Στη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά, τα 130 χρόνια από την καθιέρωσή της από τη 2η Διεθνή (1889), σαν παγκόσμια μέρα κινητοποίησης των εργατών όλου του κόσμου, για την προώθηση των συγκεκριμένων και ιστορικών κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διεκδικήσεών τους, ενάντια στον καπιταλισμό και που συμπίπτουν φέτος με τα 100 χρόνια από τη ίδρυση της 3ης (Κομμουνιστικής) Διεθνούς (1919), τονίζουν και κάνουν επείγουσα την ανάγκη της προώθησης και της οικοδόμησης της Νέας Εργατικής Διεθνούς: απέναντι κι ενάντια στη γραφειοκρατία («σοσιαλιστική» και «κομμουνιστική» -τα εισαγωγικά μόνο για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα αντίστοιχα κόμματα-) που εκφύλισε και διέλυσε τις δύο προηγούμενες, μέσα από τα σφετεριστικά και υλικά συμφέροντά της, δεμένα άρρηκτα και «μέχρι θανάτου» με τον καπιταλισμό. Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ -μέχρι την κατάργηση και των δύο-, Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.
Η κομμουνιστική, σοσιαλιστική, αριστερή πρωτοπορία, κάθε απόχρωσης, πρέπει και μπορεί να κορυφώσει φέτος τις εκδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς, με τη προώθηση, βήμα το βήμα, αλλά πολύ γρήγορα, αυτή την ανάγκη, που είναι «εκ των ων ουκ άνευ» όρος για την προώθηση της πάλης και της τελικής νίκης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό: της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και νίκης, που όπως αποδείχτηκε με δραματικό τρόπο (βλέπε τελική προδοσία της γραφειοκρατίας) τις τελευταίες δεκαετίες, μόνο παγκόσμια μπορεί να πραγματοποιηθεί με σταθερότητα και συνέπεια και μόνο αυτή μπορεί να ικανοποιήσει με συνέπεια και σταθερότητα, όχι μόνο τις ιστορικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, την κατάργηση του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά στο μεταξύ και σ’ αυτή την πορεία και τις συγκεκριμένες.
Ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός» του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν παράγει από αντίδραση τα φασιστικά αποβράσματα, αλλά από τη δική του δράση. Πόλεμος και φασισμός είναι οι αναπόφευκτες ακροτελεύτιες κι επιθανάτιες ανάγκες αυτού του συστήματος, στην «αγωνιώδη» και λυσσαλέα προσπάθειά του να επιβιώσει. Και καθώς δεν μπορεί να κάνει το μαζικό ναζιφασισμό, όπως πριν, λόγω των εμπειριών και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και όλων των λαών, τον κάνει όπου μπορεί κομματιαστά και με τις διάφορες μορφές του, μέσα από τις δομές και τους θεσμούς του: με όλων των ειδών τα πραξικοπήματα, την τρομοκρατία, τους αποκλεισμούς, τα μποϋκοτάζ, τις επιθέσεις, τις επιδρομές, τις εισβολές και κατοχές σε χώρες και περιοχές όλου του κόσμου, με την ταυτόχρονη μαύρη και αντικομουνιστική προπαγάνδα και τα λεγόμενα «φέικ νιους» (τα πιο μεγάλα ψέματα για να γίνουν και πιο πιστευτά, κατά τη ναζιστική μέθοδο). Τα «στρατεύματα κατοχής του Χρέους» στην Ελλάδα, είναι μια από αυτές τις μορφές. Το ίδιο κομματιαστά και για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, κάνει και το διαρκή παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς να έχει παραιτηθεί ποτέ από τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που πιθανό να τον κάνει μάλιστα «τη στιγμή που θα έχει συνάψει τις μεγαλύτερες “συμφωνίες” με το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο» (Χ. Ποσάδας), όπως έκανε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αμέσως μετά από τις «συμφωνίες» του με την ηλίθια κι εγκληματική γραφειοκρατία του Στάλιν, τόσο το ναζιστικό, όσο και το «δημοκρατικό», «συμμαχικό», ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο!
Όταν λοιπόν ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός έχει επιστρατεύσει όλα του τα όπλα για την επιβίωσή του, ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου, αυτοί οι λαοί, μ’ επικεφαλής και καθοδηγητή την εργατική τάξη, πρέπει να επιστρατεύσουν όλα τα όπλα της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης τους, για να σώσουν την ανθρωπότητα και να την κάνουν να προοδεύσει με συνέπεια και σταθερότητα, «βιώσιμα» και «αέναα». Δεν υπάρχει άλλος, τρίτος δρόμος. Το αναγκαίο και δυνατό εθνικό, τοπικό, ηπειρωτικό και παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό Ενιαίο Μέτωπο, είναι ένα από τα βασικά όπλα που πρέπει να επιστρατεύσει, αυτό το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, με ό,τι σημαίνει αυτό το Μέτωπο, στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό και στρατιωτικό τομέα. Χωρίς την επιστράτευση του στρατιωτικού τομέα αυτού του Μετώπου, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός είναι έτοιμος να καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους τομείς, σε όλες τις περιοχές της γης. Και πού υπάρχουν αυτά τα στρατιωτικά μέσα για την υπεράσπιση των διεκδικήσεων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των λαών του κόσμου: ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ!
Όποιος δεν βλέπει αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα, που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, καθημερινά και σε όλο τον κόσμο, στην ίδια την περιοχή μας -Ρωσία και Κίνα βοηθούν χώρες και περιοχές του κόσμου ν’ αμυνθούν, με όλα τα μέσα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ανεξάρτητα, πάνω ή/και ενάντια πολλές φορές, στη θέληση ορισμένων ηγεσιών αυτών των δύο χωρών-, έχει χάσει κάθε ταξική αντίληψη για την πρόοδο! Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σταθερή και συνεπής πρόοδος, αντίθετα υπάρχει οπισθοδρόμηση, σε όλους τους ειρηνικούς τομείς της κοινωνικο-οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής, χωρίς την άμυνά τους, με στρατιωτικά μέσα και με την πιο εξελιγμένη τεχνολογία, ανώτερη απ’ αυτή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού! Πάλι και πάλι: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ανάμεσα στα δύο ταξικά στρατόπεδα, στη σύγκρουση «συστήματος ενάντια σε σύστημα» (Χ. Ποσάδας), ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ.
Είναι άλλωστε γι’ αυτό που η ανά τον κόσμο γραφειοκρατία του ταξικού, επαναστατικού και σοσιαλιστικού πόλου-στρατοπέδου, επέλεξε οριστικά την «ειρήνη»-πόλεμο του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού: γιατί ποτέ δεν ήθελε και δεν επιδίωκε το σοσιαλισμό, αντίθετα όταν μπορούσε -πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την τελική λιποταξία της- συγκρατούσε, συγκρατεί και οπισθοδρομεί την πορεία προς το σοσιαλισμό. Ποτέ δεν μπόρεσε κι ούτε θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί σε «τρίτο δρόμο», «κοινό σπίτι» των δύο συστημάτων, κτλ, όπως επιδίωκε πριν -και τώρα το εγκατέλειψε κι αυτό- και τώρα πέρασε άμεσα κι ανοιχτά στον καπιταλισμό και όλες τις αντιλαϊκές ανάγκες κι επιταγές του.
Οπωσδήποτε ο στρατιωτικός τομέας του αντιιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού και σοσιαλιστικού στρατοπέδου, μπορεί και πρέπει να στηρίζεται, ακόμα και να επεκτείνεται -μέχρι την κατάργηση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού-, πάνω στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική βάση αυτού του στρατοπέδου. Ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός προετοιμάζει και κάνει, ενωμένος και συγκεντρωμένος, τον πραγματικό πόλεμο και το φασισμό, με όλες τις μορφές που μπορεί, ενάντια στους λαούς και στο μεταξύ επιτίθεται, επίσης ενιαία, ενάντια στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Απέναντι σ’ αυτό, οι λαοί του κόσμου, με επικεφαλής την εργατική τάξη, μαζί με τη στρατιωτική τους προετοιμασία και άμυνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό, πρέπει και μπορούν, σε όλους αυτούς τους τομείς, ήδη το κάνουν -περιορισμένα λόγω έλλειψης ηγεσίας-, να προωθούν τις κατακτήσεις τους, που είναι και ο μοναδικός τρόπος να ικανοποιούνται και οι διεκδικήσεις τους: κατακτήσεις συγκεκριμένες και ιστορικές, που είναι οι Εργατικές-Λαϊκές Κυβερνήσεις της Αριστεράς, στην άμεση πορεία τους προς την Εργατική-Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή-Κοινωνική Οικονομία, με μορφές Άμεσης-Σοβιετικής Δημοκρατίας, από κάτω μέχρι πάνω και με τις κρατικοποιήσεις-κοινωνικοποιήσεις, κάτω από τον εργατικό-λαϊκό έλεγχο, δηλαδή κάτω από τον έλεγχο αυτής της Άμεσης Δημοκρατίας, από κάτω μέχρι πάνω. Απέναντι στη «δικτατορία των μονοπωλίων» και των «ελίτ» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και όλες τις αντιλαϊκές, οπισθοδρομικές και καταστροφικές για την ανθρωπότητα συνέπειές της, δεν υπάρχει άλλος «προοδευτικός» δρόμος, παρά ο σοσιαλιστικός, που περνάει αναγκαστικά, αναπόφευκτα, μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου, που δεν είναι παρά αυτές οι κύριες μορφές της που αναφέραμε και που είναι η πιο δημοκρατική μορφή για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους λαούς.
Σε όλα τα καθεστώτα ατομικής ιδιοκτησίας, τη δουλοκτησία, τη φεουδαρχία και τον καπιταλισμό, η ταξική πάλη δεν γεννήθηκε, για να συνυπάρχει «βιώσιμα», «αέναα», με τα συστήματα αυτά που τη γέννησαν, αλλά για να τα καταργήσει και να οικοδομήσει το επόμενο. Έτσι έγινε πριν και τώρα «έτσι πρέπει να γίνει, έτσι θα γίνει, η Γη Κόκκινη», σοσιαλιστική. Μετά τον καπιταλισμό δεν υπάρχει άλλο σύστημα ατομικής ιδιοκτησίας. Η γραφειοκρατία προσπάθησε να σφετεριστεί υλικά το Εργατικό Κράτος και να δημιουργήσει εκεί μια «νέα τάξη» ιδιοκτήτρια, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν παρά μια προνομιούχα κάστα, με δεσμούς με τον καπιταλισμό, όπου γης και στην ίδια της τη χώρα. Και γι’ αυτό, όταν ήταν ώριμο το προτσές για ν’ ανατραπεί αυτή από την Πολιτική Επανάσταση εκεί, αυτή πέρασε ανοιχτά στον καπιταλισμό. Δεν μπόρεσε ποτέ να σταθεροποιηθεί σαν νέα τάξη.
Το τί σημαίνει καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και υποταγμένη, σύμμαχος και ταυτισμένη μ’ αυτόν γραφειοκρατία, κομματική και συνδικαλιστική, από τη μια μεριά και αναγκαία κι εφικτή ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και όλου του λαού, από την άλλη, το ζούμε τα τελευταία χρόνια έντονα στην Ελλάδα. Τον Αριστερό, Αντικαπιταλιστικό, αντι-νεοφιλελεύθερο και αντι-ΝΑΤΟικό ΣΥΡΙΖΑ, η γραφειοκρατία του, κυβερνητική και κομματική, τον μετέτρεψε στο αντίθετό του, μέσα από συνεχή πραξικοπήματά της ενάντια στο παραλυμένο απ’ αυτή Κόμμα: Νεοφιλελεύθερα μνημόνια και «μεταμνημόνια», αποπληρωμή του χρέους, ακόμα και με την απρόκλητη και δουλοπρεπή «πρόωρη αποπληρωμή του», ανοιχτή στροφή ακόμα και της σύνθεσης της κυβέρνησης προς τα δεξιά, «Προοδευτική Συμμαχία» αντί του Μετώπου της Αριστεράς, «δημοκρατισμός» και «προοδευτισμός», πάντα ανύπαρκτος και ανέφικτος στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Αποκορύφωμα η «μετατροπή της Ελλάδας σε πεδίο γενικών πολεμικών δοκιμών και δράσεων του ιμπεριαλισμού ενάντια στους λαούς, της Ελλάδας και όλης της περιοχής», όπως το έχουμε χαρακτηρίσει, οι ιμπεριαλιστικές εξορυκτικές εταιρείες, μαζί με την εγκληματική αρμάδα τους στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και η επέκταση του αμερικανο-ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού στα Δυτικά Βαλκάνια με τη συμφωνία των Πρεσπών κτλ, κύρια ενάντια στη Ρωσική Ομοσπονδία, υπερασπιστή της ανθρωπότητας, προσεχώς της ίδιας της πραγματικά προοδευτικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας! Την ίδια στιγμή καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές μεταρρυθμίσεις, με ιδιωτικοποιήσεις και γενικευμένες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μειωμένοι μισθοί και ημερομίσθια σε μειωμένο ωράριο και ληστρική απλήρωτη υπερεργασία, μισθοί και συντάξεις λιτότητας και πείνας, ανεργία πολύ μεγαλύτερη από το επίσημο 18% και το 39% των νέων, κτλ. Αυτή η καπιταλιστική και συμμαχική του ιμπεριαλισμού κυβέρνηση της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι παρά ένα πολιτικό, θεσμικό γρανάζι -καλύτερα ειπωμένο «μεντεσές»- του συστήματος που υπηρετεί -ούτε καν το διαχειρίζεται-, έτσι ώστε αυτό να παίρνει από το λαό όσα θέλει και «δεν θέλει» και η κυβέρνηση να δίνει στο λαό όσα θέλει αυτή και το σύστημα, ίσα ίσα για να τον «κρατάει όρθιο», όπως λέει, δηλαδή να επιβιώνει, για να συνεχίζει να τον εκμεταλλεύεται και να τον καταπιέζει! ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΩΡΙΜΑ, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΥΤΗ ΗΔΗ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΕΥΕΙ. ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ, ΕΙΝΑΙ Ν’ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ. Αντίθετα η κυβέρνηση της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να μετατρέψει την κρίση και τον αντιλαϊκό πόλεμο και φασισμό του συστήματος -έτσι όπως εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις του Μαύρου Μετώπου ΝΔ-γραφειοκρατίας ΠΑΣΟΚ-, σε αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας -ψηφισμένη άλλωστε από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-, συνέχισε και επέκτεινε -προσπαθούν για πολλές δεκαετίες (!;)- την πολιτική του να ριχτεί όλη η κρίση του συστήματος στις πλάτες της εργατικής τάξης και όλου του λαού. Για όλα αυτά βέβαια δεν μπορούσε παρά να δεχτεί όλα τα εγκώμια από ιμπεριαλιστικές ηγεσίες και θεσμούς, που στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της, Αλέξη Τσίπρα, θέλουν να της απονείμουν και το βραβείο Νόμπελ!
Αυτό που θα καθορίσει την τελική όσο και προσεχή προοδευτική πορεία της χώρας, δεν είναι οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των Κομμάτων της Αριστεράς και των Συνδικάτων, όπως της ΓΣΕΕ -που έχοντας μετατραπεί ανοιχτά σε εργοδοτική συνδικαλιστική ηγεσία, εκφυλίζει και διαλύει το ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο της εργατικής τάξης και το πρόσφατο Συνέδριό της-, αλλά οι συγκεκριμένες και ιστορικές αντικαπιταλιστικές, αντιιμπεριαλιστικές και σοσιαλιστικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού της Ελλάδας, οι αριστερές κομματικές-πολιτικές και οι συνδικαλιστικές, κοινωνικές και πολιτιστικές οργανώσεις τους, όλες σπρωγμένες κι οργανωμένες κύρια μετά τη Μεγάλη Ρωσική Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, όπως είναι τα 100 χρόνια του ΚΚΕ αλλά και της ΓΣΕΕ. Με αποκορύφωμα το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, αλλά και την επιβολή των Κυβερνήσεων της Αριστεράς, παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία της, όλων των αποχρώσεων και την κατά καιρούς προδοσία της.
Η εργατική τάξη και η τωρινή Πρωτομαγιά της είναι εδώ, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, για να επιβάλλουν τη μοναδική, πραγματικά προοδευτική, διέξοδο στην κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, όσο και στην κρίση αποσύνθεσης της γραφειοκρατίας, που τον ακολουθεί και ταυτίζεται μαζί του: ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Αυτό πρέπει και μπορεί να είναι και το περιεχόμενο και η μορφή -κομματική- της ψήφου του ελληνικού λαού, στις προσεχείς Τοπικές, Ευρωπαϊκές και Εθνικές εκλογές.
