Αγαπητοί σύντροφοι
20 χρόνια πέρασαν από την πτώση του τείχους- του Βερολίνου, που ήταν μια ακόμα έκφραση της ανοιχτής, «ειλικρινούς» προδοσίας και λιποταξίας της γραφειοκρατίας προς τον καπιταλισμό, αλλά η ανωτερότητα, η αναγκαιότητα και η δυνατότητα του Εργατικού Κράτους και του σοσιαλισμού, η κρίση αποσύνθεσης του καπιταλισμού, η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και των μαζών του κόσμου για το σοσιαλισμό, αντιστρέφει την κατεύθυνση αυτής της πτώσης του τείχους: Τόσο στο επίπεδο της οικονομίας και της κοινωνίας, οσο και στο κρίσιμο πεδίο της αναζήτησης και οικοδόμησης της ηγεσίας, που θα καθοδηγήσει αυτήν την αντιστροφή της κατεύθυνσης αυτής της πτώσης και θα τη μετατρέψει σε πορεία από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Η παγκόσμια διανόηση, ακόμα κι αυτή που προέρχεται από το στρατόπεδο του καπιταλισμού, διαδηλώνει σε όλους τους τόνους: «Ο Μαρξ είχε δίκιο». Και οι μάζες του κόσμου αποδείχνουν στην πράξη, αλλά και έμαθαν και οι ίδιες, ωρίμασαν καλύτερα από όλους τους διανοούμενους και τις ηγεσίες -αφού ο ταξικός κι επαναστατικός τους ρόλος τις κάνει να το εφαρμόζουν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα-, ότι ο Μαρξ είχε δίκιο όχι μόνο γιατί ανέλυσε λεπτομερειακά τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις του συστήματος και τις κρίσεις του, αλλά γιατί ανέλυσε και προγραμμάτισε το τέλος του καπιταλισμού και τη συνειδητή και προγραμματισμένη οικοδόμηση του σοσιαλισμού, απέναντι σ’ αυτούς που ανέλυαν τον καπιταλισμό, την εγκληματικότητα του και τις κρίσεις του, αλλά άφηναν στον ίδιο την εξέλιξη της ιστορίας, επιλέγοντας ένα ρόλο της «αριστεράς», ρεφορμιστικό, στα πλαίσια αυτού του συστήματος, για να γίνει πιο «ανθρώπινος», ή ένα ρόλο «αναρχικό», που σεκτάρια έμενε στις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις και δράσεις, που στην πράξη δεν κατάφερναν ούτε το μινιμαλιστικό των ρεφορμιστών, αλλά αντίθετα ευνοούσαν το σύστημα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ανύψωσαν τη σοσιαλιστική ουτοπία σε επιστήμη, όλα τα προηγούμενα προοδευτικά, αριστερά, σοσιαλιστικά, επαναστατικά ρεύματα, σε επιστημονικό σοσιαλισμό, στηριγμένο με τη σειρά του στον ιστορικό υλισμό κι αυτόν με τη σειρά του στηριγμένο στη διαλεκτική υλιστική ανάλυση της φύσης και της κοινωνίας. Πάνω στην οποία στηρίζεται σήμερα κάθε επιστήμη και πάνω απ’ όλα η πολιτική οικονομία. Απλά ο καπιταλισμός εμποδίζει την επιστήμη να εφαρμοστεί για την πρόοδο της ανθρωπότητας και του φυσικού της περιβάλλοντος και πάνω απ’ όλα εμποδίζει να εφαρμοστεί ο μαρξισμός στην πολιτική οικονομία, γιατί αυτό θα σήμαινε το τέλος του. Χρησιμοποιεί ακόμα κι ο καπιταλισμός τη μαρξιστική ανάλυση της οικονομίας, αλλά όπως θέλει αυτός και για να σώσει βέβαια το σύστημα. Σ’ αυτό επικουρείται από τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης. Έτσι απλά λοιπόν, το ιστορικό κοινωνικό ζητούμενο είναι σε τελευταία ανάλυση να εφαρμοστούν στην πράξη και προς όφελος της φύσης και της κοινωνίας, τα επιτεύγματα της επιστήμης σε όλους τους τομείς. Αλλά είναι ολοφάνερο ότι η επιστήμη των επιστημών είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός. Και το βασικό συμπέρασμα αυτού του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι το συμπέρασμα του Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μαρξ και Ένγκελς: «Απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών» και αντικατάσταση των οργάνων και θεσμών της αντιδημοκρατικής αστικής δημοκρατίας, με τα όργανα της άμεσης εργατικής δημοκρατίας. Που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός επιβάλλει δικτατορικά τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις και νόμους, την καταλήστευση του πλούτου, ενάντια στις παραγωγικές δυνάμεις και το κοινωνικό στοιχείο τους, που είναι οι εργαζόμενες μάζες και η κοινωνικοποιημένη παραγωγή, που το προϊόν της όμως το ιδιοποιείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία της. Η κοινωνία, οι παραγωγικές δυνάμεις και οι εργαζόμενες μάζες, πρέπει, μπορούν και ήδη εξεγείρονται κι επιβάλλουν την κοινωνικοποίηση και κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής. Απέναντι στην επιβολή και τη δικτατορία της μειοψηφίας, της αστικής τάξης, ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, μόνο η επιβολή και η δημοκρατική «δικτατορία» της πλειοψηφίας, ενάντια στον καπιταλισμό, μπορεί να εξασφαλίσει τη διαρκή πρόοδο.
Αυτό που ανέλυσε επιστημονικά, απέδειξε και εφάρμοσε στη συνέχεια ο Λένιν, ο μαρξισμός-λενινισμός, πριν από έναν αιώνα, ήταν το γεγονός ότι στη φάση του ιμπεριαλισμού, της αμείλικτης πια καταλήστευσης της εργασίας και της υπερεργασίας, στη φάση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και του πολέμου -όπου ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλά η ακροτελεύτια, τελική αλλά και επιθανάτια έκφραση του- στην οποία είχε ήδη μπει ανεπίστρεπτα ο καπιταλισμός, κανένα σταθερό προοδευτικό βήμα δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε χώρα, χωρίς να συνοδευτεί από βήματα προς αυτή την κατεύθυνση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, από βήματα προς το σοσιαλισμό. Είναι αυτό που είχε αναλύσει ήδη ο Τρότσκι στη Διαρκή Επανάσταση και ο Λένιν την εφάρμοσε μαζί του και με το Μπολσεβίκικο Κόμμα, το 1917 στη Ρωσία. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει σήμερα, ότι αν δεν θριάμβευε η Ρωσική Σοσιαλιστική Επανάσταση κι αν ο καπιταλισμός έμενε μόνος του στον κόσμο τον αιώνα που πέρασε, όχι μόνο δεν θα υπήρχαν τα θετικά και προοδευτικά βήματα και κατακτήσεις που έκανε η ανθρωπότητα, αλλά θα βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο και βαρβαρότητα, όπως έδειξε ο δεύτερος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλά και οι διαρκείς πόλεμοι και δικτατορίες, στρατιωτικές, οικονομικές πολιτικές, η ανοιχτή πια νεοφιλελεύθερη δικτατορία των μονοπωλίων, ιδιαίτερα μετά την πτώση των τειχών του σοσιαλισμού από τη γραφειοκρατία, που πέρασε έτσι ανοιχτά στον καπιταλισμό και τη βαρβαρότητα του. Όταν ακριβώς ο καπιταλισμός φάνηκε για μια στιγμή να μένει «μόνος του» και με λυμένα τα χέρια, στην αντιλαϊκή επίθεση του.
Μια θεμελιώδης έκφραση του προτσές της Διαρκούς Επανάστασης, είναι το γεγονός ότι ακόμα και ανεκπλήρωτα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα, προοδευτικά σε σχέση με τις προ -καπιταλιστικές παραγωγικές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις σε κάθε χώρα, μόνο σ’ αυτή τη διαρκή μεταβατική πορεία προς το σοσιαλισμό μπορούν να εκπληρωθούν, αφού στη φάση του ιμπεριαλισμού, το παγκόσμιο και εθνικό καπιταλιστικό σύστημα, όχι μόνο δεν έχει συμφέρον να τις εξαφανίσει, αλλά και τις έχει ανάγκη και στηρίζεται σ’ αυτές τις προκαπιταλιστικές σχέσεις. Είναι σ’ αυτές τις «μεσαιωνικές» σχέσεις που στηρίζεται τώρα, έναν αιώνα μετά, η βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού, όπως τη ζήσαμε στην Ελλάδα, εν μέρει με το Σημίτη και ολοκληρωμένα με τη ΝΔ. Έτσι, μόνο μια κυβέρνηση που θ’ αντιπροσωπεύει την εργαζόμενη τάξη και τον ιστορικό ταξικό επαναστατικό ρόλο της, δηλαδή την αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική διέξοδο από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα συνδυάσει τέτοια προοδευτικά μέτρα, με βήματα προς το σοσιαλισμό, αρχίζοντας από την κρατικοποίηση και κοινωνικοποίηση τραπεζών και κοινωφελών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, κάτω από εργατικό, κοινωνικό έλεγχο, μπορεί να εκπληρώσει και να εφαρμόσει στην πράξη και σταθερά ακόμα και τέτοια μέτρα. Αυτό ιδιαίτερα ισχύει για τις περιφερειακές χώρες του συστήματος, τους «αδύναμους κρίκους» του, όπως η Ελλάδα, που είναι γεμάτη από τέτοιες, κακώς ονομαζόμενες «τριτοκοσμικές», καθυστερημένες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και την ελάχιστη σταθερή πρόοδο στην Ελλάδα, που αναπόφευκτα θα είναι και αντικαπιταλιστική, μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να προωθήσει. Είναι γι’ αυτό που ο ιμπεριαλισμός, η EE και η δικτατορία της, με τα (μ)Α-λ-μούνια και τα Τρισ(β) έ-λια του, επεμβαίνει και «εισβάλλει», τώρα ιδιαίτερα, στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας, για να τρομοκρατήσει και να συγκρατήσει την τεράστιαπολιτική νίκη των ελληνικών μαζών, τη συντριβή και την κρίση αποσύνθεσης του νεοφιλελευθερισμού και του γνήσιου αντιπροσώπου της, της ΝΔ και τη νίκη της αριστεράς, με το 60% των ψήφων στη σοσιαλιστική, κομμουνιστική, ριζοσπαστική και οικολογική αριστερά και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου, με τις «ρήξεις και ανατροπές» του, με το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Σοσιαλιστική Ένωση της Ευρώπης», «Εξουσία ενάντια στην Εξουσία», «η κρίση του συστήματος να γίνει ευκαιρία για το λαό», «τέλος στην αστυνομική αυθαιρεσία και τρομοκρατία», κτλ. Όλη η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία, που συνδυάζεται με την εγκληματική τρομοκρατία των προβοκατόρων του, έχει σαν σκοπό να εμποδίσει ώστε αυτή η πολιτική νίκη στην Ελλάδα να σταθεροποιηθεί κοινωνικά και οικονομικά, σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση. Έχει σαν σκοπό να συγκρατήσει και να κρύψει στην Ευρώπη το παράδειγμα της Ελλάδας, όπου το 60% της αριστεράς στη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι όλα τα Κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται στ’ αριστερά του αντίστοιχου φάσματος στην Ευρώπη. Ο Συνασπισμός και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μέρος αυτής της πραγματικότητας. Κι επίσης ο ιμπεριαλισμός θέλει να συγκρατήσει την πορεία της Ελλάδας προς την επιστροφή στο Κοινωνικό Επαναστατικό Κράτος -την οικονομική εξουσία βέβαια την είχε ο καπιταλισμός- της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, με τον Α. Παπανδρέου, που είχε -σωστά- τότε και την έμμεση τουλάχιστον υποστήριξη της κομμουνιστικής αριστεράς. Επειδή ο καπιταλισμός διατήρησε αυτή την οικονομική εξουσία στην Ελλάδα αυτή που πρέπει να καταργηθεί στην πορεία από την κυβέρνηση της αριστεράς στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία-, μπόρεσε στη συνέχεια να προκαλέσει και να επωφεληθεί από την ομαδική λιποταξία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ -και όχι μόνο- προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Είναι γι’ αυτό που στη φάση που περνάει σήμερα η χώρα, οποιαδήποτε πρόοδος περνάει από την αντιμετώπιση της συντονισμένης ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Ελλάδα και την κυβέρνηση της. Για διδακτικούς λόγους θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αυτό σαν όξυνση και χρησιμοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων προς όφελος, «ευκαιρία», της προόδου, σε αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση. Σ’ αυτές τις αντιθέσεις, εμείς έχουμε στραμμένο το μέτωπο μας ενάντια στον επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό και συγκεκριμένα ενάντια στην EE.
Η κρίση των Κομμάτων της Δεξιάς είναι κρίση αποσύνθεσης και διάλυσης, όπως τώρα τη ζούμε στην Ελλάδα. Αντίθετα η κρίση των Κομμάτων της Αριστεράς πρέπει και μπορεί να είναι κρίση ανόδου, στο βαθμό που αναγνωρίζουν τα λάθη στην οικοδόμηση των Κομμάτων και του Σοσιαλισμού και στο βαθμό που υιοθετούν κι εφαρμόζουν στο σύνολο, ή τουλάχιστον και καταρχήν σε σημαντικό μέρος, την ιδεολογία, τη στρατηγική, την πολιτική, το πρόγραμμα και την τακτική της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Αυτό κατά τη γνώμη μας πρέπει να καθορίσει και τα οργανωτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πρέπει και μπορεί να γίνει, να μετατραπεί σε ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ, όποια ονομασία και να πάρει. Τα υπόλοιπα Κόμματα και Οργανώσεις, να συσταθούν και ν’ ανασυσταθούν μ’ αυτή την έννοια. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να γίνει η μαγιά για το Πλατύ Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, χωρίς αποκλεισμούς, σε -ελάχιστη προς μέγιστη- αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση. Σ’ αυτή την πορεία είναι αναγκαίο και δυνατό το Μέτωπο με όλα της Κόμματα της εργαζόμενης τάξης, αρχίζοντας από το ΚΚΕ, που είναι κατά τη γνώμη μας το μόνο Κόμμα που αυτή τη στιγμή επεξεργάζεται με σοβαρότητα τα λάθη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε μαρξιστική-λενινιστική και αντιγραφειοκρατική κατεύθυνση και έχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ενιαίας, Διαρκούς, μετάβασης από τον καπιταλισμό προς το Επαναστατικό και το Εργατικό Κράτος, που θα εξασφαλίσει τη σταθερή πρόοδο της χώρας.
