ΤΟ BREXIT, H «ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟ BREXIT, H «ΔΙΚΑΙΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Τα Κόμματα της Βρετανίας στήριξαν τις επιλογές τους «έξω»  και «μέσα» στην ΕΕ, της μιας στα δεινά της άλλης. Αυτό δείχνει -και ο βρετανικός λαός το έκφρασε συντριπτικά με την ψήφο του-, ότι ο βρετανικός  και ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός σημαίνουν και οι δύο δεινά για τους λαούς. Ότι βρίσκονται σε τελική, ολοκληρωτική κι επιθανάτια κρίση αποσύνθεσης, φασισμού και πολέμου ενάντια στους λαούς.

Η επιλογή των εργαζόμενων, της κομμουνιστικής, σοσιαλιστικής, Εργατικής, επαναστατικής πρωτοπορίας τους, όλων των λαών της Ευρώπης είναι: Παλεύουμε, όσο είμαστε «μέσα» στην ΕΕ κι όσο είμαστε «έξω» απ’ αυτή, για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και τη Μετάβαση στο Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος στην κάθε χώρα και στη Σοσιαλιστική Ευρώπη.

«ΔΙΚΑΙΗ» ΑΝΑΚΑΜΨΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΧΩΡΑ; ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΑΔΥΝΑΤΟ.

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΤΗΣ  ΧΩΡΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ -ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ «ΒΙΩΣΙΜΑ»-, ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΕΜΠΡΟΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ-ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΚΑΙ ΒΑΘΥ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ.

ΑΔΟΛΗ, ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΕΦΑΡΜΟΓΗ, ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΒΑΘΕΜΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

 

Η Κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να προχωρήσει στην εφαρμογή των αποφάσεων του πρώτου, Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να είναι ο στρατηγικός, προγραμματικός, πολιτικός όσο και τακτικός καθοδηγητής της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Γιατί στην Αριστερά και στο πρόγραμμά της έδωσε την πλειοψηφία ο ελληνικός λαός κι όχι σ΄ έναν οποιοδήποτε κυβερνητικό διαχειριστή του καπιταλιστικού κράτους και της υποταγής του στον ιμπεριαλισμό και το «κουαρτέτο» του. Οι τακτικές κινήσεις και διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης της Αριστεράς με τον ιμπεριαλισμό, πρέπει και μπορούν να γίνονται -κατά τη γνώμη μας γίνονται, αλλά μόνο σε ένα («ταξικό κοινωνικό πρόσημο») και όχι επαρκή βαθμό-, σ’ αυτή την κατεύθυνση, με όρους ταξικής ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ ΚΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ, ΕΠΙΒΟΛΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. Που κύριο σκοπό έχει τώρα ν’ ανατρέψει, μαζί με το εσωτερικό μαύρο μέτωπο, αυτή την Κυβέρνηση της Αριστεράς. Το «ΤΑΞΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ» της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης και μέτρων, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ, ΒΑΡΒΑΡΗ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ «ΕΞΙΣΩΣΗ» ΣΤΗ ΧΩΡΑ.

Αν ο ιμπεριαλισμός έχει ακόμα την Οικονομική Ηγεμονία, στα πλαίσια άλλωστε του δικού του στρατοπέδου, του καπιταλιστικού, στα οποία -για την ώρα- ανήκει και η Ελλάδα, η Αριστερά, στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο, μπορεί και πρέπει, εν μέρει έχει ήδη (μέσα κι από την Κυβέρνησή της στην Ελλάδα), την Κοινωνική, αλλά και την Πολιτική Ηγεμονία, που πρέπει και μπορεί ν’ αμφισβητήσει -και ν’ ανατρέψει τελικά- και την Οικονομική Ηγεμονία του ιμπεριαλισμού. Κι αυτό άμεσα πρέπει να ξεκινήσει με το Ανεξάρτητο, Αντι-ολιγαρχικό και Αντιιμπεριαλιστικό Νομοθετικό Έργο της Κυβέρνησης της Αριστεράς, στο Δημοκρατικό, Κοινωνικό, Πολιτικό και Οικονομικό πεδίο. ΜΕ ΒΑΣΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΨΗ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΙ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ, ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Το γεγονός ότι αυτή η αριστερή κριτική, χρησιμοποιείται από τη γραφειοκρατία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά δεν αφορούν τα Κόμματα, αλλά τη γραφειοκρατία τους), σαν άλλοθι για την αντεπαναστατική «ανίερη» συμμαχία της με τον καπιταλισμό και τους πολιτικούς και μιντιακούς εκπροσώπους του, δεν πρέπει με τη σειρά του να χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνησή του (από τη γραφειοκρατία τους), σαν άλλοθι για αντιπαράθεση με την αριστερά και όχι με το σύστημα.

Η γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, αφού με τη δράση και τις ψήφους της -ή με την αποχή της- εμποδίζει ή/και ανατρέπει κυβερνήσεις της Αριστεράς, ακόμα κι Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη, ρίχνει στη συνέχεια το βάρος στο λαό, για ό,τι συμβεί. Προηγούμενα η ίδια γραφειοκρατία, η πιο «αριστερή», έχει προπαγανδίσει ότι «όλοι είναι μια από τα ίδια», κρίνοντας τους άλλους σύμφωνα με τη δική της προτίμηση και το «ίδιο» της , «εικόνα και ομοίωση» με τον καπιταλισμό και τη δεξιά, προκειμένου να μη προχωρήσει ο κοινωνικός μετασχηματισμός, που θα εξαφανίσει και την ίδια τη γραφειοκρατία. Αλλά στον ταξικό αντίποδα, υπάρχουν όλες οι ιστορικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα και τον κόσμο, για να προωθηθεί η αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική Ηγεμονία και Μετασχηματισμός. Παρά την ανοιχτή προδοσία της γραφειοκρατίας κάθε απόχρωσης που μεσολάβησε, κύρια στο κέντρο και το «Φάρο που Φώτιζε τον κόσμο», την ΕΣΣΔ, η διαρκής ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και όλου του λαού και η «ωρίμανση των μαζών του κόσμου για το σοσιαλισμό», με επικεφαλής τις σοβιετικές μάζες και την κομμουνιστική πρωτοπορία τους, δεν επέτρεψε να υποχωρήσει πολύ και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο ευνοϊκός συσχετισμός των δυνάμεων για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, το κύριο στοιχείο αυτού του συσχετισμού, είναι το γεγονός ότι είναι αυτή η πάλη και ωρίμανση των λαών, αυτή που κράτησε σχεδόν χωρίς διακοπή, την «πρώην ΕΣΣΔ», μαζί με τη Λαϊκή Κίνα, στο τωρινό και διαρκές Παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, στο οποίο πρέπει να στηριχτεί και η Ελλάδα. Το έκαναν ακόμα και αστοί ηγέτες, όπως ο Καραμανλής και ο Μαύρος, όπως εξηγεί ο Χ. Ποσάδας, βλέποντας ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είναι όχι μόνο σε αποσύνθεση, εσωτερικό ανταγωνισμό και ανίκανος να βγάλει τη χώρα από την καθυστέρηση και να την αναπτύξει, αλλά και ΑΔΥΝΑΜΟΣ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Είναι αυτή η πάλη, ωρίμανση και συσχετισμός, που ανέδειξε την Αριστερά στην Κυβέρνηση της Ελλάδας. Είναι αυτό επίσης που έχει κάνει αυτή η Κυβέρνηση να έχει αποκτήσει τόσα στηρίγματα σε παγκόσμια κλίμακα, ακόμα και του Πάπα, του Πατριάρχη και του Αρχιεπισκόπου. Όχι μόνο για την Αντίστασή της στον ιμπεριαλισμό, αλλά και γιατί με την κομμουνιστική υποδοχή των προσφύγων και των μεταναστών έκφρασε, μαζί με τον ελληνικό λαό, ότι «ο κόσμος είναι ώριμος για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας). Ακόμα και ο Πάπας, για να μπορέσει να σταθεί στον κόσμο, πάει ενάντια στις καπιταλιστικές «αξίες» της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού, καταγγέλλοντάς τους ταυτόχρονα ότι κάνουν ένα «διαρκή πόλεμο».

Μέσα σε λίγα χρόνια επιστρέφουμε -σε ανώτερο επίπεδο- στη σύγκρουση, ακόμα και πολεμική, «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ», παρά και ενάντια στην «ειρηνική συνύπαρξη»-συμμαχία καπιταλισμού- γραφειοκρατίας (έτσι όπως αυτή η συμμαχία έγινε ανοιχτά, ξεκάθαρα «ειλικρινά», στα χρόνια που μεσολάβησαν), γιατί η σοσιαλιστική ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει και πάλι να νικήσει.

Όσο κι αν φαίνεται μακρινή η πραγματοποίηση του στόχου, για τη μοναδική προοδευτική διέξοδο για την Ελλάδα και το λαό της, απέναντι στην κρίση αποσύνθεσης του συστήματος που κυριαρχεί στη χώρα, αυτό δεν αλλάζει τη μοναδικότητα αυτής της διεξόδου: Εθνικοποιήσεις, κρατικοποιήσεις, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, των τραπεζών, όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ιδιωτικών ασφαλειών, κτλ και όλων των κύριων πηγών παραγωγής και διανομής. Ταυτόχρονα, εργατικός και κοινωνικός έλεγχος παντού, ΑΠΟ ΤΩΡΑ! Αύξηση μισθών και τιμαριθμική αναπροσαρμογή τους, κανένας άνεργος, με μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση του μισθού, για να μοιραστεί ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας σε όλους. Κρατική, Δωρεάν και Αναβαθμισμένη Υγεία και Παιδεία -σύντομα και Κατοικία- για όλους. Αγροτική Μεταρρύθμιση κι Επανάσταση, κτλ

Η συμφωνία του Αυγούστου 2015 και της τωρινής «Αξιολόγησης», έχει μοναδικό ιστορικό ταξικό αποτέλεσμα (ανεξάρτητα από στόχους και προθέσεις των δύο πλευρών), ν’ αντιμετωπίσει  την κρίση του συστήματος. Ο ιμπεριαλισμός αναγκάζεται κι αυτός να «διαπραγματευτεί» -όπως εξηγεί ο Χ. Ποσάδας στα κείμενα που δημοσιεύουμε-, να παραχωρήσει αυτή τη συμφωνία στην Ελλάδα (εκταμίευση-χρηματοδότηση, ελάφρυνση του χρέους, κτλ), για να μειώσει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική επίπτωση μιας χρεοκοπημένης καπιταλιστικής  Ελλάδας, πάνω στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλισμό. Η κρίση του συστήματος -και η παραχώρηση που κάνει με τη συμφωνία- είναι αποτέλεσμα κύρια της ταξικής πάλης της εργαζόμενης τάξης και των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων λαών και εθνών του κόσμου και της Ελλάδας και που έστω και εν μέρει εκφράζει η Κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή η ταξική πάλη είναι που δένει τα χέρια του ιμπεριαλισμού και δεν του επιτρέπει να κάνει τον ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο, που είναι το κυριότερο καταφύγιό του, στην προσπάθειά του να ξεπεράσει αυτή την κρίση. Όπως προσπάθησε να κάνει με τους δύο Παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς Πολέμους. Αυτή «η αδυναμία του ιμπεριαλισμού να κάνει αυτόν τον ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο, όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας) είναι η κύρια αιτία αυτής της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Η συμφωνία είναι αποτέλεσμα αυτής της ταξικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, που οδηγεί στην υποχώρηση τόσο από τη μεριά της Κυβέρνησης της Αριστεράς, όσο όμως κι από τη μεριά του καπιταλισμού και των «θεσμών» του. ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, Ή ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ, ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ: ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΑ ΚΡΙΣΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ! ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟ. Όπως έχουμε τονίσει όλα τα τελευταία χρόνια, επαναλαμβάνοντας τη θεωρία και την πράξη του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού, ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ –όσο υπάρχουν τάξεις, δηλαδή μέχρι το σοσιαλισμό-κομμουνισμό- ΚΙ ΟΧΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ  ΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ. Αν εξαρτιόταν μόνο από τον καπιταλισμό, αυτός θα είχε ήδη αφανίσει την ανθρωπότητα, ηθελημένα ή/και αθέλητα, από την κανονική και μόνο λειτουργία του σαν σύστημα. Αυτό που συμβαίνει -σε μικρότερη, ευτυχώς, κλίμακα, ακριβώς  λόγω της ταξικής πάλης-, δηλαδή το έγκλημα αυτού του συστήματος ενάντια στην κοινωνία, την ανθρωπότητα, τη φύση και το σύμπαν, το αποδείχνει!

Την ίδια ταξική πάλη -κι όχι μόνο την ιμπεριαλιστική επιβολή- μπορεί και θα εκφράσει και η νέα «διαπραγμάτευση» για τις εργασιακές σχέσεις, το συνδικαλιστικό νόμο, κτλ, για την προσεχή «αξιολόγηση». Από τη μεριά του ιμπεριαλισμού και των «θεσμών» του σίγουρα θα εκφραστεί η εκβιαστική προσπάθεια για επιβολή των δικών του επιταγών, στη σημερινή, ακροτελεύτια, τελική, επιθανάτια  νεοφιλελεύθερη-νεοφασιστική φάση του. Είναι γι’ αυτό που από τη μεριά της Κυβέρνησης μπορεί και πρέπει να εκφραστεί η ταξική πάλη του εργατικού και λαϊκού στρατοπέδου, που γι’ αυτή τη φάση ακριβώς πρέπει να είναι επαναστατική και σοσιαλιστική, αρχίζοντας από την ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΤΗ ΡΗΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΕ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΑΠΟ «ΤΑΚΤΙΚΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ», ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ «ΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ». Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι το ιστορικό ταξικό περιεχόμενο και συμπέρασμα, αναγκαίο και δυνατό -ανεξάρτητα από την εφαρμογή ή μη από την τωρινή Κυβέρνηση της Αριστεράς-, της παραγράφου που υπάρχει στις Θέσεις της ΚΕ για το 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που αναφέρει: «…Σε αυτό το σκηνικό της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει τη θέση του ότι, στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η Αριστερά δεν μπορεί παρά να αντιπολιτεύεται την κυρίαρχη πολιτική και να προτείνει στους ευρωπαϊκούς λαούς διαφορετικούς δρόμους. Ωστόσο, ο σημερινός συσχετισμός, παρότι ευνοϊκότερος σε σύγκριση με την κατάσταση στην αρχή της κρίσης, δικαιολογεί κάθε ανησυχία για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Η Αριστερά δεν επιδιώκει τη διάλυση της Ένωσης, το αντίθετο μάλιστα. Είναι, ωστόσο, υποχρέωση της Αριστεράς, όλων των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, να προετοιμάζονται, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για κάθε ενδεχόμενο που μπορεί να προέλθει από την πολιτική της σημερινής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κοινωνικών δυνάμεων που αυτή εκπροσωπεί» (η υπογράμμιση δική μας). Αυτό το προοδευτικό, επαναστατικό και σοσιαλιστικό «πείραμα» μπορεί και πρέπει να γίνει το μεγαλύτερο μπούμερανγκ ενάντια στο βάρβαρο νεοφιλελεύθερο πείραμα που κάνει το σύστημα στην Ελλάδα, για την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Αυτό περιμένουν και θα κάνουν, οι λαοί της Ελλάδας, όλης της ηπείρου και του κόσμου. Κι αυτό, συμπληρώνουμε, είναι το ταξικό περιεχόμενο ενός ενδεχόμενου Plan-X, που τόσο λυσσαλέα δυσφημείται και καταπολεμάται από το σύστημα και τη δεξιά, ακόμα κι αν αυτό -Βαρουφάκης και σία- δεν ξεφεύγει καθόλου από τα δικά τους πλαίσια.

Εμείς, επειδή θεωρούμε την Κυβέρνηση της Αριστεράς σαν «εκ των ων ουκ άνευ όρο» για την πορεία προς την αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική πάλη κι ανατροπή, τονίζουμε και πάλι ότι αυτή η τακτική αντεπίθεση ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗ ΣΗΜΑΝΕΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ -ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ- ΝΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΕΜΑ ΤΗΣ, Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Θ’ ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΕΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ-ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟ, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ. Πάλι και πάλι τονίζουμε ότι «ΤΡΙΤΟΣ, ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ, ΔΡΟΜΟΣ, ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ». Δεν το ανέχεται ο ιμπεριαλισμός, που σημαίνει κρίση, καθυστέρηση, πόλεμος και φασισμός, αλλά ούτε και οι «ώριμες για το σοσιαλισμό» μάζες του κόσμου και αντικειμενικές συνθήκες (Χ. Ποσάδας), για τη Μετάβαση στον Κοινωνικό Μετασχηματισμό, το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος, που σημαίνει πρόοδος, εργατική, λαϊκή δημοκρατία και ειρήνη.

Για όλα αυτά είναι ταξικά και διαμετρικά αντίθετη η στάση του ιμπεριαλισμού από τη μια και του ελληνικού λαού, του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης από την άλλη, απέναντι στο «πρόγραμμα» που συμφωνήθηκε με τους «θεσμούς», την Απλή Αναλογική, το Νόμο για τα ΜΜΕ, την Αναθεώρηση του Συντάγματος, την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Λαϊκή Κίνα, την επίσκεψη του Πούτιν στην Ελλάδα, ακόμα και την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στην Τουρκία - μετά την οποία, όχι τυχαία πιστεύουμε, ήλθε η επαναπροσέγγιση της Τουρκίας με τη Ρωσία-, κτλ. Ο ιμπεριαλισμός  και το εσωτερικό μαύρο μέτωπο δεξιάς-γραφειοκρατίας, είναι ανήσυχοι για όλα αυτά κι ετοιμάζονται όπως πάντα για τη δική τους διαρκή εκβιαστική, αποσταθεροποιητική, πραξικοπηματική και αντιλαϊκή επίθεσή τους. Κι από την άλλη ο ελληνικός λαός στηρίζει και θα στηρίξει -έστω και κριτικά, ακόμα και «σιωπηρά»- την προώθηση αυτών και παρόμοιων Προσωρινών, Μεταβατικών, Δημοκρατικών και Προοδευτικών Μέτρων, σε όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής, από την Κυβέρνηση. «Παράλληλων» στα χαρτιά, αλλά συγκρουόμενων αμείλικτα στην καθημερινή, ταξική, ζωή με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και το «πρόγραμμα».

Ο ιμπεριαλισμός επιμένει και η Κυβέρνηση της χώρας το αρνείται -σωστά-, να κάνει «ιδιοκτησία της» το «πρόγραμμα»-νέο μνημόνιο, αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης», όπως την αναλύσαμε πιο πάνω. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ», ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. Είναι αποτέλεσμα, από τη μια του «…ακήρυκτου -κηρυγμένου κατά τη γνώμη μας- πολέμου διαρκείας…», από τη «…δομική κρίση του συστήματος», όπως αναφέρουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την άλλη, της Αντίστασης της Κυβέρνησης της Αριστεράς σ’ αυτό τον πόλεμο. Η Απλή και πολύ περισσότερο η Ανόθευτη Αναλογική, κάτω από την πίεση των αντικειμενικών συνθηκών, της κρίσης του συστήματος και της επέμβασης των μαζών, ΑΠΟΣΥΝΘΕΤΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΤΕΙ ΣΕ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΙΣ ΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Ο καπιταλισμός, εθνικά και παγκόσμια, δεν μπορεί να «ενωθεί», να συντεθεί και να συγκεντρωθεί πια, οικονομικά αλλά και πολιτικά, παρά μόνο μέσα από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και τους «θεσμούς» του. Που δεν έχουν πια τίποτα το κοινό με τη δημοκρατία, ακόμα και με την αστική κοινοβουλευτική, όπου με κάθε τρόπο βαραίνει ακόμα και αρκετά η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των εργαζομένων και όλου του λαού. Είναι για τον ίδιο λόγο που τρέμει, εμποδίζει και σαμποτάρει με κάθε τρόπο τη Δημοκρατική, Κοινωνικο-Πολιτική Αναθεώρηση του Συντάγματος, μέσα από το Κοινοβούλιο,  γιατί θα την προωθήσει η Κυβέρνηση της Αριστεράς, με βάση το Πρόγραμμά της, αυτό που ψήφισε ο λαός. Και πολύ περισσότερο τρέμει κι εξορκίζει κάθε ιδέα για Συνταγματικό Δημοψήφισμα και Συντακτική Εθνοσυνέλευση, γιατί πολύ πιο εύκολα μπορεί και πρέπει αυτή να εκφράσει την ανάγκη και τη δυνατότητα για Λαϊκή Δημοκρατική, Επαναστατική, Αλληλέγγυα και Σοσιαλιστική Επανίδρυση της Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός θέλει και η Κυβέρνηση της Αριστεράς, τωρινή και μελλοντική, μπορεί, μαζί με το λαό, να προχωρήσει σ’ αυτή την ανάγκη και δυνατότητα.

Ο ιμπεριαλισμός και οι «θεσμοί» του δεν μπορούν ν’ ανεχθούν το γεγονός ότι η «ανάκαμψη», που είναι και δικός του ταξικός στόχος και γεγονός, κυκλικό -με ολοένα μικρότερους σε χώρο και χρόνο κύκλους- της επιβίωσής του, γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται με Κυβέρνηση της Αριστεράς και με το «ταξικό κοινωνικό πρόσημό της», σε κάποια μονώνυμα της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής πολυωνυμικής-ταξικής, κερδοσκοπικής, εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής, εξίσωσης. Παρ’ όλο που έχοντας την οικονομική ηγεμονία στη χώρα, ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός μπορεί, με τα καθαρά δικά του πολλαπλάσια μονώνυμα, να εκμηδενίζει και να απορροφάει αυτά τα μονώνυμα-νησίδες κοινωνικής αντίστασης κι ανακούφισης, είναι τόσο αμείλικτη η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του πλούτου σε λίγα χέρια, ώστε δεν ανέχεται κανένα εμπόδιο σ’ αυτό. Πολύ περισσότερο όταν αυτό το εμπόδιο σημαίνει Κυβέρνηση της Αριστεράς και δρόμος που ανοίγεται για τη συνολική ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική αμφισβήτηση, αντιστροφή και κατάργηση αυτής της ιμπεριαλιστικής εξίσωσης-ισοπέδωσης της κοινωνίας. Κι ακόμα περισσότερο όταν ήδη μπαίνει σαν στόχος από αυτή την Κυβέρνηση και η «δίκαιη» ανάπτυξη. Που σίγουρα μόνο σε αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση μπορεί να γίνει, ακόμα και η ανάπτυξη από μόνη της, πολύ περισσότερο η δίκαιη.

Το υπάρχον σύστημα στη χώρα, αν δεν ανέχτηκε και δεν ανέχεται την «αναδιανομή των βαρών», προς τη μεριά των εχόντων και κατεχόντων, πολύ περισσότερο δεν πρόκειται ν’ ανεχθεί την «αναδιανομή» των ωφελημάτων της ανάπτυξης και πολύ περισσότερο του ΑΕΠ και του πλούτου. Εδώ έχουν την ακριβή θέση τους, σαν συμπέρασμα προγραμματικό, στρατηγικό, πολιτικό, τακτικό, οργανωτικό για την πρόοδο και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, οι παράγραφοι των τίτλων της αρχής του κύριου αυτού άρθρου μας. Αυτή είναι η αναγκαία και δυνατή κοινωνική επαναστατική πορεία, για να υλοποιηθεί η «…ανατροπή όλων των συνθηκών μέσα στις οποίες ο άνθρωπος είναι ένα ταπεινωμένο, σκλαβωμένο, εγκαταλειμμένο και καταφρονεμένο ον» (Μαρξ), για την υπέρβαση στις αντίξοες σημερινές συνθήκες, κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μέσα από συνεχείς καθημερινές δημοκρατικές τομές και ρήξεις…», όπως αναφέρεται στις Θέσεις της ΚΕ για το 2^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σε πρώτη και τελευταία ανάλυση η «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ» , όπως διακηρύσσει, προβλέπει και οργανώνει το «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ» των Μαρξ-Ένγκελς, για να μπορέσει -και μόνο έτσι- να Σχεδιαστεί η Παραγωγή και η Διανομή των Αγαθών προς όφελος του λαού και με βάση τις «ανάγκες της κοινωνίας και του καθενός». Είναι η «ΕΞΕΓΕΡΣΗ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ», όπως έχουν εξηγήσει οι ίδιοι δάσκαλοι στο «Κεφάλαιο» και όχι μόνο. Πάντα κάτω από Εργατική-Κοινωνική Επέμβαση και Έλεγχο, Αμεσο-δημοκρατικό κι Ανακλητό.

Για να μπορέσει ν’ αναδιανεμηθεί ο πλούτος στην κοινωνία, στις χώρες και στους λαούς τους, πέρα από σύνορα και σε όλες τις χώρες, πρέπει ν’ αφαιρεθεί απ’ αυτούς που τον έχουν ήδη καταληστέψει και συγκεντρώσει στα λίγα χέρια τους, στο χρηματιστικό (τραπεζικό-βιομηχανικό) κεφάλαιο, στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του, πέρα από σύνορα και σε όλες τις χώρες. Κάθε νέο παραγόμενο ΑΕΠ και πλούτο -όσο υπάρχει αυτό το σύστημα- τον απορροφάει, τον εκμεταλλεύεται, ή/και τον καταστρέφει ο παλιός πλούτος, συγκεντρωμένος ήδη. Τα Επαναστατικά Κράτη και πολύ περισσότερο τα Εργατικά Κράτη, μπόρεσαν και μπορούν να κάνουν αυτή την «αναδιανομή», αρχίζοντας από τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Σοβιετική Επανάσταση στη Ρωσία το 1917, των Λένιν-Τρότσκι και των Μπολσεβίκων, γιατί ακριβώς αφαιρούν τον ήδη συγκεντρωμένο πλούτο από αυτά τα λίγα χέρια. Ήταν μόνο και μόνο η γραφειοκρατική παρασιτική κάστα  -δούρειος ίππος του καπιταλισμού στα Εργατικά Κράτη-, αλλά και κάθε γραφειοκρατία και κάθε απόχρωσης, όπου γης, αυτή που δεν επέτρεψε την επέκταση και το βάθεμα αυτής της κατάκτησης του Εργατικού Κράτους -που ήταν και ο μοναδικός όρος για την επιβίωση και των ίδιων των Εργατικών Κρατών, όπως πρόβλεψαν οι Τρότσκι-Ποσάδας- σε όλο τον κόσμο. Έτσι το Εργατικό Κράτος δεν πέρασε πέρα από σύνορα και σε όλες τις χώρες, για ν’ αφαιρέσει το συγκεντρωμένο πλούτο κι εκεί. Γιατί μη έχοντας η γραφειοκρατία ποτέ σαν στόχο κι αντίθετα όντας εχθρός της σοσιαλιστικής επανάστασης, πρόταξε την «ειρηνική συνύπαρξη», ¨μοίρασμα», συμβίωση και αλληλοϋποστήριξη με τον ιμπεριαλισμό. Και τις κρίσιμες στιγμές πάντα πέρασε ανοιχτά, «ειλικρινά» στο στρατόπεδο του καπιταλισμού. Ποτέ όμως οι σοβιετικές μάζες και οι μάζες όλων των πρώην Εργατικών Κρατών, αλλά και όλων των χωρών του κόσμου.

Για όλα αυτά θεωρούμε εντελώς λαθεμένη, αντίστροφη με την πραγματικότητα και ιδεολογική, θεωρητική και προγραμματική βάση, της οποιαδήποτε υποταγής του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του στον ανύπαρκτο «Τρίτο Δρόμο» -που δεν είναι τίποτε άλλο από διατήρηση του ιμπεριαλιστικού μονόδρομου-, στο σύστημα και τις επιταγές του, την εξής παράγραφο των Θέσεων της ΚΕ: «…Τα δύο ρεύματα που προέκυψαν, το σοσιαλδημοκρατικό και το κομμουνιστικό, το καθένα με τον τρόπο του, απέτυχαν να κάνουν πράξη το όραμα της κοινωνικής και ανθρώπινης απελευθέρωσης. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το 1989-90, οδήγησε σε κρίση το σύνολο της Αριστεράς, ανεξαρτήτως των κομματικών της εκφράσεων…». Αντίστροφη με την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς ήταν η γραφειοκρατία και η «κρίση της Αριστεράς», αυτή που οδήγησε στη δήθεν «αποτυχία» του κομμουνιστικού ρεύματος κι όχι το αντίθετο. Το Κομμουνιστικό Ρεύμα των Μαρξ-Ένγελς-Λένιν-Τρότσκι-Ποσάδας, των Μπολσεβίκων, του Κόμματος-Σοβιέτ-Διεθνής, της ΕΣΣΔ, των Εργατιών Κρατών δεν απέτυχε, αλλά αντίθετα δικαιώθηκε από την κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας, ακόμα κι όταν η γραφειοκρατία αρνήθηκε και καταπολέμησε -ακόμα και με δολοφονίες-, αυτό το ρεύμα, πράγμα που οδήγησε πραγματικά στην «Προσωρινή Παρέκκλιση» της αναγκαίας και δυνατής πορείας της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. Αυτό αναλύει ο Χ. Ποσάδας στα κείμενα που δημοσιεύουμε, προβλεπτικά σε σχέση και αντιπαράθεση με την κρίση αποσύνθεσης της ΕΕ, έτσι όπως τη ζούμε έντονα σήμερα. Κι αν πραγματικά δεν επαρκεί η αφαίρεση του πλούτου από τους καπιταλιστές σε μια μόνο χώρα, για να γίνει ο κοινωνικός μετασχηματισμός και χρειάζεται ταυτόχρονα η Εργατική, Λαϊκή Δημοκρατία (όπως αφήνεται -σωστά- να εννοηθεί στις Θέσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για το Συνέδριο), πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει Πραγματική Δημοκρατία, Εργατική και Λαϊκή και Πραγματική και Βιώσιμη Ανάπτυξη για το Λαό, σε καμιά χώρα και στην Ελλάδα, αν δεν αφαιρεθεί ο πλούτος από τους καπιταλιστές. Αυτό είναι το τωρινό διακύβευμα στη χώρα μας, όπου οικονομικά ηγεμονεύει πλήρως ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός. Όλα τα υπόλοιπα είναι, τουλάχιστον, αυθαίρετες και αντι-ιστορικές αφαιρέσεις και κατά δεύτερο και πιο επικίνδυνο λόγο, υποκρισία! Η καλύτερη σε βάθος και έκταση, χώρο και χρόνο, «Παραγωγή» Πολιτικής Πράξης είναι η εξήγηση και στήριξη στο λαό, ότι Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΟΣΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Ο ΛΑΟΣ ΘΕΛΕΙ, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ, ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΑ, ΤΑΚΤΙΚΑ, ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ -ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ. ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Αυτός είναι ο Μοναδικός Προοδευτικός Δρόμος και Προοπτική της χώρας και της Ευρώπης. Για την υλοποίηση στην πράξη, της Θέσης της ΚΕ για το Συνέδριο που αναφέρει:

«…Μέσα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, όμως, οι απαντήσεις που θα δώσει η Αριστερά οφείλουν να φέρουν ως έναν βαθμό χαρακτηριστικά καθολικότητας. Να συγκροτούνται δηλαδή στη βάση κατευθύνσεων που μπορούν να εφαρμοστούν συνολικά στην ευρωπαϊκή κλίμακα. Μια πολιτική ανταγωνιστικών υποτιμήσεων και πολέμου εξαγωγών δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση στα σχέδια εσωτερικής υποτίμησης. Η εναλλακτική λύση συγκροτείται στη βάση ενός σχεδίου αναδιανομής εξουσίας και πλούτου υπέρ του κόσμου της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας σε βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου. Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι αφελώς υπερασπιζόμαστε πως για να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν συνολικά οι συσχετισμοί στην Ευρώπη…».