Η ολιγόωρη, προκλητική, όσο και φοβισμένη και απελπισμένη επίσκεψη της Πελόζι στην Ταιβάν και η διαρκής, δίκαιη και αποφασιστική απάντηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας σ’ αυτή, δείχνει ότι έχει έλθει οριστικά το τέλος της «ειρηνικής συνύπαρξης», του «μία χώρα-δύο συστήματα» (Κίνα) και του «ένας κόσμος-δύο συστήματα» (καπιταλισμός και σοσιαλισμός): «Ένας άλλος κόσμος -όχι δύο- είναι εφικτός, ο σοσιαλιστικός».
Το ιστορικό κοινωνικό ταξικό περιεχόμενο αυτού του συνθήματος των εναλλακτικών προοδευτικών και αριστερών κινημάτων -ανεξάρτητα από την αμφιταλαντευόμενη μορφή του «εφικτού»- είναι ότι ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός είναι όχι μόνο εφικτός, αλλά και ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ, ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΖΙΦΑΣΙΣΜΌ, ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ -ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. Είναι γι’ αυτό που ο Χ. Ποσάδας είχε σαν σημαία του τροτσκισμού-ποσαδισμού το «Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ».
Το «μία χώρα δύο συστήματα» ήταν μέρος της αντεπαναστατικής αντίληψης και των υλικών συμφερόντων της ανοιχτά φιλοκαπιταλιστικής και προδοτικής γραφειοκρατίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των Εργατικών Κρατών. Ιδιαίτερα, στην περίπτωση της Κίνας, ήταν το αποτέλεσμα της διεφθαρμένης και δολοφόνου των επαναστατών γραφειοκρατίας του Τενγκ Σιάο Πινγκ. Ήταν μέρος των αντιλήψεων και των συμφερόντων των γραφειοκρατιών του να συμβιώνουν και να τροφοδοτούνται με κάθε υλικό τρόπο από το καπιταλιστικό σύστημα. Όσοι από τους γραφειοκράτες δεν το έκαναν αυτό συνειδητά -δηλαδή ασυνείδητα κι ανήθικα-, χρησίμευσαν σαν «χρήσιμοι ηλίθιοι» στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, αφού αυτός τους χρησιμοποίησε -όπως και τους συνειδητά αντεπαναστάτες γραφειοκράτες- για να προσπαθήσει να επιβάλλει ένα και μοναδικό σύστημα, το δικό του, στον κόσμο, ή τουλάχιστον τον μονοπολισμό. Με την ταξική πάλη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών έρμαιο αυτού του μονοπολισμού. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός θέλησε να επιβάλλει το «τέλος της ιστορίας» της ταξικής κι επαναστατικής πάλης και των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών ιδεολογιών της και κατακτήσεων, σ’ «έναν κόσμο-ένα σύστημα», το καπιταλιστικό.
Η αμείλικτη, αναγκαία και αναπόφευκτη πορεία της ταξικής κι επαναστατικής πάλης και η Μετάβαση προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό δεν επέτρεψε ούτε μια μέρα στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να πετύχει αυτόν τον αντιδραστικό κι οπισθοδρομικό, βάρβαρο, πολεμικό και ναζιφασιστικό στόχο του, ούτε καν στην περίοδο των μεγάλων προδοτών γραφειοκρατών της ιστορίας Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν στην ΕΣΣΔ. Είναι αυτή η αναγκαία, εφικτή κι αναπόφευκτη πορεία και Μετάβαση προς το σοσιαλισμό που αναγκάζει τώρα όλες τις ηγεσίες που στέκονται -ακόμα και γραφειοκρατικές και μικροαστικές ή/και αστικές- στο ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο να διαμορφώνουν -αντικειμενικά προς το παρόν- το Παγκόσμιο Αντικαπιταλιστικό-Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, με κέντρο τη βαθιά και εκτεταμένη συμμαχία της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, «ιδιόμορφου» Εργατικού Κράτους.
Η Πελόζι, εκπρόσωπος του αμερικάνικου και παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, με το γρήγορο «πήγε -είδε την αντίδραση- και απήλθε» από την Ταϊβάν έδειξε την τελική και ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, αδυναμία και επιθανάτια αγωνία αυτού του συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Κι από το αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό του αντικαπιταλισμού-αντιιμπεριαλισμού και σοσιαλισμού, τόσο η επέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία -όπως την έχουμε αναλύσει και χαιρετίσει-, όσο και η τωρινή αποφασιστική στρατιωτική επέμβαση της Λαϊκής Κίνας, στη δική της κατά τα άλλα περιοχή της Ταϊβάν, δεν είναι μόνο μέρος των αναγκαίων προληπτικών χτυπημάτων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ατομικό πόλεμο και ναζιφασισμό, «για να είναι όσο το δυνατό λιγότερα τα δεινά για την ανθρωπότητα από αυτόν τον αναπόφευκτο πόλεμο» (Χ. Ποσάδας), αλλά και η είσοδος της ανθρωπότητας στην τελική ευθεία, για το «τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» στη «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας) και στον τελικό θρίαμβο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού παγκόσμια.