Το προτσές που αναπτύσσεται σ’ όλο τον κόσμο, δείχνει την αντίσταση της ανθρωπότητας στον πόλεμο που προετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός και στο αντεπαναστατικό σαμποτάζ του ιμπεριαλισμού ενάντια στα Εργατικά Κράτη, ανάμεσα στ’ άλλα ενάντια στην Πολωνία. Δείχνει επίσης ότι οι κομμουνιστικές ηγεσίες αντιστέκονται στην ανάγκη να συγκεντροποιηθούν και αντιτίθενται στη Σοβιετική Ένωση. Αντίθετα, οι εργάτες και οι κομμουνιστές αγωνιστές και στελέχη δέχονται -και οι σοβιετικοί επίσης ήδη δέχονται- να υπάρχουν κριτικές για τη μια ή την άλλη όψη της Σοβιετικής Ένωσης. Τις δέχονται καλά σαν ένα φυσιολογικό πράγμα.
Αυτή είναι μια φάση ενοποίησης όλων των στοιχείων της προόδου που οικοδομούνται στον κόσμο και η πρόοδος έχει ένα κέντρο. Η ανθρώπινη ζωή σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας, είναι διαρθρωμένη με βάση ένα κέντρο, πού είναι η Σοβιετική Ένωση. Είναι ένα κέντρο πριν και πάνω απ’ όλα κοινωνικό. Κατά δεύτερο λόγο είναι στρατιωτικό. Η σημασία της Σοβιετικής Ένωσης είναι κοινωνική. Οι βορειοαμερικανικές μάζες βλέπουν με προσοχή τη Σοβιετική Ένωση, όχι γιατί έχει ατομικά όπλα, αλλά γιατί δεν έχει τα προβλήματα που έχουν οι ΗΠΑ. Στη Σοβιετική Ένωση δεν δολοφονούνται οι μικροί νέγροι, ούτε οι λευκοί, ούτε οι Γιαπωνέζοι, ούτε οι Ρώσοι, οι Σοβιετικοί, οι Ιταλοί. Δεν δολοφονείται κανείς. Στη Βόρεια Αμερική δολοφονούνται, αρχίζοντας από τον ίδιο τον πρόεδρο. Ποιος μπορεί να μιλήσει για δολοφονίες στα Εργατικά Κράτη; Στις ΗΠΑ δολοφονούν προέδρους. Στην καπιταλιστική Γερμανία υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση ενάντια στους γιάνκηδες. Ακόμα και από τομείς ανώτερους της μικροαστικής τάξης, που αντιτίθενται στους γιάνκηδες. Αυτοί οι τομείς αισθάνονται ότι βρίσκονται σε κατοχή. Η Γερμανία είναι μια χώρα στρατιωτικά κατεχόμενη. Η αστική τάξη, που κι αυτή αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κατοχή, κλείνει το στόμα, γιατί με κάθε τρόπο οι γιάνκηδες την προστατεύουν. Αλλά οπωσδήποτε εκφράζει με πολλές μορφές την αντίστασή της. Διάφοροι Γερμανοί στρατιωτικοί, που έχουν σχέση με το υπουργείο Άμυνας, ή με το υπουργείο των Εξωτερικών, σχεδόν όλοι έχουν προβάλει αντίσταση, ή έχουν προειδοποιήσει τους γιάνκηδες. Γιατί η εξάρτηση από τους γιάνκηδες τους εκ- μηδενίζει και αισθάνονται ότι βρίσκονται σε μια χώρα κατεχόμενη.
Η στιγμή που ο καπιταλισμός μπορεί να εξαπολύσει τον πόλεμο, είναι ώριμη εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του Φόστερ Ντάλλες. Από το 1951 και δω, ο πόλεμος μπορούσε και μπορεί να εκραγεί οποιαδήποτε μέρα. Ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε να τον αναβάλλει συνεχώς και να ξοδεύει έτσι το μεγαλύτερο ποσοστό του ετήσιου προϋπολογισμού για να φτιάχνει όπλα, που μετά τα πετούσε, γιατί στο μεταξύ πάλιωναν. Προηγουμένως, μια καθορισμένη συσσώρευση οπλών οδηγούσε στον πόλεμο. Τώρα έχουν όπλα για να κάνουν 2 φορές τον πόλεμο κι όμως είναι αναγκασμένοι να τα πετάξουν. Γιατί πλέον δεν πρόκειται για έναν πόλεμο όπως οι άλλοι. Είναι ένας τελικός ταξικός πόλεμος, όπου συμπληρώνεται το τέλος ενός κύκλου της ιστορίας, αυτού της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο καπιταλισμός, οι ηγέτες του, έχουν συνειδητοποιήσει αυτό τον προτσές της ιστορίας. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ίδιοι δεν έχουν πλέον διέξοδο. Αυτό όχι γιατί δεν έχουν ικανότητα να σκέφτονται, αλλά γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν έτσι, επειδή αυτό θα σήμαινε ν’ αυτοκτονήσουν. Δεν μπορούν να μείνουν αδρανείς, οπότε δεν μπορούν να σκεφτούν ότι δεν έχουν διέξοδο και πρέπει να οργανώσουν τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να επιζήσουν. Γι’ αυτό αναβάλλουν. Έτσι δεν μπορεί να πει κανείς πότε θα κάνουν τον πόλεμο. Τώρα, με τον Ρήγκαν, τον προετοιμάζουν με τον πιο πυρετώδη τρόπο.
Οι ηλίθιοι που εμπιστεύονται στις ΗΠΑ την προστασία τους, κοιτάνε κατά τη μεριά των γιάνκηδων και βλέπουν ότι δεν είναι ανώτεροι. Το διαστημόπλοιο Σατλ είναι ένα όχημα που πάει ψηλά για να τοποθετήσει όπλα στο διάστημα. Δεν πάει για να φυλάει τη συγκομιδή, αλλά για να τοποθετήσει όπλα στο διάστημα. Αλλά η Σοβιετική Ένωση έχει μια κυριαρχία της σχέσης με το Σύμπαν. Αυτό μπορεί να το επωφεληθεί για να τοποθετήσει ατομικά όπλα στο Σύμπαν και να τα ρίξει όπου θέλει, όπως θέλει, όταν θέλει και στην ποσότητα που θέλει. Ενώ ο αμερικάνικος δορυφόρος Σατλ, είναι απλώς μια αποθήκη ατομικών όπλων, οι σοβιετικοί έχουν μικρούς πυραύλους όπου μπορούν να φορτώσουν αρκετά ατομικά όπλα, έτσι ώστε στέλνοντας τρεις απ’ αυτούς τελειώνουν με τις ΗΠΑ. Αυτή είναι η απειλή που έκανε ο Μπρέζνιεφ στους γιάνκηδες, όταν στην κυβέρνηση ήταν ακόμα ο Κάρτερ και είχαν καλλίτερες σχέσεις. Ο Μπρέζνιεφ είπε: «Σ’ ένα λεπτό από τη στιγμή που οι μηχανισμοί μας μάς προειδοποιήσουν ότι έρχεται ένα όπλο εναντίον μας, θα εξαφανιστούν οι ΗΠΑ». Και ο Κάρτερ δεν είπε όχι, ή ότι «θα εξαφανιστείς εσύ», αλλά είπε: «τί υπερβολή».
Από την άποψη του ιμπεριαλισμού έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να είχε κάνει τον πόλεμο. Τον προετοιμάζει για να τον κάνει, αλλά δεν μπορεί ν’ αποφασίσει πότε, πώς, ή που θα τον κάνει. Οι γιάνκηδες πρέπει να κάνουν τον πόλεμο, αλλά δεν ξέρουν ούτε πώς, ούτε πού. Είναι σίγουρο ότι θα τον κάνουν και ένας τομέας μπορεί να κάνει ένα πραξικόπημα για να εξαπολύσει τον πόλεμο. Αλλά και το να κάνει πραξικόπημα δεν είναι εύκολο και επιπλέον δεν είναι με τα πραξικοπήματα που προετοιμάζεται κανείς για τον πόλεμο.
Συγχρόνως, ο φόβος και η ασιγουριά του καπιταλιστικού κόσμου, εκ- φράζεται στην εσωτερική διαίρεση. Τη στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, γιατί πρόκειται για την τελική λογοδοσία συστήματος ενάντια σε σύστημα και όλοι θα έπρεπε να εί- ναι ενωμένοι. Οπωσδήποτε ενωμένοι σαν ποντικοί μέσα στη φάκα τους, αλλά όλοι μαζί. Αντίθετα είναι απελπισμένοι και φωνάζει, βρίζει και αντιτίθεται ο ένας στον άλλο, ρίχνοντας συνεχώς κλωτσιές. Ο ιμπεριαλισμός είναι αποκλεισμένος, οπότε κλωτσάει στριμωγμένος ο ένας τον άλλο για μια θέση, ενώ θα έπρεπε να είναι ενωμένοι. Και μάλιστα τώρα, όταν δεν πρόκειται για την ίδια προετοιμασία με τους προηγούμενους πολέμους, που ήταν: καπιταλιστές ενάντια σε καπιταλιστές. Ακόμα και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας τέτοιος πόλεμος, γιατί η Σοβιετική Ένωση επενέβη, αλλά δεν ήταν ο παράγοντας που αποφάσιζε. Μετά αποφάσισε, αλλά ο πόλεμος ήταν ανάμεσα σε καπιταλιστές και έβλεπαν τη Σοβιετική Ένωση σαν έναν κομπάρσο. Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε αυτή, η Σοβιετική Ένωση, να γίνει ο σκηνοθέτης, γιατί ήταν αυτή που καθόρισε τη δημιουργία 20 Εργατικών Κρατών. Ο καπιταλισμός δεν καθόρισε ούτε τα σκατά. Η Σοβιετική Ένωση σύμφωνα με τα σχέδια των καπιταλιστών, προοριζόταν να είναι τον πιόνι που θα πλήρωνε τη νύφη και τελικά θα την χτυπούσαν, αλλά κατέληξε να είναι ο σκηνοθέτης: συνέτριψε τους ναζί και έδιωξε τον καπιταλισμό σε πολλές χώρες.
Οπότε δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός που θα πει πότε θα κάνει τον πόλεμο. Γι’ αυτό εμείς λέμε: ο καπιταλισμός προετοιμάζει τον πόλεμο, αν μπορέσει να τον κάνει αύριο, θα τον κάνει, αλλά δεν ξέρει ούτε πώς, ούτε πότε, ούτε πού θ’ αρχίσει τον πόλεμο. Για ν’ αρχίσει τον πόλεμο , πρέπει να κάνει έτσι ώστε να μην επιτρέψει την ακαριαία αντίδραση των σοβιετικών, δηλαδή δύο λεφτά αργότερα. Πρέπει να κάνει την επίθεση με τέτοια ποσότητα όπλων και με τέτοιο συγχρονισμό, ώστε να αισθάνεται κάποια σιγουριά ότι θα συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση. Οι σοβιετικοί αντίθετα έχουν τα όπλα που πάνε ενάντια σ’ αυτά τα όπλα των γιάνκηδων και συγχρόνως έχουν ένα άλλο όπλο, στο οποίο οι γιάνκηδες δεν μπορούν να υπολογίζουν, ούτε οι Ισπανοί, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Άγγλοι, ή οι καπιταλιστές οποιασδήποτε άλλης χώρας, που είναι οι μάζες της κάθε χώρας και το μισό του στρατού και των αξιωματικών της κάθε χώρας. Οι στρατιωτικοί των καπιταλιστικών χωρών κάνουν τον πόλεμο έχοντας συνειδητοποιήσει ότι είναι μια ηλιθιότητα κι ότι οι άλλοι, οι απέναντί τους, έχουν δίκαιο και πρέπει να νικήσουν. Είναι ένα θεατρικό έργο, όπου οι ηθοποιοί δεν θα εκτελέσουν την υπόθεση που τους ανέθεσαν, αλλά αυτό που έμαθαν στους δρόμους.
Το Βιετνάμ ήταν μια απόδειξη του περιορισμού που υπάρχει στις κινήσεις των γιάνκηδων και του ότι και τότε αυτός ο περιορισμός επιβλήθηκε από τον ίδιο τον αμερικάνικο λαό και από τους σοβιετικούς. Ουσιαστικά από τους σοβιετικούς, αλλά και από τον αμερικάνικο λαό, που δεν ήθελε αυτό τον πόλεμο.
Και αυτή η στάση του αμερικάνικου λαού, εκφραζόταν ακόμα και στα ανώτερα στρώματα του στρατού, που έλεγαν καθαρά: «Το Ντιεν Μπιεν Φου είναι μια εμπειρία για όλη μας τη ζωή, πρέπει να σταματήσουμε».
Εκείνη την εποχή ο καπιταλισμός ήταν δέκα φορές πιο δυνατός απ’ ότι την εποχή της εισβολής των γιάνκηδων στο Βιετνάμ. Ήταν άπειρα πιο δυνατός. Στο Ντιεν Μπιεν Φου οι Βιετναμέζοι, οι Σοβιετικοί, αλλά και οι Κινέζοι, που εκείνη την εποχή επενέβησαν στο Βιετνάμ, σκότωσαν όλη την αφρόκρεμα των Γάλλων αξιωματικών, τους σκότωσαν όλους. Ο λαός και μέρος των Αμερικάνων στρατιωτικών το ξέρει καλά αυτό. Κι όταν σκέφτονται σαν στρατιωτικοί, αυτό το σέβονται, γιατί βλέπουν ότι υπάρχει μια ικανότητα οργάνωσης κι ένας συσχετισμός των δυνάμεων, απέναντι στον οποίο αυτοί δεν έχουν τί ν’ αντιπαρατάξουν. Αυτό εμπόδισε τους γιάνκηδες να στείλουν περισσότερο κόσμο, περισσότερα στρατεύματα, περισσότερους στρατιώτες και να κάνουν περισσότερες βαρβαρότητες απ’ αυτές που έκαναν. Ανάμεσα στ’ άλλα πυρπόλησαν και δηλητηρίασαν όλη τη βλάστηση, έριξαν δηλητήριο σ’ όλους τους κάμπους και οι Βιετναμέζοι δεν μπορούσαν να φυτέψουν. Μόλις πρόσφατα, μετά την εξυγίανση που έκαναν στους κάμπους, πέτυχαν να τους κάνουν να παράγουν. Παρ’ όλα αυτά οι γιάνκηδες έχασαν. Κι ανάμεσα στις συνθήκες που έκαναν να χάσουν, ήταν το ότι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν όλο το στρατιωτικό δυναμικό τους. Γιατί ο αμερικάνικος λαός ήταν ενάντια και επίσης οι σοβιετικοί και οι κινέζοι. Επίσης η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν ήταν σύμφωνη μ’ αυτό τον πόλεμο, ιδιαίτερα οι Γάλλοι, που θυμούνταν το Ντιεν Μπιεν Φου. Ο Γάλλοι έχουν δύο μεγάλες εμπειρίες από την ιστορία: το Ντιεν Μπιεν Φου και αυτό που έγινε στην Αλγερία. Είναι τα παραδείγματα της ιστορίας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που στην εποχή του ήταν από τους πιο ισχυρούς, έχασε όλες τίς βάσεις στην Αφρική. Οι Γάλλοι δεν έχουν πλέον πουθενά σχεδόν βάσεις, δεν έχουν σχεδόν τίποτα πλέον. Αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν σιγά σιγά. Αυτή είναι η φτώχεια του ιμπεριαλισμού και η πρόοδος των Εργατικών Κρατών.
Έτσι οι μάζες του κόσμου, ανάμεσά τους και οι στρατιωτικοί, βλέπουν ότι η πρόοδος είναι δεμένη με την ύπαρξη των Εργατικών Κρατών. Η πρόοδος και το Εργατικό Κράτος είναι δυο πράγμα- τα ενωμένα. Όσο κι αν φωνάζουν: «Πολωνία εδώ, Πολωνία εκεί», ο κόσμος βλέπει ότι είναι έτσι. Γι’ αυτό δεν πρέπει να περιμένουμε ότι οι γιάνκηδες θα κάνουν τον πόλεμο όταν θέλουν. Ο Ρήγκαν ανέβηκε γι’ αυτό και ήδη τον κατεβάζουν.
X. ΠΟΣΑΔΑΣ
21-4-81
Αυτή είναι μια φάση ενοποίησης όλων των στοιχείων της προόδου που οικοδομούνται στον κόσμο και η πρόοδος έχει ένα κέντρο. Η ανθρώπινη ζωή σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας, είναι διαρθρωμένη με βάση ένα κέντρο, πού είναι η Σοβιετική Ένωση. Είναι ένα κέντρο πριν και πάνω απ’ όλα κοινωνικό. Κατά δεύτερο λόγο είναι στρατιωτικό. Η σημασία της Σοβιετικής Ένωσης είναι κοινωνική. Οι βορειοαμερικανικές μάζες βλέπουν με προσοχή τη Σοβιετική Ένωση, όχι γιατί έχει ατομικά όπλα, αλλά γιατί δεν έχει τα προβλήματα που έχουν οι ΗΠΑ. Στη Σοβιετική Ένωση δεν δολοφονούνται οι μικροί νέγροι, ούτε οι λευκοί, ούτε οι Γιαπωνέζοι, ούτε οι Ρώσοι, οι Σοβιετικοί, οι Ιταλοί. Δεν δολοφονείται κανείς. Στη Βόρεια Αμερική δολοφονούνται, αρχίζοντας από τον ίδιο τον πρόεδρο. Ποιος μπορεί να μιλήσει για δολοφονίες στα Εργατικά Κράτη; Στις ΗΠΑ δολοφονούν προέδρους. Στην καπιταλιστική Γερμανία υπάρχει μια μεγάλη αντίσταση ενάντια στους γιάνκηδες. Ακόμα και από τομείς ανώτερους της μικροαστικής τάξης, που αντιτίθενται στους γιάνκηδες. Αυτοί οι τομείς αισθάνονται ότι βρίσκονται σε κατοχή. Η Γερμανία είναι μια χώρα στρατιωτικά κατεχόμενη. Η αστική τάξη, που κι αυτή αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κατοχή, κλείνει το στόμα, γιατί με κάθε τρόπο οι γιάνκηδες την προστατεύουν. Αλλά οπωσδήποτε εκφράζει με πολλές μορφές την αντίστασή της. Διάφοροι Γερμανοί στρατιωτικοί, που έχουν σχέση με το υπουργείο Άμυνας, ή με το υπουργείο των Εξωτερικών, σχεδόν όλοι έχουν προβάλει αντίσταση, ή έχουν προειδοποιήσει τους γιάνκηδες. Γιατί η εξάρτηση από τους γιάνκηδες τους εκ- μηδενίζει και αισθάνονται ότι βρίσκονται σε μια χώρα κατεχόμενη.
Η στιγμή που ο καπιταλισμός μπορεί να εξαπολύσει τον πόλεμο, είναι ώριμη εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του Φόστερ Ντάλλες. Από το 1951 και δω, ο πόλεμος μπορούσε και μπορεί να εκραγεί οποιαδήποτε μέρα. Ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε να τον αναβάλλει συνεχώς και να ξοδεύει έτσι το μεγαλύτερο ποσοστό του ετήσιου προϋπολογισμού για να φτιάχνει όπλα, που μετά τα πετούσε, γιατί στο μεταξύ πάλιωναν. Προηγουμένως, μια καθορισμένη συσσώρευση οπλών οδηγούσε στον πόλεμο. Τώρα έχουν όπλα για να κάνουν 2 φορές τον πόλεμο κι όμως είναι αναγκασμένοι να τα πετάξουν. Γιατί πλέον δεν πρόκειται για έναν πόλεμο όπως οι άλλοι. Είναι ένας τελικός ταξικός πόλεμος, όπου συμπληρώνεται το τέλος ενός κύκλου της ιστορίας, αυτού της ατομικής ιδιοκτησίας. Ο καπιταλισμός, οι ηγέτες του, έχουν συνειδητοποιήσει αυτό τον προτσές της ιστορίας. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι ίδιοι δεν έχουν πλέον διέξοδο. Αυτό όχι γιατί δεν έχουν ικανότητα να σκέφτονται, αλλά γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν έτσι, επειδή αυτό θα σήμαινε ν’ αυτοκτονήσουν. Δεν μπορούν να μείνουν αδρανείς, οπότε δεν μπορούν να σκεφτούν ότι δεν έχουν διέξοδο και πρέπει να οργανώσουν τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να επιζήσουν. Γι’ αυτό αναβάλλουν. Έτσι δεν μπορεί να πει κανείς πότε θα κάνουν τον πόλεμο. Τώρα, με τον Ρήγκαν, τον προετοιμάζουν με τον πιο πυρετώδη τρόπο.
Οι ηλίθιοι που εμπιστεύονται στις ΗΠΑ την προστασία τους, κοιτάνε κατά τη μεριά των γιάνκηδων και βλέπουν ότι δεν είναι ανώτεροι. Το διαστημόπλοιο Σατλ είναι ένα όχημα που πάει ψηλά για να τοποθετήσει όπλα στο διάστημα. Δεν πάει για να φυλάει τη συγκομιδή, αλλά για να τοποθετήσει όπλα στο διάστημα. Αλλά η Σοβιετική Ένωση έχει μια κυριαρχία της σχέσης με το Σύμπαν. Αυτό μπορεί να το επωφεληθεί για να τοποθετήσει ατομικά όπλα στο Σύμπαν και να τα ρίξει όπου θέλει, όπως θέλει, όταν θέλει και στην ποσότητα που θέλει. Ενώ ο αμερικάνικος δορυφόρος Σατλ, είναι απλώς μια αποθήκη ατομικών όπλων, οι σοβιετικοί έχουν μικρούς πυραύλους όπου μπορούν να φορτώσουν αρκετά ατομικά όπλα, έτσι ώστε στέλνοντας τρεις απ’ αυτούς τελειώνουν με τις ΗΠΑ. Αυτή είναι η απειλή που έκανε ο Μπρέζνιεφ στους γιάνκηδες, όταν στην κυβέρνηση ήταν ακόμα ο Κάρτερ και είχαν καλλίτερες σχέσεις. Ο Μπρέζνιεφ είπε: «Σ’ ένα λεπτό από τη στιγμή που οι μηχανισμοί μας μάς προειδοποιήσουν ότι έρχεται ένα όπλο εναντίον μας, θα εξαφανιστούν οι ΗΠΑ». Και ο Κάρτερ δεν είπε όχι, ή ότι «θα εξαφανιστείς εσύ», αλλά είπε: «τί υπερβολή».
Από την άποψη του ιμπεριαλισμού έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να είχε κάνει τον πόλεμο. Τον προετοιμάζει για να τον κάνει, αλλά δεν μπορεί ν’ αποφασίσει πότε, πώς, ή που θα τον κάνει. Οι γιάνκηδες πρέπει να κάνουν τον πόλεμο, αλλά δεν ξέρουν ούτε πώς, ούτε πού. Είναι σίγουρο ότι θα τον κάνουν και ένας τομέας μπορεί να κάνει ένα πραξικόπημα για να εξαπολύσει τον πόλεμο. Αλλά και το να κάνει πραξικόπημα δεν είναι εύκολο και επιπλέον δεν είναι με τα πραξικοπήματα που προετοιμάζεται κανείς για τον πόλεμο.
Συγχρόνως, ο φόβος και η ασιγουριά του καπιταλιστικού κόσμου, εκ- φράζεται στην εσωτερική διαίρεση. Τη στιγμή που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, γιατί πρόκειται για την τελική λογοδοσία συστήματος ενάντια σε σύστημα και όλοι θα έπρεπε να εί- ναι ενωμένοι. Οπωσδήποτε ενωμένοι σαν ποντικοί μέσα στη φάκα τους, αλλά όλοι μαζί. Αντίθετα είναι απελπισμένοι και φωνάζει, βρίζει και αντιτίθεται ο ένας στον άλλο, ρίχνοντας συνεχώς κλωτσιές. Ο ιμπεριαλισμός είναι αποκλεισμένος, οπότε κλωτσάει στριμωγμένος ο ένας τον άλλο για μια θέση, ενώ θα έπρεπε να είναι ενωμένοι. Και μάλιστα τώρα, όταν δεν πρόκειται για την ίδια προετοιμασία με τους προηγούμενους πολέμους, που ήταν: καπιταλιστές ενάντια σε καπιταλιστές. Ακόμα και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ένας τέτοιος πόλεμος, γιατί η Σοβιετική Ένωση επενέβη, αλλά δεν ήταν ο παράγοντας που αποφάσιζε. Μετά αποφάσισε, αλλά ο πόλεμος ήταν ανάμεσα σε καπιταλιστές και έβλεπαν τη Σοβιετική Ένωση σαν έναν κομπάρσο. Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε αυτή, η Σοβιετική Ένωση, να γίνει ο σκηνοθέτης, γιατί ήταν αυτή που καθόρισε τη δημιουργία 20 Εργατικών Κρατών. Ο καπιταλισμός δεν καθόρισε ούτε τα σκατά. Η Σοβιετική Ένωση σύμφωνα με τα σχέδια των καπιταλιστών, προοριζόταν να είναι τον πιόνι που θα πλήρωνε τη νύφη και τελικά θα την χτυπούσαν, αλλά κατέληξε να είναι ο σκηνοθέτης: συνέτριψε τους ναζί και έδιωξε τον καπιταλισμό σε πολλές χώρες.
Οπότε δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός που θα πει πότε θα κάνει τον πόλεμο. Γι’ αυτό εμείς λέμε: ο καπιταλισμός προετοιμάζει τον πόλεμο, αν μπορέσει να τον κάνει αύριο, θα τον κάνει, αλλά δεν ξέρει ούτε πώς, ούτε πότε, ούτε πού θ’ αρχίσει τον πόλεμο. Για ν’ αρχίσει τον πόλεμο , πρέπει να κάνει έτσι ώστε να μην επιτρέψει την ακαριαία αντίδραση των σοβιετικών, δηλαδή δύο λεφτά αργότερα. Πρέπει να κάνει την επίθεση με τέτοια ποσότητα όπλων και με τέτοιο συγχρονισμό, ώστε να αισθάνεται κάποια σιγουριά ότι θα συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση. Οι σοβιετικοί αντίθετα έχουν τα όπλα που πάνε ενάντια σ’ αυτά τα όπλα των γιάνκηδων και συγχρόνως έχουν ένα άλλο όπλο, στο οποίο οι γιάνκηδες δεν μπορούν να υπολογίζουν, ούτε οι Ισπανοί, ούτε οι Γάλλοι, ούτε οι Άγγλοι, ή οι καπιταλιστές οποιασδήποτε άλλης χώρας, που είναι οι μάζες της κάθε χώρας και το μισό του στρατού και των αξιωματικών της κάθε χώρας. Οι στρατιωτικοί των καπιταλιστικών χωρών κάνουν τον πόλεμο έχοντας συνειδητοποιήσει ότι είναι μια ηλιθιότητα κι ότι οι άλλοι, οι απέναντί τους, έχουν δίκαιο και πρέπει να νικήσουν. Είναι ένα θεατρικό έργο, όπου οι ηθοποιοί δεν θα εκτελέσουν την υπόθεση που τους ανέθεσαν, αλλά αυτό που έμαθαν στους δρόμους.
Το Βιετνάμ ήταν μια απόδειξη του περιορισμού που υπάρχει στις κινήσεις των γιάνκηδων και του ότι και τότε αυτός ο περιορισμός επιβλήθηκε από τον ίδιο τον αμερικάνικο λαό και από τους σοβιετικούς. Ουσιαστικά από τους σοβιετικούς, αλλά και από τον αμερικάνικο λαό, που δεν ήθελε αυτό τον πόλεμο.
Και αυτή η στάση του αμερικάνικου λαού, εκφραζόταν ακόμα και στα ανώτερα στρώματα του στρατού, που έλεγαν καθαρά: «Το Ντιεν Μπιεν Φου είναι μια εμπειρία για όλη μας τη ζωή, πρέπει να σταματήσουμε».
Εκείνη την εποχή ο καπιταλισμός ήταν δέκα φορές πιο δυνατός απ’ ότι την εποχή της εισβολής των γιάνκηδων στο Βιετνάμ. Ήταν άπειρα πιο δυνατός. Στο Ντιεν Μπιεν Φου οι Βιετναμέζοι, οι Σοβιετικοί, αλλά και οι Κινέζοι, που εκείνη την εποχή επενέβησαν στο Βιετνάμ, σκότωσαν όλη την αφρόκρεμα των Γάλλων αξιωματικών, τους σκότωσαν όλους. Ο λαός και μέρος των Αμερικάνων στρατιωτικών το ξέρει καλά αυτό. Κι όταν σκέφτονται σαν στρατιωτικοί, αυτό το σέβονται, γιατί βλέπουν ότι υπάρχει μια ικανότητα οργάνωσης κι ένας συσχετισμός των δυνάμεων, απέναντι στον οποίο αυτοί δεν έχουν τί ν’ αντιπαρατάξουν. Αυτό εμπόδισε τους γιάνκηδες να στείλουν περισσότερο κόσμο, περισσότερα στρατεύματα, περισσότερους στρατιώτες και να κάνουν περισσότερες βαρβαρότητες απ’ αυτές που έκαναν. Ανάμεσα στ’ άλλα πυρπόλησαν και δηλητηρίασαν όλη τη βλάστηση, έριξαν δηλητήριο σ’ όλους τους κάμπους και οι Βιετναμέζοι δεν μπορούσαν να φυτέψουν. Μόλις πρόσφατα, μετά την εξυγίανση που έκαναν στους κάμπους, πέτυχαν να τους κάνουν να παράγουν. Παρ’ όλα αυτά οι γιάνκηδες έχασαν. Κι ανάμεσα στις συνθήκες που έκαναν να χάσουν, ήταν το ότι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν όλο το στρατιωτικό δυναμικό τους. Γιατί ο αμερικάνικος λαός ήταν ενάντια και επίσης οι σοβιετικοί και οι κινέζοι. Επίσης η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν ήταν σύμφωνη μ’ αυτό τον πόλεμο, ιδιαίτερα οι Γάλλοι, που θυμούνταν το Ντιεν Μπιεν Φου. Ο Γάλλοι έχουν δύο μεγάλες εμπειρίες από την ιστορία: το Ντιεν Μπιεν Φου και αυτό που έγινε στην Αλγερία. Είναι τα παραδείγματα της ιστορίας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που στην εποχή του ήταν από τους πιο ισχυρούς, έχασε όλες τίς βάσεις στην Αφρική. Οι Γάλλοι δεν έχουν πλέον πουθενά σχεδόν βάσεις, δεν έχουν σχεδόν τίποτα πλέον. Αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν σιγά σιγά. Αυτή είναι η φτώχεια του ιμπεριαλισμού και η πρόοδος των Εργατικών Κρατών.
Έτσι οι μάζες του κόσμου, ανάμεσά τους και οι στρατιωτικοί, βλέπουν ότι η πρόοδος είναι δεμένη με την ύπαρξη των Εργατικών Κρατών. Η πρόοδος και το Εργατικό Κράτος είναι δυο πράγμα- τα ενωμένα. Όσο κι αν φωνάζουν: «Πολωνία εδώ, Πολωνία εκεί», ο κόσμος βλέπει ότι είναι έτσι. Γι’ αυτό δεν πρέπει να περιμένουμε ότι οι γιάνκηδες θα κάνουν τον πόλεμο όταν θέλουν. Ο Ρήγκαν ανέβηκε γι’ αυτό και ήδη τον κατεβάζουν.
X. ΠΟΣΑΔΑΣ
21-4-81
