Το ΕΕΚ, (Τροτκιστικό-Ποσαδικό) συνέστησε μια συμμαχία, ένα Εκλογικό Μέτωπο με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης κι έχουμε την πρόθεση να το μετασχηματίσουμε σ’ ένα πολιτικό Ενιαίο Μέτωπο, ενσωματώνοντας κι άλλες Πλατυμετωπικές δυνάμεις. Σαν ένα βήμα πριν την οικοδόμηση του Ενιαίου ταξικού, Προλεταριακού Μετώπου, μέσα στο Πλατύ Μέτωπο.
Δεν πρόκειται για μια περιστασιακή απόφαση, ούτε μια επινόηση της στιγμής, αλλά ένα συμπέρασμα για μια πολιτική στρατηγική, που προωθήθηκε από το ΕΕΚ πάντα. Οι εμπειρίες στις οποίες συμμετείχαμε πριν, όλες, ακόμα και οι πιο καλά εκτελεσμένες, είχαν ένα ανάπηρο πόδι, όσο αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα με τη Συμπαράταξη Προχωρημένη Δημοκρατία την περίοδο 1994-96.
Έχουμε αναλύσει την κρίση των εργατικών κομμάτων, του Σοσιαλιστικού, επίσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, του δικού μας, μαζί με την επαναστατική διέξοδο της, όχι πισωγύρισμα, σαν αδιαίρετο μέρος της διατήρησης και της προόδου του ΠΜ.. Γι’ αυτό και η δική μας πρόταση να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε τις υποψηφιότητες εκείνες για τη γερουσία, των οποίων επικεφαλής είναι ο σύντροφος Ντανιέλ Μαρτίνεζ, δεν τελειώνει -κατά τη γνώμη μας- με μια συμμαχία ή μέτωπο εκλογικό, αλλά αντιπροσωπεύει μια αντίληψη του πώς θα συμβάλλουμε στην πρόοδο της πορείας της μετάβασης προς ένα Επαναστατικό Κράτος, που ήδη προωθείται στη χώρα μας.
Υποστηρίζουμε αυτή την πεποίθηση και τα συμπεράσματα, σε αναλύσεις και ντοκουμέντα που επεξεργαστήκαμε από την εγκατάσταση της πρώτης σοσιαλιστικής διακυβέρνησης στην πρωτεύουσα Μοντεβίδεο, με τον Ταμπαρέ Βάσκες επικεφαλής. Στη συνέχεια στο πολιτικοεκλογικό και οργανωτικό προτσές, που οδήγησε στην εκλογική νίκη του ΠΜ τον Οκτώβρη του 2004. Αυτή η μεγάλη περίοδος δεν συνοδεύτηκε από μια πραγματική, αποτελεσματική ολοκλήρωση της αναγκαίας συμμαχίας των εργατικών κομμάτων, από τη μεριά των ηγεσιών του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έχει μεγάλη αξία το να μεταδώσουμε μια διαρθρωτική εμπιστοσύνη, πάνω στο ότι οι πολιτικοί πρόοδοι υπολογίζουν σε μια στέρεα βάση, στην αντικειμενική πορεία της Ουρουγουάης και της Λατινικής Αμερικής. Μέσα σε μια πορεία όπου πολλοί σύντροφοι ενισχύουν την πεποίθηση και το συμπέρασμα για την ανάγκη να βαθύνει σοσιαλιστικά το προτσές, με τις μάζες να δρουν και ν’ αποφασίζουν. Δεν είναι τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που συμβαίνει στη Χιλή, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βενεζουέλα. Όχι! Είναι μια παγκόσμια πορεία, που οφείλεται στην απώλεια κάθε κύρους του καπιταλιστικού συστήματος, πάνω σε πλατιά στρώματα της μικροαστικής τάξης, που βλέπουν να κλονίζεται η ίδια η ζωή και η φύση, αν συνεχίσει να βαθαίνει η τελική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του καβαλάρη του, του ιμπεριαλισμού.
Βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια φάση μετάβασης σε παγκόσμια κλίμακα, όπου το καπιταλιστικό σύστημα δεν βρίσκει τον τρόπο να επιστρέψει στις κυκλικές κρίσεις του. Αυτή η κατάσταση αλλάζει τη φύση της αντικειμενικής πορείας, όπως επίσης του πολιτικού προτσές. Έτσι και η δική μας επέμβαση πρέπει ν’ αλλάξει, όχι όμως ο ρόλος που έχουμε αναλάβει σαν ποσαδικοί τροτσκιστές. Εμείς είμαστε λενινιστές: μπήκαμε εδώ και καιρό στη φάση του να σπάσουμε τα (γραφειοκρατικά, σημ. μετάφρ.) σχήματα για να επιστρέψουμε στη διάρθρωση του προτσές, εφαρμόζοντας σκέψη και δράση.
Αν δεν είχαμε εμπιστοσύνη στη διόρθωση αυτής της γραμμής της επαναστατικής δουλειάς -που ενώνει μαρξιστική φιλοσοφία και διαλεκτικό υλισμό-, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε επιβιώσει από τα προβλήματα που πρόβαλε ο εκφυλισμός της προλεταριακής δημοκρατίας και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αυτού που καθοδήγησε ο Λένιν και το Μπολσεβίκικο Κόμμα, από τη γραφειοκρατία. Δεν ήταν πριν και δεν είναι σήμερα ένα πρόβλημα συμβολικό, μορφής, αλλά μια υπόθεση διαρθρωτική, που το αποτέλεσμα της είναι μια σωστή και αναγκαία πολιτική, έστω κι αν δεν την εφαρμόζουμε πάντα σωστά. Είναι ιδέες, αναλύσεις, που εκφράζουν μια διάρθρωση σκέψης, που αποδείχτηκε πριν και αποδείχνεται και τώρα, είναι σωστή για την εφαρμογή της στην εξέλιξη της ιστορικής πορείας.
Η πολιτική του ΠΜ εκλογικά είναι φοβισμένη. Και δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού οι κεφαλές που καθοδηγούν την προεκλογική εκστρατεία σκέφτονται το πώς θα λύσουν τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος και δεν σκέφτονται ν’ αλλάξουν το σύστημα. Αντίθετα, ο Φρέι, ο υποψήφιος της Συμπαράταξης στη Χιλή, αναλύει την εμπειρία της παγκόσμιας πορείας και λέει ότι η κρίση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δείχνει ότι αυτό το σύστημα χρεοκόπησε κι αν ακόμα δεν προβάλλει το σοσιαλισμό, ο Φρέι αφήνει την πόρτα ανοιχτή σ’ αυτό.
Ο Λούλα εξοπλίζεται και πάλι ενάντια στους αμερικάνους, όταν βλέπει σωστά να απειλείται η ακεραιότητα της Βραζιλίας από τα σχέδια των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα αναζητάει μια συμμαχία με τις αστικές τάξεις και το εμπόριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι αναγκαίο να στηρίξουμε αυτή τη στρατηγική, συνοδευόμενη από μια πολιτική άμεσης συμμετοχής των μαζών, με ενεργό μορφή, μέσα από τα συνδικάτα, την Ομοσπονδία των Λαϊκών Κινημάτων (CMP), ενδυναμώνοντας τη ζωή του Κόμματος των Εργαζομένων, βάζοντας τέλος σε τομείς που δεν έχουν καμιά πολιτική ζωή, ή και που αντιπροσωπεύουν προτάσεις έξω από την πραγματικότητα και τη σοσιαλιστική πρόοδο της Βραζιλίας.
Για να καθορίσεις την πορεία, δεν φτάνει να ξεδιπλώσεις ένα επαναστατικό πρόγραμμα, αν αυτό το πρόγραμμα δεν συνοδεύεται από μια πολιτική που θα το προωθεί και θα επιτρέπει να προχωράς. Αυτές οι γενικές εκλογές στην Ουρουγουάη έχουν από δω και πέρα ένα ειδικό συστατικό, το γεγονός ότι ΟΙ ΠΟΣΑΔΙΚΟΙ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. ΑΛΛΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ.
Δεν πρόκειται για μια περιστασιακή απόφαση, ούτε μια επινόηση της στιγμής, αλλά ένα συμπέρασμα για μια πολιτική στρατηγική, που προωθήθηκε από το ΕΕΚ πάντα. Οι εμπειρίες στις οποίες συμμετείχαμε πριν, όλες, ακόμα και οι πιο καλά εκτελεσμένες, είχαν ένα ανάπηρο πόδι, όσο αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα με τη Συμπαράταξη Προχωρημένη Δημοκρατία την περίοδο 1994-96.
Έχουμε αναλύσει την κρίση των εργατικών κομμάτων, του Σοσιαλιστικού, επίσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, του δικού μας, μαζί με την επαναστατική διέξοδο της, όχι πισωγύρισμα, σαν αδιαίρετο μέρος της διατήρησης και της προόδου του ΠΜ.. Γι’ αυτό και η δική μας πρόταση να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε τις υποψηφιότητες εκείνες για τη γερουσία, των οποίων επικεφαλής είναι ο σύντροφος Ντανιέλ Μαρτίνεζ, δεν τελειώνει -κατά τη γνώμη μας- με μια συμμαχία ή μέτωπο εκλογικό, αλλά αντιπροσωπεύει μια αντίληψη του πώς θα συμβάλλουμε στην πρόοδο της πορείας της μετάβασης προς ένα Επαναστατικό Κράτος, που ήδη προωθείται στη χώρα μας.
Υποστηρίζουμε αυτή την πεποίθηση και τα συμπεράσματα, σε αναλύσεις και ντοκουμέντα που επεξεργαστήκαμε από την εγκατάσταση της πρώτης σοσιαλιστικής διακυβέρνησης στην πρωτεύουσα Μοντεβίδεο, με τον Ταμπαρέ Βάσκες επικεφαλής. Στη συνέχεια στο πολιτικοεκλογικό και οργανωτικό προτσές, που οδήγησε στην εκλογική νίκη του ΠΜ τον Οκτώβρη του 2004. Αυτή η μεγάλη περίοδος δεν συνοδεύτηκε από μια πραγματική, αποτελεσματική ολοκλήρωση της αναγκαίας συμμαχίας των εργατικών κομμάτων, από τη μεριά των ηγεσιών του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Έχει μεγάλη αξία το να μεταδώσουμε μια διαρθρωτική εμπιστοσύνη, πάνω στο ότι οι πολιτικοί πρόοδοι υπολογίζουν σε μια στέρεα βάση, στην αντικειμενική πορεία της Ουρουγουάης και της Λατινικής Αμερικής. Μέσα σε μια πορεία όπου πολλοί σύντροφοι ενισχύουν την πεποίθηση και το συμπέρασμα για την ανάγκη να βαθύνει σοσιαλιστικά το προτσές, με τις μάζες να δρουν και ν’ αποφασίζουν. Δεν είναι τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που συμβαίνει στη Χιλή, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βενεζουέλα. Όχι! Είναι μια παγκόσμια πορεία, που οφείλεται στην απώλεια κάθε κύρους του καπιταλιστικού συστήματος, πάνω σε πλατιά στρώματα της μικροαστικής τάξης, που βλέπουν να κλονίζεται η ίδια η ζωή και η φύση, αν συνεχίσει να βαθαίνει η τελική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του καβαλάρη του, του ιμπεριαλισμού.
Βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια φάση μετάβασης σε παγκόσμια κλίμακα, όπου το καπιταλιστικό σύστημα δεν βρίσκει τον τρόπο να επιστρέψει στις κυκλικές κρίσεις του. Αυτή η κατάσταση αλλάζει τη φύση της αντικειμενικής πορείας, όπως επίσης του πολιτικού προτσές. Έτσι και η δική μας επέμβαση πρέπει ν’ αλλάξει, όχι όμως ο ρόλος που έχουμε αναλάβει σαν ποσαδικοί τροτσκιστές. Εμείς είμαστε λενινιστές: μπήκαμε εδώ και καιρό στη φάση του να σπάσουμε τα (γραφειοκρατικά, σημ. μετάφρ.) σχήματα για να επιστρέψουμε στη διάρθρωση του προτσές, εφαρμόζοντας σκέψη και δράση.
Αν δεν είχαμε εμπιστοσύνη στη διόρθωση αυτής της γραμμής της επαναστατικής δουλειάς -που ενώνει μαρξιστική φιλοσοφία και διαλεκτικό υλισμό-, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε επιβιώσει από τα προβλήματα που πρόβαλε ο εκφυλισμός της προλεταριακής δημοκρατίας και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αυτού που καθοδήγησε ο Λένιν και το Μπολσεβίκικο Κόμμα, από τη γραφειοκρατία. Δεν ήταν πριν και δεν είναι σήμερα ένα πρόβλημα συμβολικό, μορφής, αλλά μια υπόθεση διαρθρωτική, που το αποτέλεσμα της είναι μια σωστή και αναγκαία πολιτική, έστω κι αν δεν την εφαρμόζουμε πάντα σωστά. Είναι ιδέες, αναλύσεις, που εκφράζουν μια διάρθρωση σκέψης, που αποδείχτηκε πριν και αποδείχνεται και τώρα, είναι σωστή για την εφαρμογή της στην εξέλιξη της ιστορικής πορείας.
Η πολιτική του ΠΜ εκλογικά είναι φοβισμένη. Και δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού οι κεφαλές που καθοδηγούν την προεκλογική εκστρατεία σκέφτονται το πώς θα λύσουν τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος και δεν σκέφτονται ν’ αλλάξουν το σύστημα. Αντίθετα, ο Φρέι, ο υποψήφιος της Συμπαράταξης στη Χιλή, αναλύει την εμπειρία της παγκόσμιας πορείας και λέει ότι η κρίση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, δείχνει ότι αυτό το σύστημα χρεοκόπησε κι αν ακόμα δεν προβάλλει το σοσιαλισμό, ο Φρέι αφήνει την πόρτα ανοιχτή σ’ αυτό.
Ο Λούλα εξοπλίζεται και πάλι ενάντια στους αμερικάνους, όταν βλέπει σωστά να απειλείται η ακεραιότητα της Βραζιλίας από τα σχέδια των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα αναζητάει μια συμμαχία με τις αστικές τάξεις και το εμπόριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι αναγκαίο να στηρίξουμε αυτή τη στρατηγική, συνοδευόμενη από μια πολιτική άμεσης συμμετοχής των μαζών, με ενεργό μορφή, μέσα από τα συνδικάτα, την Ομοσπονδία των Λαϊκών Κινημάτων (CMP), ενδυναμώνοντας τη ζωή του Κόμματος των Εργαζομένων, βάζοντας τέλος σε τομείς που δεν έχουν καμιά πολιτική ζωή, ή και που αντιπροσωπεύουν προτάσεις έξω από την πραγματικότητα και τη σοσιαλιστική πρόοδο της Βραζιλίας.
Για να καθορίσεις την πορεία, δεν φτάνει να ξεδιπλώσεις ένα επαναστατικό πρόγραμμα, αν αυτό το πρόγραμμα δεν συνοδεύεται από μια πολιτική που θα το προωθεί και θα επιτρέπει να προχωράς. Αυτές οι γενικές εκλογές στην Ουρουγουάη έχουν από δω και πέρα ένα ειδικό συστατικό, το γεγονός ότι ΟΙ ΠΟΣΑΔΙΚΟΙ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. ΑΛΛΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ.
