Η ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΗΣ 13ης ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ, ΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΚΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ.
ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η μεγαλύτερη σημασία της πλατιάς υπερψήφισης της 13ης σύνταξης από τα Κόμματα της Αριστεράς, είναι το γεγονός ότι με ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ της Κυβέρνησης της Αριστεράς, η μίνιμουμ οικονομική διεκδίκηση και παραχώρηση στους χαμηλοσυνταξιούχους, ακόμα κι αυτή, ήλθε σε ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΗΞΗ με τον ιμπεριαλισμό και τους πολιτικούς και μιντιακούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια. Κι αυτή η φιλολαϊκή κίνηση της κυβέρνησης, που εκτός των άλλων εφαρμόζει την ιστορικά σωστή τακτική της πρωτοβουλίας, όσο αφορά την επιλογή στιγμής της ρήξης με το σύστημα –κι όχι σαν απάντηση, απροετοίμαστη, σε πρωτοβουλίες, προβοκάτσιες και εκβιασμούς του, που έτσι κι αλλιώς θα τους κάνει-, διέσπασε όλα τα μέτωπα του ταξικού εχθρού κι ανάγκασε όλους τους τομείς της αριστεράς, σοσιαλιστικούς, κομμουνιστικούς, οικολογικούς, ριζοσπαστικούς, της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρώπης, να την υποστηρίξουν! Ωθώντας ακόμα περισσότερο ένα ανοδικό προτσές «κρίσης αναπροσανατολισμού» στα Σοσιαλιστικά Κόμματα και «κρίσης ανόδου» στα Κομμουνιστικά, αλλά και πρώην Κομμουνιστικά. Ένα προτσές, που η ύπαρξη και η δράση της κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα και του Πρωθυπουργού της, δράση αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του, το έχει παροτρύνει.
Είναι γιατί αυτός που βρίσκεται σε ακροτελεύτια κι επιθανάτια κρίση ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, είναι ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός και οι εκπρόσωποί του και όχι η ταξική, πολιτική, επαναστατική και σοσιαλιστική ωρίμανση και πάλη των εργαζομένων και όλου του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου από το σύστημα λαού. Είναι γιατί αποδείχνεται πάλι και πάλι, ότι αυτό το σύστημα είναι μια «χάρτινη τίγρης , με δολοφονικά νύχια» και η προοπτική για την ανθρωπότητα δεν είναι τα νύχια ενός ήδη σάπιου κι ετοιμοθάνατου σώματος, αλλά η πανανθρώπινη ακεραιότητα, καθαρότητα και αρμονία του σώματος του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Και μάλιστα αρμονία με τη φύση και το σύμπαν. Καμιά ολιγωρία, συγκράτηση, οπισθοδρόμηση και προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά όχι για το Κόμματα της Αριστεράς, αλλά για τη γραφειοκρατία τους) δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να σταματήσει και ν’ ακυρώσει αυτή την προοπτική. Είναι η ταξική, κοινωνική και πολιτική βάση αυτών των κομμάτων και η κομμουνιστική, σοσιαλιστική και ριζοσπαστική, οικολογική, εξωκοινοβουλευτική της αριστεράς πρωτοπορία της, αυτή που θα καταργήσει και τον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Εμείς έχουμε προβλέψει, τονίσει και προτείνει το Πλατύ Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, που μπορεί και πρέπει να προετοιμαστεί, ακόμα και να επιβληθεί στην πράξη, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΩΡΙΝΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ. Αυτή η ψηφοφορία δείχνει αυτή την ανάγκη και τη δυνατότητα. Η 13η Σύνταξη, μέρος του «Παράλληλου Προγράμματος» της Κυβέρνησης, δείχνει ότι αυτό το φιλολαϊκό Πρόγραμμα, διευρυνόμενο και στηριγμένο και προωθούμενο με συνέπεια και διάρκεια από την Κυβέρνηση, αλλά και από όλα τα Κόμματα της Αριστεράς, μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο και με τη στήριξη, την επέμβαση και την κινητοποίηση της Κοινωνικο-Πολιτικής Συμμαχίας με τα Συνδικάτα και τις Κοινωνικές Οργανώσεις, μπορεί και πρέπει να γίνει η Άμεση Μίνιμουμ Διεκδίκηση ενός τέτοιου Μετώπου της Αριστεράς, της Κυβέρνησής της και του Μάξιμουμ Προγράμματός της, Κοινωνικού Μετασχηματισμού, μέσα από το Διαρκή Συνδυασμό Αντίστασης, Ρήξης κι Ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος.
Υποστηρίζουμε για παράδειγμα ανεπιφύλακτα την πρόταση-τροποποίηση του ΚΚΕ για τη μόνιμη επαναφορά της 13ης και 14ης Σύνταξης –αρχίζοντας σίγουρα από τους χαμηλοσυνταξιούχους-. Αυτή η δίκαιη διεκδίκηση, όπως και κάθε άλλη, στην πορεία προς τις μάξιμουμ διεκδικήσεις και προγράμματα, πρέπει να γίνεται βάση, αντιπαράθεσης, ρήξης κι ανατροπής του συστήματος κι όχι αντιπαράθεσης, ρήξης κι ανατροπής της Κυβέρνησης, που προωθεί –για την ώρα- κατώτερης οικονομικής σημασίας μέτρα. Αυτό ήταν το ιστορικό, ταξικό και πολιτικό νόημα της ταυτόχρονης ψήφισης αυτού του μέτρου από το ΚΚΕ, που χαιρετίζουμε. Ενώ αντίθετα, την ίδια στιγμή, στους δρόμους, απομονωμένοι από τον κόσμο τομείς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του, χαρακτήριζαν αυτό το μέτρο «στάχτη στα μάτια» του λαού, σε σύμπλευση με το σύστημα και τη δεξιά και παρά κι ενάντια στο ίδιο τους το Κόμμα! Η πολιτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, βάζει όπως πάντα τη συμφεροντολογική ύπαρξή της, σε συμβίωση με το υπάρχον σύστημα, πάνω κι ενάντια στα ιστορικά, ταξικά, πολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα και προοπτικές του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι αυτό που έχει χαρακτηρίσει ο Χ. Ποσάδας «κρίση ανόδου», όπου το Κομμουνιστικό Κίνημα και Κόμμα θα προχωρήσει, ενώ η γραφειοκρατία του θ’ αποσυντεθεί και θα καταργηθεί, μέσα από την κρίση, του συστήματος και της ίδιας. Είναι αυτό που ισχύει και θα γίνει σε όλα τα Κόμματα της Αριστεράς.
Το αναγκαίο και εφικτό τέλος των αντιλαϊκών, βάρβαρων και πολεμικών ιμπεριαλιστικών μνημονίων –που άλλωστε ποτέ ταξικά και πολιτικά δεν έγιναν «ιδιοκτησία» της ελληνικής Κυβέρνησης της Αριστεράς και πολύ περισσότερο του ελληνικού λαού, ενώ ήταν ιδιοκτησία της δεξιάς, του «μαύρου μετώπου» και της «ανίερης συμμαχίας» καπιταλιστικών κομμάτων-γραφειοκρατίας»-, πρέπει και μπορεί να σημάνει το τέλος της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας πάνω στη χώρα και τη γρήγορη και Διαρκή, Μεταβατική Πορεία της, από την Κυβέρνηση της Αριστεράς στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Το διαρκώς διευρυνόμενο και εμβαθυνόμενο φιλολαϊκό «Παράλληλο Πρόγραμμα», πρέπει και μπορεί να «συναντηθεί», με ολοκληρωτική Σύγκρουση, Ρήξη κι Ανατροπή, με τα «παράλληλα» ιμπεριαλιστικά μνημόνια, προγράμματα και πολιτική στη χώρα. Ώστε αυτό το Παράλληλο Κυβερνητικό Πρόγραμμα να γίνει το Μοναδικό στη χώρα, προς όφελος του λαού της και σε διαρκές «βάρος» του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, μέχρι την κατάργησή του. Μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να Μεταβεί η χώρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και πόλεμο, στη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη. Συγκεκριμένα, σ’ αυτή τη φάση, να Μεταβεί στην πραγματική «αναδιανομή των βαρών» και το πέρασμα από την «αναδιανομή των βαρών, από τους φτωχούς κι αποκλεισμένους, στους έχοντες και κατέχοντες» στην «αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου». Αλλά για να διανεμηθεί, να μοιραστεί ο πλούτος σ’ αυτούς που τον παράγουν και με όλους ενταγμένους σ’ αυτή την παραγωγή και διανομή, ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΕΡΙΑ. Κι επειδή στην Ελλάδα –και όχι μόνο- αυτό το κάνουν ακόμα και με μισοφεουδαρχικές, οπισθοδρομικές και «μεσαιωνικές» μορφές, μπορεί και η «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), να γίνει αρχίζοντας ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά «κεκτημένα» και διεκδικήσεις και κατακτήσεις-μεταρρυθμίσεις, επαναστατικές, εργατικές και λαϊκές. Για παράδειγμα με άμεση δήμευση, προγραμματισμό και μοίρασμα στο λαό, της μεγάλης γαιοκτητικής, μοναστηριακής κι εκκλησιαστικής περιουσίας και πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. Παρά κι ενάντια στους εκβιασμούς και τις απειλές για αποστασία των ΑΝΕΛ, που ανάμεσα στ’ άλλα συνδυάζουν –η ηγεσία τους- ένα μίνιμουμ «φιλολαϊκό» πρόγραμμα, μ’ ένα μάξιμουμ φιλοϊμπεριαλιστικό, αντιδραστικό εθνικιστικό, φιλοΝΑΤΟικό, κτλ, πρόγραμμα και δράση! Που ανάμεσα στ’ άλλα συγκρατεί και δυσφημίζει κάθε τόσο την Κυβέρνηση της χώρας.
Είναι μ’ αυτή την έννοια και κατεύθυνση, που το «ξεπέρασμα της κρίσης και των μνημονίων με την Κοινωνία Όρθια» θα γίνει πραγματικότητα και η Ανάκαμψη της Οικονομίας θα γίνει προς διαρκές όφελος της Κοινωνίας κι όχι του διαρκούς καπιταλιστικού «φαύλου κύκλου» και βαρβαρότητας!
ΕΚΚ (Τ-Π), 16/12/2016
ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Η μεγαλύτερη σημασία της πλατιάς υπερψήφισης της 13ης σύνταξης από τα Κόμματα της Αριστεράς, είναι το γεγονός ότι με ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ της Κυβέρνησης της Αριστεράς, η μίνιμουμ οικονομική διεκδίκηση και παραχώρηση στους χαμηλοσυνταξιούχους, ακόμα κι αυτή, ήλθε σε ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΗΞΗ με τον ιμπεριαλισμό και τους πολιτικούς και μιντιακούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια. Κι αυτή η φιλολαϊκή κίνηση της κυβέρνησης, που εκτός των άλλων εφαρμόζει την ιστορικά σωστή τακτική της πρωτοβουλίας, όσο αφορά την επιλογή στιγμής της ρήξης με το σύστημα –κι όχι σαν απάντηση, απροετοίμαστη, σε πρωτοβουλίες, προβοκάτσιες και εκβιασμούς του, που έτσι κι αλλιώς θα τους κάνει-, διέσπασε όλα τα μέτωπα του ταξικού εχθρού κι ανάγκασε όλους τους τομείς της αριστεράς, σοσιαλιστικούς, κομμουνιστικούς, οικολογικούς, ριζοσπαστικούς, της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρώπης, να την υποστηρίξουν! Ωθώντας ακόμα περισσότερο ένα ανοδικό προτσές «κρίσης αναπροσανατολισμού» στα Σοσιαλιστικά Κόμματα και «κρίσης ανόδου» στα Κομμουνιστικά, αλλά και πρώην Κομμουνιστικά. Ένα προτσές, που η ύπαρξη και η δράση της κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα και του Πρωθυπουργού της, δράση αντίστασης στον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του, το έχει παροτρύνει.
Είναι γιατί αυτός που βρίσκεται σε ακροτελεύτια κι επιθανάτια κρίση ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής, είναι ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός και οι εκπρόσωποί του και όχι η ταξική, πολιτική, επαναστατική και σοσιαλιστική ωρίμανση και πάλη των εργαζομένων και όλου του εκμεταλλευόμενου και καταπιεσμένου από το σύστημα λαού. Είναι γιατί αποδείχνεται πάλι και πάλι, ότι αυτό το σύστημα είναι μια «χάρτινη τίγρης , με δολοφονικά νύχια» και η προοπτική για την ανθρωπότητα δεν είναι τα νύχια ενός ήδη σάπιου κι ετοιμοθάνατου σώματος, αλλά η πανανθρώπινη ακεραιότητα, καθαρότητα και αρμονία του σώματος του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Και μάλιστα αρμονία με τη φύση και το σύμπαν. Καμιά ολιγωρία, συγκράτηση, οπισθοδρόμηση και προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά όχι για το Κόμματα της Αριστεράς, αλλά για τη γραφειοκρατία τους) δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να σταματήσει και ν’ ακυρώσει αυτή την προοπτική. Είναι η ταξική, κοινωνική και πολιτική βάση αυτών των κομμάτων και η κομμουνιστική, σοσιαλιστική και ριζοσπαστική, οικολογική, εξωκοινοβουλευτική της αριστεράς πρωτοπορία της, αυτή που θα καταργήσει και τον καπιταλισμό και τη γραφειοκρατία. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Εμείς έχουμε προβλέψει, τονίσει και προτείνει το Πλατύ Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, που μπορεί και πρέπει να προετοιμαστεί, ακόμα και να επιβληθεί στην πράξη, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΩΡΙΝΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ. Αυτή η ψηφοφορία δείχνει αυτή την ανάγκη και τη δυνατότητα. Η 13η Σύνταξη, μέρος του «Παράλληλου Προγράμματος» της Κυβέρνησης, δείχνει ότι αυτό το φιλολαϊκό Πρόγραμμα, διευρυνόμενο και στηριγμένο και προωθούμενο με συνέπεια και διάρκεια από την Κυβέρνηση, αλλά και από όλα τα Κόμματα της Αριστεράς, μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο και με τη στήριξη, την επέμβαση και την κινητοποίηση της Κοινωνικο-Πολιτικής Συμμαχίας με τα Συνδικάτα και τις Κοινωνικές Οργανώσεις, μπορεί και πρέπει να γίνει η Άμεση Μίνιμουμ Διεκδίκηση ενός τέτοιου Μετώπου της Αριστεράς, της Κυβέρνησής της και του Μάξιμουμ Προγράμματός της, Κοινωνικού Μετασχηματισμού, μέσα από το Διαρκή Συνδυασμό Αντίστασης, Ρήξης κι Ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος.
Υποστηρίζουμε για παράδειγμα ανεπιφύλακτα την πρόταση-τροποποίηση του ΚΚΕ για τη μόνιμη επαναφορά της 13ης και 14ης Σύνταξης –αρχίζοντας σίγουρα από τους χαμηλοσυνταξιούχους-. Αυτή η δίκαιη διεκδίκηση, όπως και κάθε άλλη, στην πορεία προς τις μάξιμουμ διεκδικήσεις και προγράμματα, πρέπει να γίνεται βάση, αντιπαράθεσης, ρήξης κι ανατροπής του συστήματος κι όχι αντιπαράθεσης, ρήξης κι ανατροπής της Κυβέρνησης, που προωθεί –για την ώρα- κατώτερης οικονομικής σημασίας μέτρα. Αυτό ήταν το ιστορικό, ταξικό και πολιτικό νόημα της ταυτόχρονης ψήφισης αυτού του μέτρου από το ΚΚΕ, που χαιρετίζουμε. Ενώ αντίθετα, την ίδια στιγμή, στους δρόμους, απομονωμένοι από τον κόσμο τομείς της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του, χαρακτήριζαν αυτό το μέτρο «στάχτη στα μάτια» του λαού, σε σύμπλευση με το σύστημα και τη δεξιά και παρά κι ενάντια στο ίδιο τους το Κόμμα! Η πολιτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, βάζει όπως πάντα τη συμφεροντολογική ύπαρξή της, σε συμβίωση με το υπάρχον σύστημα, πάνω κι ενάντια στα ιστορικά, ταξικά, πολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα και προοπτικές του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι αυτό που έχει χαρακτηρίσει ο Χ. Ποσάδας «κρίση ανόδου», όπου το Κομμουνιστικό Κίνημα και Κόμμα θα προχωρήσει, ενώ η γραφειοκρατία του θ’ αποσυντεθεί και θα καταργηθεί, μέσα από την κρίση, του συστήματος και της ίδιας. Είναι αυτό που ισχύει και θα γίνει σε όλα τα Κόμματα της Αριστεράς.
Το αναγκαίο και εφικτό τέλος των αντιλαϊκών, βάρβαρων και πολεμικών ιμπεριαλιστικών μνημονίων –που άλλωστε ποτέ ταξικά και πολιτικά δεν έγιναν «ιδιοκτησία» της ελληνικής Κυβέρνησης της Αριστεράς και πολύ περισσότερο του ελληνικού λαού, ενώ ήταν ιδιοκτησία της δεξιάς, του «μαύρου μετώπου» και της «ανίερης συμμαχίας» καπιταλιστικών κομμάτων-γραφειοκρατίας»-, πρέπει και μπορεί να σημάνει το τέλος της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας πάνω στη χώρα και τη γρήγορη και Διαρκή, Μεταβατική Πορεία της, από την Κυβέρνηση της Αριστεράς στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Το διαρκώς διευρυνόμενο και εμβαθυνόμενο φιλολαϊκό «Παράλληλο Πρόγραμμα», πρέπει και μπορεί να «συναντηθεί», με ολοκληρωτική Σύγκρουση, Ρήξη κι Ανατροπή, με τα «παράλληλα» ιμπεριαλιστικά μνημόνια, προγράμματα και πολιτική στη χώρα. Ώστε αυτό το Παράλληλο Κυβερνητικό Πρόγραμμα να γίνει το Μοναδικό στη χώρα, προς όφελος του λαού της και σε διαρκές «βάρος» του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, μέχρι την κατάργησή του. Μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να Μεταβεί η χώρα από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και πόλεμο, στη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη. Συγκεκριμένα, σ’ αυτή τη φάση, να Μεταβεί στην πραγματική «αναδιανομή των βαρών» και το πέρασμα από την «αναδιανομή των βαρών, από τους φτωχούς κι αποκλεισμένους, στους έχοντες και κατέχοντες» στην «αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου». Αλλά για να διανεμηθεί, να μοιραστεί ο πλούτος σ’ αυτούς που τον παράγουν και με όλους ενταγμένους σ’ αυτή την παραγωγή και διανομή, ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΝΟΥΝ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΕΡΙΑ. Κι επειδή στην Ελλάδα –και όχι μόνο- αυτό το κάνουν ακόμα και με μισοφεουδαρχικές, οπισθοδρομικές και «μεσαιωνικές» μορφές, μπορεί και η «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), να γίνει αρχίζοντας ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά «κεκτημένα» και διεκδικήσεις και κατακτήσεις-μεταρρυθμίσεις, επαναστατικές, εργατικές και λαϊκές. Για παράδειγμα με άμεση δήμευση, προγραμματισμό και μοίρασμα στο λαό, της μεγάλης γαιοκτητικής, μοναστηριακής κι εκκλησιαστικής περιουσίας και πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. Παρά κι ενάντια στους εκβιασμούς και τις απειλές για αποστασία των ΑΝΕΛ, που ανάμεσα στ’ άλλα συνδυάζουν –η ηγεσία τους- ένα μίνιμουμ «φιλολαϊκό» πρόγραμμα, μ’ ένα μάξιμουμ φιλοϊμπεριαλιστικό, αντιδραστικό εθνικιστικό, φιλοΝΑΤΟικό, κτλ, πρόγραμμα και δράση! Που ανάμεσα στ’ άλλα συγκρατεί και δυσφημίζει κάθε τόσο την Κυβέρνηση της χώρας.
Είναι μ’ αυτή την έννοια και κατεύθυνση, που το «ξεπέρασμα της κρίσης και των μνημονίων με την Κοινωνία Όρθια» θα γίνει πραγματικότητα και η Ανάκαμψη της Οικονομίας θα γίνει προς διαρκές όφελος της Κοινωνίας κι όχι του διαρκούς καπιταλιστικού «φαύλου κύκλου» και βαρβαρότητας!
ΕΚΚ (Τ-Π), 16/12/2016
