ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ) ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 2023
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΤΩΡΙΝΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΣΤΗΝ
ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ, ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΙΝΑΣ-ΡΩΣΙΑΣ
Ο γιορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς σημαδεύεται και
καθορίζεται, όπως και όλα τα άλλα κοινωνικοπολιτικά προτσές στον κόσμο, όπως οι
ερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα, από το τέλος που πλησιάζει, ενός κύκλου της
κοινωνικής ιστορίας της ανθρωπότητας: του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Αυτός
πρώτος κατήργησε τον «φιλελεύθερο», «δημοκρατικό» και «αναπτυξιακό»
καπιταλισμό, αφού πρώτα αυτός ο τελευταίος είχε ήδη πνίξει και καταργήσει την αστική,
μικρομεσαία, ακόμα και εκτεταμένα τμήματα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας,
πριν προλάβουν αυτά να γίνει μονοπωλιακά και να γίνουν η οικονομική, κοινωνική,
πολιτική και στρατιωτική βάση του ιμπεριαλισμού. Αυτός είναι σήμερα και εδώ και
έναν αιώνα ο φαύλος, βάρβαρος, πολεμικός και φασιστικός κύκλος της παράτασης
της ζωής (λόγω της προσωρινής διακοπής της συνέχειας της
μαρξιστικής-λενινιστικής παγκόσμιας ηγεσίας) του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού,
συγκεντρωμένου αλλά και συγκεντροποιημένου συνειδητά και ανεπιστρεπτί -όσο αφορά τις χώρες και τις
συμμαχίες τους- σε ΗΠΑ, ΕΕ (δες κύρια Γερμανία-Γαλλία), Αγγλία, Ιαπωνία, ΝΑΤΟ-AUKUS. Στις ίδιες χώρες που υπήρχαν
και την εποχή που ο Λένιν ανέλυσε τον ιμπεριαλισμό -σαν τον «καπιταλισμό που ήδη
σαπίζει»-, χωρίς σαν τέτοιος, να μπορεί να εμφανιστεί σε άλλες χώρες, έξω από
αυτές και μάλιστα συγκεντροποιημένες σε μία, στις ΗΠΑ, σαν χώρα και γύρω από τον
πόλεμο και το φασισμό σαν στρατηγική και πολιτική του, με όλα τα μέσα ενάντια
στην ανθρωπότητα.
Αλλά το σάπισμα, ο παρασιτισμός, η αποσύνθεση του
ιμπεριαλιστικού πια καπιταλισμού δεν μπορούσε, ούτε θα μπορέσει να οδηγήσει σε
αποσύνθεση την ανθρωπότητα και τις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές
κατακτήσεις της. Αντίθετα αποδείχνεται και θετικά -μ’ αυτές τις κατακτήσεις της
ανθρωπότητας- και αρνητικά -με τις οπισθοδρομήσεις από αυτές (εξαιτίας της
προδοσίας της γραφειοκρατίας της αριστεράς κάθε απόχρωσης και της έλλειψης
εφαρμογής του μαρξισμού-λενινισμού από αυτή), ότι ο φαύλος κύκλος της
ιμπεριαλιστικής συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης τελειώνει παρόλα αυτά με τα
αναπόφευκτα «βήματα προς το σοσιαλισμό» (Λένιν) χωρίς καμιά δυνατότητα
«προοδευτισμού» και προοδευτικής «μεταρρύθμισης» του
καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Όταν μάλιστα ταυτόχρονα «το μονοπώλιο, είναι το
πέρασμα σε ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλισμό» και «ο ιμπεριαλισμός
είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης» (Λένιν). Χώρες και Συμμαχίες
τους, Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη, Κίνα-Ρωσία, αλλά και BRICS-επέκτασή τους, τέλος του δολαρίου,
κτλ, είναι μερικές από τις «υπαρκτές» μορφές (αντικειμενικά και αναπόφευκτα,
αλλά και συνειδητά, από τη μεριά κομμουνιστικών ηγεσιών, όπως της Κίνας) αντιιμπεριαλιστικές,
που παίρνει σήμερα το τέλος του ιμπεριαλισμού και «τα βήματα προς το
σοσιαλισμό». Όταν μάλιστα, εκτός των άλλων, το ταξικό επαναστατικό προτσές που
υπάρχει στον κόσμο είναι αυτό της «εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης» από
τον «νεο-αποικιοκρατικό» ιμπεριαλισμό.
Το κοινωνικοοικονομικό ιστορικό γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός
είναι αυτός που πρώτος κατήργησε τον πρωταρχικό, «φιλελεύθερο», «δημοκρατικό»
και «αναπτυξιακό» καπιταλισμό, δεν σήμανε και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει και
δεν θα σημάνει και την κατάργηση της ταξικής πάλης. Αυτής που ακόμα και σε μια
«αναπτυξιακή» φάση του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, οδήγησε στη μαρτυρική εξέγερση
των εργατών του Σικάγου την 1η του Μάη του 1886, σαν -διεκδικητικό
εκείνη τη στιγμή- ηρωικό σύμβολο του ότι η ανθρωπότητα έμπαινε στη φάση της
τελικής και πλήρους απελευθέρωσής της από κάθε εκμετάλλευση και καταπίεση
ανθρώπου από άνθρωπο, με την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και των κάθε
είδους ανισοτήτων και διακρίσεών της. Μέσα από την πορεία προς την αταξική
σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνία.
Η ίδια η καθιέρωση της Πρωτομαγιάς, σαν παγκόσμιος γιορτασμός
εκείνης της επετείου της εξέγερσης του Σικάγου, από την Β΄ Σοσιαλιστική Διεθνή,
που ανάμεσα στ’ άλλα καλούσε στην πάλη και για τους δικούς της σοσιαλιστικούς στόχους,
δείχνει το πραγματικό κοινωνικοϊστορικό νόημα, περιεχόμενο της Εργατικής
Πρωτομαγιάς για το Σοσιαλισμό. Και το κυριότερο βέβαια, είχε προηγηθεί η Εργατική-Λαϊκή
Εξουσία της Κομμούνας του Παρισιού το 1871 και όλες οι προηγούμενες προβλέψεις
και τα διδάγματα, όλο το γραπτό έργο, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος
το 1848, αλλά και η οργάνωση της Α΄ Διεθνούς, από τους δασκάλους του Μαρξισμού,
Μαρξ και Ένγκελς. Όπου ανάμεσα στ’ άλλα πρόβλεψαν -και αποδείχτηκε από την
ιστορία- ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλης της ανθρωπότητας
έπρεπε αναγκαστικά και αναπόφευκτα να περάσει από την κατάργηση της δικτατορίας
του κεφαλαίου, της αστικής τάξης, μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου
(ανώτατη μορφή δημοκρατίας, Άμεσης, Συμβουλιακής, Σοβιετικής). Είναι αυτό που
εφάρμοσαν, βάθυναν κι επέκτειναν οι Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκικο Κόμμα στη Ρωσία
και όλες στη συνέχεια οι Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις και τα Εργατικά
(Σοσιαλιστικά Κράτη).
Απέναντι κι ενάντια στη δικτατορία της αστικής τάξης, που
την ασκεί με όλα τα μέσα (εδώ και έναν αιώνα, με τον ιμπεριαλισμό, κύρια με τον
πόλεμο και το φασισμό) και η δικτατορία του προλεταριάτου έπρεπε και πρέπει ν’
ασκήσει κι αυτή όλα τα μέσα (με τον επαναστατικό πόλεμο και τον αντιφασισμό),
για να μπορέσει να την ανατρέψει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι μια
απλή μαθηματική σκέψη και δράση, όσο κι αν εγκαταλείφθηκε από τη γραφειοκρατία
της αριστεράς, κάθε απόχρωσης. Αλλά αυτό δεν καταργεί την ιστορική ανάγκη και
πορεία, ότι είναι και θα μείνει στην ιστορία η εργατική τάξη, σαν η μόνη τάξη
που δεν αγωνίστηκε για τον εαυτό της, αλλά μαζί μ’ αυτή, ταυτόχρονα, για όλη
την ανθρωπότητα, για την πλήρη απελευθέρωσή της από κάθε εκμετάλλευση και
καταναγκασμό, καταργώντας στη συνέχεια την ίδια της τη «δικτατορία»!, στην
πορεία προς την αταξική κοινωνία.
Ο ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν κατήργησε την ταξική πάλη
καταργώντας αυτό τον πρωταρχικό καπιταλισμό, όπως διακήρυξαν οι άθλιοι
απολογητές του, κάθε είδους και χρώματος, αλλά αντίθετα «παγκοσμιοποίησε» και
όξυνε, βάθυνε (ακόμα και γυρνώντας πίσω, σε προκαπιταλιστικά καταπιεστικά κι
εκμεταλλευτικά ταξικά καθεστώτα, δουλοκτησία και φεουδαρχία και εδώ και έναν
αιώνα, με τον ιμπεριαλισμό, κύρια με τον παγκόσμιο πόλεμο και το φασισμό, με
κάθε μορφή και μέσο) την καταπίεση και την εκμετάλλευση όχι μόνο της εργατικής
τάξης αλλά και όλων των καταπιεζόμενων λαών και εθνών του κόσμου, ακόμα και των
ίδιων των ιμπεριαλιστικών χωρών. Είναι αυτή η παγκόσμια, βάρβαρη, πολεμική και
ναζιφασιστική μορφή που παίρνει σήμερα, με όλα τα μέσα πάντα, η δικτατορία του
καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Το πολιτικό κενό, από την προσωρινή ιστορική έλλειψη μαρξιστικής-λενινιστικής
και παγκόσμιας ηγεσίας, Μπολσεβίκικων Κομμουνιστικών Κομμάτων στην πράξη,
Ενότητας του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος, Κομμουνιστικής Διεθνούς, Αντιιμπεριαλιστικών-Αντικαπιταλιστικών
Μετώπων των Κομμουνιστών και Κυβερνήσεών τους της Αριστεράς, προς την
Εργατική-Λαϊκή Εξουσία και το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό (αναπόφευκτο να γεμίσει αυτό
το κενό στην πορεία, από αντικειμενική και συνειδητοποιημένη ιστορική ανάγκη)
ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΟ. Αυτό αναπόφευκτα καλύφθηκε, υποκαταστάθηκε
-δεν αντικαταστάθηκε- αντικειμενικά και αναπόφευκτα και εν μέρει, ΑΠΟ ΤΟ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΡΑΤΗ,
ΠΡΙΝ ΚΥΡΙΑ ΤΗΝ ΕΣΣΔ, ΤΩΡΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ, αλλά και τις ταξικές,
επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις της πρώην ΕΣΣΔ στη Ρωσία, στην
πορεία προς την αναγέννησή τους, όχι μόνο όσο αφορά την εσωτερική οικονομική,
κοινωνική, πολιτική και στρατιωτική κατάσταση στη χώρα αυτή, αλλά και τη Διεθνή
Πολιτική της, σε αντικειμενική Αντιιμπεριαλιστική Απελευθερωτική Συμμαχία, με
όλο τον κόσμο.
Οι γραφειοκρατίες της αριστεράς, κάθε απόχρωσης, πάντα
φιλοκαπιταλιστικές-φιλοϊμπεριαλιστικές, ήταν φυσικό το κενό που έχουν στο
κεφάλι τους, όσο αφορά -και μόνο- την
ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και των λαών του
κόσμου, να το καλύψουν με την προδοτική, σοσιαλδημοκρατικού τύπου αντίληψη για
δήθεν κυριαρχία ενός ανύπαρκτου υπερ-ιμπεριαλισμού παγκόσμια, με τη δήθεν
«ιμπεριαλιστική πυραμίδα» (π.χ. βλέπε γραφειοκρατία του ΚΚΕ), κτλ. Όπου την ταξική
πάλη τη βλέπουν μόνο για μικρο-διεκδικήσεις στα πλαίσια του συστήματος που
υπηρετούν, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, ακόμα, στο επαναστατικό στρατόπεδο,
ενώ και κάποιες άλλες, που μιλάνε ακόμα και στ’ όνομα του μαρξισμού-λενινισμού
(πχ. του ΚΚΕ), αυτόν τον έχουν μόνο «στα λόγια», για να δικαιολογούνται
απέναντι στη βαριά κληρονομιά του μαρξισμού-λενινισμού-τροτσκισμού-ποσαδισμού
στον κόσμο και την Ελλάδα.
Είναι το καλά προμελετημένο, συμφεροντολογικό,
φιλοκαπιταλιστικό-φιλοϊμπεριαλιστικό «κενό» τους, που στην πραγματικότητα, στην
πράξη, αρχίζει από την ηττοπάθεια και φτάνει μέχρι την άμεση πρακτόρευση του
ιμπεριαλισμού, σαν δούρειος ίππος στο αντιιμπεριαλιστικό εργατικό-λαϊκό,
επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, για τις περισσότερες, όπως έμμεσα ή και
άμεσα (βλέπε Παπαρήγα, που μίλησε ανοιχτά για δίκαιο πόλεμο της Ουκρανίας!)
κάνει η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ, πραξικοπηματικά ενάντια στην εργατική
και μαρξιστική-λενινιστική βάση και στελέχη του ΚΚΕ Ταυτόχρονα καλούμε την
έντιμη εργατική και μαρξιστική-λενινιστική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και των
άλλων, λίγων ΚΚ που το ακολουθούν, ν’ αναλογιστούν, γιατί αυτοί έχουν γεμάτο το
κεφάλι τους με την όμορφη πάλη των επαναστατικών ιδεών: Τί διαφορετικό θα
έκανε, από αυτό που κάνουν τώρα οι Κίνα-Ρωσία, στην Ουκρανία και παντού, μια
παγκόσμια μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία και οργάνωση, αν ήδη υπήρχε, απέναντι
κι ενάντια στον ατομικό πόλεμο που προετοιμάζει ξέφρενα ο ιμπεριαλισμός,
περικυκλώνοντας συγκεκριμένα κύρια την Κίνα και τη Ρωσία, με έναν από τους
πολιορκητικούς κριούς του στην Ουκρανία; Όπου μάλιστα προσπάθησε και προσπαθεί
να ξαναζωντανέψει τον πεθαμένο μαζικό ναζιφασισμό, που επιβιώνει τώρα μόνο σε
τρομοκρατικές, πραξικοπηματικές και άλλες παρόμοιες εγκληματικές κινήσεις
συμμοριών, από τις κορυφές του συστήματος. Τίποτα διαφορετικό στρατιωτικά, το
ίδιο ακριβώς!!!, που έχει σαν κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό περιεχόμενο
-ανεξάρτητα από τη στρατιωτική και μόνο μορφή- της απελευθέρωσης όλης
ουσιαστικά της Ουκρανίας από τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το φασισμό κι όπου
ο γενοκτόνος Ζελένσκι και η συμμορία του είναι εκτελεστικά όργανα. Κι όταν λέμε
ότι αυτό που κάνει η Ρωσία, σε συμμαχία με την Κίνα, «υποκαθιστά» την ύπαρξη
και τη δράση αυτής της μαρξιστικής-λενινιστικής ηγεσίας και δεν την
αντικαθιστά, δεν την αντιπροσωπεύει, είναι γιατί αυτή δεν αντικαθίσταται, είναι
αναντικατάστατη, αναγκαία και αναπόφευκτη κι ακόμα δεν υπάρχει για ν’
αντιπροσωπευτεί. Είναι γι’ αυτό που δεν συνδυάζεται αυτή η σωστή στρατιωτική επέμβαση
της Ρωσίας στην Ουκρανία και η σωστή στρατιωτική προετοιμασία και δράση της
Κίνας, με την επιστροφή στο Μπολσεβίκικο Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή (Χ. Ποσάδας) στις
δύο αυτές χώρες. Με ένα από τα συστατικά αυτής της επιστροφής την έκκληση προς
τις μάζες όλου του κόσμου και κύρια των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Αγγλίας, της Ιαπωνίας,
να οργανωθούν για ν’ ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό και να οικοδομήσουν τη δική
τους Εργατική-Λαϊκή-Σοβιετική Εξουσία.
Η εργατική τάξη και η συντριπτική πλειοψηφία των
καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων από τον ιμπεριαλισμό λαών και εθνών του
κόσμου και η συντριπτική πλειοψηφία των Κομμουνιστικών Κομμάτων τους, ακόμα και
της ίδιας της Ουκρανίας, στηρίζουν χωρίς όρους την αντιιμπεριαλιστική
αντιφασιστική και «προληπτική πολεμική» (Χ. Ποσάδας) αντιπολεμική επέμβαση της
Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία. Γιατί βλέπουν ότι είναι σημείο καμπής στο
τέλος του ιμπεριαλιστικού βάρβαρου κύκλου -«μοιράσματος και ξαναμοιράσματος του
κόσμου» (Λένιν)-, του πολέμου και του ναζιφασισμού του, που προετοιμάζει και
κάνει ο ιμπεριαλισμός καθημερινά απ’ άκρη σ’ άκρη του Πλανήτη Γη, αλλά και στο
Διάστημα. Σημείο καμπής στην πάλη της εργατικής τάξης και όλων των λαών του
κόσμου για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, με το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Αυτό θα εκφραστεί και στην Ελλάδα και στις ερχόμενες εκλογές, με την ανατροπή
της πολεμοχαρούς και φασιστοειδούς κυβέρνησης της ΝΔ του Μητσοτάκη (λαγός της
ιμπεριαλιστικής κούρσας) και με τη στήριξη στην Αριστερά, παρά κι ενάντια στην
ίδια τη γραφειοκρατία της, που σαμποτάρει το ίδιο το Μέτωπο των Κομμάτων της
Αριστεράς και την πολύ δυνατή και αναγκαία Κυβέρνησή του, μ’ ένα
Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα και Μέτωπο, ενταγμένο στο
αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που έχει επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία. Αυτό
δεν καταργεί με κανέναν τρόπο την ανάγκη για κριτική και για «επιστροφή στον
μαρξισμό-λενινισμό» (Χ. Ποσάδας), στην πράξη, σε παγκόσμια κλίμακα, αρχίζοντας
από τη Λ.Δ. της Κίνας και τη Ρωσική Ομοσπονδία, στην ίδια την αναγκαία,
προληπτική επέμβασή της στην Ουκρανία.
ΕΚΚ(Τ-Π), Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής Ποσαδικής 4ης
Διεθνούς
29/4/2023