Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΚΟΙΝΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ, ΜΕΓΙΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. ΜΕΤΩΠΟ, ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, ΤΑΣΕΩΝ, ΡΕΥΜΑΤΩΝ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ: ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ -ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ- ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΤΟ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ

Αγαπητοί σύντροφοι
20 χρόνια πέρασαν από την πτώση του τείχους- του Βερολίνου, που ήταν μια ακόμα έκφραση της ανοιχτής, «ειλικρινούς» προδοσίας και λιποταξί­ας της γραφειοκρατίας προς τον καπι­ταλισμό, αλλά η ανωτερότητα, η ανα­γκαιότητα και η δυνατότητα του Εργα­τικού Κράτους και του σοσιαλισμού, η κρίση αποσύνθεσης του καπιταλι­σμού, η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών και των μαζών του κόσμου για το σοσιαλισμό, αντιστρέφει την κατεύθυνση αυτής της πτώσης του τείχους: Τόσο στο επίπεδο της οικονο­μίας και της κοινωνίας, οσο και στο κρίσιμο πεδίο της αναζήτησης και οικοδόμησης της ηγεσίας, που θα καθοδηγήσει αυτήν την αντιστροφή της κατεύθυνσης αυτής της πτώσης και θα τη μετατρέψει σε πορεία από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Η γραφειοκρατία έριξε η ίδια τα τεί­χη προς τη μεριά του καπιταλισμού, αποδείχνοντας έτσι ότι τα είχε φτιάξει η ίδια, όχι για να υπερασπίσει το Ερ­γατικό Κράτος και το σοσιαλισμό, αλλά για να υπερασπίσει τα δικά της συμφέροντα κάστας -όχι ακόμα τάξης στο Εργατικό Κράτος-, που παρασι­τούσαν πάνω στο υγιές σώμα του Εργατικού Κράτους, της κρατικοποιη­μένης ιδιοκτησίας, του Σχεδιασμού της Οικονομίας και του Κρατικού Μο­νοπωλίου του Εξωτερικού Εμπορίου, που είχε οικοδομήσει η Ρώσικη Επα­νάσταση του Λένιν, του Τρότσκι και των Μπολσεβίκων και η αντιφασιστι­κή και αντιιμπεριαλιστική νίκη της ΕΣΣΔ και των ευρωπαϊκών μαζών στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά και για να εμποδίσει το σοσιαλισμό να βαθύνει και να επεκταθεί στο εσωτερι­κό των Εργατικών Κρατών και προς όλο τον κόσμο. Άλλωστε η ίδια η γραφειοκρατία ποτέ δεν είχε διακόψει τους δεσμούς και δεν είχε κανένα τεί­χος απέναντι στον καπιταλισμό, με τον οποίο είχε συνεχείς συναλλαγές και πηγαινέλα, στη λεγόμενη «ειρη­νική συνύπαρξη» μαζί του και ποτέ δεν έπαψε να είναι ο δούρειος ίππος jou καπιταλισμού στο Εργατικό Κρά­τος και γενικά στο στρατόπεδο της επανάστασης. Αλλά η ανθρωπότητα, οι μάζες του κόσμου και η κομμουνι­στική, σοσιαλιστική, επαναστατική πρωτοπορία τους, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να ρίχνουν καθημερινά τα τεί­χη του καπιταλισμού, -αλλά και της γραφειοκρατίας- προς τη μεριά του σοσιαλισμού, κάθε φορά και με πιο επιταχυνόμενους χωροχρόνους, ρυθ­μούς και προθεσμίες. Τόσο από τη μεριά των μαζών, όσο κι από τη μεριά των παραδοσιακών, αλλά κυρίως των νέων ηγεσιών, στην ημερήσια διάταξη μπαίνει και πάλι η οικοδόμηση του αναγκαίου και «εφικτού» σοσιαλισμού. Μπορεί αυτή η πορεία να έχει επίκεντρο αυτή τη στιγμή τη Λατινική Αμερική, αλλά πρόκειται για ένα αμείλικτο, αναπό­φευκτο, αναγκαίο και εφικτό προτσές, που έχει εκφράσεις σε όλο τον κόσμο. Και πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα, με μια συντριπτική πολιτική ήττα του νεοφιλελευθερισμού και της δεξιάς και με μια νίκη της αριστεράς με 60% των ψήφων.
Η παγκόσμια διανόηση, ακόμα κι αυτή που προέρχεται από το στρατό­πεδο του καπιταλισμού, διαδηλώνει σε όλους τους τόνους: «Ο Μαρξ είχε δίκιο». Και οι μάζες του κόσμου απο­δείχνουν στην πράξη, αλλά και έμαθαν και οι ίδιες, ωρίμασαν καλύτε­ρα από όλους τους διανοούμενους και τις ηγεσίες -αφού ο ταξικός κι επανα­στατικός τους ρόλος τις κάνει να το εφαρμόζουν καθημερινά σε όλα τα επίπεδα-, ότι ο Μαρξ είχε δίκιο όχι μόνο γιατί ανέλυσε λεπτομερειακά τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις του συστή­ματος και τις κρίσεις του, αλλά γιατί ανέλυσε και προγραμμάτισε το τέ­λος του καπιταλισμού και τη συ­νειδητή και προγραμματισμένη οι­κοδόμηση του σοσιαλισμού, απένα­ντι σ’ αυτούς που ανέλυαν τον καπιτα­λισμό, την εγκληματικότητα του και τις κρίσεις του, αλλά άφηναν στον ίδιο την εξέλιξη της ιστορίας, επιλέγοντας ένα ρόλο της «αριστεράς», ρεφορμι­στικό, στα πλαίσια αυτού του συστή­ματος, για να γίνει πιο «ανθρώπινος», ή ένα ρόλο «αναρχικό», που σεκτάρια έμενε στις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις και δράσεις, που στην πράξη δεν κα­τάφερναν ούτε το μινιμαλιστικό των ρεφορμιστών, αλλά αντίθετα ευνοού­σαν το σύστημα. Ο Μαρξ και ο Ένγκελς ανύψωσαν τη σοσιαλιστι­κή ουτοπία σε επιστήμη, όλα τα προηγούμενα προοδευτικά, αριστερά, σοσιαλιστικά, επαναστατικά ρεύματα, σε επιστημονικό σοσιαλισμό, στη­ριγμένο με τη σειρά του στον ιστορικό υλισμό κι αυτόν με τη σειρά του στη­ριγμένο στη διαλεκτική υλιστική ανά­λυση της φύσης και της κοινωνίας. Πάνω στην οποία στηρίζεται σήμερα κάθε επιστήμη και πάνω απ’ όλα η πολιτική οικονομία. Απλά ο καπιταλι­σμός εμποδίζει την επιστήμη να εφαρ­μοστεί για την πρόοδο της ανθρωπό­τητας και του φυσικού της περιβάλλο­ντος και πάνω απ’ όλα εμποδίζει να εφαρμοστεί ο μαρξισμός στην πολιτι­κή οικονομία, γιατί αυτό θα σήμαινε το τέλος του. Χρησιμοποιεί ακόμα κι ο καπιταλισμός τη μαρξιστική ανάλυση της οικονομίας, αλλά όπως θέλει αυ­τός και για να σώσει βέβαια το σύ­στημα. Σ’ αυτό επικουρείται από τη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης. Έτσι απλά λοιπόν, το ιστορικό κοινω­νικό ζητούμενο είναι σε τελευταία α­νάλυση να εφαρμοστούν στην πράξη και προς όφελος της φύσης και της κοινωνίας, τα επιτεύγματα της επιστή­μης σε όλους τους τομείς. Αλλά είναι ολοφάνερο ότι η επιστήμη των επι­στημών είναι ο επιστημονικός σο­σιαλισμός. Και το βασικό συμπέρα­σμα αυτού του επιστημονικού σοσια­λισμού είναι το συμπέρασμα του Μα­νιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμμα­τος των Μαρξ και Ένγκελς: «Απαλ­λοτρίωση των απαλλοτριωτών κα­πιταλιστών» και αντικατάσταση των οργάνων και θεσμών της αντι­δημοκρατικής αστικής δημοκρατί­ας, με τα όργανα της άμεσης εργα­τικής δημοκρατίας. Που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός επιβάλλει δικτατορικά τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέ­σεις και νόμους, την καταλήστευση του πλούτου, ενάντια στις παραγωγι­κές δυνάμεις και το κοινωνικό στοιχεί­ο τους, που είναι οι εργαζόμενες μά­ζες και η κοινωνικοποιημένη παραγω­γή, που το προϊόν της όμως το ιδιο­ποιείται η καπιταλιστική ιδιοκτησία της. Η κοινωνία, οι παραγωγικές δυνάμεις και οι εργαζόμενες μάζες, πρέπει, μπορούν και ήδη εξεγείρο­νται κι επιβάλλουν την κοινωνικο­ποίηση και κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής. Απέναντι στην επιβολή και τη δικτατο­ρία της μειοψηφίας, της αστικής τά­ξης, ενάντια στη συντριπτική πλειοψη­φία της κοινωνίας, μόνο η επιβολή και η δημοκρατική «δικτατορία» της πλει­οψηφίας, ενάντια στον καπιταλισμό, μπορεί να εξασφαλίσει τη διαρκή πρόοδο.
Αυτό που ανέλυσε επιστημονικά, απέδειξε και εφάρμοσε στη συνέχεια ο Λένιν, ο μαρξισμός-λενινισμός, πριν από έναν αιώνα, ήταν το γεγονός ότι στη φάση του ιμπεριαλισμού, της α­μείλικτης πια καταλήστευσης της ερ­γασίας και της υπερεργασίας, στη φάση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότη­τας και του πολέμου -όπου ο νεοφιλε­λευθερισμός είναι απλά η ακροτελεύ­τια, τελική αλλά και επιθανάτια έκφραση του- στην οποία είχε ήδη μπει ανεπίστρεπτα ο καπιταλισμός, κανένα σταθερό προοδευτικό βήμα δεν μπορούσε να κάνει οποιαδήποτε χώρα, χωρίς να συνοδευτεί από βήμα­τα προς αυτή την κατεύθυνση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, από βήματα προς το σοσιαλισμό. Είναι αυτό που είχε αναλύσει ήδη ο Τρότσκι στη Διαρκή Επανάσταση και ο Λένιν την εφάρμοσε μαζί του και με το Μπολσεβίκικο Κόμμα, το 1917 στη Ρωσία. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει σήμερα, ότι αν δεν θριάμβευε η Ρωσική Σοσια­λιστική Επανάσταση κι αν ο καπιταλι­σμός έμενε μόνος του στον κόσμο τον αιώνα που πέρασε, όχι μόνο δεν θα υπήρχαν τα θετικά και προοδευτικά βήματα και κατακτήσεις που έκανε η ανθρωπότητα, αλλά θα βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο και βαρβαρότητα, όπως έδειξε ο δεύτερος παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλά και οι διαρκείς πόλεμοι και δικτατορίες, στρατιωτικές, οικονομικές πολιτικές, η ανοιχτή πια νεοφιλελεύθερη δικτατορί­α των μονοπωλίων, ιδιαίτερα μετά την πτώση των τειχών του σοσιαλισμού από τη γραφειοκρατία, που πέρασε έτσι ανοιχτά στον καπιταλισμό και τη βαρβαρότητα του. Όταν ακριβώς ο καπιταλισμός φάνηκε για μια στιγμή να μένει «μόνος του» και με λυμένα τα χέρια, στην αντιλαϊκή επίθεση του.
Μια θεμελιώδης έκφραση του προ­τσές της Διαρκούς Επανάστασης, είναι το γεγονός ότι ακόμα και ανεκ­πλήρωτα αστικοδημοκρατικά καθήκο­ντα, προοδευτικά σε σχέση με τις προ -καπιταλιστικές παραγωγικές, κοινω­νικές και πολιτικές σχέσεις σε κάθε χώρα, μόνο σ’ αυτή τη διαρκή μεταβα­τική πορεία προς το σοσιαλισμό μπο­ρούν να εκπληρωθούν, αφού στη φά­ση του ιμπεριαλισμού, το παγκόσμιο και εθνικό καπιταλιστικό σύστημα, όχι μόνο δεν έχει συμφέρον να τις εξαφα­νίσει, αλλά και τις έχει ανάγκη και στηρίζεται σ’ αυτές τις προκαπιταλιστικές σχέσεις. Είναι σ’ αυτές τις «μεσαιωνικές» σχέσεις που στηρίζε­ται τώρα, έναν αιώνα μετά, η βαρβα­ρότητα του νεοφιλελευθερισμού, όπως τη ζήσαμε στην Ελλάδα, εν μέρει με το Σημίτη και ολοκληρωμένα με τη ΝΔ. Έτσι, μόνο μια κυβέρνηση που θ’ α­ντιπροσωπεύει την εργαζόμενη τάξη και τον ιστορικό ταξικό επαναστατικό ρόλο της, δηλαδή την αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστι­κή διέξοδο από την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα συνδυάσει τέτοια προοδευτικά μέτρα, με βήματα προς το σοσιαλισμό, αρχί­ζοντας από την κρατικοποίηση και κοινωνικοποίηση τραπεζών και κοινω­φελών και πλουτοπαραγωγικών πη­γών, κάτω από εργατικό, κοινωνικό έλεγχο, μπορεί να εκπληρώσει και να εφαρμόσει στην πράξη και σταθερά ακόμα και τέτοια μέτρα. Αυτό ιδιαίτερα ισχύει για τις περιφερειακές χώρες του συστήματος, τους «αδύναμους κρίκους» του, όπως η Ελλάδα, που είναι γεμάτη από τέτοιες, κακώς ονο­μαζόμενες «τριτοκοσμικές», καθυστε­ρημένες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και την ελάχιστη σταθερή πρό­οδο στην Ελλάδα, που αναπόφευκτα θα είναι και αντικαπιταλιστική, μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να προωθήσει. Είναι γι’ αυτό που ο ιμπεριαλισμός, η EE και η δικτατορία της, με τα (μ)Α-λ-μούνια και τα Τρισ(β) έ-λια του, επεμβαίνει και «εισβάλλει», τώρα ιδιαίτερα, στις εσωτερικές υπο­θέσεις της Ελλάδας, για να τρομοκρα­τήσει και να συγκρατήσει την τεράστι­απολιτική νίκη των ελληνικών μα­ζών, τη συντριβή και την κρίση απο­σύνθεσης του νεοφιλελευθερισμού και του γνήσιου αντιπροσώπου της, της ΝΔ και τη νίκη της αριστεράς, με το 60% των ψήφων στη σοσιαλιστική, κομμουνιστική, ριζοσπαστική και οι­κολογική αριστερά και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Παπανδρέου, με τις «ρήξεις και ανατροπές» του, με το «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», «Σοσιαλιστική Ένωση της Ευρώπης», «Εξουσία ενάντια στην Εξουσία», «η κρίση του συστήματος να γίνει ευκαι­ρία για το λαό», «τέλος στην αστυνο­μική αυθαιρεσία και τρομοκρατία», κτλ. Όλη η ιμπεριαλιστική τρομοκρατί­α, που συνδυάζεται με την εγκληματι­κή τρομοκρατία των προβοκατόρων του, έχει σαν σκοπό να εμποδίσει ώστε αυτή η πολιτική νίκη στην Ελ­λάδα να σταθεροποιηθεί κοινωνικά και οικονομικά, σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλι­στική κατεύθυνση. Έχει σαν σκοπό να συγκρατήσει και να κρύψει στην Ευρώπη το παράδειγμα της Ελλάδας, όπου το 60% της αριστεράς στη χώ­ρα, ήταν το αποτέλεσμα του γεγονότος ότι όλα τα Κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται στ’ αριστερά του αντίστοι­χου φάσματος στην Ευρώπη. Ο Συνα­σπισμός και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μέρος αυτής της πραγμα­τικότητας. Κι επίσης ο ιμπεριαλισμός θέλει να συγκρατήσει την πορεία της Ελλάδας προς την επιστροφή στο Κοινωνικό Επαναστατικό Κράτος -την οικονομική εξουσία βέβαια την είχε ο καπιταλισμός- της πρώτης τε­τραετίας του ΠΑΣΟΚ, με τον Α. Πα­πανδρέου, που είχε -σωστά- τότε και την έμμεση τουλάχιστον υποστήριξη της κομμουνιστικής αριστεράς. Επειδή ο καπιταλισμός διατήρησε αυτή την οικονομική εξουσία στην Ελλάδα ­αυτή που πρέπει να καταργηθεί στην πορεία από την κυβέρνηση της αρι­στεράς στη Λαϊκή Εξουσία και Οικο­νομία-, μπόρεσε στη συνέχεια να προκαλέσει και να επωφεληθεί από την ομαδική λιποταξία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ -και όχι μόνο- προς την καπι­ταλιστική βαρβαρότητα.
Είναι γι’ αυτό που στη φάση που περνάει σήμερα η χώρα, οποιαδήποτε πρόοδος περνάει από την αντιμετώπι­ση της συντονισμένης ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Ελλάδα και την κυβέρ­νηση της. Για διδακτικούς λόγους θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε αυτό σαν όξυνση και χρησιμοποίηση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων προς όφελος, «ευκαιρία», της προό­δου, σε αντικαπιταλιστική και σοσια­λιστική κατεύθυνση. Σ’ αυτές τις αντι­θέσεις, εμείς έχουμε στραμμένο το μέτωπο μας ενάντια στον επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό και συγκεκριμένα ενά­ντια στην EE.
Η κρίση των Κομμάτων της Δεξιάς είναι κρίση αποσύνθεσης και διάλυ­σης, όπως τώρα τη ζούμε στην Ελλά­δα. Αντίθετα η κρίση των Κομμάτων της Αριστεράς πρέπει και μπορεί να είναι κρίση ανόδου, στο βαθμό που αναγνωρίζουν τα λάθη στην οικοδό­μηση των Κομμάτων και του Σοσιαλι­σμού και στο βαθμό που υιοθετούν κι εφαρμόζουν στο σύνολο, ή τουλάχι­στον και καταρχήν σε σημαντικό μέ­ρος, την ιδεολογία, τη στρατηγική, την πολιτική, το πρόγραμμα και την τακτι­κή της μετάβασης από τον καπιταλι­σμό στο σοσιαλισμό. Αυτό κατά τη γνώμη μας πρέπει να καθορίσει και τα οργανωτικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ: Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πρέπει και μπορεί να γίνει, να μετατραπεί σε ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ, όποια ονο­μασία και να πάρει. Τα υπόλοιπα Κόμματα και Οργανώσεις, να συστα­θούν και ν’ ανασυσταθούν μ’ αυτή την έννοια. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέ­πει να γίνει η μαγιά για το Πλατύ Ε­νιαίο Μέτωπο της Αριστεράς, χωρίς αποκλεισμούς, σε -ελάχιστη προς μέγιστη- αντιιμπεριαλιστική, αντικαπι­ταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυν­ση. Σ’ αυτή την πορεία είναι αναγκαίο και δυνατό το Μέτωπο με όλα της Κόμματα της εργαζόμενης τάξης, αρχί­ζοντας από το ΚΚΕ, που είναι κατά τη γνώμη μας το μόνο Κόμμα που αυτή τη στιγμή επεξεργάζεται με σοβαρότη­τα τα λάθη στην οικοδόμηση του σο­σιαλισμού, σε μαρξιστική-λενινιστική και αντιγραφειοκρατική κατεύθυνση και έχει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμ­μα ενιαίας, Διαρκούς, μετάβασης από τον καπιταλισμό προς το Επαναστατι­κό και το Εργατικό Κράτος, που θα εξασφαλίσει τη σταθερή πρόοδο της χώρας.