EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
(ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ΗΣ
ΔΙΕΘΝΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
130 χρόνια από την Πρωτομαγιά του
Σικάγου, η Εργατική Τάξη και η Πρωτοπορία
της αμφισβητεί διαρκώς και ανατρέπει
-με τα Κόμματά της- το καπιταλιστικό
σύστημα
Για «να εξυπηρετεί η το νόμισμα και
η οικονομία τον άνθρωπο» (Π. Παυλόπουλος),
πρέπει και μπορεί αυτή να είναι
σοσιαλιστική. Για να μπορεί να παράγει
και να διανέμει για την ικανοποίηση των
αναγκών του λαού, χωρίς διακρίσεις,
περιθωριοποίηση κι αποκλεισμούς.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να το κάνει
και δεν πρέπει ν αφεθεί να καταστρέφει
τη χώρα και το λαό της.
Λαϊκή, Δημοκρατική, Επαναστατική,
Αλληλέγγυα και Σοσιαλιστική Επανίδρυση
της χώρας και της Ευρώπης. Λαϊκή Εξουσία
και Οικονομία στην Ελλάδα και στον
κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,
Ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ποτέ δεν έπαψε η πάλη για τις εργατικές
και κοινωνικές, λαϊκές διεκδικήσεις,
στα 130 χρόνια από την Πρωτομαγιά του
Σικάγου και τους ηρωικούς Μάρτυρές της,
να είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Πάλη αμφισβήτησης,
ρήξης κι ανατροπής του καπιταλιστικού
συστήματος , του υπάρχοντος συστήματος
παραγωγής και διανομής, που πάντα ανίκανο
να παράγει σε αρμονία με τη διανομή των
προϊόντων της παραγωγής στην κοινωνία,
έχει τώρα, στην ανώτερη όσο και τελευταία
κι επιθανάτια φάση του, αυτή του
ιμπεριαλισμού, οδηγήσει στην καταστροφή
και της παραγωγής και της κοινωνίας,
αλλά και της σχέσης τους με τη φύση και
το σύμπαν. Είναι η υπερ-συγκέντρωση της
ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και
διανομής σε ολοένα και λιγότερα χέρια,
ο παρασιτισμός, η τοκογλυφία, η ολόπλευρη
και τελική κρίση και αποσύνθεση όλου
του συστήματος και σε όλες τις όψεις
του, οικονομική, κοινωνική, πολιτική,
πολιτιστική, ηθική, αυτό που το οδηγεί
στον πόλεμο και το φασισμό και τη
σύγχρονη, αναπόφευκτη στο σύστημα, μορφή
τους, τη νεοφιλελεύθερη, αντιλαϊκή και
με όλα τα μέσα βαρβαρότητα. Όπως είχε
προβλεφθεί από τους μαρξιστές δασκάλους
της ιστορίας, σαν ένα από τα στοιχεία
της σημερινής εξέλιξης της κοινωνικής
ιστορίας των ταξικών συστημάτων ατομικής
ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου
από άνθρωπο και ιδιαίτερα του τελευταίου,
του καπιταλιστικού, ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ
ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΤΑΞΗΣ,
ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟΥ 8ΩΡΟΥ ΤΟ 1886, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ
ΜΕΤΡΙΑΖΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΟΥΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΗΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΞΥΝΟΥΝ, ΣΕ
ΑΛΛΟ, ΑΝΩΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ, ΠΕΔΙΟ ΚΙ ΕΠΙΠΕΔΟ,
ΟΣΟ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ
ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Ο καπιταλισμός θέλησε να καταργήσει
μόνο την ταξική πάλη της εργαζόμενης
τάξης και ποτέ τη δική του, πάντα αντιλαϊκή
και βάρβαρη. Κανένα σύστημα ατομικής
ιδιοκτησίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης
ανθρώπου από άνθρωπο δεν έφυγε με τη
θέλησή του. Πολύ περισσότερο το
καπιταλιστικό σύστημα, που δεν πρόκειται
να το διαδεχθεί μια νέα εκμεταλλεύτρια
κυρίαρχη τάξη και σύστημα, αλλά μια νέα
κοινωνία, αταξική, χωρίς τάξεις, χωρίς
εκμεταλλευτές-καταπιεστές και
εκμεταλλευόμενους-καταπιεζόμενους.
Αυτή που για τις προσεχείς χιλιάδες και
δεκάδες χιλιάδες χρόνια, θ’ αναγεννήσει
τον «πρωτόγονο κομμουνισμό» των πρώτων
δεκάδων χιλιάδων χρόνων της ιστορίας
της ανθρωπότητας, σε άλλο, ανώτερο,
οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό,
ηθικό, κομμουνιστικό επίπεδο. Οι
δουλοκτήτες έγιναν φεουδάρχες, οι
φεουδάρχες έγιναν καπιταλιστές , αλλά
η εργαζόμενη τάξη, παρά κι ενάντια στη
γραφειοκρατία των Κομμάτων και των
Κρατών της, δεν πρόκειται να γίνει μια
νέα εκμεταλλεύτρια τάξη, αλλά θα οδηγήσει
όλη την ανθρωπότητα στην αταξική
κοινωνία, καταργώντας τον ίδο της τον
εαυτό, σαν τάξη και προηγούμενα κάθε
βίτσιο, «εικόνα και ομοίωση» του
εκμεταλλευτικού συστήματος μέσα στο
οποίο έζησε κι αντίθετα εφαρμόζοντας
πανανθρώπινα τα μαθήματα του
«κομμουνιστικού σχολειού» της ταξικής,
επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης
της και των γνήσιων οργάνων της:
Κομμάτων-Συνδικάτων-Σοβιέτ-Διεθνούς.
Τα βίτσια και την «εικόνα και ομοίωση»
του καπιταλισμού, τα κράτησε πια όλα
για τον εαυτό της η γραφειοκρατία των
Εργατικών Κομμάτων και Κρατών, που σαν
παρασιτική κάστα, φιλοδοξούσε πάντα να
γίνει μια εκμεταλλεύτρια «νέα τάξη»,
όπως αντι-ιστορικά και λαθεμένα την
κατήγγειλαν, ότι ήδη είχε γίνει τέτοια,
οι κινέζοι και οι διάφορες μαοϊκές και
«τροτσκιστικές» ομάδες. Αλλά το μόνο
που κατάφερε η γραφειοκρατία ήταν να
κατρακυλήσει, στην κυριολεξία, στην
πιο εκφυλισμένη, μαφιόζικη και φασιστοειδή
εκδοχή της αστικής τάξης, όπως το είδαμε
στα πρώην Εργατικά Κράτη -εκφυλισμένα
δυστυχώς, ήδη και πριν, από τη γραφειοκρατία-
της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Όπως το είχε αναλύσει και προβλέψει ο
Λέον Τρότσκι και γι’ αυτό οργάνωσε την
4η Διεθνή για ν’ αποφευχθεί αυτό,
αφού η σταλινική γραφειοκρατία είχε
διαλύσει την 3η Διεθνή, αλλά και
τα Σοβιέτ και το Μπολσεβίκικο Κόμμα.
Ταυτόχρονα η γραφειοκρατία «κατάφερε»
το αντίθετο απ’ αυτό που επιδίωκε. Αυτή
επιδίωκε να καταργήσει την ταξική πάλη
από την ανάποδη, στην αρχή από την πλευρά
και στ’ όνομα της κάστας της («παλλαϊκό
κράτος») και στη συνέχεια από την πλευρά
και στ’ όνομα του καπιταλισμού και του
«τέλους της ιστορίας , της ταξικής πάλης
και των ιδεολογιών». Αλλά η ταξική πάλη
της εργαζόμενης τάξης και όλου του
εκμεταλλευόμενου και καταπιεζόμενου
λαού -που ποτέ δεν έπαψε ούτε και στο
Εργατικό Κράτος και ιδιαίτερα στην
παγκόσμια αντιπαράθεσή του με το
καπιταλιστικό σύστημα- αντίθετα οξύνθηκε,
εντάθηκε και οδήγησε, κύρια την πρώην
ΕΣΣΔ, ξανά και γρήγορα στο αντιιμπεριαλιστικό
στρατόπεδο και στην υποστήριξη της
επανάστασης στον κόσμο, αλλά και στην
πρώην σοβιετική Ουκρανία και στην
ανάκτηση της Κριμαίας, όπως επίσης στην
ανύψωση των σχέσεων με τα «ιδιόμορφα»
Εργατικά Κράτη της Κίνας και της Κούβας,
στη δημιουργία της ομάδας χωρών BRICS,
της Ευρασιατικής Ένωσης, κτλ. Που χωρίς
να καταργούν -για την ώρα- τον καπιταλισμό
και χωρίς να είναι αυτά τα ίδια τα τωρινά
γεγονότα, ένα νέο εκμεταλλευτικό σύστημα,
διευκολύνουν -δημιουργώντας ανάμεσα
στ’ άλλα ευνοϊκούς συσχετισμούς- την
ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική
πάλη και κατακτήσεις σε όλο τον κόσμο
και στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, αυτή η
ταξική κι επαναστατική πάλη των λαών,
οδηγούσε στην οπισθοδρόμηση και την
εξαφάνιση ολόκληρων τομέων της
γραφειοκρατίας, όπου γης κι αντίθετα
στην άνοδο νέων ηγεσιών κι επαναστάσεων
στον κόσμο, με καθαρό προσανατολισμό
προς το σοσιαλισμό, με αποκορύφωμα το
προτσές στη Λατινική Αμερική και την
αντιιμπεριαλιστική ολοκλήρωσή της. Ενώ
και στην Ελλάδα, εδώ και 35 χρόνια, ο
«ώριμος για το σοσιαλισμό ελληνικός
λαός» (Χ. Ποσάδας), ανάδειχνε κυβερνήσεις
του ΠΑΣΟΚ, που διακόπηκαν, για λίγο μόνο,
από «ανίερες» και μαύρες συμμαχίες
δεξιάς και γραφειοκρατίας, πότε της
«κομμουνιστικής» (1989) και πότε του ΠΑΣΟΚ,
τελευταία, με το μαύρο μέτωπο. Αλλά πάντα
αυτός ο λαός, η εργαζόμενη τάξη της χώρας
και η ταξική τους πάλη, ξαναγύριζε προς
τα αριστερά την πορεία της χώρας, ΟΠΩΣ
ΕΚΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΟΥ
ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,
πριν από 16 μήνες, με το «ΟΧΙ» ΣΤΟΝ
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗ
ΧΩΡΑ, ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ
ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗΣ
ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Όσο μεγαλύτερη ήταν η ταξική -αστική-
επίθεση της «ανίερης συμμαχίας»
καπιταλισμού-γραφειοκρατίας ενάντια
στους λαούς και στην ταξική, επαναστατική
και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις
τους, τόσο μεγαλύτερη ήταν η ΛΑΪΚΗ
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. Πολύ περισσότερο, όταν αυτή
η πάλη για την ειρήνη, την πρόοδο και
τον κοινωνικό μετασχηματισμό εύρισκε
την αναγκαία και κατάλληλη ηγεσία, έστω
και στην αρχική πορεία της οικοδόμησής
της. Κι ακόμα περισσότερο όταν εύρισκε
το Κόμμα της εργατικής τάξης και τον
οργανωμένο λαό έτοιμους προγραμματικά,
στρατηγικά, πολιτικά και τακτικά να
κάνουν αυτή τη Λαϊκή Αντεπίθεση. Ακόμα
κι όταν ήταν οι ίδιοι αναγκασμένοι να
κάνουν παραχωρήσεις, ακόμα και μεγάλες,
όπως ήταν η συνθήκη Μπρεστ Λιτόφσκ, που
έκαναν οι Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκικο
Κόμμα, με τον ιμπεριαλισμό. Μεγάλη ήταν
η παραχώρηση που έκαναν απέναντι στη
μεγάλη επίθεση του ιμπεριαλισμού στη
Ρώσικη Επανάσταση και το νεαρό Εργατικό
Κράτος, αλλά την έκαναν για το μεγάλο
σκοπό και πράξη της Λαϊκής Αντεπίθεσης,
της διάσωσης της Σοσιαλιστικής Επανάστασης
και της προώθησής της, στην ΕΣΣΔ και
στον κόσμο. Το ίδιο ισχύει, αν και σε
άλλο επίπεδο, βάθος, εποχή, για την
Κουβανική Επανάσταση, το Κουβανικό
Κομμουνιστικό Κόμμα και τον Κουβανικό
λαό, απέναντι κι ενάντια στις παραχωρήσεις
που αναγκάζονται να κάνουν στον
ιμπεριαλισμό. Μεγάλη είναι τώρα και η
επίθεση του ιμπεριαλισμού, της τρόικας,
του κουαρτέτου του, του μαύρου και
«ανίερου» μετώπου δεξιάς-γραφειοκρατίας
ενάντια στην Ελλάδα, το λαό της και την
Κυβέρνηση της Αριστεράς, που πρέπει και
μπορεί ν’ απαντηθεί και πάλι μόνο με
τη Λαϊκή Αντεπίθεση , με τη Λαϊκή
Συμμαχία Κυβέρνησης της Αριστεράς-Οργανωμένου
Λαού και με την αντιιμπεριαλιστική και
αντικαπιταλιστική διέξοδο, ειρήνη και
πρόοδο, ενάντια στην κρίση και την
καταστροφή που έχουν καταδικάσει τη
χώρα ο ιμπεριαλισμός, ο «άκρατος»
νεοφιλελευθερισμός, ο καθυστερημένος,
περιφερειακός, ακόμα και μισο-φεουδαρχικός
καπιταλισμός και οι αντιπρόσωποί τους.
Μια καταστροφή που ομολογούν ακόμα
και τομείς του ευρωπαϊκού καπιταλισμού,
της σοσιαλδημοκρατίας και των διανοούμενων,
όπως τελευταία οι Ρέντζι και Πιτέλα και
με έμμεσο πλην σαφή τρόπο η αντιμνημονιακή
και αντι-Δημόσιο Χρέος απόφαση της ESMT
(Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και
Τεχνολογίας), που συνοπτικά λέει:
«Λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους
220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν
για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε
πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν
στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα
υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών
τραπεζών».
Εμείς επιμένουμε σ’ αυτό που είπαμε
στην αρχή και εδώ και πολλά χρόνια. Η
επίθεση του ιμπεριαλισμού και των
αντιπροσώπων του στην Ελλάδα -όπως
άλλωστε και παντού- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και κατ’
επέκταση πραξικοπηματική, τρομοκρατική,
φασιστική, στρατιωτική και πολεμική.
Δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει με διαφορετικό
τρόπο την Άνοδο της Ταξικής, Επαναστατικής
και Σοσιαλιστικής ωρίμανσης και Πάλης
και Κατακτήσεων των Λαών. Αυτό αποδείχνεται
κύρια στην Ελλάδα, όπου το αντιδραστικό
και βάρβαρο νεοφιλελεύθερο πείραμα,
έχει πολύ μικρή οικονομική διάσταση,
λόγω των πολύ μικρών οικονομικών μεγεθών
της χώρας, σε σχέση με την παγκόσμια
οικονομική διάσταση του καπιταλιστικού
συστήματος και των κύριων χωρών του.
Που άλλωστε βρίσκονται σε ανάλογα
μεγάλη, ολοκληρωτική, τελική κι επιθανάτια
κρίση αποσύνθεσης. ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ
ΕΛΛΑΔΑ και γι’ αυτό προσπαθεί να τη
«σώσει», κρατώντας την στα πλαίσια του
συστήματος, μόνο μ’ αυτή την αντιλαϊκή,
βάρβαρη, πραξικοπηματική και πολεμική
ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Σ’ ένα αντιδραστικό πείραμα
και παράδειγμα για όλη την Ευρώπη και
τον κόσμο. Δεν μπορεί ν’ ανεχτεί το
«ΦΑΡΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ
ΚΙ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΗΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ,
ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ
ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΚΑΤΟΧΕΣ ΚΑΙ
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ. Κι ενάντια στις
επανειλημμένες -μόνο προσωρινά
πετυχημένες- προσπάθειές του να υποτάξει
και να ενσωματώσει τα Κόμματα και τα
Συνδικάτα της εργαζόμενης τάξης στο
σύστημά του, μέσα από το «δούρειο ίππο»
του εκεί, που είναι η γραφειοκρατία κάθε
απόχρωσης . Σ’ αυτό το σημείο είναι
επίκαιρο να πούμε, ότι την ίδια προσπάθεια
κάνει και θα κάνει σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ,
χρησιμοποιώντας όπως πάντα τη γραφειοκρατία
του, ιδιαίτερα την κυβερνητική και
κρατική. Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε
αυτή την προσπάθεια του ιμπεριαλισμού,
με το ότι δήθεν αυτό έχει ήδη γίνει! ΟΛΑ
ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, όπως φαίνεται
κύρια μέσα από τις αντινεοφιλελεύθερες
κι αντιιμπεριαλιστικές ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
δηλώσεις του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα
και μέσα από την θεσμική, δημοκρατική,
κοινωνική, αλληλέγγυα -όπως σε σχέση με
τους πρόσφυγες- ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Κυβέρνησης
της Αριστεράς. Μια Πολιτική που έχει
την υποστήριξη ακόμα και του πάπα και
του πατριάρχη και κύρια του προέδρου
της Ελλάδας Π. Παυλόπουλου, που προέρχονται
κατευθείαν μέσα από τους κόλπους της
ίδιας της αστικής τάξης. Είναι η Ταξική
κι Επαναστατική Πάλη του ελληνικού λαού
και των λαών της Ευρώπης όλου του κόσμου,
αυτή που έρχεται ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ
ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,
ενάντια στους πραξικοπηματικούς
εκβιασμούς, την καταστροφολογία, την
κατασυκοφάντηση και τις αποσταθεροποιητικές
κινήσεις του ιμπεριαλισμού και του
μαύρου και «ανίερου» μετώπου
δεξιάς-γραφειοκρατίας. Είναι αυτή η
Ταξική Πάλη που ωθεί την Αριστερά στην
Κυβέρνηση στις χώρες της Νότιας Ευρώπης,
το Μουσουλμάνο Εργατικό στη Δημοτική
Αρχή του Λονδίνου και αναγκάζει τομείς
του ίδιου του συστήματος και της
σοσιαλδημοκρατίας να στηρίζουν την
ΠΟΛΙΤΙΚΗ της Κυβέρνησης της Ελλάδας,
να θεωρούν ήδη «το ΠΑΣΟΚ απομονωμένο
από την Ευρω-ομάδα των Σοσιαλιστών
Δημοκρατών» και να κάνουν τον Ολάντ ν’
αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική TTIP
(«Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου κι
Επενδύσεων».
Όλα αυτά είναι το αίτιο και το αποτέλεσμα
του πραγματικού ταξικού, αντιφατικού,
όσο και με προοδευτική κατεύθυνση,
περιεχομένου των παραχωρήσεων που κάνει
στο οικονομικό πεδίο η Κυβέρνηση της
Αριστεράς στον ιμπεριαλισμό. Είναι αυτό
που έχουμε παρομοιάσει σαν μια μορφή
του Μπρεστ Λιτόφσκ, ή των παραχωρήσεων
της Κουβανικής Κυβέρνησης, αλλά και της
Κινεζικής, στο σύστημα. Είναι ολοφάνερο,
από όλα όσα εκθέσαμε, ότι για να πάρει
αυτή η μορφή και το γνήσιο επαναστατικό
και σοσιαλιστικό περιεχόμενό της, πρέπει
και μπορεί να συνοδευτεί -και στις τρεις
άλλωστε περιπτώσεις, Ελλάδα, Κούβα,
Κίνα- με τη ΔΙΑΡΚΗ επέκταση και βάθεμα
των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών
και σοσιαλιστικών μέτρων και προόδου.
Στην κάθε χώρα, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη
και στον κόσμο. Με την Οργάνωση του
Τοπικού και Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού
Μετώπου, με το Κοινωνικο-Πολιτικό Μέτωπο
Κομμάτων-Συνδικάτων-Κοινωνικών-Πολιτιστικών
Οργανώσεων, Ενιαίο και Πλατύ Μέτωπο της
Αριστεράς και με την Κυβέρνησή του, με
την Άμεση Δημοκρατική επέμβαση της
Εργατικής Τάξης και όλου του εκμεταλλευόμενου
και καταπιεζόμενου λαού. Και με το
Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή. Γιατί όπως πάντα,
ο ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να δεχτεί,
ν’ ανεχτεί, ούτε στη γένεσή της, μια
τέτοια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην κάθε
χώρα κι από το κάθε κόμμα ξεχωριστά.
Πολύ περισσότερο όταν βλέπει ότι έχει
ν’ αντιμετωπίσει μια ηγεσία «αποφασισμένη»
ακόμα και για ρήξη με τον ιμπεριαλισμό
στο οικονομικό πεδίο, όπως έχει απειλήσει
η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον ένα χρόνο της
Κυβέρνησής του και να προχωρήσει προς
τα αριστερά, παντού. Αντίθετα, όσο
μεγαλύτερη και βαθύτερη είναι αυτή η
κοινωνική επαναστατική πορεία, τόσο
μεγαλύτερη και βάρβαρη, δολοφονική,
πολεμική και φασιστική ήταν, είναι και
θα είναι η επίθεση του ιμπεριαλισμού.
Το έκανε απέναντι σε όλες τις ταξικές
κι επαναστατικές δράσεις κι επαναστάσεις.
Το έδειξε με τις δολοφονίες των ηγετών
της Πρωτομαγιάς του Σικάγου, αλλά κύρια
με την πολεμική προετοιμασία κι επιθέσεις
ενάντια στις Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις
και τα Εργατικά Κράτη (Σοσιαλιστικές
Χώρες). Το δείχνει και τώρα η λυσσαλέα
επίθεση ενάντια στα Μεταβατικά Προοδευτικά
κι Επαναστατικά προτσές της Λατινικής
Αμερικής και της Ελλάδας. Είναι η
Οικονομία του ιμπεριαλισμού αυτή που
τον οδηγεί στην Πολιτική του αντιλαϊκού
πολέμου και φασισμού και είναι η Πολιτική
της Αριστεράς και του Επαναστατικού
και Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου αυτή που
πρέπει να φτάσει μέχρι την οριστική
Ρήξη κι Ανατροπή αυτής της Οικονομίας
του ιμπεριαλισμού, όχι μόνο εθνικά, αλλά
Τοπικά, Ηπειρωτικά και Παγκόσμια:
Απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών
καπιταλιστών, Σχεδιασμός της Οικονομίας
προς όφελος του λαού, Εργατική, Κοινωνική
Επέμβαση και Έλεγχος παντού. Και η
ανθρωπότητα διαθέτει ήδη την οικονομία,
τα παραγωγικά, διανεμητικά και τεχνολογικά
μέσα, για να κάνει να εφαρμοστεί ήδη η
κομμουνιστική αρχή του «να παράγει ο
καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του
και να διανέμεται στον καθένα σύμφωνα
με τις ανάγκες του». Κι όπου ικανότητα
κι ανάγκη όχι μόνο να μην ανταγωνίζονται
μεταξύ τους, αλλά θετικά να τροφοδοτεί
συνεχώς και να ικανοποιεί η μία την
άλλη, στην κοινωνία, στον πολιτισμό της
και στη σχέση της με τη φύση και το
σύμπαν. Η ωρίμανση της ανθρωπότητας και
του ελληνικού λαού γι’ αυτή την αρχή,
αποδείχτηκε στην «κομμουνιστική
υποδοχή των προσφύγων και μεταναστών»,
όπως αναλύσαμε.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει
«καλός καπιταλισμός, με ανθρώπινο
πρόσωπο», δεν υπάρχει «Τρίτος Δρόμος»,
«Ειρηνική Συνύπαρξη Ανάμεσα στα Δύο
Συστήματα», «Στάδια ξεχωριστά ή/και
Βαθμιαίας Επανάστασης», ούτε καν
«Σοσιαλισμός σε Μια Μόνο Χώρα», μέσα σε
μια «Τελική κι Αμείλικτη Σύγκρουση
Συστήματος Ενάντια σε Σύστημα» (Χ.
Ποσάδας). Η Διαρκής Σοσιαλιστική και
Παγκόσμια Επανάσταση και η Ανατροπή
του Παγκόσμιου Ιμπεριαλισμού, είναι η
μοναδική ειρηνική και προοδευτική
διέξοδος και λύση για την ανθρωπότητα.
Οπωσδήποτε σ’ αυτή την πορεία και
κατεύθυνση είναι αναγκαίος κι
αναντικατάστατος ο Μεταβατικός ρόλος
του κάθε Κράτους-Έθνους. Εκεί την Ηγεμονία
ή θα την έχει η αστική τάξη και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ή/και στρατιωτική δικτατορία των
μονοπωλίων και του χρηματιστικού
κεφαλαίου τους, μέσα από τους «θεσμούς»
του, την Κυβέρνηση και τα Κόμματά του,
ή θα την έχει η εργαζόμενη τάξη, μέσα
από τα Κόμματά της, που πρέπει να γίνουν
όλα ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ, ΛΑΪΚΗΣ,
ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.
Επανιδρύοντας άμεσα και μέσα από
εκλεγμένη Συνταγματική Εθνοσυνέλευση,
το νέο Κράτος-Έθνος, με τους νέους
ΛΑΪΚΟΥΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥΣ ΑΜΕΣΟ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ,
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΟΥ, στην πορεία
προς την οικοδόμηση του Εργατικού
Κράτους και του σοσιαλισμού στην ήπειρο
και παγκόσμια. Σ’ αυτή την πορεία δεν
έχει θέση κανένα μνημόνιο με τον
ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του,
καμιά «αξιολόγηση» των ιμπεριαλιστικών
θεσμών, καμιά «βιωσιμότητα του χρέους»,
τοκογλυφικού και χιλιοπληρωμένου, παρά
μόνο συμφωνία, επέμβαση, «Μνημόνιο» με
το λαό, Βιωσιμότητα και Αειφόρος Ανάπτυξη
της χώρας και του λαού της -καταργώντας
ανάμεσα στ’ άλλα και το «χρέος» τους-,
«Αξιολόγηση», Έλεγχος Εργατικός και
Λαϊκός παντού. Το «ταξικό κοινωνικό
πρόσημο» των «ισοδύναμων και παράλληλων»
μέτρων της Κυβέρνησης της Αριστεράς,
που δεν αλλάζουν ουσιαστικά την
ιμπεριαλιστική «εξίσωση» στη χώρα,
πρέπει και μπορεί να γίνει Ταξική,
Επαναστατική και Σοσιαλιστική πορεία,
μέτρα κι «εξίσωση». Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ
ΜΠΟΡΕΙ, μαζί με τα άλλα Κόμματα της
Αριστεράς, με πρωταγωνιστικό ρόλο στο
ΚΚΕ, να γίνουν όχι μόνο Κόμματα Κυβερνητικά,
αλλά Κόμματα Εξουσίας, Εργατικής και
Λαϊκής. Ώστε όντας ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά,
στην Κυβέρνηση, να σημαίνει συνώνυμα,
ταυτόσημα και μονοσήμαντα, ότι ο Λαός
θα είναι στην Εξουσία. Έτσι κι αλλιώς
«Η Ιστορία γράφεται με Πάλη Ταξική»,
«Ένας είναι ο εχθρός, ο Ιμπεριαλισμός»,
«Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», σε μια
εποχή όπου η Ρώσικη Σοσιαλιστική
Επανάσταση έχει ανοίξει τον κύκλο των
Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων στην ιστορία
της ανθρωπότητας, για να βάλουν οριστικό
τέλος στα βάρβαρα καθεστώτα της ατομικής
ιδιοκτησίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης
ανθρώπου από άνθρωπο. Ενάντια στην οποία
πάλεψαν και οι εργάτες και οι Μάρτυρες
του Σικάγου, πριν 130 χρόνια.
