ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
2018
45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΤΑ ΠΙΟ
ΑΝΥΨΩΜΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
«ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ», «ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ».
ΑΥΤΟΣ «Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ» ΓΙΑ ΝΑ «ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ».
ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΞΟΡΥΞΗΣ ΚΙ
ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ.
Αν η «αριστερή» γραφειοκρατία του Κόμματος και της
Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, διατήρησε κι ενίσχυσε την εξουσία και τη δικτατορία των
μονοπωλίων και των στρατών τους στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός επιμένει, εδώ και
δεκαετίες, 45 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, με κυβερνήσεις της
σοσιαλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ και με τον ΣΥΡΙΖΑ (παρά
κι ενάντια στη γραφειοκρατία τους), που αυτός ο λαός ανέδειξε, να «συνεχίζει»
τον αγώνα του, για να «δικαιώσει» την Εξέγερση αυτή, μέσα από την «Αριστερά στην Κυβέρνηση, το λαό στην
Εξουσία». Αυτό προώθησε ο ελληνικός λαός, ακόμα και κοινοβουλευτικά, αναγκάζοντας
τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσουν αυτή του τη διεκδίκηση και
πάλη.
Είναι γι’ αυτό που μετά από τα Αντιιμπεριαλιστικά και
Αντικαπιταλιστικά συνθήματα του 1973, «έξω
οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ» και «Λαϊκή
Εξουσία», όλες οι πορείες του Πολυτεχνείου τα επόμενα χρόνια, είχαν
«συνεχώς», σαν το πιο ανυψωμένο σύνθημά τους, που ήταν αυτό που συγκέντρωνε και
ανύψωνε ως την υλοποίησή τους όλες τις άλλες διεκδικήσεις, ήταν το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο»: Για την Μεγάλη
Πορεία της χώρας, για τη Μετάβασή της από τον τωρινό και με όλα τα μέσα
ιμπεριαλιστικό πόλεμο και δικτατορία-φασισμό, στη Λαϊκή Εξουσία, αναπόφευκτα κι
αυτή με όλα τα μέσα, όπως με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Το «ταξικό πρόσημο» των μέτρων και η «αναθεώρηση του Συντάγματος», που προωθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του ελληνικού λαού είναι μια κατάκτηση, στο «συνεχιζόμενο αγώνα» του, αλλά από τη μεριά της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του, είναι το άλλοθι για την υποταγή της στην ταξική ουσία του τωρινού Συντάγματος κι αυτού που προτείνει και για την πλήρη προδοσία της, την υποταγή και λιποταξία της στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό και τα πολεμικά και φασιστικά σχέδιά του. Κι αν λόγω της παγκόσμιας και τοπικής ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης του ελληνικού και όλων των λαών του κόσμου, δεν μπορεί αυτό το σύστημα και οι υπηρέτες του να κάνουν τον ανοιχτό και μαζικό φασισμό των Χίτλερ-Μουσολίνι, τον αναπληρώνει με το παραπάνω με τις δικτατορίες-πραξικοπήματα, στρατιωτικά αλλά και δικαστικά και κοινοβουλευτικά, με την πλήρη υποστήριξη των αστικών μίντια και των στημένων δημοσκοπήσεων, αλλά κυρίως τον αναπληρώνει με την ένταση του Διαρκούς Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου, που προετοιμάζει και κάνει καθημερινά. Το ίδιο κάνει και θα κάνει και στην Ελλάδα, όπου ανάμεσα στ’ άλλα, ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, προετοιμάζει -μαζί με έναν τομέα της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του-, την ανατροπή αυτής της ίδιας της κυβέρνησης, με σκοπό να επιβάλλει τους γνήσιους αντιπροσώπους του, που θα προωθήσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τα σχέδιά του, χωρίς τη διαμεσολάβηση της «αριστερής» γραφειοκρατίας.
Η «αριστερή» γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, στην Ελλάδα,
όπως και σ’ όλο τον κόσμο, έχει περάσει οριστικά στο στρατόπεδο του
καπιταλισμού. Αφού πάντα ο σκοπός της ήταν να συμβιώνει, να «συνυπάρχει
ειρηνικά» με το σύστημα, αυτό που τη διαπλέκει και την τροφοδοτεί, στη σημερινή
φάση του «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική και με όλες
τις δουλοκτητικές και φεουδαρχικές μορφές αυτής της βαρβαρότητας, δανεισμένες
από τις χειρότερες περιόδους των προηγούμενων καθεστώτων της ατομικής
ιδιοκτησίας, αυτή η γραφειοκρατία επέλεξε οριστικά αυτό το στρατόπεδο. Και σ’
αυτό δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος», ούτε βέβαια να πατάει πια σε «δύο βάρκες. Οι
άνθρωποι και οι πολιτικοί που αποτελούν αυτή τη γραφειοκρατία, είτε είναι
προμελετημένα, συνειδητοί πράκτορες και υπηρέτες του συστήματος, είτε είναι οι «χρήσιμοι
ηλίθιοι», που αφού τους χρησιμοποιήσει, ίσως για τις πιο «βρώμικες δουλειές
του», τους στέλνει στα σπίτια τους και οι πιο έντιμοι απ’ αυτούς ξαναγυρνάνε
στο προοδευτικό, ταξικό κι επαναστατικό στρατόπεδο. Η πρόσφατη και όχι μόνο
ιστορία της Ελλάδας και του κόσμου είναι γεμάτη από τέτοια πρόσωπα, που ο
καπιταλισμός κάποια απ’ αυτά τα στέλνει και στη φυλακή, «εξιλαστήρια θύματα»
της γενικευμένης διαφθοράς του.
Το θετικό «ταξικό πρόσημο» σε κάποια κοινωνικά μονώνυμα,
δεν μπορούν ν’ αλλάξουν την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική εξίσωση, που
ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη και βαθιά κοινωνική ανισότητα και διακρίσεις.
Είναι αυτή η «εξίσωση» που πρέπει να σβήσει, ν’ ανατραπεί και ν’ αντικατασταθεί
από τη σοσιαλιστική εξίσωση, που μόνο για μια μικρή περίοδο, Μεταβατική προς το
σοσιαλισμό, μπορεί να χρειαστεί να περιλαμβάνει ελάχιστα καπιταλιστικά μονώνυμα
και «πρόσημα», που δεν πρέπει και δεν θ’ αλλοιώνουν τη γρήγορη πορεία προς τη
σοσιαλιστική-κομμουνιστική κοινωνική «Ισότητα, Ελευθερία, Αλληλεγγύη». Τα
συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης που ποτέ, ακόμα και στην πιο «αναπτυξιακή»
και «δημοκρατική» περίοδό του, ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει. Ούτε
βέβαια καμιά «Δίκαιη ανάπτυξη». Στη σημερινή, ολοένα και πιο βαθιά,
ολοκληρωτική και «παγκοσμιοποιημένη», παρασιτική και τοκογλυφική κρίση
αποσύνθεσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αυτό το σύστημα συγκεντρώνεται και
συγκεντροποιείται για να επιβιώσει μόνο με τον πόλεμο και το φασισμό, σε όλες
τις μορφές τους. Είναι εκεί που οδηγεί σήμερα η «εξίσωση» του καπιταλισμού, του
πολιτικού προσωπικού του και της γραφειοκρατίας.
Η κρίση, οι ανταγωνισμοί και η αποσύνθεση, ανάμεσα στον
αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, αλλά και στο εσωτερικό και των δύο,
όπως παρουσιάζεται έντονα και βαθιά το τελευταίο διάστημα στις ΗΠΑ και την ΕΕ,
περιέχουν μορφές πολέμου και φασισμού ακόμα και στο εσωτερικό τους κι ανάμεσά τους,
ακόμα και στο εσωτερικό των κομμάτων του συστήματος στις διάφορες χώρες. Αν
αυτός ο πόλεμος ανάμεσά τους δεν έχει στρατιωτικό χαρακτήρα, όπως στον 1ο
και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι γιατί τώρα έχουν απέναντί τους την
ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις των λαών, στις ίδιες
τις ιμπεριαλιστικές χώρες. Όπως αυτό εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές στις
ΗΠΑ, όχι μόνο με την ήττα του φασίστα-πολεμοχαρή Τραμπ, αλλά και με τη μεγάλη
άνοδο των αριστερών σοσιαλιστικών δυνάμεων. Είναι γι’ αυτό που έχουν αναστείλει
–πιθανό για πάντα- τον ενδοϊμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου τους –από
στρατιωτική άποψη, γιατί κατά τα άλλα μαίνεται και τώρα ο «εμπορικός πόλεμος»
ανάμεσά τους-, για να συγκεντρωθούν όλοι στη προετοιμασία και τη διεξαγωγή του
Διαρκούς Πολέμου και Φασισμού ενάντια στους λαούς, την πάλη και τις κατακτήσεις
τους.
Είναι επειδή υπάρχει αυτός ο ταξικός διπολικός (καθόλου «μονοπολικός»,
«ιμπεριαλιστική πυραμίδχα» και «πολυπολικός») κόσμος και σύγκρουση και μάλιστα σύγκρουση
«συστήματος με σύστημα» (Χ. Ποσάδας), καπιταλισμός με σοσιαλισμό -μετά τη
Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση και τα Εργατικά Κράτη που ακολούθησαν τους δύο
ιμπεριαλιστικούς πολέμους-, που ακόμα και οι δύο προηγούμενοι παγκόσμιοι
πόλεμοι, αν και στη μορφή τους ήταν ενδοϊμπεριαλιστικοί, στην ταξική ουσία τους
ήταν αντιλαϊκοί κι αντεπαναστατικοί, για την επιβίωση του καπιταλιστικού
συστήματος. Είναι γι’ αυτό που και τώρα αυτός ο πόλεμος και ο φασισμός του
στρέφεται ενάντια στους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους λαούς και έθνη
και ιδιαίτερα ενάντια σ’ αυτούς που αντιστέκονται στα σχέδιά του και προωθούν
αλλαγές, που όχι μόνο δεν ευνοούν την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική συγκέντρωση
και σχέδια, αλλά αντίθετα ευνοούν –έστω και μόνο με την αλλαγή του συσχετισμού
των δυνάμεων- τη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό. Είναι γι’ αυτό που η καθημερινή
πολεμική προετοιμασία του, διάταξη και δράση στρέφεται άμεσα ενάντια στις πιο
ανυψωμένες σοσιαλιστικές κατακτήσεις των λαών, ενάντια στην Κίνα, τη Ρωσία, την
Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, αλλά κι ενάντια στη Βενεζουέλα, το Ιράν, την Παλαιστίνη
και περικυκλώνοντας και πολιορκώντας όλες αυτές τις χώρες και τους λαούς τους από
γη, αέρα και θάλασσα. Αυτό το στόχο έχει και ο στόλος των πολυεθνικών εξόρυξης
κι εκμετάλλευσης που ανασύρουν και περιφέρουν το θάνατο στη Μεσόγειο και τις
χώρες της. Κι είναι γι’ αυτό που οι φασίστες Τραμπ στις ΗΠΑ και Μπολσονάρο στη
Βραζιλία είχαν σαν αιχμή της προεκλογικής τους εκστρατείας την καταπολέμηση των
σοσιαλιστών και των κομμουνιστών, του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Αν για τον
καπιταλισμό «ο κομμουνισμός είναι το φάντασμα που πλανιέται» πάνω του κι ενάντιά
του, για τους λαούς του κόσμου είναι η ακαταμάχητη επιδίωξή τους.
Οι γνήσιοι πολιτικοί εκπρόσωποι του
καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, αλλά και η «αριστερή» γραφειοκρατία του
ΣΥΡΙΖΑ, προωθούν την ιμπεριαλιστική «εξίσωση» και «πρόσημα» στην Ελλάδα, στην
πιο αντιλαϊκή κι εγκληματική μορφή τους, την πολεμική, ενάντια στον ελληνικό
λαό αλλά και ενάντια σε όλους τους λαούς της περιοχής και του κόσμου, όπως της
ΠΓΔΜ, των Βαλκανίων, της Κύπρου, της Τουρκίας, της Μέσης Ανατολή και κύρια της
Ρωσίας. Έτσι όχι μόνο δεν προωθούν το αναγκαίο «τέλος της Μεταπολίτευσης», της
λεγόμενης «Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας», που συνέχισε το ίδιο καθεστώς στη
χώρα και τις εξαρτήσεις του, αυτό που εξέθρεψε, προετοίμασε κι επέβαλε την
7χρονη δικτατορία, αλλά αντίθετα προωθούν -με πολιτικές και όχι μόνο παραλλαγές
κι εναλλαγές- την συνέχιση αυτού του καθεστώτος και μάλιστα με παραπέρα
εξαρτήσεις, του τύπου του στρατιωτικού και οικονομικού προτεκτοράτου του
ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ, κτλ. Το νεοφιλελεύθερο, βάρβαρο
«πείραμα» που έκανε και κάνει ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα με τα μνημόνια και
την επιτροπεία του, τη «μεταμνημονιακή εποπτεία» και τις πολυετείς μνημονιακές
συνέπειες, το επεκτείνουν και το βαθαίνουν, δίνοντας τη σκυτάλη στην πολεμική
μορφή αυτού του «πειράματος», με την Ελλάδα ένα διαρκές «πειραματικό»
εργαστήριο στρατιωτικής πολεμικής προετοιμασίας και δράσης, ενάντια στον
ελληνικό λαό και όλους τους λαούς της περιοχής και του κόσμου!
«Συνταγματική αναθεώρηση» κλεισμένη στους «αστικοδημοκρατικούς»-καπιταλιστικούς
κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς ανάμεσα στους γνήσιους αντιπροσώπους του
συστήματος και την «αριστερή» γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, δεν μπορεί παρά να
υπηρετήσει τη συνέχιση και το βάθεμα αυτής της «μεταπολίτευσης». Πολύ
περισσότερο όταν ο πρωθυπουργός Τσίπρας, αρνείται ακόμα και τη «μαξιμαλιστική»
όπως είπε έκδοση αυτής της «Αναθεώρησης», δηλαδή αρνείται ακόμα και το πιο
δημοκρατικό αστικό σύνταγμα και αφήνει φεουδαρχικά κατάλοιπα σ’ αυτό (π.χ.
διατήρηση σχέσεων κράτους-εκκλησίας), μαζί βέβαια με το βοηθητικό του ρόλο για
την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού. Το πραγματικό «τέλος της μεταπολίτευσης»,
σε μια 4η Ελληνική Πραγματική Δημοκρατία, Λαϊκή, Δημοκρατική,
Επαναστατική και Σοσιαλιστική, μπορεί και πρέπει να προέλθει μέσα από την άμεση
κι επείγουσα πορεία προς το Πλατύ Μέτωπο
και Κυβέρνηση της Αριστεράς, με τον οργανωμένο Λαό στην Εξουσία και με Λαϊκή
Οικονομία, σε αντιπαράθεση και καταργώντας την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική
βάρβαρη, νεοφιλελεύθερη οικονομία-δικτατορία των μονοπωλίων, το Διαρκή
αντιλαϊκό πόλεμο και φασισμό, που επέβαλε κι επιβάλλει το τωρινό και
«αναθεωρημένο» Σύνταγμα, στην Ελλάδα, αλλά και στην ΕΕ και όλο τον κόσμο. Είναι
σ’ αυτή την πορεία που μπορεί και πρέπει να προκύψει το Σύνταγμα αυτής της 4ης
Ελληνικής Δημοκρατίας, με Λαϊκή Αμεσο-Δημοκρατική Συντακτική Εθνοσυνέλευση, που
θα διευκολύνει τη Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική,
Αντιιμπεριαλιστική-Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Πορεία της χώρας. Μέσα
από την άμεση επέμβαση του λαού και των οργανώσεών του, με επικεφαλής και πρωτοπορία
την εργατική τάξη, σε όλα τα επίπεδα, χώρο και χρόνο αυτής της Μεγάλης Πορείας.
Ούτε οι εκλογές, ούτε τα δημοψηφίσματα του «αναθεωρημένου» Συντάγματος, που
γίνονται στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, μπορούν ν’ αντικαταστήσουν την
Άμεση Δημοκρατία των Ταξικών Συνδικαλιστικών και Κοινωνικών Οργανώσεων της εργατικής
τάξης και όλου του λαού. Κι αυτή η Μεγάλη, Ενιαία και Μονόδρομη Προοδευτική
Πορεία για τη χώρα και το λαό της, πρέπει και μπορεί να συνοδευτεί μ’ ένα
Μεγάλο Αντιιμπεριαλιστικό-Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και Ολοκλήρωση στην Ελλάδα,
την περιοχή, την Ευρώπη και τον κόσμο, που θα προωθήσει την ίδια πορεία παντού:
Με κέντρο αυτού του Μετώπου τις ισχυρότερες και πιο ανυψωμένες κατακτήσεις της
ανθρωπότητας, που ήταν και είναι τα Επαναστατικά Δημοκρατικά και τα Εργατικά
Κράτη, παρά και ενάντια στις προδοσίες και τις οπισθοδρομήσεις της
γραφειοκρατίας τους.
Είναι σ’ αυτή την κατεύθυνση που μπορεί και πρέπει να
έχει πραγματικό και εφικτό νόημα, οποιοδήποτε Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό
Μέτωπο κι όχι κανένα Μέτωπο με το «δημοκρατικό» καπιταλιστικό σύστημα και τους
πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς εκπροσώπους του, που είναι αυτοί που
γεννούν και ξαναγεννούν τον πόλεμο και το φασισμό. Η πιο ξεκάθαρη ιστορική
εμπειρία γι’ αυτό ήταν ό,τι συνέβη μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τόσο με
την Ειρήνη και τον Αντιφασισμό που επέβαλαν –όσο μπορούσαν στον διπολικό κόσμο-
τα Εργατικά Κράτη και οι Ενώσεις τους, όσο και με το Διαρκή ιμπεριαλιστικό
πόλεμο και φασισμό που επέβαλαν τα καπιταλιστικά κράτη κι ενώσεις τους ανά τον
κόσμο.
ΕΚΚ (Τ-Π), 16/11/2018
https://pcr-posadista.blogspot.com/
