Ελισαίο Ραμίρεζ, 5/10/2009
Η τωρινή κρίση του Πλατιού Μετώπου (ΠΜ) δεν είναι προάγγελος καμιάς κοινωνικής ήττας του λαού. Ο Πέντρο Μπορντάμπερρυ (Κόμμα Κολοράδο, σύμμαχου του υποψήφιου της δεξιάς Λακάγιε)) ήδη αποφάνθηκε: «Ο Λακάγιε ήδη έβγαλε την πετσέτα…» (κουρασμένος και καταϊδρωμένος, σημ. μετάφρ.) και ο Τόμας Λίν, από το εβδομαδιαίο περιοδικό Μπούσκεδα, φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα από άλλο δρόμο: Ο Λ. Α. Λακάγιε ήδη ξέρει ότι δεν μπορεί να καθοδηγήσει κοινωνικά τη χώρα. Ούτε η Ουρουγουάη, η Λατινική Αμερική, ούτε ο κόσμος, ακόμα και οι ΗΠΑ στρέφονται προς τα δεξιά. Ο κύριος μέντορας του συστήματος Μπάρακ Ομπάμα, είναι αναγκασμένος να επιτεθεί στο σύστημα, έστω κι αν δεν προτίθεται ούτε τώρα ούτε στο μέλλον να το αλλάξει. Πού λοιπόν μπορεί να στηριχτεί ο Λαγάγιε, για να προσφέρει διέξοδο στην κρίση του συστήματος του;
Ακόμα κι αν κερδίσει τις εκλογές ο Λακάγιε, προσθέτοντας και τις ψήφους του κόμματος Κολοράδο, σ’ αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μόνο μια παροδική παρέκκλιση της κοινωνικής πορείας της Ουρουγουάης. Τα γεγονότα στην Ονδούρα είναι μια καθαρή, αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι είναι αδύναμοι στο να κάνουν αυτά που έκαναν πάντα, δηλαδή να κάθονται πάνω στην κοινή γνώμη, τους λαούς, τους εργαζόμενους. Οι προοδευτικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να λύσουν, ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, την κρίση στην Ονδούρα, αλλά οι λαοί προόδευσαν τεράστια, μαθαίνοντας και βλέποντας αυτό που έρχεται από τη μεριά του ιμπεριαλισμού. Κι αυτό είναι μια συμβολή του λαού της Ονδούρας στην κοινωνική επαναστατική πρόοδο όλης της Λατινικής Αμερικής.
Γι’ αυτό καταφεύγουν σε κάθε είδους τέχνασμα, για να κρύψουν το βάθος του ζητήματος, που είναι αυτό που πρόβαλε ο Ούγκο Τσάβες στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΟΗΕ στον πρόεδρο των ΗΠΑ: «Ομπάμα, έλα στο σοσιαλισμό!». Έστω κι αν αυτό δεν είναι δυνατό κι ο Τσάβες το ξέρει αυτό, αλλά το προτείνει στα πλαίσια μιας σωστής πολιτικής, μη αφιερώνοντας το χρόνο του σε ανοησίες που δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο δίνουν οξυγόνο στο σύστημα που καθημερινά εξαντλεί τον εαυτό του.
Στην Ουρουγουάη πρόκειται να ξεσκεπαστεί το λαϊκό καζάνι που βράζει, όποιος κι αν κερδίσει στις εθνικές εκλογές. Η ουσία του προτσές δεν περνάει ούτε καν από την κρίση της ηγεσίας του ΠΜ, εξαιτίας ενός δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα θα είναι μόνο ένα μέτρο του βάθους με το οποίο θ’ αναπτυχθεί η κρίση. Το κοινωνικό καζάνι θα ξεσκεπαστεί, με οποιοδήποτε τρόπο, πολύ σύντομα, γιατί είναι μια συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό δεν θα εξαρτηθεί από την ποιότητα της δικής μας κυβέρνησης, ή της νέας που θα τη διαδεχτεί, αν και θα υπάρξουν ουσιαστικές διαφορές, αν κερδίσει η ροζέ δεξιά, με τον Λακάγιε. Η κρίση του συστήματος τράβηξε σε χρόνο, από τοποθετήσεις της δική μας κυβέρνηση, μέσα από μέτρα σωστά, ή μερικά σωστά, αλλά που κατά τη γνώμη μας, θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο βαθιά, πολεμώντας τη ρίζα των προβλημάτων, που είναι η διατήρηση του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που στηρίζεται στην ανισότητα κι όχι στην ισορροπία που ενώνει τα διάφορα στρώματα και τομείς της κοινωνίας. Δηλαδή όχι καταπολεμώντας ένα μέρος της κρίσης, αλλά διαρθρώνοντας ένα πρόγραμμα που θα το ξεπερνάει, σε συγκεκριμένους, πραγματικούς κι επίκαιρους χωροχρόνους.
Η αμφίσημη πολιτική της Κυβέρνησης μας, καθοδηγούμενης από το σύντροφο Ταμπαρέ Βάσκες, συμμετέχει σ’ αυτή την κρίση, αν και δεν είναι ο μοναδικός, ούτε καν ο κύριος υπεύθυνος, κάτι που το μοιράζεται με την ηγεσία του ΠΜ, αλλά αυτό που κάνουν σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα, τους καθιστά συνυπεύθυνους, σαν εταίρους του, σίγουρα μικρής σημασίας. Όπως επίσης υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες υπεύθυνοι, που δεν βρίσκονται στην πλευρά της κυβέρνησης και που απέναντι στις αποφάσεις και δράσεις που δεν παίρνονταν, δεν μπορούσαν, ή δεν συνέφερε να έχουν παρθεί από την κυβέρνηση, θα μπορούσαμε να τις προτείνουμε και να τις οργανώσουμε από τις κοινωνικές βάσεις, από τα κάτω: Να επέμβουμε, να υιοθετήσουμε πρωτοβουλίες, να πιέσουμε πάνω στην κυβέρνηση μας. Ακόμα και να της επιβληθούμε, κοινωνικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά. Τότε, ακόμα και η εθνική κυβέρνηση, θα έβρισκε δικαιολογία απέναντι στην πολιτική αστική τάξη, τους οικονομικούς κύκλους και τον ιμπεριαλισμό: «κοιτάξτε, πρέπει να κάνω αυτό κι αυτό, γιατί αλλιώς…». Μια πορεία ούτε νέα, ούτε μοναδική, αλλά είναι αυτή που αναπτύσσεται σε όλη τη Λατινική Αμερική. Όταν οι κυβερνήσεις ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ Ν’ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙ-ΚΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ (όπως στην περίπτωση μας του Ταμπαρέ Βάσκες), ενώ την ίδια στιγμή της δίνουμε τα κοινωνικά μαζικά εργαλεία, για να μπορέσει να προχωρήσει ενάντια στο ίδιο το κράτος και το σύστημα με το οποίο συμβιώνει. Κι αυτό δεν είναι νέο, επαναλαμβάνουμε, συνέβη στη δική μας Λατινική Αμερική, στους επαναστάτες της Σιέρρα Μαέστρο, όταν ανέτρεψαν τον Μπατίστα κι έβαλαν μια αστική κυβέρνηση, με τον Ουρρούτια κι ήταν αυτός που όρισε τον Φιντέλ Κάστρο σαν Πρωθυπουργό στις 27 του Φλεβάρη του 1959. Κι ο σύντροφος Ούγκο Τσάβες αναγκάστηκε να διώξει από την κυβέρνηση του το δεξί του χέρι Λ. Μικελένα, που συμμετείχε στο αντεπανα-στατικό πραξικόπημα ενάντια στον Τσάβες στις 11 Απρίλη 2002.
Η ιστορία και ιδιαίτερα αυτή της ταξικής πάλης, μας έμαθε ότι πρέπει να προετοιμάσουμε τα όργανα, που είναι το ΠΜ, Η Εργατική Συνομοσπονδία PIT-CNT και η συνέχεια της Κυβέρνησης μας. Οι τάξεις δεν είναι ευθύγραμμες στη συμπεριφορά τους, ούτε έχουν τον ίδιο ρυθμό στην ανάπτυξη των κοινωνικών χώρων. Η δεξιά προσπαθεί να «ψαρέψει στα θολά νερά» των περιορισμών του δικού μας στρατοπέδου, των δικών μας υποψήφιων. ΓΓ αυτό το σκοπό έχουν τα Μ-ΜΕ, αυτά που ο ιμπεριαλισμός θεωρεί σαν τον κύριο παράγοντα για να κατασκευάσει την «κοινή γνώμη». Όπως το κάνουν παντού κι ενάντια σ’ αυτή την ενορχηστρωμένη πολιτική παλεύουν οι σύντροφοι στο Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, την Αργεντινή, την Ονδούρα, τη Γουατεμάλα.
Το κοινωνικό καζάνι στην Ουρουγουάη θα ξεσπάσει, οποιοδήποτε κι αν είναι το πολιτικο-εκλογικό αποτέλεσμα. Ανάμεσα στ’ άλλα γιατί η πορεία του κόσμου, ιδιαίτερα της Λατινικής Αμερικής, προχωράει στο δρόμο του βαθέματος των επαναστατικών μετασχηματισμών. Αυτό που μπαίνει σε αμφισβήτηση, όπως στην απόφαση της 2n? ASA (Συνάντηση Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, στη νήσο Μαργαρίτα της Βενεζουέλας), είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το καταστροφικό τέλος του ιστορικού του κύκλου. Δεν αμφισβητείται το ανθρώπινο ον, αλλά η καπιταλιστική κοινωνία, που οδηγεί στην κτηνώδη ανισότητα ανάμεσα στις ανάγκες του ανθρώπινου πολιτισμού και την κοινωνική του οργάνωση. Μια αντίφαση απόλυτα διαλεκτική, που δεν τρομοκρατεί, ούτε παραλύει τον κόσμο, αλλά τις προοδευτικές κυβερνήσεις, που όταν αυτές είναι «χλιαρές», μετριόφρονες, διανοητικά κι επαναστατικά, τις παραλύει. Αυτές κι όχι τις μάζες.
Μια απόδειξη αυτής της ανισότητας είναι η προεκλογική κατάσταση στη Βραζιλία, όπου η κρίση ηγεσίας παίρνει μια μορφή ανισομερή και συνδυασμένη, γιατί κι αν ακόμα δεν κερδίσει το Κόμμα των Εργαζομένων (ΡΤ) την Εθνική Κυβέρνηση για να συνεχίσει την κυβέρνηση που κατέχει σήμερα, τον επόμενο χρόνο, το προχωρημένο προτσές δεν πρόκειται να στραφεί προς τα δεξιά, ακόμα κι αν αναλάβει την προεδρία ο Χοσέ Σέρρα, σοσιαλδημοκράτης, που δεν είναι η δεξιά δεξιά, ούτε προαναγγέλλει, ούτε θα μπορέσει να κάνει μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Όπως ναι, είναι ο Λακάγι-ε, γιατί αντιπροσωπεύει αποκλειστικά αυτούς τους τομείς της διεθνοποιημένης χρηματιστικής οικονομίας -που δεν τους ενδιαφέρει να κρύψουν τις προθέσεις τους, σαν αλυσοπρίονο των κατακτήσεων των μαζών- και τρέφονται κι επωφελούνται από τις αδυναμίες του ΠΜ και του Κόμματος Κολοράδο.
Εμείς προτείνουμε να συζητηθεί κα να προβληθεί το γεγονός ότι υπάρχει μια κατάσταση κοινωνικής διαβούλευσης, στην οποία η ηγεσία του ΠΜ, τα συνδικάτα και η PIT-CNT θα πρέπει να στηριχτούν και να προωθήσουν, μέσα από την οργάνωση Ανοιχτών Συνελεύσεων (CABILDOS ABIER-TOS), σαν συνέχεια αυτών που είχαν γίνει στην πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία. Πρέπει να μάθουμε από τον Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγκας την πολιτική του μέθοδο κι αυτό θα κάνει την κοινωνική και πολιτική διαφορά για να θριαμβεύσουμε στις 25 του Οκτώβρη, ξεπερνώντας την κρίση που υπάρχει στο ΠΜ και που ξεκινάει από τις δηλώσεις-δράσεις που προέρχονται από το ίδιο το δίδυμο που ηγείται της εκστρατείας.
Είναι αναγκαίο ένα πολιτικό και προγραμματικό άλμα, για να ξεφύγουμε από μια εκστρατεία που επιμένει αποκλειστικά στο να υπερασπίζει ό,τι έχει πραγματοποιηθεί από τη σημερινή εθνική κυβέρνηση, παρακάμπτοντας το πρόγραμμα και την πολιτική που αποφασίστηκε στο 5° Συνέδριο του ΠΜ. Για παράδειγμα, όταν προβάλλεται ότι στα 5 επόμενα χρόνια θα καταπολεμήσουμε τη φτώχεια κατά 50%, γιατί να μην είναι κατά 100%; Έχοντας στη χώρα μια σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη, από ένα ΑΕΠ που φτιάχνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι;
Στηρίζουμε το Σχέδιο CEIBAL (ένα λάπτοπ για κάθε παιδί και για κάθε δάσκαλο) -ένα είδος εκπαιδευτικής ναυαρχίδας αυτής της περιόδου- αλλά η τεχνολογία δεν μετατοπίζει την εξουσία, το κέντρο των αποφάσεων και της κατεύθυνσης της ιδιοκτησίας, της οικονομίας, προς την πλευρά των μαζών. Η επιστήμη και η τεχνολογία, που η Κυβέρνηση αναζητάει να τη βάλει στην υπηρεσία της κοινότητας, πρέπει να συνοδεύεται από μια επαναστατική κοινωνική αντίληψη, όπου η εξουσία των αποφάσεων πάνω στην ιδιοκτησία και τη χρήση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, να περνάει στα χέρια του οργανωμένου λαού. Η γνώση είναι εργαλείο της προόδου, του μέλλοντος, αλλά επίσης τη χρησιμοποιεί το σύστημα για να συντρίβει, να υποτάσσει την ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η γνώση με συλλογικά, σοσιαλιστικά εργαλεία, από και για όλο το λαό. Διαφορετικά είναι απλά μια τεχνολογία κι αυτή ήδη τη χρησιμοποιεί πολύ καλά ο καπιταλισμός.
Για τον εργαζόμενο λαό τα δημοκρατικά, ταξικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα, σημαίνουν όργανα για ν’ αλλάξουν την πραγματικότητα, τη δική τους πραγματικότητα. Έκανε καλά ο Χοσέ Μουχίκα να υπερασπίσει το δικαίωμα της επαγγελματικής οργάνωσης των στρατιωτών και των υπαξιωματικών. Δεν είναι δυνατό να κρύψουμε ότι αυτό το προτσές οδηγεί στο ν’ αμφισβητηθεί η τωρινή λειτουργία της οικονομίας, η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας, των οικονομικών μέσων, του εθνικού εισοδήματος, σε κάθε φορά και λιγότερα χέρια. Το ΠΜ πρέπει τώρα να επιχειρηματολογήσει πώς θα ξεπεράσει την κρίση του προτσές που καθοδηγεί, όταν η αύξηση της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια, συνοδεύτηκε από μια ελάχιστη κοινωνική αναδιανομή.
Είναι αναγκαίο και κεντρικό, να δοθεί από την καθοδήγηση, προοδευτική κατεύθυνση στην προσεχή έκρηξη μιας συγκρατημένης μέχρι τώρα κοινωνικής πορείας που έρχεται. Η στρατηγική συμμαχία του ΕΕΚ, Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος (τροτσκιστικού-ποσαδικού), με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης, θα πρέπει να προχωρήσει σ’ αυτή τη γραμμή, χωρίς να διαλυθεί το ΕΕΚ, τα δικά μας μέλη και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε να δοθεί η σωστή κατεύθυνση στην κρίση των εργατικών κομμάτων μας, ώστε αυτή να είναι κρίση ανόδου. Να μην είναι ένα πρόβλημα ομάδας, συντεχνίας, τομέα, αλλά κοινωνικο-πολιτικό κι εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί η κρίση στην οποία εμείς περιλαμβανόμαστε.
Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε στο να ξεπεράσουμε το καπιταλιστικό σύστημα, κι όχι να φροντίζουμε μόνο να το διαχειριστούμε (όπως επιβεβαιώνει σωστά ο σύντροφος Ντανιέλ Μαρτίνεζ), πράγμα που όχι μόνο δεν είναι σωστό, αλλά και εξελίσσεται σε κάτι πολύ άνισο για την κοινωνία. Η γενικευμένη ποιοτική δουλειά είναι η καλύτερη κοινωνική πολιτική. ΓΓ αυτό είναι αναγκαίο να προστρέξουμε στο Συνέδριο του ΠΜ, που πρότεινε τη μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση των μισθών. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα συμπεράσματα αυτού του Συνεδρίου, για να δει ότι στις αποφάσεις του στοχεύει σ’ ένα νέου τύπου Κράτος κι όχι μόνο σε μια μεταρρύθμιση του, σ’ ένα Επαναστατικό Κράτος, από το οποίο, ακόμα και μέσα στο σύστημα για μια περίοδο, οι αποφάσεις και οι δράσεις της Κυβέρνησης και της κοινωνίας ήδη θα τείνουν όχι στο να στηρίξουν το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά στο να το ξεπεράσουν, στο δρόμο προς την οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, σαν «μια ανάγκη της οργάνωσης της ζωής» (Χ. Ποσάδας).
Στις 25 του Οκτώβρη πάμε για ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΜ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ PIT-CNT, ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ.
Η τωρινή κρίση του Πλατιού Μετώπου (ΠΜ) δεν είναι προάγγελος καμιάς κοινωνικής ήττας του λαού. Ο Πέντρο Μπορντάμπερρυ (Κόμμα Κολοράδο, σύμμαχου του υποψήφιου της δεξιάς Λακάγιε)) ήδη αποφάνθηκε: «Ο Λακάγιε ήδη έβγαλε την πετσέτα…» (κουρασμένος και καταϊδρωμένος, σημ. μετάφρ.) και ο Τόμας Λίν, από το εβδομαδιαίο περιοδικό Μπούσκεδα, φτάνει στο ίδιο συμπέρασμα από άλλο δρόμο: Ο Λ. Α. Λακάγιε ήδη ξέρει ότι δεν μπορεί να καθοδηγήσει κοινωνικά τη χώρα. Ούτε η Ουρουγουάη, η Λατινική Αμερική, ούτε ο κόσμος, ακόμα και οι ΗΠΑ στρέφονται προς τα δεξιά. Ο κύριος μέντορας του συστήματος Μπάρακ Ομπάμα, είναι αναγκασμένος να επιτεθεί στο σύστημα, έστω κι αν δεν προτίθεται ούτε τώρα ούτε στο μέλλον να το αλλάξει. Πού λοιπόν μπορεί να στηριχτεί ο Λαγάγιε, για να προσφέρει διέξοδο στην κρίση του συστήματος του;
Ακόμα κι αν κερδίσει τις εκλογές ο Λακάγιε, προσθέτοντας και τις ψήφους του κόμματος Κολοράδο, σ’ αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μόνο μια παροδική παρέκκλιση της κοινωνικής πορείας της Ουρουγουάης. Τα γεγονότα στην Ονδούρα είναι μια καθαρή, αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι είναι αδύναμοι στο να κάνουν αυτά που έκαναν πάντα, δηλαδή να κάθονται πάνω στην κοινή γνώμη, τους λαούς, τους εργαζόμενους. Οι προοδευτικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να λύσουν, ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, την κρίση στην Ονδούρα, αλλά οι λαοί προόδευσαν τεράστια, μαθαίνοντας και βλέποντας αυτό που έρχεται από τη μεριά του ιμπεριαλισμού. Κι αυτό είναι μια συμβολή του λαού της Ονδούρας στην κοινωνική επαναστατική πρόοδο όλης της Λατινικής Αμερικής.
Γι’ αυτό καταφεύγουν σε κάθε είδους τέχνασμα, για να κρύψουν το βάθος του ζητήματος, που είναι αυτό που πρόβαλε ο Ούγκο Τσάβες στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΟΗΕ στον πρόεδρο των ΗΠΑ: «Ομπάμα, έλα στο σοσιαλισμό!». Έστω κι αν αυτό δεν είναι δυνατό κι ο Τσάβες το ξέρει αυτό, αλλά το προτείνει στα πλαίσια μιας σωστής πολιτικής, μη αφιερώνοντας το χρόνο του σε ανοησίες που δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο δίνουν οξυγόνο στο σύστημα που καθημερινά εξαντλεί τον εαυτό του.
Στην Ουρουγουάη πρόκειται να ξεσκεπαστεί το λαϊκό καζάνι που βράζει, όποιος κι αν κερδίσει στις εθνικές εκλογές. Η ουσία του προτσές δεν περνάει ούτε καν από την κρίση της ηγεσίας του ΠΜ, εξαιτίας ενός δυσμενούς εκλογικού αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα θα είναι μόνο ένα μέτρο του βάθους με το οποίο θ’ αναπτυχθεί η κρίση. Το κοινωνικό καζάνι θα ξεσκεπαστεί, με οποιοδήποτε τρόπο, πολύ σύντομα, γιατί είναι μια συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό δεν θα εξαρτηθεί από την ποιότητα της δικής μας κυβέρνησης, ή της νέας που θα τη διαδεχτεί, αν και θα υπάρξουν ουσιαστικές διαφορές, αν κερδίσει η ροζέ δεξιά, με τον Λακάγιε. Η κρίση του συστήματος τράβηξε σε χρόνο, από τοποθετήσεις της δική μας κυβέρνηση, μέσα από μέτρα σωστά, ή μερικά σωστά, αλλά που κατά τη γνώμη μας, θα μπορούσαν να ήταν πολύ πιο βαθιά, πολεμώντας τη ρίζα των προβλημάτων, που είναι η διατήρηση του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που στηρίζεται στην ανισότητα κι όχι στην ισορροπία που ενώνει τα διάφορα στρώματα και τομείς της κοινωνίας. Δηλαδή όχι καταπολεμώντας ένα μέρος της κρίσης, αλλά διαρθρώνοντας ένα πρόγραμμα που θα το ξεπερνάει, σε συγκεκριμένους, πραγματικούς κι επίκαιρους χωροχρόνους.
Η αμφίσημη πολιτική της Κυβέρνησης μας, καθοδηγούμενης από το σύντροφο Ταμπαρέ Βάσκες, συμμετέχει σ’ αυτή την κρίση, αν και δεν είναι ο μοναδικός, ούτε καν ο κύριος υπεύθυνος, κάτι που το μοιράζεται με την ηγεσία του ΠΜ, αλλά αυτό που κάνουν σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα, τους καθιστά συνυπεύθυνους, σαν εταίρους του, σίγουρα μικρής σημασίας. Όπως επίσης υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες υπεύθυνοι, που δεν βρίσκονται στην πλευρά της κυβέρνησης και που απέναντι στις αποφάσεις και δράσεις που δεν παίρνονταν, δεν μπορούσαν, ή δεν συνέφερε να έχουν παρθεί από την κυβέρνηση, θα μπορούσαμε να τις προτείνουμε και να τις οργανώσουμε από τις κοινωνικές βάσεις, από τα κάτω: Να επέμβουμε, να υιοθετήσουμε πρωτοβουλίες, να πιέσουμε πάνω στην κυβέρνηση μας. Ακόμα και να της επιβληθούμε, κοινωνικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά. Τότε, ακόμα και η εθνική κυβέρνηση, θα έβρισκε δικαιολογία απέναντι στην πολιτική αστική τάξη, τους οικονομικούς κύκλους και τον ιμπεριαλισμό: «κοιτάξτε, πρέπει να κάνω αυτό κι αυτό, γιατί αλλιώς…». Μια πορεία ούτε νέα, ούτε μοναδική, αλλά είναι αυτή που αναπτύσσεται σε όλη τη Λατινική Αμερική. Όταν οι κυβερνήσεις ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ Ν’ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙ-ΚΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ (όπως στην περίπτωση μας του Ταμπαρέ Βάσκες), ενώ την ίδια στιγμή της δίνουμε τα κοινωνικά μαζικά εργαλεία, για να μπορέσει να προχωρήσει ενάντια στο ίδιο το κράτος και το σύστημα με το οποίο συμβιώνει. Κι αυτό δεν είναι νέο, επαναλαμβάνουμε, συνέβη στη δική μας Λατινική Αμερική, στους επαναστάτες της Σιέρρα Μαέστρο, όταν ανέτρεψαν τον Μπατίστα κι έβαλαν μια αστική κυβέρνηση, με τον Ουρρούτια κι ήταν αυτός που όρισε τον Φιντέλ Κάστρο σαν Πρωθυπουργό στις 27 του Φλεβάρη του 1959. Κι ο σύντροφος Ούγκο Τσάβες αναγκάστηκε να διώξει από την κυβέρνηση του το δεξί του χέρι Λ. Μικελένα, που συμμετείχε στο αντεπανα-στατικό πραξικόπημα ενάντια στον Τσάβες στις 11 Απρίλη 2002.
Η ιστορία και ιδιαίτερα αυτή της ταξικής πάλης, μας έμαθε ότι πρέπει να προετοιμάσουμε τα όργανα, που είναι το ΠΜ, Η Εργατική Συνομοσπονδία PIT-CNT και η συνέχεια της Κυβέρνησης μας. Οι τάξεις δεν είναι ευθύγραμμες στη συμπεριφορά τους, ούτε έχουν τον ίδιο ρυθμό στην ανάπτυξη των κοινωνικών χώρων. Η δεξιά προσπαθεί να «ψαρέψει στα θολά νερά» των περιορισμών του δικού μας στρατοπέδου, των δικών μας υποψήφιων. ΓΓ αυτό το σκοπό έχουν τα Μ-ΜΕ, αυτά που ο ιμπεριαλισμός θεωρεί σαν τον κύριο παράγοντα για να κατασκευάσει την «κοινή γνώμη». Όπως το κάνουν παντού κι ενάντια σ’ αυτή την ενορχηστρωμένη πολιτική παλεύουν οι σύντροφοι στο Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία, την Αργεντινή, την Ονδούρα, τη Γουατεμάλα.
Το κοινωνικό καζάνι στην Ουρουγουάη θα ξεσπάσει, οποιοδήποτε κι αν είναι το πολιτικο-εκλογικό αποτέλεσμα. Ανάμεσα στ’ άλλα γιατί η πορεία του κόσμου, ιδιαίτερα της Λατινικής Αμερικής, προχωράει στο δρόμο του βαθέματος των επαναστατικών μετασχηματισμών. Αυτό που μπαίνει σε αμφισβήτηση, όπως στην απόφαση της 2n? ASA (Συνάντηση Αφρικής και Λατινικής Αμερικής, στη νήσο Μαργαρίτα της Βενεζουέλας), είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το καταστροφικό τέλος του ιστορικού του κύκλου. Δεν αμφισβητείται το ανθρώπινο ον, αλλά η καπιταλιστική κοινωνία, που οδηγεί στην κτηνώδη ανισότητα ανάμεσα στις ανάγκες του ανθρώπινου πολιτισμού και την κοινωνική του οργάνωση. Μια αντίφαση απόλυτα διαλεκτική, που δεν τρομοκρατεί, ούτε παραλύει τον κόσμο, αλλά τις προοδευτικές κυβερνήσεις, που όταν αυτές είναι «χλιαρές», μετριόφρονες, διανοητικά κι επαναστατικά, τις παραλύει. Αυτές κι όχι τις μάζες.
Μια απόδειξη αυτής της ανισότητας είναι η προεκλογική κατάσταση στη Βραζιλία, όπου η κρίση ηγεσίας παίρνει μια μορφή ανισομερή και συνδυασμένη, γιατί κι αν ακόμα δεν κερδίσει το Κόμμα των Εργαζομένων (ΡΤ) την Εθνική Κυβέρνηση για να συνεχίσει την κυβέρνηση που κατέχει σήμερα, τον επόμενο χρόνο, το προχωρημένο προτσές δεν πρόκειται να στραφεί προς τα δεξιά, ακόμα κι αν αναλάβει την προεδρία ο Χοσέ Σέρρα, σοσιαλδημοκράτης, που δεν είναι η δεξιά δεξιά, ούτε προαναγγέλλει, ούτε θα μπορέσει να κάνει μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Όπως ναι, είναι ο Λακάγι-ε, γιατί αντιπροσωπεύει αποκλειστικά αυτούς τους τομείς της διεθνοποιημένης χρηματιστικής οικονομίας -που δεν τους ενδιαφέρει να κρύψουν τις προθέσεις τους, σαν αλυσοπρίονο των κατακτήσεων των μαζών- και τρέφονται κι επωφελούνται από τις αδυναμίες του ΠΜ και του Κόμματος Κολοράδο.
Εμείς προτείνουμε να συζητηθεί κα να προβληθεί το γεγονός ότι υπάρχει μια κατάσταση κοινωνικής διαβούλευσης, στην οποία η ηγεσία του ΠΜ, τα συνδικάτα και η PIT-CNT θα πρέπει να στηριχτούν και να προωθήσουν, μέσα από την οργάνωση Ανοιχτών Συνελεύσεων (CABILDOS ABIER-TOS), σαν συνέχεια αυτών που είχαν γίνει στην πάλη για την Εθνική Ανεξαρτησία. Πρέπει να μάθουμε από τον Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγκας την πολιτική του μέθοδο κι αυτό θα κάνει την κοινωνική και πολιτική διαφορά για να θριαμβεύσουμε στις 25 του Οκτώβρη, ξεπερνώντας την κρίση που υπάρχει στο ΠΜ και που ξεκινάει από τις δηλώσεις-δράσεις που προέρχονται από το ίδιο το δίδυμο που ηγείται της εκστρατείας.
Είναι αναγκαίο ένα πολιτικό και προγραμματικό άλμα, για να ξεφύγουμε από μια εκστρατεία που επιμένει αποκλειστικά στο να υπερασπίζει ό,τι έχει πραγματοποιηθεί από τη σημερινή εθνική κυβέρνηση, παρακάμπτοντας το πρόγραμμα και την πολιτική που αποφασίστηκε στο 5° Συνέδριο του ΠΜ. Για παράδειγμα, όταν προβάλλεται ότι στα 5 επόμενα χρόνια θα καταπολεμήσουμε τη φτώχεια κατά 50%, γιατί να μην είναι κατά 100%; Έχοντας στη χώρα μια σταθερή και βιώσιμη ανάπτυξη, από ένα ΑΕΠ που φτιάχνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι;
Στηρίζουμε το Σχέδιο CEIBAL (ένα λάπτοπ για κάθε παιδί και για κάθε δάσκαλο) -ένα είδος εκπαιδευτικής ναυαρχίδας αυτής της περιόδου- αλλά η τεχνολογία δεν μετατοπίζει την εξουσία, το κέντρο των αποφάσεων και της κατεύθυνσης της ιδιοκτησίας, της οικονομίας, προς την πλευρά των μαζών. Η επιστήμη και η τεχνολογία, που η Κυβέρνηση αναζητάει να τη βάλει στην υπηρεσία της κοινότητας, πρέπει να συνοδεύεται από μια επαναστατική κοινωνική αντίληψη, όπου η εξουσία των αποφάσεων πάνω στην ιδιοκτησία και τη χρήση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, να περνάει στα χέρια του οργανωμένου λαού. Η γνώση είναι εργαλείο της προόδου, του μέλλοντος, αλλά επίσης τη χρησιμοποιεί το σύστημα για να συντρίβει, να υποτάσσει την ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η γνώση με συλλογικά, σοσιαλιστικά εργαλεία, από και για όλο το λαό. Διαφορετικά είναι απλά μια τεχνολογία κι αυτή ήδη τη χρησιμοποιεί πολύ καλά ο καπιταλισμός.
Για τον εργαζόμενο λαό τα δημοκρατικά, ταξικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα, σημαίνουν όργανα για ν’ αλλάξουν την πραγματικότητα, τη δική τους πραγματικότητα. Έκανε καλά ο Χοσέ Μουχίκα να υπερασπίσει το δικαίωμα της επαγγελματικής οργάνωσης των στρατιωτών και των υπαξιωματικών. Δεν είναι δυνατό να κρύψουμε ότι αυτό το προτσές οδηγεί στο ν’ αμφισβητηθεί η τωρινή λειτουργία της οικονομίας, η συγκέντρωση της ιδιοκτησίας, των οικονομικών μέσων, του εθνικού εισοδήματος, σε κάθε φορά και λιγότερα χέρια. Το ΠΜ πρέπει τώρα να επιχειρηματολογήσει πώς θα ξεπεράσει την κρίση του προτσές που καθοδηγεί, όταν η αύξηση της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια, συνοδεύτηκε από μια ελάχιστη κοινωνική αναδιανομή.
Είναι αναγκαίο και κεντρικό, να δοθεί από την καθοδήγηση, προοδευτική κατεύθυνση στην προσεχή έκρηξη μιας συγκρατημένης μέχρι τώρα κοινωνικής πορείας που έρχεται. Η στρατηγική συμμαχία του ΕΕΚ, Επαναστατικού Εργατικού Κόμματος (τροτσκιστικού-ποσαδικού), με το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης, θα πρέπει να προχωρήσει σ’ αυτή τη γραμμή, χωρίς να διαλυθεί το ΕΕΚ, τα δικά μας μέλη και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε να δοθεί η σωστή κατεύθυνση στην κρίση των εργατικών κομμάτων μας, ώστε αυτή να είναι κρίση ανόδου. Να μην είναι ένα πρόβλημα ομάδας, συντεχνίας, τομέα, αλλά κοινωνικο-πολιτικό κι εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί η κρίση στην οποία εμείς περιλαμβανόμαστε.
Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε στο να ξεπεράσουμε το καπιταλιστικό σύστημα, κι όχι να φροντίζουμε μόνο να το διαχειριστούμε (όπως επιβεβαιώνει σωστά ο σύντροφος Ντανιέλ Μαρτίνεζ), πράγμα που όχι μόνο δεν είναι σωστό, αλλά και εξελίσσεται σε κάτι πολύ άνισο για την κοινωνία. Η γενικευμένη ποιοτική δουλειά είναι η καλύτερη κοινωνική πολιτική. ΓΓ αυτό είναι αναγκαίο να προστρέξουμε στο Συνέδριο του ΠΜ, που πρότεινε τη μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση των μισθών. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα συμπεράσματα αυτού του Συνεδρίου, για να δει ότι στις αποφάσεις του στοχεύει σ’ ένα νέου τύπου Κράτος κι όχι μόνο σε μια μεταρρύθμιση του, σ’ ένα Επαναστατικό Κράτος, από το οποίο, ακόμα και μέσα στο σύστημα για μια περίοδο, οι αποφάσεις και οι δράσεις της Κυβέρνησης και της κοινωνίας ήδη θα τείνουν όχι στο να στηρίξουν το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά στο να το ξεπεράσουν, στο δρόμο προς την οργάνωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, σαν «μια ανάγκη της οργάνωσης της ζωής» (Χ. Ποσάδας).
Στις 25 του Οκτώβρη πάμε για ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΜ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ PIT-CNT, ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ.
