ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟ ΥΠΗΡΕΤΕΙ.
ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΣΤΗΝ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973 και το νόημά της, είναι η οργανωμένη εξέγερση των ελληνικών μαζών και των κοινωνικο-πολιτικών οργανώσεών τους, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικό και βιολογικό πόλεμο και το συνοδό φασισμό του, ιδεολογική, στρατηγική και πολιτικο-στρατιωτική βάση κάθε δικτατορίας, όπως αυτή του 1967-1974 στην Ελλάδα. Κι αυτή η εξέγερση πρέπει και μπορεί να έχει σαν πρώτη κατάκτηση την Κυβέρνηση της Αριστεράς, αυτή του Ενιαίου Μετώπου της Ριζοσπαστικής, Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Οικολογικής και Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Υπάρχουν δυνάμεις αυτής της Αριστεράς που επιδιώκουν αυτό το Μέτωπο και κατά συνέπεια μπορεί να γίνει. Πρέπει όμως να συνεργαστούν όλες αυτές ανεξαίρετα οι δυνάμεις, για να πετύχουν με σιγουριά την κατάκτηση της Κυβέρνησης αυτής, απέναντι στη συγκεντρωμένη σε ένα κόμμα δεξιά.
Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου η εν δυνάμει κοινωνική βάση όλων αυτών των Κομμάτων της Αριστεράς ήταν ενωμένη, «εργάτες, αγρότες και φοιτητές» και ταυτόχρονα ένωνε τις άμεσες διεκδικήσεις για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και «κάτω η χούντα», με τη διεκδίκηση για ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ» και με τη «Λαϊκή Εξουσία», για να μπορέσουν να υλοποιηθούν και οι άμεσες διεκδικήσεις. Και τώρα ο ελληνικός λαός είναι ενωμένος, η βάση όλων αυτών των Κομμάτων είναι ενωμένη ταξικά, με τις ίδιες άμεσες και πιο εκτεταμένες και βαθιές άμεσες διεκδικήσεις, που συνδέονται και πάλι, πιο εκτεταμένα και βαθιά με την ανάγκη για διώξιμο του ιμπεριαλισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δικτατορίας, ιδιόμορφου απαρτχάιντ και φασισμού, στρατιωτικού και «βιολογικού», που προετοιμάζει και κάνει καθημερινά στη χώρα και όλο τον κόσμο. Το καθήκον των Κομμάτων της Αριστεράς είναι να ενωθούν κι αυτά, όπως ο λαός, σ’ ένα Ενιαίο Μέτωπο και «να οργανώσουν το λαό -στην ίδια κατεύθυνση μ’ αυτή του Πολυτεχνείου- για να τον σώσουν». Διαφορετικά «ο λαός -χωρίς οργάνωση και ηγεσία- δεν μπορεί να σώσει το λαό». Αρχίζοντας με το να πάρουν στα χέρια τους, μαζί με το λαό και τις κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις του και με τους Δήμους, τη διαχείριση της πανδημίας. Το Ενιαίο Μέτωπο μπορεί να γίνει μόνο με βάση αυτό που επιδιώκει και παλεύει αυτός ο λαός, στο Πολυτεχνείο και τώρα κι αυτό με τη σειρά του δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την ανατροπή της κυβέρνησης της φασιστοειδούς δεξιάς -που αντιπροσωπεύει «βασιλικότερα του βασιλιά» συστήματος, αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό- και με την άνοδο της Κυβέρνησης της Αριστεράς, μ’ ένα αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα και για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.
Είναι η έλλειψη μιας τέτοιας άμεσης κυβερνητικής διεξόδου στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που άμεσες και αντιιμπεριαλιστικές διεκδικήσεις, ενάντια στη χούντα, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν, να «δικαιωθούν», αλλά αντίθετα το καπιταλιστικό σύστημα και ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησαν ακόμα κι αυτή την εξέγερση και την έλλειψη ηγεσίας και κυβερνητικής διεξόδου της Αριστεράς, για να επιβάλλουν μια δικτατορία ακόμα πιο στυγνή. Όταν είδαν ότι και η εξέγερση με τη σειρά της χρησιμοποίησε την κρίση και την αποσύνθεση της δικτατορίας -στα πλαίσια της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης του συστήματος παγκόσμια- και μπορούσε έτσι να οδηγήσει σε μια τέτοια Κυβέρνηση της Αριστεράς και όλα όσα αυτό μπορούσε να σημάνει. Αυτή ήταν και είναι υ υπάρχουσα ταξική πάλη σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας και οι πολιτικές εκφράσεις και διέξοδοι: Πόλεμος, φασισμός, δικτατορίες, εισβολές, αποκλεισμοί, κατοχές, «βαρβαρότητα», σε όλες τις μορφές τους από τη μεριά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, Κυβερνήσεις της Αριστεράς και Σοσιαλισμός από τη μεριά της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και των κατακτήσεων σε πρόοδο και ειρήνη των λαών. Κι όταν δεν προχωρήσει σε έκταση και βάθος η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη και κατακτήσεις και ο σοσιαλισμός, υπάρχει οπισθοδρόμηση από τη μεριά του υπάρχοντος συστήματος στην αντίθετη κατεύθυνση, σε βάθος και έκταση της πιο μεγάλης «βαρβαρότητας». Κι αυτό όχι γιατί έχει μόνο τις δικές του δυνάμεις -πλέον μόνο στρατιωτικές και φασιστικές για την επιβίωσή του με κάθε μέσο- για να το κάνει, αλλά γιατί λείπει η επιστημονική σοσιαλιστική-κομμουνιστική ηγεσία για να προωθήσει τη «Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση» και κατακτήσεις σε βάθος και έκταση. Κι αυτό με τη σειρά του οφείλεται στη γραφειοκρατία των Κομμάτων και των Ομάδων της Αριστεράς -σύμμαχο και ταυτισμένη πια με το σύστημα-, που είτε εμποδίζει αυτή την πορεία, είτε όταν αυτή προχωρήσει αντικειμενικά, την προδίδουν με την πρώτη ευκαιρία και τις περισσότερες φορές στην πιο κρίσιμη στιγμή.
Το «αστικοδημοκρατικό στάδιο», σε όλες του τις μορφές, έχει τελειώσει αντικειμενικά εδώ και δεκαετίες κι εδώ και έναν αιώνα υπάρχει ο πόλεμος και η «δικτατορία των μονοπωλίων» σε όλες τους τις μορφές. Ενώ ταυτόχρονα, σ’ αυτές τις δεκαετίες, το είχαν ξεπεράσει ή/και το είχαν καθοδηγήσει συνειδητά κατευθείαν προς το σοσιαλισμό, όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, με ηγεσίες κομμουνιστικές που υιοθέτησαν τελικά τη Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση (ενάντια στη σταλινική θεωρία των «δύο σταδίων») των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι και σε πρώτη εφαρμογή της από τους Λένιν-Τρότσκι και Μπολσεβίκους στη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917. Το «δημοκρατικό» στάδιο του καπιταλισμού έχει τελειώσει αντικειμενικά από την ίδια την ολοκληρωτική κρίση συγκέντρωσης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, παρασιτισμού, αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλιστικού συστήματος, που ανάμεσα στ’ άλλα υιοθετεί τις πιο βάρβαρες, «μεσαιωνικές» μορφές προκαπιταλιστικών καθεστώτων. Έτσι η Διαρκής Μετάβαση στο σοσιαλισμό, αναγκαστικά περνάει και πάλι μέσα από την ανάγκη να έχει στις άμεσες διεκδικήσεις και τέτοιες μορφές «αστικοδημοκρατικές» ενάντια στις «προκαπιταλιστικές», αλλά πάλι και για πάντα, μόνο με την καθοδήγηση όχι της αστικής τάξης και των γνήσιων αστικών κομμάτων της, αλλά των Κομμάτων της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων και προλεταριακών μαζών μπορούν να επιτευχθούν, στη Διαρκή Μεταβατική πορεία προς το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό.
Η δεξιά, αυτή που προετοίμασε και στήριξε το πραξικόπημα και τη στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα, αυτή που όχι μόνο ήταν απούσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τις αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις στις επετείους του, αλλά και τώρα εφαρμόζει όλα τα πολεμικά σχέδια, προετοιμασίες και δράσεις και το φασισμό του συστήματος στην Ελλάδα (χωρίς καμιά κοινωνική βάση τώρα γι’ αυτό, όπως και σε όλο τον κόσμο). Η μόνη «αστικοδημοκρατική» «ελευθερία» που μπορεί να προσφέρει είναι η δολοφονική «ελευθερία» των εμβολιασμένων -με εμβόλια που έχουν επιβληθεί μονοπωλιακά, με ό,τι αυτό σημαίνει σε χρηματιζόμενη και διαπλεκόμενη διαφθορά, αδοκίμαστα κι επικίνδυνα για την υγεία και τη ζωή τους- ενάντια στους εαυτούς τους και τους ανεμβολίαστους κι ενάντια στους οποίους -και στους δύο- έχει εξαπολύσει ένα αντισυνταγματικό απαρτχάιντ αστυνομοκρατία και δικτατορία, διασπείροντας έτσι το δολοφονικό ιό «ελεύθερα», καθώς και με την «ελευθερία» στους χώρους εργασίας και μαζικής μεταφοράς, στους ασφυκτικούς συνωστισμούς εκεί, στα γήπεδα, κτλ. Πάντα στα πλαίσια της γενικής «ελεύθερης» δολοφονικής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος και της κερδοσκοπίας του, ενάντια στους ανθρώπους και το περιβάλλον τους. Απολύει τους εργαζόμενους ανεμβολίαστους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα -και στην υγεία- επιτείνοντας την καταστροφή του ΕΣΥ και όλου αυτού του τομέα, ή τους αναγκάζει να πληρώνουν εξαντλητικά τα διαγνωστικά τεστ στον ιδιωτικό, έτσι ώστε όπως πάντα αυτός ο τομέας να συνεχίζει να λειτουργεί, να καταπιέζει, να εκμεταλλεύεται και να δολοφονεί -τώρα και με τον ιό- τους εργαζόμενους, εμβολιασμένους κι ανεμβολίαστους. Η μόνη «δημοκρατία» και «ελευθερία» που προσφέρει είναι αυτή του συστήματος, για να καταπιέζει και να εκμεταλλεύεται ελεύθερα τους εργαζόμενους και όλο το λαό, με κάθε βάρβαρο και δολοφονικό τρόπο και μορφή. Και ταυτόχρονα αφήνει «ελεύθερα» όλα τα κερδοσκοπικά και διαπλεκόμενα με την κυβέρνηση της δεξιάς κυκλώματα να «καίνε τη χώρα», πραγματικά το φετινό καλοκαίρι και μεταφορικά σε κάθε εποχή-χρόνο και χώρο. Κι αυτό ήδη εδώ και διακόσια χρόνια, από το 1821: παίρνοντας τη σκυτάλη από τις βάρβαρες και δολοφονικές μορφές της φεουδαρχίας και μισοφεουδαρχίας της τουρκικής κατοχής κι εφαρμόζοντας από τότε στη χώρα και εκείνες τις μορφές και τις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές. Όλες ταυτόχρονα και γι’ αυτό ταυτόχρονα πρέπει να γίνει η Διαρκής Επαναστατική Μετάβαση από όλες αυτές τις μορφές στο Εργατικό Κράτος. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει: ο ένας -ο υπάρχων- και προς τα πίσω, προς της βαρβαρότητα, ο άλλος προς τα μπρος και το σοσιαλισμό.
Το άμεσο, επείγον, πάντα Μεταβατικό, καθήκον, είναι η κατάκτηση της Επαναστατικής Κυβέρνησης της Αριστεράς, τώρα, άμεσα, ενάντια και για την ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς. Όπως έχουμε χαρακτηρίσει σχηματικά όσο και τακτικά: Πριν, Κατά τη Διάρκεια και Μετά τη Λαϊκή Εξουσία, «Η Αριστερά στην Κυβέρνηση, ο Λαός στην Εξουσία», σαν μια συγκεκριμένη μορφή αυτής της Μετάβασης, ήδη χρησιμοποιημένη στα λόγιας από τις ηγεσίες και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προδομένη από τη γραφειοκρατία τους στην πράξη. Οι εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός, η εκλογική και η κοινωνική βάση όλων των Αριστερών Κομμάτων και Ομάδων, οργανωμένη η όχι -λόγω της γραφειοκρατίας- στις πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις, γι’ αυτό είναι ώριμος κι αυτό απαιτεί από όλες αυτές τις δυνάμεις. Είναι γι’ αυτό που αμέσως μόλις το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδίκησαν, σε διαφορετική χρονική στιγμή, την Κυβέρνηση, ο λαός με τη ψήφο τους υλοποίησε αυτή τη δική τους διεκδίκηση κι απαίτηση.
Είναι γι’ αυτό που και τώρα, Κόμματα της Ριζοσπαστικής (ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΡΑ25), Σοσιαλιστικής (ΠΑΣΟΚ), Κομμουνιστικής (ΚΚΕ), Οικολογικής και Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που θα διεκδικήσουν αυτή την Κυβέρνηση της Αριστεράς και πολύ περισσότερο καλώντας και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς για Κυβέρνηση Συνεργασίας, θα βγουν ενισχυμένα και πολύ στις επόμενες εκλογές. Εκλογές που μάλιστα δίνουν την ιστορική ευκαιρία, με την έστω και κουτσουρεμένη -λόγω του ορίου του 3% για την είσοδο στη Βουλή- Απλή Αναλογική, γι’ αυτή τη συνεργασία, που ΣΙΓΟΥΡΑ Θ’ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ, της οποίας έτσι κι αλλιώς έχει αρχίσει από πολλού το «ξεφούσκωμά» της, από το αβανταδόρικο χρηματιζόμενο και διαπλεκόμενο φούσκωμα που έκαναν και προσπαθούν να κάνουν τα καπιταλιστικά ΜΜΕ. Ταυτόχρονα, όποιες από αυτές τις δυνάμεις διακηρύξουν προεκλογικά την ανάγκη αυτού του Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, όχι μόνο θ’ αυξήσουν την εκλογική και κοινωνική δύναμή τους, αλλά και δεν θα επιτρέψουν άμεσα την «κλοπή» ψήφων της εκλογικής τους βάσης από τα Κόμματα που θα τη διακηρύξουν. Αυτό έκανε και θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε πριν το ΠΑΣΟΚ, όταν η γραφειοκρατική ηγεσία τους έκανε παρόμοια έκκληση για συνεργασία -αν και εμείς πιστεύαμε και πιστεύουμε και τώρα μόνο στα λόγια, γιατί ήξεραν την άρνηση των άλλων-, όταν η εκλογική τους δύναμη «έκλεβε» από τους άλλους. Και είναι γι’ αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι το πιο ωφελημένο, άμεσα, από μια τέτοια τακτική της διεκδίκησης του Μετώπου και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΚΕ. Γιατί είναι αυτό που έχοντας το πιο πλήρες πρόγραμμα Διαρκούς Επαναστατικής Μετάβασης στη Λαϊκή Εξουσία-Λαϊκή Οικονομία (Εργατικό Κράτος), αυτό που του λείπει είναι μόνο η διεκδίκηση της Κυβέρνησης, που άμεσα δεν μπορεί να γίνει «αυτοδύναμα» από το ΚΚΕ, αλλά από αυτό το Μέτωπο της Αριστεράς. Και είναι αυτό που, άμεσα, βλέπει ο ελληνικός λαός κι έτσι καθορίζει την εκλογική συμπεριφορά του. Διατηρώντας έτσι μια κάποια δύναμη εκλογική στο ΚΚΕ, αλλά ΠΟΛΥ ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΗ. Ενώ ταυτόχρονα ο λαός βλέπει ότι μόνο το ΚΚΕ είναι αυτό που εκφράζει και πρέπει ν’ αντιπροσωπεύσει στην πράξη τη «δικαίωση» των άμεσων διεκδικήσεων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που παραμένουν ζωντανές και τώρα, σχεδόν στην ίδια μορφή κι ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα του ΚΚΕ, άμεσα το «έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη χώρα», κύριο σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ανάμεσα στις άμεσες διεκδικήσεις κι αυτό το σωστό και μοναδικά διέξοδο προοδευτικό πρόγραμμα του ΚΚΕ, υπάρχει η Κυβέρνηση της Αριστεράς. Καλύτερα θα ήταν η Κυβέρνηση του ΚΚΕ, αλλά κι αυτή τώρα χρειάζεται τη Μετάβαση προς τα εκεί, αναπόφευκτη άλλωστε ιστορικά, αλλά ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΜΕ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΤΟΥ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΣΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ, για να μπορέσει να γίνει και η Επαναστατική Μετάβαση στο Εργατικό Κράτος στην Ελλάδα. Η «ακυβερνησία» του καπιταλισμού, με την απλή αναλογική, πρέπει και μπορεί να μετατραπεί σε Κυβέρνηση του Σοσιαλισμού. Αλλιώς η κατευθυνόμενη από το παλάτι και τη δεξιά «ακυβερνησία» του καπιταλισμού, με την «αποστασία» Μητσοτάκη κτλ, που οδήγησε στην καπιταλιστική «κυβέρνηση της δικτατορίας» το 1967, τώρα με άλλη μορφή θα διατηρήσει την τωρινή φασιστοειδή κυβέρνηση της δεξιάς-δικτατορία των μονοπωλίων, σε συνεργασία με κάποιες γραφειοκρατικές ηγεσίες της αριστεράς, κύρια του ΠΑΣΟΚ! Η Ελλάδα «δεν πάσχει» από Κόμματα της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, που ήδη βρίσκονται στη Βουλή και που εδώ και δεκαετίες συγκεντρώνουν, ακόμα και στις αστικές εκλογές, συνολικά το 60% των ψήφων, αλλά «πάσχει» από τις οπορτουνιστικές, ρεφορμιστικές, σεκταριστικές και γραφειοκρατικές ηγεσίες τους.
ΕΚΚ (Τ-Π), 15/11/2021