«Ο πόλεμος είναι η
συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», σε μια φάση της ιστορίας όπου η πολιτική,
που το «τέλος» της ήθελε ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, έχει αντίθετα ανυψωθεί
στο «τελικό -και πολεμικό- ξεκαθάρισμα των λογαριασμών» (Χ. Ποσάδας) ανάμεσα
στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Είναι εδώ και πάνω από εκατό χρόνια που ο ιμπεριαλιστικός πια καπιταλισμός είχε και έχει μια και μοναδική πολιτική, αυτή του αντιλαϊκού πολέμου και ναζιφασισμού, με όλα τα μέσα και μορφές τους, οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές-υποκουλτούρας, «ηθικές»-ανήθικες και στρατιωτικές. Αυτό που ήθελε, θέλει κι επιδιώκει με κάθε τρόπο είναι το τέλος κάθε άλλης πολιτικής που βάζει πάνω απ’ όλα την πρόοδο και την ειρήνη των λαών και των εθνών-κρατών της ανθρωπότητας. Και είναι η φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική αντιδραστική κι αντεπαναστατική γραφειοκρατία του επαναστατικού στρατοπέδου αυτή που απλόχερα πρόσφερε το έδαφος στο καπιταλιστικό σύστημα γι’ αυτή τη μοναδική πια πολιτική του.
Αλλά το μόνο που πέτυχαν καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και γραφειοκρατία είναι ν’ ανυψώσουν κάθε προοδευτική πολιτική στη μοναδική της, στην αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική, σοσιαλιστική-κομμουνιστική πολιτική, ακριβώς στα ίδια αυτά 100 και πλέον χρόνια. Και είναι μόνο και μόνο η προδοσία της γραφειοκρατίας που έκανε ώστε από φυσικό-διαλεκτικό ιστορικό-συνειδητό συμπέρασμα, ανάγκη και εφικτό, άμεσα καθήκον που το πρόβλεψαν κι εφάρμοσαν οι δάσκαλοι του μαρξισμού λενινισμού, όσο αφορά τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική ανύψωση της προοδευτικής πολιτικής, να μετατραπεί τώρα, στη φάση του ανοιχτού πια ιμπεριαλιστικού πολέμου και ναζιφασισμού, σε μια αμείλικτη κι επείγουσα ανάγκη για τη σωτηρία και πρόοδο της ανθρωπότητας: με μια νέα παγκόσμια επαναστατική, επιστημονική σοσιαλιστική-κομμουνιστική ηγεσία, με τα Τμήματά της, Κόμματα, Πυρήνες ΚΟΒες, σε κάθε γωνιά της γης, που θα την εφαρμόζει. Κι αφού η τελική και μοναδική πολιτική του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού είναι ο αντιλαϊκός πόλεμος και ναζιφασισμός, με όλα τα μέσα και μορφές, η τελική και μοναδική πολιτική αυτής της παγκόσμιας σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής ηγεσίας πρέπει να είναι, είναι επείγον να είναι, αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός «πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» και «μετατροπή του πολέμου σε σοσιαλιστική επανάσταση» (Β.Ι. Λένιν), με όλα τα μέσα και τις μορφές τους, για την τελική διαρκή και συνεχή πρόοδο και ειρήνη της ανθρωπότητας με το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Η ταξική, κοινωνική και πολιτισμική πάλη και σύγκρουση εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ενάντια στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του (δες κύρια γραφειοκρατία της αριστεράς όλων των αποχρώσεων), έχει ανυψωθεί κι επεκταθεί σ’ αυτή την παγκόσμια σύγκρουση και πόλεμο συστήματος ενάντια σε σύστημα. Κ αυτή η κοινωνική-πολιτιστική σύγκρουση είναι σε πρώτη και τελευταία ανάλυση το περιεχόμενο, η βάση του ιστορικού προτσές -άλλωστε σε όλα τα καθεστώτα ατομικής ιδιοκτησίας, ανάμεσα στις δύο κύριες και αντίπαλες τάξεις κάθε φορά- και η πολιτική ήταν και είναι μόνο και μόνο οι μορφές με τις οποίες εκφραζόταν αυτή η κοινωνική-πολιτισμική ταξική πάλη και σύγκρουση. Δεξιά και αριστερή πολιτική έκφραση και μορφές -η κεντρώα πάντα αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στις δύο προηγούμενες- χαρακτηρίζονταν και πρέπει να χαρακτηρίζονται με τη σειρά τους μόνο και μόνο ανάλογα με το ποια θέση υιοθετούν σε σχέση μ’ αυτή την ταξική, κοινωνική-πολιτισμική σύγκρουση. Έτσι πράγματι υπάρχει το «τέλος της πολιτικής» κάθε άλλης μορφής: είναι και θα είναι ή δεξιά ή αριστερή πολιτική, αλλά μ’ αυτή τη μορφή, δηλαδή σε αντιστοιχία-ταύτιση με αυτό το ταξικό-κοινωνικό περιεχόμενο. Που στη συγκεκριμένη φάση της ιστορίας έχει ανυψωθεί-επεκταθεί στην τελική σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα, για τον τελικό θρίαμβο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, ανεξάρτητα από τις «χίλιες -πολιτικές- μορφές» (Β.Ι. Λένιν) που παίρνει και θα πάρει αυτό το πέρασμα από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Είναι αυτό που υπάρχει εδώ και έναν αιώνα και που απλά έγινε ξεκάθαρο παγκόσμια και σε βάθος με τον προληπτικό πόλεμο της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία, στ’ όνομα της επιβίωσης κα της προόδου της ανθρωπότητας, ενάντια στον κηρυγμένο εδώ και δεκαετίες από τον αμερικανο-νατοϊκό και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, διαρκή Γ παγκόσμιο πόλεμο και ναζιφασισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, τώρα και AUKUS και των λίγων συμμάχων τους ενάντια στην ανθρωπότητα και τις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές κατακτήσεις της στα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη και σε όλο τον κόσμο. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός διακηρύσσει «ένας είναι ο εχθρός, ο σοσιαλισμός», «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» διακηρύσσει όλη η προοδευτική, φιλειρηνική και «ώριμη για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας) ανθρωπότητα.
Όταν ο Μητσοτάκης, λαγός του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, κηρύσσει ανοιχτά τον πόλεμο ενάντια στη Ρωσία, με «πρωθυπουργικό πραξικόπημα», χωρίς κοινοβούλιο, ούτε καν κυβέρνησή του και πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι γιατί ακριβώς πρόκειται για έναν πόλεμο ανοιχτό και συγκεκριμενοποιημένο με όπλα στην Ουκρανία και με άλλη μορφή πρόκειται για ένα ναζιφασισμό και «εσχάτη προδοσία» μπροστά στον αντιιμπεριαλιστή και αντιφασίστα ελληνικό λαό. Όταν η γραφειοκρατία του Σύριζα, λαγός της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας της αριστεράς, ψηφίζει διεύρυνση του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλιστικού πολέμου του ενάντια στη Ρωσία, πραξικοπηματικά ενάντια στα Συνέδρια και αποφάσεις του Κόμματός της, είναι γιατί δείχνει ανοιχτά τη συνέχεια της συμμαχίας και της ταύτισής της με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, συνέχεια του ότι η ίδια γραφειοκρατγία, όντας στην κυβέρνηση, παραγέμισε την Ελλάδα με αμερικανονατοϊκές βάσεις. Κι όταν η γραφειοκρατία του ΚΚΕ, λαγός της αντικομουνιστικής-αντικινέζικης-αντισοβιετικής (στη Ρωσία ζωντανές οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης κύρια στο σοβιετικό λαό και τις Ένοπλες Δυνάμεις, με το σφυροδρέπανο στις σημαίες τους, αλλά και στις κρατικές δομές της και στην αντιιμπεριαλιστική συμμαχία της με χώρες και λαούς του κόσμου) αντεπαναστατικής πολιτικής κάποιων «κομμουνιστικών» γραφειοκρατιών, είναι γιατί ήταν και είναι υπέρ της παραμονής της Ανατολικής Ουκρανίας στην Ουκρανία και την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική πολεμική και ναζιφασιστική κυβέρνησή της κι ενάντια στο Δημοψήφισμα και την ένταξη αυτού του τμήματος της Ουκρανίας στη Ρωσία, που αυτή η γραφειοκρατία του ΚΚΕ αποκαλεί «λάδι στη φωτιά». ΚΙ επίσης ήταν και είναι υπέρ της «ουδετερότητας», που ευνοεί ανοιχτά τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, που επιτίθεται στην ανθρωπότητα εδώ και πάνω από έναν αιώνα και δεν περίμενε να εμφανιστεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, η ΕΣΣΔ, η Λαϊκή Κίνα, η Κούβα, κτλ για να κάνει τον αναπόφευκτο σ’ αυτή τη φάση του καπιταλισμού Α΄, Β΄ και τώρα Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γραφειοκρατία του ΚΚΕ προδίδει με το χειρότερο τρόπο τις τακτικές της Σοβιετικής Ένωσης σ’ αυτούς τους Α και Β πολέμους, όπου αναγκάστηκε να κάνει συμμαχίες με μέρος του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου ενάντια στο άλλο, για να σωθεί, σαν η πρώτη κρατική οντότητα κατάκτησης κι εμπειρίας για όλο τον κόσμο σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και λέμε με το χειρότερο τρόπο, γιατί τώρα δεν πρόκειται για δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, αλλά για ένα ιμπεριαλιστικό πολεμικό και ναζιφασιστικό από τη μια κι ένα αντιιμπεριαλιστικό από την άλλη, αποτελούμενο από τη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία, την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, κτλ και με αντικειμενική συμμαχία τους την τεράστια πλειοψηφία των χωρών, που αρνήθηκαν, ακόμα και στον ΟΗΕ, να καταδικάσουν τη Ρωσία για την επέμβασή της στην Ουκρανία. Ακόμα και μ’ αυτές τις χώρες, πολλές από αυτές ακόμα και καπιταλιστικές, η αντεπαναστατική και αντικομουνιστική γραφειοκρατία του ΚΚΕ δεν κάνει συμμαχία!!! Ταυτόχρονα σε όλα τα ντοκουμέντα αναφέρει ότι οι συνθήκες για την επανάσταση θα ωριμάσουν μάλλον με τον πόλεμο και τότε θα την κάνουν. Εμείς έχουμε απαντήσει σ’ αυτό αναλυτικά, ότι είναι τότε ακριβώς που θα προδώσει το επαναστατικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, σαν συνέχεια της προδοσίας της σταλινικής γραφειοκρατίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που αφού έβαλε σε κίνδυνο τη Σοβιετική Ένωση με τη συμμαχία της με τη ναζιφασιστική Γερμανία, πρόδωσε στη συνέχεια τις επαναστάσεις στην Ευρώπη κι εδώ στην Ελλάδα με τη σύμπραξη της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ. Έτσι τώρα ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι σε εξέλιξη, η Ελλάδα συμμετέχει σ’ αυτόν κηρυγμένα και έμπρακτα και η γραφειοκρατία του ΚΚΕ όχι μόνο δεν κάνει την επανάσταση, αρχίζοντας από την ανατροπή αυτής της δεξιάς κυβέρνησης του Μητσοτάκη, αλλά «έμμεσα πλην σαφώς» ευνοεί, με τις ανύπαρκτες στον κόσμο «ίσες αποστάσεις» του -ανύπαρκτες στην τωρινή παγκόσμια ταξική πάλη, «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» και Δυαδική Εξουσία, ανάμεσα στον πολεμικό και ναζιφασιστικό ιμπεριαλισμό, τώρα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-AUKUS από τη μια και τον αντιιμπεριαλισμό και σοσιαλισμό-κομμουνισμό από την άλλη-, αυτόν τον πάντα επιτιθέμενο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό.
Αυτή η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία έκανε ώστε, εκτός των άλλων -και κυρίαρχα επίσης-, να επιδεινώσει, να βαθύνει και να επεκτείνει την τελική, ακροτελεύτια της ύπαρξής του κρίση αποσύνθεσης και διαφθοράς, σε όλες τις όψεις της ζωής, αυτού του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Το «σκάνδαλο των υποκλοπών» δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα του ότι ο Μητσοτάκης είναι όχι μόνο λαγός-πράκτορας του πολέμου και ναζιφασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά -σαν τέτοιος- και αυτής της κρίσης αποσύνθεσης και διαφθοράς αυτού του συστήματος που αντιπροσωπεύει σαν «βασιλικότερος του βασιλιά». Όπως επίσης είναι το σκάνδαλο και το φαγοπότι των παρόχων ενέργειας, με άμεση εμπλοκή κυβερνητικών παραγόντων, κτλ. Αλλά το επερχόμενο τέλος του πολέμου, του ναζιφασισμού, της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ηθικής αποσύνθεσης και διαφθοράς του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αλλά και το τέλος της γραφειοκρατίας μαζί του, απεικονίζονται εκφραστικά, με τον επαναστατικό, «εξιδανικευμένο» ρεαλισμό της τέχνης της Αρχαίας Ελλάδας, στο θάνατο της Ελισάβετ και του Γκορμπατσόφ.
Είναι γιατί καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και γραφειοκρατία «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο», τους λαούς της Ελλάδας και του κόσμου, «ώριμους για το σοσιαλισμό» εδώ και πάνω από έναν αιώνα, που θα οικοδομήσουν με τη σειρά τους και τις ώριμες, νέες, επαναστατικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές αριστερές ηγεσίες τους, θα μετατρέψουν την αντικειμενική ύπαρξη του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου σε συνειδητά οργανωμένη, θα οικοδομήσουν τα αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά και σοσιαλιστικά Ενιαία Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς, για τον αναγκαίο κι εφικτό σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, με πρωτοπορία τα στελέχη και τα μέλη των Κομμάτων της Αριστεράς, ενάντια στη γραφειοκρατία τους.