Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΝΔΟΥΡΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ

CMP (Ομοσπονδία Λαϊκών Κινημάτων) -Τμήμα Αργεντινής

Το πολιτικοστρατιωτικό πραξικόπη­μα που ανέτρεψε και εξόρισε παράνο­μα το συνταγματικό πρόεδρο της Ον­δούρας, Μανουέλ Ζελάγια, στις 28 του Ιούνη του 2009, είναι η δεύτερη συγκεκριμένη απόπειρα του ιμπεριαλισμού στον 21ο αιώνα, να καταστρέ­ψει γνήσιες κυβερνήσεις, που αναδεί­χτηκαν από δημοκρατικές εκλογές και που προχωράνε προς μια ολοκληρω­μένη, οικονομική και κοινωνική δημο­κρατία. Το κάνει μέσα από τους στρα­τηγούς του Πενταγώνου, τις στρατιω­τικές βάσεις τους που έχουν ήδη εγκα­ταστήσει στην Κεντρική Αμερική, σαν ένα βήμα πριν την επιστροφή στην πολιτική της «εθνικής ασφάλειας», σαν στρατηγικό πολιορκητικό κριό και στην κατευθυνόμενη επιβολή, μέσα από βολικές και υποχείριες κυβερνή­σεις, της παλιάς εξωτερικής τους πο­λιτικής στην ήπειρο. Η προηγούμενη δράση ήταν αυτή της 11 του Απρίλη του 2002, ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες, στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, που επέβαλε για 47 ώρες τη νόθα κυβέρ­νηση του Καρμόνα, του «κοντού», μέχρι που ο λαός στους δρόμους και οι επαναστατικές και νόμιμες ένοπλες δυνάμεις αποκατέστησαν τη νομιμότη­τα και τη δημοκρατία, με τον πρόεδρο Ούγκο Τσάβες. Τώρα, το πραξικόπη­μα στην Ονδούρα είναι στην ίδια γραμμή κι έχει την ίδια πηγή, τόσο στην καπιταλιστική αντιδραστική και ταξική κοινωνική αντίληψη, όσο και στον πολιτικό στόχο, να σταματήσουν μια δημοκρατική πρόοδο και τις νέες μορφές διανομής του εθνικού εισοδή­ματος, που αποτυπώνουν οι κυβερνή­σεις που προχωράνε σε αντιιμπερια­λιστικά επαναστατικά μέτρα στην κάθε χώρα. Δεν είναι ένα τυχαίο χτύ­πημα, αλλά αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας, όπου ο ιμπεριαλι­σμός, μέσα στην καθολική του κρίση, έχει μόνο δυο δρόμους για να διατη­ρηθεί: 1) Να οργανώσει, όπως προτεί­νει ο τωρινός πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, μια πολιτική σχέση με τη Λατινική Αμερική, με διαφορετι­κή μορφή απ’ αυτή που προωθήθηκε μέχρι τώρα, αλλά χωρίς να εξειδικεύει αυτή τη μορφή, ούτε να προωθεί την εφαρμογή αυτών των νέων σχέσεων στο ημισφαίριο, πράγμα που καταλή­γει στο χρόνο και στη διάρθρωση να είναι απλά μια τακτική για την επιβολή της γενικής στρατηγικής, ίδιας μ’ αυτή του δόγματος Μονρόε (1823), δηλαδή «Αμερική για τους αμερικανούς» (βο-ρειοαμερικανούς), του Τζέιμς Μονρόε, δυο φορές προέδρου των ΗΠΑ το 19ο αιώνα. Και 2) την πολιτική του «μαστίγιου», σαν δεύτερη επιλογή επιβολής, που είναι αυτή που επισείει σήμερα το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ. Οι μορφές της επιβολής είναι το «καρρότο» που δε­λεάζει τα «γαϊδούρια» (γι’ αυτούς γαϊ­δούρια είναι ο λαός), ή η ανοιχτή και εντεινόμενη εισβολή μέσα από «στρα­τιωτικές βάσεις», κάτω από διαφορετι­κές μάσκες, όπως η πάλη ενάντια στην «τρομοκρατία και τα ναρκωτι­κά», όπως επιχειρούν να κάνουν στην Παραγουάη τώρα. Όλο αυτό σαν μέ­ρος αυτού που χαρακτηρίζεται σαν επικοινωνιακός «περιφερικός πόλεμος μικρής έντασης», σαν ένα όπλο που εισβάλει καθημερινά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μια κατάσταση που στην Αργεντινή βρισκόμαστε στο δρόμο του να τη συντρίψουμε, με το νέο Νόμο για τα Οπτικοακουστικά Μέσα (SCA), που προτάθηκε από την κυβέρνηση της συντρόφισσας Κριστί-να Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ και που τώρα συζητιέται για την επικύρωση του στο συμβούλιο των γερουσιαστών της δημοκρατίας.


Τα γεγονότα στην Ονδούρα μας θέτουν μια συγκεκριμένη πραγματικό­τητα: Ο ιμπεριαλισμός ξαναπαίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες μέσα από στρατιωτικές δράσεις, λίγο πολύ κα­μουφλαρισμένες, χωρίς να τον ενδια­φέρουν οι συνέπειες που μπορούν να επισύρουν, στην πορεία των διεθνών σχέσεων του. Η διαμάχη ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών, που προσπα­θεί να υποστηρίξει την πολιτική της διείσδυσης, σύμφωνα με την αναφερ­θείσα περίπτωση 1 και το στρατιωτικό -βιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντι­προσωπεύεται από το Πεντάγωνο, σύμφωνα με την περίπτωση 2, δεν αφορά το βάθος, αλλά της μορφές εφαρμογής μιας ξεκάθαρης πολιτικής ελέγχου της περιοχής, που πριν τη θεωρούσαν σαν τον άνετο προαύλιο τους και τώρα οφείλουν να τη διεκδι­κήσουν από τους λαούς και τις κυβερ­νήσεις που υπερασπίζουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την ολο­κλήρωση κι ενότητα των εθνών. Μια πραγματικότητα που δεν υπήρχε στο «Σύμφωνο της Ουάσιγκτον», ούτε είχε προβλεφτεί ότι ήταν πιθανό να συμ­βεί, ενάντια στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Δηλαδή ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑ­ΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ. Οι εσωτε­ρικοί παράγοντες της πολιτικής διαμά­χης στην Ονδούρα δεν είναι το κεντρι­κό, αλλά το υποδεέστερο, γιατί προέρ­χεται από μια απλή αναδιάταξη των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμε­ων, σε μια χώρα όπου το καπιταλιστι­κό σύστημα, καθυποταγμένο στις πο­λυεθνικές της μπανάνας και των ορυ­χείων των ΗΠΑ, είχε τη δυνατότητα να κυβερνάει σε συμμαχία με την ντόπια ολιγαρχία, κατά τη διάρκεια σχεδόν δύο αιώνων και τώρα έχαναν, με τη συνταγματική κυβέρνηση του Ζελάγια. Το ιδιαίτερο στοιχείο ήταν η εξωτερική πολιτική, που άλλαξε με τον Μανουέλ Ζελάγια, αφού στράφηκε προς την Ολοκλήρωση της Καραϊβικής και της ALBA (Μπολιβαριανής Εναλλακτικής Λατινικής Αμερικής) και προς μια κα­θαρή συμμαχία με τη Βενεζουέλα και την Κούβα και με τον επαναστατικό τους ρόλο. Κι αυτό με τη σειρά του ευνόησε απόλυτα τον ιθαγενή πληθυ­σμό, τους αγρότες και τους εργαζόμε­νους της Ονδούρας, που αισθάνθηκαν ότι ξαναπαίζουν έναν κεντρικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της ιστορίας τους, όπως πριν περίπου δύο αιώνες, με τον Φραντσίσκο Μοραζάν και την Ο­μοσπονδία των Κεντροαμερικανικών Δημοκρατιών. Εκεί βρίσκεται η ρίζα της κρίσης και στη μορφή φαινόταν ότι κερδισμένο θα έβγαινε το φασιστι­κό πραξικόπημα, αλλά στην κοινωνική και πολιτική διάρθρωση, ο λαός της Ονδούρας και όλης της Λατινικής Αμε­ρικής, ωριμάζοντας τη δράση του, ανακαταλαμβάνει χώρους και προχω­ράει προοδευτικά.

Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων της Ομοσπονδίας των Λαϊκών Κινημά­των (CMP), για μια ακόμα φορά στη­ρίζει τις δράσεις αλληλεγγύης και υ­ποστήριξης στο λαό και τη συνταγμα­τική κυβέρνηση της Ονδούρας, τον Μανουέλ Ζελάγια, που ήδη έχουν προωθήσει οι κυβερνήσεις της Αργε­ντινής, του Εκουαδόρ, της Βενεζουέ­λας, της Βολιβίας, της Βραζιλίας, της Χιλής, του Μεξικού, κτλ, καταδικάζο­ντας από την πρώτη στιγμή το πολιτι-κο-στρατιωτικό πραξικόπημα και την ομηρία κι εξορία στην Κοσταρίκα του προέδρου Ζελάγια, από τους πραξικο­πηματίες, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της δύναμης τους από τη Στρατιω­τική Βάση των ΗΠΑ στο Σότο Κάνο, που από το 1981 διατηρούν οι ΗΠΑ, σαν δύναμη κατοχής του εδάφους της Ονδούρας. Η τωρινή κατάσταση, με την εγκατάσταση του προέδρου Ζελά­για στην πρωτεύουσα της Ονδούρας Τεγκουσιγκάλπα, στην πρεσβεία της Βραζιλίας, επιτρέπει μια αλλαγή στο συσχετισμό των δυνάμεων και μετα­φέρει την κορυφή της κρίσης στο ε­χθρικό στρατόπεδο, σ’ αυτό του νό­θου Μιτσελλέττι, εχθρού της δημοκρα­τίας, της κοινωνικής προόδου και της ενότητας της Λατινικής Αμερικής. Μια κατάσταση πολύ διαφορετική από εκείνη τη 15 του Σεπτέμβρη 1842, όταν τουφεκίστηκε από την προδοτική ολιγαρχία της Ονδούρας, ο στρατηγός Φραντσίσκο Μοραζάν, τη στιγμή που συμπληρώνονταν 21 χρόνια από την Ανεξαρτησία κι από την εγκαθίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κεντρικής Αμερικής, που ήταν ένα κομμάτι από το όνειρο του Σιμόν Μπο-λίβαρ και του Σαν Μαρτίν για το Νότο. Ο Φ. Μοραζάν, ο τελευταίος πρόε­δρος αυτής της Ομοσπονδίας, σήμερα ζει στα γεγονότα, καθώς και πάλι, ένα Σεπτέμβρη, του 2009, τα γεγονότα στοχεύουν στο να επιβεβαιώσουν τα τελευταία λόγια του «Το μέλλον θα μας δικαιώσει».

Οι ώρες των ορδών των Μιτσελλέττι, CIA και Μοσσάντ είναι μετρημένες, αλλά και ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δέ­χεται μια από τις πιο μεγάλες ήττες των τελευταίων χρόνων, γιατί πρώτα πρώτα αναγκάστηκε να κρύψει τη συμμετοχή του κι αφού ήταν πίσω από το πραξικόπημα, σαν καθοδηγη­τής και στήριγμα στους πραξικοπημα­τίες, στη συνέχεια τους αρνήθηκε την υποστήριξη του στο να συνεχίσει ο Μιτσελλέττι, δηλαδή η μαριονέτα του. Κι αυτό ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ των αντεπαναστατικών, φασιστικών, αντιδημοκρατικών δεξιών στη Λατινι­κή Αμερική και ταυτόχρονα ενισχύει την κοινωνική και πολιτική σιγουριά των λαών για την πολιτική και οικονο­μική ανεξαρτησία τους. Όχι μόνο για την ανάγκη, αλλά και τη δυνατότητα και τη συγκεκριμενοποίηση της πάλης για την κοινωνική πρόοδο.

Η Γραμματεία των Διεθνών Σχέσεων κάνει μια έκκληση σε όλες τις αδελφές οργανώσεις, στη χώρα και στον κό­σμο, να ενισχύσουμε με την ενεργό αλληλεγγύη και συγκεκριμένη δέσμευ­ση μας, την πάλη που προωθεί ο λαός της Ονδούρας και η νόμιμη κυβέρνη­ση του Μανουέλ Ζελάγια. Καταδικά­ζουμε τις δολοφονίες που αυτή η δι­κτατορία κάνει, όπως πριν τις έκανε ο Καρμόνα, ο «κοντός» και μικρός στη

Βενεζουέλα. Στηρίζουμε την καταδίκη στην ντε φάκτο και φασιστική κυβέρ­νηση του Μιτσελλέττι, που δήλωσε η συντρόφισσα πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ στον ΟΗΕ, όπως χαιρετίζουμε και την έκκληση της να μπει τέλος σ’ αυτή την κατά­σταση. Στηρίζουμε τη στάση του συ­ντρόφου προέδρου της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα, προει­δοποιώντας τους μικρούς πίθηκους του Μιτσελλέττι (ζητούμε συγγνώμη από τους αληθινούς πίθηκους), να μην προσπαθήσουν να καταλάβουν την πρεσβεία της Βραζιλίας, όπου βρίσκεται ο πρόεδρος Ζελάγια. Ο ρό­λος της Βραζιλίας και της Αργεντινής για την αποκατάσταση της δημοκρατί­ας και της συνταγματικής νομιμότητας στην Ονδούρα, είναι πρωταρχικός στα πλαίσια της Λατινικής Αμερικής. Ο ρόλος του Οργανισμού Αμερικανι­κών Κρατών, παρά τις προσπάθειες του να είναι πρωταγωνιστικός, όπως επίσης του ΟΗΕ, είναι πολύ κατώτε­ρος. Όπως επίσης είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε την αταλάντευτη θέση της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Εκουαδόρ και της Νικαράγουας, που υπερασπίζουν ανοιχτά τα δικαιώματα του λαού της Ονδούρας και την επι­στροφή του προέδρου Ζελάγια.

Ζούμε εξαιρετικές σημαντικές ώρες για την ιστορία της Λατινικής Αμερι­κής, το μέλλον αποφασίζεται σήμερα και σ’ αυτό, η κρίση στην Ονδούρα είναι ένα σημείο καμπής. Οι λαοί και οι δημοκρατικές, εθινικιστικές, αντιι­μπεριαλιστικές κι επαναστατικές κυ­βερνήσεις, είναι ενωμένοι στην υπε­ράσπιση των κατακτήσεων και του υψηλού επιπέδου ανεξαρτησίας, ολο­κλήρωσης κι ενότητας δράσης, που έχει ήδη κατακτηθεί. Η ALBA, η Ουνα-σούρ, είναι παραδείγματα πάνω σ’ αυτό το δρόμο. Η ΟΝΔΟΥΡΑ ΘΑ ΘΡΙ­ΑΜΒΕΥΣΕΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!!!

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!!!

Πάντα μαζί, Μέχρι τη Νίκη!!!

Λέον Κριστάλλι, Γραμματέας των Διεθνών Σχέσεων και της Μετανάστευσης του CMP (Τμήμα Αργεντινής).

24/10/2009