Το βασικό και προφανές, για ανοικτά μάτια και μυαλό, συμπέρασμα της φετινής επετείου της Αντιδικτατορικής Αντιιμπεριαλιστικής Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 50 χρόνια από την επιβολή της 7χρονης στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, είναι η ανάγκη κάθε Εξέγερση, Αντίσταση κι Επανάσταση, κάθε ταξική κι επαναστατική πάλη, ενάντια στις μορφές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οφείλει να συνοδευτεί άμεσα, πριν, κατά τη διάρκεια κι αμέσως μετά, με την Αντιιμπεριαλιστική, Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Ανατροπή και διέξοδο. Κι όχι μόνο στην κάθε χώρα, αλλά στην περιοχή, στην ήπειρο και τον κόσμο.
100 χρόνια από την Πρώτη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, έδειξαν ότι αυτό είναι το ιστορικό κοινωνικό επαναστατικό συμπέρασμα, για την οριστική νίκη του Σοσιαλισμού, που μόνο αυτή θα βάλει τέλος στο φαύλο κύκλο του «δημοκρατικού» και του δικτατορικού, φασιστικού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, που εναλλάσσονται, αλληλοτροφοδοτούμενοι και «ξενοκινούμενοι» σε κάθε χώρα και σε κάθε περιοχή και ήπειρο. Και που δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά η έτσι κι αλλιώς δικτατορία των μονοπωλίων και οι μηχανισμοί της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, σε ολοένα και λιγότερα χέρια, που η μοναδική «πατρίδα» τους είναι το τραπεζικό, χρηματιστικό κεφάλαιο, όπου γης και κύρια στις χώρες κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, καθώς και στους κατασκευασμένους από τον ίδιο «φορολογικούς παραδείσους» του.
Αυτή η ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να είναι και κάθε φορά και πιο κερδοσκοπική, τοκογλυφική, κρισιακή, παρασιτική και διεφθαρμένη, χωρίς καμιά άλλη διέξοδο απ’ αυτό, μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην Πραγματική Οικονομία και πολύ περισσότερο στην Ανάπτυξή της προς όφελος της προόδου των χωρών και των λαών, με μια «Δίκαιη» και «Ίση» Ανακατανομή και Διανομή της. Το μόνο που μπορεί να πετυχαίνει η ταξική κι επαναστατική πάλη που παραμένει στα πλαίσια αυτού του συστήματος –και το πετυχαίνει, γιατί είναι η ταξική πάλη αυτή που γράφει την πραγματική, «Υπαρκτή» Ιστορία-, είναι το να μειώνει τις αντικοινωνικές, απάνθρωπες κι εγκληματικές συνέπειες της συγκέντρωσης και της κρίσης του συστήματος κι έτσι αυτή η πάλη να διατηρεί την ανθρωπότητα ζωντανή, «όρθια», αξιοπρεπή, περήφανη κι ετοιμοπόλεμη, για να «γίνει το παν αυτή» στο άμεσο μέλλον και ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός να καταγραφεί μια για πάντα στις παρελθούσες ζοφερές σελίδες της ιστορίας της, στο λεγόμενο «χρονοντούλαπό» της.
Αλλά στην τωρινή κοινωνική ιστορία, όπου η φάση του ιμπεριαλισμού διαρκώς εντείνεται και βαθαίνει και οι κυρίαρχες μορφές αυτής της φάσης του είναι οι «χούντες και πολέμοι», έχει φτάσει στο κρίσιμο σημείο, όπου η συνισταμένη, το ισοζύγιο, ανάμεσα σ’ αυτές τις συνέπειες του υπάρχοντος συστήματος και στην Αντίσταση σ’ αυτές, είναι καθημερινά και πιο αρνητικό για τις χώρες και τους λαούς. Η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπου ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος ιμπεριαλισμός μένει –προς το παρόν- ικανοποιημένος, γιατί με το μικρότερο κόστος γι’ αυτόν, κόστος που σήμανε η ανάδειξη της Αριστεράς στην Κυβέρνηση και το ότι θυσίασε τους γνήσιους αντιπροσώπους του στην Ελλάδα, τη Δεξιά και τη «Κεντροαριστερή» γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ, πετυχαίνει στη χώρα να παρατείνει, να επεκτείνει και να βαθύνει τη θέση του, σε εγκληματική, στρατιωτική και πολεμική παρουσία και προετοιμασία ενάντια στους λαούς, της Ελλάδας και όλης της περιοχής. Δυσφημώντας, εξανεμίζοντας, και καταργώντας στην πράξη το «ηθικό» και κάθε άλλο πολιτικό πλεονέκτημα της Κυβέρνησης. Όπως και στον τομέα της οικονομίας, όπου αφού κατέστρεψε ανθρωπιστικά τη χώρα, αν τώρα «επενδύσει», θα το κάνει πάνω σ’ αυτή τη βάση –όπως κάνει πάντα- κι όπως πάντα θα συνεχίσει να το κάνει με τέτοιες καταστροφικές «επενδύσεις», όπως ήδη το έκανε με τη στρατιωτική «επένδυση» σε βάσεις κι αεροπλάνα και με την αποφυγή και απομάκρυνση κάθε επένδυσής του, στο βαθμό που η Κυβέρνηση της Αριστεράς συνεχίζει –αν συνεχίσει- να εκφράζει, έστω και λίγο, την πραγματική αντιιμπεριαλιστική και Αριστερή, Σοσιαλιστική και Κομμουνιστική ωρίμανση και θέληση του ελληνικού λαού, όπως στις Σκουριές και τώρα στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Η «καταστροφολογία» γίνεται από τη Δεξιά και τη διαπλοκή της, για να κρύψει την πραγματική καταστροφή που προκαλεί το σύστημα που υπηρετεί στη χώρα και για να την αποδώσει στην Κυβέρνηση της Αριστεράς. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς με τη σειρά της πρέπει ν’ αποκαλύπτει συνεχώς αυτή τη καταστροφή και να μην την κρύβει πίσω από τα όποια μέτρα και έργα της με «θετικό πρόσημο», που άλλωστε αφορούν πολύ μεμονωμένα κοινωνικά και πολιτικά μονώνυμα, ανίκανα ν’ αποδυναμώσουν υπολογίσιμα την καταστροφική πολυώνυμη καπιταλιστική «εξίσωση», ισοδύναμη με μια άπειρη κοινωνική ανισότητα. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχει στην πράξη αυτό η ηγεσία της Κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ και για να γίνει έτσι αξιόπιστη και να διατηρήσει το «ηθικό» πλεονέκτημα απέναντι στο λαό, είναι να δείξει με την Αντιιμπεριαλιστική, Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική εφαρμογή των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτή προωθεί την πραγματική Ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας, προς όφελος του λαού της, σ’ αυτή την κατεύθυνση, μοναδική για την εφικτή και πραγματική αντιμετώπιση της καπιταλιστικής ανθρωπιστικής αλλά και περιβαλλοντολογικής καταστροφής.
«Οι αποκαλύψεις που ξεκίνησαν χτες για τα Paradise Papers επιβεβαιώνουν την άδικη, παράλογη, τραγική πραγματικότητα του κόσμου μας…
…Πρόκειται για έναν απάνθρωπο μηχανισμό, που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας, και που αναπαράγει και διευρύνει συνεχώς τις παγκόσμιες ανισότητες…
…Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιότερος κόσμος, ούτε ελπίδα για τους εργαζόμενους, χωρίς διαφάνεια και δικαιοσύνη στα φορολογικά βάρη…
…Δεσμευόμαστε σε αυτό τον αγώνα για να δικαιώσουμε τις προσδοκίες και τις ελπίδες του ελληνικού λαού και να αποδείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο δρόμος της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύη».
(Από την ομιλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στη Συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, στις 8/11/2017).
Αυτός είναι «ο καπιταλισμός της εποχής μας»: «Παράδεισος» υλικός, κερδοσκοπικός, παρασιτικός, σάπιος και διεφθαρμένος, κόλαση πνευματική, συνειδησιακή, συναισθηματική και ηθική για τους οικονομικούς και πολιτικούς αντιπροσώπους κι εκπροσώπους, τοποτηρητές, υποτακτικούς και υπηρέτες του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. «Κόλαση» υλική, αλλά παράδεισος συνειδησιακός, συναισθηματικός, πνευματικός και ηθικός για τους εργαζόμενους κι εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους λαούς και έθνη του κόσμου, στις ίδιες τις χώρες κέντρα του ιμπεριαλισμού και στους «φορολογικούς παραδείσους» του. Είναι εκεί, εδώ, στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, που αναπόφευκτα υπάρχουν αυτές οι συγκεκριμένες –κι όχι αφηρημένες- ανισότητες, όπως τις αναφέρει ο Πρωθυπουργός. Είναι γι’ αυτό που οι χώρες και οι λαοί του κόσμου, «…της γης οι κολασμένοι…» από τον καπιταλισμό, πρέπει και μπορούμε, απαιτούμε και «..στον αγώνα ενωμένοι…», «…να γίνουμε το παν εμείς…» και «…μας προσμένει στον κόσμο η Διεθνής…».
Μακριά από το να ικανοποιηθεί από την εκτεταμένη και σωστά ταξικά επιλεκτική προς τους άνεργους, τους ανασφάλιστους και όλους τους περιθωριοποιημένους από το σύστημα τομείς του πληθυσμού επιδοματική πολιτική της Κυβέρνησης της Αριστεράς, ο ελληνικός λαός απαιτεί «το παν» γι’ αυτόν, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να σημάνει τίποτε άλλο, έξω από τον αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό «παράδεισο» γι’ αυτόν, που ταυτόχρονα σημαίνει «κόλαση» για τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές του, όπου γης, στη χώρα, στην ήπειρο και στον κόσμο. Κι αυτό ΑΠΑΙΤΕΙ ΓΝΗΣΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή ριζοσπαστική, οικολογική κι εξωκοινοβουλευτική, ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (ΠΚΚ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ.
Δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος» ανάμεσα στην καπιταλιστική κόλαση και το σοσιαλιστικό παράδεισο. Αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, μέσα από την ανοιχτή προδοσία της γραφειοκρατικής ηγεσίας, κάθε απόχρωσης που δεν σήμανε καμιά επικράτηση τρίτου ή άλλου δρόμου, του λεγόμενου «Κοινού Σπιτιού» και της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό», σε καμιά χώρα του κόσμου, παρά μόνο την προσωρινή καπιταλιστική οπισθοδρόμηση και την εκ νέου αναζήτηση του «Εφικτού Άλλου Κόσμου, του Σοσιαλιστικού», «του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που δεν μπορεί να είναι παρά η επανάληψη, σε ανώτερο, παγκόσμιο επίπεδο, της Ρώσικης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, των Ενιαίων Μετώπων της Αριστεράς, της Ενότητας του ΠΚΚ και της Επαναστατικής Διεθνούς. Αυτή η έλλειψη τρίτου δρόμου είναι που αποδείχτηκε «μεταπολιτευτικά» και στην Ελλάδα, όπου χρεοκόπησαν και χρεοκοπούν όλες οι απόπειρες για συνδυασμό, «συνύπαρξη» καπιταλισμού και «σοσιαλιστικών» μέτρων και Κυβερνήσεων, που το μόνο που έκαναν και κάνουν σ’ αυτή την περίπτωση, σταθερά, άμεσα ή/και πολύ σύντομα, είναι να γίνονται το άλλοθι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και κόλασης και κύρια να σπείρουν τη σύγχυση ότι ο καπιταλισμός είναι η μοιραία τύχη της ανθρωπότητας κι ότι μπορεί να υπάρξει και «καλός καπιταλισμός». Τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας διαπιστώνει σωστά ότι η κόλαση και η βαρβαρότητα «χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας»!
Από την προδοσία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τη γραφειοκρατική ηγεσία της Αριστεράς, με την παράδοση της τότε κυβέρνησης στη Δεξιά, μέχρι την τωρινή «τρεις φορές άρνηση» της -ακόμα και με την τρεις φορές ψήφο εκφρασμένης-, ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής ωρίμανσης, θέλησης και πάλης του ελληνικού λαού, από τη γραφειοκρατική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του, υπάρχει ένας κοινός καπιταλιστικός παρονομαστής-κόλαση, τεράστιος σε μέγεθος και βάθος, που εκμηδενίζει το κοινωνικό κλάσμα, όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμητής του, δηλαδή τα θετικά κοινωνικά και πολιτικά μέτρα μιας «καλής διαχείρισης», ή/και οι «ευημερούντες αριθμοί» της οικονομίας, που παραμένει καπιταλιστική.
Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΚΚΕ και τη Σοσιαλιστική, Οικολογική και Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για να επικυρώσει τη «συμφωνία» με τους «θεσμούς» της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κόλασης -με την οποία «συμφωνία» άλλωστε διαφωνούσε και διαφωνεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνηση, αρνούμενη την «ιδιοκτησία» της-, αλλά για να στηρίξει την Κυβέρνηση της Αριστεράς απέναντι στους εκβιασμούς και τα πραξικοπήματα όλων των «θεσμών» του συστήματος και της διαπλοκής του, ενάντια στη χώρα και το λαό της. Όπως έκανε το ίδιο σύστημα πριν από 50 χρόνια, με τη στρατιωτική δικτατορία κι όπως κάνει και τώρα, π.χ. μέσα στις μέρες του γιορτασμού του Πολυτεχνείου, με την προβοκατόρικη δικαστική άδεια αποφυλάκισης του δολοφόνου Κουφοντήνα, αρχηγού της οργανωμένης από τη CIA εγκληματικής συμμορίας της λεγόμενης «17 Νοέμβρη», που την ονόμασαν έτσι για να δυσφημίσουν την ηρωική Εξέγερση εκείνης της ημερομηνίας κι όπως κάνει πάντα το σύστημα, αλλά κι ενάντια στην Κυβέρνηση της Αριστεράς που ο ίδιος ο λαός κατάκτησε!
Είναι γι’ αυτό που μπορεί εμείς να μην αμφισβητούμε –για την ώρα- την καλή πρόθεση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλολαϊκά μέτρα που είναι διατεθειμένη να πάρει, όπως αυτά που αναφέρει ο Πρωθυπουργός και σ’ αυτή του την ομιλία στην ΚΟ του Κυβερνώντος Κόμματος. Αλλά ακόμα κι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να τελεσφορήσουν στα πλαίσια αυτού του συστήματος και της κόλασής του. Και πάντα ισχύει αυτό που είπε ο Δάντης κι επανέλαβε ο Τρότσκι: «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Κι αυτό ισχύει για όλους τους πολιτικούς και τις ηγεσίες της Αριστεράς, που τελικά προσαρμόζονται στο σύστημα κι αυτό τους παρασύρει στην κόλασή του και στο «κάψιμό» τους. Ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί η ιμπεριαλιστική καπιταλιστική κόλαση, βαρβαρότητα, πόλεμος, χούντες, πραξικοπήματα, επιδρομές, εισβολές, κατοχές, φασισμός, είναι η άμεση κι επείγουσα κοινωνική επαναστατική πορεία και Μετάβαση προς το Επαναστατικό κι Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, με ανοιχτό, εδώ και 100 χρόνια, ορίζοντα το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και τον επίγειο υλικό, ειρηνικό, πνευματικό και ηθικό παράδεισό του, αυτόν της πανανθρώπινης ισότητας κι αδελφοσύνης, της διανομής των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», απαρχή της συνειδητής Ιστορίας της Ανθρωπότητας, σαν ενιαίο ανθρώπινο γένος.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ, 11/11/2017
100 χρόνια από την Πρώτη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, έδειξαν ότι αυτό είναι το ιστορικό κοινωνικό επαναστατικό συμπέρασμα, για την οριστική νίκη του Σοσιαλισμού, που μόνο αυτή θα βάλει τέλος στο φαύλο κύκλο του «δημοκρατικού» και του δικτατορικού, φασιστικού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, που εναλλάσσονται, αλληλοτροφοδοτούμενοι και «ξενοκινούμενοι» σε κάθε χώρα και σε κάθε περιοχή και ήπειρο. Και που δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά η έτσι κι αλλιώς δικτατορία των μονοπωλίων και οι μηχανισμοί της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, σε ολοένα και λιγότερα χέρια, που η μοναδική «πατρίδα» τους είναι το τραπεζικό, χρηματιστικό κεφάλαιο, όπου γης και κύρια στις χώρες κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, καθώς και στους κατασκευασμένους από τον ίδιο «φορολογικούς παραδείσους» του.
Αυτή η ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του παγκόσμιου καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να είναι και κάθε φορά και πιο κερδοσκοπική, τοκογλυφική, κρισιακή, παρασιτική και διεφθαρμένη, χωρίς καμιά άλλη διέξοδο απ’ αυτό, μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην Πραγματική Οικονομία και πολύ περισσότερο στην Ανάπτυξή της προς όφελος της προόδου των χωρών και των λαών, με μια «Δίκαιη» και «Ίση» Ανακατανομή και Διανομή της. Το μόνο που μπορεί να πετυχαίνει η ταξική κι επαναστατική πάλη που παραμένει στα πλαίσια αυτού του συστήματος –και το πετυχαίνει, γιατί είναι η ταξική πάλη αυτή που γράφει την πραγματική, «Υπαρκτή» Ιστορία-, είναι το να μειώνει τις αντικοινωνικές, απάνθρωπες κι εγκληματικές συνέπειες της συγκέντρωσης και της κρίσης του συστήματος κι έτσι αυτή η πάλη να διατηρεί την ανθρωπότητα ζωντανή, «όρθια», αξιοπρεπή, περήφανη κι ετοιμοπόλεμη, για να «γίνει το παν αυτή» στο άμεσο μέλλον και ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός να καταγραφεί μια για πάντα στις παρελθούσες ζοφερές σελίδες της ιστορίας της, στο λεγόμενο «χρονοντούλαπό» της.
Αλλά στην τωρινή κοινωνική ιστορία, όπου η φάση του ιμπεριαλισμού διαρκώς εντείνεται και βαθαίνει και οι κυρίαρχες μορφές αυτής της φάσης του είναι οι «χούντες και πολέμοι», έχει φτάσει στο κρίσιμο σημείο, όπου η συνισταμένη, το ισοζύγιο, ανάμεσα σ’ αυτές τις συνέπειες του υπάρχοντος συστήματος και στην Αντίσταση σ’ αυτές, είναι καθημερινά και πιο αρνητικό για τις χώρες και τους λαούς. Η Ελλάδα είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπου ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος ιμπεριαλισμός μένει –προς το παρόν- ικανοποιημένος, γιατί με το μικρότερο κόστος γι’ αυτόν, κόστος που σήμανε η ανάδειξη της Αριστεράς στην Κυβέρνηση και το ότι θυσίασε τους γνήσιους αντιπροσώπους του στην Ελλάδα, τη Δεξιά και τη «Κεντροαριστερή» γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ, πετυχαίνει στη χώρα να παρατείνει, να επεκτείνει και να βαθύνει τη θέση του, σε εγκληματική, στρατιωτική και πολεμική παρουσία και προετοιμασία ενάντια στους λαούς, της Ελλάδας και όλης της περιοχής. Δυσφημώντας, εξανεμίζοντας, και καταργώντας στην πράξη το «ηθικό» και κάθε άλλο πολιτικό πλεονέκτημα της Κυβέρνησης. Όπως και στον τομέα της οικονομίας, όπου αφού κατέστρεψε ανθρωπιστικά τη χώρα, αν τώρα «επενδύσει», θα το κάνει πάνω σ’ αυτή τη βάση –όπως κάνει πάντα- κι όπως πάντα θα συνεχίσει να το κάνει με τέτοιες καταστροφικές «επενδύσεις», όπως ήδη το έκανε με τη στρατιωτική «επένδυση» σε βάσεις κι αεροπλάνα και με την αποφυγή και απομάκρυνση κάθε επένδυσής του, στο βαθμό που η Κυβέρνηση της Αριστεράς συνεχίζει –αν συνεχίσει- να εκφράζει, έστω και λίγο, την πραγματική αντιιμπεριαλιστική και Αριστερή, Σοσιαλιστική και Κομμουνιστική ωρίμανση και θέληση του ελληνικού λαού, όπως στις Σκουριές και τώρα στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Η «καταστροφολογία» γίνεται από τη Δεξιά και τη διαπλοκή της, για να κρύψει την πραγματική καταστροφή που προκαλεί το σύστημα που υπηρετεί στη χώρα και για να την αποδώσει στην Κυβέρνηση της Αριστεράς. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς με τη σειρά της πρέπει ν’ αποκαλύπτει συνεχώς αυτή τη καταστροφή και να μην την κρύβει πίσω από τα όποια μέτρα και έργα της με «θετικό πρόσημο», που άλλωστε αφορούν πολύ μεμονωμένα κοινωνικά και πολιτικά μονώνυμα, ανίκανα ν’ αποδυναμώσουν υπολογίσιμα την καταστροφική πολυώνυμη καπιταλιστική «εξίσωση», ισοδύναμη με μια άπειρη κοινωνική ανισότητα. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχει στην πράξη αυτό η ηγεσία της Κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ και για να γίνει έτσι αξιόπιστη και να διατηρήσει το «ηθικό» πλεονέκτημα απέναντι στο λαό, είναι να δείξει με την Αντιιμπεριαλιστική, Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική εφαρμογή των αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτή προωθεί την πραγματική Ανάπτυξη και πρόοδο της χώρας, προς όφελος του λαού της, σ’ αυτή την κατεύθυνση, μοναδική για την εφικτή και πραγματική αντιμετώπιση της καπιταλιστικής ανθρωπιστικής αλλά και περιβαλλοντολογικής καταστροφής.
«Οι αποκαλύψεις που ξεκίνησαν χτες για τα Paradise Papers επιβεβαιώνουν την άδικη, παράλογη, τραγική πραγματικότητα του κόσμου μας…
…Πρόκειται για έναν απάνθρωπο μηχανισμό, που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας, και που αναπαράγει και διευρύνει συνεχώς τις παγκόσμιες ανισότητες…
…Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιότερος κόσμος, ούτε ελπίδα για τους εργαζόμενους, χωρίς διαφάνεια και δικαιοσύνη στα φορολογικά βάρη…
…Δεσμευόμαστε σε αυτό τον αγώνα για να δικαιώσουμε τις προσδοκίες και τις ελπίδες του ελληνικού λαού και να αποδείξουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο δρόμος της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύη».
(Από την ομιλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, στη Συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, στις 8/11/2017).
Αυτός είναι «ο καπιταλισμός της εποχής μας»: «Παράδεισος» υλικός, κερδοσκοπικός, παρασιτικός, σάπιος και διεφθαρμένος, κόλαση πνευματική, συνειδησιακή, συναισθηματική και ηθική για τους οικονομικούς και πολιτικούς αντιπροσώπους κι εκπροσώπους, τοποτηρητές, υποτακτικούς και υπηρέτες του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. «Κόλαση» υλική, αλλά παράδεισος συνειδησιακός, συναισθηματικός, πνευματικός και ηθικός για τους εργαζόμενους κι εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους λαούς και έθνη του κόσμου, στις ίδιες τις χώρες κέντρα του ιμπεριαλισμού και στους «φορολογικούς παραδείσους» του. Είναι εκεί, εδώ, στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, που αναπόφευκτα υπάρχουν αυτές οι συγκεκριμένες –κι όχι αφηρημένες- ανισότητες, όπως τις αναφέρει ο Πρωθυπουργός. Είναι γι’ αυτό που οι χώρες και οι λαοί του κόσμου, «…της γης οι κολασμένοι…» από τον καπιταλισμό, πρέπει και μπορούμε, απαιτούμε και «..στον αγώνα ενωμένοι…», «…να γίνουμε το παν εμείς…» και «…μας προσμένει στον κόσμο η Διεθνής…».
Μακριά από το να ικανοποιηθεί από την εκτεταμένη και σωστά ταξικά επιλεκτική προς τους άνεργους, τους ανασφάλιστους και όλους τους περιθωριοποιημένους από το σύστημα τομείς του πληθυσμού επιδοματική πολιτική της Κυβέρνησης της Αριστεράς, ο ελληνικός λαός απαιτεί «το παν» γι’ αυτόν, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να σημάνει τίποτε άλλο, έξω από τον αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό «παράδεισο» γι’ αυτόν, που ταυτόχρονα σημαίνει «κόλαση» για τους εκμεταλλευτές και καταπιεστές του, όπου γης, στη χώρα, στην ήπειρο και στον κόσμο. Κι αυτό ΑΠΑΙΤΕΙ ΓΝΗΣΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή ριζοσπαστική, οικολογική κι εξωκοινοβουλευτική, ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (ΠΚΚ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ.
Δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος» ανάμεσα στην καπιταλιστική κόλαση και το σοσιαλιστικό παράδεισο. Αυτό αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, μέσα από την ανοιχτή προδοσία της γραφειοκρατικής ηγεσίας, κάθε απόχρωσης που δεν σήμανε καμιά επικράτηση τρίτου ή άλλου δρόμου, του λεγόμενου «Κοινού Σπιτιού» και της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό», σε καμιά χώρα του κόσμου, παρά μόνο την προσωρινή καπιταλιστική οπισθοδρόμηση και την εκ νέου αναζήτηση του «Εφικτού Άλλου Κόσμου, του Σοσιαλιστικού», «του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που δεν μπορεί να είναι παρά η επανάληψη, σε ανώτερο, παγκόσμιο επίπεδο, της Ρώσικης Σοσιαλιστικής Επανάστασης, των Ενιαίων Μετώπων της Αριστεράς, της Ενότητας του ΠΚΚ και της Επαναστατικής Διεθνούς. Αυτή η έλλειψη τρίτου δρόμου είναι που αποδείχτηκε «μεταπολιτευτικά» και στην Ελλάδα, όπου χρεοκόπησαν και χρεοκοπούν όλες οι απόπειρες για συνδυασμό, «συνύπαρξη» καπιταλισμού και «σοσιαλιστικών» μέτρων και Κυβερνήσεων, που το μόνο που έκαναν και κάνουν σ’ αυτή την περίπτωση, σταθερά, άμεσα ή/και πολύ σύντομα, είναι να γίνονται το άλλοθι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και κόλασης και κύρια να σπείρουν τη σύγχυση ότι ο καπιταλισμός είναι η μοιραία τύχη της ανθρωπότητας κι ότι μπορεί να υπάρξει και «καλός καπιταλισμός». Τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας διαπιστώνει σωστά ότι η κόλαση και η βαρβαρότητα «χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό της εποχής μας»!
Από την προδοσία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τη γραφειοκρατική ηγεσία της Αριστεράς, με την παράδοση της τότε κυβέρνησης στη Δεξιά, μέχρι την τωρινή «τρεις φορές άρνηση» της -ακόμα και με την τρεις φορές ψήφο εκφρασμένης-, ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής ωρίμανσης, θέλησης και πάλης του ελληνικού λαού, από τη γραφειοκρατική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του, υπάρχει ένας κοινός καπιταλιστικός παρονομαστής-κόλαση, τεράστιος σε μέγεθος και βάθος, που εκμηδενίζει το κοινωνικό κλάσμα, όσο μεγάλος κι αν είναι ο αριθμητής του, δηλαδή τα θετικά κοινωνικά και πολιτικά μέτρα μιας «καλής διαχείρισης», ή/και οι «ευημερούντες αριθμοί» της οικονομίας, που παραμένει καπιταλιστική.
Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΚΚΕ και τη Σοσιαλιστική, Οικολογική και Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, για να επικυρώσει τη «συμφωνία» με τους «θεσμούς» της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κόλασης -με την οποία «συμφωνία» άλλωστε διαφωνούσε και διαφωνεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και η Κυβέρνηση, αρνούμενη την «ιδιοκτησία» της-, αλλά για να στηρίξει την Κυβέρνηση της Αριστεράς απέναντι στους εκβιασμούς και τα πραξικοπήματα όλων των «θεσμών» του συστήματος και της διαπλοκής του, ενάντια στη χώρα και το λαό της. Όπως έκανε το ίδιο σύστημα πριν από 50 χρόνια, με τη στρατιωτική δικτατορία κι όπως κάνει και τώρα, π.χ. μέσα στις μέρες του γιορτασμού του Πολυτεχνείου, με την προβοκατόρικη δικαστική άδεια αποφυλάκισης του δολοφόνου Κουφοντήνα, αρχηγού της οργανωμένης από τη CIA εγκληματικής συμμορίας της λεγόμενης «17 Νοέμβρη», που την ονόμασαν έτσι για να δυσφημίσουν την ηρωική Εξέγερση εκείνης της ημερομηνίας κι όπως κάνει πάντα το σύστημα, αλλά κι ενάντια στην Κυβέρνηση της Αριστεράς που ο ίδιος ο λαός κατάκτησε!
Είναι γι’ αυτό που μπορεί εμείς να μην αμφισβητούμε –για την ώρα- την καλή πρόθεση της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλολαϊκά μέτρα που είναι διατεθειμένη να πάρει, όπως αυτά που αναφέρει ο Πρωθυπουργός και σ’ αυτή του την ομιλία στην ΚΟ του Κυβερνώντος Κόμματος. Αλλά ακόμα κι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να τελεσφορήσουν στα πλαίσια αυτού του συστήματος και της κόλασής του. Και πάντα ισχύει αυτό που είπε ο Δάντης κι επανέλαβε ο Τρότσκι: «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Κι αυτό ισχύει για όλους τους πολιτικούς και τις ηγεσίες της Αριστεράς, που τελικά προσαρμόζονται στο σύστημα κι αυτό τους παρασύρει στην κόλασή του και στο «κάψιμό» τους. Ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί η ιμπεριαλιστική καπιταλιστική κόλαση, βαρβαρότητα, πόλεμος, χούντες, πραξικοπήματα, επιδρομές, εισβολές, κατοχές, φασισμός, είναι η άμεση κι επείγουσα κοινωνική επαναστατική πορεία και Μετάβαση προς το Επαναστατικό κι Εργατικό (Σοσιαλιστικό) Κράτος, με ανοιχτό, εδώ και 100 χρόνια, ορίζοντα το σοσιαλισμό-κομμουνισμό και τον επίγειο υλικό, ειρηνικό, πνευματικό και ηθικό παράδεισό του, αυτόν της πανανθρώπινης ισότητας κι αδελφοσύνης, της διανομής των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του», απαρχή της συνειδητής Ιστορίας της Ανθρωπότητας, σαν ενιαίο ανθρώπινο γένος.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ)
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΣΑΔΙΚΗΣ 4ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ, 11/11/2017
