Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΕΚΛΟΓΙΚΑ 60% ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ Ο ΛΑΟΣ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΜΕ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Στις εκλογές στην Ελλάδα εκφράστη­κε η σοσιαλιστική, κομμουνιστική ωρί­μανση και ποιότητα των ελληνικών μαζών και των μαζών της Ευρώπης και του κόσμου, καθώς και της κομ­μουνιστικής και σοσιαλιστικής πρωτοπορίας τους, μέρος της οποίας αποτε­λεί το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΕΚΚ τ-π), Ελληνικό Τμήμα της (τροτσκιστικής-ποσαδικής) 4ης Διε­θνούς. Αυτή η ποιότητα δεν αντιπρο­σωπεύτηκε γνήσια, για την ώρα, λόγω του αστικού χαρακτήρα των εκλογών και λόγω της έλλειψης ηγεσίας που θα προωθούσε το Ενιαίο Πολιτικο­κοινωνικό Μέτωπο και το Πρόγραμμα Μετάβασης από τον καπιταλισμό -που βρίσκεται σε θανάσιμη αγωνία και κρίση- στο σοσιαλισμό. Αλλά αυτή η έλλειψη δεν εμπόδισε να εκφραστεί αυτή η ποιότητα και σε ποσότητα, σε συγκεκριμένους εκλογικούς αριθμούς, ακόμα και στις αστικές εκλογές και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να απαι­τεί μια αναδιάταξη και του υποκειμενι­κού παράγοντα, μέσα από μια κρίση ακόμα μεγαλύτερης αποσύνθεσης του συστήματος και του γνήσιου αντιπρο­σώπου του, της δεξιάς και μια κρίση ανόδου και αναπροσανατολισμού στις πολιτικές δυνάμεις με σοσιαλιστική και κομμουνιστική αναφορά, ανάμεσα τους και στη δική μας μικρή δύναμη. Απαιτεί από μας κι από όλη την πρω­τοπορία, την αναγκαία περισυλλογή και να αισθανθούμε την ιστορική ευ­θύνη για την ανάγκη της προώθησης της μετάβασης προς το σοσιαλισμό, ευθύνη με δύο έννοιες (φαινομενικά αντίθετες, αλλά διαλεκτικά ενωμένες, ευθύνη τόσο γι’ αυτό που κάνουμε ή πρέπει να κάνουμε κι ευθύνη με την αυτοκριτική έννοια, για ό,τι δεν κάνα­με και για τα λάθη που κάναμε), απέ­ναντι σ’ αυτό το υπέροχο αντικειμενι­κό προτσές της ωρίμανσης των μαζών και του αντικειμενικού προτσές για το σοσιαλισμό. Απέναντι σε μια ταχύτη­τα κι επιτάχυνση των τωρινών ιστορι­κών ρυθμών και προθεσμιών, που στην Ελλάδα εκφράζεται σε μια τερά­στια αλληλοτροφοδοτούμενη δυναμική ανάμεσα στην ποιότητα και την ποσό­τητα, που πιστεύουμε ότι υπάρχει σε όλο τον κόσμο.

Οι ελληνικές μάζες με τη ψήφο τους στις κοινοβουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, εξέπληξαν όχι μόνο τον κόσμο και στα δύο στρατόπεδα της ταξικής πάλης, αλλά κι εμάς, όχι τόσο για την ποσότητα της ψήφου στην αριστερά, 60% συνολικά (44% ΠΑ-ΣΟΚ, 7,56% ΚΚΕ, 4,6% ΣΥΡΙΖΑ, 2,5% Οικολόγοι, 0,6% Ομάδες της Αριστε­ράς), σύνολο που προβλέψαμε ακρι­βώς, αλλά για τη βαθιά ποιότητα του, που μόνο σαν τέτοια μπόρεσε ένα δώσει σαν αποτέλεσμα ένα συντριπτι­κό χτύπημα για το νεοφιλελευθερισμό, μια σοσιαλιστική κυβέρνηση (με κύριο στόχο από τη μεριά των μαζών να άμεσα να συντρίψουν το νεοφιλελευ­θερισμό της κυβέρνησης της δεξιάς -καθώς τα υπόλοιπα κόμματα της αρι­στεράς δεν διεκδικούσαν την κυβέρνη­ση, αλλά να παραμείνουν στην αντι­πολίτευση- και σαν πρώτο βήμα της αναγκαίας κοινωνικής αλλαγής, διαρ­κούς, ανεξάρτητης -όχι αυτόνομης-από την εκάστοτε προετοιμασία της ηγεσίας τους), σχεδόν διατήρηση της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς και μια συντριβή της δεξιάς (35% ΝΔ που κυβερνούσε και 5,6% ΛΑΟΣ). Σημαίνει ότι οι ελληνικές μά­ζες έδρασαν σαν ένα Ενιαίο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που σ’ αυτή τη φάση της νεοφιλελεύθερης κρίσης, τελικής και αποσύνθεσης του καπιταλιστικού συστήματος, πρέπει να συνδυάσει τη συντριβή του νεοφι­λελευθερισμού -που σε τελευταία και ταυτόχρονα αναπόφευκτη ανάλυση, είναι η μόνη δυνατή πολιτική στα κα­πιταλιστικά πλαίσια-, με τα αναγκαία και διαρκή βήματα προς το σοσιαλι­σμό. Οι ελληνικές μάζες ψήφισαν δια­φορετικά κόμματα της αριστεράς, γιατί δεν υπάρχει ενιαία ηγεσία για το σο­σιαλισμό, αλλά αυτές, είναι ενωμένες με Πρόγραμμα, Πολιτική και Τακτική Μετάβασης, γιατί απαιτούν απ’ όλες αυτές τις ηγεσίες αυτή τη μετάβαση προς το σοσιαλισμό, γι’ αυτό τις ψη­φίζουν μαζικά.

Όλα τα Κόμματα της Αριστεράς έκλιναν την τελευταία περίοδο προς τα αριστερά, αρχίζοντας από το ΠΑΣΟΚ, που 1) πριν από τις εκλογές έκανε μια μεγάλη εκκαθάριση της προηγούμενης ηγεσίας του, που κυβέρνησε για 8 χρόνια, σαν «ηλίθια χρήσιμη» στον καπιταλισμό, μ’ ένα πρόγραμμα δια­χείρισης του διεθνοποιημένου καπιτα­λισμού και σχεδόν νεοφιλελεύθερο και 2) Ο Παπανδρέου, ο τωρινός σοσιαλι­στής πρωθυπουργός νίκησε μ’ ένα πρόγραμμα ανοιχτά αντινεοφιλελεύθερης διεξόδου, αναδιανεμητικό του εθνικού εισοδήματος, κοινωνικού και δίκαιου κράτους, λαϊκής συμμετοχής, επιστροφής στο κράτος μερικών ιδιω­τικοποιημένων από τη δεξιά κρατικών επιχειρήσεων, ένα πρόγραμμα σοσι­αλδημοκρατικό της προηγούμενης εποχής, που στην τωρινή δεν μπορεί να εφαρμοστεί στα καπιταλιστικά πλαίσια, παρά μόνο σαν μεταβατικό βήμα προς το σοσιαλισμό, στον οποίο στηρίχτηκε ο Παπανδρέου -στα λόγια για την ώρα-, έχοντας σαν προεκλογι­κό σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβα­ρότητα» και «είναι αναγκαία η σοσια­λιστική ενοποίηση της Ευρώπης» -ανεξάρτητα από το τι έχει αυτός στο μυαλό του όταν λέει «σοσιαλισμός»-. Συνοπτικά, ο Παπανδρέου έκανε όλους και προπάντων τις μάζες να θυμηθούν τα πρώτα 4 χρόνια της σο­σιαλιστικής κυβέρνησης (1981-1985), όταν η Ελλάδα, κάτω από την ηγεσία του πατέρα του Α. Παπανδρέου, προ­χώρησε πολύ στο διαρκές επαναστα­τικό κοινωνικό προτσές, σχεδόν προς ένα Επαναστατικό Κράτος, ακόμα και με την έμμεση έστω υποστήριξη του ΚΚΕ. Και τώρα αυτό το ίδιο ΚΚΕ προχώρησε επίσης σε μια ανύψωση του προγράμματος του, που με το Αντιιμπεριαλιστικό Κοινωνικό-Πολιτικό Ενιαίο Μέτωπο και τη Λαϊκή Ε­ξουσία και Οικονομία, όπως χαρακτη­ρίζει το επαναστατικό προτσές, που είναι αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε σαν Διαρκή Επανάσταση και Μεταβα­τικό πρόγραμμα και που βάζει τις βάσεις για ένα Επαναστατικό κι Ερ­γατικό Κράτος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, που στην πλειοψηφία του είναι πρώην στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, τώρα, στο τελευταίο Συνέδριο του έκανε μια στροφή αρκετά προς τα αριστερά, προς έναν Επαναστατικό Ρεφορμισμό (χαρακτηρισμός του Χ. Ποσάδας), σε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός δεν μπορεί ν’ ανεχτεί ούτε για μια ιστορι­κή στιγμή έναν τέτοιο ρεφορμισμό, όπως και το σοσιαλδημοκρατικό πρό­γραμμα. Γι’ αυτό, αυτός ο Συνασπι­σμός αυτοχαρακτηρίζεται αντικαπιταλιστικός. Και τέλος οι Οικολόγοι, μετά από πολλές αμφιταλαντεύσεις, άνοι­ξαν τις πόρτες για ένα ενιαίο μέτωπο μόνο με την αριστερά κι όχι με τη δε­ξιά. Είναι αυτό το πολιτικό πανόραμα, που πριν το προώθησαν οι μάζες, με την πολιτική τους ωρίμανση και πίεση και στη συνέχεια το ψήφισαν.

Είναι αυτή η ποιότητα που μετασχη­ματίστηκε σε ποσότητα ψήφων, για όλες τις τάσεις της αριστεράς, σε μια ταξική πόλωση, όχι δικομματική, ούτε ενστικτώδη και τυφλή, αλλά προγραμματική, πολιτική και τακτι­κή, ακόμα και στις αστικές εκλογές, που σημαίνει πολύ περισσότερο κοινωνικά. Σ’ αυτό εκφράζεται ένα επίπεδο κοινωνικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής ωρίμανσης, που δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, αλλά αντίθετα θα οικοδομήσει γρήγορα την ηγεσία εκείνη, που στο Κοινω­νικό Επαναστατικό και Εργατικό Κράτος που υπάρχει στο κεφάλι και τη δράση, τους καθημερινούς ηθικούς κώδικες των μαζών, θα το αντιπροσωπεύσει και θα το εφαρ­μόσει στην πολιτική στρατηγική πρακτική.

Υπάρχουν επίσης άλλες δύο ταξικές, ανταγωνιστικές όψεις, που εκφράστη­καν σ’ αυτές τις εκλογές στην Ελλάδα, προϊόν του «ξεκαθαρίσματος, ειλικρί­νειας της ιστορικής πορείας» (Χ. Οράσιο). Από τη μια μεριά ο Καραμανλής θέλησε να εφαρμόσει στα πεντέμισι χρόνια της κυβέρνησης του και τώρα, στις προεκλογικές του δηλώσεις, έναν ωμό νεοφιλελευθερισμό, τύπου Θά­τσερ ή Μένεμ, «αλλάζοντας την άλλη μέρα» όλες τις προεκλογικές του υπο­σχέσεις, που είχε δώσει πριν αναδει­χτεί στην κυβέρνηση και που έμοιαζαν να βγαίνουν από τα αριστερά της κυ­βέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με το Σημίτη πρωθυπουργό και που εν μέρει γι’ αυτό κέρδισε τις εκλογές το 2004. Και τώρα, σε μια εποχή, που ήδη σε όλο τον κόσμο ο νεοφιλελευθερισμός απέ­δειξε της χρεοκοπία του στο να λύσει ακόμα και την κρίση του συστήματος, αυτός, ο Καραμανλής δείχνοντας με «ειλικρίνεια» ότι στα καπιταλιστικά πλαίσια, ιδιαίτερα σε μια χώρα περι­φερική του καπιταλισμού, δεν υπάρχει άλλη πολιτική για να επιβιώσει σ’ αυτά τα πλαίσια, παρά μόνο ο νεοφι­λελευθερισμός, δηλαδή ρίχνοντας όλα τα βάρη της κρίσης πάνω στις πλάτες των μαζών. Αυτό το έκανε πραγματικά «ειλικρινά» ο Καραμανλής, όπως ο ίδιος είπε προεκλογικά, θέλοντας να δείξει ότι είναι «ειλικρινής» και «υπεύθυνος» (τα κύρια προεκλογικά του συνθήματα) απέναντι στις μάζες. Αυτός σε τελευταία ανάλυση θέλησε να επιβάλλει την οικονομική δικτατο­ρία και την κρίση του συστήματος ενάντια στις μάζες κι αυτές να τους πουν κι «ευχαριστώ» και να τον ψηφί­σουν, αφού όπως έλεγε έτσι θα ξεπερ­νιόταν η κρίση. Αυτή είναι η νέα ιδεο­λογία, τρέλα, παράνοια του καπιταλι­σμού, που θέλει να την επιβάλλει και στον κόσμο και ο Καραμανλής θέλησε να το κάνει ειλικρινά! Το περίφημο «τέλος των ιδεολογιών και της πολιτι­κής» ήταν για να επιβάλλουν αυτή την παρανοϊκή ταξική, αντιδραστική και αντεπαναστατική ιδεολογία, προϊόν του ότι βλέπουν μπροστά στα μάτια τους το τέλος κάθε προοδευτικής κα­πιταλιστικής οικονομικής πολιτικής και πολιτικής οικονομίας.

Αλλά, από την άλλη ταξική πλευρά, όπως αναλύσαμε προεκλογικά, οι μάζες κατάλαβαν ότι ο Καραμανλής, σαν «χρήσιμος ηλίθιος», είναι πραγ­ματικά υπεύθυνος, αλλά απέναντι στον καπιταλισμό κι αυτές θα έστρε­φαν κι έστρεψαν, σαν ένα τεράστιο μπούμερανγκ, αυτή την κρίση ενάντια σ’ αυτόν και το σύστημα του. Σε σχέ­ση μ’ αυτό, εμείς αναλύσαμε ότι την κρίση του καπιταλιστικού συστήμα­τος, ιδιαίτερα σ’ αυτή την τελική φάση της ύπαρξης του, οι προοδευτικές κι επαναστατικές ηγεσίες, δεν μπορούν και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να την «μειώσουν, να τη μετριάσουν, να την ξεπεράσουν» στα πλαίσια του συστήματος που τη δημιουργεί, αλλά αντίθετα μπορούν και πρέπει να τη βαθύνουν και να τη στρέψουν ενάντια στο σύστημα, σαν μέρος του κοινωνικοιστορικού ξεπεράσματος του, να χρησιμοποιήσουν την κρίση στο εσω­τερικό του, τους ανταγωνισμούς και τις διαμάχες του, προς όφελος της σοσιαλιστικής προόδου των μαζών και όλης της ανθρωπότητας, ακόμα και κερδίζοντας μέρος των ίδιων των τομέων αυτού του συστήματος, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, ακόμα και χωρίς επαναστατική μαρξιστική ηγεσία -για την ώρα-. Εν μέρει αυτή η ανάλυση υιοθετήθηκε από τον Παπαν­δρέου, που είπε ότι «η κρίση του συ­στήματος μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρίες για τις μάζες» κι εμείς απα­ντάμε ότι αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει, μετασχηματίζοντας την κρίση αποσύνθεσης και διαρκούς πολέμου του συστήματος, σε διαρκή πρόοδο και ειρήνη, με την αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική μετάβαση και διέξο­δο. Μια άλλη όψη που αναλύσαμε είναι ότι αυτό που γενικά λέγεται, ότι «την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι καπιταλιστές κι όχι οι μάζες» είναι τουλάχιστον κακά ή περιορισμένα εκφρασμένο και πολύ περισσότερο αν αυτή η πρόταση εκφράζει ένα ρεφορ­μιστικό, διαχειριστικό του συστήματος περιεχόμενο, αφού ήδη αυτό το σύ­στημα «πληρώνει» αυτή την κρίση, αλλά για να σωθεί. Έτσι, ο μόνος σω­στός τρόπος για να πληρώσει πραγ­ματικά το σύστημα την κρίση του, είναι να προχωρήσουμε στην αντικα­πιταλιστική και σοσιαλιστική επανά­σταση. Επίσης αναλύσαμε σε πολλά άρθρα κι επεμβάσεις αυτό που αυτή η Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής προβάλλει σ’ αυτή τη φάση της ιστορί­ας του ανθρώπινου πολιτισμού, βασι­σμένη στον Μαρξ και τον Ποσάδας, ότι η τωρινή κρίση του συστήματος, έχει στο περιεχόμενο της τους παρά­γοντες του κοινωνικού επαναστατικού ξεπεράσματος της. Γιατί είναι μια κρί­ση όχι τόσο εσωτερική, ούτε πολύ περισσότερο οικονομική, αλλά διαρ­θρωτική και κοινωνική, προϊόν ήδη της αντίφασης και της «εξέγερσης των παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο σύ­στημα της παραγωγής», σχέσεις πα­ραγωγής καπιταλιστικές και σε πολ­λές χώρες -όπως η Ελλάδα- μισο-φεουδαρχικές. Και μέσα σ’ αυτές τις παραγωγικές δυνάμεις και σαν υπο­κειμενικός και συνειδητός παράγοντας τους, είναι οι εργαζόμενοι του κόσμου, που ήδη εξεγείρονται, όχι ενστικτω­δώς, αλλά συνειδητά, έχοντας ήδη ένα «φάρο που φωτίζει τον κόσμο», τη Ρώσικη Επανάσταση, το Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό και μάλι­στα ώριμο και εφικτό για να επιτευ­χθεί. Ώριμο γιατί ανάμεσα στ’ άλλα υπάρχει και η άλλη αντίφαση κι εξέ­γερση, αντικειμενική και συνειδητή, που είναι «η εξέγερση της κοινωνικο­ποίησης της παραγωγής, ενάντια στην ιδιωτική ιδιοποίηση των προϊόντων της». Είναι αυτό που ο Μαρξ ανέλυσε, ότι το κοινωνικό ιστορικό περιεχόμενο ήδη είναι σοσιαλιστικό και μένει μόνο μια μορφή ιδιωτική ιδιοκτησίας και διανομής των αγαθών, που μπορεί και πρέπει να ξεπεραστεί. Η Ελλάδα, μ’ αυτή την ψήφο, έδειξε ότι αυτό μπορεί να γίνει, ότι αυτές το θέλουν πολύ και είναι αναγκαία η ηγεσία για να το κάνει, γιατί δεν είναι ένα προτσές αυθόρμητο, βολονταριστικό, αλλά συνειδητό.

Για να συμβεί αυτό το γιγάντιο μπούμερανγκ ενάντια στο σύστημα, υπάρχει κι άλλος παράγοντας στην Ελλάδα, «ιδιαίτερος», που είναι το κύρος των Εργατικών Κρατών που υπήρχαν στα Βαλκάνια και της ΕΣΣΔ πάνω στις ελληνικές μάζες (Χ. Ποσά­δας) και που τώρα, με την προδοσία και «ειλικρινή», ανοιχτή πτώση των γραφειοκρατιών τους και την κοινωνι­κή, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, αθλητική οπισθοδρόμηση αυτών των πρώην Εργατικών Κρατών, από τη στιγμή που έκαναν βήματα πίσω προς τον καπιταλισμό, βλέπουν ακό­μα περισσότερο και καλύτερα την ανωτερότητα του Εργατικού Κράτους, σαν τη μοναδική προοδευτική διέξοδο, αναγκαία και εφικτή. Και σ’ αυτό είναι θεμελιώδης ο ρόλος του ΚΚΕ, που στο τελευταίο του Συνέδριο έκανε ένα δια­λεκτικό άλμα, κάνοντας μια ανάλυση κριτική κι αυτοκριτική σε σχέση με τα προτσές στα Εργατικά Κράτη και «τα αίτια της ανατροπής του σοσιαλιστι­κού συστήματος στην Ευρώπη», πολύ κοντά στις αναλύσεις του Τρότσκι, του Ποσάδας και του Χ. Οράσιο και στην οποία εμείς έχουμε συμβάλλει πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Στηρίζοντας -εμείς και το ΚΚΕ- το μαρξισμό-λενινισμό, τη Ρώσικη Επανάσταση και το Εργατικό Κράτος και κριτικάρο­ντας τη γραφειοκρατία του, που με συμφέροντα κάστας, παρασιτικά, υλικά, πρώτα εγκατέλειψε τη δικτατο­ρία του προλεταριάτου, τα σοβιέτ και τη μπολσεβίκικη λειτουργία του Κόμ­ματος και στη συνέχεια την κρατικο­ποιημένη και σχεδιασμένη οικονομία και το μονοπώλιο του εξωτερικού ε­μπορίου. Κι επίσης το ΚΚΕ είναι κριτι­κό και αυτοκριτικό για την προδοσία από τη γραφειοκρατία των επαναστά­σεων στην Ευρώπη και την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια και μετά το Β’ Πα­γκόσμιο Πόλεμο. Είναι γι’ αυτό που το κύρος του ΚΚΕ στην Ελλάδα είναι πολύ πιο μεγάλο απ’ αυτό που πα­ρουσιάζεται στις ψήφους, που ο σχε­τικά μικρός αριθμός τους είναι προϊόν του σεκταρισμού του απέναντι στο αντικειμενικό προτσές και τα άλλα κόμματα της αριστεράς. Μη προτείνο­ντας ένα Προλεταριακό Ενιαίο Μέτω­πο και την κυβέρνηση του. Αλλά εμείς, σαν μέρος του παγκόσμιου κομμουνι­στικού κινήματος και συνεχίζοντας αυτό που μας έμαθε ο Χ. Ποσάδας, βλέπουμε ότι αυτό που θα καθορίσει είναι το πρόγραμμα που έχει το ΚΚΕ, πρόγραμμα Επαναστατικού κι Εργατι­κού Κράτους κι ενάντια στη γραφειο­κρατία κι ότι αυτό είναι ένας από τους παράγοντες που πιέζουν τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς και θα τα πιέ­σει πολύ περισσότερο, γιατί είναι η αντιπροσώπευση στη χώρα του «φάρου που φωτίζει τον κόσμο» και που πολύ γρήγορα θα συγκεκριμενο­ποιηθεί στην κοινωνική επαναστατική πορεία στην Ελλάδα. Είναι τόσο με­γάλο το κύρος του ΚΚΕ στην Ελλάδα, που όλοι οι δημοσιογράφοι ρωτάνε την ηγεσία του: «γιατί δεν διεκδικείτε την κυβέρνηση;». Αυτοί σίγουρα το ρωτάνε για να δυσφημίσουν το ΚΚΕ στις μάζες, αφού ξέρουν ότι το ΚΚΕ δεν έχει απάντηση αυτή τη στιγμή, αλλά δείχνει ότι αυτές οι μάζες, με ειλικρίνεια, θέλουν αυτή τη διεκδίκη­ση. Κι επίσης ακόμα και ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ πρότεινε να εκλεγεί κομ­μουνιστής πρόεδρος της δημοκρατίας, για ν’ αποφευχθούν οι εκλογές, γιατί έβλεπε ότι αυτές θα ήταν μια κατα­στροφή για το σύστημα. Αυτό δείχνει ότι είναι τόσο γρήγορη και βαθιά η κρίση του συστήματος, που τώρα εί­ναι ήδη αυτό που αρχίζει να ψάχνει για το «μικρότερο κακό» γι’ αυτό -χωρίς στο μεταξύ να εγκαταλείπει τα πολεμικά σχέδια, προετοιμασία και δράση του ιμπεριαλιστικού του κέ­ντρου-, απέναντι στην επαναστατική άνοδο σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Και ότι οι ηγεσίες του προοδευτικού κι επαναστατικού στρατοπέδου έχουν υπέροχη ευκαι­ρία να προωθούν όχι το «μικρότερο κακό» για τις μάζες, αλλά το «μεγαλύτερο κακό» για τον καπιτα­λισμό και το «μικρό και μεγάλο κα­λό» για τις μάζες. Η ελπίδα των ελλη­νικών μαζών για ένα καλύτερο μέλλον, βασίζεται σ’ αυτή την υλική, αντικειμε­νική, κοινωνική ταξική, προοδευτική κι επαναστατική πορεία της ιστορίας, που υπάρχει στη χώρα και που έρχεται απ’ όλο τον κόσμο και ιδιαίτε­ρα από τη Λατινική Αμερική.

Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα είναι προϊόν του ότι έχει επιτευχθεί μια κάποια αρμονία ανά­μεσα σ’ αυτό που σημαίνει η ωρί­μανση του αντικειμενικού προτσές και των μαζών για το σοσιαλισμό, από τη μια μεριά και τις ηγεσίες της αριστεράς από την άλλη. Κι είναι αυτό που φοβάται ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός: μή­πως η Ελλάδα αποτελέσει ένα πα­ράδειγμα για το ότι η μικρότερη αποχή στις εκλογές και ο τεράστιος θρίαμβος της αριστεράς, είναι προ­ϊόν της αριστεροποίησης των ηγε­σιών, σε αντίθεση μ’ αυτό που κά­νει η σοσιαλδημοκρατία και τα πρώην και τωρινά ΚΚ στην Ευρώ­πη….

…Έχουμε πάντα υπόψη αυτό που ο Ποσάδας μας δίδαξε, επεκτείνοντας και βαθαίνοντας τους δασκάλους του μαρξισμού και -για τη φάση του- ιδιαί­τερα τον Τρότσκι, ότι η ανθρωπότητα ΗΔΗ ΑΝΑΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΚΑΙ ΛΥ­ΝΕΙ το βασικό της πρόβλημα και αντί­θεση της προηγούμενης φάσης, δηλα­δή ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ. Ο Ποσάδας πρόβλεψε, ανέ­λυσε και εφάρμοσε αυτό το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ και όλα τα νέα προ­τσές, φαινόμενα και χαρακτηριστικά αυτής της τωρινής φάσης, που όλοι γνωρίζουμε πια: Εθνικισμός κι Επα­ναστατικό προς το Εργατικό Κράτος, Εργατικά Κράτη εκφυλισμένα, ιδιό­μορφα, παραμορφωμένα, μη διαμορ­φωμένα, Μερική Αναγέννηση τους και Ιστορική Επανασυνάντηση με το μαρξισμό-λενινισμό, κρίση αποσύνθεσης του καπιταλισμού, κρίση ανόδου και κρίση αναπροσανατολισμού των κομ­μάτων της αριστεράς, Εργατικό Κόμ­μα Βασισμένο στα Συνδικάτα, «το Εργατικό Κράτος ή πάει προς το σοσι­αλισμό, ή γυρίζει πίσω», αλληλοδιείσ­δυση ανάμεσα στο Εργατικό Κράτος και τον καπιταλισμό (με κριτική έννοια, αλλά αντικειμενική, δηλαδή χρησιμοποίησης των αντιθέσεων του καπιταλισμού και ώθησης του παγκό­σμιου Εργατικού Κράτους και του σο­σιαλισμού), κομμουνιστική συνείδηση και συναίσθημα των μαζών του κό­σμου, παροδικές ηγεσίες, κτλ, προ­τσές ζωντανά σε όλο τον κόσμο, δεν είναι τίποτε άλλο από την αναζήτηση να γεμίσει το κενό της έλλειψης πα­γκόσμιας ηγεσίας, συνειδητής, επιστη­μονικής μαρξιστικής-λενινιστικής, μαζικής. Κι είναι εδώ και πολλά χρό­νια που η τωρινή ηγεσία της Διεθνούς και ο Χ. Οράσιο επέκτεινε και βάθυνε αυτή την πρόβλεψη κι επιβεβαίωση του δασκάλου, με το «ξεκαθάρισμα, ειλικρίνεια, της ιστορικής πορείας», με την «παροδική παρέκκλιση του Ανα­γεννητικού προτσές του Εργατικού Κράτους» κι ακόμα με κάτι, που έχει ίσως τη μεγαλύτερη σημασία, από την άποψη της διαλεκτικής ποιότητας που θα μετατραπεί σύντομα σε ποσότητα, ότι «η ανάγκη του Κόμματος διατρέχει όλο τον κόσμο». Ανάλυση και πρόβλε­ψη που εμείς στην Ελλάδα προσπα­θούμε να εφαρμόσουμε με συμπερά­σματα προγραμματικά, πολιτικά, τα­κτικά, όπως στις τωρινές εκλογές, αναλύοντας ότι «οι ελληνικές μάζες ενήργησαν σαν ένα Ενιαίο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και ψή­φισαν με 60% τα κόμματα της αριστε­ράς, που κοινωνικά είναι πολύ περισ­σότερο. Και πιστεύουμε ότι αυτό το ποσοστό ισχύει για όλες τις χώρες, όσο αφορά μάλιστα τις αστικές εκλο­γές, που γρήγορα θα τείνει προς το 70%. Γιατί; Γιατί ο καπιταλισμός προ­σπάθησε να φτιάξει μια «κοινωνία των δύο τρίτων» και προπάντων στις καπιταλιστικές χώρες του «πρώτου κόσμου», αλλά ο κόσμος διαιρείται σε τάξεις και η εργατική και εργαζόμενη τάξη συγκεντρώνεται σε όλο τον κό­σμο και ταυτόχρονα ενσωματώνει και κερδίζει μεσαίους τομείς, ακόμα και τομείς της εχθρικής τάξης, έτσι τα δύο αυτά τρίτα ψηφίζουν, θα ψηφίζουν την αριστερά, που σημαίνει πολύ περισ­σότεροι είναι ενάντια στο καπιταλιστι­κό σύστημα. Η Ελλάδα είναι, μπορεί και πρέπει να γίνει, ο αδύναμος κρίκος του ευρωπαϊκού καπιταλι­σμού και ο δυνατός κρίκος του ερ­γατικού κινήματος, αλλά με κάθε τρόπο είναι μέρος, από τη μια της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής αλυσί­δας κι από την άλλη της εργατικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής αλυσίδας της…

…Όλη η αυθάδεια πολλών ηγεσιών της αριστεράς, οφείλεται στο ότι βλέπουν με ανταγωνισμό τις μάζες, γιατί αυτές κινούνται χωρίς να περιμένουν, ανεξάρτητα, πάνω και μερικές φορές ενάντια σ’ αυτές τις ηγεσίες, δημιουργώντας νέες και νέα προτσές επαναστατικά και σοσιαλιστικά, μη εγκαταλείποντας ταυτόχρονα δικές τους κατακτήσεις, όπως είναι τα Πλατιά Μέτωπα, τα Κόμματα των Εργαζομένων, τα Σοσιαλιστικά και Κομμουνιστικά Κόμματα και την κατάκτηση που σημαίνει η Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής, που σε τελευταία ανάλυση

είναι ο τροτσκισμός σήμερα. Τι έμεινε από τις «4 Διεθνείς» άλλων αυτοαποκαλούμενων τροτσκιστικών ρευμάτων; Το καθένα κάνει ό,τι θέλει, πολλές φορές ακόμα κι ενάντια το ένα στο άλλο, ακόμα και στα πλαίσια του ίδιου «ρεύματος» Ένα παράδειγμα είναι αυτή η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, που μαζί με τον Τζέρρυ Χήλι (αυτόν που πάντα ο Ποσάδας χαρακτήριζε σαν άμεσο πράκτορα της CIA), ήδη εδώ και πολλά χρόνια ορκισμένοι αντισοβιετικοί και αντικομουνιστές, στήριξαν ανοιχτά τον Γκορμπατσόφ και στη συνέχεια τον Πέλτσιν και μαζί μ’ αυτούς το ίδιο έκανε και το τμήμα τους στην Ελλάδα (ΕΕΚ), αλλά που λίγο μετά το ίδιο αυτό ΕΕΚ χαρακτήρισε τον Χήλι σαν πράκτορα της CIA!…

…Είναι η κρίση τελικής και θανάσι­μης αγωνίας του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, αυτή που κάνει ώστε το συνολικό εκλογικό ποσο­στό της δεξιάς, να είναι μόνο και μόνο το μέτρο της κατάστασης που υπάρχει στο αντίπαλο στρατόπεδο, σ’ αυτό της αριστεράς και των μορ­φών που παρουσιάζει αυτή στις εκλογές και όχι μόνο, Πλατύ Μέτω­πο, Ενιαίο Μέτωπο, ή όπως αλλιώς το ονομάσουν, ή/και αριστεροποίηση των εργατικών κομμάτων, αρχί­ζοντας από το Κομμουνιστικό Κόμ­μα, ικανών να εκφράσουν, αν όχι ν’ αντιπροσωπεύσουν γνήσια το ώριμο περιεχόμενο της «εξέγερσης των παραγωγικών δυνάμεων», δυ­νάμεων που ταυτόχρονα είναι κοινω­νικές, μαζικές και κοινωνικοποιημέ­νες, ενάντια στο περιεχόμενο και τις μορφές παραγωγής και διανομής της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Οι μάζες του κόσμου αισθάνονται ότι, αν και πε­ριορισμένα για την ώρα, εξαιτίας της τωρινής ηγεσίας, μόνο η αρι­στερά μπορεί να ικανοποιήσει τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις της ταξικής και ιστορικής προόδου (ακόμα και τις ανεκπλήρωτες από τις αντιδραστικές αστικές ηγεσίες, διεκδικήσεις και δικαιώματα της αστικής δημοκρατίας), σ’ ένα προ­τσές «διαρκούς επανάστασης» και ταυτόχρονα ν’ ανοίξει τους χωρο­χρόνους για τη μετάβαση στον κοι­νωνικό μετασχηματισμό.

Οι μάζες του κόσμου και της Ελλά­δας αισθάνονται ότι αν και οι ηγεσίες της αριστεράς και τα μέτωπα τους, δεν μεταβαίνουν ακόμα από το ένα σύστη­μα στο άλλο, οι τωρινές πολιτικές μορφές της αριστεράς, είναι μόνο αυ­τές που μεταβαίνουν προς αυτή την κοινωνική μετάβαση και μετασχηματι­σμό και με κανένα τρόπο οι πολιτικές μορφές της δεξιάς. ΚΙ είναι τόσο γρή­γορο αυτό το προτσές, ώστε οι μάζες δεν αφήνονται να συγκρατηθούν και να περιοριστούν από τις τωρινές ηγε­σίες και μορφές τους, αλλά επεμβαί­νουν για να τις αλλάξουν και να τις κάνουν να μεταβούν προς τις γνήσιες μορφές. Αισθάνονται την καθολική κρίση και αδυναμία, οικονομική, πολι­τική, κοινωνική, ακόμα και στρατιωτι­κή -ας δούμε τι συμβαίνει στο Αφγα­νιστάν και το Ιράκ και την κρίση του πολεμικού προγράμματος του Μπους στην Ευρώπη για παράδειγμα- του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού, στο ότι όχι μόνο είναι ένα σύστημα ανταγωνιστικό με την παραμικρή πρό­οδο, αλλά ΗΔΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ, ΑΝ Η ΗΓΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕ­ΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙ. Είναι αυτό που συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, όπου ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑ­ΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙ ΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΓΝΗΣΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟ­ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ. Σ’ αυτή τη μετάβαση περι­λαμβάνεται η διαμόρφωση της νέας, μαζικής επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας, αυτής δηλαδή που στηρίζεται στον επιστημονικό σοσιαλισμό των Μαρξ, ‘Ενγκελς, Λένιν, Τρότσκι και Ποσάδας. Μια διαμόρφωση που αδι­αμφισβήτητα γίνεται στο εσωτερικό του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινή­ματος, παρά κι ενάντια στη γραφειο­κρατία. Τα υπόλοιπα κινήματα και μέτωπα, ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΔΙΚΑ, ΜΕΤΑΒΑ­ΤΙΚΑ. Γιατί αυτό που καθορίζει και θα καθορίσει είναι το ιστορικό περι­εχόμενο, που πάει προς τις γνήσιες, σοσιαλιστικές και κομμουνιστι­κές μεταβατικές μορφές του: Σοβιέτ, Μπολσεβίκικο Κόμμα, Κομμουνιστι­κή Διεθνής, Ενιαίο Μέτωπο, Συντα­κτική Συνέλευση, Δικτατορία του Προλεταριάτου, Κοινωνικοποίηση της Παραγωγής και Διανομής, «στον καθένα σύμφωνα με τις ανά­γκες του». Ήδη ο κανόνας «στον κα­θένα σύμφωνα με τις ικανότητες του» έχει εν μέρει ξεπεραστεί, από την ωρί­μανση των αντικειμενικών συνθηκών, του τεράστιου πλούτου και τεχνολογί­ας της ανθρωπότητας και από την ωρίμανση της αλληλέγγυας και κομ­μουνιστικής συνείδησης της και γιατί για τον καπιταλισμό και τη γραφειο­κρατία έχει αποδειχτεί ότι «ικανότητα» σημαίνει ικανότητα σφετερισμού και καταλήστευσης, ενώ στο Εργατικό Κράτος θα είναι πια μια καθυστέρηση. Αυτό το περιεχόμενο ήδη διατρέχει τον κόσμο, έστω και εμπειρικά (μέσα από το σεχτάριο και οπορτουνιστικό εμπει­ρισμό των ηγεσιών, αλλά οργανωμέ­νου στο μυαλό των μαζών) κι αυτό που χρειάζεται είναι να οργανωθεί με κοινωνικές, πολιτικές και οργανωτικές μορφές συγκεκριμένες. Κι εμείς είμα­στε μέρος της εφαρμογής αυτών των ιστορικών συμπερασμάτων, σαν Πτέ­ρυγα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος και της προσεχούς Διε­θνούς του, της Κομμουνιστικής Διε­θνούς, στην οποία η 5η Σοσιαλιστική Διεθνής που προτίθεται να προωθήσει ο Τσάβες, δεν μπορεί και δεν θα είναι ανταγωνιστική (γιατί φαίνεται ότι την προτείνει, ελπίζουμε όχι σεχτάρια και ανταγωνιστικά, απέναντι στην υπάρ­χουσα, υποταγμένη στο σύστημα, σοσιαλδημοκρατική, Σοσιαλιστική Διεθνή και στη μη ύπαρξη μιας Αντιι­μπεριαλιστικής και Αντικαπιταλιστικής Διεθνούς). Διαφορετικά θα εξαφανι­στεί, έχοντας παίξει προηγούμενα το ρόλο της σαν μεταβατική και προοδευ­τική μορφή. Η Ιστορία του ανθρώπι­νου πολιτισμού θα περάσει αναπό­φευκτα από μια Νέα Μαζική Κομμου­νιστική Διεθνή κι εμείς δρούμε γι’ αυτό το καθήκον και μάλιστα ΣΑΝ ΝΑ Υ­ΠΗΡΧΕ ΗΔΗ, γιατί ο Τρότσκι και ο Ποσάδας μας δίδαξαν ότι η 4η Διεθνής γεμίζει το κενό, πρώτα του εκφυλι­σμού κι ύστερα της διάλυσης της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς του Λένιν και του Τρότσκι, από τη σταλινική γραφειοκρατία, μια διάλυση που ήταν ένα από τα δώρα της γραφειοκρατίας στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Εμείς κάνουμε, πρέπει να κάνουμε, αυτό που -για την ώρα- δεν κάνουν και πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστι­κές ηγεσίες. Γι’ αυτό υπάρχει κι αυτό το τεράστιο κύρος αυτής της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς στο παγκό­σμιο κομμουνιστικό κι επαναστατι­κό κίνημα.

Η γραφειοκρατία, από την ιστορική της φύση, σφετερίζεται τις μάζες και το Εργατικό Κράτος και κάνει δώρα στον καπιταλισμό, πιστεύοντας ότι αυτός θα της επιστρέψει κάποια ψί­χουλα. Αλλά αποδείχτηκε ότι ο καπι­ταλισμός «σφετερίζεται», χρησιμοποι­εί ακόμα και τη γραφειοκρατία και προπάντων σφετερίζεται κι εκμεταλ­λεύεται τις μάζες. Αλλά οι μάζες και οι επαναστατικές ηγεσίες τους μπορούν και πρέπει, χρησιμοποιούν τον καπι­ταλισμό και προπάντων την κρίση του και τις εσωτερικές του αντιθέσεις -ακόμα και τις αντιθέσεις του με τη γραφειοκρατία-, για να προχωρήσουν στην πρόοδο του συνόλου της κοινω­νίας. Σήμερα αρκεί η ηγεσία να εί­ναι έντιμη, συνεπής και προοδευτι­κή, για να γίνει επαναστατική, σο­σιαλιστική και σύντομα κομμουνι­στική…

…Υπάρχουν ήδη τρεις όψεις μετε­κλογικές στη χώρα, που είναι έκφραση των πιθανών συνεπειών που θα έχει αυτό το αποτέλεσμα και για όλη την Ευρώπη. 1) Μια κρίση πλή­ρους αποσύνθεσης στο κόμμα της δεξιάς μετά απ’ αυτές τις εκλογές, πα­ραίτηση του Καραμανλή από την ηγε­σία του και μια εσωτερική διαμάχη ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους για την ηγεσία, αλλά που όλοι τώρα είναι ενάντια -τουλάχιστον στα λόγια- στο νεοφιλελευθερισμό και με βάση αυτό προβλέπεται ακόμα και μια διάσπαση αυτού του κόμματος. Αυτός είναι άλλος ένας φόβος της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, γιατί αυτή η διάσπαση σημαδεύει μια αποσύνθεση και διαί­ρεση των κομμάτων της δεξιάς σε όλη την Ευρώπη κι ότι ακόμα και τομείς αυτών των κομμάτων, όπως ο Ζελάγια στην Ονδούρα (που προερχόταν από το φιλελεύθερο κόμμα), μπορούν να περάσουν το φράκτη του μαντριού προς την αντίθετη ταξική πλευρά. Ο παλιός Καραμανλής βρέθηκε κοντά στο να το κάνει, έστω και παροδικά, βγαίνοντας από το NATO και κάνο­ντας μια πολιτική εθνικιστική, αναπτυ­ξιακή και λέγοντας ότι «ο σοσιαλι­σμός είναι για το μέλλον». Ένα χαρα­κτηριστικό της φάσης που έρχεται θα είναι σίγουρα η επαλήθευση όλων των προβλέψεων του Χ. Ποσάδας, όπως είναι η «κρίση αποσύνθεσης» και διάσπασης των κομμάτων της δεξιάς -μπαίνει τέλος καθοριστικό κάθε πολιτικής τους προς όφελος των κοινωνικών βάσεων τους- η «κρίση αναπροσανατολισμού» των Σοσιαλι­στικών Κομμάτων, η «κρίση ανόδου» των Κομμουνιστικών Κομμάτων, η «Μερική Αναγέννηση και η Ιστορική Επανασυνάντηση με το μαρξισμό-λενινισμό», όλα προτσές που δίνονται ξεκάθαρα στην Ελλάδα, καθώς επίσης και το Ενιαίο Προλεταριακό, Αντιιμπε-ριαλιστικό, Αντικαπιταλιστικό και Σο­σιαλιστικό Μέτωπο, προς Ενιαία Κόμ­ματα της Σοσιαλιστικής Επανάστα­σης. Γιατί η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού πάει γρήγορα προς το Πρόγραμμα της Διαρκούς Προόδου: Μεταβατικό Πρόγραμμα, Ενιαία Μέτω­πα, Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής.

2) Επαναλαμβάνοντας κι επεκτείνο­ντας τις προεκλογικές του υποσχέ­σεις, ο Παπανδρέου είπε ότι δεν πρό­κειται να κάνει μια διαχείριση της κρί­σης του συστήματος, αλλά μια πολιτι­κή για τις μάζες και «μαζί» μ’ αυτές, με τη συμμετοχή τους και της «διαβούλευση» με τους οργανισμούς τους και θα συγκρουστεί με τα συμφέ­ροντα της ολιγαρχίας και ταυτόχρονα είπε ότι «οι υπουργοί πρέπει να είναι εξουσία ενάντια στην εξουσί­α», που εμείς προτείνουμε αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ότι ο υπουργός θα ασκεί μια καπιταλιστική εξουσία ενά­ντια στη γραφειοκρατική, διαχειριστι­κή εξουσία, που απλά θα ήταν μια «αυτοκτονία», όπως συνέβη με τον Καραμανλή, αλλά η εξουσία της κυ­βέρνησης και των υπουργών και η Λαϊκή, Δημοκρατική κι Επαναστατι­κή εξουσία, να πηγαίνει ενάντια και στην καπιταλιστική εξουσία και στη γραφειοκρατική, που άλλωστε είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι αυτό που έλεγε κι εν μέρει εφάρ­μοσε για μια περίοδο ο πατέρας του Παπανδρέου, το 1981-85: «Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσί­α». Γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό κύρος κι εξουσία, αλλά έχει ακόμα αρκετή οικονομική και στρατιωτική εξουσία και το πιο μικρό προοδευ­τικό βήμα που θα κάνει η κυβέρνη­ση Παπανδρέου, θα συναντήσει τη μεγαλύτερη αντίδραση αυτής της καπιταλιστικής εξουσίας, που θα θελήσει να επιβάλλει και πάλι το νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία και την κοινωνία, παρά την πολιτι­κή αντίσταση από τη μεριά των ηγεσιών. Η μοναδική κι αναπόφευκτη μορφή που μένει για να επιβάλλει ο καπιταλισμός τις ταξικές επιταγές του, είναι η οικονομική και στρατιωτική δικτατορία, σε όλο τον κόσμο και την Ελλάδα. Γι’ αυτό, όπως εξηγεί και προτείνει σωστά η Ποσαδική 4η Διε­θνής για τη Λατινική Αμερική, η πιο μεγάλη δύναμη για μια προοδευτι­κή κυβέρνηση, είναι η συμμαχία με τις μάζες και τους ανεξάρτητους ταξικούς, συνδικαλιστικούς, κοινω­νικούς και πολιτικούς οργανισμούς τους. Για να μπορέσουν έτσι να επιβάλλουν τη δημοκρατική «δικτα­τορία» της προόδου, ενάντια στην πραγματική και καθημερινή δικτα­τορία του καπιταλισμού. Προπά­ντων για να μπορέσουν να πάρουν μέτρα ζωτικά για τη ζωή των μα­ζών, ενάντια στην εγκληματική ζωή του συστήματος, που είναι μέτρα διαρθρωτικά στην οικονομία, «απαλλοτρίωσης των απαλλοτριω-τών» (Μαρξ), κρατικοποίηση, σχεδι­ασμός και κοινωνικός έλεγχος στην οικονομία, για να μπορέσουν, με μορφή διαρκή και συνεχή, να ικανο­ποιηθούν οι ανάγκες των μαζών. Τρίτος Δρόμος δεν υπάρχει. Και ήδη αυτό αποδείχτηκε από το αντικει­μενικό προτσές στον κόσμο. Ανάμεσα στ’ άλλα από το ότι όταν οι ρεπου­μπλικάνοι στις ΗΠΑ κατηγορούν τον Ομπάμα ότι θέλει το σοσιαλισμό, είναι γιατί αυτοί και το ιμπεριαλιστικό κέ­ντρο τους, ξέρουν καλύτερα από τις δικές μας ηγεσίες, ότι ακόμα και το πιο μικρό προοδευτικό βήμα, όπως είναι ο νόμος για την υγεία του Ομπά­μα, δεν μπορεί να γίνει με την άδεια αυτού του κέντρου, αλλά με βήματα μετάβασης προς την αντιιμπεριαλιστι-κή πάλη και το σοσιαλισμό.

3) Ένα σημείο που για μας έχει πιθανό την πιο μεγάλη σημασία, είναι ότι για πρώτη φορά το ΚΚΕ αρχίζει να βλέπει ότι η μη αύξηση των ψήφων του, είναι προϊόν των λαθών της ηγεσίας του κόμματος κι όχι των μαζών, στις οποίες «πιστεύουν κι έχουν εμπιστοσύνη», γιατί «υπάρχει ένα θετικό προτσές στη διαμόρφωση της λαϊκής συνεί­δησης», όπως λέει η ηγεσία του στα συμπεράσματα από αυτές τις εκλογές, εφαρμόζοντας -επιτέλους-στην πράξη, την κεντρική ανάλυση των τελευταίων Συνεδρίων του, ότι «το αντικειμενικό προτσές είναι ώριμο για το σοσιαλισμό». Κι όπου εμείς επιμέ­νουμε όλα αυτά τα χρόνια, επαναλαμ­βάνοντας τον Τρότσκι και τον Ποσά-δας, ότι αυτό που λείπει και χρειάζε­ται είναι η ηγεσία, γιατί η συνείδηση των μαζών όχι μόνο υπάρχει αλλά και είναι υπερώριμη για το σοσιαλισμό. Μόνο η αδυναμία των ηγεσιών κά­νει να φαίνεται μοιραίο η ανθρωπό­τητα να ζει στον καπιταλισμό.

Εμείς έχουμε μια τεράστια χαρά και συγκίνηση, γιατί είμαστε μέρος αυτής της αναγκαίας και εφικτής αρμονίας ανάμεσα στις μάζες και την ηγεσία τους. Αισθανόμαστε ότι ο Ποσάδας είναι ζωντανός στην Ελλάδα, μέσα από το μικρό ελληνικό Τμήμα της τροτσκιστικής-ποσαδικής 4ης Διεθνούς, αλλά προπάντων μέσα από την ίδια τη Διεθνή, που είναι στο κέντρο αυτής της οικοδόμησης της αρμονίας στη Λατινική Αμερική και τον κόσμο. Είμαστε η μοναδική οργάνωση στη χώρα που από την αρχή, εδώ και πολλά χρόνια, αναλύσαμε και προτείναμε ότι «Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΤΗΣ ΕΥ­ΡΩΠΗΣ», βασιζόμενοι στις αναλύσεις του Χ. Ποσάδας, πάνω στην ομοιότη­τα του κοινωνικο-πολιτικού προτσές στη Βενεζουέλα, την Ελλάδα, την Πορ­τογαλία, τη Βολιβία και άλλες χώρες, που σαν περιφερειακές του συστήμα­τος, έχουν την ίδια στιγμή μια παρά­δοση και δύναμη των Κομμουνιστικών Κομμάτων κι επίσης μια παράδοση τροτσκισμού και ποσαδισμού. Είναι μια τεράστια χαρά να βλέπουμε την επιβεβαίωση σε όλες αυτές τις χώρες, τόσο αυτού του αντικειμενικού προ­τσές, όσο και του ρόλου του ποσαδι­σμού σ’ αυτή τη φάση. Μια αναγκαιό­τητα, που εμείς στην Ευρώπη δεν μπορέσαμε να εκπληρώσουμε, όπως για την ώρα στην Πορτογαλία, εξαιτί­ας της εγκατάλειψης και της λιποταξί­ας της πλειοψηφίας των πρώην ποσα-δικών στελεχών στην Ευρώπη. Είναι γι’ αυτό που εμείς, σαν ελληνικό Τμή­μα, αλλά και σαν μέρος της ανάγκης του ποσαδισμού στην Ευρώπη, αι­σθανόμαστε υπεύθυνοι, με διπλή έννοια, για να μπορέσουμε να διορ­θώσουμε, ν’ ανυψώσουμε και ν’ αυξή­σουμε την επέμβαση μας στην Ελλά­δα και την Ευρώπη.

Εμείς καλέσαμε να ψηφιστεί το ΚΚΕ, όπως κάναμε και στις ευρωε­κλογές, αλλά όχι ενάντια στα άλλα Κόμματα της Αριστεράς, συμπερι­λαμβανόμενου του ΠΑΣΟΚ, αλλά αισθανόμενοι κι όντας μέρος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινή­ματος και ιδιαίτερα του ΚΚΕ και «σαν Φάρο που φωτίζει το προτσές στην Ελλάδα», με το Πρόγραμμα του για Επαναστατικό κι Εργατικό Κρά­τος, διορθώνοντας την πολιτική και την τακτική του, στην κατεύθυνση της πολιτικής και της τακτικής του Λένιν και στην κατεύθυνση που ήδη οι ελλη­νικές μάζες εφαρμόζουν στην ταξική κι επαναστατική πάλη τους, ακόμα και στις αστικές εκλογές, οι οποίες δεν μπορούν να εκφράσουν σε βάθος, το προτσές του Κοινωνικού Επαναστατι­κού κι Εργατικού Κράτους που υπάρ­χει στο μυαλό των μαζών και που ήδη ξανάρχισε να παίρνει μορφή στην κοινωνική πορεία της χώρας, μ’ αυτό και το τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Έχει μεγάλη σημασία για μας η εμπει­ρία που κάνει η τροτσκιστική-ποσαδική 4π Διεθνής στη Λατινική Αμερική, σε χώρες που, σε διαφορετι­κούς βαθμούς και ποιότητες, είναι εκφράσεις αυτής της κοινωνικής πο­ρείας, που σαν κατακτήσεις, σαν συσσώρευση ποσότητας, μετασχημα­τίζονται σε ποιότητες, βήματα προς Επαναστατικά κι Εργατικά Κράτη, που δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, παρά μόνο μέσα από μια ομαδική εγκατάλειψη της ηγεσίας, ή μια στρα­τιωτική εισβολή ή πραξικόπημα, όπως προετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός κι έκανε στην Ονδούρα. Είναι γι’ αυτό, που όπως εκεί, έτσι κι εδώ στην Ελλάδα και μάλιστα περισσότερο εδώ, γιατί η Ελλάδα είναι μέσα στην ιμπεριαλιστι­κή Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Παπανδρέ­ου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πρέ­πει ν’ ανεξαρτητοποιηθεί από τον ι­μπεριαλισμό και ν’ ανοιχτεί στον αντιιμπεριαλιστικό κόσμο και να είναι μέρος του Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, όπως κι αν το ονο­μάσουν.

Το κύρος αυτής της επέμβασης της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διε­θνούς στον κόσμο και στην Ελλάδα είναι τεράστιο. Το ΚΚΕ δημοσίευσε τη δική μας έκκληση να ψηφιστεί στις ευρωπαϊκές και εθνικές εκλογές, δημο­σιεύοντας μέρος του μεγάλου τίτλου αυτής της έκκλησης και που δεν ήταν σε όλα σύμφωνη με την πολιτική και τακτική του ΚΚΕ. Και το πιο ενδεικτικό αυτού του κύρους της Ποσαδικής 4ης Διεθνούς, είναι ότι μετά από αυτή τη δημοσίευση αυτής της έκκλησης μας για υπερψήφιση του ΚΚΕ στην εφημε­ρίδα του ΚΚΕ «Ριζοσπάστης», μια εφημερίδα της κεντροδεξιάς στην Ελ­λάδα, η «Καθημερινή», την Κυριακή 27/9/2009, όπου έχει μια από τις με­γαλύτερες κυκλοφορία, δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ποσαδισμός και ελληνικός παραλογισμός», δείχνοντας εκεί ότι «ο ποσαδισμός έχει πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα, που ούτε οι ποσαδικοί δεν το ξέρουν», ότι δήθεν «πρέπει να είναι μέσα σε μια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ» και ο δημο­σιογράφος προσπαθεί να μειώσει αυτό το κύρος, αναφερόμενος στους «ιπτάμενους δίσκους και τον προλη­πτικό ατομικό πόλεμο του Ποσάδας», καταλήγοντας μ’ έναν πραγματικό παραλογισμό αυτού του δημοσιογρά­φου, λέγοντας ότι «αν ζούσε ο Ποσάδας θα κατέληγε στο ΠΑΣΟΚ ή τη δε­ξιά»!!!. Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό το άρθρο είναι μια έκφραση της τρέλας, παράνοιας, παραλογισμού της αστι­κής τάξης, απέναντι σ’ ένα προτσές που την ξεπερνάει κι όπου εμείς είμα­στε μέρος της ιστορικής λογικής και αρμονίας αυτού του ξεπεράσματος του. Αυτός ο δημοσιογράφος δεν μπο­ρεί να κατανοήσει αυτή την πραγματι­κότητα, αλλά και τη διαστρεβλώνει, αγνοώντας ακόμα και το γεγονός ότι αυτή η διαστρέβλωση πάει ενάντια του σαν άτομο, αρκεί να σώσει το σύστημα που αντιπροσωπεύει. Για παράδειγμα, οι «ιπτάμενοι δίσκοι» ήδη συζητιούνται από όλη τη λογική ανθρωπότητα και τους επιστήμονες της, ενώ «ο προληπτικός ατομικός πόλεμος» εφαρμόζεται ήδη από το εγκληματικό σύστημα, τον καπιταλι­σμό, ενάντια στην ανθρωπότητα, με εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα, ενώ ο Ποσάδας είχε προτείνει τον προλη­πτικό «πόλεμο» των Εργατικών Κρα­τών ενάντια στο εγκληματικό αυτό σύστημα, χωρίς ανθρώπινα θύματα, όσο εξαρτιόταν από τα Εργατικά Κρά­τη και την προοδευτική ανθρωπότητα, ανάμεσα στ’ άλλα καταστρέφοντας ακριβώς τα ατομικά όπλα του καπιτα­λισμού, ακριβώς για να προλάβουν αυτά τα σημερινά και παντοτινά -όσο υπάρχει ο καπιταλισμός- εγκλήματα. Δυστυχώς η ανθρωπότητα θρηνεί καθημερινά θύματα και καταστροφές, της φύσης και του σύμπαντος, ακρι­βώς γιατί η έλλειψη επιστημονικής μαρξιστικής ηγεσίας και η προδοσία της γραφειοκρατίας των Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, άφησε -για την ώρα- χώρο στο να συνεχίσει το πα­γκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα το καταστροφικό του πόλεμο με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένων και των ατομικών όπλων, όπως ήδη έκανε μαζικά στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και προετοιμάζει ανοιχτά, όπως το ίδιο διακηρύσσει, το σημερινό Πεντάγωνο των ΗΠΑ. Αυτός ο δημοσιογρά­φος αγνοεί (;) και διαστρεβλώνει το γεγονός ότι ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΟΠΛΑ Υ­ΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΙΕΤΑΙ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ «ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ» ΧΡΗΣΙΜΟ­ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; Αλλά «η ανθρωπότητα ζει στη φάση της λογικής και του δίκαιου» (Χ. Ποσάδας) και τελικά αυτή θα νικήσει το εγκληματικό σύστημα και τον παραλο­γισμό του.