Ευρωεκλογές 2024: Η αντικειμενική ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική λαϊκή πάλη και πραγματικότητα, ενάντια στην εικονικά «δημοκρατική», αλλά αντίθετα πολεμική και ναζιφασιστική πραγματικότητα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, της ΕΕ και του ευρωκοινοβουλίου της
Στην αντικειμενική, λαϊκή δημοκρατική, πραγματικότητα, σε λαϊκή συνείδηση, συναίσθημα και δράση, το ευρωκοινοβούλιο έχει ήδη ανατραπεί από τη διαρκή ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των λαών της Ευρώπης και του κόσμου, έτσι όπως εκφράστηκε εύγλωττα και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές. Η ψεύτικη, εικονική «δημοκρατική» πραγματικότητα του συστήματος, των ΜΜΕ και των ψεύτικων ειδήσεών τους, δεν έχει ποτέ εξαπατήσει τους λαούς -τις γραφειοκρατικές ηγεσίες τους σίγουρα τις έχει εξαπατήσει κι αγοράσει και μάλιστα κάθε φορά και περισσότερο- και με την κοινωνικο-πολιτική ωρίμανσή τους έχουν καταλάβει καλά ότι η «δημοκρατία» -όπως αυτή του ευρωκοινοβουλίου-, για τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό είναι αυτή που υπηρετεί πιστά τον αναπόφευκτο -σαν σύστημα- πόλεμο και ναζιφασισμό, με όλα τα μέσα, ενάντια στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου. Στην ακροτελεύτια κρίση αποσύνθεσης, κερδοσκοπίας, παρασιτισμού και διαφθοράς, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός «αναπόφευκτα» (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Ποσάδας) δεν έχει άλλη διέξοδο από τον πόλεμο και το ναζιφασισμό και καμιά πραγματική δημοκρατία, ούτε καν την αστική-καπιταλιστική.
Για να μπορέσει όμως αυτή η αντικειμενική λαϊκή πραγματικότητα ν’ ανατρέψει και συστημικά, αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά και σοσιαλιστικά, μια για πάντα, ακόμα κι αυτή την εικονική πραγματικότητα του συστήματος, είναι αναγκαία η μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία, η επιστημονική σοσιαλιστική ηγεσία, το Κόμμα-Σοβιέτ-Επαναστατική-Κομμουνιστική Διεθνής (Χ. Ποσάδας), τα Ενιαία Μέτωπα-Προγράμματα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς, αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές και σοσιαλιστικές-κομμουνιστικές.
Είναι αυτή η αναγκαιότητα που παίρνει σάρκα και οστά σε παγκόσμια κλίμακα, παίρνοντας -«αναπόφευκτα» κι αυτή- τη μεταβατική μορφή του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου-Πολέμου, που με όλα τα μέσα αντιμετωπίζει και ανατρέπει -και πολεμικά- τον πόλεμο και το ναζιφασισμό του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-AUCUS. Είναι γι’ αυτό που ο Διαρκής και τώρα πραγματικός Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (Γ΄ΠΠ) δεν είναι ιμπεριαλιστικός -όπως προδοτικά προπαγανδίζει ανιστόρητα η γραφειοκρατία του ΚΚΕ-, αλλά ΤΑΞΙΚΟΣ, ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ, «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ» (Χ. Ποσάδας), στο κοινωνικό-ταξικό περιεχόμενό του- ανεξάρτητα από τις αντικειμενικές, πραγματικές, μεταβατικές μορφές που παίρνει. Τέτοιοι ήταν και ο Α΄ΠΠ και ο Β΄ΠΠ, ταξικοί-συστημικοί, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που τον έκανε και τον κάνει αναπόφευκτα και το σοσιαλισμό που γεννιόταν κι αναπτυσσόταν.
Η προδοτική γραφειοκρατία των Εργατικών Κρατών και των Κομμουνιστικών Κομμάτων, μαζί με το σύμμαχο και τροφοδότη της καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, πίστεψαν ότι με το «κοινό σπίτι» και το «τέλος των ιδεολογιών και της ταξικής πάλης» η ανάγκη και η δυνατότητα του σοσιαλισμού θα μειωνόταν και θα εξαφανιζόταν. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η Διαρκής Ταξική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική Πάλη που έκανε ώστε, παρά τη μερική οπισθοδρόμηση σε ορισμένα Εργατικά Κράτη -εξαιτίας της γραφειοκρατίας-, μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες η ανάγκη και η δυνατότητα του σοσιαλισμού να βαθύνει και να επεκταθεί σε όλο τον κόσμο κι αυτός ο Γ΄ΠΠ να είναι ο τελευταίος. Δηλαδή να σημάνει το τέλος όλων των συστημάτων της ατομικής ιδιοκτησίας και του πολέμου -που τώρα αντιπροσωπεύονται από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό- και τον τελικό θρίαμβο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, της διαρκούς ειρήνης και προόδου παγκόσμια.
Ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός από τη μεριά του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, γι’ αυτό συνδυάζεται πάντα με το ναζιφασισμό, όλων των μορφών. Και είναι πόλεμος αντιιμπεριαλιστικός και γι’ αυτό και αντι-ναζιφασιστικός, από τη μεριά της ανθρωπότητας και της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής πάλης και κατακτήσεών της. Αυτά είναι τα δύο -πάντα ταξικά όσο υπάρχουν ταξικές κοινωνίες- στρατόπεδα του Α΄, Β΄, και Γ΄ΠΠ στην ανθρωπότητα. Αυτές είναι οι δύο «πλευρές της ιστορίας», οι δύο ταξικοί-συστημικοί πόλοι και δεν υπάρχουν πια άλλοι. Τον «πολυπολικό κόσμο» δεν τον θέλει καθόλου ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, γιατί εμποδίζει τα μοναδικά και συγκεντρωμένα σχέδιά του για πόλεμο και ναζιφασισμό. Τον «πολυπολισμό» τον θέλει το αντιιμπεριαλιστικό-πολεμικό στρατόπεδο σαν μια μεταβατική μορφή του παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, δύσκολα βέβαια να υλοποιηθεί, έστω και για λίγο, γιατί δεν το επιτρέπει αμείλικτα ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, η «λάθος κι εγκληματική πλευρά της ιστορίας», απέναντι κι ενάντια στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» της ανθρωπότητας, της πάλης και των κατακτήσεών της, στην αναπόφευκτη πορεία της προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Ακόμα και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί πόλεμοι, όπως π.χ. ξεκίνησαν οι Α΄ και Β΄ΠΠ, ήταν τέτοιοι μόνο στη μορφή, γιατί στο ταξικό-κοινωνικό περιεχόμενό τους ήταν ενάντια στην ταξική πάλη των μαζών του κόσμου και στο σοσιαλισμό που γεννιόταν κι αναπτυσσόταν. Είναι γι’ αυτό που τώρα, στον Γ΄ΠΠ, όλες οι πρώην «αντίπαλες» «ενδοϊμπεριαλιστικές» δυνάμεις ενώθηκαν, κάτω από την ηγεσία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του AUCUS, ανοιχτά ενάντια στην ανθρωπότητα, που έχει κι αυτή το δικό της αντιιμπεριαλιστικό-αντι-ναζιφασιστικό πολεμικό κέντρο της στα Εργατικά Κράτη της Κίνας, της Κούβας, της Βόρειας Κορέας, του Βιετνάμ, στα Επαναστατικά Κράτη σε όλες τις ηπείρους και κύρια στη Ρωσική Ομοσπονδία (Σοβιετική σε λαό και στρατό), γιατί είναι αυτή που δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση και απειλή από τον κηρυγμένο ήδη πόλεμο και ναζιφασισμό του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Εδώ στην Ελλάδα αποδείχτηκε ταυτόχρονα -και σε όλη την Ευρώπη αναλογικά-, ότι σε εσωτερική, ταξική συνεννόηση και μέτωπο, ψηφίσαντες και μη, είχαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό και ριζοσπαστικό οικολογικό και εξωκοινοβουλευτικό προσανατολισμό και θέληση, αφού στην Ελλάδα, αυτοί που ψήφισαν και μόνο έδωσαν το 50% στα Κόμματα της Αριστεράς, όλων αυτών των αποχρώσεων!!! Υπολογίστε σ’ αυτούς την τεράστια αποχή που είχαν αυτά το Κόμματα της Αριστεράς από ψηφοφόρους τους στις γενικές εκλογές, ακόμα και το ΚΚΕ -που αυξήθηκε αναλογικά μόνο σε ποσοστό-, σε απόλυτο αριθμό ψήφων!
Ταυτόχρονα αυτή η τεράστια αποχή από τα αριστερά δείχνει ότι και αυτοί που ψήφισαν και αυτοί που απείχαν το έκαναν ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη του πολέμου και του ναζιφασισμού και για τον αριστερό και σοσιαλιστικό προσανατολισμό των Κομμάτων της Αριστεράς, που πάντα βέβαια τον προδίδουν οι γραφειοκρατικές ηγεσίες τους. Γι’ αυτό και η αποχή-ψήφος προς τα αριστερά δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική των γραφειοκρατικών ηγεσιών της, που περισσότερο πολεμάει η μια την άλλη, για να επιβιώσουν στο σύστημα από το οποίο τροφοδοτούνται, παρά ενάντια στον κύριο εκπρόσωπο αυτού του συστήματος, την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κάνουν δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που είναι αναγκαίο και δυνατό να κάνουν. Συμμετέχουν έτσι στην εικονική πραγματικότητα της μέσω των μηχανισμών και των ΜΜΕ επικράτησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πάνε ενάντια στην αντικειμενική πραγματικότητα, ωρίμανση και θέληση των ψηφοφόρων τους και όλων των ελληνικών μαζών. Αυτό αποδείχνεται και μετεκλογικά, όπου εκφράζεται, έστω και απόμακρα, αυτή η ανάγκη και δυνατότητα για μέτωπο της αριστεράς, από ένα κομμάτι της αριστερής ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής ηγεσίας (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, κτλ). Ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ, που θα έπρεπε να είναι αυτή που θ’ αντιπροσωπεύσει γνήσια, με τη στρατηγική, πρόγραμμα, πολιτική και τακτική της, αυτή την ανάγκη και δυνατότητα για αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και Κυβέρνηση της Αριστεράς, μένει στο σεχταρισμό απέναντι στην αριστερά και οπορτουνισμό απέναντι στο σύστημα, υποταγμένη στη γραφειοκρατία της, μακριά κι αντίθετη από μια «κυβερνώσα αριστερά», που είναι μια πραγματική ανάγκη και δυνατότητα για τη χώρα και το λαό της. Και είναι γι’ αυτό που στερείται τη δυνατότητα, σαν Κόμμα, να περάσει όχι μόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση -αφού έτσι κι αλλιώς αγωνίζεται για κοινοβουλευτικές θέσεις-, αλλά και να προχωρήσει στην αναπόφευκτη για την πρόοδο πορεία από την Εργατική-Λαϊκή Κυβέρνηση στην Εργατική Λαϊκή Εξουσία (αλήθεια, ακόμα κι αυτό το δικό της σύνθημα έχει εγκαταλείψει κι όχι μόνο στην πράξη).
Στην καλύτερη περίπτωση η στάση της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στα άλλα Κόμματα της αριστεράς είναι αυτή των «ίσων αποστάσεων» από αυτά, δηλαδή την «κυβερνώσα» αριστερά και κατά συνέπεια την κοινωνική κι εκλογική βάση της αριστεράς, από τη μια και την τωρινή κυβερνώσα δεξιά του πολέμου και του ναζιφασισμού, από την άλλη. Είναι σε εθνικό επίπεδο η ίδια αντεπαναστατική και προδοτική στάση με τις «ίσες αποστάσεις» που κρατάει από τα δύο ταξικά στρατόπεδα-«πλευρές» της ιστορίας. Στάση που, όπως έχουμε αναλύσει, και με τις δύο εκδοχές της, μέσα κι έξω από τη χώρα, ευνοούν τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το ναζιφασισμό του στην Ελλάδα και τον κόσμο. Έχουμε αναλύσει ότι η Αριστερά ή θα είναι «κυβερνώσα» ή δεν θα είναι τίποτα, έτσι όπως διδακτικά-ταξικά-ιστορικά ανέλυσε ο μαρξισμός-λενινισμός ότι «το προλεταριάτο ή θα είναι επαναστατικό, ή δεν θα είναι τίποτα». Έχουμε επίσης αναλύσει ότι η Εργατική-Λαϊκή Κυβέρνηση -σίγουρα της Αριστεράς- είναι αναγκαία και αναπόφευκτη πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία και το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος. Έχουμε επίσης αναλύσει ότι το ΚΚΕ, όπως και όλη η Αριστερά πρέπει επειγόντως να στηρίξουν και να ενταχτούν στη μοναδική «σωστή πλευρά της ιστορίας», αυτή της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και κατακτήσεων της ανθρωπότητας, που έχει κέντρο την Κίνα-Ρωσία.
Αυτόν τον πόλεμο και ναζιφασισμό του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού τον αντιπροσωπεύουν και τον εκτελούν τα μεγάλα, εικονικά «δημοκρατικά» κυβερνώντα κόμματα των ιμπεριαλιστικών χωρών και των συμμάχων τους, όπως αυτά που υπέστησαν συντριπτική πτώση-ήττα, ακόμα και στις ευρωεκλογές και όχι κάποια κόμματα της «ακροδεξιάς» -όπως κύρια τα χαρακτηρίζουν αυτά τα εικονικά «δημοκρατικά» μεγάλα κόμματα- , που το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι, όχι μόνο ν’ αποκηρύσσουν το ναζιφασισμό, αλλά και πολλά από αυτά να είναι κι ενάντια στον πόλεμο με τη Ρωσία, ή και τη στηρίζουν. Κύρια βέβαια για να έχουν ακροατήριο και ψηφοφόρους -κι έτσι τους έχουν-, όπως και σ’ αυτές τις ευρωεκλογές. Αν αυτά τα μεγάλα αστικά-ιμπεριαλιστικά κυβερνώντα κόμματα επιτίθενται σ’ αυτή την «ακροδεξιά» και κραδαίνουν τον κίνδυνο από αυτή, είναι όχι τόσο για ν’ αποπροσανατολίσουν τις μάζες της Ευρώπης και του κόσμου -και να τις οδηγήσουν στο να ψηφίσουν αυτά και όχι την αριστερά- πράγμα που δεν μπορούν, αλλά να τρομοκρατήσουν και να υποτάξουν εντελώς τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, σ’ έναν εικονικό «αντιφασιστικό» και σίγουρα αντιδραστικό και στείρο μέτωπο για οποιαδήποτε αλλαγή και πρόοδο. Τα κυβερνώντα αστικά-ιμπεριαλιστικά κόμματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αντιπροσωπεύουν και να εκτελούν τη δικτατορία (βλέπε πόλεμο και ναζιφασισμό) των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, του χρηματιστικού κεφαλαίου, όπως είναι η ΕΕ κι από κοντά το «ευρωκοινοβούλιό» της, σαν εικονικό άλλοθι κι εφαρμοστή. Ταυτόχρονα δημιουργούν κι εξοπλίζουν τις δολοφονικές ναζιφασιστικές συμμορίες εγκληματιών τρομοκρατών και το κράτος δολοφόνο Ισραήλ ενάντια στην παλαιστινιακή και αραβική επανάσταση και ταυτόχρονα κάνουν δολοφονίες κι απόπειρες ενάντια σε ηγέτες που δεν υποτάσσονται στα σχέδιά τους.
Είναι γι’ αυτό κύρια που τα 50 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ στην Ελλάδα, πρέπει να γιορταστούν με την επείγουσα πτώση και απομάκρυνση της τωρινής κυβέρνησης της δεξιάς του Μητσοτάκη, που είναι ένας άθλιος λαγός-εκτελεστής των πολεμικών και ναζιφασιστικών σχεδίων αυτής της δικτατορίας του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη και τον κόσμο, αυτής που ηγείτο και της 7ετούς δικτατορίας στη χώρα μας.
ΕΚΚ (Τροτσκιστικό-Ποσαδικό), 15/6/2024