Ο ΤΑΞΙΚΟΣ-ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΝΑΖΙΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Όσο η κρίση αποσύνθεσης, παρασιτισμού, διαφθοράς, πολέμου και φασισμού, με όλα τα μέσα, του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, ενάντια στις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας βαθαίνει, επαληθεύεται αυτό που έχουμε αναλύσει ήδη: Σε όλες τις αστικές εκλογές στις καπιταλιστικές χώρες, οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν κανένα κόμμα γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει (τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό), έμμεσα (μέσω των γραφειοκρατικών και αστικών ηγεσιών των αριστερών κομμάτων) ή άμεσα μέσω των γνήσιων κομματικών αντιπρόσωπων αυτού του συστήματος και της κρίσης του, δεξιών και ακροδεξιών. Ψηφίζουν αυτό που πιστεύουν, ότι έστω και προσωρινά, το αντιπροσωπεύει σε μικρότερο βαθμό και κύρια ενάντια στο άλλο κόμμα, που το αντιπροσωπεύει έτσι κι αλλιώς, ή το αντιπροσώπευσε περισσότερο την προηγούμενη περίοδο, όσο ήταν στην κυβέρνηση, πριν τις εκλογές. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση για την Ελλάδα, για να δει κανείς ότι αυτό έγινε με την «εναλλαγή» ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.
Ποιος ψηφίζει τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ (έτσι όπως κυβέρνησε) γι’ αυτό που είναι; Η ΝΔ έχει βέβαια μια ελάχιστη, πιστή ταξική-εκλογική κοινωνική βάση αποκλειστικά καπιταλιστών και διαπλεκόμενων με κάθε τρόπο με το σύστημά τους, γιατί αυτή τους αντιπροσωπεύει γνήσια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αριστερό κόμμα, όσο αφορά την εργατική και μικροαστική κοινωνική και κοινωνική του βάση, έχοντας ανοιχτά φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατική ηγεσία (όπως αποδείχτηκε στην «πρώτη φορά» διακυβέρνησή του, που δεν ήταν καθόλου αριστερή), δεν μπορεί ν’ αντιπροσωπεύσει ούτε στο ελάχιστο τα πραγματικά συμφέροντα και βούληση αυτής της βάσης. Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία και των δύο αυτών εναλλασσόμενων κομμάτων ψηφίζει το ένα ενάντια στο άλλο κι όχι γιατί τα εμπιστεύεται. Είναι αυτό που λέμε ότι δεν έχουν καμιά «αξιοπιστία». Βέβαια όλο αυτό, στο πέρασμα του χρόνου, μέχρι να υπάρξουν νέες διασπάσεις, ηγεσίες, κόμματα, μέτωπα.
Το κλασικό αστικοδημοκρατικό δίκαιο, δημοκρατία και ελευθερία, απαιτούσε, πριν πολλές δεκαετίες κι εν μέρει γινόταν, ότι για να μπορέσει κάποιο κόμμα ν’ αντιπροσωπεύσει γνήσια τα λαϊκά συμφέροντα-βούληση εκλογική κι έτσι να κυβερνήσει, να πρέπει να είναι στη θεωρία, το πρόγραμμα, τη στρατηγική, την πολιτική, την τακτική και ΚΥΡΙΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ (κι όχι μόνο «στα λόγια») αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό και κατά συνέπεια σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ. Τώρα αυτό το έχουν καταργήσει οι γραφειοκρατίες της αριστεράς, κάθε απόχρωσης.
Τώρα, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός στη σημερινή και κάθε φορά και περισσότερο στις επόμενες άμεσες φάσεις, όσο επιβιώσει στην επιθανάτια αγωνία του, δεν σημαίνει τίποτε άλλο από πόλεμο και φασισμό, στην εγκληματική ουσία τους, ανεξάρτητα από τις στρατιωτικές, «κοινοβουλευτικές», «εκτελεστικές» και «δικαστικές» μορφές που παίρνει. Όλες οι πρώην αστικοδημοκρατικές τρεις εξουσίες είναι συγκεντρωμένες σ’ αυτόν τον πόλεμο και το φασισμό. Πάνω από έναν αιώνα αυτός ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός έκανε και κάνει το ίδιο, συγκεντρωμένος αν-επιστρεπτί και αν-επεκτασί (Β. Ι. Λένιν) σε ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία, με πάντα την τάση την παραπέρα συγκέντρωση, όπως έχει γίνει ήδη, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτές οι ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως πρόβλεψε ο μαρξιστής δάσκαλος, δεν άφησαν και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, χώρο (είναι άλλωστε αφόρητα στενός, ασφυκτικός, πνιγηρός για τις ίδιες, γι’ αυτό αναλαμβάνουν πια οι ΗΠΑ να τις σώσουν όλες) για να εμφανιστούν κι άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, ακόμα και να το ήθελαν κάποιες γραφειοκρατικές ή και αστικές ηγεσίες τους. Και είναι τόσο στενά και ασφυκτικά, επιθανάτια, αυτά τα περιθώρια, που Α΄και Β΄Παγκόσμιοι Πόλεμοι (ΠΠ) πήραν ακόμα και τη μορφή του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου ανάμεσα σ’ αυτές τις χώρες. Παρόλο που στην ουσία τους -και στη μορφή τους τελικά- ήταν ενάντια στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση και τις κατακτήσεις της, που η κορυφή της ήταν η ΕΣΣΔ και στους δύο αυτούς πολέμους. Τώρα, ανεπιστρεπτί, μπορεί να κάνουν εμπορικό, οικονομικό πόλεμο μεταξύ τους, αλλά στον πόλεμο και το φασισμό είναι όλες μαζί, ενωμένες, κάθε φορά περισσότερο (βλέπε AUKUS και προσπάθεια για ΝΑΤΟ-2, πάντα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ) και πάντα ενάντια στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις της ανθρωπότητας.
Αν η πιο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη μορφή που παίρνει τώρα αυτός ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασικός είναι ενάντια σε Κίνα-Ρωσία, είναι γιατί αυτή η μορφή αντιστοιχεί στην αντεπαναστατική, αντισοσιαλιστική-αντικομουνιστική ουσία και περιεχόμενό του. Πρώτα πρώτα ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός δεν περίμενε την ΕΣΣΔ, την Ομοσπονδιακή Ρωσία, τη Λ. Δ. της Κίνας -και την τωρινή συμμαχία τους σε όλους τους τομείς-, για να κάνει τον πόλεμο και το φασισμό, με όλη την αντιανθρώπινη εγκληματικότητά τους. Γιατί είναι από την ίδια του τη φύση που τον κάνει. Κι όταν εμφανίστηκαν, ΕΣΣΔ-Κίνα-Ρωσία, σύμμαχοί τους -Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη, τώρα ακόμα και καπιταλιστικές χώρες (βλέπε BRICS, Αργεντινή, κτλ)-, έγιναν το σημείο στήριξης ακριβώς γι’ αυτή την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων (από τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό) λαών και εθνών του κόσμου. Ακόμα και μέσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές χώρες, όπως είναι οι τωρινές κινητοποιήσεις και απεργίες σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και ο σχεδόν εμφύλιος πόλεμος στις ΗΠΑ.
Είναι γι’ αυτό που ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις χαρακτηρίζουν αυτές τις κινητοποιήσεις και απεργίες σαν «συμμάχους με τον Πούτιν» (βλέπε με Ρωσία-Κίνα). Πράγματι, αυτές οι κινητοποιήσεις και απεργίες, έμμεσα στη μορφή (όπου έτσι κι αλλιώς είναι ενάντια στις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία πάνω στο επίπεδο εργασία και ζωής των εργαζομένων στις ιμπεριαλιστικές αυτές χώρες), αλλά σαφώς στο ταξικό περιεχόμενό τους, αποτελούν μια ταξική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-AUKUS στην Ουκρανία, αλλά και στον Ειρηνικό, Ατλαντικό, Αρκτική, σε όλο τον κόσμο. Είναι επίσης γι’ αυτό που ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-AUKUS διαιρούν τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, το ένα το δικό τους και το άλλο το εχθρικό («όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας» λένε), που καθημερινά δείχνουν και δηλώνουν οι ίδιοι ότι είναι ο σοσιαλισμός (που τον προσδίδουν -σωστά- κύρια στο πρόσωπο της Λαϊκής Κίνας και του Κομμουνιστικού Κόμματός της.
Αυτές είναι οι πραγματικές, ουσιαστικές δηλώσεις και περιεχόμενο που δίνουν οι ιμπεριαλιστές κι όχι η μορφή («Πούτιν εχθρός» κτλ). Αποδείχνεται και πάλι ότι ο ταξικός, πολεμικός και φασιστικός εχθρός της ανθρωπότητας, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, ξέρει καλύτερα από τις εκφυλισμένες και διεφθαρμένες γραφειοκρατικές «κομμουνιστικές», «σοσιαλιστικές», «αριστερές» ηγεσίες το πραγματικό περιεχόμενο της τελικής, ακροτελεύτιας σύγκρουσης που υπάρχει στον κόσμο. Γραφειοκρατίες που έτσι κι αλλιώς και πάντα ήταν, είναι και θα είναι φιλοκαπιταλιστικές και φιλοϊμπεριαλιστικές, όσο υπάρχει αυτό το σύστημα, γιατί από εκεί τροφοδοτούνται και ζουν, παρασιτικά κι ενάντια στα ίδια τους τα κόμματα, την εκλογική, πολιτική και κοινωνική τους βάση. Κι αυτή η υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών της αριστεράς στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό εκδηλώνεται κύρια ακριβώς σε περιόδους όπου αυτό το σύστημα κάνει πόλεμο!
«Αν μπορούσαμε να περιμένουμε ακόμα και 100 χρόνια, προκειμένου ν’ αποφύγουμε τον παγκόσμιο ατομικό πόλεμο θα το κάναμε, αλλά αυτόν τον πόλεμο, σε όλες του τις μορφές και τις πυρηνικές, όπως άλλωστε και το φασισμό, τον προετοιμάζει και τον κάνει καθημερινά ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός παντού, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΣ», είχε αναλύσει και διατυπώσει ο μαρξιστής δάσκαλος Χ. Ποσάδας, συνεχίζοντας κι εφαρμόζοντας τους κλασικούς μαρξιστές δασκάλους, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Τρότσκι. Εφαρμόζοντας δηλαδή το δίδαγμά τους ότι «καμιά τάξη δεν εγκαταλείπει το προσκήνιο της ιστορίας χωρίς να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει». Δεν φταίνε καθόλου οι μαρξιστές δάσκαλοι και μαζί τους ο Χ. Ποσάδας που αυτό επαληθεύεται. Και ακριβώς, το μέγιστο, ανθρωπιστικό στην ουσία του, έργο όλων αυτών των μαρξιστών δασκάλων δεν ήταν τίποτε άλλο από το να σώσουν και να κάνουν την ανθρωπότητα να συνεχίσει να υπάρχει και να προοδεύει, μέσα από την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική-κομμουνιστική πάλη της, μέχρι την αταξική κοινωνία, παρά κι ενάντια στον έσχατο πόλεμο και φασισμό του ιμπεριαλισμού., Όπως άλλωστε εξήγησαν οι ίδιοι και έγινε -με άλλες μορφές, όσο αφορά το φασισμό-, σε όλα τα προηγούμενα καθεστώτα ατομικής ιδιοκτησίας, πριν ακριβώς εγκαταλείψουν το προσκήνιο της ιστορίας. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, συγκεντρωμένος παγκόσμια, σε σύγκριση μ’ αυτά τα προηγούμενα καθεστώτα, δουλοκτησία και φεουδαρχία, προετοιμάζει και κάνει Διαρκώς πια τον ΠΠ, με όλα ακριβώς τα μέσα. Αλλά απέναντι και εχθρικά, ταξικά, επαναστατικά και σοσιαλιστικά-κομμουνιστικά, συγκεντρώνεται και προετοιμάζεται, με όλα τα μέσα και η ανθρωπότητα, επίσης παγκόσμια, σ’ έναν ταξικό, συστημικό πόλεμο, «σύστημα ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας).
Η μεγάλη στρατηγική-προγραμματική-τακτική συνεισφορά του Χ. Ποσάδας, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την αντιγραφειοκρατική πάλη του Λ. Τρότσκι, ήταν ν’ αναλύσει και να δείξει ότι η καλύτερη, «προληπτική», προετοιμασία της επαναστατικής και σοσιαλιστικής ανθρωπότητας, απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό, ήταν «Η Επιστροφή στον Μαρξισμό-Λενινισμό», «Η Επιστροφή στο Μπολσεβίκικο Κόμμα-Σοβιέτ-Κομμουνιστική Διεθνή, Δικτατορία του Προλεταριάτου (ανώτερη μορφή, Άμεσης, Δημοκρατίας,) Ενότητα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος, εθνικά, τοπικά και παγκόσμια και με όλα τα μέσα, και με τα πυρηνικά». Είναι η συγκέντρωση-αποκέντρωση όλων των εξουσιών σε μία, τη Λαϊκή-Σοβιετική, από κάτω μέχρι πάνω και αντίστροφα, απέναντι κι ενάντια στη συγκέντρωση όλων των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών εξουσιών του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού σε μία, τον πόλεμο και το φασισμό. Κι επίσης ο Χ. Ποσάδας πρότεινε σαν αναγκαία και αναπόφευκτα τα «ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟ» από τη μεριά αυτής της συγκεντρωμένης ταξικής, επαναστατημένης και σοσιαλιστικής ανθρωπότητας, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο., για «να είναι τα δεινά την ανθρωπότητας όσο το δυνατό μικρότερα από τον ατομικό πόλεμο», Πρότεινε τότε στην ΕΣΣΔ και την Κίνα (Εργατικά Κράτη) να κάνουν αυτόν τον προληπτικό πόλεμο. Αν και η Ρωσική Ομοσπονδία, τώρα -και προς το παρόν- δεν είναι Εργατικό Κράτος, αφού δεν βρίσκεται στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα -η Κίνα είναι γιατί ακριβώς εκεί βρίσκεται το ΚΚ Κίνας στην εξουσία-, η Ρωσία ενεργεί στ’ όνομα των κατακτήσεων του Εργατικού Κράτους της ΕΣΣΔ -πάντα ζωντανών κύρια στο σοβιετικό λαό, τον Κόκκινο Στρατό, τα Κομμουνιστικά Κόμματά της, σε μικρό μέρος της ηγεσίας του Πούτιν, στο μεγάλο κομμάτι της κρατικοποιημένης και επανακρατικοποιημένης ιδιοκτησίας στη Ρωσία κι επίσης κύρια μέσα από την πλήρη συμμαχία της με τη Λ. Δ. της Κίνας, σε μέγεθος και βάθος μεγαλύτερο ακόμα κι όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ, με τη γραφειοκρατία της και με τις συνεχείς διαμάχες με τη Λαϊκή Κίνα (με ευθύνη τότε και των δύο γραφειοκρατιών)..
Σε μια ταξική, συστημική σύγκρουση, «συστήματος ενάντια σε σύστημα, σοσιαλισμού-κομμουνισμού ενάντια σε καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό» (Χ. Ποσάδας) που υπάρχει παγκόσμια κι όπου μπαίνει, με μεγάλη ταχύτητα σε χωροχρόνο, οριστικά τέλος στο λεγόμενο «Τρίτο Δρόμο», «Πολυπολικότητα» -παρόλο που μπορούν να παίξουν μικρό μεταβατικό ρόλο στην πορεία προς το σοσιαλισμό, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό-, η επέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία έχει το ιστορικό ταξικό κοινωνικό περιεχόμενο ακριβώς αυτού του ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που πρότεινε ο Χ. Ποσάδας κι όπως στην έναρξή του τον χαρακτήρισε τώρα ο ίδιος ο Πούτιν. Είναι ένας Επαναστατικός «πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» (όπως διατρανώνουν συνθηματικά την ανάγκη του και οι ελληνικές μάζες εδώ και πολλές δεκαετίες). Ανεξάρτητα από τις μορφές που παίρνει, ακόμα και περιορισμένες μόνο στη στρατιωτική μορφή, χωρίς τη σοβιετική επέμβαση των ρωσικών και ουκρανικών μαζών, με εκκλήσεις και πραγματοποίησή της, ανατρέποντας ταυτόχρονα την εγκληματική, πολεμική και φασιστική κυβέρνηση Ζελένσκι. Αυτή η έλλειψη τέτοιας, σοβιετικής, «προληπτικής» μορφής επέμβασης κάνει ώστε αυτή να σημαίνει τόση απώλεια ανθρώπινων ζωών, με αποκλειστικούς βέβαια εγκληματικούς υπαίτιους τους ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-κυβέρνηση Ζελένσκι. Αλλά σε κάθε περίπτωση, κανένας δεν μπορεί πια να ισχυριστεί ότι μπορεί να υπάρξει αναίμακτη, «ειρηνική επανάσταση», «αποφυγή του πολέμου» και πολύ περισσότερο «ειρηνική συνύπαρξη» ανάμεσα στα δύο συστήματα. Είναι βέβαιο όμως ότι εκτός των άλλων, αυτή η επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία επιβεβαιώνει και επεκτείνει, βαθαίνει, την πρόβλεψη και την ανάλυση του Χ. Ποσάδας, ότι «ο ιμπεριαλισμός προετοιμάζει καθημερινά τον πυρηνικό ΠΠ, αλλά δεν μπορεί να τον κάνει όταν, όπου και όπως θέλει», όταν μάλιστα την πρωτοβουλία των κινήσεων σ’ αυτόν, «προληπτικά», την έχει αναλάβει πια ανοιχτά η Ρωσική Ομοσπονδία και η συμμαχία της με την Κίνα.
Η αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική ακόμα επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει «ειρηνικά», «κοινοβουλευτικά», όπως πρέπει και μπορεί να γίνει με την εκλογική ανατροπή της πολεμικής και φασιστοειδούς κυβέρνησης Μητσοτάκη (λαγός του συστήματος, με την αντισυνταγματική, προδοτική, κήρυξη του πολέμου της Ελλάδας ενάντια στη Ρωσία). Αλλά πριν προλάβει να κάνει τα πρώτα της βήματα αυτή η επανάσταση, δεν την επιτρέπει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, με όλα τα βίαια μέσα, με τον πόλεμο και το φασισμό, με πραξικοπήματα και δικτατορίες κάθε μορφής. Σαν αυτές που αναφέραμε πιο πάνω και που ετοιμάζει και δοκιμάζει ήδη και στην Ελλάδα, με μύρια όσα αντιδημοκρατικά και πραξικοπηματικά μέτρα της πολεμικής και φασιστοειδούς κυβέρνησης. Αυτό το σύστημα «δεν καταλαβαίνει» και δεν ανατρέπεται παρά μόνο επίσης από τα βίαια μέσα, λαϊκά, σοβιετικά καλύτερα, αυτής της επανάστασης.
Ταυτόχρονα, με τον πόλεμο και τα φασισμό αυτό το σύστημα προσπαθεί να συγκρατήσει και να επιτεθεί ενάντια σ’ αυτή την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των λαών, αλλά και ν’ αντιμετωπίσει την εσωτερική επιθανάτια κρίση αποσύνθεσής του. Προ πάντων μέσα από την παραπέρα και ακροτελεύτια συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του γύρω από τον πόλεμο και το φασισμό, που αυξάνει τα υπερκέρδη του και πάντα σε βάρος, στις πλάτες όλων των λαών του κόσμου, ακόμα και των ίδιων των ιμπεριαλιστικών χωρών. Αυτό εκφράζεται κύρια στις χώρες της ΕΕ, όπου υπάρχει μια έκρηξη ενός Νέου Πανευρωπαϊκού Πολιτικού Γαλλικού Μάη του ’68, που δεν μένει καθόλου στα «ειρηνικά μέσα». Αν στην Ελλάδα μένει -προς το παρόν- σ’ αυτά τα «ειρηνικά μέσα», παλλαϊκά, όπως έγινε ενάντια στη σφαγή που έκανε αυτό το σύστημα στα Τέμπη, είναι γιατί υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς, ριζοσπαστικής, σοσιαλιστικής, κομμουνιστικής εξωκοινοβουλευτικής, που συγκεντρώνουν το 60% ακόμα και στις αστικές εκλογές (πολύ περισσότερο κοινωνικά, ταξικά). Έτσι οι ελληνικές μάζες πάντα επιδιώκουν μέσα από αυτά τα κόμματα της αριστεράς να ξεκινήσουν «ειρηνικά», κοινοβουλευτικά την επανάσταση, παρά κι ενάντια στις επανειλημμένες προδοσίες των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους. Είναι η μεγάλη «σοσιαλιστική ωρίμανση των ελληνικών μαζών» (Χ. Ποσάδας), αυτή που ανατρέπει, γεννάει και αναγεννάει αυτά τα κόμματα και τις ηγεσίες τους.
Αυτός ο ανοιχτά πια κηρυγμένος Γ΄ΠΠ είναι που καθορίζει πια σε όλο τον κόσμο, όλα τα ταξικά κοινωνικοπολιτικά (και εκλογικά) προτσές. ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΡΩΣΊΑΣ-ΚΙΝΑΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Πολύ περισσότερο ο ελληνικός λαός, που ΨΗΦΙΖΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Γιατί, εκτός από το ότι θα ψηφίσουν αριστερά, άμεσα για δημοκρατία κι ελευθερία συνδικαλιστικής, κοινωνικής και πολιτιστικής δράσης και κατακτήσεων, ενάντια, «μαύρο», στη δεξιά και μάλιστα τώρα ενάντια στην πολεμική και φασιστική δεξιά της ΝΔ του Μητσοτάκη και των «ακροδεξιών» μελών και συνεργατών της, παρόλο που στο πλευρό Ρωσίας-Κίνας βρίσκεται ουσιαστικά, από άποψη κομμάτων της αριστεράς μόνο το Δημοκρατικό Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης (διαδικτυακή τοποθεσία iskra.gr, Λαφαζάνης), είναι γιατί και η πλειοψηφία των άλλων κομμάτων της αριστεράς είναι ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Αυτό το, «μίνιμουμ» έστω, καλό για τη χώρα, το συμμερίζονται ακόμα και πολλοί ψηφοφόροι της δεξιάς, ενάντια στην ηγεσία της κι αυτό θα εκφραστεί και στις εκλογές. Κι αυτό το «μίνιμουμ» μπορεί και πρέπει να γίνει «μάξιμουμ», αν συνοδευτεί και πρέπει και μπορεί να συνοδευτεί με το ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Μ’ ΕΝΑ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που αντιπροσωπεύει σαν λαγός και με τον πιο κυνικό, σαδιστικό τρόπο όλα τα εγκληματικά σχέδια του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, για πόλεμο και φασισμό ενάντια στο λαό. Από το βιολογικό πόλεμο και δικτατορία του COVID και των αμφιλεγόμενων ως δολοφονικών εμβολίων τους που εφάρμοσε, μέχρι τους ατέρμονες εξοπλισμούς και συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας, με ό,τι και όσα αυτό σημαίνει -επίσης με τις προμήθειες και τα διαπλεκόμενα με όλα αυτά συμφέροντα- για το επίπεδο ζωής και εργασίας του ελληνικού λαού. Η δολοφονία στα Τέμπη, η ακρίβεια, τα επιτόκια-ξεσπίτωμα φτωχών ανθρώπων, η επισιτιστική κρίση, η υποβάθμιση και διάλυση της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, η ανεργία και οι μισθοί πείνας και μύρια όσα άλλα κακά για το λαό, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι υποκλοπές και κάθε άλλου είδους επιθέσεις ενάντια στις δημοκρατικές, συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες, είναι και στην Ελλάδα (με τη ΝΔ του Μητσοτάκη πρωταγωνιστικά εδώ) οι χειρότερες συνέπειες του πολέμου και του φασισμού του συστήματος που αντιπροσωπεύει,
Ο ελληνικός λαός πρέπει και θα ψηφίσει πάλι -σε αστικές εκλογές, πάντα με τακτικό τρόπο κι όχι για τα προγράμματα, τις πολιτικές και τις πρακτικές των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους) και πάλι πρώτα πρώτα για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης κι επίσης για να πιέσει τα Κόμματα της Αριστεράς, ώστε, παρά την άρνηση και την αντίσταση των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους, το 60% των ψήφων στην αριστερά να μεταφραστεί σε μια Κυβέρνηση της Αριστεράς. Ξεκινώντας την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πορεία από το ΚΑΜΜΙΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΟΛΟΠΛΕΥΡΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΡΩΣΊΑ-ΚΙΝΑ-BRICS-συμμάχους τους, ιδία στην περιοχή μας, που σημαίνει και άμεσο πάγωμα των σχέσεων με το ΝΑΤΟ και καθήλωση προς διώξιμο των δολοφονικών πολεμικών αμερικανονατοϊκών βάσεων. Για ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ. Άρση όλων των συνεπειών του ιμπεριαλιστικού πολέμου και φασισμού στην Ελλάδα που αναφέραμε, που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση και πορεία, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ. Γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να αρθούν αυτές οι συνέπειες, ούτε καν οι πιο άμεσες και οδυνηρές. Απέναντι στο τελικό, επιθανάτιο, βάρβαρο πολεμικό και φασιστικό ξεδίπλωμα της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής πολιτικής και δράσης, πρέπει και μπορεί να ξεδιπλωθεί όλο το Αριστερό, Ριζοσπαστικό, Κομμουνιστικό, Σοσιαλιστικό πρόγραμμα, στρατηγική, πολιτική, τακτική και δράση. Κι αυτό μπορεί να γίνει αν οι κοινωνικές και πολιτικές ταξικές βάσεις των Κομμάτων της Αριστεράς, πάρουν στα χέρια τους αυτά τα Κόμματα, μέσα από την άμεση επέμβασή τους, αμεσοδημοκρατιτκή, μέσα κι έξω από τα Κόμματα. Και την ίδια ώρα που τα ψηφίζουν, να συνεχίζουν την πάλη τους για την ανατροπή των τωρινών, γραφειοκρατικών, φιλοκαπιταλιστικών-φιλοϊμπεριαλιστικών ηγεσιών τους, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ευνοούν τον αμερικανονατοϊκό κι ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό στην Ουκρανία και στον κόσμο. Αυτό κάνουν όταν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ σε Φινλανδία και Σουηδία, σαν λαγοί της γραφειοκρατίας των αντίστοιχων κομμάτων στην Ευρώπη και η γραφειοκρατία του ΚΚΕ, με τον συνεχή κατάπτυστο τίτλο, σε κύρια και επίσημα κείμενά της, «ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία», σαν λαγός μιας αντεπαναστατικής μειοψηφίας Κομμουνιστικών Κομμάτων στον κόσμο, παρουσιάζει τον πόλεμο σαν να είναι ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλισμούς και την ίδια στιγμή η πρώην ΓΓ του, η Παπαρήγα, αποκαλύπτοντας την πραγματική θέση αυτής της γραφειοκρατίας, μιλάει για «δίκαιο πόλεμο της Ουκρανίας»!!!
Με ελάχιστες εξαιρέσεις καμιά ηγεσία της αριστεράς δεν αντιπροσωπεύει τη θέση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στο πλευρό των Ρωσίας-Κίνας, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου. Αυτό απαιτεί άμεση ανατροπή των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους και δημιουργία νέων ηγεσιών ή/και νέων Κομμάτων της Αριστεράς, απέναντι κι ενάντια στην υπάρχουσα ήδη άμεση εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό, που οι τωρινές ηγεσίες τη βλέπουν, τη ζουν και -στην πράξη- «σφυρίζουν αδιάφορα». Κι αν στα χαρτιά είναι ενάντια σ’ αυτή την εμπλοκή, είναι γιατί ακριβώς δέχονται -προς το παρόν- την πίεση αυτής της εκλογικής, κοινωνικής και πολιτικής βάσης των κομμάτων τους. Εύκολα όμως θα σταθούν και στην Ελλάδα ανοιχτά στο πλευρό του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ναζιφασισμού, αν π.χ. η Τουρκία βρεθεί στο πλευρό των Ρωσίας-Κίνας, γιατί θα συνεχίσουν να θεωρούν ότι κι αυτός ο πόλεμος θα είναι ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλισμούς! Όταν αντίθετα τα Κόμματα της Αριστεράς πρέπει και μπορούν να παλεύουν για την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική Ολοκλήρωση και Ομοσπονδία των χωρών όλης της περιοχής μας, όπως και της Τουρκίας, όπου μάλιστα υπάρχουν ήδη -αμφιταλαντευόμενα σαν καπιταλιστική χώρα και μέλος του ΝΑΤΟ-, δείγματα σωστού προσανατολισμού προς Ρωσία-Κίνα, ανταποκρινόμενη στη θέληση του τουρκικού λαού, σαν αυτή του ελληνικού. Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες τους όμως, κάθε απόχρωσης της αριστεράς, «οδηγούν -δεν θα τα καταφέρουν τώρα- όπως πάντα τους λαούς στα σφαγεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ναζιφασισμού» (Λένιν-Τρότσκι).