις και σε πολλές χώρες του κόσμου. Αν δεν γίνεται παντού είναι γιατί τα Κόμματα αυτά και τα συνδικάτα είναι κατακτήσεις της πάλης των μαζών που τα διεκδικούν και τα στηρίζουν σαν δικά τους. Κι εδώ κι έναν αιώνα αυτή η πάλη τους είναι όχι μόνο ενάντια -και για κατακτήσεις- στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και για την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πάλη, κατακτήσεις και κοινωνικο-οικονομική διέξοδο στο Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος.
Όλες οι γραφειοκρατικές ηγεσίες, ενώ ξέρουν ότι υπάρχει ο προοδευτικός μονόδρομος της ανατροπής του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του, του πολέμου και του φασισμού του, για να μπορέσει να υπάρξει η Διαρκής Πρόοδος και Ειρήνη, που είναι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό, είτε τον αποφεύγουν συνειδητά, είτε τον προδίδουν όταν οι μάζες και η επαναστατική, κομμουνιστική και σοσιαλιστική πρωτοπορία τους τον επιβάλλουν. Στην πιο συγκαλυμμένη περίπτωση τον αναβάλλουν αορίστως, μέχρι να υπάρξει «επαναστατική κατάσταση», τη στιγμή που αυτό αντιφάσκει ανταγωνιστικά με το γεγονός ότι ήδη «βρισκόμαστε στην εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων», εδώ και έναν αιώνα. Όπου όπως έχουμε τονίσει, έτσι, «επαναστατική κατάσταση» κι «επανάσταση» είναι έννοιες ιστορικο-κοινωνικές που ταυτίζονται και την ίδια στιγμή, σ’ αυτή ακριβώς την εποχή. Ενώ στην καλύτερη περίπτωση υπάρχουν ηγεσίες (ούτε αυτό δεν αφορά την έτσι κι αλλιώς αντιδραστική κι αντεπαναστατική γραφειοκρατία) που είτε σεχτάρια-μαξιμαλιστικά, είτε οπορτουνιστικά-ρεφορμιστικά, δεν ξέρουν, ή/και δεν μπορούν έτσι να προωθήσουν αυτό το σοσιαλιστικό δρόμο-διέξοδο.
Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις του «καίνε» τις χώρες, μεταφορικά και πραγματικά -όπως έγινε στην Ελλάδα το καλοκαίρι- και με την σντι-«πράσινη ανάπτυξη», ενάντια στη ζωή, την εργασία και το περιβάλλον του κόσμου. Ταυτόχρονα με αφορμή τη δικτατορία του ιμπεριαλιστικού Facebook, ακόμα και το περιοδικό TIME του συστήματος αποκαλεί το σημερινό καπιταλισμό «καπιταλισμό της επιτήρησης». Όπου βέβαια διαπιστώνει σ’ αυτή την «επιτήρηση» το τέλος του, γι’ αυτό άλλωστε την κάνει, για να δει πώς θα επιβιώσει με τον πόλεμο και το φασισμό, σίγουρα όχι μόνο μ’ αυτόν του facebook!
Οι μάζες της Ελλάδας όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την πανδημία και τις φωτιές, αλλά αντίθετα τις μετέτρεψαν σε μια μεγάλη κινητοποίηση κι ενότητα λαϊκή, ώστε ανάγκασαν ακόμα και την κυβέρνηση της δεξιάς ν’ ανασχηματίσει τον υπεύθυνο υπουργό Προστασίας (βλέπε καταπίεσης) του Πολίτη, αντικαθιστώντας ένα στέλεχος της «σοσιαλιστικής» γραφειοκρατίας (Χρυσοχοΐδη) με στέλεχος της «κομμουνιστικής» (Θεοδωρικάκο), ταυτόχρονα βέβαια ενισχύοντας την ακροδεξιά-φασιστική πτέρυγα της ΝΔ στην κυβέρνησή της! Και η γραφειοκρατία του ΚΚΕ δεν έκανε καμιά καταδίκη του πρώην στελέχους της, για να μη μάθουν τα νεότερα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ τί τους επιφυλάσσει αυτή η γραφειοκρατία αν δεν την ανατρέψουν. Από αυτά τα «ήθη και έθιμα» της γραφειοκρατίας δεν μπόρεσε να ξεφύγει και ο Μίκης Θεοδωράκης -άλλωστε και πρώην υπουργός της δεξιάς-, που με το θάνατό του δεν τίμησε ούτε το ίδιο του το μεγάλο μουσικό έργο, εμπνευσμένο και από τους αγώνες του λαού και προτίμησε να παραδοθεί στο σύστημα και στους παπάδες του και όχι στο λαό, σ’ έναν παλλαϊκό αποχαιρετισμό του και ταυτόχρονα ξεσηκωμό-διαδήλωση ενάντια στο σύστημα και στην κυβέρνηση της δεξιάς, όπως έκαναν ενάντια στον Μητσοτάκη έστω και οι λίγοι αριστεροί αγωνιστές που παραβρέθηκαν στην ακολουθία στην εκκλησία. Διαδήλωση που θα ήταν από τις πιο μαζικές. Σ’ ένα λαό που τον θαύμασε και τίμησε όσο ήταν στη ζωή και τον χρησιμοποίησε και θα συνεχίσει να τον χρησιμοποιεί και μετά το θάνατό του, στους αγώνες του!
Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα της Ευρώπης και σίγουρα της Ελλάδας, όπου υπάρχουν Κόμματα της Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής και Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ή/και Επαναστατικά Εθνικιστικά-Αντιιμπεριαλιστικά Κόμματα, αυτά ακόμα και εκλογικά εξασφαλίζουν συνολικά πολύ πάνω από το 50% των ψήφων. Στην Ελλάδα μάλιστα εδώ και δεκαετίες φτάνει το 60%. ποσοστό που κοινωνικά είναι πολύ μεγαλύτερο. Κάτι που σημαίνει ότι μπορούν να πάνε στη Λαϊκή Επαναστατική Κυβέρνηση κι από εκεί στην Εργατική-Λαϊκή Εξουσία: Με Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, Συντακτική Συνέλευση, Άμεση, Σοβιετική, Δημοκρατία, Εργατικός-Κοινωνικός Έλεγχος παντού, Έλεγχος που, έχοντας την πικρή εμπειρία και το συμπέρασμα της αδυναμίας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να ικανοποιήσει ακόμα και τις ελάχιστες ανάγκες της ζωής και της εργασίας του κι αντίθετα την εμπειρία του διαρκούς αντιλαϊκού -με όλα τα μέσα- πολέμου και φασισμού του συστήματος, καταλήγει άμεσα στην ανάγκη και τη δυνατότητα, έτσι, των κρατικοποιήσεων και του δημοκρατικά συγκεντρωμένου σχεδιασμού της οικονομίας προς όφελος του λαού. Αν δεν το κάνουν είναι γιατί οι γραφειοκρατίες τους έχουν ήδη εκφυλίσει ακόμα και τον οπορτουνισμό-ρεφορμισμό και το σεχταρισμό-μαξιμαλισμό τους, σε πλήρη ταύτιση με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό το πρώτο δίδυμο και σε απομόνωση και καταδίκη όχι του συστήματος αλλά των άλλων Κομμάτων της Αριστεράς, το δεύτερο δίδυμο, όπως έχουμε ήδη αναλύσει κι αναφέρει και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Τέτοιος, εκφυλισμένος οπορτουνισμός και σεχταρισμός της γραφειοκρατίας συνυπάρχουν, την ίδια στιγμή, ούτε καν σε διαφορετικές φάσεις, όπως συνέβαινε πριν, πάντα βέβαια σαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος! Αλλά τα Κόμματα της Αριστεράς, σαν Πολιτικά Όργανα που είναι κατακτήσεις των μαζών, διώχνοντας αυτές κάθε τόσο τις γραφειοκρατίες τους, τα κάνουν να περνάνε μια «κρίση ανόδου» τα Κομμουνιστικά και μια «κρίση αναπροσανατολισμού» τα Σοσιαλιστικά (Χ. Ποσάδας), πάνω στις οποίες κρίσεις (σαν αυτή που περνάει το ΠΑΣΟΚ) θα στηριχτούν οι κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές μάζες και η πρωτοπορία τους για να τα πάρουν στα χέρια τους, ανατρέποντας μια και καλή τις γραφειοκρατίες τους.
