ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΣ «ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΤΑΝ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ» (Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ «ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ». ΑΥΤΟ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ TO ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΜΟΝΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ.
Η χρεοκοπία του ιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στην Τουρκία είναι κύρια, από ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική άποψη και στρατόπεδο, το αποτέλεσμα της Αντίστασης των εθνών και των λαών στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και ολοκλήρωση, οικονομική και στρατιωτική. Είναι αυτή η Αντίσταση και στη συνέχεια -και με Διάρκεια, έστω και ανισόμετρα και συνδυασμένα και με διαφορετικές μορφές-, είναι η Ρήξη και η Ανατροπή του ιμπεριαλισμού και η κοινωνική επαναστατική πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, που δένει τα χέρια, αφοπλίζει, ακόμα και κερδίζει ολόκληρους τομείς του αντίπαλου, καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, όπως στο στρατό. Κι είναι η ταξική πάλη και η επέμβαση στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους -όπως στα αεροδρόμια, τηλεοπτικούς σταθμούς και δρόμους της Τουρκίας-, των εργαζομένων και όλων των καταπιεζόμενων λαών και εθνών, αυτή που εξουδετερώνει και κερδίζει τέτοιους τομείς, ακόμα και μπροστά και πάνω στα τανξ.
Αυτό ήταν και είναι το πανόραμα των γεγονότων στην Τουρκία, που τοκρύβουν και το υποβαθμίζουν ο καπιταλισμός και η γραφειοκρατία, κάθε απόχρωσης, κρατώντας ακόμα και «ίσες αποστάσεις», για να εμποδίσουν τα αντικαπιταλιστικά αντιιμπεριαλιστικά συμπεράσματα και δράσεις που βγαίνουν για όλο τον κόσμο, όπως και για την Ελλάδα. Αυτοί μένουν στα πρόσωπα και τους μηχανισμούς, όπως στον πάρα λίγο δολοφονημένο Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που εμείς τον στηρίζουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το πραξικόπημά του κι όχι για ό,τι κάνει ο ίδιος, που σαν εκπρόσωπος του καπιταλισμού, πάει κι ενάντια στον ίδιο του το λαό. Αυτή την έξυπνη πολιτική και τακτική στάση είχε και ο τουρκικός λαός, με την επέμβασή του στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους και στη συνέχεια θα ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον πρόεδρο της χώρας. Θα προσπαθήσει κι αυτόν να τον αντιμετωπίσει, σαν εκπρόσωπο τομέων και της ίδιας της αστικής τάξης στην Τουρκία, με κύριο στόχο να μην του επιτρέψει να ξαναπαίξει το επικίνδυνο -και γι’ αυτόν τον ίδιο όπως αποδείχτηκε- παιχνίδι των σχέσεων με τον ιμπεριαλισμό, στο οποίο αργά ή γρήγορα κερδισμένος είναι ο τελευταίος.
Ο τουρκικός λαός θα προσπαθήσει ακόμα και να κερδίσει τον Ερντογάν, στο δικό του λαϊκό ταξικό στρατόπεδο, έστω και προσωρινά, μεταβατικά, μέχρι να οικοδομήσει τη δική του ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική ηγεσία. Μέσα από την προώθηση, οικοδόμηση, ανοικοδόμηση κι αναπροσανατολισμό, σ’ αυτή τη κατεύθυνση, των συνδικάτων και των κομμάτων, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων του εθνικού και λαϊκού ταξικού στρατοπέδου.
Την ιστορία, που προχωράει σπειροειδώς, εξελικτικώς και πάντα προς τα πάνω και μπρος -μη γυρίζοντας ποτέ στο ίδιο, ή σε κατώτερο και οπισθοδρομικό σημείο, ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ, δεν τη γράφουν οι μηχανισμοί και τα πρόσωπα, πολύ περισσότερο όταν αυτοί εκπροσωπούν λίγο ή πολύ το σύστημα της κρίσης, της καθυστέρησης, της οπισθοδρόμησης, του πολέμου και του φασισμού, που είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Τη γράφει η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη κι επέμβαση του κόσμου, που βέβαια μπορεί και πρέπει να κερδίσει και τομείς του αντιπάλου στρατοπέδου, όπως έκανε η ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Αλλά είναι η πάλη των λαών και σ’ αυτή την κατεύθυνση αυτή που θα καθορίσει, πρέπει και μπορεί να καθορίζει την πορεία, σε κάθε στιγμή και πολύ καλύτερα αν το κάνει αυτό ιδεολογικά, πολιτιστικά, προγραμματικά, στρατηγικά, πολιτικά, τακτικά και οργανωτικά. ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΧΙΛΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ» (Λένιν) κι αν πάρει αυτό.
Αντίθετα οι γραφειοκρατίες της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά πάνε για τις γραφειοκρατίες κι όχι για την αριστερά και τα κόμματά της, κατακτήσεις των μαζών), βλέποντας την ιστορία μέσα από τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς και μάλιστα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού, βλέπουν παντού κυριαρχία του υπάρχοντος συστήματος και καθυστέρηση του κόσμου (για να δικαιολογήσουν κύρια τη δική τους καθυστέρηση και προδοσία). Γι’ αυτό και βλέπουν τον Ερντογάν να παρασύρει το λαό κι όχι το αντίθετο. Κι ακόμα χειρότερα παίρνουν σχεδόν ή/και απόλυτα ίσες αποστάσεις από τους δολοφόνους συνωμότες πραξικοπηματίες, πράκτορες του ιμπεριαλισμού από τη μια και την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας από την άλλη!!! ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΜΜΕΣΑ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ! Είναι το διαστρεβλωμένο και διεστραμμένο αποκορύφωμα του να βλέπεις την ιστορία μέσα από τους μηχανισμούς και τα ιδιαίτερα γραφειοκρατικά συμφέροντα του καθενός -που, έτσι κι αλλιώς, συμβιώνουν και βολεύονται με το υπάρχον σύστημα- κι όχι μέσα από την ταξική πάλη. Κι αυτό, όταν μάλιστα αυτή η ταξική πάλη έχει προσλάβει το ένα και κυρίαρχο ιστορικό ταξικό περιεχόμενο, με «χίλιες μορφές»: αυτό της σύγκρουσης «συστήματος ενάντιας σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), καπιταλισμός ενάντια σε σοσιαλισμό -και το αντίστροφο-, που σημαίνει: ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός σε ολοκληρωτική και παγκοσμιοποιημένη κρίση συγκέντρωσης, αποσύνθεσης, πολέμου, πραξικοπημάτων και φασισμού από τη μια, σοσιαλιστική επανάσταση και σοσιαλισμός, διαρκής, αειφόρος πρόοδος και ειρήνη από την άλλη.
Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, αρχίζοντας από τη ρωσική το 1917, δεν έγιναν τυχαία, αλλά σαν «ώριμο φρούτο της ανάγκης» και της δυνατότητας, της επικαιρότητας, κάθε φορά και μεγαλύτερης, του σοσιαλισμού. Κάθε φορά και μεγαλύτερης, γιατί ο κάθε φορά και «περισσότερος» καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, σε οικονομική και στρατιωτική συγκέντρωση, σημαίνει όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, ενώ ακόμα και ο «λίγος σοσιαλισμός» -έτσι όπως μέχρι τώρα περιορισμένα οικοδομήθηκε, δεν επεκτάθηκε, δεν βάθυνε και δεν συγκεντρώθηκε- σήμανε πρόοδο και ειρήνη, έστω και μέσα από τη σύγκριση και την ολομέτωπη αντιπαράθεση με τον παγκόσμιο καπιταλισμό και τα πολεμικά του σχέδια, αντιλαϊκά και στρατιωτικά. Ακόμα και με τη λεγόμενη «ισορροπία του τρόμου», που δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο έξω από την «ανίερη συμμαχία» καπιταλισμού-γραφειοκρατίας και ποτέ αποτέλεσμα της πάλης, της ωρίμανσης και της θέλησης των λαών του κόσμου. «Ισορροπία» είχαν πάντα ο καπιταλισμός με τη γραφειοκρατία, όσο υπάρχουν, αλλά ο «τρόμος» προοριζόταν και ήταν όλος για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους λαούς και έθνη. Ο καπιταλισμός δεν έπαψε ποτέ να τον ασκεί, σαν τρόμο και να τον υλοποιεί, σαν πράξη, με όλα τα μέσα. Αυτό έκανε και με την εγκληματική απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, που την αντιμετώπισε η ταξική κι επαναστατική αντιπαράθεση κι αντεπίθεση του τουρκικού λαού ενάντια σ’ αυτό. Που τώρα δεν θα επιτρέψει, δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιτρέψει καμιά «ισορροπία τρόμου» στο έδαφος της χώρας και σ’ όλη την περιοχή. Τουρκικός λαός και λαοί όλης της περιοχής Ενωμένοι Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, την Αντιιμπεριαλιστική, Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Ολοκλήρωση και συγκέντρωσή της,
Εμείς, αμέσως μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και τη χρεοκοπία του και σε εσωτερική αλληλογραφία με την Τροτσκιστική-Ποσαδική 4ηΔιεθνή μας, γράψαμε: «Αυτό το πραξικόπημα έγινε -όχι τυχαία- λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Ελλάδας στην Τουρκία και το «συγγνώμη» του Ερντογάν στον Πούτιν, για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία. Και τώρα βγαίνει στο φως, από τον ίδιο τον Ερντογάν ότι το ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε από τους πραξικοπηματίες, σαν μια προβοκάτσια. Επίσης κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ήταν οι ρώσοι αυτοί που έσωσαν τη ζωή του Ερντογάν, γιατί πρώτοι αυτοί τον ειδοποίησαν για το επερχόμενο πραξικόπημα. Και βέβαια ήταν και ο τουρκικός λαός, αυτός που βγήκε στους δρόμους και με αυτοθυσία και θρηνώντας πολλούς νεκρούς, από τις σφαίρες των δολοφόνων πραξικοπηματιών και των ιμπεριαλιστών καθοδηγητών τους και κατάφερε να σταματήσει το πραξικόπημα και να υπερασπίσει τη χώρα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Όπως έκανε και ο λαός της Βενεζουέλας, ενάντια στο πραξικόπημα του ιμπεριαλισμού ενάντια στον Τσάβες. Όλο αυτό απαιτεί ένα κείμενο πάνω στην Τουρκία και για όλη την περιοχή. Συνοπτικά, ο Ερντογάν δεν πρόκειται βέβαια να κάνει τη σοσιαλιστική επανάσταση ή τη Μετάβαση σ’ αυτή, αλλά αντίθετα, θ’ αναζητήσει να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα, από την ολοκληρωτική και τελική, επιθανάτια κρίση του, που το οδηγεί αναπόφευκτα στον πόλεμο και το φασισμό. Αλλά ταυτόχρονα δείχνει ότι ακόμα και η σωτηρία του συστήματος αυτού, στην κάθε χώρα, μπορεί να γίνει μόνο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του, κεντρικούς και παγκόσμιους, γιατί διαφορετικά έρχεται το πραξικόπημα, η εισβολή, ο πόλεμος και ο φασισμός. Ο ίδιος ο Ερντογάν το αισθάνεται αυτό κι εν μέρει -επιφυλακτικά- το κάνει, έστω κι αν συμμετέχει, σαν χώρα, στο ΝΑΤΟ και στα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Αλλά η ταξική πάλη των μαζών της Τουρκίας, της περιοχής και του κόσμου, θα δώσει άλλη διέξοδο, επαναστατική και σοσιαλιστική, έχοντας σαν σημείο αναφοράς και εν μέρει -αντικειμενικά- στήριξης, στη Ρωσία (με σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση) και το ιδιόμορφο Εργατικό Κράτος της Κίνας».
Απ’ όσα βέβαια έχουμε εκθέσει, σ’ αυτό και σε όλα μας τα κείμενα, δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα ανάμεσα στον Τσάβες και τον Ερντογάν, αλλά ναι, υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στον βενεζολάνικο και τον τουρκικό λαό. Ο Τσάβες ανήκε ήδη και μάλιστα πρωτοποριακά, στο ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και των δύο λαών, ο Ερντογάν στο αντίπαλο, αν και επηρεασμένος, πιστεύουμε, από το πρώτο. Αλλιώς δεν θα το εμπιστευόταν και δεν θα καλούσε τον τουρκικό λαό να τον στηρίζει, στους δρόμους. Ο ίδιος μπορεί να το κάνει αυτό σαν ελιγμό και για να συγκρατήσει το λαό στα καπιταλιστικά πλαίσια, αλλά από αυστηρή -κι έτσι πρέπει να είναι σε τελική ανάλυση- ταξική αντιπαράθεση και άποψη, ο Ερντογάν είναι κερδισμένος μεν, απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το πραξικόπημά του, χαμένος δε, απέναντι στον τουρκικό λαό, με τον οποίο μάλιστα είναι αναγκασμένος -έστω και προσωρινά- να ενωθεί.
Ένα από τα κύρια άμεσα καθήκοντα των τούρκων εργαζομένων και όλου του λαού, είναι να μην επιτρέψουν στον Ερντογάν να συγκρατήσει αυτή τους την πάλη κι επέμβαση, σε όλες τις όψεις της ζωής της χώρας, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΥΨΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΧΤΥΠΗΜΑΤΟΣ. Αυτό εκφράζει ήδη η πίεση που ασκεί ο τουρκικός λαός πάνω σε όλα τα Κόμματα της Τουρκίας, που, για διαφορετικούς έστω λόγους το καθένα, αναγκάστηκαν να στραφούν άμεσα ενάντια στο πραξικόπημα. Όπως έκανε, κύρια, το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (Σοσιαλδημοκρατικό), που μάλιστα είναι υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων με τη Συρία, συμμάχου της Ρωσίας και είχε προειδοποιήσει τον Ερντογάν για τις κινήσεις προετοιμασίας του πραξικοπήματος εδώ και καιρό. Αλλά δεν πρέπει ν’ αφεθεί ο τουρκικός λαός και οι οργανώσεις του, αυτές που υπάρχουν, συνδικαλιστικές, πολιτικές, κοινωνικές κι αυτές που πρέπει να οικοδομήσει, στις κινήσεις των μηχανισμών και των προσώπων του καπιταλιστικού συστήματος και στην εσωτερική κι εξωτερική «ισορροπία του τρόμου». Η ταξική αντιπαράθεση και σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, στα πλαίσια πάντα της παγκόσμιας αντιπαράθεσης και σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα. Ο ιμπεριαλισμός και οι συνωμότες του προετοιμάζουν και κάνουν τον πόλεμο, με όλα τα μέσα, ενάντια στους λαούς, Η ειρηνική και προοδευτική διέξοδος είναι η Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλιστική. Τρίτος, ενδιάμεσος, Δρόμος και «ισορροπία» με «εθνική ενότητα», δεν υπάρχει για πολύ, δεν την επιτρέπει πρώτα και κύρια ο ιμπεριαλισμός.
Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν είχε σαν κύριο στόχο την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Ερντογάν, αλλά την παραπέρα ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Τουρκίας στα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έτσι ώστε να χρησιμεύει σαν άμεσος πολιορκητικός κριός των σχεδίων και των δράσεών τους ενάντια στη Ρωσία, την Κίνα και την αραβική επανάσταση, όπως, κύρια, ενάντια στο Ιράν και τη Συρία. Το τεράστιο μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που σήμανε η χρεοκοπία αυτής της απόπειρας και μάλιστα ο τρόπος με τον οποίο έγινε -που ανάμεσα στ’ άλλα έδειξε ότι, πολύ προσωρινά έστω, μπορεί να υπάρξει αυτή η «εθνική ενότητα», ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ-ΕΘΝΟΥΣ-, δεν ήταν μόνο άμεσο, ακαριαίο, ζήτημα ελάχιστων ωρών, αλλά και σήμανε μια ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΧΕΥΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΦΑΙΡΕΣ. Αυτό βέβαια δείχνει ότι υπήρχε όλη η προηγούμενη προετοιμασία του λαού και μεγάλου μέρους του στρατού για κάτι τέτοιο, έτσι όπως εξηγείται στο κείμενο που είχε γράψει ο Χ. Ποσάδας πριν 36 χρόνια, σε σχέση με το πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του Ντεμιρέλ και που αναδημοσιεύουμε τώρα. Αλλά ταυτόχρονα δείχνει ότι, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ-ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ- ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, σε λίγες ώρες, όλα γίνονται στα πλαίσια αυτής της τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα, ολοένα επιταχυνόμενης προς το τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, που δεν είναι τίποτε άλλο από το τελικό ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε «ό, τι απομένει από το καπιταλιστικό σύστημα» από τη μια και την ανθρωπότητα από την άλλη. Ταυτόχρονα δείχνει και την έκβαση αυτής της τελικής αναμέτρησης, οποιεσδήποτε νέες και παλιές μορφές μπορεί να πάρει αυτό, μέχρι που μια νέα μαζική και παγκόσμια μαρξιστική-λενινιστική, επιστημονική σοσιαλιστική, ηγεσία θα προωθήσει τις ΓΝΗΣΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ: ΚΟΜΜΑ-ΣΟΒΙΕΤ-ΔΙΕΘΝΗΣ, ΕΝΙΑΙΟ, ΕΘΝΙΚΟ, ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ, ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Το γεγονός ότι η έλλειψη -προς το παρόν- μιας τέτοιας παγκόσμιας συνειδητής σοσιαλιστικής ηγεσίας, οδηγεί αυτή τη Μεταβατική πορεία σε Εμπειρικές μορφές, δεν μειώνει καθόλου την αξία τους και πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί, αντίθετα ξεμπροστιάζει τα συμφέροντα συμβίωσής τους με τον καπιταλισμό, όλες τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της «αριστεράς», που «κρατούν ίσες αποστάσεις» ανάμεσα σ’ αυτές τις εμπειρικές μορφές και τον ιμπεριαλισμό κι ακόμα χειρότερα, διαλέγουν ανοιχτά το δικό του στρατόπεδο, στην πράξη, όσο κι αν στα λόγια μιλούν στ’ όνομα της αριστεράς. Αυτές οι εμπειρικές μορφές της Διαρκούς, Ανισόμετρης και Συνδυασμένης Ταξικής, Επαναστατικής και Σοσιαλιστικής Πάλης των λαών, «ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΓΕΣΙΕΣ» (Λένιν).
ΕΚΚ(Τ-Π), 7/8/2016
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ
Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗΣ «ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΟΤΑΝ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ» (Χ. ΠΟΣΑΔΑΣ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ «ΚΡΕΑΣ ΣΤΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ». ΑΥΤΟ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ TO ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΜΟΝΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΙ ΟΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ.
Η χρεοκοπία του ιμπεριαλιστικού πραξικοπήματος στην Τουρκία είναι κύρια, από ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική άποψη και στρατόπεδο, το αποτέλεσμα της Αντίστασης των εθνών και των λαών στην ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και ολοκλήρωση, οικονομική και στρατιωτική. Είναι αυτή η Αντίσταση και στη συνέχεια -και με Διάρκεια, έστω και ανισόμετρα και συνδυασμένα και με διαφορετικές μορφές-, είναι η Ρήξη και η Ανατροπή του ιμπεριαλισμού και η κοινωνική επαναστατική πορεία προς το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, που δένει τα χέρια, αφοπλίζει, ακόμα και κερδίζει ολόκληρους τομείς του αντίπαλου, καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, όπως στο στρατό. Κι είναι η ταξική πάλη και η επέμβαση στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους -όπως στα αεροδρόμια, τηλεοπτικούς σταθμούς και δρόμους της Τουρκίας-, των εργαζομένων και όλων των καταπιεζόμενων λαών και εθνών, αυτή που εξουδετερώνει και κερδίζει τέτοιους τομείς, ακόμα και μπροστά και πάνω στα τανξ.
Αυτό ήταν και είναι το πανόραμα των γεγονότων στην Τουρκία, που τοκρύβουν και το υποβαθμίζουν ο καπιταλισμός και η γραφειοκρατία, κάθε απόχρωσης, κρατώντας ακόμα και «ίσες αποστάσεις», για να εμποδίσουν τα αντικαπιταλιστικά αντιιμπεριαλιστικά συμπεράσματα και δράσεις που βγαίνουν για όλο τον κόσμο, όπως και για την Ελλάδα. Αυτοί μένουν στα πρόσωπα και τους μηχανισμούς, όπως στον πάρα λίγο δολοφονημένο Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που εμείς τον στηρίζουμε ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το πραξικόπημά του κι όχι για ό,τι κάνει ο ίδιος, που σαν εκπρόσωπος του καπιταλισμού, πάει κι ενάντια στον ίδιο του το λαό. Αυτή την έξυπνη πολιτική και τακτική στάση είχε και ο τουρκικός λαός, με την επέμβασή του στους τόπους δουλειάς και στους δρόμους και στη συνέχεια θα ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον πρόεδρο της χώρας. Θα προσπαθήσει κι αυτόν να τον αντιμετωπίσει, σαν εκπρόσωπο τομέων και της ίδιας της αστικής τάξης στην Τουρκία, με κύριο στόχο να μην του επιτρέψει να ξαναπαίξει το επικίνδυνο -και γι’ αυτόν τον ίδιο όπως αποδείχτηκε- παιχνίδι των σχέσεων με τον ιμπεριαλισμό, στο οποίο αργά ή γρήγορα κερδισμένος είναι ο τελευταίος.
Ο τουρκικός λαός θα προσπαθήσει ακόμα και να κερδίσει τον Ερντογάν, στο δικό του λαϊκό ταξικό στρατόπεδο, έστω και προσωρινά, μεταβατικά, μέχρι να οικοδομήσει τη δική του ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική ηγεσία. Μέσα από την προώθηση, οικοδόμηση, ανοικοδόμηση κι αναπροσανατολισμό, σ’ αυτή τη κατεύθυνση, των συνδικάτων και των κομμάτων, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων του εθνικού και λαϊκού ταξικού στρατοπέδου.
Την ιστορία, που προχωράει σπειροειδώς, εξελικτικώς και πάντα προς τα πάνω και μπρος -μη γυρίζοντας ποτέ στο ίδιο, ή σε κατώτερο και οπισθοδρομικό σημείο, ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ, δεν τη γράφουν οι μηχανισμοί και τα πρόσωπα, πολύ περισσότερο όταν αυτοί εκπροσωπούν λίγο ή πολύ το σύστημα της κρίσης, της καθυστέρησης, της οπισθοδρόμησης, του πολέμου και του φασισμού, που είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Τη γράφει η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη κι επέμβαση του κόσμου, που βέβαια μπορεί και πρέπει να κερδίσει και τομείς του αντιπάλου στρατοπέδου, όπως έκανε η ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Αλλά είναι η πάλη των λαών και σ’ αυτή την κατεύθυνση αυτή που θα καθορίσει, πρέπει και μπορεί να καθορίζει την πορεία, σε κάθε στιγμή και πολύ καλύτερα αν το κάνει αυτό ιδεολογικά, πολιτιστικά, προγραμματικά, στρατηγικά, πολιτικά, τακτικά και οργανωτικά. ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΧΙΛΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ» (Λένιν) κι αν πάρει αυτό.
Αντίθετα οι γραφειοκρατίες της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά πάνε για τις γραφειοκρατίες κι όχι για την αριστερά και τα κόμματά της, κατακτήσεις των μαζών), βλέποντας την ιστορία μέσα από τα πρόσωπα και τους μηχανισμούς και μάλιστα του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού, βλέπουν παντού κυριαρχία του υπάρχοντος συστήματος και καθυστέρηση του κόσμου (για να δικαιολογήσουν κύρια τη δική τους καθυστέρηση και προδοσία). Γι’ αυτό και βλέπουν τον Ερντογάν να παρασύρει το λαό κι όχι το αντίθετο. Κι ακόμα χειρότερα παίρνουν σχεδόν ή/και απόλυτα ίσες αποστάσεις από τους δολοφόνους συνωμότες πραξικοπηματίες, πράκτορες του ιμπεριαλισμού από τη μια και την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας από την άλλη!!! ΕΝΩ ΚΑΠΟΙΕΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΜΜΕΣΑ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ! Είναι το διαστρεβλωμένο και διεστραμμένο αποκορύφωμα του να βλέπεις την ιστορία μέσα από τους μηχανισμούς και τα ιδιαίτερα γραφειοκρατικά συμφέροντα του καθενός -που, έτσι κι αλλιώς, συμβιώνουν και βολεύονται με το υπάρχον σύστημα- κι όχι μέσα από την ταξική πάλη. Κι αυτό, όταν μάλιστα αυτή η ταξική πάλη έχει προσλάβει το ένα και κυρίαρχο ιστορικό ταξικό περιεχόμενο, με «χίλιες μορφές»: αυτό της σύγκρουσης «συστήματος ενάντιας σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), καπιταλισμός ενάντια σε σοσιαλισμό -και το αντίστροφο-, που σημαίνει: ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός σε ολοκληρωτική και παγκοσμιοποιημένη κρίση συγκέντρωσης, αποσύνθεσης, πολέμου, πραξικοπημάτων και φασισμού από τη μια, σοσιαλιστική επανάσταση και σοσιαλισμός, διαρκής, αειφόρος πρόοδος και ειρήνη από την άλλη.
Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις, αρχίζοντας από τη ρωσική το 1917, δεν έγιναν τυχαία, αλλά σαν «ώριμο φρούτο της ανάγκης» και της δυνατότητας, της επικαιρότητας, κάθε φορά και μεγαλύτερης, του σοσιαλισμού. Κάθε φορά και μεγαλύτερης, γιατί ο κάθε φορά και «περισσότερος» καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, σε οικονομική και στρατιωτική συγκέντρωση, σημαίνει όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, ενώ ακόμα και ο «λίγος σοσιαλισμός» -έτσι όπως μέχρι τώρα περιορισμένα οικοδομήθηκε, δεν επεκτάθηκε, δεν βάθυνε και δεν συγκεντρώθηκε- σήμανε πρόοδο και ειρήνη, έστω και μέσα από τη σύγκριση και την ολομέτωπη αντιπαράθεση με τον παγκόσμιο καπιταλισμό και τα πολεμικά του σχέδια, αντιλαϊκά και στρατιωτικά. Ακόμα και με τη λεγόμενη «ισορροπία του τρόμου», που δεν ήταν και δεν είναι τίποτε άλλο έξω από την «ανίερη συμμαχία» καπιταλισμού-γραφειοκρατίας και ποτέ αποτέλεσμα της πάλης, της ωρίμανσης και της θέλησης των λαών του κόσμου. «Ισορροπία» είχαν πάντα ο καπιταλισμός με τη γραφειοκρατία, όσο υπάρχουν, αλλά ο «τρόμος» προοριζόταν και ήταν όλος για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους λαούς και έθνη. Ο καπιταλισμός δεν έπαψε ποτέ να τον ασκεί, σαν τρόμο και να τον υλοποιεί, σαν πράξη, με όλα τα μέσα. Αυτό έκανε και με την εγκληματική απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, που την αντιμετώπισε η ταξική κι επαναστατική αντιπαράθεση κι αντεπίθεση του τουρκικού λαού ενάντια σ’ αυτό. Που τώρα δεν θα επιτρέψει, δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιτρέψει καμιά «ισορροπία τρόμου» στο έδαφος της χώρας και σ’ όλη την περιοχή. Τουρκικός λαός και λαοί όλης της περιοχής Ενωμένοι Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, την Αντιιμπεριαλιστική, Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Ολοκλήρωση και συγκέντρωσή της,
Εμείς, αμέσως μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και τη χρεοκοπία του και σε εσωτερική αλληλογραφία με την Τροτσκιστική-Ποσαδική 4ηΔιεθνή μας, γράψαμε: «Αυτό το πραξικόπημα έγινε -όχι τυχαία- λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού της Ελλάδας στην Τουρκία και το «συγγνώμη» του Ερντογάν στον Πούτιν, για την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από την Τουρκία. Και τώρα βγαίνει στο φως, από τον ίδιο τον Ερντογάν ότι το ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε από τους πραξικοπηματίες, σαν μια προβοκάτσια. Επίσης κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ήταν οι ρώσοι αυτοί που έσωσαν τη ζωή του Ερντογάν, γιατί πρώτοι αυτοί τον ειδοποίησαν για το επερχόμενο πραξικόπημα. Και βέβαια ήταν και ο τουρκικός λαός, αυτός που βγήκε στους δρόμους και με αυτοθυσία και θρηνώντας πολλούς νεκρούς, από τις σφαίρες των δολοφόνων πραξικοπηματιών και των ιμπεριαλιστών καθοδηγητών τους και κατάφερε να σταματήσει το πραξικόπημα και να υπερασπίσει τη χώρα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Όπως έκανε και ο λαός της Βενεζουέλας, ενάντια στο πραξικόπημα του ιμπεριαλισμού ενάντια στον Τσάβες. Όλο αυτό απαιτεί ένα κείμενο πάνω στην Τουρκία και για όλη την περιοχή. Συνοπτικά, ο Ερντογάν δεν πρόκειται βέβαια να κάνει τη σοσιαλιστική επανάσταση ή τη Μετάβαση σ’ αυτή, αλλά αντίθετα, θ’ αναζητήσει να σώσει το καπιταλιστικό σύστημα, από την ολοκληρωτική και τελική, επιθανάτια κρίση του, που το οδηγεί αναπόφευκτα στον πόλεμο και το φασισμό. Αλλά ταυτόχρονα δείχνει ότι ακόμα και η σωτηρία του συστήματος αυτού, στην κάθε χώρα, μπορεί να γίνει μόνο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του, κεντρικούς και παγκόσμιους, γιατί διαφορετικά έρχεται το πραξικόπημα, η εισβολή, ο πόλεμος και ο φασισμός. Ο ίδιος ο Ερντογάν το αισθάνεται αυτό κι εν μέρει -επιφυλακτικά- το κάνει, έστω κι αν συμμετέχει, σαν χώρα, στο ΝΑΤΟ και στα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Αλλά η ταξική πάλη των μαζών της Τουρκίας, της περιοχής και του κόσμου, θα δώσει άλλη διέξοδο, επαναστατική και σοσιαλιστική, έχοντας σαν σημείο αναφοράς και εν μέρει -αντικειμενικά- στήριξης, στη Ρωσία (με σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση) και το ιδιόμορφο Εργατικό Κράτος της Κίνας».
Απ’ όσα βέβαια έχουμε εκθέσει, σ’ αυτό και σε όλα μας τα κείμενα, δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα ανάμεσα στον Τσάβες και τον Ερντογάν, αλλά ναι, υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στον βενεζολάνικο και τον τουρκικό λαό. Ο Τσάβες ανήκε ήδη και μάλιστα πρωτοποριακά, στο ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και των δύο λαών, ο Ερντογάν στο αντίπαλο, αν και επηρεασμένος, πιστεύουμε, από το πρώτο. Αλλιώς δεν θα το εμπιστευόταν και δεν θα καλούσε τον τουρκικό λαό να τον στηρίζει, στους δρόμους. Ο ίδιος μπορεί να το κάνει αυτό σαν ελιγμό και για να συγκρατήσει το λαό στα καπιταλιστικά πλαίσια, αλλά από αυστηρή -κι έτσι πρέπει να είναι σε τελική ανάλυση- ταξική αντιπαράθεση και άποψη, ο Ερντογάν είναι κερδισμένος μεν, απέναντι στον ιμπεριαλισμό και το πραξικόπημά του, χαμένος δε, απέναντι στον τουρκικό λαό, με τον οποίο μάλιστα είναι αναγκασμένος -έστω και προσωρινά- να ενωθεί.
Ένα από τα κύρια άμεσα καθήκοντα των τούρκων εργαζομένων και όλου του λαού, είναι να μην επιτρέψουν στον Ερντογάν να συγκρατήσει αυτή τους την πάλη κι επέμβαση, σε όλες τις όψεις της ζωής της χώρας, ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ ΚΙ ΑΝΥΨΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΧΤΥΠΗΜΑΤΟΣ. Αυτό εκφράζει ήδη η πίεση που ασκεί ο τουρκικός λαός πάνω σε όλα τα Κόμματα της Τουρκίας, που, για διαφορετικούς έστω λόγους το καθένα, αναγκάστηκαν να στραφούν άμεσα ενάντια στο πραξικόπημα. Όπως έκανε, κύρια, το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (Σοσιαλδημοκρατικό), που μάλιστα είναι υπέρ της αποκατάστασης των σχέσεων με τη Συρία, συμμάχου της Ρωσίας και είχε προειδοποιήσει τον Ερντογάν για τις κινήσεις προετοιμασίας του πραξικοπήματος εδώ και καιρό. Αλλά δεν πρέπει ν’ αφεθεί ο τουρκικός λαός και οι οργανώσεις του, αυτές που υπάρχουν, συνδικαλιστικές, πολιτικές, κοινωνικές κι αυτές που πρέπει να οικοδομήσει, στις κινήσεις των μηχανισμών και των προσώπων του καπιταλιστικού συστήματος και στην εσωτερική κι εξωτερική «ισορροπία του τρόμου». Η ταξική αντιπαράθεση και σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, στα πλαίσια πάντα της παγκόσμιας αντιπαράθεσης και σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα. Ο ιμπεριαλισμός και οι συνωμότες του προετοιμάζουν και κάνουν τον πόλεμο, με όλα τα μέσα, ενάντια στους λαούς, Η ειρηνική και προοδευτική διέξοδος είναι η Μετάβαση στη Νέα Κοινωνία, το Σοσιαλιστική. Τρίτος, ενδιάμεσος, Δρόμος και «ισορροπία» με «εθνική ενότητα», δεν υπάρχει για πολύ, δεν την επιτρέπει πρώτα και κύρια ο ιμπεριαλισμός.
Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν είχε σαν κύριο στόχο την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του Ερντογάν, αλλά την παραπέρα ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της Τουρκίας στα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έτσι ώστε να χρησιμεύει σαν άμεσος πολιορκητικός κριός των σχεδίων και των δράσεών τους ενάντια στη Ρωσία, την Κίνα και την αραβική επανάσταση, όπως, κύρια, ενάντια στο Ιράν και τη Συρία. Το τεράστιο μπούμερανγκ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που σήμανε η χρεοκοπία αυτής της απόπειρας και μάλιστα ο τρόπος με τον οποίο έγινε -που ανάμεσα στ’ άλλα έδειξε ότι, πολύ προσωρινά έστω, μπορεί να υπάρξει αυτή η «εθνική ενότητα», ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΕΝΗ ΣΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ-ΕΘΝΟΥΣ-, δεν ήταν μόνο άμεσο, ακαριαίο, ζήτημα ελάχιστων ωρών, αλλά και σήμανε μια ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΧΕΥΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΦΑΙΡΕΣ. Αυτό βέβαια δείχνει ότι υπήρχε όλη η προηγούμενη προετοιμασία του λαού και μεγάλου μέρους του στρατού για κάτι τέτοιο, έτσι όπως εξηγείται στο κείμενο που είχε γράψει ο Χ. Ποσάδας πριν 36 χρόνια, σε σχέση με το πραξικόπημα ενάντια στην κυβέρνηση του Ντεμιρέλ και που αναδημοσιεύουμε τώρα. Αλλά ταυτόχρονα δείχνει ότι, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ-ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ- ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΡΩΣΙΑ, σε λίγες ώρες, όλα γίνονται στα πλαίσια αυτής της τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα, ολοένα επιταχυνόμενης προς το τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, που δεν είναι τίποτε άλλο από το τελικό ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε «ό, τι απομένει από το καπιταλιστικό σύστημα» από τη μια και την ανθρωπότητα από την άλλη. Ταυτόχρονα δείχνει και την έκβαση αυτής της τελικής αναμέτρησης, οποιεσδήποτε νέες και παλιές μορφές μπορεί να πάρει αυτό, μέχρι που μια νέα μαζική και παγκόσμια μαρξιστική-λενινιστική, επιστημονική σοσιαλιστική, ηγεσία θα προωθήσει τις ΓΝΗΣΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ: ΚΟΜΜΑ-ΣΟΒΙΕΤ-ΔΙΕΘΝΗΣ, ΕΝΙΑΙΟ, ΕΘΝΙΚΟ, ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ, ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΥ, ΣΤΗ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Το γεγονός ότι η έλλειψη -προς το παρόν- μιας τέτοιας παγκόσμιας συνειδητής σοσιαλιστικής ηγεσίας, οδηγεί αυτή τη Μεταβατική πορεία σε Εμπειρικές μορφές, δεν μειώνει καθόλου την αξία τους και πολύ περισσότερο δεν δικαιολογεί, αντίθετα ξεμπροστιάζει τα συμφέροντα συμβίωσής τους με τον καπιταλισμό, όλες τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της «αριστεράς», που «κρατούν ίσες αποστάσεις» ανάμεσα σ’ αυτές τις εμπειρικές μορφές και τον ιμπεριαλισμό κι ακόμα χειρότερα, διαλέγουν ανοιχτά το δικό του στρατόπεδο, στην πράξη, όσο κι αν στα λόγια μιλούν στ’ όνομα της αριστεράς. Αυτές οι εμπειρικές μορφές της Διαρκούς, Ανισόμετρης και Συνδυασμένης Ταξικής, Επαναστατικής και Σοσιαλιστικής Πάλης των λαών, «ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΓΕΣΙΕΣ» (Λένιν).
ΕΚΚ(Τ-Π), 7/8/2016
