Αναδημοσιευμένο από τη διαδικτυακή τοποθεσία: http://posadistashoy.com/
Το σύνθημα που προπαγανδίζουν οι ξεδιάντροπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εδώ και πολλούς μήνες, σε σχέση με τη λεγόμενη «προσφυγική κρίση», είναι: «Δεν μπορούμε να δεχτούμε όλη την εξαθλίωση του κόσμου». Αλλά για ποια κρίση πρόκειται; Δεν μπορούν να δεχτούν όλη την εξαθλίωση του κόσμου, αλλά αντίθετα μπορούν να προκαλούν και να πολλαπλασιάζουν εξαθλίωση και χάος έξω από τα σύνορά τους! Ας θυμηθούμε τους τελευταίους πολέ μους του ΝΑΤΟ, όπου συμμετείχαν τα δικά μας κράτη των «δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας»: Γιουγκοσλαβία το 1999, Αφγανιστάν από το 2001 μέχρι σήμερα, Ιράκ από το 1993 μέχρι σήμερα, Λιβύη το 2011, Συρία από το 2011 μέχρι σήμερα.
Τώρα από πού προέρχεται η προσφυγική ροή και η εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων; Στ’ όνομα δήθεν είτε της παρεμπόδισης των «εθνικών εκκαθαρίσεων», είτε της πάλης ενάντια στην τρομοκρατία, το ΝΑΤΟ καθοδήγησε τρομοκρατικούς πολέμους και άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας» που περιείχε τις τρομοκρατικές ομάδες, η καθεμιά πιο βάρβαρη και μηδενιστική από την προηγούμενή της, ενώ ταυτόχρονα είναι το ΝΑΤΟ που προκάλεσε την ολοκληρωτική απεξάρθρωση, κατέστρεψε τις υποδομές και τα μέσα επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλες αυτές τις χώρες, καταργώντας τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές κατακτήσεις των πιο προχωρημένων χωρών της Βόρειας Αφρικής και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, όπως της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράκ.
Η ροή των Σύριων και Ιρακινών προ σφύγων προστέθηκε στις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των προηγούμενων πολέμων, «ανεπιθύμητους» από το Αφγανιστάν και πρόσφατα από τα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Σερβία, ΠΓΔΜ, Βοσνία, Σλοβενία), που δεν είχαν κανένα τρόπο να φύγουν από τις χώρες τους, μιας και οι χώρες τους είχαν χαρακτηριστεί σαν «ασφαλείς». Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους«οικονομικούς μετανάστες» και τους«πρόσφυγες του πολέμου». Κανένας μετανάστης δεν αφήνει τη χώρα του ευχάριστα, είτε πρόκειται για πόλεμο του ΝΑΤΟ που τον οδηγεί στο να φύγει, είτε για τον οικονομικό και ληστρικό πόλεμο που προκαλείται από τον καπιταλισμό. Το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του βρίσκεται σε μια τέτοια κρίση, που δεν μπορεί πλέον να πληρώνει το τίμημα της «κοινωνικής ειρήνης» κι αφήνει μόνο κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους των ίδιων των κρατών-οικονομικών δυνάμεων της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Η μαζική ανεργία, το υστέρημα, οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές οπισθοδρομήσεις, είναι η τύχη για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών επίσης.
Οι «οικονομικοί μετανάστες» και οι «πρόσφυγες του πολέμου» που καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα της ΕΕ, αναπόφευκτα αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό από τους «αυτόχθονες», σαν νέοι ανταγωνιστές στην αγορά εργασίας. Έστω κι αν αυτοί οι «αυτόχθονες» εργαζόμενοι είναι οι ίδιοι μετανάστες, ή προέρχονται από χώρες που μόλις εντάχτηκαν στην ΕΕ. Η εργοδοσία, από τις πιο μικρές μέχρι στις πιο μεγάλες επιχειρήσεις, τοπικές και πολυεθνικές, στηρίζονται στην κοινωνική και νομική απορ- ρύθμιση, που είναι οργανωμένη από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για να προκαλέσουν ένα κοινωνικό κατρακύλισμα κάθε φορά και πιο σκληρό.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή εργοδοσία κάνει τη διάκριση ανάμεσα στους «καλούς» πρόσφυγες και τους άλλους. Οι «καλοί» είναι οι Σύριοι ή οι Ιρακινοί που έχουν διπλώματα, καλή εξειδίκευση και θ’ αναγκαστούν να εργαστούν μ’ ένα μισθό 3 και 4 φορές μικρότερο από τα νόμιμα επίπεδα και μ’ ένα απεριόριστο ωράριο, σε συνθήκες ανθυγιεινές κι επικίνδυνες. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι πολύ καθαρό: για μερικές μέρες του περασμένου καλοκαιριού παρουσιαζόταν σαν γενναιόδωρη, που ήταν διατεθειμένη να δεχτεί σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Αλλά όταν οι πρόσφυγες από τα Βαλκάνια πήραν μαζικά το δρόμο που σήμερα παίρνουν οι Σύριοι και οι Ιρακινοί, τα σύνορα της Γερμανίας ήταν κλειστά, όπως και των άλλων χωρών της ΕΕ που γειτονεύουν με τα Βαλκάνια. Αυτά τα εργατικά χέρια δεν τον ενδιαφέρουν το γερμανικό καπιταλισμό, που υπερεκμεταλλεύεται, εδώ και πολλά χρόνια, τους Γιουγκοσλάβους, Αλβανούς και Τούρκους εργάτες. Το δικαίωμα στο άσυλο και το δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων, ήταν πυλώνες των ιδρυτικών συμφωνιών της ΕΟΚ και της τωρινής Ευρώπης των 28. Σήμερα αμφισβητούνται και παραβιάζονται από τους ίδιους τους ηγέτες που τις είχαν διακηρύξει, κύρια από τους χριστιανοδημοκράτες και τους φιλελεύθερους. Αυτό εκφράζει επίσης το βάθος της κρίσης της μεγαλοαστικής τάξης που διευθύνει την Ευρώπη.
Το δικαίωμα του ασύλου ήταν «ιερό», όταν επρόκειτο να δεχτούν τα «θύματα του κομμουνισμού», τους διαφωνούντες των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ. Μετά το 1989, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τις αλλαγές στα καθεστώτα αυτών των χωρών, αυτές θεωρήθηκαν «ασφαλείς» ή και βρίσκονται σ’ ένα προτσές ένταξης στην ΕΕ. Τώρα το δικαίωμα του ασύλου, δεν είναι πια μια αρχή χρήσιμη για τις δυτικές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκές «δημοκρατίες» βγάζουν τη μάσκα και οι πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη ή το Αφγανιστάν, δεν είναι γι’ αυτές «καλοί», στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Και οι κυβερνήσεις της ΕΕ αρνούνται να δεχτούν «όλη την εξαθλίωση του κόσμου», όπως ξεδιάντροπα λένε.
Αντίθετα υιοθετούν αντιδημοκρατικά μέτρα. Στρατιωτικοποιούν τις αστυνομίες των συνόρων της Ευρώπης, καταλαμβάνουν στρατιωτικά τη Μεσόγειο και ανακατεύουν όλο και περισσότερο τις πολιτικές επιχειρήσεις σωτηρίας των προσφύγων από τη FRONTEX, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της EUNAFOR MED και SOFIA , που σκοπό έχουν δήθεν να καταδιώκουν τους διακινητές και να καταστρέφουν τα πλοία τους και φτάνουν μέχρι τα νερά της Λιβύης, ακόμα και στο έδαφός της.
Η στρατιωτικοποίηση των επιχειρήσεων επιτήρησης και αστυνομίας στη Μεσόγειο εντείνεται και συνδέεται με τις πολεμικές προετοιμασίες του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ έφτασε να προωθεί το στρατό TRIDENT JUNCTURE 2015 στη Μεσόγειο, με δύναμη που, κατά δική τους ομολο- γία, θεωρείται σαν η πιο σημαντική ανά- πτυξη κοινών στρατιωτικών δυνάμεων, αεροπορικών και ναυτικών, από το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Το έδαφος της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, χρησιμοποιείται για τις δοκιμές εξαπόλυσης των επιχειρήσεων «υπεράσπισης των ανατολικών και νότιων συνόρων του ΝΑΤΟ». Κι επίσης χώρες παρτενέρ συνεργάζονται σ’ αυτό, ανάμεσά τους το Ισραήλ, το Μαρόκο, ο Λίβανος. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη σωτηρία των προσφύγων και των μεταναστών.
Τα ίδια τα στρατιωτικά πλοία και μέ- σα χρησιμοποιούνται τόσο για τη δήθεν «σωτηρία» στη θάλασσα, για να «καταδιώκουν» μέχρι το λιβυκό έδαφος τους παράνομους διακινητές μεταναστών, όσο και για να εκτελούν στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οι ίδιοι υπουργοί των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων συνεδριάζουν διαρκώς εδώ και μήνες, για να «μοιράσουν την υποδοχή των προσφύγων ανάμεσα στις χώρες», είναι αυτοί που κάνουν τις συνεδριάσεις και δράσεις του ΝΑΤΟ, που βρίσκεται πίσω από τη «Διεθνή Συμμαχία ενάντια στο ISIS στη Συρία και το Ιράκ».
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ
Δεν είναι οι άνθρωποι του λαού αυτοί που απορρίπτουν τους πρόσφυγες, αλ- λά οι κυβερνήσεις της ΕΕ και του καπιταλισμού, που δεν τους έχει πια ανάγκη, σαν μια μάζα πίεσης πάνω στην αγορά εργασίας κι ενάντια στις συνθήκες εργα- σίας αυτών που ακόμα έχουν μια κάποια εργασία. Τα ΜΜΕ και τα κόμματα της δεξιάς, παρακινούν όσο το δυνατό περισσότερο τα συναισθήματα φόβου ενός μέρους του πληθυσμού, απέναντι στους πρόσφυγες, προβάλλοντας ανάμεσα στ’ άλλα και το σκιάχτρο της «ανόδου της ακροδεξιάς», λες και οι «διαδηλώσεις» των φασιστών, ιδιαίτερα στη Γερμανία, την Ουγγαρία ή την Ουκρανία, ήταν μεγάλες. Επίσης τα ΜΜΕ διογκώνουν προμελετημένα κάθε μεμονωμένο γεγονός, διαμάχες ή συγκρούσεις ανάμεσα σε ευρωπαίους κατοίκους και πρόσφυγες.
Αντίθετα υπάρχουν πολύ σημαντικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες. Χιλιάδες πρόσφυγες σώθηκαν από τον πνιγμό στη Μεσόγειο, χάρις στις επεμβάσεις του λαού. Ο κόσμος οργανώθηκε μαζικά για να προσφέρει πολλά μέσα στους πρόσφυγες, κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα, σκηνές, ότι μπορούσε να διαθέτει, για ν’ αντισταθμίσει τις τεράστιες ελλείψεις των ντόπιων και εθνικών αρχών. Αλλά αυτή η αλληλεγγύη δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τη ριζική αλλαγή της πολιτικής προς τους πρόσφυγες. Όπως λέει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ σ’ ένα θεατρικό του έργο: «ο μεγάλος Άγιος Μαρτίνος έκοψε στα δύο το χοντρό παλτό του, για να δώσει το μισό σ’ ένα φτωχό που τον πλησίασε στο δρόμο, μέσα στο καταχείμωνο… κι έτσι πέθαναν και οι δύο από το κρύο…»
Οι φτωχοί λαοί της Ευρώπης, που ήδη είναι η τεράστια πλειοψηφία σ’ αυτή την ήπειρο, από το βορρά μέχρι το νότο, υφίστανται επίσης τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, για την οποία δεν έχουν καμιά ευθύνη, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι υπεύθυνοι για τους πολέμους που κάνουν οι ηγέτες τους, διά μέσου του ΝΑΤΟ. Πρέπει να ενωθούν οι αγώνες στην κάθε χώρα της ΕΕ, για να σταματήσουν άμεσα οι κυβερνήσεις κάθε στήριγμα και συμμετοχή στους πολέμους του ΝΑΤΟ. Τα χρήματα που διοχετεύονται στον πόλεμο πρέπει να χρησιμεύσουν στο να καταπολεμηθεί η εξαθλίωση και η φτώχεια των άνεργων, των άστεγων, των άκληρων, συμπεριλαμβάνοντας τους πρόσφυγες. Πρέπει να υπερασπίσουμε με κάθε τρόπο τις κοινωνικές και πολιτιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων, να οικοδομήσου- με μια ευρωπαϊκή εξουσία της Αριστεράς, των Συνδικάτων και των Κινημάτων Ειρήνης, ενάντια στην εξουσία του καπιταλισμού και να είναι οι καπιταλιστές αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση τους.
Το σύνθημα που προπαγανδίζουν οι ξεδιάντροπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εδώ και πολλούς μήνες, σε σχέση με τη λεγόμενη «προσφυγική κρίση», είναι: «Δεν μπορούμε να δεχτούμε όλη την εξαθλίωση του κόσμου». Αλλά για ποια κρίση πρόκειται; Δεν μπορούν να δεχτούν όλη την εξαθλίωση του κόσμου, αλλά αντίθετα μπορούν να προκαλούν και να πολλαπλασιάζουν εξαθλίωση και χάος έξω από τα σύνορά τους! Ας θυμηθούμε τους τελευταίους πολέ μους του ΝΑΤΟ, όπου συμμετείχαν τα δικά μας κράτη των «δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας»: Γιουγκοσλαβία το 1999, Αφγανιστάν από το 2001 μέχρι σήμερα, Ιράκ από το 1993 μέχρι σήμερα, Λιβύη το 2011, Συρία από το 2011 μέχρι σήμερα.
Τώρα από πού προέρχεται η προσφυγική ροή και η εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων; Στ’ όνομα δήθεν είτε της παρεμπόδισης των «εθνικών εκκαθαρίσεων», είτε της πάλης ενάντια στην τρομοκρατία, το ΝΑΤΟ καθοδήγησε τρομοκρατικούς πολέμους και άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας» που περιείχε τις τρομοκρατικές ομάδες, η καθεμιά πιο βάρβαρη και μηδενιστική από την προηγούμενή της, ενώ ταυτόχρονα είναι το ΝΑΤΟ που προκάλεσε την ολοκληρωτική απεξάρθρωση, κατέστρεψε τις υποδομές και τα μέσα επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλες αυτές τις χώρες, καταργώντας τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές κατακτήσεις των πιο προχωρημένων χωρών της Βόρειας Αφρικής και της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, όπως της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράκ.
Η ροή των Σύριων και Ιρακινών προ σφύγων προστέθηκε στις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των προηγούμενων πολέμων, «ανεπιθύμητους» από το Αφγανιστάν και πρόσφατα από τα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Μαυροβούνιο, Σερβία, ΠΓΔΜ, Βοσνία, Σλοβενία), που δεν είχαν κανένα τρόπο να φύγουν από τις χώρες τους, μιας και οι χώρες τους είχαν χαρακτηριστεί σαν «ασφαλείς». Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους«οικονομικούς μετανάστες» και τους«πρόσφυγες του πολέμου». Κανένας μετανάστης δεν αφήνει τη χώρα του ευχάριστα, είτε πρόκειται για πόλεμο του ΝΑΤΟ που τον οδηγεί στο να φύγει, είτε για τον οικονομικό και ληστρικό πόλεμο που προκαλείται από τον καπιταλισμό. Το καπιταλιστικό σύστημα στο σύνολό του βρίσκεται σε μια τέτοια κρίση, που δεν μπορεί πλέον να πληρώνει το τίμημα της «κοινωνικής ειρήνης» κι αφήνει μόνο κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους των ίδιων των κρατών-οικονομικών δυνάμεων της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Η μαζική ανεργία, το υστέρημα, οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές οπισθοδρομήσεις, είναι η τύχη για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών επίσης.
Οι «οικονομικοί μετανάστες» και οι «πρόσφυγες του πολέμου» που καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα της ΕΕ, αναπόφευκτα αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό από τους «αυτόχθονες», σαν νέοι ανταγωνιστές στην αγορά εργασίας. Έστω κι αν αυτοί οι «αυτόχθονες» εργαζόμενοι είναι οι ίδιοι μετανάστες, ή προέρχονται από χώρες που μόλις εντάχτηκαν στην ΕΕ. Η εργοδοσία, από τις πιο μικρές μέχρι στις πιο μεγάλες επιχειρήσεις, τοπικές και πολυεθνικές, στηρίζονται στην κοινωνική και νομική απορ- ρύθμιση, που είναι οργανωμένη από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, για να προκαλέσουν ένα κοινωνικό κατρακύλισμα κάθε φορά και πιο σκληρό.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή εργοδοσία κάνει τη διάκριση ανάμεσα στους «καλούς» πρόσφυγες και τους άλλους. Οι «καλοί» είναι οι Σύριοι ή οι Ιρακινοί που έχουν διπλώματα, καλή εξειδίκευση και θ’ αναγκαστούν να εργαστούν μ’ ένα μισθό 3 και 4 φορές μικρότερο από τα νόμιμα επίπεδα και μ’ ένα απεριόριστο ωράριο, σε συνθήκες ανθυγιεινές κι επικίνδυνες. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι πολύ καθαρό: για μερικές μέρες του περασμένου καλοκαιριού παρουσιαζόταν σαν γενναιόδωρη, που ήταν διατεθειμένη να δεχτεί σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες. Αλλά όταν οι πρόσφυγες από τα Βαλκάνια πήραν μαζικά το δρόμο που σήμερα παίρνουν οι Σύριοι και οι Ιρακινοί, τα σύνορα της Γερμανίας ήταν κλειστά, όπως και των άλλων χωρών της ΕΕ που γειτονεύουν με τα Βαλκάνια. Αυτά τα εργατικά χέρια δεν τον ενδιαφέρουν το γερμανικό καπιταλισμό, που υπερεκμεταλλεύεται, εδώ και πολλά χρόνια, τους Γιουγκοσλάβους, Αλβανούς και Τούρκους εργάτες. Το δικαίωμα στο άσυλο και το δικαίωμα στην ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων, ήταν πυλώνες των ιδρυτικών συμφωνιών της ΕΟΚ και της τωρινής Ευρώπης των 28. Σήμερα αμφισβητούνται και παραβιάζονται από τους ίδιους τους ηγέτες που τις είχαν διακηρύξει, κύρια από τους χριστιανοδημοκράτες και τους φιλελεύθερους. Αυτό εκφράζει επίσης το βάθος της κρίσης της μεγαλοαστικής τάξης που διευθύνει την Ευρώπη.
Το δικαίωμα του ασύλου ήταν «ιερό», όταν επρόκειτο να δεχτούν τα «θύματα του κομμουνισμού», τους διαφωνούντες των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ. Μετά το 1989, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τις αλλαγές στα καθεστώτα αυτών των χωρών, αυτές θεωρήθηκαν «ασφαλείς» ή και βρίσκονται σ’ ένα προτσές ένταξης στην ΕΕ. Τώρα το δικαίωμα του ασύλου, δεν είναι πια μια αρχή χρήσιμη για τις δυτικές κυβερνήσεις και οι ευρωπαϊκές «δημοκρατίες» βγάζουν τη μάσκα και οι πρόσφυγες που έρχονται από τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη ή το Αφγανιστάν, δεν είναι γι’ αυτές «καλοί», στη μεγάλη τους πλειοψηφία. Και οι κυβερνήσεις της ΕΕ αρνούνται να δεχτούν «όλη την εξαθλίωση του κόσμου», όπως ξεδιάντροπα λένε.
Αντίθετα υιοθετούν αντιδημοκρατικά μέτρα. Στρατιωτικοποιούν τις αστυνομίες των συνόρων της Ευρώπης, καταλαμβάνουν στρατιωτικά τη Μεσόγειο και ανακατεύουν όλο και περισσότερο τις πολιτικές επιχειρήσεις σωτηρίας των προσφύγων από τη FRONTEX, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της EUNAFOR MED και SOFIA , που σκοπό έχουν δήθεν να καταδιώκουν τους διακινητές και να καταστρέφουν τα πλοία τους και φτάνουν μέχρι τα νερά της Λιβύης, ακόμα και στο έδαφός της.
Η στρατιωτικοποίηση των επιχειρήσεων επιτήρησης και αστυνομίας στη Μεσόγειο εντείνεται και συνδέεται με τις πολεμικές προετοιμασίες του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ έφτασε να προωθεί το στρατό TRIDENT JUNCTURE 2015 στη Μεσόγειο, με δύναμη που, κατά δική τους ομολο- γία, θεωρείται σαν η πιο σημαντική ανά- πτυξη κοινών στρατιωτικών δυνάμεων, αεροπορικών και ναυτικών, από το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου. Το έδαφος της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, χρησιμοποιείται για τις δοκιμές εξαπόλυσης των επιχειρήσεων «υπεράσπισης των ανατολικών και νότιων συνόρων του ΝΑΤΟ». Κι επίσης χώρες παρτενέρ συνεργάζονται σ’ αυτό, ανάμεσά τους το Ισραήλ, το Μαρόκο, ο Λίβανος. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη σωτηρία των προσφύγων και των μεταναστών.
Τα ίδια τα στρατιωτικά πλοία και μέ- σα χρησιμοποιούνται τόσο για τη δήθεν «σωτηρία» στη θάλασσα, για να «καταδιώκουν» μέχρι το λιβυκό έδαφος τους παράνομους διακινητές μεταναστών, όσο και για να εκτελούν στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οι ίδιοι υπουργοί των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων συνεδριάζουν διαρκώς εδώ και μήνες, για να «μοιράσουν την υποδοχή των προσφύγων ανάμεσα στις χώρες», είναι αυτοί που κάνουν τις συνεδριάσεις και δράσεις του ΝΑΤΟ, που βρίσκεται πίσω από τη «Διεθνή Συμμαχία ενάντια στο ISIS στη Συρία και το Ιράκ».
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΑΤΕ
Δεν είναι οι άνθρωποι του λαού αυτοί που απορρίπτουν τους πρόσφυγες, αλ- λά οι κυβερνήσεις της ΕΕ και του καπιταλισμού, που δεν τους έχει πια ανάγκη, σαν μια μάζα πίεσης πάνω στην αγορά εργασίας κι ενάντια στις συνθήκες εργα- σίας αυτών που ακόμα έχουν μια κάποια εργασία. Τα ΜΜΕ και τα κόμματα της δεξιάς, παρακινούν όσο το δυνατό περισσότερο τα συναισθήματα φόβου ενός μέρους του πληθυσμού, απέναντι στους πρόσφυγες, προβάλλοντας ανάμεσα στ’ άλλα και το σκιάχτρο της «ανόδου της ακροδεξιάς», λες και οι «διαδηλώσεις» των φασιστών, ιδιαίτερα στη Γερμανία, την Ουγγαρία ή την Ουκρανία, ήταν μεγάλες. Επίσης τα ΜΜΕ διογκώνουν προμελετημένα κάθε μεμονωμένο γεγονός, διαμάχες ή συγκρούσεις ανάμεσα σε ευρωπαίους κατοίκους και πρόσφυγες.
Αντίθετα υπάρχουν πολύ σημαντικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες. Χιλιάδες πρόσφυγες σώθηκαν από τον πνιγμό στη Μεσόγειο, χάρις στις επεμβάσεις του λαού. Ο κόσμος οργανώθηκε μαζικά για να προσφέρει πολλά μέσα στους πρόσφυγες, κουβέρτες, ρούχα, τρόφιμα, σκηνές, ότι μπορούσε να διαθέτει, για ν’ αντισταθμίσει τις τεράστιες ελλείψεις των ντόπιων και εθνικών αρχών. Αλλά αυτή η αλληλεγγύη δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει τη ριζική αλλαγή της πολιτικής προς τους πρόσφυγες. Όπως λέει ο Μπέρτολντ Μπρεχτ σ’ ένα θεατρικό του έργο: «ο μεγάλος Άγιος Μαρτίνος έκοψε στα δύο το χοντρό παλτό του, για να δώσει το μισό σ’ ένα φτωχό που τον πλησίασε στο δρόμο, μέσα στο καταχείμωνο… κι έτσι πέθαναν και οι δύο από το κρύο…»
Οι φτωχοί λαοί της Ευρώπης, που ήδη είναι η τεράστια πλειοψηφία σ’ αυτή την ήπειρο, από το βορρά μέχρι το νότο, υφίστανται επίσης τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, για την οποία δεν έχουν καμιά ευθύνη, με τον ίδιο τρόπο που δεν είναι υπεύθυνοι για τους πολέμους που κάνουν οι ηγέτες τους, διά μέσου του ΝΑΤΟ. Πρέπει να ενωθούν οι αγώνες στην κάθε χώρα της ΕΕ, για να σταματήσουν άμεσα οι κυβερνήσεις κάθε στήριγμα και συμμετοχή στους πολέμους του ΝΑΤΟ. Τα χρήματα που διοχετεύονται στον πόλεμο πρέπει να χρησιμεύσουν στο να καταπολεμηθεί η εξαθλίωση και η φτώχεια των άνεργων, των άστεγων, των άκληρων, συμπεριλαμβάνοντας τους πρόσφυγες. Πρέπει να υπερασπίσουμε με κάθε τρόπο τις κοινωνικές και πολιτιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων, να οικοδομήσου- με μια ευρωπαϊκή εξουσία της Αριστεράς, των Συνδικάτων και των Κινημάτων Ειρήνης, ενάντια στην εξουσία του καπιταλισμού και να είναι οι καπιταλιστές αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση τους.
