Η αστραπιαία και βάρβαρη επίθεση του ιμπεριαλισμού ενάντια στην Ελλάδα, είναι η προετοιμασμένη, άμεση, οργανωμένη κι ενορχηστρωμένη απάντηση του, στην εκλογική συντριβή της δεξιάς και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της, που αντιπροσώπευε τη μοναδική πολιτική που απομένει στον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, για να διατηρηθεί σαν σύστημα. Πολύ περισσότερο επιτίθεται στην Ελλάδα, κατά γενική ομολογία με πολεμικούς όρους, γιατί αυτή η συντριβή του, συνδυάστηκε με το θρίαμβο της αριστεράς στην Ελλάδα (60% συνολικά) και με την ανάδειξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που νίκησε τη δεξιά με μεγάλη διαφορά, τόσο αριθμητική, όσο και αιτιατά ποιοτική: Αφού η προεκλογική εκστρατεία του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο ήταν σε αντινεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, αλλά έκανε τον ελληνικό λαό να θυμηθεί τα 4 πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (1981-85), όταν η Ελλάδα προχώρησε αρκετά στο δρόμο προς το Κοινωνικό Επαναστατικό Κράτος. Σαν αυτό που τώρα οικοδομείται σε όλο τον κόσμο, σαν μοναδική προοδευτική διέξοδος στην παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και στην αντιλαϊκή και πολεμική επιδρομή του στην ανθρωπότητα, με επίκεντρο τη Λατινική Αμερική, αλλά και σε παγκόσμια αντιιμπεριαλιστική συμμαχία, στην οποία συμμετέχει κάθε φορά και πιο ενεργά το Κινέζικο Εργατικό Κράτος και η Ρωσία (με κοινωνική βάση σοβιετική), έστω κι αν ακόμα αυτή η συμμαχία, αρχίζει να έχει οργανωτική μορφή μόνο στη Λατινική Αμερική. Το ΠΑΣΟΚ νίκησε γιατί ο Παπανδρέου διατράνωσε σε όλους τους τόνους «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και γιατί σαν πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, υποστήριξε τη «σοσιαλιστική προοπτική και ένωση της Ευρώπης». Γιατί έχει δει ότι ο ελληνικός λαός είναι ώριμος για το σοσιαλισμό και είναι διατεθειμένος να κάνει την «Ελλάδα Βενεζουέλα της Ευρώπης», όπως και όλοι οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου την κάθε χώρα.
Αν ο Παπανδρέου το έκανε αυτό για να κερδίσει απλά τις εκλογές και για να συγκρατήσει αυτή τη θέληση του ελληνικού λαού, αυτή είναι τόσο ασυγκράτητη, ώστε αν αυτός θελήσει τελικά να τη συγκρατήσει πραγματικά και πολύ περισσότερο αν θελήσει ν’ αθετήσει και ν’ αντιστρέψει τις δικές του εξαγγελίες για «άλλο δρόμο, μαζί με τους πολίτες και πρώτα γι’ αυτούς, μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία για αυτούς και για την ανάπτυξη της χώρας, σε αντινεοφιλελεύθερη -σαν τέτοια αναγκαστικά αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική λέμε εμείς-κατεύθυνση», για να τις στρέψει προς τη θέληση και τις επιταγές του διεθνοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, πρώτα θα τον «κρεμάσει ο λαός», αφού έχει συνειδητοποιήσει από την πείρα του και συγκεκριμένα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑ-ΣΟΚ, ότι από τώρα πρέπει να στηρίζει τον Παπανδρέου «όπως το σκοινί τον κρεμασμένο» (Λένιν). Κι αμέσως μετά θα τον «κρεμάσει» πραγματικά το σύστημα, θα τον πετάξει στο καλάθι των αχρήστων, όπως έκανε με το Ση-μίτη, σαν «χρήσιμο ηλίθιο», σαν πρόσωπο και κυβέρνηση «μιας χρήσης», αφού στο μεταξύ έχει παίξει τον απαίσιο καπιταλιστικό ρόλο της συγκράτησης του κινήματος. Είναι τότε που αμέσως εμείς θα προβλέψουμε αυτό που προβλέψαμε με το Σημίτη: «αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της πτώσης του». Εμείς το είχαμε πει αυτό για το Σημίτη, σε μια στιγμή που το σύστημα είχε «φουσκώσει» τα πανιά της φήμης και της κυρίαρχης παρουσίας του. Είναι τόσο ασυγκράτητη και γρήγορη η κρίση αποσύνθεσης κι επιθετικότητας του συστήματος, ώστε αυτό «τρώει γρήγορα τα παιδιά του» και πολύ πιο γρήγορα τα νόθα, αυτά που δέχτηκαν να υιοθετηθούν. Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού θυμάται πια μόνο αυτούς που στον έναν ή τον άλλο βαθμό δεν υποτάχτηκαν ή/ και πολέμησαν το εγκληματικό καπιταλιστικό σύστημα, για να προωθήσουν την πρόοδο και το σοσιαλισμό. Γιατί η ιστορική μνήμη, όπως κάθε υγιής νους, κρατάει κι αναπαράγει τελικά μόνο το «λογικό και το δίκαιο» (Χ. Ποσάδας).
Είναι ταξική αλήθεια, προοδευτική, επαναστατική, σοσιαλιστική, ή αντιδραστική, αντεπαναστατική ιμπεριαλιστική, -κάθε κοινωνική αλήθεια σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας της ανθρωπότητας είναι τέτοια-ότι η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται γρήγορα «στριμωγμένη» κι «ανάμεσα σε δύο πυρά». Έτσι γρήγορη είναι και η ανάγκη της επιλογής: Ή ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ Ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Τα μονοπώλια έχουν την οργανωμένη διάρθρωση, μορφές και λειτουργία (NATO, Ευρωπαϊκή Ένωση, Χρηματιστικοί Κύκλοι και Τράπεζες, Αποδημητικά Κεφάλαια ντόπια και ξένα, Έλλειμμα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και όχι ο λαός, έτοιμες νεοφιλελεύθερες μεσαιωνικές συνταγές και προγράμματα, κτλ) για να στρέψουν τα αντιλαϊκά πολεμικά «πυρά» τους και να «στριμώξουν» άμεσα την κυβέρνηση, ώστε πρώτα να προσπαθήσουν να την κάνουν να υποκύψει στις πιέσεις τους και στις επιταγές τους, ταυτόχρονα έτσι να δυσφημίσουν αυτή την κυβέρνηση στο λαό που τη στηρίζει και γρήγορα να την ανατρέψουν, για να ξαναβάλουν στην κυβέρνηση τη δεξιά, γνήσια αντιπρόσωπο τους, πριν προλάβει ο λαός να κερδίσει ένα μεγάλο τομέα του ΠΑΣΟΚ στο δικό του ταξικό κι επαναστατικό στρατόπεδο και να προωθήσει τη δική του Λαϊκή, Δημοκρατική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα, Σοσιαλιστική Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη Λαϊκή Εξουσία και την Κοινωνική, Λαϊκή, Οικονομία. Αλλά από την άλλη ταξική πλευρά και ο λαός από τώρα και άμεσα, «στριμώχνει» και πιέζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πρώτα και κύρια για να συμμαχήσει πραγματικά μαζί του και «μαζί», σε διαρκή συμμαχία, πρώτα πρώτα ν’ αντιμετωπίσουν την ιμπεριαλιστική επίθεση στη χώρα, ανοίγοντας την άμεσα και σε διεθνείς συμμάχους, στο αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και για να προωθήσει ταυτόχρονα στη χώρα, άμεσα βήματα προς τον άλλο δρόμο, τον εφικτό και κάθε φορά και πιο επίκαιρο, το δρόμο της προόδου του λαού και της χώρας, το δρόμο προς το σοσιαλιστικό. Λύνοντας το βασικό και πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει σ’ αυτή την κατεύθυνση στη χώρα, όπως παντού:
Ενώ ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός, σαν κυρίαρχο ακόμα σύστημα, έχει έτοιμα προγράμματα της δικής του οικονομικής, πολιτικής, επικοινωνιακής και στρατιωτικής επιβολής και τα μέσα, τους θεσμούς, για να το κάνει, το προοδευτικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενώ είναι ώριμο το προτσές και οι μάζες για να γίνει το σοσιαλιστικό σύστημα που αντιπροσωπεύει, κυρίαρχο σύστημα και στη συνέχεια μοναδικό (όπως επιδιώκει εγκληματικά ο καπιταλισμός να είναι μοναδικός και μοιραίος για την ανθρωπότητα, τη φύση και το σύμπαν), πρέπει ακόμα να διαμορφώνει καθημερινά τα προοδευτικά βήματα. Γιατί οι τωρινές ηγεσίες των Κομμάτων της Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των άλλων προοδευτικών πολιτικών κομμάτων και ρευμάτων, αλλά και των Συνδικαλιστικών και Κοινωνικών οργανώσεων, έχουν χάσει, ή/και έχουν εγκαταλείψει την προγραμματική, πολιτική, στρατηγική, τακτική συνέχεια της εφαρμογής του επιστημονικού σοσιαλισμού, που λεπτομερειακά και διαχρονικά (από τη Ρώσικη Επανάσταση, μέχρι την Κίνα, την Κούβα και τη Βενεζουέλα) έχει δείξει τον προοδευτικό μονόδρομο, το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ. Έτσι υπάρχει μια γενική αμφι-ταλάντευση αυτών των ηγεσιών, ανάμεσα στον οπορτουνισμό (που εύκολα αντιστρέφεται ή ανατρέπεται από το υπάρχον σύστημα) και το σεχταρισμό (που δύσκολα ή ποτέ δεν πετυχαίνει τους στόχους του, γιατί δεν έχει πολιτική και τακτική για την εφαρμογή ενός πιθανά σωστού προγράμματος και στρατηγικής).
Εμείς έχουμε αναλύσει ότι στα πλαίσια της ολοκληρωτικής κρίσης επιθανάτιας αγωνίας, αποσύνθεσης κι εγκληματικής επιθετικότητας του καπιταλισμού, όσο κι αν φαντάζει ισχυρό αυτό το σύστημα, με τη χρηματιστική, τραπεζική, επικοινωνιακή, αλλά και συγκεκριμένη πολεμική και «βομβιστική», προβοκατόρικη τρομοκρατία που προωθεί (όπως συγκεκριμένα γίνεται και στην Ελλάδα), αποδείχνεται ότι τις μόνες που μπορεί να τρομοκρατεί, να τις συγκρατεί και να τις υποτάσσει, είναι κάποιες απροετοίμαστες κι αναποφάσιστες ηγεσίες του προοδευτικού και σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τρομοκρατήσει και να συγκρατήσει, την ασυγκράτητη ωρίμανση και θέληση των μαζών και τις ηγεσίες εκείνες που είναι έντιμες, συνεπείς κι αποφασισμένες να προωθήσουν βήματα προς τον «άλλο δρόμο», τον προοδευτικό και σοσιαλιστικό. Αυτές κι αν ακόμα δεν είναι προετοιμασμένες από πριν, γρήγορα προετοιμάζονται, «πλέκουν το πουλόβερ ενώ ήδη το φοράνε», σε συμμαχία με το λαό και τις οργανώσεις του. Κι έχουμε ταυτόχρονα αναλύσει, ότι αυτές οι έντιμες ηγεσίες, πρέπει και μπορούν να εξοπλιστούν με μια κατανόηση γύρω από τις τωρινές προθεσμίες και χωροχρόνους της προοδευτικής, επαναστατικής, σοσιαλιστικής κοινωνικής πορείας. Ότι ακόμα και σε μικρά θετικά βήματα προς την ικανοποίηση των ταξικών και ιστορικών προοδευτικών διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού που θα κάνουν, ο ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι εκπρόσωποι του, θ’ αντιπαραθέσουν αναπόφευκτα -γιατί στην τωρινή, τελική κι επιθανάτια κρίση τους δεν μπορούν ν’ ανεχθούν ούτε αυτά τα μικρά βήματα- μεγάλα εμπόδια, σαμποτάζ, αποκλεισμούς κι επιθετικότητα.
Έτσι πρέπει και μπορούν αυτές οι ηγεσίες, έχοντας μια αμφίδρομη σχέση και συμμαχία με τον οργανωμένο λαό και μια σχέση αμείλικτης άμυνας κι αντεπίθεσης απέναντι σ’ αυτή την επίθεση του ιμπεριαλισμού, να κάνουν τότε κι αυτές αντίστροφα και ΜΕΓΑΛΑ ΒΗΜΑΤΑ, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επεξεργαζόμενες και ξεδιπλώνοντας το δικό τους ολοκληρωμένο αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Ένα παράδειγμα είναι η λυσσαλέα επίθεση της EE, των διεθνών χρηματιστικών κύκλων και της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, ενάντια στα πρώτα μικρά θετικά μέτρα αναδιανομής του ΑΕΠ από την κυβέρνηση της χώρας. Ανάμεσα στ’ άλλα, σαν ορκισμένοι εχθροί του έθνους, έβγαλαν έξω από τη χώρα μεγάλα κεφάλαια! Τι πρέπει να γίνει απέναντι σ’ αυτό; Η σοσιαλιστική κυβέρνηση πρέπει, και να επιμείνει στην αναδιανομή του ΑΕΠ, ενάντια στους κατέχοντες και υπέρ των εργαζομένων, έτσι όπως την υποσχέθηκε κι εν μέρει προώθησε μετεκλογικά, αλλά και να πάρει «μεγάλα» μέτρα που θα εμποδίσουν αυτή τη φυγή κεφαλαίων, ή/και να απαλλοτριώσει προς όφελος των εργαζομένων και της πατρίδας τις εγκαταστάσεις τους, που εθνικοποιημένες θα δουλέψουν κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Επίσης, μόνο τα κλεμμένα και τα χρωστούμενα ν’ απαιτήσει από τους «κατέχοντες» η κυβέρνηση, φτάνει στο ίδιο «μεγάλο» αντικαπιταλιστικό συμπέρασμα. Κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να εμποδίσει σήμερα το σοσιαλισμό. Κι αν προσπαθήσει ο ιμπεριαλισμός και η ολιγαρχία να το κάνει «συνταγματικά» και πραξικοπηματικά, τότε είναι επίσης άμεσα, που μπαίνει η ανάγκη για εκλογές για Συντακτική Συνέλευση και Επανίδρυση μιας νέας Δημοκρατικής, Λαϊκής, Προοδευτικής, Αλληλέγγυας και Σοσιαλιστικής Ελλάδας. Βασισμένη από και για το λαό και τις οργανώσεις του.
Ο λαός, οργανωμένος στους ανεξάρτητους από την κυβέρνηση ταξικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς οργανισμούς, άμεσα και μ’ αυτή την έννοια, στηρίζει, πρέπει και μπορεί άμεσα να στηρίξει τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνηση του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την EE. Γιατί πραγματικά «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» και τώρα αποδείχνεται και πάλι στην πράξη. Έτσι λοιπόν στην πράξη πρέπει και ο λαός με τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις του, σε συμμαχία με την κυβέρνηση, αν αυτή θελήσει σ’ αυτή την κατεύθυνση, να προωθήσει το Εθνικό και Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και Πολιτική. Αν πάλι δεν το θελήσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση, ποτέ πια δεν πρέπει να επωφεληθεί η δεξιά από το κυβερνητικό κενό, για να πάει το υπάρχον σύστημα από την εξουσία και πάλι στην κυβέρνηση. Πρέπει να προωθηθεί στην πράξη «Το ΠΑΣΟΚ, ή καλύτερα η αριστερά, στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», που μόνο αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πρέπει να είναι, για να είναι προοδευτική για τη χώρα και το λαό της.
Αν ο Παπανδρέου το έκανε αυτό για να κερδίσει απλά τις εκλογές και για να συγκρατήσει αυτή τη θέληση του ελληνικού λαού, αυτή είναι τόσο ασυγκράτητη, ώστε αν αυτός θελήσει τελικά να τη συγκρατήσει πραγματικά και πολύ περισσότερο αν θελήσει ν’ αθετήσει και ν’ αντιστρέψει τις δικές του εξαγγελίες για «άλλο δρόμο, μαζί με τους πολίτες και πρώτα γι’ αυτούς, μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία για αυτούς και για την ανάπτυξη της χώρας, σε αντινεοφιλελεύθερη -σαν τέτοια αναγκαστικά αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική λέμε εμείς-κατεύθυνση», για να τις στρέψει προς τη θέληση και τις επιταγές του διεθνοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, πρώτα θα τον «κρεμάσει ο λαός», αφού έχει συνειδητοποιήσει από την πείρα του και συγκεκριμένα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑ-ΣΟΚ, ότι από τώρα πρέπει να στηρίζει τον Παπανδρέου «όπως το σκοινί τον κρεμασμένο» (Λένιν). Κι αμέσως μετά θα τον «κρεμάσει» πραγματικά το σύστημα, θα τον πετάξει στο καλάθι των αχρήστων, όπως έκανε με το Ση-μίτη, σαν «χρήσιμο ηλίθιο», σαν πρόσωπο και κυβέρνηση «μιας χρήσης», αφού στο μεταξύ έχει παίξει τον απαίσιο καπιταλιστικό ρόλο της συγκράτησης του κινήματος. Είναι τότε που αμέσως εμείς θα προβλέψουμε αυτό που προβλέψαμε με το Σημίτη: «αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της πτώσης του». Εμείς το είχαμε πει αυτό για το Σημίτη, σε μια στιγμή που το σύστημα είχε «φουσκώσει» τα πανιά της φήμης και της κυρίαρχης παρουσίας του. Είναι τόσο ασυγκράτητη και γρήγορη η κρίση αποσύνθεσης κι επιθετικότητας του συστήματος, ώστε αυτό «τρώει γρήγορα τα παιδιά του» και πολύ πιο γρήγορα τα νόθα, αυτά που δέχτηκαν να υιοθετηθούν. Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού θυμάται πια μόνο αυτούς που στον έναν ή τον άλλο βαθμό δεν υποτάχτηκαν ή/ και πολέμησαν το εγκληματικό καπιταλιστικό σύστημα, για να προωθήσουν την πρόοδο και το σοσιαλισμό. Γιατί η ιστορική μνήμη, όπως κάθε υγιής νους, κρατάει κι αναπαράγει τελικά μόνο το «λογικό και το δίκαιο» (Χ. Ποσάδας).
Είναι ταξική αλήθεια, προοδευτική, επαναστατική, σοσιαλιστική, ή αντιδραστική, αντεπαναστατική ιμπεριαλιστική, -κάθε κοινωνική αλήθεια σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας της ανθρωπότητας είναι τέτοια-ότι η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται γρήγορα «στριμωγμένη» κι «ανάμεσα σε δύο πυρά». Έτσι γρήγορη είναι και η ανάγκη της επιλογής: Ή ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ Ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Τα μονοπώλια έχουν την οργανωμένη διάρθρωση, μορφές και λειτουργία (NATO, Ευρωπαϊκή Ένωση, Χρηματιστικοί Κύκλοι και Τράπεζες, Αποδημητικά Κεφάλαια ντόπια και ξένα, Έλλειμμα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και όχι ο λαός, έτοιμες νεοφιλελεύθερες μεσαιωνικές συνταγές και προγράμματα, κτλ) για να στρέψουν τα αντιλαϊκά πολεμικά «πυρά» τους και να «στριμώξουν» άμεσα την κυβέρνηση, ώστε πρώτα να προσπαθήσουν να την κάνουν να υποκύψει στις πιέσεις τους και στις επιταγές τους, ταυτόχρονα έτσι να δυσφημίσουν αυτή την κυβέρνηση στο λαό που τη στηρίζει και γρήγορα να την ανατρέψουν, για να ξαναβάλουν στην κυβέρνηση τη δεξιά, γνήσια αντιπρόσωπο τους, πριν προλάβει ο λαός να κερδίσει ένα μεγάλο τομέα του ΠΑΣΟΚ στο δικό του ταξικό κι επαναστατικό στρατόπεδο και να προωθήσει τη δική του Λαϊκή, Δημοκρατική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα, Σοσιαλιστική Κυβέρνηση της Αριστεράς και τη Λαϊκή Εξουσία και την Κοινωνική, Λαϊκή, Οικονομία. Αλλά από την άλλη ταξική πλευρά και ο λαός από τώρα και άμεσα, «στριμώχνει» και πιέζει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πρώτα και κύρια για να συμμαχήσει πραγματικά μαζί του και «μαζί», σε διαρκή συμμαχία, πρώτα πρώτα ν’ αντιμετωπίσουν την ιμπεριαλιστική επίθεση στη χώρα, ανοίγοντας την άμεσα και σε διεθνείς συμμάχους, στο αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο και για να προωθήσει ταυτόχρονα στη χώρα, άμεσα βήματα προς τον άλλο δρόμο, τον εφικτό και κάθε φορά και πιο επίκαιρο, το δρόμο της προόδου του λαού και της χώρας, το δρόμο προς το σοσιαλιστικό. Λύνοντας το βασικό και πραγματικό πρόβλημα που υπάρχει σ’ αυτή την κατεύθυνση στη χώρα, όπως παντού:
Ενώ ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός, σαν κυρίαρχο ακόμα σύστημα, έχει έτοιμα προγράμματα της δικής του οικονομικής, πολιτικής, επικοινωνιακής και στρατιωτικής επιβολής και τα μέσα, τους θεσμούς, για να το κάνει, το προοδευτικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ενώ είναι ώριμο το προτσές και οι μάζες για να γίνει το σοσιαλιστικό σύστημα που αντιπροσωπεύει, κυρίαρχο σύστημα και στη συνέχεια μοναδικό (όπως επιδιώκει εγκληματικά ο καπιταλισμός να είναι μοναδικός και μοιραίος για την ανθρωπότητα, τη φύση και το σύμπαν), πρέπει ακόμα να διαμορφώνει καθημερινά τα προοδευτικά βήματα. Γιατί οι τωρινές ηγεσίες των Κομμάτων της Σοσιαλιστικής, Κομμουνιστικής, Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των άλλων προοδευτικών πολιτικών κομμάτων και ρευμάτων, αλλά και των Συνδικαλιστικών και Κοινωνικών οργανώσεων, έχουν χάσει, ή/και έχουν εγκαταλείψει την προγραμματική, πολιτική, στρατηγική, τακτική συνέχεια της εφαρμογής του επιστημονικού σοσιαλισμού, που λεπτομερειακά και διαχρονικά (από τη Ρώσικη Επανάσταση, μέχρι την Κίνα, την Κούβα και τη Βενεζουέλα) έχει δείξει τον προοδευτικό μονόδρομο, το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ. Έτσι υπάρχει μια γενική αμφι-ταλάντευση αυτών των ηγεσιών, ανάμεσα στον οπορτουνισμό (που εύκολα αντιστρέφεται ή ανατρέπεται από το υπάρχον σύστημα) και το σεχταρισμό (που δύσκολα ή ποτέ δεν πετυχαίνει τους στόχους του, γιατί δεν έχει πολιτική και τακτική για την εφαρμογή ενός πιθανά σωστού προγράμματος και στρατηγικής).
Εμείς έχουμε αναλύσει ότι στα πλαίσια της ολοκληρωτικής κρίσης επιθανάτιας αγωνίας, αποσύνθεσης κι εγκληματικής επιθετικότητας του καπιταλισμού, όσο κι αν φαντάζει ισχυρό αυτό το σύστημα, με τη χρηματιστική, τραπεζική, επικοινωνιακή, αλλά και συγκεκριμένη πολεμική και «βομβιστική», προβοκατόρικη τρομοκρατία που προωθεί (όπως συγκεκριμένα γίνεται και στην Ελλάδα), αποδείχνεται ότι τις μόνες που μπορεί να τρομοκρατεί, να τις συγκρατεί και να τις υποτάσσει, είναι κάποιες απροετοίμαστες κι αναποφάσιστες ηγεσίες του προοδευτικού και σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να τρομοκρατήσει και να συγκρατήσει, την ασυγκράτητη ωρίμανση και θέληση των μαζών και τις ηγεσίες εκείνες που είναι έντιμες, συνεπείς κι αποφασισμένες να προωθήσουν βήματα προς τον «άλλο δρόμο», τον προοδευτικό και σοσιαλιστικό. Αυτές κι αν ακόμα δεν είναι προετοιμασμένες από πριν, γρήγορα προετοιμάζονται, «πλέκουν το πουλόβερ ενώ ήδη το φοράνε», σε συμμαχία με το λαό και τις οργανώσεις του. Κι έχουμε ταυτόχρονα αναλύσει, ότι αυτές οι έντιμες ηγεσίες, πρέπει και μπορούν να εξοπλιστούν με μια κατανόηση γύρω από τις τωρινές προθεσμίες και χωροχρόνους της προοδευτικής, επαναστατικής, σοσιαλιστικής κοινωνικής πορείας. Ότι ακόμα και σε μικρά θετικά βήματα προς την ικανοποίηση των ταξικών και ιστορικών προοδευτικών διεκδικήσεων του εργαζόμενου λαού που θα κάνουν, ο ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι εκπρόσωποι του, θ’ αντιπαραθέσουν αναπόφευκτα -γιατί στην τωρινή, τελική κι επιθανάτια κρίση τους δεν μπορούν ν’ ανεχθούν ούτε αυτά τα μικρά βήματα- μεγάλα εμπόδια, σαμποτάζ, αποκλεισμούς κι επιθετικότητα.
Έτσι πρέπει και μπορούν αυτές οι ηγεσίες, έχοντας μια αμφίδρομη σχέση και συμμαχία με τον οργανωμένο λαό και μια σχέση αμείλικτης άμυνας κι αντεπίθεσης απέναντι σ’ αυτή την επίθεση του ιμπεριαλισμού, να κάνουν τότε κι αυτές αντίστροφα και ΜΕΓΑΛΑ ΒΗΜΑΤΑ, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επεξεργαζόμενες και ξεδιπλώνοντας το δικό τους ολοκληρωμένο αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Ένα παράδειγμα είναι η λυσσαλέα επίθεση της EE, των διεθνών χρηματιστικών κύκλων και της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα, ενάντια στα πρώτα μικρά θετικά μέτρα αναδιανομής του ΑΕΠ από την κυβέρνηση της χώρας. Ανάμεσα στ’ άλλα, σαν ορκισμένοι εχθροί του έθνους, έβγαλαν έξω από τη χώρα μεγάλα κεφάλαια! Τι πρέπει να γίνει απέναντι σ’ αυτό; Η σοσιαλιστική κυβέρνηση πρέπει, και να επιμείνει στην αναδιανομή του ΑΕΠ, ενάντια στους κατέχοντες και υπέρ των εργαζομένων, έτσι όπως την υποσχέθηκε κι εν μέρει προώθησε μετεκλογικά, αλλά και να πάρει «μεγάλα» μέτρα που θα εμποδίσουν αυτή τη φυγή κεφαλαίων, ή/και να απαλλοτριώσει προς όφελος των εργαζομένων και της πατρίδας τις εγκαταστάσεις τους, που εθνικοποιημένες θα δουλέψουν κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Επίσης, μόνο τα κλεμμένα και τα χρωστούμενα ν’ απαιτήσει από τους «κατέχοντες» η κυβέρνηση, φτάνει στο ίδιο «μεγάλο» αντικαπιταλιστικό συμπέρασμα. Κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να εμποδίσει σήμερα το σοσιαλισμό. Κι αν προσπαθήσει ο ιμπεριαλισμός και η ολιγαρχία να το κάνει «συνταγματικά» και πραξικοπηματικά, τότε είναι επίσης άμεσα, που μπαίνει η ανάγκη για εκλογές για Συντακτική Συνέλευση και Επανίδρυση μιας νέας Δημοκρατικής, Λαϊκής, Προοδευτικής, Αλληλέγγυας και Σοσιαλιστικής Ελλάδας. Βασισμένη από και για το λαό και τις οργανώσεις του.
Ο λαός, οργανωμένος στους ανεξάρτητους από την κυβέρνηση ταξικούς, πολιτικούς, συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς οργανισμούς, άμεσα και μ’ αυτή την έννοια, στηρίζει, πρέπει και μπορεί άμεσα να στηρίξει τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνηση του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την EE. Γιατί πραγματικά «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός» και τώρα αποδείχνεται και πάλι στην πράξη. Έτσι λοιπόν στην πράξη πρέπει και ο λαός με τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις του, σε συμμαχία με την κυβέρνηση, αν αυτή θελήσει σ’ αυτή την κατεύθυνση, να προωθήσει το Εθνικό και Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο και Πολιτική. Αν πάλι δεν το θελήσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση, ποτέ πια δεν πρέπει να επωφεληθεί η δεξιά από το κυβερνητικό κενό, για να πάει το υπάρχον σύστημα από την εξουσία και πάλι στην κυβέρνηση. Πρέπει να προωθηθεί στην πράξη «Το ΠΑΣΟΚ, ή καλύτερα η αριστερά, στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», που μόνο αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική πρέπει να είναι, για να είναι προοδευτική για τη χώρα και το λαό της.
