80 χρόνια από αντιναζιφασιστική νίκη της ΕΣΣΔ, 50 χρόνια από αντιιμπεριαλιστική κομμουνιστική νίκη του Βιετνάμ
Με την ευκαιρία της
80στής επετείου της νίκης της Σοβιετικής Ένωσης, 22 Ιουνίου, ενάντια στους
ναζί, δημοσιεύουμε στο φύλλο 132 της "Κομμουνιστικής Ενότητας" το κείμενο του σ. Ποσάδας, σχετικά με την ιστορική
σημασία του θριάμβου της Σοβιετικής Ένωσης και γιατί αυτή η νίκη συγκρατήθηκε
από την έλλειψη Κομμουνιστικών Κομμάτων με το Μπολσεβίκικο πρόγραμμα κατάληψης
της εξουσίας στις καπιταλιστικές χώρες.
Σήμερα, ο
ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αντιπροσωπεύει τον ναζισμό αυτής της
εποχής. Προετοιμάζουν ταυτόχρονα και δοκιμάζουν στην πράξη, ενωμένοι τώρα, οι
πρώην δήθεν διαιρεμένοι σε ναζιστικό και «δημοκρατικό» ιμπεριαλισμό», τον
ατομικό πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα και τους υπερασπιστές της, που είναι,
όπως και τότε, η Ρωσική Ομοσπονδία, ο σοβιετικός λαός και στρατός -με το σφυροδρέπανο στις
σημαίες του- και οι Αναγεννώμενες κατακτήσεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εκεί,
αλλά και το Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός
που τα Κομμουνιστικά Κόμματα αυτών των δύο χωρών επιδιώκουν να οικοδομήσουν.
Ταυτόχρονα
δημοσιεύουμε 4 κείμενα του Χ. Ποσάδας πάνω στη 50ή επέτειο του θριάμβου της
ανθρωπότητας στο Βιετνάμ, μέσα από την παγκόσμια ενιαία και Διαρκή κινητοποίηση
των μαζών του κόσμου, των ίδιων των ΗΠΑ, ενάντια στο γιάνκικο και παγκόσμιο
ιμπεριαλισμό και τον εγκληματικό πόλεμό του εκεί. Επίσης θριάμβου μέσα από την
υποστήριξη των Εργατικών Κρατών της ΕΣΣΔ και τη Λ.Δ. της Κίνας, παρά την τότε
σινο-σοβιετική διαμάχη, εξαιτίας των γραφειοκρατικών ηγεσιών τους τότε, αλλά κι
επίσης θριάμβου τελικά μέσα από την καθοδήγηση της ηρωικής πάλης των
Βιετναμέζικων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό από το Κομμουνιστικό Κόμμα του
Βιετνάμ, χωρίς την οποία καθοδήγηση ο παγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων,
ευνοϊκός για την επανάσταση, δεν θα μπορούσε να οργανωθεί και να θριαμβεύσει
στο Βιετνάμ.
Τετάρτη 16 Ιουλίου 2025
Παρασκευή 23 Μαΐου 2025
DÍA DEL TRABAJO 2025 INTERNACIONAL-NUEVA INTERNACIONAL OBRERA-COMUNISTA
DÍA DEL TRABAJO 2025
MANIFIESTO
EL DÍA INTERNACIONAL DEL TRABAJO CONDUCIR A LA NUEVA INTERNACIONAL OBRERA-COMUNISTA
Una Internacional Obrera, la Segunda (Socialista), con la contribución activa de Engels, estableció en su Congreso Fundador, el 14 de julio de 1889, el Primero de Mayo como Día de Reivindicación Masiva, Mundial y Revolucionaria no sólo de la Jornada Laboral de Ocho Horas, sino también de todos los objetivos que esa Internacional se planteaba. La Primera, Segunda y Tercera Internacional (la comunista) fueron degeneradas y/o completamente disueltas, bajo ciertas condiciones objetivas mundiales, pero principalmente por la burocracia de la izquierda de todo matiz, especialmente de las dos últimas, para poder ella “coexistir” y someterse al capitalismo-imperialismo. Pero el Dia del Trabajo sobrevivió, se extendió y se profundizó a lo largo de los siglos y décadas que han pasado desde entonces. Expresión de la implacable y urgente y cada vez más urgente necesidad, de que este Día del Trabajo ahora se convierta en una de las bases para el Regeneración de la Internacional y de todos los actuales, nuevos, amplios y profundos objetivos de clase históricos de liberación de la clase trabajadora. Que son liberadores para toda la humanidad, a través del objetivo final de construir el socialismo-comunismo: este “Reino de la Libertad” (Karl Marx-Friedrich Engels), frente, contra y finalmente abolidor, mundialmente, del “reino de la necesidad”, el de los regímenes de propiedad privada, de barbarie y ahora de guerra y nazi-fascismo del capitalismo-imperialismo.
¡Y de cual “necesidad”! Cada vez es más, cuantitativamente, pero llegando a la cualidad final, la del "enfrentamiento final de sistema contra sistema, socialismo-comunismo contra capitalismo-imperialismo" -como lo previó, analizó y se confirmó diariamente hoy, el continuador del marxismo-leninismo J. Posadas, en la segunda mitad del siglo XX-, en que la "necesidad" de la clase obrera y de toda la humanidad por la Paz y Progreso Permanente, no sólo no puede ser satisfecha por la "necesidad" del capitalismo-imperialismo, desde su nacimiento, de barbarie -incluso la de los regímenes anteriores de propiedad privada, esclavitud y feudalismo- y ahora su "necesidad" de guerra antiobrera-antipopular Permanente y mundial, con todos los medios -incluidos los nucleares-, y el nazifascismo, sino que pone en peligro la existencia misma de la humanidad, la naturaleza y el Cosmos.
MANIFIESTO
EL DÍA INTERNACIONAL DEL TRABAJO CONDUCIR A LA NUEVA INTERNACIONAL OBRERA-COMUNISTA
Una Internacional Obrera, la Segunda (Socialista), con la contribución activa de Engels, estableció en su Congreso Fundador, el 14 de julio de 1889, el Primero de Mayo como Día de Reivindicación Masiva, Mundial y Revolucionaria no sólo de la Jornada Laboral de Ocho Horas, sino también de todos los objetivos que esa Internacional se planteaba. La Primera, Segunda y Tercera Internacional (la comunista) fueron degeneradas y/o completamente disueltas, bajo ciertas condiciones objetivas mundiales, pero principalmente por la burocracia de la izquierda de todo matiz, especialmente de las dos últimas, para poder ella “coexistir” y someterse al capitalismo-imperialismo. Pero el Dia del Trabajo sobrevivió, se extendió y se profundizó a lo largo de los siglos y décadas que han pasado desde entonces. Expresión de la implacable y urgente y cada vez más urgente necesidad, de que este Día del Trabajo ahora se convierta en una de las bases para el Regeneración de la Internacional y de todos los actuales, nuevos, amplios y profundos objetivos de clase históricos de liberación de la clase trabajadora. Que son liberadores para toda la humanidad, a través del objetivo final de construir el socialismo-comunismo: este “Reino de la Libertad” (Karl Marx-Friedrich Engels), frente, contra y finalmente abolidor, mundialmente, del “reino de la necesidad”, el de los regímenes de propiedad privada, de barbarie y ahora de guerra y nazi-fascismo del capitalismo-imperialismo.
¡Y de cual “necesidad”! Cada vez es más, cuantitativamente, pero llegando a la cualidad final, la del "enfrentamiento final de sistema contra sistema, socialismo-comunismo contra capitalismo-imperialismo" -como lo previó, analizó y se confirmó diariamente hoy, el continuador del marxismo-leninismo J. Posadas, en la segunda mitad del siglo XX-, en que la "necesidad" de la clase obrera y de toda la humanidad por la Paz y Progreso Permanente, no sólo no puede ser satisfecha por la "necesidad" del capitalismo-imperialismo, desde su nacimiento, de barbarie -incluso la de los regímenes anteriores de propiedad privada, esclavitud y feudalismo- y ahora su "necesidad" de guerra antiobrera-antipopular Permanente y mundial, con todos los medios -incluidos los nucleares-, y el nazifascismo, sino que pone en peligro la existencia misma de la humanidad, la naturaleza y el Cosmos.
Τρίτη 29 Απριλίου 2025
Η Διεθνής Εργατική Πρωτομαγιά να οδηγήσει στη Νέα Εργατική - Κομμουνιστική Διεθνή
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
2025
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ
Μια Εργατική Διεθνής, η Δεύτερη (Σοσιαλιστική), με την ενεργή συμβολή του Ένγκελς, καθιέρωσε στο Ιδρυτικό της κιόλας Συνέδριο, στις 14 Ιουλίου 1889, την Πρωτομαγιά σαν Μέρα Μαζικής, Παγκόσμιας, Επαναστατικής Διεκδίκησης όχι μόνο του εργάσιμου Οκτάωρου, αλλά και όλων των στόχων που πρόβαλε εκείνη η Διεθνής. Πρώτη, Δεύτερη και Τρίτη Διεθνής (Κομμουνιστική εκείνη) εκφυλίστηκαν ή/και διαλύθηκαν εντελώς, κάτω από ορισμένες αντικειμενικές παγκόσμιες συνθήκες, αλλά κύρια από τη γραφειοκρατία της αριστεράς όλων των αποχρώσεων, ιδιαίτερα οι δύο τελευταίες, για να «συνυπάρξουν» και να υποταχθούν στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Αλλά η Εργατική Πρωτομαγιά έζησε, εξαπλώθηκε και βάθυνε στη διάρκεια των αιώνων και δεκαετιών που πέρασαν από τότε. Έκφραση της αμείλικτης, όσο και επείγουσας, κάθε φορά και περισσότερο, ανάγκης, αυτή τώρα, η Εργατική Πρωτομαγιά, να γίνει μια από τις βάσεις για την Αναγέννηση της Διεθνούς και όλων των σημερινών, νέων, ολοκληρωμένων και βαθιών ιστορικών ταξικών κοινωνικών απελευθερωτικών στόχων της εργατικής τάξης. Που είναι απελευθερωτικοί για όλη την ανθρωπότητα, μέσα από τον τελικό στόχο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: αυτού του «Βασίλειου της Ελευθερίας» (Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς), απέναντι, ενάντια και καταργώντας τελικά, παγκόσμια, το «βασίλειο της ανάγκης», αυτό των καθεστώτων της ατομικής ιδιοκτησίας, της βαρβαρότητας και τώρα του πολέμου και ναζιφασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Και ποιας «ανάγκης»! Είναι κάθε φορά και περισσότερο, ποσοτικά, αλλά φτάνοντας στην τελική ποιότητα, αυτή της «τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα, σοσιαλισμός-κομμουνισμός ενάντια σε καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό» -όπως προβλέφτηκε, αναλύθηκε κι επιβεβαιώνεται καθημερινά σήμερα από τον συνεχιστή του μαρξισμού-λενινισμού Χ. Ποσάδας, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα-, που η «ανάγκη» της εργατικής τάξης και όλης της ανθρωπότητας για Διαρκή Ειρήνη και Πρόοδο, όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από την «ανάγκη» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, από γεννησιμιού του, για βαρβαρότητα -ακόμα κι αυτή των προηγούμενων καθεστώτων της ατομικής ιδιοκτησίας, της δουλοκτησίας και της φεουδαρχίας- και τώρα «ανάγκη» του για Διαρκή και Παγκόσμιο αντεργατικό-αντιλαϊκό, με όλα τα μέσα -και τα πυρηνικά-, πόλεμο και ναζιφασισμό του, αλλά και να βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, της φύσης και του σύμπαντος.
Κυριακή 13 Απριλίου 2025
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΙΝΑΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ...
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΙΝΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΗΓΕΤΗ ΤΗΣ ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ, ΣΤΟΝ «ΕΜΠΟΡΙΚΟ-ΠΥΡΗΝΙΚΟ» ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ
ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΝΑΖΙΦΑΣΙΣΜΟ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΟ-ΠΟΣΟΤΙΚΟ ΑΛΜΑ ΣΤΗΝ
ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟΝ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
«Όσον αφορά το πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος, δεν είμαστε εμείς αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν. Κάποτε εξαρτιόταν από τον πρόεδρο Τρούμαν και θα εξαρτηθεί από τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ ή από όποιον γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Από αυτούς εξαρτάται». «Δεν έχει σημασία πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος, εμείς δεν θα υποχωρήσουμε ποτέ. Θα πολεμήσουμε μέχρι να θριαμβεύσουμε ολοκληρωτικά».
Το απόσπασμα είναι από ομιλία του Μάο στην καταληκτική συνεδρίαση της πολιτικής συνόδου της Πολιτικής Συμβουλευτικής Διάσκεψης του Κινεζικού Λαού (CPPCC) το 1953. Αναφέρεται στον πόλεμο της Κορέας, κατά τη διάρκεια του οποίου η Κίνα υποστήριζε τον Βορρά και οι ΗΠΑ τον Νότο.
Από δημοσιεύματα των ΜΜΕ, που δημοσίευσαν αυτή την απάντηση της ηγεσίας της Λαϊκής Κίνας, στον «εμπορικό-πυρηνικό» πόλεμο του Τραμπ ενάντιά της.
Όλα τα προτσές Μετάβασης από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό κορυφώνονται με το υπαρκτό Εργατικό-Σοσιαλιστικό Κράτος και τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό που οικοδομεί, μέσα από την οικοδόμηση, την πρόοδο και την ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική, σε αλληλοσύνδεση. Απέναντι κι ενάντια στον υπαρκτό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης κι οπισθοδρόμησής του, επίσης σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας, ηθική, πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική, σε αλληλοσύνδεση και που κορυφώνονται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό. Σ’ ένα ανελέητο «αναπόφευκτο, τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα, με όλα τα μέσα, και τα πυρηνικά» (Χ. Ποσάδας). Αυτό είναι το σημερινό περιεχόμενο του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού, αυτό είναι το παγκόσμιο ταξικό κοινωνικό περιεχόμενο αυτής της φάσης της ιστορίας, ανεξάρτητα -και επιβαλλόμενο τελικά- από και στις διαφορετικές μορφές που παίρνει αυτό το περιεχόμενο στη φάση της Μετάβασης αυτής.
Είναι γι’ αυτό που αυτή η «αναπόφευκτη τελική λογοδοσία και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» επεκτείνει και βαθαίνει, κάθε λεπτό και περισσότερο, τόσο την κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και ναζιφασισμού του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού -όπως εκφράζεται, σε κορύφωση, στον τωρινό «εμπορικό-πυρηνικό» πόλεμο του Τραμπ και του αμερικάνικου και παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που αντιπροσωπεύει, ενάντια στο «ιδιόμορφο» Εργατικό Κράτος της Κίνας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της, όπως ο Τραμπ τον έχει κηρύξει, σαν ενάντια στον κύριο εχθρό του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού-, όσο επεκτείνει και βαθαίνει και τη Μετάβαση της «κινέζικης ιδιομορφίας» του Εργατικού-Σοσιαλιστικού Κράτους της Κίνας στη «Μερική Αναγέννηση» (Χ. Ποσάδας) των γνήσιων μορφών του, του «Κόμματος-Σοβιέτ-Διεθνούς» (Χ. Ποσάδας) και στην «επιστροφή στον Μαρξ», στην «Ιστορική Επανασυνάντηση με το μαρξισμό-λενινισμό» (Χ. Ποσάδας).
«Όσον αφορά το πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος, δεν είμαστε εμείς αυτοί που μπορούν να αποφασίσουν. Κάποτε εξαρτιόταν από τον πρόεδρο Τρούμαν και θα εξαρτηθεί από τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ ή από όποιον γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Από αυτούς εξαρτάται». «Δεν έχει σημασία πόσο θα διαρκέσει αυτός ο πόλεμος, εμείς δεν θα υποχωρήσουμε ποτέ. Θα πολεμήσουμε μέχρι να θριαμβεύσουμε ολοκληρωτικά».
Το απόσπασμα είναι από ομιλία του Μάο στην καταληκτική συνεδρίαση της πολιτικής συνόδου της Πολιτικής Συμβουλευτικής Διάσκεψης του Κινεζικού Λαού (CPPCC) το 1953. Αναφέρεται στον πόλεμο της Κορέας, κατά τη διάρκεια του οποίου η Κίνα υποστήριζε τον Βορρά και οι ΗΠΑ τον Νότο.
Από δημοσιεύματα των ΜΜΕ, που δημοσίευσαν αυτή την απάντηση της ηγεσίας της Λαϊκής Κίνας, στον «εμπορικό-πυρηνικό» πόλεμο του Τραμπ ενάντιά της.
Όλα τα προτσές Μετάβασης από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό κορυφώνονται με το υπαρκτό Εργατικό-Σοσιαλιστικό Κράτος και τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό που οικοδομεί, μέσα από την οικοδόμηση, την πρόοδο και την ανάπτυξη σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας, οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική, ηθική, σε αλληλοσύνδεση. Απέναντι κι ενάντια στον υπαρκτό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης κι οπισθοδρόμησής του, επίσης σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας, ηθική, πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική, σε αλληλοσύνδεση και που κορυφώνονται με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό. Σ’ ένα ανελέητο «αναπόφευκτο, τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα, με όλα τα μέσα, και τα πυρηνικά» (Χ. Ποσάδας). Αυτό είναι το σημερινό περιεχόμενο του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού, αυτό είναι το παγκόσμιο ταξικό κοινωνικό περιεχόμενο αυτής της φάσης της ιστορίας, ανεξάρτητα -και επιβαλλόμενο τελικά- από και στις διαφορετικές μορφές που παίρνει αυτό το περιεχόμενο στη φάση της Μετάβασης αυτής.
Είναι γι’ αυτό που αυτή η «αναπόφευκτη τελική λογοδοσία και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» επεκτείνει και βαθαίνει, κάθε λεπτό και περισσότερο, τόσο την κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και ναζιφασισμού του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού -όπως εκφράζεται, σε κορύφωση, στον τωρινό «εμπορικό-πυρηνικό» πόλεμο του Τραμπ και του αμερικάνικου και παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που αντιπροσωπεύει, ενάντια στο «ιδιόμορφο» Εργατικό Κράτος της Κίνας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της, όπως ο Τραμπ τον έχει κηρύξει, σαν ενάντια στον κύριο εχθρό του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού-, όσο επεκτείνει και βαθαίνει και τη Μετάβαση της «κινέζικης ιδιομορφίας» του Εργατικού-Σοσιαλιστικού Κράτους της Κίνας στη «Μερική Αναγέννηση» (Χ. Ποσάδας) των γνήσιων μορφών του, του «Κόμματος-Σοβιέτ-Διεθνούς» (Χ. Ποσάδας) και στην «επιστροφή στον Μαρξ», στην «Ιστορική Επανασυνάντηση με το μαρξισμό-λενινισμό» (Χ. Ποσάδας).
Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025
Η 24ωρη Γενική Απεργία και Κινητοποίηση ενάντια στη συστημική δολοφονία στα Τέμπη ήταν Πολιτική...
Η 24ωρη Γενική Απεργία και Κινητοποίηση ενάντια στη συστημική δολοφονία στα Τέμπη, ήταν στην ουσία της Πολιτική, για την ανατροπή της Κυβέρνησης της δεξιάς και του δολοφονικού συστήματος που αντιπροσωπεύει και υπηρετεί
Η 24ωρη πανεθνική μαζική, πραγματικά Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη, έτσι κι αλλιώς Πολιτική στο περιεχόμενό της, αλλά κι εν μέρει στη μορφή, πήρε καθαρά Πολιτικό Περιεχόμενο και Μορφή με τις τεράστιες, πρωτοφανείς διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών στο Σύνταγμα και σ’ όλη τη χώρα, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια στην Κυβέρνηση της δεξιάς, αντιπρόσωπο -και μάλιστα χαμερπή «λαγό»- του ιμπεριαλιστικού αντιλαϊκού, με όλα τα μέσα, πολέμου και ναζιφασισμού, που είναι αυτή που συγκάλυψε, συγκαλύπτει και θα προσπαθήσει να συγκαλύψει μέχρι τέλος το συστημικό, μαζικό, σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών.
Όταν οι απεργοί και οι διαδηλωτές κάνουν δική τους την αγωνιώδη, επιθανάτια κραυγή των ετοιμοθάνατων επιβατών του τρένου «Δεν Έχω Οξυγόνο», είναι γιατί αναζητούν το Οξυγόνο στη ζωής τους, που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την τελική ανατροπή αυτού του δολοφονικού, βάρβαρου, πολεμικού και ναζιφασιστικού συστήματος και της κυβέρνησης που το αντιπροσωπεύει και υπηρετεί σαν «βασιλικότερη του βασιλιά». Ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου, ξέρει καλά ότι για να σταματήσουν να δολοφονείται με όλα τα μέσα καθημερινά από το υπάρχον αυτό σύστημα, για να σταματήσουν να πεθαίνουν άδικα και πρόωρα οι άνθρωποι, πρέπει να κάνουν να πεθάνει οριστικά αυτό το σύστημα, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στην «επιθανάτια αγωνία του» (Λ. Τρότσκι), λόγω της παρασιτικής του ύπαρξης στην ανθρωπότητα και της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής. Όπου γι’ αυτό δεν έχει άλλο μέσο επιβίωσης και Οξυγόνου για τον εαυτό του, από το να στερεί το Οξυγόνο και τη ζωή από τους ανθρώπους, με κάθε τρόπο και κύρια τον πόλεμο και το ναζιφασισμό, με το ναζιφασιστικό πόλεμο και τον πολεμικό ναζιφασισμό, όπου προορίζει κάθε φορά και περισσότερο όλες τις υποδομές, τον πλούτο, όλα τα μέσα -όπως τους σιδηροδρόμους-, στερώντας τα από τις ανάγκες των λαών. Οι ίδιοι ονομάζουν την οικονομία τους «πολεμική οικονομία» κι αυτό δεν έχει επιστροφή.
Μόνο η απαλλοτρίωση, η εθνικοποίηση, η κρατικοποίηση και ο σχεδιασμός όλης της παραγωγής και των υποδομών, πλούτου, μέσων που παράγει, κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο, μέσα από τα συνδικάτα και τα οργανωμένα συμβούλια, σοβιέτ, με άμεση δημοκρατία παντού, με ανακλητότητα των εργατικών-λαϊκών αντιπροσώπων, μπορεί ν’ αποτρέψει όλα τα «Τέμπη». Κι είναι άμεσα αυτός ο εργατικός-λαϊκός έλεγχος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη, μαζί με την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς, που μαζί με τη φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατία της αριστεράς, ψάχνουν να βρουν και να τιμωρήσουν μόνο «υπεύθυνους», υπουργούς, κτλ, για το έγκλημα, όταν δεν είναι άλλος παρά το σύστημα και όλη η κυβέρνηση που το υπηρετεί, αυτοί που οργανώνουν και είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα. Αυτό και για όλα τα άλλα και γι’ αυτό πρέπει ν’ ανατραπούν και να τιμωρηθούν σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κύρια του κοινού εργατικού-λαϊκού δικαίου.
Είναι αυτό που διεκδικεί, Πολιτικά, σε περιεχόμενο και μορφή, ο ελληνικός λαός με την καθολική Γενική Απεργία και τις τεράστιες διαδηλώσεις. Είναι πολύ μεγαλύτερες ακόμα και από τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» το 2011, γιατί είναι μεγαλύτερο και βαθύτερο το Πολιτικό περιεχόμενο και διεκδίκησή του -όχι μόνο οικονομική, απέναντι στα μνημόνια τότε-, όπως και η αποφασιστικότητά του να πάρει στα χέρια του την πορεία της χώρας προς την ανατροπή του διεφθαρμένου συστήματος και προς τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό.
Απέναντι σ’ έναν κόσμο όπου, ακόμα πιο βαθιά κι εκτεταμένα, πιο ξεκάθαρα, υπάρχει η σύγκριση και σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική δολοφονική, βάρβαρη, πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά της ιστορίας», από τη μια, που το μόνο που έχει να προσφέρει σ’ αυτή είναι οι εξοπλισμοί και η καταστροφή της κι από την άλλη, τη μοναδική «σωστή πλευρά της ιστορίας», την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική, που με κέντρο τη Λαϊκή Κίνα Εργατικό Κράτος και τη Ρωσική Ομοσπονδία -με ξαναζωντανεμένες κατακτήσεις του Εργατικού Κράτους, της ΕΣΣΔ, σε όλους τους τομείς και Σοβιετική σε λαό και στρατό- ήδη προσφέρουν στις χώρες και τους λαούς του κόσμου την ανάπτυξη, σε υποδομές, πλούτο, όλα τα μέσα, σε όλους τους τομείς. Η ξεκάθαρα πια, σαν υπαρκτό και τελικό περιεχόμενο, «αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση, σύγκρουση, συστήματος ενάντια σε σύστημα -σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού, ενάντια σε ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό-, σύγκρουση και πολεμική, πυρηνική -διασπαρμένη κύρια σε Ευρώπη και Αμερική-, παίρνει τη Προσωρινή-Μεταβατική μορφή της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο «πλευρές της ιστορίας»: ιμπεριαλιστική καπιταλιστική εγκληματική πολεμική και ναζιφασιστική από τη μια, αντιιμπεριαλιστική επαναστατική-πολεμική -ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό- από την άλλη.
Η 24ωρη πανεθνική μαζική, πραγματικά Γενική Απεργία της 28ης Φλεβάρη, έτσι κι αλλιώς Πολιτική στο περιεχόμενό της, αλλά κι εν μέρει στη μορφή, πήρε καθαρά Πολιτικό Περιεχόμενο και Μορφή με τις τεράστιες, πρωτοφανείς διαδηλώσεις εκατομμυρίων πολιτών στο Σύνταγμα και σ’ όλη τη χώρα, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, ενάντια στην Κυβέρνηση της δεξιάς, αντιπρόσωπο -και μάλιστα χαμερπή «λαγό»- του ιμπεριαλιστικού αντιλαϊκού, με όλα τα μέσα, πολέμου και ναζιφασισμού, που είναι αυτή που συγκάλυψε, συγκαλύπτει και θα προσπαθήσει να συγκαλύψει μέχρι τέλος το συστημικό, μαζικό, σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών.
Όταν οι απεργοί και οι διαδηλωτές κάνουν δική τους την αγωνιώδη, επιθανάτια κραυγή των ετοιμοθάνατων επιβατών του τρένου «Δεν Έχω Οξυγόνο», είναι γιατί αναζητούν το Οξυγόνο στη ζωής τους, που ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την τελική ανατροπή αυτού του δολοφονικού, βάρβαρου, πολεμικού και ναζιφασιστικού συστήματος και της κυβέρνησης που το αντιπροσωπεύει και υπηρετεί σαν «βασιλικότερη του βασιλιά». Ο ελληνικός λαός, μαζί με τους λαούς όλου του κόσμου, ξέρει καλά ότι για να σταματήσουν να δολοφονείται με όλα τα μέσα καθημερινά από το υπάρχον αυτό σύστημα, για να σταματήσουν να πεθαίνουν άδικα και πρόωρα οι άνθρωποι, πρέπει να κάνουν να πεθάνει οριστικά αυτό το σύστημα, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στην «επιθανάτια αγωνία του» (Λ. Τρότσκι), λόγω της παρασιτικής του ύπαρξης στην ανθρωπότητα και της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσής του, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, ηθικής. Όπου γι’ αυτό δεν έχει άλλο μέσο επιβίωσης και Οξυγόνου για τον εαυτό του, από το να στερεί το Οξυγόνο και τη ζωή από τους ανθρώπους, με κάθε τρόπο και κύρια τον πόλεμο και το ναζιφασισμό, με το ναζιφασιστικό πόλεμο και τον πολεμικό ναζιφασισμό, όπου προορίζει κάθε φορά και περισσότερο όλες τις υποδομές, τον πλούτο, όλα τα μέσα -όπως τους σιδηροδρόμους-, στερώντας τα από τις ανάγκες των λαών. Οι ίδιοι ονομάζουν την οικονομία τους «πολεμική οικονομία» κι αυτό δεν έχει επιστροφή.
Μόνο η απαλλοτρίωση, η εθνικοποίηση, η κρατικοποίηση και ο σχεδιασμός όλης της παραγωγής και των υποδομών, πλούτου, μέσων που παράγει, κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο, μέσα από τα συνδικάτα και τα οργανωμένα συμβούλια, σοβιέτ, με άμεση δημοκρατία παντού, με ανακλητότητα των εργατικών-λαϊκών αντιπροσώπων, μπορεί ν’ αποτρέψει όλα τα «Τέμπη». Κι είναι άμεσα αυτός ο εργατικός-λαϊκός έλεγχος που θ’ αποδώσει δικαιοσύνη για το έγκλημα στα Τέμπη, μαζί με την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης της δεξιάς, που μαζί με τη φιλοκαπιταλιστική-φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατία της αριστεράς, ψάχνουν να βρουν και να τιμωρήσουν μόνο «υπεύθυνους», υπουργούς, κτλ, για το έγκλημα, όταν δεν είναι άλλος παρά το σύστημα και όλη η κυβέρνηση που το υπηρετεί, αυτοί που οργανώνουν και είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα. Αυτό και για όλα τα άλλα και γι’ αυτό πρέπει ν’ ανατραπούν και να τιμωρηθούν σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κύρια του κοινού εργατικού-λαϊκού δικαίου.
Είναι αυτό που διεκδικεί, Πολιτικά, σε περιεχόμενο και μορφή, ο ελληνικός λαός με την καθολική Γενική Απεργία και τις τεράστιες διαδηλώσεις. Είναι πολύ μεγαλύτερες ακόμα και από τις κινητοποιήσεις των «Αγανακτισμένων» το 2011, γιατί είναι μεγαλύτερο και βαθύτερο το Πολιτικό περιεχόμενο και διεκδίκησή του -όχι μόνο οικονομική, απέναντι στα μνημόνια τότε-, όπως και η αποφασιστικότητά του να πάρει στα χέρια του την πορεία της χώρας προς την ανατροπή του διεφθαρμένου συστήματος και προς τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό.
Απέναντι σ’ έναν κόσμο όπου, ακόμα πιο βαθιά κι εκτεταμένα, πιο ξεκάθαρα, υπάρχει η σύγκριση και σύγκρουση ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική δολοφονική, βάρβαρη, πολεμική και ναζιφασιστική «πλευρά της ιστορίας», από τη μια, που το μόνο που έχει να προσφέρει σ’ αυτή είναι οι εξοπλισμοί και η καταστροφή της κι από την άλλη, τη μοναδική «σωστή πλευρά της ιστορίας», την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική, που με κέντρο τη Λαϊκή Κίνα Εργατικό Κράτος και τη Ρωσική Ομοσπονδία -με ξαναζωντανεμένες κατακτήσεις του Εργατικού Κράτους, της ΕΣΣΔ, σε όλους τους τομείς και Σοβιετική σε λαό και στρατό- ήδη προσφέρουν στις χώρες και τους λαούς του κόσμου την ανάπτυξη, σε υποδομές, πλούτο, όλα τα μέσα, σε όλους τους τομείς. Η ξεκάθαρα πια, σαν υπαρκτό και τελικό περιεχόμενο, «αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση, σύγκρουση, συστήματος ενάντια σε σύστημα -σοσιαλιστικού-κομμουνιστικού, ενάντια σε ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό-, σύγκρουση και πολεμική, πυρηνική -διασπαρμένη κύρια σε Ευρώπη και Αμερική-, παίρνει τη Προσωρινή-Μεταβατική μορφή της σύγκρουσης ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο «πλευρές της ιστορίας»: ιμπεριαλιστική καπιταλιστική εγκληματική πολεμική και ναζιφασιστική από τη μια, αντιιμπεριαλιστική επαναστατική-πολεμική -ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό- από την άλλη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)