Γεννημένος στην Αργεντινή το 1912 παιδί Ιταλών μεταναστών και από πατέρα τσαγκάρη, ο σ. Χ. Ποσάδας αναπτύσσει την πρώτη παιδική του ηλικία μέσα στις νεογέννητες συνδικαλιστικές οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής. 0 πατέρας του, αναρχικός συνδικαλιστής στην αρχή, επαναστάτης σοσιαλιστής στη συνέχεια, του δίνει τις πρώτες θεμελιώδεις βάσεις για την κοινωνική του διαμόρφωση.
Ο γρήγορος θάνατος της μητέρας του, δημιουργεί για την οικογένεια του Χ. Ποσάδας συνθήκες πολύ δύσκολης επιβίωσης, πράγμα που οφείλεται βασικά στην ύπαρξη 10 παιδιών, τα 5 μικρότερα απ’ αυτόν και στη δυσκολία να βρει δουλειά ο πατέρας του, που είναι ενεργός αγωνιστής στην κοινωνική πάλη. Από πολύ μικρή ηλικία ο Χ. Ποσάδας συνδυάζει τις στοιχειώδεις σπουδές, με τη δουλειά του πλανόδιου πωλητή και άλλες δευτερεύουσες δουλειές, για να βοηθήσει οικονομικά το σπίτι. Ένα τεράστιο κοινωνικά συναίσθημα και μια άπειρη αγάπη για την ανθρωπότητα που ανάπτυξε, κάνουν ώστε ο Χ. Ποσάδας, ήδη από μικρός, στο σχολείο και στην περιοχή οπού ζούσε, να είναι γνωστός για την κλίση του στην ποίηση και στις κοινωνικές δημιουργίες. Έτσι συμμετείχε άπειρες φορές σε δημόσιες συγκεντρώσεις, σε μορφωτικές εκδηλώσεις κτλ, όπου πάντα εκφράζει ένα μεγάλο κοινωνικό συναίσθημα για τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, κάνοντας κριτική στον καπιταλιστικό σύστημα και προβάλλοντας την αναγκαιότητα της πάλης για το σοσιαλισμό.
Το σπίτι του γνωρίζει στιγμές σοβαρής έλλειψης μέσων επιβίωσης και είναι πάντα γεμάτο από ηγέτες εργάτες, μετανάστες και ντόπιους, που κάνουν παράνομες συνεδριάσεις για την κοινωνική οργάνωση. Μέσα σε συνθήκες συνεχούς καταπίεσης, κάτω από τις διαταγές της τότε Κυβέρνησης και ιδιαίτερα μετά τη λεγόμενη «Βδομάδα του Γενάρη» το 1919, όπου δολοφονήθηκαν εκατοντάδες εργαζόμενοι στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, ο σ. Ποσάδας ζει έντονα όλο αυτό το προτσές των αγώνων και της πολιτικής και συνδικαλιστικής οικοδόμησης. Ο θρίαμβος της Ρώσικης Επανάστασης του Οκτώβρη, που συγκλονίζει ολόκληρο τον κόσμο ατσαλώνει μέσα στον Χ. Ποσάδας μια σιγουριά στις ιδέες και στην πάλη για το σοσιαλισμό, που ποτέ δεν θα εγκαταλείψει από τότε. Η βαθιά μελέτη του μαρξισμού, της ζωής και του έργου των δασκάλων, αποτελούν πολιτικά τις θεμελιώδεις βάσεις του σ. Ποσάδας, που από νωρίς γίνεται ενεργό μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Αργεντινής.
Ηγέτης της Νεολαίας αυτού το Κόμματος, γρήγορα εκλέχτηκε Γραμματέας της στην περιοχή του και στη συνέχεια ήταν ένα από τα πιο κύρια ηγετικά στελέχη της. Οι επαναστατικές του ιδέες, η τεράστια επιρροή του μαρξισμού-λενινισμού που ήδη είχε αναπτυχθεί, καθώς και το συνεχές επιστημονικό ενδιαφέρον του Χ. Ποσάδας να μελετάει τους δασκάλους, έκαναν ώστε η θέση του μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, να θεωρείται από τους ηγέτες σαν ανταγωνιστική με τα συμφέροντά τους, αυτά της ταξικής συμφιλίωσης. Έτσι και ενώ ήδη ο Χ. Ποσάδας είχε αρχίσει να διαβάζει τις ιδέες και τούς αγώνες του Λέον Τρότσκι και καθοδηγούσε μέσα στη Νεολαία μια ολόκληρη τάση που προσανατολιζόταν από τα κείμενά του, η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος τον διώχνει από την οργάνωσή του. Λόγω του μεγάλου κύρους και της μεγάλης διδαχτικής και ομιλητικής ικανότητας που έχει, συχνά η εθνική ηγεσία αυτού του Κόμματος τον χρησιμοποιεί για να τραβήξει κόσμο στις συγκεντρώσεις, ή για να δώσει πολιτική σιγουριά στη βάση της οργάνωσης.
Όταν συμβαίνει η δολοφονία του Λ. Τρότσκι, ο Χ. Ποσάδας έχει ήδη οργανώσει μια ομάδα που λειτουργούσε σαν τροτσκιστική τάση. Ανάμεσα στ’ άλλα είχε στείλει ένα γράμμα στον Λ. Τρότσκι πάνω στη νεολαία και το ρόλο της («Νεολαία Ρεφορμιστική, ή Νεολαία Επαναστατική;»). Σε κατοπινά χρόνια, η Ναταλία Σέντοβα (συντρόφισσα του Λ. Τρότσκι) πληροφόρησε τον ίδιο τον Χ. Ποσάδας για την ευνοϊκή γνώμη του Τρότσκι του δεύτερου μετά τον Λένιν ηγέτη της Ρώσικης Επανάστασης και οργανωτή της 4ης Διεθνούς, του Λ. Τρότσκι γι’ αυτό το κείμενο.
Στο τέλος της δεκαετίας του ‘30 και αφού ήδη έχουν διακοπεί οι δεσμοί του με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο Ποσάδας παίρνει ενεργό επαφή με τις τροτσκιστικές ομάδες των διανοουμένων και μαζί με την ομάδα που είχε διαμορφώσει στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ιδρύει το GCI (Ομάδα 4η Διεθνής), οργανισμό τον οποίο στη συνέχεια θ’ αναπτύξει με όλη τη μαρξιστική, διαλεκτική υλιστική, επιστημονική αντίληψη, που θα γίνει και η θεμελιώδης βάση του έργου του Χ. Ποσάδας.
Ενεργός ηγέτης των τσαγκαράδων και συνδικαλιστής οργανωτής, ο Χ. Ποσάδας στάλθηκε από το συνδικάτο των τσαγκαράδων στην περιοχή της Κόρντοβα, όπου αναδιοργανώνει και εγκαινιάζει πάνω σε στέρεες βάσεις το συνδικάτο που μόλις διαμορφωνόταν. Συμμετέχει στις απεργίες των τσαγκαράδων σαν ηγέτης, πράγμα που κάνει να κερδίσει ένα πανεθνικό δημόσιο κύρος.
Εκεί, για πρώτη φορά στην Αργεντινή, οργανώνει ένα συνδικάτο με μια ηγεσία, όπου συμμετέχουν οι γυναίκες συντρόφισσες. Αυτές επεμβαίνουν στην ηγεσία, στην καθοδήγηση και στην πραγματοποίηση μιας μεγάλης απεργίας, στην οποία όλος ο πληθυσμός συμμετέχει και μετά από αρκετές βδομάδες αγώνων, κερδίζουν. Ανάμεσα στ’ άλλα, μια από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις ήταν να μπορούν οι γυναίκες να συμμετέχουν και να επεμβαίνουν στις συζητήσεις με την εργοδοσία και το Κράτος, για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων.
Η σχέση με τη Διεθνή Επιτροπή του Τροτσκισμού και με τις τροτσκιστικές ομάδες που υπήρχαν στην Αργεντινή, γίνεται παράλληλα με την οργάνωση του GCI και την έκδοση της «VOZ PROLETARIA» (Προλεταριακή Φωνή), εφημερίδας που την ιδρύει στα μέσα του 1946. Η πολιτική αποφασιστικότητα σαν στοχαστής, οργανωτής κι επαναστάτης, φέρνει τον Χ. Ποσάδας σε διάφορες χώρες της Λ. Αμερικής, όπου οργανώνει τροτσκιστικές ομάδες, καθώς και τη δημοσίευση των ντοκουμέντων του Λ. Τρότσκι και της 4ης Διεθνούς, στην οποία ήδη είχε ενταχθεί.
Με την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού εθνικιστικού κινήματος του περονισμού κι ενάντια στην ακατανοησία όλων των μαρξιστικών κινημάτων -μαζί και του Κ.Κ. Αργεντινής και της ηγεσίας της Παγκόσμιας Ομάδας της 4ης Διεθνούς- , πάνω στη φύση αυτού του κινήματος, ο Χ. Ποσάδας κατανοεί την ιστορική κατεύθυνση με βάση την οποία οι μάζες παίρνουν, υποστηρίζουν κι αναπτύσσουν αυτή τη νέα εμπειρία της ταξικής πάλης, το περονικό κίνημα. Ο Χ. Ποσάδας ερμήνευσε αυτή την αποφασιστικότητα των μαζών να επέμβουν, που δε συνδυαζόταν από την έγκαιρη ανάπτυξη οργανισμών πιο γνήσιων όπως Κομμουνιστικά Κόμματα, ή Σοσιαλιστικά Κόμματα, σαν προϊόν των βαθιών αλλαγών που επιτεύχθηκαν μετά τη σοβιετική νίκη στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου ο κόσμος βάδιζε προς την επανάσταση σ’ όλα τα μέρη. Ο Χ. Ποσάδας δίνει τότε τις θεμελιώδεις βάσεις της ανάλυσης του προτσές του «επαναστατικού εθνικισμού και από τον εθνικισμό στο Εργατικό Κράτος», θεωρία και πολιτική που κατόπιν θ’ αναπτύξει σε εκατοντάδες κείμενα.
Η διάρθρωση του Σοβιετικού Εργατικού Κράτους αντέχει στις δύο πιο δύσκολες δοκιμασίες που της επέβαλε η ιστορία: Τη σταλινική ηγεσία και τη ναζιστική εισβολή, που αντιπροσωπεύει την επιθυμία του παγκόσμιου καπιταλισμού να συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση. Οι μάζες του κόσμου βγαίνουν από τον πόλεμο με μεγάλη αγωνιστική θέληση, επηρεασμένες από τον κοινωνικό, ιστορικό ηρωισμό των σοβιετικών μαζών, που συνέτριψαν το ναζισμό. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα του κόσμου, διαπαιδαγωγημένα με τη συμφιλιωτική αντίληψη του Στάλιν, παρουσιάζονται αδύναμα απέναντι στις αλλαγές του παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμεων. Αλλά ούτε και η παγκόσμια ηγεσία που επιχείρησε να συνεχίσει τον Τρότσκι στην 4η Διεθνή, δεν κατάλαβε τις νέες μορφές της επανάστασης, τον εθνικισμό και τις διάφορες άλλες μορφές που αποχτούσε η αρχή των επαναστατικών και σοσιαλιστικών προτσές.
Αυτό αναπτύσσει στον Χ. Ποσάδας το συμπέρασμα ότι είναι ιστορικά αναγκαία η υπεράσπιση του μαρξισμού, η πάλη για να διατηρηθεί ζωντανή η σκέψη του Λ. Τρότσκι και η παγκόσμια οργάνωση του οργανισμού εκείνου, που σε στενή σύνδεση με τις μάζες του κόσμου και με βάση τη χωρίς ορούς υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων Εργατικών Κρατών, που ξεπετάχθηκαν μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, θα ανέπτυσσε τις βάσεις για την οικοδόμηση της μαζικής Κομμουνιστικές Διεθνούς, για ν’ ατσαλώσει την ανθρώπινη σκέψη πάνω στην ανάγκη να τελειώνουμε με ό,τι απομένει από το καπιταλιστικό σύστημα, από την ατομική ιδιοκτησία και να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός.
Εκείνη τη στιγμή, η ηγεσία του κινήματος που προσπάθησε να συνεχίσει τον Τρότσκι, είχε πλήρη ακατανοησία πάνω στο εθνικιστικό προτσές και ήταν γεμάτη από μικροαστικά βίτσια. Δεν είχε καμμιά αντίληψη πάνω στο ότι η ζωή του μαρξιστή-επαναστάτη είναι ενιαία. Αυτό φάνηκε σε διάφορα Παγκόσμια Συνέδρια. Ο Ποσάδας συμμετείχε στο 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο της 4ης Διεθνούς, σαν αντιπρόσωπος των τμημάτων της Λ. Αμερικής. Συμμετέχει επίσης στο 5ο και στο 6ο Συνέδριο, την ίδια στιγμή που σε όλη την Αργεντινή οικοδομεί Τμήματα, οργανώνοντας μια συγκεντροποιημένη λειτουργία γύρω από το Λατινοαμερικάνικο Γραφείο της 4ης Διεθνούς. Γιατί ήδη στον Ποσάδας είχε ωριμάσει η κατανόηση γύρω από την ανάγκη να οικοδομήσει ένα άλλο κίνημα.
Ο μεγάλος αριθμός από άρθρα κι εργασίες, μερικά υπογράφοντάς τα με ψευδώνυμο και άλλα χωρίς υπογραφή, σαν κύρια άρθρα της λατινοαμερικανικής «Μαρξιστικής Επιθεώρησης» (ήταν, στα ισπανικά αναδημοσίευση της Επιθεώρησης 4η Διεθνής, κεντρικού οργάνου της Διεθνούς Γραμματείας της 4ης Διεθνούς, με την οποία είχε πολύ βαθιές πολιτικές και ταχτικές διαφορές, αλλά παρ’ όλα αυτά σεβόταν τη δημοσίευση αυτή), ήταν δουλειά που ανέπτυξε ο X. Ποσάδας για να οικοδομήσει και να οργανώσει Τμήματα της 4ης Διεθνούς σχεδόν σ’ όλη τη Λατινική Αμερική.
Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει κανείς τη συμμετοχή του στη Βολιβία, όταν το 1948 το POR(t) ( Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα-τροτσκιστικό) έβγαλε 3 βουλευτές και 1 γερουσιαστή καθώς και τις «θέσεις του Πουλακάγιο», που ήταν μια από τις θεμελιώδεις βάσεις για την ανάπτυξη των επαναστατικών ρευμάτων του εργατικού κινήματος στη Λ. Αμερική.
Σύγχρονα με την πολιτική πάλη και την πάλη αρχών που έκανε με την τότε ηγεσία της 4ης Διεθνούς, ο Χ. Ποσάδας καθοδήγησε και συμμετείχε σε εμπειρίες θεμελιώδεις για το κομμουνιστικό κι επαναστατικό κίνημα.
Από την αρχή της Αλγερινής επανάστασης, το Λατινοαμερικάνικο Γραφείο έστειλε μια αντιπροσωπεία στελεχών για να συνεργαστούν και να συμμετέχουν στην αντιαποικιακή επανάσταση και στην εγκαθίδρυση του Αλγερινού Επαναστατικού Κράτους. Οργανώνοντας αυτή τη δραστηριότητα ο Χ. Ποσάδας άρχιζε ν’ αναπτύσσει την κατανόηση πάνω στην επαναστατική φύση τού προτσές της απελευθέρωσης των αποικιών, που λόγω του παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμεων, οδηγούσε σε αντικαπιταλιστικά συμπεράσματα. Η τότε ηγεσία της 4ης Διεθνούς, μη κατανοώντας αυτό το προτσές σ’ όλο του το βάθος και την προοπτική, ήδη έκφραζε τη θεωρητική της αδυναμία. Συγχρόνως, η επέμβαση για την υποστήριξη της Αλγερινής Απελευθέρωσης και οι αναλύσεις και αρχές που, μέσα από αυτό το προτσές, διαμόρφωσε ο Χ. Ποσάδας, είχαν και έχουν μια πλήρη ισχύ, γιατί τότε το κομμουνιστικό κίνημα και τα Εργατικά Κράτη αγνοούσαν τέτοια γεγονότα και κατά συνέπεια δεν επενέβαιναν, για ν’ ανυψώσουν το προτσές. Αντίθετα το εμπόδιζαν, συγκρατώντας την ανάπτυξη αντικαπιταλιστικών κι επαναστατικών τάσεων στους κόλπους ηγεσιών αστικής, εθνικιστικής προέλευσης.
Μ’ αυτό το ίδιο νόημα ο Χ. Ποσάδας ερμήνευσε από την αρχή του, τον επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του αντάρτικου της Κούβας. Κι όταν το αντάρτικο της Κούβας θριάμβευσε, ο Χ. Ποσάδας επενέβη για να προωθήσει την κατανόηση και τη σιγουριά της ηγεσίας τού κινήματος, να πάρει τα αναγκαία μέτρα για την οικοδόμηση του Εργατικού Κράτους στην Κούβα. Γι’ αυτό το στόχο, ο Ποσάδας επενέβη άμεσα, πηγαίνοντας με μια αντιπροσωπεία της Διεθνούς, στο Συνέδριο της Νεολαίας, που έγινε το 1960. Από την εγκαθίδρυση τη Κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο, οι Τροτσκιστές-Ποσαδικοί βοήθησαν στη σταθεροποίησή της, στο να δώσουν σιγουριά για να προωθηθεί η απαλλοτρίωση του ιμπεριαλισμού, χωρίς αποζημίωση, καθώς και στην παγκόσμια αναγνώριση του νεογέννητου Εργατικού Κράτους της Κούβας Η ηγεσία της 4ης Διεθνούς δεν έδωσε καμμιά σημασία στην Κούβα, δεν κατανόησε αυτό που ο Ποσάδας χαρακτήρισε: Εργατικό Κράτος «ιδιόμορφο», που σήμαινε μια ηγεσία που δεν είχε την αρχική πρόθεση να προχωρήσει στο σοσιαλισμό, μια ηγεσία μικροαστικής προέλευσης και χωρίς Κομμουνιστικό Κόμμα (το ΚΚ που υπήρχε τότε, ήταν ακόμα κι ενάντια στον Φ. Κάστρο), όμως η θέληση που είχε ν’ αναπτύξει τη χώρα και να κάνει τις μάζες να επεμβαίνουν -μαζί με τον παγκόσμιο συσχετισμό των δυνάμεων, που ήταν κάθε φορά πιο ευνοϊκός για το σοσιαλισμό- την οδηγούσε στο συμπέρασμα του Εργατικού Κράτους.
Όπως είναι σήμερα η Κούβα, με όλη την παγκόσμια ανωτερότητα που έχει.
Μετά το θρίαμβο της Κουβανικής επανάστασης, στη Λ. Αμερική, αναπτύχθηκαν αντάρτικα κινήματα, που ήθελαν να επαναλάβουν την κουβανική εμπειρία. Αναπτύχθηκαν όμως αντιλήψεις που υποτιμούσαν την πολιτική δραστηριότητα των μαζών και κατά συνέπεια του Κόμματος. Ο Χ. Ποσάδας κατόρθωσε να επηρεάσει και να κερδίσει την ηγεσία του MR13 (Επαναστατικό Κίνημα 13 του Νοέμβρη) της Γουατεμάλας. Παρ’ όλους τους κινδύνους που υπήρχαν από τη δικτατορία, που χτυπούσε ανοιχτά το αντάρτικο, ο Χ. Ποσάδας οργάνωσε την Πορεία του στη Γουατεμάλα. Εκεί έκανε μια έντονη δραστηριότητα που περιλάμβανε συνεδριάσεις και Σχολές Στελεχών με όλη την ηγεσία τού αντάρτικου. Ήταν μια δραστηριότητα με στόχο να διαρθρώσει μια ηγετική ομάδα στην κατανόηση του να ενώσει τη δράση του αντάρτικου, με τη δραστηριότητα για τη διαμόρφωση του Κόμματος, που ν’ αναπτυχθεί στις μάζες, μ’ ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικών μετασχηματισμών. Που σήμαινε: όχι αντάρτικο για το αντάρτικο, αλλά σαν μέσο της πάλης για την εξουσία κι ότι αυτή η πάλη είναι υποταγμένη σ’ ένα πρόγραμμα και στο Κόμμα που θα διαπαιδαγωγήσει τις μάζες στο πρόγραμμα αυτό.
Ο Χ. Ποσάδας στη Γουατεμάλα και μαζί με το αντάρτικο κίνημα Μ.R.13 επεξεργάσθηκε τα θεμελιώδη κείμενα γύρω απ’ αυτή την αντίληψη πάνω στο αντάρτικο. Και ήταν πολύ σημαντικά μπροστά στην ακατανοησία που υπήρχε τόσο από την πλειοψηφία των αντάρτικων ομάδων, που πρακτικά μείωναν τα πάντα στην αντίληψη, το αντάρτικο για το αντάρτικο, όσο επίσης από τα Λατινοαμερικάνικα Κομμουνιστικά Κόμματα, που αντιτίθεντο στη χρήση του αντάρτικου σαν αρχή. Αλλά ούτε επίσης η παλιά ηγεσία της τροτσκιστικής Διεθνούς κατάλαβε τίποτα γι’ αυτό το πρόβλημα.
Η αντικειμενικότητα και επαναστατική εντιμότητα του Χ. Ποσάδας φαινόταν σε κάθε ένα από τα πολιτικά έργα του, καθώς και στην καθημερινή του δράση. Ένα παράδειγμα είναι η στάση του X. Ποσάδας απέναντι στην φυλάκιση του Γενικού Γραμματέα της Διεθνούς Μ. Πάμπλο. Ο Ποσάδας είχε δώσει μια σκληρή πολιτική πάλη ενάντιά του, γιατί δεν κατανοούσε το επίπεδο του συσχετισμού των δυνάμεων και τις αντικειμενικές ανάγκες της πάλης, καθώς και το ρόλο του εθνικιστικού κινήματος και το προτσές που αναπτυσσόταν στα Εργατικά Κράτη. Παρ’ όλα αυτά, ενάντια στη στάση των παλιών τροτσκιστών της κομπανίας του, μελών της Γραμματείας του Πάμπλο, που πραχτικά τον εγκαταλείπουν, ο Χ. Ποσάδας αναπτύσσει μια παγκόσμια εκστρατεία για την απελευθέρωσή του, οργανώνοντας συγχρόνως και τα οικονομικά μέσα σ’ αυτή την εκστρατεία.
Στη συνέχεια, το 1962, διακόπτει κάθε δεσμό με την παλιά ηγεσία της 4ης Διεθνούς, διατηρώντας τη διάρθρωση και τη λειτουργία ενός παγκόσμιου κινήματος, που θα υπερασπίσει τις βασικές αρχές και την εφαρμογή τους, στις νέες ιστορικές συνθήκες. Αναπτύσσει τα Ευρωπαϊκά Τμήματα και δημιουργεί καινούργια εκεί που δεν υπήρχαν, αφοσιώνοντας όλη του τη ζωή στην οικοδόμηση αγωνιστών στελεχών σ’ όλο τον κόσμο, που να βασίζονται στη συνειδητή κατανόηση, στα αγνά συναισθήματα, στην πιο μεγάλη οργανωτική αποφασιστικότητα. Στελεχών που να μάθουν να αναπτύσσουν μια νέα πολιτική αντίληψη, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του μαρξισμού και δημιουργημένη από τον Χ. Ποσάδας: Η 4η Διεθνής σαν «δημόσιο αγαθό της ανθρωπότητας». Μια αντίληψη που αναγνωρίζει τις πιο σημαντικές κατακτήσεις που έχουν γίνει από την ανθρώπινη πρόοδο: τα Εργατικά Κράτη και τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Όργανα της ιστορίας που πρέπει να βοηθούμε και ν’ αναπτυχθούν, μέσα σε ένα προτσές τελικής κατάργησης του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας, από τη μια μεριά και ταυτόχρονα προόδου στην εκμάθηση του πώς οικοδομείται ο σοσιαλισμός από την άλλη.
Το πολιτικό κύρος του Χ. Ποσάδας αναπτύσσεται ειδικά και παγκόσμια, ξεκινώντας από το 1960. Η δημοσίευση των κειμένων του στις εφημερίδες των18 Παγκόσμιων Τμημάτων της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς, στις εκατοντάδες βιβλίων και φυλλαδίων σε 10 γλώσσες, περιλαμβάνει θέματα πολιτικά, μορφωτικά, επιστημονικά, πάνω στις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις, πάντα οργανωτικά κι επαναστατικά. Η δημιουργία του Εκδοτικού οίκου ΕΠΙΣΤΗΜΗ-ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ έκανε δυνατή τη μεγάλη διάδοση όλου του έργου του, που καθιερώνεται σαν ο οδηγός και εμπειρία για την παγκόσμια κομμουνιστική κι επαναστατική πρωτοπορία, για τους διανοούμενους, επιστήμονες καλλιτέχνες και πολλά κείμενα έγιναν υλικό για τη μελέτη σε βιβλιοθήκες και σχολές καπιταλιστικών και σοσιαλιστικών χωρών.
Το έργο του περιλαμβάνει θέματα όπως: τα προβλήματα της Λ. Αμερικής, Αφρικής και Ασίας την τωρινή φάση της ανάπτυξης της Διαρκούς Επανάστασης, την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού και την ανάπτυξη της επανάστασης στις κύριες χώρες του, την ανάπτυξη των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των Σοσιαλιστικών Κομμάτων, την πρόοδο της Πολιτικής Επανάστασής στα Εργατικά Κράτη, με τις αλλαγές οι οποίες τραβούν και τις ίδιες τις ηγεσίες τους και που είναι αναγκαίες απέναντι στην πρόοδο του κόσμου προς το σοσιαλισμό κι απέναντι στο προτσές της τελικής λογοδοσίας ανάμεσα στο καπιταλιστικό σύστημα και το σοσιαλιστικό σύστημα κι επίσης τα προβλήματα της τέχνης, της επιστήμης , της μόρφωσης, της οργάνωσης και της ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού κατά την πορεία της ιστορίας, των ανθρώπινων σχέσεων, της οικοδόμησης και της προοπτικής των σχέσεων στον κομμουνισμό, των σχέσεων της ανθρώπινης κοινωνίας με τη φύση και το Σύμπαν.
Το έργο του έχει θεωρητική και πραχτική ισχύ μέχρι τον κομμουνισμό. Ο θάνατός του έρχεται τη στιγμή που προετοίμαζε ένα έργο που θωρούσε θεμελιώδες: Προέλευση, οργάνωση και ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού στην ιστορία. Γι’ αυτό το έργο είχε ήδη κάνει προκαταρτικές μελέτες και κείμενα, έχοντας επισκεφτεί τα κύρια κέντρα της ανάπτυξης του ανθρώπου πολιτισμού, της προϊστορίας και της αρχαιότητας. Θεωρούσε αυτό το έργο θεμελιώδες, για την ενίσχυση της σιγουριάς της ανθρωπότητας πάνω στην πρόοδο προς τον κομμουνισμό, για ν’ αποκτήσει την αντίληψη ότι η ατομική ιδιοκτησία, που καθόρισε κατά τη διάρκεια χιλιάδων χρόνων, τη συμπεριφορά και τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους, ήταν ένα ατύχημα στην ανθρώπινη ιστορία και ότι η ανθρωπότητα πάντα αναζητούσε πώς θα ξεπεράσει αυτή την ιστορική συνθήκη, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές σχέσεις και την εξυπνάδα.
Πεθαίνει στα τέλη του Μάη του1981, μετά από μια σοβαρή καρδιακή ανεπάρκεια, ενάντια στην οποία πάλεψε επί πέντε χρόνια και ιδιαίτερα στις 10 τελευταίες μέρες της ζωής του. Αυτές οι μέρες ήταν μέρες τεράστιας δημιουργίας, αγάπης στη ζωή, ακόμα κι όταν πλησίαζε ο θάνατος. Τις τελευταίες μέρες, βγαίνοντας από ένα κώμα, όπου οι γιατροί τον θεωρούσαν ήδη «κλινικά νεκρό», δηλώνει: «Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ». Αυτή η φράση του συντρόφου Χ. Ποσάδας, αντανακλάει όλη την αισιοδοξία και τη σιγουριά του στο σοσιαλιστικό μέλλον. Κι αυτό είναι το κέντρο και η θεμελιώδης αντίληψη που περιέχεται σε όλο του το έργο. Το έργο του, γραπτό ήδη ή μαγνητοφωνημένο ακόμα, έχει γίνει γνωστό μέσα από τις δημοσιεύσεις, κατά ένα μικρό μόνο μέρος. Η 4η Διεθνής θεωρεί χρέος της να συνεχίσει τη δημοσίευση και τη διάδοσή του.
28-6-1981
ΠΟΣΑΔΙΚΗ 4η ΔΙΕΘΝΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΤΥΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ σ. X. ΠΟΣΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ο Έκτωρ Μουχίκα για τον Χ. Ποσάδας
Άρθρα του στα Ελληνικά:
ΤΟΥΡΚΙΑ: Το πραξικόπημα ο ρόλος τον στρατού, η κρίση της αστικής τάξης και η αναγκαιότητα τον σοσιαλισμού
Το Ενιαίο Μέτωπο στην Ελλάδα και το πρόγραμμα των κοινωνικών μετασχηματισμών
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
"Η φύση της προετοιμασίας του πολέμου"
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Marxists’ Internet Archive
