Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ (ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΙΚΟ-ΠΟΣΑΔΙΚΟ) ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ) ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΚΟΜΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥ ΜΕΤΩΠΟ (ΠΜ)

Το ΕΕΚ, (Τροτκιστικό-Ποσαδικό) συνέστησε μια συμμαχία, ένα Εκλογι­κό Μέτωπο με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης κι έχουμε την πρό­θεση να το μετασχηματίσουμε σ’ ένα πολιτικό Ενιαίο Μέτωπο, ενσωματώ­νοντας κι άλλες Πλατυμετωπικές δυνά­μεις. Σαν ένα βήμα πριν την οικοδόμη­ση του Ενιαίου ταξικού, Προλεταρια­κού Μετώπου, μέσα στο Πλατύ Μέτω­πο.


Δεν πρόκειται για μια περιστασιακή απόφαση, ούτε μια επινόηση της στιγ­μής, αλλά ένα συμπέρασμα για μια πολιτική στρατηγική, που προωθήθη­κε από το ΕΕΚ πάντα. Οι εμπειρίες στις οποίες συμμετείχαμε πριν, όλες, ακόμα και οι πιο καλά εκτελεσμένες, είχαν ένα ανάπηρο πόδι, όσο αφορά το τελικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα με τη Συμπαράταξη Προχωρημένη Δημοκρατία την περίοδο 1994-96.

Έχουμε αναλύσει την κρίση των εργατικών κομμάτων, του Σοσιαλιστι­κού, επίσης του Κομμουνιστικού Κόμ­ματος, του δικού μας, μαζί με την επα­ναστατική διέξοδο της, όχι πισωγύρι­σμα, σαν αδιαίρετο μέρος της διατή­ρησης και της προόδου του ΠΜ.. Γι’ αυτό και η δική μας πρόταση να συμ­μετέχουμε και να στηρίξουμε τις υπο­ψηφιότητες εκείνες για τη γερουσία, των οποίων επικεφαλής είναι ο σύ­ντροφος Ντανιέλ Μαρτίνεζ, δεν τελειώ­νει -κατά τη γνώμη μας- με μια συμ­μαχία ή μέτωπο εκλογικό, αλλά αντι­προσωπεύει μια αντίληψη του πώς θα συμβάλλουμε στην πρόοδο της πορεί­ας της μετάβασης προς ένα Επανα­στατικό Κράτος, που ήδη προωθείται στη χώρα μας.

Υποστηρίζουμε αυτή την πεποίθηση και τα συμπεράσματα, σε αναλύσεις και ντοκουμέντα που επεξεργαστήκαμε από την εγκατάσταση της πρώτης σοσιαλιστικής διακυβέρνησης στην πρωτεύουσα Μοντεβίδεο, με τον Ταμπαρέ Βάσκες επικεφαλής. Στη συνέ­χεια στο πολιτικοεκλογικό και οργα­νωτικό προτσές, που οδήγησε στην εκλογική νίκη του ΠΜ τον Οκτώβρη του 2004. Αυτή η μεγάλη περίοδος δεν συνοδεύτηκε από μια πραγματική, αποτελεσματική ολοκλήρωση της ανα­γκαίας συμμαχίας των εργατικών κομ­μάτων, από τη μεριά των ηγεσιών του Σοσιαλιστικού και του Κομμουνιστι­κού Κόμματος. Έχει μεγάλη αξία το να μεταδώσουμε μια διαρθρωτική εμπι­στοσύνη, πάνω στο ότι οι πολιτικοί πρόοδοι υπολογίζουν σε μια στέρεα βάση, στην αντικειμενική πορεία της Ουρουγουάης και της Λατινικής Αμε­ρικής. Μέσα σε μια πορεία όπου πολ­λοί σύντροφοι ενισχύουν την πεποί­θηση και το συμπέρασμα για την ανά­γκη να βαθύνει σοσιαλιστικά το προ­τσές, με τις μάζες να δρουν και ν’ α­ποφασίζουν. Δεν είναι τίποτα διαφο­ρετικό απ’ αυτό που συμβαίνει στη Χιλή, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Βενεζουέλα. Όχι! Είναι μια παγκόσμια πορεία, που οφείλεται στην απώλεια κάθε κύρους του καπιταλιστικού συστήμα­τος, πάνω σε πλατιά στρώματα της μικροαστικής τάξης, που βλέπουν να κλονίζεται η ίδια η ζωή και η φύση, αν συνεχίσει να βαθαίνει η τελική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και του καβαλάρη του, του ιμπεριαλισμού.

Βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια φάση μετά­βασης σε παγκόσμια κλίμακα, όπου το καπιταλιστικό σύστημα δεν βρίσκει τον τρόπο να επιστρέψει στις κυκλικές κρίσεις του. Αυτή η κατάσταση αλλά­ζει τη φύση της αντικειμενικής πορεί­ας, όπως επίσης του πολιτικού προ­τσές. Έτσι και η δική μας επέμβαση πρέπει ν’ αλλάξει, όχι όμως ο ρόλος που έχουμε αναλάβει σαν ποσαδικοί τροτσκιστές. Εμείς είμαστε λενινιστές: μπήκαμε εδώ και καιρό στη φάση του να σπάσουμε τα (γραφειοκρατικά, σημ. μετάφρ.) σχήματα για να επι­στρέψουμε στη διάρθρωση του προ­τσές, εφαρμόζοντας σκέψη και δράση.

Αν δεν είχαμε εμπιστοσύνη στη διόρθωση αυτής της γραμμής της επα­ναστατικής δουλειάς -που ενώνει μαρξιστική φιλοσοφία και διαλεκτικό υλισμό-, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε επιβιώσει από τα προβλήματα που πρόβαλε ο εκφυλισμός της προ­λεταριακής δημοκρατίας και του δημο­κρατικού συγκεντρωτισμού, αυτού που καθοδήγησε ο Λένιν και το Μπολσεβίκικο Κόμμα, από τη γραφειοκρατί­α. Δεν ήταν πριν και δεν είναι σήμερα ένα πρόβλημα συμβολικό, μορφής, αλλά μια υπόθεση διαρθρωτική, που το αποτέλεσμα της είναι μια σωστή και αναγκαία πολιτική, έστω κι αν δεν την εφαρμόζουμε πάντα σωστά. Είναι ιδέες, αναλύσεις, που εκφράζουν μια διάρθρωση σκέψης, που αποδείχτηκε πριν και αποδείχνεται και τώρα, είναι σωστή για την εφαρμογή της στην εξέλιξη της ιστορικής πορείας.

Η πολιτική του ΠΜ εκλογικά είναι φοβισμένη. Και δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού οι κεφαλές που καθοδηγούν την προεκλογική εκστρατεία σκέφτονται το πώς θα λύσουν τα προβλήματα του καπιταλιστικού συστήματος και δεν σκέφτονται ν’ αλλάξουν το σύστημα. Αντίθετα, ο Φρέι, ο υποψήφιος της Συμπαράταξης στη Χιλή, αναλύει την εμπειρία της παγκόσμιας πορείας και λέει ότι η κρίση στις ΗΠΑ και την Ευ­ρώπη, δείχνει ότι αυτό το σύστημα χρεοκόπησε κι αν ακόμα δεν προβάλ­λει το σοσιαλισμό, ο Φρέι αφήνει την πόρτα ανοιχτή σ’ αυτό.

Ο Λούλα εξοπλίζεται και πάλι ενά­ντια στους αμερικάνους, όταν βλέπει σωστά να απειλείται η ακεραιότητα της Βραζιλίας από τα σχέδια των Η­ΠΑ. Ταυτόχρονα αναζητάει μια συμ­μαχία με τις αστικές τάξεις και το ε­μπόριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι αναγκαίο να στηρίξουμε αυτή τη στρατηγική, συνοδευόμενη από μια πολιτική άμεσης συμμετοχής των μα­ζών, με ενεργό μορφή, μέσα από τα συνδικάτα, την Ομοσπονδία των Λαϊ­κών Κινημάτων (CMP), ενδυναμώνο­ντας τη ζωή του Κόμματος των Εργα­ζομένων, βάζοντας τέλος σε τομείς που δεν έχουν καμιά πολιτική ζωή, ή και που αντιπροσωπεύουν προτάσεις έξω από την πραγματικότητα και τη σοσιαλιστική πρόοδο της Βραζιλίας.

Για να καθορίσεις την πορεία, δεν φτάνει να ξεδιπλώσεις ένα επαναστα­τικό πρόγραμμα, αν αυτό το πρόγραμ­μα δεν συνοδεύεται από μια πολιτική που θα το προωθεί και θα επιτρέπει να προχωράς. Αυτές οι γενικές εκλο­γές στην Ουρουγουάη έχουν από δω και πέρα ένα ειδικό συστατικό, το γεγονός ότι ΟΙ ΠΟΣΑΔΙΚΟΙ ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΝ. ΑΛΛΑ ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ.