Τόσο η αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, όσο και η ψήφος του ελληνικού λαού, πρέπει και μπορούν να εκφράσουν, θα εκφράσουν, έστω και πολύ περιορισμένα, την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση και θέληση του ελληνικού λαού, στις Τοπικές και Ευρωπαϊκές Εκλογές του ερχόμενου Μαΐου. Δεν μπορούν να την αντιπροσωπεύσουν γνήσια, τόσο γιατί πρόκειται για εκλογές μέσα στα ασφυκτικά, καταπιεστικά, εκμεταλλευτικά και διεφθαρμένα πλαίσια του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος της χώρας, της ΕΕ και του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιού της, όσο και γιατί οι πολιτικές-κομματικές, γραφειοκρατικές ηγεσίες των δυνάμεων της Αριστεράς, ριζοσπαστικής, σοσιαλιστικής, οικολογικής, κομμουνιστικής κι εξωκοινοβουλευτικής, που κατεβαίνουν σ’ αυτές τις εκλογές, δεν αντιπροσωπεύουν, αυτές, γνήσια -πολλές αντίθετα μάλιστα-, αυτή την μοναδική για την πρόοδο ωρίμανση και θέληση του λαού και άμεση, επείγουσα κι εφικτή κατεύθυνση της χώρας. Πορεία και κατεύθυνση απέναντι κι ενάντια στη βαρβαρότητα, το φασισμό και τον πόλεμο του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος και τους γνήσιους -αυτοί σίγουροι- αντιπροσώπους αυτού του συστήματος, της φασιστικής και της άκρας δεξιάς, της δεξιάς και της «κεντροδεξιάς».
Η διατυμπανιζόμενη από το σύστημα «ελευθερία ψήφου» σ’ αυτές τις εκλογές, σε σχέση με τις εκλογές για ανάδειξη εθνικού κοινοβουλίου και κυβέρνησης, είναι μια ακόμα απάτη του, που σκοπό έχει ν’ αποφύγει την ψήφο με πολιτικό και κομματικό περιεχόμενο, που έχει αφήσει στην απόλυτη μειοψηφία τους γνήσιους αντιπροσώπους του συστήματος, σε όλη τη μεταπολίτευση. Ακόμα κι όταν τα αστικά κόμματα έγιναν κυβέρνηση, με κορμό τη δεξιά Νέα Δημοκρατία, το κατάφεραν γιατί αυτά τα κόμματα συγκεντρώνονταν σε ψήφους και ενώνονταν για τη διακυβέρνηση της χώρας, ενώ οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της Αριστεράς, είτε δεν ενώνονταν σε Ενιαίο Μέτωπο, για να κυβερνήσουν, είτε ακόμα κι ενώνονταν με τη δεξιά για να σχηματίσουν αστικές κυβερνήσεις, όπως αυτές του 1989-1990 και τελευταία του Μαύρου Μετώπου 2011-2015 (χωρίς να τις βάζουμε στο ίδιο «τσουβάλι»). Παρά κι ενάντια στη θέληση και την ωρίμανση των ψηφοφόρων της Αριστεράς. Και με το χρόνο και κυρίως μετά το εναρκτήριο λάκτισμα της σοβιετικής γραφειοκρατίας, για ολοκληρωτικό και ξεκάθαρο πέρασμα όλης της ανά τον κόσμο γραφειοκρατικής «ομάδας» στο αντίπαλο, καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο και όσο πιο πολύ βαθαίνει η ολοκληρωτική κρίση αυτού του στρατοπέδου, αυτές οι γραφειοκρατικές ηγεσίες στην Ελλάδα, πέρασαν και περνούν Διαρκώς, ακόμα δυστυχώς ανανεούμενες, σ’ αυτό το στρατόπεδο, κάθε φορά και πιο βαθιά. Είναι γι’ αυτό που η γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ το 2011 ήταν πιο βαθιά χωμένη εκεί, από τη γραφειοκρατία του το 1989, ενώ και η γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ πιο γρήγορα και το ίδιο βαθιά, πέρασε σ’ αυτό.
Κανένα Τοπικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με συνέπεια και διάρκεια στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ή και αν λυθεί με τους ταξικούς αγώνες, δέκα εμφανίζονται στη θέση του. Τα προβλήματα στον καπιταλισμό πληθαίνουν και μεγαλώνουν οι καταστροφικές συνέπειές τους, μαζί και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες και η αλληλεγγύη των πολιτών, όπως στη Μάνδρα και στο Μάτι. Την ίδια μάλιστα στιγμή που οι επιστημονικές και τεχνικές προϋποθέσεις για τη λύση τους αυξάνονται. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να λυθούν τα προβλήματα κι αντίθετα επιδεινώνονται, για τον ίδιο λόγο, στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής «νεοφιλελεύθερης» Ευρωπαϊκής Ένωσης και της απάτης του Κοινοβουλίου της, που μόνο όταν οι αποφάσεις του είναι υπέρ του ιμπεριαλισμού και των δράσεών του -και τέτοιες είναι όλες, άμεσα ή έμμεσα- αυτές εφαρμόζονται!
Είναι γι’ αυτό που, στη σημερινή φάση επιταχυνόμενης ολοκληρωτικής όσο κι επιθανάτιας κρίσης αποσύνθεσης, βαρβαρότητας, πολέμου και φασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, είναι αναγκαία η κομματική και πολιτική -επιλογή, η μη επιλογή (αποχή, άκυρα, λευκά)- της ψήφου. Κι αυτή πρέπει να είναι ενιαία τόσο στις Τοπικές και Ευρωπαϊκές εκλογές τώρα, όσο και στις Γενικές Κοινοβουλευτικές στη συνέχεια: Αρνητική, καμιά, ψήφος (μαύρο) στα κόμματα της γνήσιας αντιπροσώπευσης αυτού του συστήματος, δηλαδή στην άκρα και φασιστική δεξιά, τη δεξιά και κεντροδεξιά, Θετική όσο και κριτική ψήφος στα Κόμματα της Αριστεράς, κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, ριζοσπαστικής, οικολογικής κι εξωκοινοβουλευτικής. Κριτική ψήφος στα Κόμματα της Αριστεράς, κυρίως γιατί δεν κάνουν το Μέτωπο και την Κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως επίσης ψήφος και στάση καταδικαστική και ανατρεπτική, απέναντι στη γραφειοκρατία τους, ιδιαίτερα αυτής που έχει υποταχτεί πλήρως κι έχει περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, όπως του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς καλούμε την κομμουνιστική, αριστερή κι εργατική πρωτοπορία, να συγκεντρωθεί στην ψήφο στο ΚΚΕ, που έχει υιοθετήσει σχεδόν πλήρως τη στρατηγική και το πρόγραμμα της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης (χωρίς ενδιάμεσο αστικοδημοκρατικό στάδιο, διαρκής πορεία προς το σοσιαλισμό), για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Ταυτόχρονα κριτική ψήφος απέναντι στη γραφειοκρατική ηγεσία του, που έχει επιβάλλει στο Κόμμα μια σεχτάρια πολιτική και τακτική, όσο και αντίληψη για την παγκόσμια ταξική πάλη και σύγκρουση τα τελευταία χρόνια: πρώτον δεν υιοθετεί την πολιτική και τη τακτική του Ενιαίου Μετώπου της Αριστεράς -σίγουρα, στην τωρινή φάση, με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα-, για ν’ αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την κατάληψη της Εξουσίας, τη Λαϊκή Οικονομία και τη Διαρκή Κοινωνική Πορεία προς το Εργατικό Κράτος και το Σοσιαλισμό -που μόνο παγκόσμια μπορεί να ολοκληρωθεί-. Δεύτερο, η αντίληψή του για «παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα» -κοντά στη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για υπερ-ιμπεριαλισμό- δεν έχει καμιά σχέση, αντίθετα, με τη μαρξιστική-λενινιστική-τροτσκιστική-ποσαδική αντίληψη της παγκόσμιας ταξικής πάλης, διπολισμού, αντιπαράθεσης, ανταγωνισμού και σύγκρουσης, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό και τις κυρίαρχες και συμμαχικές κυβερνήσεις και χώρες τους, από τη μια και την ταξική πάλη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών -στις ίδιες τις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές χώρες- και τις συμμαχικές κυβερνήσεις και χώρες τους, από την άλλη.
H παγκόσμια κομμουνιστική, αριστερή κι εργατική πρωτοπορία, αλλά και οι λαοί όλου του κόσμου, δεν έχουν μόνο το ταξικό ένστικτο, αίσθηση, αντικειμενικό μάτι, αλλά ήδη και την αντίληψη και τη συνείδηση, ότι σ’ αυτή τη φάση, πολεμικά και φασιστικά κέντρα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού πόλου-στρατοπέδου, εδώ και πολλές δεκαετίες, ήδη βιωμένες κι αναλυμένες από τον Λένιν, είναι ο αμερικάνικος, ευρωπαϊκός και ιαπωνικός ιμπεριαλισμός. Το αντίπαλο κέντρο, το κέντρο της ταξικής πάλης και υπεράσπισης όλων των λαών του κόσμου, όλης της ανθρωπότητας, βρίσκεται, όχι τυχαία, εκεί που έγιναν οι πιο πλήρεις Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις, μ’ επικεφαλής τη Ρώσικη, Κινέζικη, Κουβανική και Βιετναμέζικη Επανάσταση: στην τωρινή Ρωσική Ομοσπονδία, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τη σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κούβας, τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ. Αυτό δεν εξαρτάται καθόλου από τις υπάρχουσες ηγεσίες, γραφειοκρατίες και κυβερνήσεις τους, αλλά από την παγκόσμια ταξική πάλη, σύγκρουση και συσχετισμό και κύρια από το γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας, για να επιβιώσει, έχει ανάγκη το διαρκή πόλεμο και φασισμό ενάντια στους λαούς και στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις τους. Αυτό το σύστημα δεν καθορίζει τις κινήσεις του με βάση τις υπάρχουσες ηγεσίες και κυβερνήσεις, ακόμα και στις κυρίαρχες χώρες του, αλλά αντίθετα προσπαθεί να επιβάλλει σ’ αυτές, αυτή την ανάγκη του. Όποια ηγεσία και κυβέρνηση αρνείται να υποταχτεί σ’ αυτή, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ Ή/ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, βρίσκεται στο αντίπαλό του ταξικό στρατόπεδο, στον ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ, το στρατόπεδο όλης της ταξικά μαχόμενης και ώριμης για το σοσιαλισμό ανθρωπότητας. Κι ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις και κατακτήσεις των λαών, ο ιμπεριαλισμός θα είχε κάνει ήδη τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως έκανε με τον Πρώτο και το Δεύτερο. Πολύ περισσότερο τώρα κάνει τον Τρίτο διαρκή πόλεμο και φασισμό, κομματιαστά, επειδή υπάρχει αυτή η πάλη και κατακτήσεις των λαών!
Ο φασίστας πολεμοχαρής Τραμπ, βάζοντας πρόσφατα κι ανοιχτά, σαν κύριο εχθρό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού -κέντρου όλου του ιμπεριαλισμού- το σοσιαλισμό, αποδείχνει για μια ακόμα φορά, αυτό που έχει αναλύσει ο Χ. Ποσάδας, ότι μετά τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση, η ταξική πάλη, αντιπαράθεση, σύγκρουση, με όλα τα μέσα, στον κόσμο, είναι «σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα», «σοσιαλισμός ενάντια σε καπιταλισμό». Και σε αντίθεση με την αντίληψη της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ, που διατυμπανίζει ότι «δεν έχει σημασία ποιος είναι επιτιθέμενος και ποιος αμυνόμενος», ιδιαίτερα σ’ αυτή την περίπτωση και σ’ αυτή την ιστορική φάση, επιτιθέμενος σ’ αυτή τη ταξική σύγκρουση είναι ο ιμπεριαλισμός κι αμυνόμενοι οι λαοί και τα έθνη όλου του κόσμου, μ’ επικεφαλής τους λαούς και τις χώρες της Ρωσίας, της Κίνας, της Κούβας και του Βιετνάμ. Πώς λοιπόν δεν έχει σημασία; Αντίθετα μάλιστα, η άμυνα των λαών και των χωρών, απέναντι στο Διαρκή έτσι κι αλλιώς πόλεμο και φασισμό του ιμπεριαλισμού ενάντιά τους, μπορεί -και πρέπει πολλές φορές-, να πάρει και μορφή «επιθετική». Αυτό που πρέπει να προτείνουμε εμείς, οι κομμουνιστές και οι αριστεροί όλου του κόσμου, είναι αυτός ο αμυντικός ή/και «επιθετικός» «πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών» να μετατρέπεται σε σοσιαλιστική επανάσταση.
Είναι τόσο ασφυκτικά διπολική αυτή η ταξική παγκόσμια σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα, ώστε ακόμα και οι συγκρούσεις, που -στη μορφή τους- είναι ανάμεσα σε χώρες που είναι ακόμα καπιταλιστικές, αργά ή γρήγορα, κάθε φορά και περισσότερο άμεσα, εκφράζουν και εφαρμόζουν στην πράξη αυτή την ταξική ουσία και την παγκόσμια σύγκρουση. Από τη μια ο πάντα επιτιθέμενος ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός, μ’ επικεφαλής τα κέντρα και τους θεσμούς του, με όλα τα μέσα και με ακόμα και με περιστασιακούς συμμάχους του, κυβερνήσεις και χώρες κι από την άλλη χώρες και κυβερνήσεις αμυνόμενες, υποχρεωτικά με όλα τα μέσα και με όλους τους συμμάχους τους, που δεν μπορεί παρά να είναι -ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ- η Ρωσία, η Κίνα, η Κούβα, το Βιετνάμ, όλοι οι επαναστατημένοι λαοί και χώρες του κόσμου -αλλά κι αυτές οι χώρες και κυβερνήσεις που δεν υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό-, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και σ’ αυτό το -ιστορικό- σημείο ισχύει «πες μου το φίλο -σύμμαχό- σου, για να πω ποιος είσαι». ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΑΛΥΕΙ ΚΙ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΤΑΞΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ.
Ανάμεσα στις αρνητικές συνέπειες αυτής της, τουλάχιστον λαθεμένης, αντίληψης της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ, είναι ότι δίνει εν μέρει άλλοθι στην αντεπαναστατική, αντιδραστική και φιλοϊμπεριαλιστική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, για την επιλογή της να μετατρέψει τη χώρα σε ένα «πεδίο ιμπεριαλιστικών πολεμικών δοκιμών και δράσεων» όπως αναφέρουμε πιο πάνω. Δεν υπάρχει Τρίτη επιλογή, «Τρίτος Δρόμος», Τρίτο Στρατόπεδο. Στρατόπεδο ιμπεριαλιστικό ή στρατόπεδο -αντικειμενικά ή/και συνειδητά- αντιιμπεριαλιστικό, τίποτε άλλο! Αν και τα δύο στρατόπεδα είναι ιμπεριαλιστικά, όπως ισχυρίζεται η γραφειοκρατία του ΚΚΕ, τότε ποιος μπορεί να κατηγορήσει τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτή την επιλογή της; Εμείς έχουμε όλο το δικαίωμα να την κατηγορήσουμε, να την καταγγείλουμε και να την ανατρέψουμε, με εσωτερική Πολιτική Επανάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την κομματική, κοινωνική κι εκλογική βάση αυτού του Κόμματος. Αντίθετα δεν έχουμε κανένα λόγο να κατηγορήσουμε την τωρινή στάση της κυβέρνησης της Τουρκίας, στην προσπάθειά της ν’ αναζητήσει συμμάχους, απέναντι στον ιμπεριαλισμό, στη Ρωσία, την Κίνα, τον Μαδούρο, τον Μοράλες, κτλ. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ηγεσίες, χώρες και κυβερνήσεις. Ενώ την ίδια στιγμή, από καλύτερες -αντικειμενικά αντιιμπεριαλιστικές- συνθήκες, η ταξική κι επαναστατική πάλη μπορεί και πρέπει να γίνει αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική. Αρνητικές συνέπειες αυτής της αντίληψης της γραφειοκρατικής ηγεσίας του ΚΚΕ, μαζί με την έλλειψη πολιτικής και τακτικής Ενιαίου Μετώπου και Κυβέρνησης της Αριστεράς, σε όλα τα επίπεδα, είναι επίσης: το γεγονός της σχετικής απομόνωσης του του ΚΚΕ, από την εντελώς διαφορετική και σωστή θέση της μεγάλης πλειοψηφίας των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, με τα οποία, σωστά, συνεδριάζει κάθε χρόνο, πιστεύουμε εμείς στην πορεία της οικοδόμησης της Νέας Κομμουνιστικής Διεθνούς και την οποία πορεία εμποδίζει ακριβώς αυτός ο σεκταρισμός του ΚΚΕ στις ετήσιες Παγκόσμιες αυτές Συναντήσεις. Όπως επίσης είναι το γεγονός ότι στη διαμάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, δύο καπιταλιστικές χώρες, σε ορισμένες αναλύσεις του ΚΚΕ, διαφαίνεται μια, κατ΄ αρχή, «υπεράσπιση της πατρίδας» απέναντι στην Τουρκία! Μακάρι να κάνουμε λάθος. Καλούμε λοιπόν το ΚΚΕ, να διαλέξει επειγόντως το ταξικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό πόλο και στρατόπεδο των λαών, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων.
Είναι γι’ αυτό που η δική μας ψήφος και η ψήφος της κομμουνιστικής, αριστερής κι εργατικής πρωτοπορίας στις επόμενες Τοπικές και Ευρωπαϊκές Εκλογές, πρέπει να είναι Κομματική και ταυτόχρονα Κριτική, Πολιτική και Τακτική, συγκεντρωμένη στο ΚΚΕ, για το σωστό στρατηγικό σοσιαλιστικό στόχο και πρόγραμμα. Τέτοιο ταξικό νόημα πρέπει και μπορεί να έχει η ψήφος του ελληνικού λαού, αρνητική (μαύρο) για τα γνήσια κόμματα του συστήματος και θετική για τα Κόμματα της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς, κριτική απέναντι στις γραφειοκρατικές ηγεσίες τους και στην περίπτωση των γραφειοκρατιών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να είναι ψήφος καταγγελτική και ανατρεπτική γι’ αυτές. ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ -που μόνο αυτό μπορεί να είναι πραγματικά και αντιφασιστικό- ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ, ΠΡΙΝ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ ΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.
