ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ
Μια Εργατική Διεθνής, η Δεύτερη (Σοσιαλιστική), με την ενεργή συμβολή του Ένγκελς, καθιέρωσε στο Ιδρυτικό της κιόλας Συνέδριο, στις 14 Ιουλίου 1889, την Πρωτομαγιά σαν Μέρα Μαζικής, Παγκόσμιας, Επαναστατικής Διεκδίκησης όχι μόνο του εργάσιμου Οκτάωρου, αλλά και όλων των στόχων που πρόβαλε εκείνη η Διεθνής. Πρώτη, Δεύτερη και Τρίτη Διεθνής (Κομμουνιστική εκείνη) εκφυλίστηκαν ή/και διαλύθηκαν εντελώς, κάτω από ορισμένες αντικειμενικές παγκόσμιες συνθήκες, αλλά κύρια από τη γραφειοκρατία της αριστεράς όλων των αποχρώσεων, ιδιαίτερα οι δύο τελευταίες, για να «συνυπάρξουν» και να υποταχθούν στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Αλλά η Εργατική Πρωτομαγιά έζησε, εξαπλώθηκε και βάθυνε στη διάρκεια των αιώνων και δεκαετιών που πέρασαν από τότε. Έκφραση της αμείλικτης, όσο και επείγουσας, κάθε φορά και περισσότερο, ανάγκης, αυτή τώρα, η Εργατική Πρωτομαγιά, να γίνει μια από τις βάσεις για την Αναγέννηση της Διεθνούς και όλων των σημερινών, νέων, ολοκληρωμένων και βαθιών ιστορικών ταξικών κοινωνικών απελευθερωτικών στόχων της εργατικής τάξης. Που είναι απελευθερωτικοί για όλη την ανθρωπότητα, μέσα από τον τελικό στόχο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: αυτού του «Βασίλειου της Ελευθερίας» (Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς), απέναντι, ενάντια και καταργώντας τελικά, παγκόσμια, το «βασίλειο της ανάγκης», αυτό των καθεστώτων της ατομικής ιδιοκτησίας, της βαρβαρότητας και τώρα του πολέμου και ναζιφασισμού του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Και ποιας «ανάγκης»! Είναι κάθε φορά και περισσότερο, ποσοτικά, αλλά φτάνοντας στην τελική ποιότητα, αυτή της «τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα, σοσιαλισμός-κομμουνισμός ενάντια σε καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό» -όπως προβλέφτηκε, αναλύθηκε κι επιβεβαιώνεται καθημερινά σήμερα από τον συνεχιστή του μαρξισμού-λενινισμού Χ. Ποσάδας, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα-, που η «ανάγκη» της εργατικής τάξης και όλης της ανθρωπότητας για Διαρκή Ειρήνη και Πρόοδο, όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιηθεί από την «ανάγκη» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, από γεννησιμιού του, για βαρβαρότητα -ακόμα κι αυτή των προηγούμενων καθεστώτων της ατομικής ιδιοκτησίας, της δουλοκτησίας και της φεουδαρχίας- και τώρα «ανάγκη» του για Διαρκή και Παγκόσμιο αντεργατικό-αντιλαϊκό, με όλα τα μέσα -και τα πυρηνικά-, πόλεμο και ναζιφασισμό του, αλλά και να βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας, της φύσης και του σύμπαντος.
Είναι γι’ αυτό που σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, η «τελική αναμέτρηση και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» είναι σύγκρουση ανάμεσα στην «ανάγκη» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού για βαρβαρότητα, πόλεμο και ναζιφασισμό από τη μια και την «ελευθερία» του σοσιαλισμού-κομμουνισμού από την άλλη. Που θ’ απελευθερώσει όχι μόνο την εργατική τάξη αλλά και όλη την ανθρωπότητα, όλους τους λαούς και τις χώρες του κόσμου από κάθε «ανάγκη» τους, μαζί κι από την αναπόφευκτη «ανάγκη» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού για πόλεμο και ναζιφασισμό. Όπως τον προετοιμάζει, τον δοκιμάζει, τον κηρύσσει και τον διεξάγει σήμερα απ’ άκρη σ’ άκρη αυτού του κόσμου και αυξάνει και βαθαίνει όλες τις «ανάγκες» της εργατικής τάξης και όλης της ανθρωπότητας, καταργώντας όλες τις κατακτήσεις τους.
Είναι στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό που κάθε «ανάγκη» στην ταξική κοινωνία και στην τελική σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της από τη μια και την αστική-ιμπεριαλιστική τάξη και τους «χρήσιμους ηλίθιους» συμμάχους της από την άλλη, μετατρέπεται, μετασχηματίζεται επαναστατικά σε απελευθέρωση, «ελευθερία» όλων των «ικανοτήτων», όλων των ανθρώπων, να οικοδομήσουν την ατομική -όχι πλέον ατομιστική, εγωιστική, συμφεροντολογική- και κοινή Ειρήνη και Πρόοδο στον κόσμο, αλλά και στη σχέση του ανθρώπινου όντος με τη Φύση και με το Σύμπαν. Είναι εκεί όπου, όσο αφορά τη λεγόμενη «καθημερινότητα», η κοινωνία μοιράζει τ’ αγαθά «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» (γι’ αυτό τον απελευθερώνει από το παθογόνο και θανατηφόρο κοπιώδες άγχος να τις καλύψει) και στην κοινωνία «ο καθένας συνεισφέρει σύμφωνα με τις ικανότητές του», που, έτσι, ικανότητες απελευθερωμένες από τις «ανάγκες», απογειώνονται καθημερινά και περισσότερο από τον άνθρωπο και την κοινωνία προς της Φύση, τον Πλανήτη Γη και το Σύμπαν.
Αυτή την επαναστατική πορεία της ανθρωπότητας δεν μπορεί να την καθοδηγήσει μέχρι τέλους -και πλέον γι’ αυτό πρόκειται- παρά μόνο το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα (ΠΚΚ) και τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα εκείνα που στηρίζονται, πρέπει και μπορούν, θέλουν να στηρίζονται και να εφαρμόζουν τον μαρξισμό-λενινισμό, που πρόβλεψε, ανέλυσε, προγραμμάτισε, προώθησε, προωθεί και θα προωθήσει αυτή την πορεία μέχρι τέλους. Μπορεί να υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν πολλές μορφές Προσωρινές, Μεταβατικές, σ’ αυτή την πορεία, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, κομματικές, κινηματικές, πολιτιστικές, αλλά το περιεχόμενό τους και ο τελικός στόχος τους πρέπει και μπορεί να είναι αυτός. Αν δεν θέλουν αυτές οι μορφές να πισωγυρίζουν, έστω και Προσωρινά, στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, όπως έχει συμβεί, συμβαίνει και θα συμβεί, μέσα από την προσαρμογή, υποταγή και ταύτιση σε και με αυτόν. Και καθώς οι αντικειμενικές συνθήκες και οι μάζες πλέον «είναι ώριμες για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό» (Β. Ι. Λένιν, Λ. Τρότσκι, Χ. Ποσάδας), αυτή η οπισθοδρόμηση οφείλεται αποκλειστικά στις γραφειοκρατικές ηγεσίες της αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, που είναι αυτές που ακριβώς προσαρμόζονται, υποτάσσονται και ταυτίζονται με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και τις «ανάγκες» του, ακόμα και για πόλεμο και ναζιφασισμό. Που γι’ αυτές τις ηγεσίες είναι αυτές οι «ανάγκες» που καθορίζουν το «εφικτό». Μέσα σ’ αυτό το «εφικτό» περιλαμβάνονται βέβαια και όλες οι «ανάγκες» της γραφειοκρατίας, όλα τα προνόμια που απολαμβάνει, μέσα από τη συμβίωσή της με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Τη στιγμή που «εφικτός, είναι ένας άλλος κόσμος, ο σοσιαλιστικός».
Αντιιμπεριαλισμός-Αντικαπιταλισμός, με όλα τα μέσα -και τα πολεμικά- είναι η κύρια, όσο και αναγκαία Μεταβατική μορφή, που παίρνει αυτή η πορεία, αναπόφευκτα, απέναντι κι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό. Μεταβατική μορφή που υλοποιείται μέσα από Μέτωπα της Αριστεράς και τις Κυβερνήσεις τους, όπως και μέσα από Επαναστατικές Εθνικιστικές, Εθνικοαπελευθερωτικές Τάσεις και Κυβερνήσεις τους. Ακόμα και μέσα από τη λεγόμενη «Πολυπολικότητα» εθνών και κρατών, που κινείται βέβαια, αναπόφευκτα, ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό Πόλο από τη μια (ακόμα και μέσα από μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Νότια Αφρική και άλλα μέλη και υποψήφιες χώρες για ένταξη στις BRICS) και τον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό Πόλο από την άλλη, που εκπροσωπείται κύρια από τη Λαϊκή Κίνα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της και τη Ρωσική Ομοσπονδία, με τις προηγούμενες και αναγεννώμενες κατακτήσεις της σαν Εργατικό Κράτος. Είναι μια νέα μορφή «συνύπαρξης» ανάμεσα στα δύο συστήματα, πολύ Προσωρινής και καθόλου, ποτέ, «Ειρηνικής». Όπως «ψυχροπολεμική»-πολεμική ήταν και η προηγούμενη «συνύπαρξη», ανάμεσα στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο από τη μια και τα Εργατικά Κράτη-σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό στρατόπεδο από την άλλη. Α΄ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (ΠΠ) ήταν απλά οι μεγαλύτερες εκρήξεις του πάντα ενεργού Γεωπολιτικού Ηφαιστείου, μάλιστα ο Β΄ ΠΠ με χρήση και ατομικών όπλων. Τόσο ενεργού που ποτέ δεν έπαψε να δραστηριοποιείται απ’ άκρη σ’ άκρη της γης και που προετοίμασε έτσι και την έκρηξη του τωρινού Γ΄ ΠΠ που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, με όλα τα μέσα -και βέβαια όχι μόνο «εμπορικά»- και διαρκούς αυτή τη φορά κι όχι μόνο για μερικά χρόνια όπως οι προηγούμενοι ΠΠ. Διαρκούς γιατί πρόκειται για τη Διαρκή Επανάσταση από τη μια και διαρκή αντεπανάσταση από την άλλη, ανάμεσα στους δύο ταξικούς κοινωνικούς Πόλους.
Όσο ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός οπισθοδρομεί από τη φύση του και την τωρινή «ανάγκη» του, στη φάση της ολοκληρωτικής κι επιθανάτιας κρίσης αποσύνθεσης, πολέμου και ναζιφασισμού, με την παγκόσμια αντεπανάστασή του, σε όλους τους τομείς, στην πιο βάρβαρη περίοδο, όχι μόνο τη δική του, αλλά και της δουλοκτησίας και της φεουδαρχίας, έχοντας προ πολλού καταργήσει κάθε έννοια Οκταώρου, για το οποίο αγωνίστηκαν οι εργάτες και οι δολοφονημένοι ήρωες του Σικάγου, τόσο και η Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική-Αντικαπιταλιστική και Σοσιαλιστική Επανάσταση γίνεται Διαρκής: Δηλαδή από όποιο σημείο κοινωνικής οπισθοδρόμησης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού κι αν ξεκινήσει, πρέπει και μπορεί, προχωράει κατευθείαν στη Σοσιαλιστική Επανάσταση. Μέση οδός και κατάσταση, με διάρκεια, δεν υπάρχει, παρά μόνο «Διαρκή Βήματα προς τη Σοσιαλιστική Επανάσταση» (Λένιν-Τρότσκι).
Την ίδια στιγμή που ο πάπας συμμετέχει με τον δικό του τρόπο στον Αντικαπιταλισμό-Αντιιμπεριαλισμό, με τις καταγγελίες του ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, χαρακτηρίζοντάς το «κοπριά του διαβόλου» και παίρνοντας καθαρή θέση «ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ», υιοθετώντας ταυτόχρονα, σωστά, όλα σχεδόν τα επιχειρήματα της Ρωσίας στον πόλεμο της Ουκρανίας, οι λαοί του κόσμου δεν έχουν τόσο «ανάγκη» από έναν «πάπα των φτωχών», αλλά από το να πάψουν να υπάρχουν φτωχοί στον κόσμο. Και ξέρουν πολύ καλά το πώς αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει: με τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται επιστημονική σοσιαλιστική, μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία. Ταυτόχρονα, με κάθε τρόπο, η απήχηση αυτού του πάπα στους χριστιανικούς λαούς και όχι μόνο, δείχνει ακόμα και θρησκευτικές Αντικαπιταλιστικές-Αντιιμπεριαλιστικές μορφές στην Μετάβαση προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, όπως υπάρχουν κι άλλες και σ’ όλο τον κόσμο, όπως στον μουσουλμανικό.
Στον ταξικό κοινωνικό αντίποδα, τα νταηλίκια του Τραμπ εκφράζουν την αποσύνθεση αυτή και την «κοπριά» του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού που βρίσκεται από πίσω από αυτά τα νταηλίκια και τη βαθιά διαταραχή, αναταραχή, μέχρι εμφύλιο πόλεμο -κι όχι μόνο εμπορικό, ενάντια στην ΕΕ κτλ, βλέπε εισβολή στο Καπιτώλιο, στρατιωτικές απειλές ενάντια σε καπιταλιστικές χώρες, Καναδά, Παναμά, Γροιλανδία- «τρέλα» του, αλλά και την ηττοπάθεια και θρασυδειλία του, απέναντι στα συνεχή μπούμερανγκ και ήττες που του επιβάλλουν οι λαοί και τα έθνη του κόσμου. Γνωστό είναι ότι ο νταής πάντα συνοδεύεται με θρασυδειλία. Είναι τα συνεχή μπούμερανγκ και ήττες που υφίσταται ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός από την ανθρωπότητα, που έχει επικεφαλής το «ιδιόμορφο» Εργατικό Κράτος της Λαϊκής Κίνας και το Κομμουνιστικό Κόμμα της, τη Ρωσική Ομοσπονδία και τις σοβιετικές μάζες, στρατό, Κομμουνιστικά Κόμματά της και προηγούμενες και αναγεννώμενες κατακτήσεις του Εργατικού Κράτους, της ΕΣΣΔ -γιορτάζοντας μάλιστα, μαζί με όλους τους λαούς του κόσμου τώρα, την 80ή επέτειο της νίκης της ενάντια στο ναζιφασισμό-, το Εργατικό Κράτος-Σοσιαλιστική Κούβα και το Εργατικό Κράτος της Βόρειας Κορέας, όλες χώρες «Υπερασπιστές της Ανθρωπότητας», απέναντι κι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ναζιφασισμό, και η ανθρωπότητα με όλα τα μέσα.
Ο Τραμπ δεν ορκίστηκε μόνο πρόεδρος των ΗΠΑ -όπου αποδείχτηκε αυτό που είχαμε προβλέψει, ότι το «πρώτα η Αμερική, μεγάλη, κτλ» σήμαινε βέβαια η ιμπεριαλιστική Αμερική, δηλαδή με πόλεμο και ναζιφασισμό ενάντια σε όλους τους λαούς, ακόμα και των ίδιων των ΗΠΑ!-, αλλά, ξεκάθαρα αυτός, ορκίστηκε να πολεμήσει με όλα τα μέσα κι όχι μόνο τα «εμπορικά» ενάντια στη Λαϊκή Κίνα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό που οικοδομεί. Γιατί αυτός, ο Τραμπ, σαν γνήσιος αντιπρόσωπος του παγκόσμιου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, ξέρει πολύ καλά ότι πλέον, αναπόφευκτα και χωρίς επιστροφή, περί αυτού πρόκειται: «τελική αναμέτρηση και σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα» και πάει ενάντια σ’ αυτή τη Λαϊκή Κίνα, που εκφράζει, αντικειμενικά, εν μέρει συνειδητά και πολύ σύντομα ολοκληρωμένα συνειδητά, μαρξιστικά-λενινιστικά και παγκόσμια κι όχι μόνο «ιδιόμορφα στην Κίνα», τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αντίθετα, η γραφειοκρατία της αριστεράς, κάθε απόχρωσης, λιγότερο το αγνοεί αυτό και περισσότερο συνειδητά και αντεπαναστατικά-αντικομουνιστικά το κρύβει ή/και το διαστρεβλώνει, γιατί σ’ αυτή τη σύγκρουση προτιμάει τη «συνύπαρξη» των δύο συστημάτων, για να επιβιώνει και η ίδια σ’ αυτή (βλέπε γραφειοκρατία του ΚΚΕ, τις «ίσες αποστάσεις» της και το χαρακτηρισμό αυτής της, μπροστά στα μάτια της, «τελικής σύγκρουσης», σαν «ιμπεριαλιστική πυραμίδα και ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση» όπως ισχυρίζεται, εξισώνοντας την Κίνα και τη Ρωσία με τον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό!!!), όταν δεν ταυτίζεται πλήρως με τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και το ναζιφασισμό του (βλέπε πλειοψηφία της υπόλοιπης γραφειοκρατίας της αριστεράς στην Ελλάδα).
Ο Τραμπ και το σύστημά του βλέπει το προφανές, ότι η Λαϊκή Κίνα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της όχι μόνο είναι, μαζί με τη Ρωσική Ομοσπονδία και τα Εργατικά Κράτη «Υπερασπιστές της Ανθρωπότητας», που μάλιστα αυτή επιβιώνει κι αναπτύσσεται εξαιτίας μόνο και μόνο των πολύπλευρων οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, πολιτιστικών και στρατιωτικών σχέσεών της με την πλειοψηφία των χωρών κι εθνών του κόσμου, αλλά και είναι Καθοδηγητικά Όργανα της πορείας του κόσμου προς το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Αντικειμενικά, με το παράδειγμά της, αυτό της Σχεδιασμένης Οικονομίας και της Λαϊκής Δημοκρατίας, με έντονα τα στοιχεία της Άμεσης Δημοκρατίας, Λαϊκά Συνέδρια από κάτω μέχρι πάνω, ως το Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο, κτλ, κι ως ένα βαθμό ήδη συνειδητά, σαν μαρξιστικό-λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα και με τις σχέσεις του με τα Κομμουνιστικά Κόμματα (οποιαδήποτε ονομασία κι αν έχουν), αλλά και με Αριστερά κι Εθνικοαπελευθερωτικά Κόμματα και Κινήματα σ’ όλο τον κόσμο.
Είναι η Σχεδιασμένη Οικονομία της Κίνας -και μάλιστα από Κομμουνιστικό Κόμμα-, η Λαϊκή Δημοκρατία και με κρατικοποιημένο το τεράστιο μέρος αυτής της Οικονομίας, αλλά και με τις Κομμούνες, που επιτρέπει σ’ αυτή να προγραμματίζει τόσο τη Στρατιωτική-Πολεμική Άμυνα και Υπεράσπιση της Κίνας και της Ανθρωπότητας, όσο -και σε συνδυασμό- και την Ανάπτυξη της Κίνας, του Λαού της, αλλά και τη βοήθεια στους λαούς του κόσμου όλο και περισσότερο. Σε ανταγωνιστική αντίθεση με την «Πολεμική Οικονομία», «Επανεξοπλισμό» κτλ του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού πολέμου και ναζιφασισμού, που στερεί τους λαούς από κάθε αξιοπρεπή συνθήκη εργασίας και ζωής και κατάκτηση γύρω απ’ αυτό.
Σ’ αυτή την Πρωτομαγιά, τη στιγμή που, ολοφάνερα πια, ο διαρκής ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός πόλεμος-ναζιφασισμός-αντεπανάσταση-αντικομουνισμός φτάνει στο, επιθανάτιο γι’ αυτό το σύστημα, ακροτελεύτιο απόγειό του, με όλα τα μέσα και τα πυρηνικά, είναι αναγκαίο η παγκόσμια Επαναστατική Κομμουνιστική, Σοσιαλιστική, Αριστερή Ριζοσπαστική, Οικολογική κι Εξωκοινοβουλευτική πρωτοπορία να επέμβει αποφασιστικά για να επεκτείνει και να βαθύνει, μαζί με τη Λαϊκή Κίνα, τη Ρωσική Ομοσπονδία και τα Κομμουνιστικά Κόμματά τους, την πορεία προς την Διαρκή Επανάσταση, την ανατροπή του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού και την πορεία προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος και προς τις γνήσιες μορφές της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού: Κόμμα (Μπολσεβίκικου Τύπου)-Σοβιέτ (Άμεση Δημοκρατία)-Νέα Διεθνής (Εργατική-Κομμουνιστική). Μέσα από Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων και των Επαναστατικών Εθνικοαπελευθερωτικών Τάσεων σε κάθε χώρα και στον κόσμο, όπως στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ολοφάνερα παρά κι ενάντια στη γραφειοκρατία τους. Μ’ ένα πρόγραμμα και πολιτική κρατικοποιήσεων, εργατικού-λαϊκού ελέγχου κι επέμβασης μέσα από όργανα Άμεσης-Σοβιετικής-Συμβουλιακής Δημοκρατίας, από κάτω ως πάνω και με Σχεδιασμό της Οικονομίας και της Κοινωνίας προς όφελος των μαζών και για τον «Επαναστατικό Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών».
27/4/2025,
ΕΚΚ (Τ-Π), Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής
4ης Διεθνούς
