ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ-ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ 2o ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Επαναβεβαίωση και βάθεμα του αντινεοφιλελευθερισμού και αντικαπιταλισμού των αποφάσεων του 1^ου, Ιδρυτικού Συνεδρίου του Ενιαίου Κόμματος ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΛΑΕ αποχώρησε, αλλά το «Κύμα Ριζοσπαστικοποίησης» είναι πάντα αναγκαίο και εφικτό. Με το Ενιαίο Μέτωπο και την Κυβέρνηση όλης της Αριστεράς και την προετοιμασία και την προώθηση του Κοινωνικού Μετασχηματισμού της χώρας.

Από την Κυβέρνηση της Αριστεράς, στη Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή, Κοινωνική Οικονομία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Tο Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4^ης Διεθνούς, χαιρετίζει το 2^ο Συνέδριο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που συμπίπτει με τον ένα χρόνο της δεύτερης συνεχόμενης διακυβέρνησής του. Με την προσδοκία να συνεχίσει να κυβερνάει και να εργάζεται για τη διαρκή πρόοδο και ειρήνη στη χώρα, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Βασισμένο στις αποφάσεις του 1^ου, Ιδρυτικού του Συνεδρίου σαν Ενιαίο Κόμμα, με την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική εμβάθυνση και εμπλουτισμό τους. Αλλά και με τη διατύπωση ενός νέου Κυβερνητικού Προγράμματος, παίρνοντας υπόψη την αποκτηθείσα θετική και αρνητική εμπειρία, από την πορεία προς την εφαρμογή ή όχι, των κυβερνητικών αποφάσεων του Κόμματος και της Κυβέρνησής του.

Σ’ αυτό το σημείο εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να τηρείται μια γενική αρχή. Όχι μόνο όταν το Κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση και χωρίς κυβερνητικές ευθύνες, αλλά κυρίως όταν βρίσκεται στην Κυβέρνηση: ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Ακόμα και όσο αφορά την άμεση Τακτική και Δράση, τα προσωρινά μέτωπα και συνεργασίες της και την αξιολόγηση των συσχετισμών των δυνάμεων, ακόμα και τη διπλωματία –πάντα ανοιχτή στο λαό-,το Κόμμα, με τη Διαρκή Λειτουργία του, μπορεί και πρέπει, είναι ΠΙΟ ΙΚΑΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ, ν’ αξιολογήσει και ν’ αποφασίσει «συγκεκριμένα, στη συγκεκριμένη κατάσταση». Αυτό, μέσα κι από τη συνεχή ανοιχτή συζήτηση, συμμαχία και συναπόφαση των Οργάνων του Κόμματος με το λαό και τις Οργανώσεις του, πάνω σ’ όλα τα προβλήματα και μέσα από μορφές Άμεσης Δημοκρατίας, διασφαλίζει το ν’ αποφασίζουν οι πλατιές πλειοψηφίες στο λαό και στο Κόμμα. Αν γινόταν έτσι δεν θα υπήρχε για παράδειγμα ούτε η «διγλωσσία», ούτε η «διάσταση λόγων και έργων» της κυβέρνησης, γιατί όλοι θα έπρεπε να υπακούνε στις αποφάσεις της μεγάλης πλειοψηφίας του Κόμματος, της εκλογικής και κοινωνικής βάσης του, αλλά και όλου του λαού. Κι αυτός επίσης είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην υπάρχει η αδρανοποίηση και η αποχώρηση των καλύτερων μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κι αντίθετα για να υπάρξουν νέα.

Η ίδια η γραφειοκρατία του Κόμματος, αυτή που αποτρέπει μια τέτοια λειτουργία, είναι αυτή που χρησιμοποιεί στη συνέχεια αυτή την έλλειψη σαν άλλοθι για ν’ αυτονομείται από το Κόμμα και να εξαρτάται αποκλειστικά, να συμβιώνει, να διαπλέκεται, να διαφθείρεται και να αποστατεί ανοιχτά προς το υπάρχον σύστημα και τους «θεσμούς» του. Κι όσο δεν ανατρέπεται αυτό το σύστημα στη χώρα και στον κόσμο, δεν πρόκειται να καταργηθεί και η διαπλοκή και διαφθορά του, με οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει ΑΠΟ ΤΩΡΑ, ο Εργατικός Κοινωνικός Έλεγχος παντού, σε κάθε χώρο παραγωγής και διανομής αγαθών και υπηρεσιών και σε κάθε χώρο ζωής. Και βέβαια σε όλα τα Υπουργεία, που είναι υπεύθυνα γι’ αυτούς τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΚΟΜΜΑ. ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ! Το Κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που στόχευσε, προετοίμασε κι ανέδειξε την Κυβέρνησή του, όπως θα κάνει και για όλες τις Κυβερνήσεις της Αριστεράς που θ’ ακολουθήσουν!

Οι λεγόμενες σχέσεις Κόμματος-Κυβέρνησης πρέπει να εξεταστούν μ’ αυτό το ταξικό, λαϊκό και αμεσο-δημοκρατικό πρίσμα. Ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνησή του υπάρχουν τώρα και αναπόφευκτα, οι θεσμοί του καπιταλισμού στους οποίους συμμετέχει αυτή η Κυβέρνηση και που εμποδίζουν ή/και καταστρέφουν αυτές τις σχέσεις, τόσο αθέλητα όσο και ηθελημένα. Μέσω κύρια της γραφειοκρατίας τους, που πάντα βέβαια δημιουργείται και τροφοδοτείται, με κάθε τρόπο (αδιαφάνεια, διαπλοκή, διαφθορά), από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Το μοναδικό αντίδοτο σ’ αυτό, είναι να μπει ανάμεσα στο Κόμμα και την Κυβέρνηση, η Οργανωμένη Κοινωνία.  Δηλαδή το «διαταξικό» σχήμα, «άλυτη εξίσωση», Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Καπιταλισμός-Κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, να μετατραπεί σε ταξικό σχήμα και λυόμενη εξίσωση (με τη Μετάβαση στον Κοινωνικό Μετασχηματισμό) Κυβέρνηση-Κοινωνία-Κόμμα. Διαφορετικά η πρώτη, η «άλυτη εξίσωση», στην πράξη λύνεται καπιταλιστικά, μετατρεπόμενη γεωμετρικά, χωρο-χρονικά, σε φαύλο κύκλο οπισθοδρόμησης, πολέμου και φασισμού, αποτελούμενος από εναλλάξ Κυβερνήσεις διαχειριστές, «καλύτερους» ή χειρότερους, αλλά όπου πάντα στη χώρα κυριαρχεί, ηγεμονεύει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και οι κυβερνήσεις είναι απλώς «παρενθέσεις».

Παρ’ όλο που ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, έχει χάσει την Ηγεμονία του, ιδεολογική, κοινωνική, πολιτική, ηθική και πολιτιστική πάνω στην Κοινωνία των Πολιτών και παρόλο που η ανωτερότητα του σοσιαλισμού είναι «εγκαταστημένη στο μυαλό της ανθρωπότητας», στη συνείδηση και το συναίσθημά της, στη δική της «Λογική και Δίκαιο» -έτσι όπως το βλέπουμε στην κομμουνιστική υποδοχή των προσφύγων και μεταναστών και τώρα των παιδιών τους στα σχολεία-, καθιστώντας την «ώριμη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού», ο σοσιαλισμός δεν ηγεμονεύει ακόμα πάνω στην Οικονομία. Κι είναι η οικονομία  η βάση εκείνη για να μπορέσει να διαρθρωθεί και να σταθεροποιηθεί στους θεσμούς και στο εποικοδόμημα της κοινωνίας, η Κοινωνική, Πολιτική, Ηθική και Πολιτιστική Ηγεμονία του σοσιαλισμού.

Περισσότερο τα Εργατικά Κράτη (Σοσιαλιστικές Χώρες) και λιγότερο τα Επαναστατικά Κράτη, μορφές Μετάβασης στο Σοσιαλισμό, μπόρεσαν να δώσουν ιστορική γένεση, ύπαρξη και πνοή και στην Οικονομική Ηγεμονία του Σοσιαλισμού. Μόνο η προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών των Εργατικών Κρατών και της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, έκανε να οπισθοδρομήσει αυτή η οικονομική ηγεμονία του σοσιαλισμού. Χωρίς αυτό να σημάνει και το τέλος της, αφού όχι μόνο σε μεγάλο μέρος του κόσμου παραμένουν οι κοινωνικοποιημένες σχέσεις παραγωγής και διανομής, σε Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη και στη Ρωσία (με πάντα σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση), αλλά και κύρια γιατί αυτή η οικονομική οπισθοδρόμηση, σήμανε αντίθετα μια ενίσχυση της συνείδησης της ανθρωπότητας για την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Γιατί είδε σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος τώρα, τα δεινά , τη βαρβαρότητα, τον πόλεμο και το φασισμό κάθε μορφής, που έφερε αυτή η «καπιταλιστική παλινόρθωση» στην οικονομία. Και είναι κύρια αυτή η ενισχυμένη σοσιαλιστική συνείδηση που συνέχισε, ενέτεινε και βάθυνε την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών του κόσμου και της Ελλάδας. Αυτή που τελικά θα νικήσει, σε κάθε χώρα, ήπειρο και παγκόσμια. Αποτρέποντας μακράν το «τέλος της ιστορίας» και της «ταξικής πάλης», που διακήρυξε και βιάστηκε να γιορτάσει, με την τυφλή, εγωιστική, «τρελή» αυταπάτη του, ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Χωρίς βέβαια αυτή η «γιορτή» του να σημάνει ποτέ το «τέλος» της δικής του εκμεταλλευτικής και καταπιεστικής ταξικής πάλης και πολέμου. Αυτού που διεξάγει και θα διεξάγει διαρκώς, σε όλο τον κόσμο, με φρενήρη κι επιταχυνόμενο ρυθμό και με όλα τα μέσα, μέχρι ν’ ανατραπεί. ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, ΔΙΑΡΚΕΙΑ, ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΔΙΑΡΚΩΣ «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΕΣ», καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές (Κομμουνιστικό Μανιφέστο). Αυτό σημαίνει στην πράξη και στην Ελλάδα: άμεσο σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και προώθηση των κρατικοποιήσεων με εργατικό, κοινωνικό έλεγχο, αρχίζοντας από τις τράπεζες και το χρηματιστικό κεφάλαιο, το Εξωτερικό Εμπόριο, και τις βασικές πηγές παραγωγής και διανομής αγαθών και υπηρεσιών. Μικρό έστω μέρος τέτοιων μέτρων, όπως και μέτρων ενάντια στο ΝΑΤΟ, εφαρμόστηκε ακόμα κι από τον Καραμανλή. Αυτός για να σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό από την κρίση του, εμείς για να σώσουμε τη χώρα και το λαό της, ακόμα και παραγωγικούς τομείς του καπιταλισμού –στη μεταβατική φάση προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό-, από την κρίση, την καθυστέρηση και οπισθοδρόμηση που επιβάλλει ο ιμπεριαλισμός, η συγκέντρωσή του σε λίγα χέρια και κράτη και οι «θεσμοί» του.

Ο βαθιά πολιτικοποιημένος ελληνικός λαός, μαζί με μια Πολιτική Επαναστατική Πρωτοπορία στελεχών και μελών της Αριστεράς, συντριπτικά πλειοψηφική στους αγώνες και στη ζωή του, ιδιαίτερα την οργανωμένη σε Πολιτικές, Κοινωνικές, Συνδικαλιστικές, Πολιτιστικές Οργανώσεις, έχει δείξει, ακόμα και εκλογικά, απόλυτα πλειοψηφικά κι εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι «ΕΙΝΑΙ ΩΡΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ» (Χ. Ποσάδας): Δύο αντιφασιστικές, αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις και κατακτήσεις Δυαδικής Εξουσίας των Κυβερνήσεων του Βουνού και της Προσωρινής (1940-49), ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ανατροπή της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής δικτατορίας, δεκαετίες κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, με τη «Νέα Μεταπολίτευση» και με πολύ μικρές «παρενθέσεις» δεξιών κυβερνήσεων. Μόνο τα χτυπήματα και πραξικοπήματα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού και οι προδοσίες των γραφειοκρατικών ηγεσιών της Αριστεράς, ξαναγύριζαν το ρολόι της ιστορίας προς τα πίσω. Αλλά ο λαός, με την πρωτοπορία του και την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη κι ωρίμανσή του, έμενε πάντα όρθιος, ώριμος και έτοιμος για τη Λαϊκή Αντεπίθεση και κατάκτηση, όπως είναι ο τωρινός ενάμιση χρόνος διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πρέπει, μπορεί και θα επιβάλλει και πάλι και πάλι (χωρίς καν δεξιές «παρενθέσεις»), μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, για την πρόοδο της χώρας και του λαού της.

Πράγμα που τώρα μπορεί και πρέπει να το κάνει, θα το κάνει μόνο μέσα από τη Διαρκή επαναστατική κοινωνική πορεία και Μετάβαση από την Κυβέρνηση της Αριστεράς, στη Λαϊκή Εξουσία και στην Κοινωνική, Λαϊκή Οικονομία. Ενώνοντας σε Ενιαίο Μέτωπο και Κυβέρνηση όλες τις Πολιτικές Δυνάμεις της Αριστεράς: σίγουρη «αυτοδύναμη» εκλογική, και πολύ περισσότερο κοινωνική πλειοψηφία, σταθερή, διαρκή, ικανή και για οποιοδήποτε άλλο Μέτωπο και Συνεργασία στη χώρα, με άλλες Δημοκρατικές και Προοδευτικές Δυνάμεις, αλλά σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αυτές οι τελευταίες δυνάμεις, με εξασφαλισμένη μια τέτοια πλειοψηφία της Αριστεράς, δεν θα μπορούν και δεν θα εμποδίζουν την πορεία των Δημοκρατικών και Κοινωνικών Μεταρρυθμίσεων και Μετασχηματισμών. Αντίθετα μπορεί μεταβατικά να τη διευκολύνουν. Όπως επίσης μόνο έτσι δεν μπορούν να εμποδίσουν την Πολιτική των Συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά και τις άλλες Δημοκρατικές και Προοδευτικές Δυνάμεις της Ευρώπης και του κόσμου. Η αρνητική εμπειρία της έλλειψης μιας τέτοιας πλειοψηφίας και η συγκυριακά αναπόφευκτη κοινοβουλευτική και κυβερνητική συνεργασία με το αστικό και καταγόμενο από τη δεξιά, κόμμα των ΑΝΕΛ, που με κάθε τρόπο εμποδίζει τους στόχους και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης (δες άρνηση του διαχωρισμού κράτους κι εκκλησίας, υμνολόγια και υποταγή του Καμένου στο ΝΑΤΟ, κτλ)το αποδείχνει.

Έτσι κι αλλιώς οι γραφειοκρατικοί και καπιταλιστικοί κοινοβουλευτικοί, κυβερνητικοί και κρατικοί μηχανισμοί, στους οποίους ενεπλάκη αναπόφευκτα ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ανάδειξή του στην διακυβέρνηση της χώρας, «βαραίνουν» πάνω του, όντας τα πραγματικά ταξικά και γραφειοκρατικά «βαρίδια» που συγκρατούν και πισωγυρίζουν το Κόμμα και την Κυβέρνηση.  Πολύ περισσότερο αυτό έγινε, για παράδειγμα, έχοντας ο ΣΥΡΙΖΑ τη συντριπτική πλειοψηφία στο Κυβερνητικό Συμβούλιο, αλλά εξαρτώμενο από μια ελάχιστη κι όχι αυτοδύναμη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, που με τη σειρά της είναι εύθραυστη κι εύκολο ν’ ανατραπεί, από την αποστασιοποίηση μιας ελάχιστης μειοψηφίας των ΑΝΕΛ! Όλο αυτό είναι, ανάμεσα στ’ άλλα, αυτό που ανάγκασε σε αναδιπλώσεις, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, υποταγές της Κυβέρνησης και «τετελεσμένα» του ΣΥΡΙΖΑ, στις επιταγές του ιμπεριαλισμού και της αναπόφευκτης τελικής επιλογής του: του νεοφιλελευθερισμού και του διαρκούς αντιλαϊκού και με όλα τα μέσα πολέμου και βαρβαρότητάς του.

Αυτός ο ενάμιση χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σ. Αλέξη Τσίπρα και την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι οποιαδήποτε Κυβέρνηση, στο βαθμό που μένει στα πλαίσια του καπιταλισμού και της κυβερνητικής διαχείρισής του, δεν μπορεί να την κάνει προς όφελος του λαού. Ακόμα και να θέλει –όπως πιστεύουμε θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας-, δεν μπορεί. Γιατί ακόμα και ο «βαθμός που μένει σ’ αυτά τα πλαίσια», τείνει κάθε φορά και περισσότερο και εν τη γενέσει του να καθορίζεται και να μεγαλώνει από την ασφυκτική και θανάσιμη αντιλαϊκή κι αντιδημοκρατική θηλειά αυτού του συστήματος. Και τελικά αυτό είναι που σε στραγγαλίζει και σε ανατρέπει, «με όλα τα μέσα που διαθέτει», ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙΣ ΕΣΥ, «με όλα τα μέσα που διαθέτεις». ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ». Πράγμα που με τη σειρά του και «εκ των ων ουκ άνευ» όρο προϋποθέτει απόλυτη εκλογική πλειοψηφία, «αυτοδυναμία» της Αριστεράς. Η μοναδική προοδευτική εναλλακτική διέξοδος σε σχέση με αυτό, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι άλλη -όταν δηλαδή της Λαϊκής Εξουσίας δεν προηγηθεί Μέτωπο και αυτοδύναμη Κυβέρνηση της Αριστεράς-, παρά η επαναστατική κι αμεσο-δημοκρατική προετοιμασία της Δυαδικής Εξουσίας του Οργανωμένου Λαού, απέναντι κι ενάντια στο σύστημα και την Κυβέρνησή του, μέχρι να τους ανατρέψει και τους δύο ταυτόχρονα και να εγκαταστήσει τη Λαϊκή Εξουσία και την Κυβέρνησή της, ταυτόχρονα. Περίπου δηλαδή η στρατηγική και πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, αναγκαία και ικανή συνθήκη, «εκ των ων ουκ άνευ», είναι αυτή η Οργάνωση της Δυαδικής Λαϊκής Εξουσίας, που όμως δεν τη θέλει και δεν την προωθεί καμιά γραφειοκρατική ηγεσία, συμπεριλαμβανόμενης του ΚΚΕ. Η αλληλοσύνδεση αυτών των δύο επαναστατικών στοιχείων, Κυβέρνησης και Εξουσίας, έστω και Ανισόμετρη, αλλά Συνδυασμένη, σε κάθε χώρα, ήπειρο και παγκόσμια, σε χώρο και χρόνο, είναι αυτή που καθορίζει από ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική σκοπιά, το «βαθμό που βγαίνουμε από τα καπιταλιστικά πλαίσια». Τρίτος Δρόμος δεν υπάρχει: «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», που στην καθημερινή πράξη και δράση σημαίνει Διαρκής, Αειφόρος Πανανθρώπινη Πρόοδος και Ειρήνη, ή Διαρκής καπιταλιστικός-ιμπεριαλιστικός Πόλεμος, Βαρβαρότητα και Φασισμός. Πόλεμος και Φασισμός μόνο στις μεθόδους και την εγκληματικότητά τους, αλλά πλέον χωρίς καμιά κοινωνική, λαϊκή βάση στήριξής του, όπου ακόμα και οι φασιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις αρνούνται το φασισμό-ναζισμό, για να έχουν κάποια –εκλογική και μόνο- βάση. Ενώ κοινωνική βάση έχουν μόνο τις εγκληματικές συμμορίες τους-τάγματα εφόδου. Όπως άλλωστε και τα πολεμικά τάγματα και στρατιές εφόδου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Γι’ αυτό πιστεύουμε και προτείνουμε συγκεκριμένα: η επόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς, μπορεί και πρέπει ν’ αποτελείται από όλες τις Δυνάμεις της Αριστεράς, Ριζοσπαστικής, Κομμουνιστικής, Σοσιαλιστικής, Οικολογικής, Εξωκοινοβουλευτικής, σ’ ένα Πλατύ Μέτωπο. Όπως έχει προτείνει η δική μας 4^η Διεθνής, ειδικά σαν Ελληνικό Τμήμα της, εδώ και δεκαετίες, με την άμεση καθοδήγηση του μαρξιστή δασκάλου Χ. Ποσάδας, αποτελώντας μάλιστα Ιδρυτική Συνιστώσα του Ενιαίου (και με το ΚΚΕ) «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου».

Το πιο βασικό συμπέρασμα πάνω σ’ αυτό, στο χρονικό διάστημα της Κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι ότι, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, δηλαδή απόλυτα πλειοψηφική Κυβέρνηση της Αριστεράς, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, ΚΥΡΙΑ Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΧΤΑΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Μόνο έτσι μπορεί και πρέπει να βρεθεί Κοινό Πρόγραμμα, Στρατηγική και Πολιτική, με διαρκή συζήτηση και αναπροσαρμογή πάνω στην Τακτική και τη Δράση της Αριστεράς και της Κυβέρνησής της. Αρχίζοντας από το «μίνιμουμ» πρόγραμμα της κατάργησης όλων των μνημονιακών νόμων, τη διαγραφή του τοκογλυφικού, «απεχθούς, επονείδιστου και χιλιοπληρωμένου» χρέους, την επιστροφή στην Ελλάδα όλων των κλεμμένων από το γερμανικό ναζιστικό ιμπεριαλισμό -και όχι μόνο-,  θα προωθεί διαρκώς και κάθε φορά και μεγαλύτερο μέρος αυτής της Προγραμματικής και Πολιτικής Σύγκλισης, αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής. Όπως είχε προβλέψει και αναλύσει ο Χ. Ποσάδας για την Ελλάδα και επιβεβαιώθηκε –έστω και περιορισμένα και παραμορφωμένα για την ώρα, ακόμα και αρνητικά, με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και την Κυβέρνησή του- αυτή η Σύγκλιση και Μέτωπο όλης της Αριστεράς και η Κυβέρνησή της, είναι όχι μόνο αναγκαία κι εφικτή, αλλά ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ, «ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΗΓΕΣΙΕΣ», όπως είχε τονίσει, ούτε μπορεί να εμποδιστεί για καιρό από τις γραφειοκρατίες κάθε απόχρωσης. Ούτε βέβαια από τη γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που αυτή μπορεί να έχει στο μεταξύ ενισχυθεί,  από την κυβερνητική συμβίωση και υποταγή της στο υπάρχον σύστημα και τη διαχείρισή του.

Στη φάση του ιμπεριαλισμού, κάθε φορά και περισσότερο η ολοκληρωτική κι «επιθανάτια» κρίση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, κερδοσκοπίας, τοκογλυφίας, παρασιτισμού και αποσύνθεσης, οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ηθικής, του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, οδηγεί αυτό το σύστημα ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ, στη μοναδική διέξοδο για την επιβίωσή του: Νεοφιλελευθερισμός, Πόλεμος και Φασισμός, αντιλαϊκός και με όλα τα μέσα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ «ΚΑΛΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ» ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ «ΚΑΛΟΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ». Αυτός ο τελευταίος, μη όντας ποτέ ο ίδιος από τη φύση του «καλός» και «δίκαιος» -παρά μόνο οι κατακτήσεις που έκανε η ταξική κι επαναστατική πάλη των λαών και των εθνών μέσα σ’ αυτόν-,έχει πια «αρνηθεί τον εαυτό του», όπως το διατύπωσε ο Λένιν. Ο καπιταλισμός έχει περάσει ανεπίστρεπτα στον ιμπεριαλισμό, λίγο πριν από το σοσιαλισμό. «Λίγο» πριν, αν πάρει κανείς υπόψη τη μακρόχρονη κοινωνική ιστορία, πρώτα του «πρωτόγονου κομμουνισμού» (για δεκάδες χιλιάδες χρόνια), της δουλοκτησίας (για χιλιετίες), της φεουδαρχίας και του καπιταλισμού για κάποιους αιώνες και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού για το άμεσο και προβλεπόμενο παρόν και μέλλον.

Για να υπάρξει «Δίκαιη Ανάπτυξη», πρέπει να υπάρξει σίγουρα «Παραγωγική Ανασυγκρότηση». Αλλά αυτή με τη σειρά της σημαίνει: Παραγωγή και Διανομή από ποιον και για ποιον; Όταν, όπου και όσο γίνεται από τον καπιταλισμό, το κάνει με τους τωρινούς ιμπεριαλιστικούς, «νεοφιλελεύθερους», πολεμικούς και φασιστικούς όρους, ενάντια στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, την κατοικία, το περιβάλλον και την ίδια τη ζωή του λαού και πολύ περισσότερο ενάντια στις κατακτήσεις του. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο κι αυτό το επιβάλλει με οποιαδήποτε κυβέρνηση, στο βαθμό που αυτή δεν προωθεί στην πράξη τη λαϊκή ωρίμανση, θέληση, κι απόφαση για «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΡΗΞΗ, ΑΝΑΤΡΟΠΗ» απέναντι κι ενάντια στον «ΕΝΑΝ ΕΧΘΡΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ». Μόνο μ’ αυτή τη Λαϊκή, Δημοκρατική, Επαναστατική και Σοσιαλιστική θέληση, επέμβαση και πορεία, μπορούν να υλοποιηθούν οι κεντρικοί, άμεσοι στόχοι του 2^ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, για «Δίκαιη Ανάπτυξη», «Κοινωνικό Κράτος» και «Ισχυρή Δημοκρατία» στη χώρα. Και ταυτόχρονα έτσι θα μπορέσει να παίξει έναν αξιόπιστο Ριζοσπαστικό Αριστερό «Διεθνή Ρόλο» ο ΣΥΡΙΖΑ, διεθνιστικό, προοδευτικό και ειρηνικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό. Αρχίζοντας από το Συνέδριο, πρέπει ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ να περιέχεται ακριβώς αυτό: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μπορεί» να κυβερνήσει με βάση αυτό που «θέλει» ο ελληνικός λαός. Κι ό,τι καλό έγινε στη χώρα αυτόν τον ενάμιση χρόνο, οφείλεται στην τωρινή Κυβέρνηση, ενώ ό, τι κακό υπήρχε και συνέχισε να υπάρχει και τώρα, οφείλεται στον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό που συνεχίζει να ηγεμονεύει οικονομικά τη χώρα και έχει και τους πολιτικούς του αντιπροσώπους: το «μαύρο μέτωπο» των αστικών κομμάτων, υπεύθυνων για την υποταγή της χώρας στις πιο αντιλαϊκές και πολεμικές  επιταγές του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Κι από κοντά, το σύστημα διαθέτει και την «ανίερη συμμαχία» των αστικών κομμάτων με τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, με κοινό και άμεσο στόχο, ακόμα και πραξικοπηματικό (δες ήδη την αποστασία των βουλευτών της ΛΑΕ και πτώση της 1^ης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ), την ανατροπή της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Ο Μητσοτάκης, η ΝΔ και τα μικρότερα αστικά κόμματα για να πάρουν αυτοί την Κυβέρνηση και  η γραφειοκρατία της «αριστεράς» (τα εισαγωγικά για τη γραφειοκρατία κι όχι για τα Κόμματα της Αριστεράς), γιατί όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για μια άλλη Κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά και τη συμφέρει, σαν αντιπολίτευση, να συμβιώνει εκ του ασφαλούς και καλύτερα με το σύστημα και τη γνήσια κυβέρνησή του, αυτή του «μαύρου μετώπου». Αλλά επίσης, ότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εν μέρει υπεύθυνος για τα δεινά που συνέχισαν να φορτώνει το σύστημα πάνω στο λαό, ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ, ούτε καν τα άμεσα κυβερνητικά («100 πρώτων ημερών» και «Θεσσαλονίκης»). Που δεν ήταν καθόλου «μαξιμαλιστικά», όπως τώρα ισχυρίζονται ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τα πιο «μίνιμουμ». Αλλά χωρίς τη γενική αντίληψη, την αφομοίωση και την προετοιμασία για Διαρκή Επαναστατική Πορεία (κορμός του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός  που χαιρετίσαμε εμείς τότε), δεν συνδέθηκαν αυτά τα ελάχιστα «μίνιμουμ» μέτρα, με έστω ελάχιστα σημεία του «μάξιμουμ» προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν τα «μίνιμουμ» φιλολαϊκά μέτρα, αλλά και πάρθηκαν κι άλλα αντιλαϊκά. Που με κανένα τρόπο δεν μπορούν ν’ αντισταθμιστούν από κανένα «Παράλληλο Πρόγραμμα» της Κυβέρνησης. Γιατί το «παράλληλο» πρόγραμμα που εφαρμόζει στη χώρα η ιμπεριαλιστική συγκέντρωση και αντιλαϊκή βαρβαρότητα, τρέχει πολύ πιο γρήγορα από κάθε φιλολαϊκό πρόγραμμα, που παραμένει σ’ αυτό στο υπάρχον σύστημα. Είναι γι’ αυτό που έχουμε διατυπώσει, άλλο ένα γεωμετρικό ταξικό ιστορικό σχήμα: Το «Παράλληλο Πρόγραμμα» της Κυβέρνησης, πρέπει να συγκρουστεί, να εκτροχιάσει και ν’ ανατρέψει το τρέχον «παράλληλο πρόγραμμα» του ιμπεριαλισμού, για να μπορέσει ν’ αντιστρέψει συνολικά την πορεία της χώρας, προς τη Διαρκή Επαναστατική, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και Σοσιαλιστική κατεύθυνση. Αυτή  που πιστεύουμε ότι είναι –έστω και στην αρχή της- η κατεύθυνση του «Παράλληλου Προγράμματος» της Κυβέρνησης. Τότε μόνο η αντίρροπη, αντιλαϊκή συνισταμένη των δύο παράλληλων προγραμμάτων, θα μπορέσει ν’ αντιστραφεί προς μια ομόρροπη, φιλολαϊκή και προοδευτική συνισταμένη: ΑΜΕΣΑ ΦΙΛΟΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ + ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ.

Η αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επικεντρωθεί στη γραφειοκρατία του, που πάντα έχει σαν άλλοθι τους «αρνητικούς συσχετισμούς των δυνάμεων», για να συγκρατεί και να προδίνει τη επαναστατική πορεία και να δικαιολογεί ταυτόχρονα τη συνύπαρξή της με το «δυνατό» σύστημα. Παρόλο που αυτό, κάθε φορά και περισσότερο είναι μια «χάρτινη τίγρης, με μόνο δολοφονικά νύχια» (Μάο). Μια τέτοια αυτοκριτική του Τσάβες στη Βενεζουέλα, έκανε να έχει αυτός ο επαναστάτης και σοσιαλιστής ηγέτης να έχει τόσο μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Διακηρύσσοντας, ακόμα και στην πιο επαναστατική φάση της Κυβέρνησής του και εξηγώντας ανοιχτά στο λαό, ότι οι καθυστερήσεις και τα δεινά που υπάρχουν ακόμα στη χώρα είναι γιατί: «ΑΚΟΜΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΧΩΡΑ ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΣΥΜΒΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ».

Η Διαρκής Επαναστατική Κοινωνική Πορεία των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών, δεν σταμάτησε ποτέ, γιατί «…οι «κάτω» δεν θέλουν το παλιό και «οι πάνω» δεν μπορούν να ζουν και να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο. Μόνο τότε μπορεί να νικήσει η επανάσταση…» (Λένιν, «Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»). Το ότι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός «δεν μπορεί να κυβερνάει με τον παλιό» τρόπο, είναι ολοφάνερο. Εδώ και έναν και πάνω αιώνα, δηλαδή αφότου τέλειωσε οριστικά η φάση της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος και μπήκε για τα καλά στη φάση του ιμπεριαλισμού, της συγκέντρωσης, του παρασιτισμού, της αποσύνθεσης, των πολέμων και των φασισμών του. Και οι «κάτω», οι λαοί, δείχνουν καθημερινά και στο ίδιο διάστημα, ότι «δεν θέλουν το παλιό». Και μάλιστα πολύ περισσότερο, σε διάρκεια και βαθμό, σε σχέση με το βαθμό της παραίτησης και της εγκατάλειψης της «παλιάς ζωής και κυβέρνησης» από το καπιταλιστικό σύστημα. Να ποια είναι η «επαναστατική κατάσταση» που ψάχνουν δήθεν, αλλά δεν πρόκειται να τη δουν και πολύ περισσότερο να την εφαρμόσουν ποτέ οι γραφειοκράτες, γιατί δεν τους συνέφερε ποτέ η επανάσταση.

Ο ταξικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια στην Ελλάδα, δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά κύρια Πολιτικός, με τωρινό άμεσο στόχο την ανατροπή της Κυβέρνησης, που έχει επικεφαλής τον σ. Αλέξη Τσίπρα, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μιντιακό πραξικόπημα» που κατήγγειλε στη Βουλή ο πρωθυπουργός, είναι μόνο μια έκφραση αυτού που προετοιμάζει, το «ιμπεριαλιστικό κέντρο, πάνω από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο» (Χ. Ποσάδας), για την Ελλάδα και όλο τον κόσμο(βλέπε Λατινική Αμερική). Πόλεμο στρατιωτικό και φασισμό και διαρκή πραξικοπήματα, με εκ περιτροπής εκτελεστικά όργανα τους «θεσμούς» του καπιταλισμού: ΕΕ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Νομοθετική, Δικαστική, Εκτελεστική (και στρατιωτική) Εξουσία και με προπαγανδιστικό, συκοφαντικό και προβοκατόρικο όργανο τα αστικά ΜΜΕ. Που στην Ελλάδα ιδιαίτερα θίγονται, αν και όχι με αντικαπιταλιστικό τρόπο, από το Νόμο της Κυβέρνησης για τα ΜΜΕ.

Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι άμεσο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η «ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΤΑΓΗ Σ’ ΑΥΤΟΝ». Όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και με αρνητικές εμπειρίες, υποχωρήσεις και «ήττες», πρέπει και μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευνοϊκή κατάσταση, δηλαδή την κατάκτηση της Κυβέρνησης από την Αριστερά, για να προχωρήσουν. Ο παγκόσμιος περίγυρος είναι αυτός της ταξικής σύγκρουσης και πολέμου, της Δυαδικής Εξουσίας , του Διαρκούς ιμπεριαλιστικού Πολέμου και της Διαρκούς Επανάστασης –προς το παρόν αντικειμενικής, χωρίς ακόμα παγκόσμια επιστημονική σοσιαλιστική, μαρξιστική-λενινιστική ηγεσία- και τελικά της σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα, καπιταλισμός-σοσιαλισμός» (Χ. Ποσάδας). Αυτός ο ιστορικός ταξικός ανταγωνισμός και σύγκρουση, δίνει απάντηση στα κατά καιρούς προτεινόμενα διλήμματα, ιδεολογικά, στρατηγικά, πολιτικά και τακτικά: «Κυβέρνηση της Αριστεράς ή Λαϊκή Εξουσία» (ΚΚΕ), «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση;» (Ρόζα Λούξεμπουργκ), «Πόλεμος Θέσεων ή Πόλεμος Κινήσεων; » (Αντόνιο Γκράμσι), «Μίνιμουμ ή Μάξιμουμ Πρόγραμμα;». Η ταξική, επαναστατική, κοινωνική, ιστορική και συγκεκριμένη απάντηση σ’ αυτά τα διλήμματα, ενώνοντάς τα σε ανώτερο επίπεδο, δίνεται από τη Διαρκή Σοσιαλιστική Επανάσταση, απέναντι κι ενάντια στο Διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο, βαρβαρότητα και φασισμό. Είναι στη καθομιλουμένη η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΡΗΞΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ, συνδυασμένα στη Διαρκή Επαναστατική Πορεία. «Ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και το σοσιαλισμό, δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα βήματα προόδου, παρά μόνο Βήματα Προς το Σοσιαλισμό…» «…παρά τις ποικίλες μορφές που μπορεί να πάρει αυτό» (Β.Ι. Λένιν). Κι «Εφικτός είναι ο Νέος Κόσμος, ο Σοσιαλιστικός», ενώ και η παραμικρή πρόοδος είναι ΑΝΕΦΙΚΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.

ΕΚΚ (Τ-Π)