Αυτό στο οποίο πρέπει να επικεντρώσουμε στις εκλογές στις ΗΠΑ, είναι το πώς θ’ αντιμετωπίσουμε -στο πρόσωπο και των δύο υποψηφίων- και τις δύο όψεις του ιμπεριαλισμού, που είναι εγκληματικές ανάγκες του σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα ανάγκες του κέντρου του, που είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός: τον πόλεμο και το φασισμό του. Χωρίς βέβαια καμιά από αυτές τις δύο όψεις, να έχει την παραμικρή κοινωνική υποστήριξη, όπως εν μέρει είχαν σε προηγούμενους πολέμους, όταν ιδιαίτερα είχαν μορφή ενδοϊμπεριαλιστική. Και χωρίς και τώρα να παύουν να υπάρχουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, αυτό που τώρα εκφράζουν ανοιχτά και οι δύο υποψήφιοι, ίσως σε διαφορετικό βαθμό ο ένας από τον άλλο, είναι η ανάγκη του ιμπεριαλισμού ν’ αντιμετωπίσει πολεμικά και φασιστικά την Παγκόσμια Διαρκή και Σοσιαλιστική Επανάσταση των μαζών του κόσμου, περιλαμβανόμενων των αμερικάνικων μαζών, παρ’ όλη την Ανισόμετρη αλλά πάντα Συνδυασμένη Ανάπτυξη αυτής της Επανάστασης. Των μαζών του κόσμου που «είναι ώριμες για το σοσιαλισμό» (Χ. Ποσάδας) και ταυτόχρονα όμως έχουν ανάγκη και οικοδομούν τη νέα ηγεσία τους, μαρξιστική-λενινιστική και τα γνήσια όργανα της προετοιμασίας και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Έστω κι αν βασίζονται, προς το παρόν, στις εμπειρικές επαναστατικές και σοσιαλιστικές μορφές και ηγεσίες που ήδη υπάρχουν, όπως τις έχει αναλύσει για τη σημερινή φάση ο Χ. Ποσάδας.
Απ’ αυτή την άποψη και επίκεντρο, οι μορφές των εκλογών στις ΗΠΑ που εκφράζουν αυτό το προτσές είναι: από τη μια μεριά ο πόλεμος και ο φασισμός (χωρίς κοινωνική βάση) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού -ακόμα και στην ενδοϊμπεριαλιστική πάλη- που αντιπροσωπεύουν τόσο η Κλίντον, όσο και ο Τραμπ, έστω και σε διαφορετικό βαθμό κι ανεξάρτητα από τις προθέσεις και των δύο. Γιατί οι ίδιοι δεν αποφασίζουν για τίποτα, πράγμα που το κάνει το ιμπεριαλιστικό κέντρο «πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο» (Χ. Ποσάδας), όπως το έδειξε πολύ χαρακτηριστικά η θητεία του Ομπάμα. Τέτοιο άλλωστε «διαφορετικό βαθμό» πολέμου και φασισμού είχαν και οι δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγγλο-γαλλο-αμερικανική και γερμανο-ιαπωνικο-ιταλική. Από την άλλη μεριά των αμερικανικών εκλογών, υπήρξε ο Σάντερς, αλλά μόνο σαν μια πολύ περιορισμένη και μακρινή έκφραση -σαν σοσιαλδημοκράτης και γραφειοκράτης, που γρήγορα άλλωστε ο ίδιος πέρασε ανοιχτά και γρήγορα στο εχθρικό, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που είναι η Κλίντον και το πολεμικό Δημοκρατικό Κόμμα της-, αυτού που είναι ώριμες, θέλουν, κάνουν και θα κάνουν -αντιπολεμικά και αντιφασιστικά- οι αμερικάνικες μάζες, με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη τους. Στην οποία πάλη τους περιλαμβάνουν και θα περιλάβουν μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, των ίδιων των ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, όπως δείχνει η αποσύνθεση και η λιποταξία στις τάξεις τους, παντού όπου επιτέθηκαν και εισέβαλαν στον κόσμο.
Οι επαναστατικές ηγεσίες, κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές, εθνικιστικές της αριστεράς, των Εργατικών Κρατών, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας, των Επαναστατικών Κρατών όπως της Βενεζουέλας και ιδιαίτερα οι ηγεσίες της Ρωσίας -ας μη ξεχνάμε ότι τώρα ο αμερικάνικος και παγκόσμιος ιμπεριαλισμός επιτίθεται στην Ουρανία ενάντια στη Ρωσία-, δεν μπορούν και δεν πρέπει να επαναλάβουν το λάθος της σταλινικής γραφειοκρατίας, δηλαδή να μείνουν πίσω από τις διαφορές και το διαφορετικό βαθμό πολέμου και φασισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς κι ανάμεσα στην Κλίντον και τον Τραμπ. Κάνοντας το λάθος να μην προετοιμαστούν με το βάθος και την έκταση που είναι αναγκαία, απέναντι κι ενάντια σ’ αυτό τον πόλεμο και το φασισμό. Αντίθετα πρέπει να κάνουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν τη σοσιαλιστική επανάσταση και τις μεταβατικές, όσο και τις γνήσιες, μορφές της. Αυτό έκαναν οι Λένιν και Τρότσκι απέναντι στους πολέμους και τους φασισμούς της εποχής τους κι αυτό διεκδίκησε ο Ποσάδας απέναντι στους τωρινούς. Ο Τρότσκι συγκεκριμένα το έκανε στο μεγαλοφυές έργο του «Επιθανάτια Αγωνία του καπιταλισμού-Μεταβατικό πρόγραμμα», απέναντι κι ενάντια στο 2ο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο που ερχόταν και που αυτός πρόβλεψε. Έργο που είναι επίκαιρο όσο ποτέ και σήμερα εκφράζονται: Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής (Χ. Ποσάδας), Ενιαία Πολιτικά, Κοινωνικο-Πολιτικά Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς, Ενιαία Αντιιμπεριαλιστικά Μέτωπα, «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών ιμπεριαλιστών» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), κτλ.
Είναι για όλα αυτά που είναι μεγάλο λάθος να χαρακτηρίζει κανείς τον Τραμπ σαν «εθνικισμό της δεξιάς», γιατί σε μια ιμπεριαλιστική χώρα κι ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για το κέντρο του ιμπεριαλισμού, αυτό που αντιπροσωπεύουν τόσο η Κλίντον, όσο και ο Τραμπ, σημαίνει πραξικόπημα και φασισμό (πάντα ήδη χωρίς κοινωνική βάση κι αντίθετα ενάντια στις μάζες των ΗΠΑ και του κόσμου). Σαν αυτό που προετοιμάζουν και κάνουν στις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο, όπως ανέλυε ο Χ. Ποσάδας. Αυτό δεν εξαρτάται άμεσα από τις προθέσεις και τα λόγια του Τραμπ, αλλά άμεσα από τις «αποφάσεις που παίρνονται από το ιμπεριαλιστικό κέντρο, πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο φασισμός των Χίτλερ-Μουσολίνι στηρίχτηκε στον «εθνικοσοσιαλισμό».
Είναι γι’ αυτό που οι ιμπεριαλιστικές εκλογές στις ΗΠΑ εκφράζουν αυτή την πολεμική και φασιστική προετοιμασία και δράση του ιμπεριαλισμού. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ -που ακόμα και στις αστικές δημοσκοπήσεις, όπου βέβαια συμμετέχουν και μάζες που δεν πρόκειται να ψηφίσουν στις εκλογές, είχε σχεδόν την απόλυτη πλειοψηφία- ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ, ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. Η αποχή των μαζών στις εκλογές των ΗΠΑ και το γεγονός -όπως στην ψήφο στην Αγγλία πάνω στο Brexit- ότι και οι δύο υποψήφιοι πάνε με βιαιότητα ο ένας ενάντια στον άλλο, για πρώτη φορά τόσο -κατά μεγάλο μέρος για ν’ αποπροσανατολίσουν τις μάζες και να τις κάνουν να ψηφίσουν- και δεν καλούν το λαό να ψηφίσει για τα καλά του καθενός, αλλά γιατί ο άλλος είναι κακός, δείχνει ότι οι αμερικάνικες μάζες, μαζί με τις μάζες όλου του κόσμου, πάνε ενάντια στον κακό ιμπεριαλισμό και στους δύο αντιπροσώπους του στις ΗΠΑ, ενάντια στα κοινά σχέδια και δράσεις τους, πολεμικές και φασιστικές. Είναι στις ΗΠΑ επίσης που εκφράζεται η σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα και η αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση του κόσμου.
Και οι δύο υποψήφιοι των εκλογών, δεν είναι μόνο προϊόν της κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αμερικάνικου και παγκόσμιου. Προϊόν αυτής της κρίσης μπορεί να είναι υποψήφιοι και κυβερνήσεις εθνικιστικές της αριστεράς κι ακόμα και του κέντρου και της δεξιάς, όπως ήταν ο Καραμανλής στην καπιταλιστική Ελλάδα, όπως το ανέλυσε ο Χ. Ποσάδας. Κλίντον και Τραμπ είναι προϊόν της πολεμικής και φασιστικής προετοιμασίας και δράσης του ιμπεριαλισμού, ακριβώς στην προσπάθειά του ν’ αντιμετωπίσει αυτή την κρίση.
Είναι στα πλαίσια αυτής της τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα και μ’ αυτή την ωρίμανση, που οι αμερικανικές μάζες και οι μάζες όλου του κόσμου θα Αντισταθούν, για να υπερασπίσουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν τις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις τους, όπως έκαναν απέναντι κι ενάντια στον 2ο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με επικεφαλής τότε τις σοβιετικές και κομμουνιστικές μάζες. Που υπεράσπισαν το σοβιετικό Εργατικό Κράτος και κανένα «σταλινικό κομμουνισμό», που δεν υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει σαν τέτοιος. Η σταλινική γραφειοκρατία, όπως και κάθε άλλη γραφειοκρατία ήταν και είναι πάντα αντικομουνιστική, αλλά οι σοβιετικές μάζες υπεράσπισαν τον κομμουνισμό, που αντιπροσωπευόταν από το Εργατικό Κράτος, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό και για να μπορέσουν στη συνέχεια να παλέψουν ενάντια στη γραφειοκρατία, σταλινική κι οποιαδήποτε άλλη, που αποδείχτηκε προδότρια της επανάστασης και ανοιχτός σύμμαχος του καπιταλισμού. Την ίδια Αντίσταση και Υπεράσπιση θα κάνει τώρα το προλεταριάτο και οι μάζες, ήδη «Όλων των χωρών, Ενωμένες» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο) και ώριμες για το σοσιαλισμό, στη φάση του ιμπεριαλισμού. Όπου την ίδια στιγμή η οικονομία «είναι στο περιεχόμενό της κοινωνικοποιημένη, όσο αφορά τις δυνάμεις της εργασίας, της παραγωγής και της διανομής, αλλά ιδιωτική, καπιταλιστική, όσο αφορά τη μορφή της παραγωγής και της διανομής» (όπως εξηγεί ο μαρξισμός). Κι αυτό που θα κερδίσει πάνω και στις μορφές παραγωγής και διανομής, είναι αυτό το κοινωνικοποιημένο περιεχόμενο, πηγαίνοντας, επαναστατικά, προς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές μορφές παραγωγής και διανομής. Κι είναι γι’ αυτό που και οι μάζες των ΗΠΑ είναι ενωμένες στην καθημερινή τους ζωή, στους χώρους δουλειάς και ζωής, με την ταξική πάλη τους, πάνω από σύνορα, κράτη, έθνη, εθνικότητες, θρησκείες, χρώμα, φύλο, κτλ. Παρά κι ενάντια στην αναζήτηση του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας να τις διαιρέσουν και να τις υποτάξουν. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι αποτέλεσμα του πολέμου και του φασισμού, στρατιωτικού και οικονομικού, του ιμπεριαλισμού ενάντια στους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους λαούς όλου του κόσμου, «όλων των χωρών», ακόμα και των ιμπεριαλιστικών χωρών. Είναι μια από τις θεμελιώδεις αιτίες που οι μάζες και οι λαοί «όλων των χωρών» είναι ενωμένες για το σοσιαλισμό. Έχουν την ίδια στιγμή ανάγκη από τη γνήσια ηγεσία τους.
Είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτός που οργανώνει αυτές τις εκλογές, σε όλα και γι’ αυτό οι αμερικανικές μάζες πολύ λίγο και απομακρυσμένα μπορούν να εκφράσουν την ταξική και ιστορική ωρίμανση και θέλησή τους. Ακόμα κι αυτές που θα ψηφίσουν, όπως στη Μεγάλη Βρετανία, θα το κάνουν -και οι δυο μεριές- ενάντια στον κακό αντίπαλο και τον κοινό καθοδηγητή τους, δηλαδή ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς, παγκόσμιους και «εθνικούς». Η Κλίντον αντιπροσωπεύει -ακόμα κι ενάντια στο Δημοκρατικό Σάντερς και ιδιαίτερα ενάντια στην κοινωνική του βάση- περισσότερο τον αμερικάνικο και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό ταυτόχρονα και ο Τραμπ αντιπροσωπεύει περισσότερο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όχι γι’ αυτό λιγότερο επικίνδυνος, αντίθετα μάλιστα), δηλαδή τον εσωτερικό φασιστικό, πραξικοπηματικό, ακόμα και στην ενδοϊμπεριαλιστική πάλη (όπως ο Χίτλερ σε άλλη φάση, μορφή και βαθμό, αλλά με το ίδιο βάρβαρο και πολεμικό περιεχόμενο), με την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Και οι δύο ενάντια στις μάζες των ΗΠΑ και του κόσμου και τις ταξικές και ιστορικές κατακτήσεις τους. Και οι μάζες του κόσμου από τη μεριά τους, ακόμα κι απέναντι σ’ αυτές τις εκλογές, θα εκφράσουν με κάθε τρόπο την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη τους, παντού. Μέσα από την ίδια την ψήφο των αμερικανών αδελφών τους, μέσα από την αποχή, τη λευκή και την άκυρη ψήφο και μέσα από την ίδια την ψήφο τους, που όπως είπαμε θα είναι «υπέρ κανενός και ενάντια και στους δύο», εκατέρωθεν. Αυτό τις κάλεσαν να κάνουν και οι δύο υποψήφιοι, στην άγρια κόντρα τους.
Αυτή η άγρια προεκλογική εκστρατεία ανάμεσα στους δύο υποψήφιους, ο ένας ενάντια στον άλλο, ναι, εκφράζει την κρίση του αμερικάνικου και παγκόσμιου καπιταλισμού και δεν είναι μόνο μια παρωδία, ένα θέατρο, για να κάνουν τις μάζες να πάνε να ψηφίσουν. Αλλά και οι δύο αυτοί ζητιάνοι της ψήφου, πρώτα απ’ όλα είναι «Ζητιάνοι του Πολέμου» (Χ. Ποσάδας» και «Χάρτινοι Τίγρεις, αλλά με Νύχια Δολοφονικά» (Μάο Τσε Τουνγκ). Κι είναι γι’ αυτό που στις εκλογές των ΗΠΑ θα εκφραστούν -πολύ απομακρυσμένα εκλογικά, αλλά πολύ έντονα και βαθιά όσο αφορά τις αναλύσεις και τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν- η Κίνα, η Κούβα, η Βόρεια Κορέα, η Ρωσία με σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση, αλλά και όλες οι μάζες του κόσμου και οι κατακτήσεις τους.
Ο «δεξιός εθνικισμός» όχι μόνο δεν έχει καμιά προοπτική στις ΗΠΑ, αλλά ούτε καν μπορεί να εμφανιστεί. Αυτός μπορεί να εμφανιστεί σε περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, στις λεγόμενες «χώρες του Τρίτου Κόσμου», καταπιεσμένες κι εκμεταλλευόμενες από τον ιμπεριαλισμό. Που ήδη είναι συγκεντρωμένος και συγκεντροποιημένος στις χώρες που ήδη είχε αναλύσει ο Λένιν, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτερη φάση του καπιταλισμού», δηλαδή ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία. Που ανάμεσα στ’ άλλα δεν επιτρέπει να εμφανιστεί άλλος ιμπεριαλισμός, αλλά αντίθετα η τάση είναι ν’ αποκλείει χώρες ακόμα κι απ’ αυτό το κλαμπ, αν και όχι τις τράπεζες και το χρηματιστικό τους κεφάλαιο. Είναι για τον ίδιο λόγο, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, που δεν επιτρέπει πια την εμφάνιση και την ανάπτυξη εθνικισμού «δεξιού», «κεντρώου» και «αριστερού», ούτε καν στις περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, στο βαθμό που αυτές συνεχίζουν να παραμένουν στα καπιταλιστικά πλαίσια, τοπικά και παγκόσμια. Κι όπως έχουμε αναλύσει ήδη, δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός και η εσωτερική κρίση συγκέντρωσης που δεν το επιτρέπει αυτό, αλλά και η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των μαζών, που λειτουργεί σαν Δυαδική Εξουσία, τοπική και παγκόσμια. Που σε τελευταία ανάλυση, σπρώχνει τον εθνικισμό, κάθε χρώματος, όταν εμφανιστεί, προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος. Αλλά χωρίς αριστερή κι επαναστατική ηγεσία, αυτό δεν μπορεί να πετύχει για πολύ καιρό. Ή προχωράει, ή οπισθοδρομεί. Αυτό δείχνει όλο το παγκόσμιο και εθνικό προτσές κι όπως το έχει προβλέψει ο Χ. Ποσάδας, σ’ αυτή τη φάση και μέχρι να οικοδομηθεί η Εξουσία και η Οικονομία του Εργατικού Κράτους κι ακόμα καλύτερα, μέχρι την οικοδόμηση τους σοσιαλισμού σε πολλές και σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Αλλά στις ιμπεριαλιστικές χώρες, ο ιμπεριαλισμός έχει ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΑΝΑΓΚΗ τον πόλεμο και το φασισμό, λόγω της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής του, της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης, «επιθανάτιας», όπου για να επιβιώσει ο ίδιος, θέλει να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο «ολοκαύτωμά» του. Κι αυτό το οργανώνει προπάντων μέσα κι από τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως προβλέφτηκε -κι επαληθεύτηκε- από τους μαρξιστές δασκάλους μας, για τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τους φασισμούς και για το Διαρκή πόλεμο και φασισμό που εφαρμόζει τώρα σε όλο τον κόσμο, με διάφορες μορφές, αν και χωρίς καμιά κοινωνική βάση. Τί άλλο είναι τα πραξικοπήματα, οι εισβολές και κατοχές σε χώρες και περιοχές, η κρατική, παρακρατική και μισθοφορική τρομοκρατία και ο εγκληματικός ρατσισμός, κρατικός, παρακρατικός και συμμορίτικος, που δεν έχει χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία;
Αυτό θέλουν και ήδη το εφαρμόζουν και θα το εφαρμόσουν άμεσα και οι δύο υποψήφιοι των εκλογών στις ΗΠΑ, υπακούοντας τυφλά στο «ιμπεριαλιστικό κέντρο, που βρίσκεται ακόμα και πάνω από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο». Στις ΗΠΑ δεν είναι μόνο ότι ο ιμπεριαλισμός δεν επιτρέπει έναν «δεξιό εθνικισμό», αλλά ούτε καν τον σκέφτεται και γι’ αυτό δεν βρίσκεται ούτε καν στις προθέσεις του Τραμπ, που η εγκληματική ιμπεριαλιστική σκέψη του, πολεμική και φασιστική, την ίδια στιγμή «τρελή» (Χ. Ποσάδας), τον οδηγεί σε άλλη πρόθεση, ήδη.
Σίγουρα, πολλοί τομείς του ίδιου του ιμπεριαλισμού, παγκόσμια και κάθε φορά και περισσότερο, βλέπουν ότι αυτό τους οδηγεί στην καταστροφή και την εξαφάνισή τους. Γι’ αυτό αντιστέκονται σ’ αυτό, όπως είναι μέρος των ευρωπαίων και γιαπωνέζων ιμπεριαλιστών. Αλλά ούτε αυτοί μπορούν ν’ αποφασίσουν, απέναντι στην πολεμική και φασιστική απόφαση του κέντρου τους, όπως πάντα έδειχνε ο Χ. Ποσάδας. Μια έκφραση αυτής της αντίστασης είναι εν μέρει το γεγονός ότι η Γαλλία και η Ιταλία συμμετέχουν τώρα στη συνάντηση της Αθήνας, των χωρών του Νότου της ΕΕ -Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Μάλτας και Κύπρου-, που συγκλήθηκε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα και την Κυβέρνησή του. Θα συζητήσουν -αλλά δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν- πάνω σε «πολιτικές ενάντια στη λιτότητα και για την ανάπτυξη, σε μια Κοινωνική Ευρώπη και πάνω στο πρόβλημα των προσφύγων».
Μέσα στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να λυθεί κανένα από αυτά τα προβλήματα, παρά τις όποιες «καλές προθέσεις», προπάντων του Τσίπρα και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, που αυτή δεν έχει μόνο καλές προθέσεις, αλλά ήδη, στο βαθμό που μπορεί, μέσα σ’ αυτό το σύστημα και στηριγμένος -για την ώρα προπάντων εκλογικά και κοινωνικά, αντικειμενικά, χωρίς μια ταξική πολιτικο-οργανωτική σχέση Κυβέρνησης-Οργανωμένης Κοινωνίας- στο ταξικό στρατόπεδο των εργαζομένων και των ανέργων, παίρνει μέτρα «αναδιανομής των βαρών» (ακόμα ούτε καν «αναδιανομής του πλούτου»). Που ακόμα κι αυτό δεν ευνοεί και πάει ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τη διαρκώς πιο αντιλαϊκή συγκέντρωσή του. Η Πορτογαλία, με μια Κυβέρνηση επίσης της Αριστεράς (εκεί περισσότερο των σοσιαλιστών), πρέπει, μπορεί και εν μέρει βρίσκεται σ’ αυτό το δρόμο. Που την ίδια στιγμή δεν έχει καμιά προοπτική, αν μείνει στο στρατόπεδο αυτού του συστήματος, ούτε καν αν πάει προς το στρατόπεδο Ρωσίας-Κίνας-BRICS, κτλ. Που ταυτόχρονα, παρόλο που δεν είναι σοσιαλιστικό, όπως αποκαλούνταν κι εν μέρει ήταν πριν, με την ΕΣΣΔ και τα άλλα Εργατικά Κράτη της Ευρώπης, την ΚΟΜΕΚΟΝ, κτλ και που προς το παρόν παραμένουν στην πλειοψηφία τους -στις ηγεσίες προπάντων, αλλά και αντικειμενικά- στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, είναι παγκόσμιες δυνάμεις που, μη μπορώντας να μετατραπούν σε ιμπεριαλιστικές, «σοσιαλιμπεριαλιστικές», κτλ, λόγω των αναπόφευκτα και αμείλικτα συγκεντρωμένων ήδη ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπορούν και πρέπει να κερδηθούν από το στρατόπεδο της Δυαδικής Εξουσίας των μαζών. Στην πορεία προς την Επανίδρυση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Αλλά αυτό ακόμα δεν έχει αποφασιστεί στο επίπεδο των ηγεσιών. Πρέπει και μπορεί ν’ αποφασιστεί και να οργανωθεί σε Τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, με επιστημονικές σοσιαλιστικές ηγεσίες.
Όλες οι μορφές του ιστορικού κοινωνικού προτσές, που είναι αυτό της ταξικής πάλης -μέχρι το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό- επαληθεύουν όλο το περιεχόμενο, αλλά και όλες τις μορφές που έχουν προβλεφθεί και δοθεί από τους δασκάλους του επιστημονικού σοσιαλισμού, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι. Αυτό το μοναδικό περιεχόμενο και οι μορφές βρίσκονται στα βιβλία τους, στη θεωρία τους, αλλά και στην πράξη τους. Και μαζί με τις νέες μορφές που προβλέφθηκαν και δόθηκαν, μέχρι το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, από τον Χ. Ποσάδας, είναι αυτό που ζούμε καθημερινά. Αυτό δεν είναι κανένας «δογματισμός», αλλά μια επιστημονική αναζήτηση για να εφαρμόζουμε «σε κάθε μορφή, τα συμπεράσματα του περιεχομένου»: του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Διαφορετικά, αν κάποιος προσαρμόζεται και προσκολλάται στις μορφές και πολύ περισσότερο όταν αναζητάει άλλα περιεχόμενα, άλλη εξήγηση σ’ αυτές, έξω από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τότε εύκολα γλιστράει στον οπορτουνισμό μέχρι και τον αναθεωρητισμό, «ρεβιζιονισμό», του επιστημονικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού.
Στον πιο συγκεντρωμένο και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, αυτό των ΗΠΑ, είναι εκεί όπου εφαρμόζεται περισσότερο αυτό που έχει γράψει κι εφαρμόσει ο Λένιν: ότι ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΒΗΜΑ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ» ΚΑΙ ΤΗ «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ», ΤΗ ΛΑΪΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Και στη συνέχεια ή ταυτόχρονα, με τη Μετάβαση, γρήγορα κι επειγόντως, στο Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό, Παγκόσμια. Ενδιάμεσα βήματα μπορούν να υπάρξουν και υπάρχουν αντικειμενικά -προπάντων λόγω έλλειψης επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας-, αλλά μόνο στις μορφές, που πρέπει γρήγορα να προχωρήσουν στο σοσιαλιστικό περιεχόμενο και δρόμο. Είναι γι’ αυτό άλλωστε που εμείς, σαν Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής, «είμαστε μέρος του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος» (Χ. Ποσάδας), όχι βέβαια της γραφειοκρατίας του, που όπως όλες οι γραφειοκρατίες είναι τουλάχιστον φιλο-καπιταλιστική, όταν δεν περνάει ανοιχτά στο αντίπαλο, καπιταλιστικό στρατόπεδο.
ΕΚΚ (Τ-Π), Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
23/8/2016
Απ’ αυτή την άποψη και επίκεντρο, οι μορφές των εκλογών στις ΗΠΑ που εκφράζουν αυτό το προτσές είναι: από τη μια μεριά ο πόλεμος και ο φασισμός (χωρίς κοινωνική βάση) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού -ακόμα και στην ενδοϊμπεριαλιστική πάλη- που αντιπροσωπεύουν τόσο η Κλίντον, όσο και ο Τραμπ, έστω και σε διαφορετικό βαθμό κι ανεξάρτητα από τις προθέσεις και των δύο. Γιατί οι ίδιοι δεν αποφασίζουν για τίποτα, πράγμα που το κάνει το ιμπεριαλιστικό κέντρο «πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο» (Χ. Ποσάδας), όπως το έδειξε πολύ χαρακτηριστικά η θητεία του Ομπάμα. Τέτοιο άλλωστε «διαφορετικό βαθμό» πολέμου και φασισμού είχαν και οι δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγγλο-γαλλο-αμερικανική και γερμανο-ιαπωνικο-ιταλική. Από την άλλη μεριά των αμερικανικών εκλογών, υπήρξε ο Σάντερς, αλλά μόνο σαν μια πολύ περιορισμένη και μακρινή έκφραση -σαν σοσιαλδημοκράτης και γραφειοκράτης, που γρήγορα άλλωστε ο ίδιος πέρασε ανοιχτά και γρήγορα στο εχθρικό, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που είναι η Κλίντον και το πολεμικό Δημοκρατικό Κόμμα της-, αυτού που είναι ώριμες, θέλουν, κάνουν και θα κάνουν -αντιπολεμικά και αντιφασιστικά- οι αμερικάνικες μάζες, με την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη τους. Στην οποία πάλη τους περιλαμβάνουν και θα περιλάβουν μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, των ίδιων των ένοπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, όπως δείχνει η αποσύνθεση και η λιποταξία στις τάξεις τους, παντού όπου επιτέθηκαν και εισέβαλαν στον κόσμο.
Οι επαναστατικές ηγεσίες, κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές, εθνικιστικές της αριστεράς, των Εργατικών Κρατών, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας, των Επαναστατικών Κρατών όπως της Βενεζουέλας και ιδιαίτερα οι ηγεσίες της Ρωσίας -ας μη ξεχνάμε ότι τώρα ο αμερικάνικος και παγκόσμιος ιμπεριαλισμός επιτίθεται στην Ουρανία ενάντια στη Ρωσία-, δεν μπορούν και δεν πρέπει να επαναλάβουν το λάθος της σταλινικής γραφειοκρατίας, δηλαδή να μείνουν πίσω από τις διαφορές και το διαφορετικό βαθμό πολέμου και φασισμού ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς κι ανάμεσα στην Κλίντον και τον Τραμπ. Κάνοντας το λάθος να μην προετοιμαστούν με το βάθος και την έκταση που είναι αναγκαία, απέναντι κι ενάντια σ’ αυτό τον πόλεμο και το φασισμό. Αντίθετα πρέπει να κάνουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν τη σοσιαλιστική επανάσταση και τις μεταβατικές, όσο και τις γνήσιες, μορφές της. Αυτό έκαναν οι Λένιν και Τρότσκι απέναντι στους πολέμους και τους φασισμούς της εποχής τους κι αυτό διεκδίκησε ο Ποσάδας απέναντι στους τωρινούς. Ο Τρότσκι συγκεκριμένα το έκανε στο μεγαλοφυές έργο του «Επιθανάτια Αγωνία του καπιταλισμού-Μεταβατικό πρόγραμμα», απέναντι κι ενάντια στο 2ο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο που ερχόταν και που αυτός πρόβλεψε. Έργο που είναι επίκαιρο όσο ποτέ και σήμερα εκφράζονται: Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής (Χ. Ποσάδας), Ενιαία Πολιτικά, Κοινωνικο-Πολιτικά Μέτωπα και Κυβερνήσεις της Αριστεράς, Ενιαία Αντιιμπεριαλιστικά Μέτωπα, «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών ιμπεριαλιστών» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο), κτλ.
Είναι για όλα αυτά που είναι μεγάλο λάθος να χαρακτηρίζει κανείς τον Τραμπ σαν «εθνικισμό της δεξιάς», γιατί σε μια ιμπεριαλιστική χώρα κι ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για το κέντρο του ιμπεριαλισμού, αυτό που αντιπροσωπεύουν τόσο η Κλίντον, όσο και ο Τραμπ, σημαίνει πραξικόπημα και φασισμό (πάντα ήδη χωρίς κοινωνική βάση κι αντίθετα ενάντια στις μάζες των ΗΠΑ και του κόσμου). Σαν αυτό που προετοιμάζουν και κάνουν στις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο, όπως ανέλυε ο Χ. Ποσάδας. Αυτό δεν εξαρτάται άμεσα από τις προθέσεις και τα λόγια του Τραμπ, αλλά άμεσα από τις «αποφάσεις που παίρνονται από το ιμπεριαλιστικό κέντρο, πάνω ακόμα κι από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο φασισμός των Χίτλερ-Μουσολίνι στηρίχτηκε στον «εθνικοσοσιαλισμό».
Είναι γι’ αυτό που οι ιμπεριαλιστικές εκλογές στις ΗΠΑ εκφράζουν αυτή την πολεμική και φασιστική προετοιμασία και δράση του ιμπεριαλισμού. ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΝ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΣΑΝΤΕΡΣ -που ακόμα και στις αστικές δημοσκοπήσεις, όπου βέβαια συμμετέχουν και μάζες που δεν πρόκειται να ψηφίσουν στις εκλογές, είχε σχεδόν την απόλυτη πλειοψηφία- ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΑΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ, ΤΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. Η αποχή των μαζών στις εκλογές των ΗΠΑ και το γεγονός -όπως στην ψήφο στην Αγγλία πάνω στο Brexit- ότι και οι δύο υποψήφιοι πάνε με βιαιότητα ο ένας ενάντια στον άλλο, για πρώτη φορά τόσο -κατά μεγάλο μέρος για ν’ αποπροσανατολίσουν τις μάζες και να τις κάνουν να ψηφίσουν- και δεν καλούν το λαό να ψηφίσει για τα καλά του καθενός, αλλά γιατί ο άλλος είναι κακός, δείχνει ότι οι αμερικάνικες μάζες, μαζί με τις μάζες όλου του κόσμου, πάνε ενάντια στον κακό ιμπεριαλισμό και στους δύο αντιπροσώπους του στις ΗΠΑ, ενάντια στα κοινά σχέδια και δράσεις τους, πολεμικές και φασιστικές. Είναι στις ΗΠΑ επίσης που εκφράζεται η σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα και η αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική ωρίμανση του κόσμου.
Και οι δύο υποψήφιοι των εκλογών, δεν είναι μόνο προϊόν της κρίσης του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού, αμερικάνικου και παγκόσμιου. Προϊόν αυτής της κρίσης μπορεί να είναι υποψήφιοι και κυβερνήσεις εθνικιστικές της αριστεράς κι ακόμα και του κέντρου και της δεξιάς, όπως ήταν ο Καραμανλής στην καπιταλιστική Ελλάδα, όπως το ανέλυσε ο Χ. Ποσάδας. Κλίντον και Τραμπ είναι προϊόν της πολεμικής και φασιστικής προετοιμασίας και δράσης του ιμπεριαλισμού, ακριβώς στην προσπάθειά του ν’ αντιμετωπίσει αυτή την κρίση.
Είναι στα πλαίσια αυτής της τελικής σύγκρουσης συστήματος ενάντια σε σύστημα και μ’ αυτή την ωρίμανση, που οι αμερικανικές μάζες και οι μάζες όλου του κόσμου θα Αντισταθούν, για να υπερασπίσουν, να επεκτείνουν και να βαθύνουν τις ταξικές, επαναστατικές και σοσιαλιστικές κατακτήσεις τους, όπως έκαναν απέναντι κι ενάντια στον 2ο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με επικεφαλής τότε τις σοβιετικές και κομμουνιστικές μάζες. Που υπεράσπισαν το σοβιετικό Εργατικό Κράτος και κανένα «σταλινικό κομμουνισμό», που δεν υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει σαν τέτοιος. Η σταλινική γραφειοκρατία, όπως και κάθε άλλη γραφειοκρατία ήταν και είναι πάντα αντικομουνιστική, αλλά οι σοβιετικές μάζες υπεράσπισαν τον κομμουνισμό, που αντιπροσωπευόταν από το Εργατικό Κράτος, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό και για να μπορέσουν στη συνέχεια να παλέψουν ενάντια στη γραφειοκρατία, σταλινική κι οποιαδήποτε άλλη, που αποδείχτηκε προδότρια της επανάστασης και ανοιχτός σύμμαχος του καπιταλισμού. Την ίδια Αντίσταση και Υπεράσπιση θα κάνει τώρα το προλεταριάτο και οι μάζες, ήδη «Όλων των χωρών, Ενωμένες» (Κομμουνιστικό Μανιφέστο) και ώριμες για το σοσιαλισμό, στη φάση του ιμπεριαλισμού. Όπου την ίδια στιγμή η οικονομία «είναι στο περιεχόμενό της κοινωνικοποιημένη, όσο αφορά τις δυνάμεις της εργασίας, της παραγωγής και της διανομής, αλλά ιδιωτική, καπιταλιστική, όσο αφορά τη μορφή της παραγωγής και της διανομής» (όπως εξηγεί ο μαρξισμός). Κι αυτό που θα κερδίσει πάνω και στις μορφές παραγωγής και διανομής, είναι αυτό το κοινωνικοποιημένο περιεχόμενο, πηγαίνοντας, επαναστατικά, προς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές μορφές παραγωγής και διανομής. Κι είναι γι’ αυτό που και οι μάζες των ΗΠΑ είναι ενωμένες στην καθημερινή τους ζωή, στους χώρους δουλειάς και ζωής, με την ταξική πάλη τους, πάνω από σύνορα, κράτη, έθνη, εθνικότητες, θρησκείες, χρώμα, φύλο, κτλ. Παρά κι ενάντια στην αναζήτηση του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας να τις διαιρέσουν και να τις υποτάξουν. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι αποτέλεσμα του πολέμου και του φασισμού, στρατιωτικού και οικονομικού, του ιμπεριαλισμού ενάντια στους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους λαούς όλου του κόσμου, «όλων των χωρών», ακόμα και των ιμπεριαλιστικών χωρών. Είναι μια από τις θεμελιώδεις αιτίες που οι μάζες και οι λαοί «όλων των χωρών» είναι ενωμένες για το σοσιαλισμό. Έχουν την ίδια στιγμή ανάγκη από τη γνήσια ηγεσία τους.
Είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτός που οργανώνει αυτές τις εκλογές, σε όλα και γι’ αυτό οι αμερικανικές μάζες πολύ λίγο και απομακρυσμένα μπορούν να εκφράσουν την ταξική και ιστορική ωρίμανση και θέλησή τους. Ακόμα κι αυτές που θα ψηφίσουν, όπως στη Μεγάλη Βρετανία, θα το κάνουν -και οι δυο μεριές- ενάντια στον κακό αντίπαλο και τον κοινό καθοδηγητή τους, δηλαδή ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς, παγκόσμιους και «εθνικούς». Η Κλίντον αντιπροσωπεύει -ακόμα κι ενάντια στο Δημοκρατικό Σάντερς και ιδιαίτερα ενάντια στην κοινωνική του βάση- περισσότερο τον αμερικάνικο και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό ταυτόχρονα και ο Τραμπ αντιπροσωπεύει περισσότερο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (όχι γι’ αυτό λιγότερο επικίνδυνος, αντίθετα μάλιστα), δηλαδή τον εσωτερικό φασιστικό, πραξικοπηματικό, ακόμα και στην ενδοϊμπεριαλιστική πάλη (όπως ο Χίτλερ σε άλλη φάση, μορφή και βαθμό, αλλά με το ίδιο βάρβαρο και πολεμικό περιεχόμενο), με την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Και οι δύο ενάντια στις μάζες των ΗΠΑ και του κόσμου και τις ταξικές και ιστορικές κατακτήσεις τους. Και οι μάζες του κόσμου από τη μεριά τους, ακόμα κι απέναντι σ’ αυτές τις εκλογές, θα εκφράσουν με κάθε τρόπο την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη τους, παντού. Μέσα από την ίδια την ψήφο των αμερικανών αδελφών τους, μέσα από την αποχή, τη λευκή και την άκυρη ψήφο και μέσα από την ίδια την ψήφο τους, που όπως είπαμε θα είναι «υπέρ κανενός και ενάντια και στους δύο», εκατέρωθεν. Αυτό τις κάλεσαν να κάνουν και οι δύο υποψήφιοι, στην άγρια κόντρα τους.
Αυτή η άγρια προεκλογική εκστρατεία ανάμεσα στους δύο υποψήφιους, ο ένας ενάντια στον άλλο, ναι, εκφράζει την κρίση του αμερικάνικου και παγκόσμιου καπιταλισμού και δεν είναι μόνο μια παρωδία, ένα θέατρο, για να κάνουν τις μάζες να πάνε να ψηφίσουν. Αλλά και οι δύο αυτοί ζητιάνοι της ψήφου, πρώτα απ’ όλα είναι «Ζητιάνοι του Πολέμου» (Χ. Ποσάδας» και «Χάρτινοι Τίγρεις, αλλά με Νύχια Δολοφονικά» (Μάο Τσε Τουνγκ). Κι είναι γι’ αυτό που στις εκλογές των ΗΠΑ θα εκφραστούν -πολύ απομακρυσμένα εκλογικά, αλλά πολύ έντονα και βαθιά όσο αφορά τις αναλύσεις και τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν- η Κίνα, η Κούβα, η Βόρεια Κορέα, η Ρωσία με σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση, αλλά και όλες οι μάζες του κόσμου και οι κατακτήσεις τους.
Ο «δεξιός εθνικισμός» όχι μόνο δεν έχει καμιά προοπτική στις ΗΠΑ, αλλά ούτε καν μπορεί να εμφανιστεί. Αυτός μπορεί να εμφανιστεί σε περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, στις λεγόμενες «χώρες του Τρίτου Κόσμου», καταπιεσμένες κι εκμεταλλευόμενες από τον ιμπεριαλισμό. Που ήδη είναι συγκεντρωμένος και συγκεντροποιημένος στις χώρες που ήδη είχε αναλύσει ο Λένιν, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτερη φάση του καπιταλισμού», δηλαδή ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία. Που ανάμεσα στ’ άλλα δεν επιτρέπει να εμφανιστεί άλλος ιμπεριαλισμός, αλλά αντίθετα η τάση είναι ν’ αποκλείει χώρες ακόμα κι απ’ αυτό το κλαμπ, αν και όχι τις τράπεζες και το χρηματιστικό τους κεφάλαιο. Είναι για τον ίδιο λόγο, συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, που δεν επιτρέπει πια την εμφάνιση και την ανάπτυξη εθνικισμού «δεξιού», «κεντρώου» και «αριστερού», ούτε καν στις περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, στο βαθμό που αυτές συνεχίζουν να παραμένουν στα καπιταλιστικά πλαίσια, τοπικά και παγκόσμια. Κι όπως έχουμε αναλύσει ήδη, δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός και η εσωτερική κρίση συγκέντρωσης που δεν το επιτρέπει αυτό, αλλά και η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των μαζών, που λειτουργεί σαν Δυαδική Εξουσία, τοπική και παγκόσμια. Που σε τελευταία ανάλυση, σπρώχνει τον εθνικισμό, κάθε χρώματος, όταν εμφανιστεί, προς το Επαναστατικό κι Εργατικό Κράτος. Αλλά χωρίς αριστερή κι επαναστατική ηγεσία, αυτό δεν μπορεί να πετύχει για πολύ καιρό. Ή προχωράει, ή οπισθοδρομεί. Αυτό δείχνει όλο το παγκόσμιο και εθνικό προτσές κι όπως το έχει προβλέψει ο Χ. Ποσάδας, σ’ αυτή τη φάση και μέχρι να οικοδομηθεί η Εξουσία και η Οικονομία του Εργατικού Κράτους κι ακόμα καλύτερα, μέχρι την οικοδόμηση τους σοσιαλισμού σε πολλές και σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Αλλά στις ιμπεριαλιστικές χώρες, ο ιμπεριαλισμός έχει ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΑΝΑΓΚΗ τον πόλεμο και το φασισμό, λόγω της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής του, της ολοκληρωτικής κρίσης αποσύνθεσης, «επιθανάτιας», όπου για να επιβιώσει ο ίδιος, θέλει να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο «ολοκαύτωμά» του. Κι αυτό το οργανώνει προπάντων μέσα κι από τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη, όπως προβλέφτηκε -κι επαληθεύτηκε- από τους μαρξιστές δασκάλους μας, για τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τους φασισμούς και για το Διαρκή πόλεμο και φασισμό που εφαρμόζει τώρα σε όλο τον κόσμο, με διάφορες μορφές, αν και χωρίς καμιά κοινωνική βάση. Τί άλλο είναι τα πραξικοπήματα, οι εισβολές και κατοχές σε χώρες και περιοχές, η κρατική, παρακρατική και μισθοφορική τρομοκρατία και ο εγκληματικός ρατσισμός, κρατικός, παρακρατικός και συμμορίτικος, που δεν έχει χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία;
Αυτό θέλουν και ήδη το εφαρμόζουν και θα το εφαρμόσουν άμεσα και οι δύο υποψήφιοι των εκλογών στις ΗΠΑ, υπακούοντας τυφλά στο «ιμπεριαλιστικό κέντρο, που βρίσκεται ακόμα και πάνω από το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο». Στις ΗΠΑ δεν είναι μόνο ότι ο ιμπεριαλισμός δεν επιτρέπει έναν «δεξιό εθνικισμό», αλλά ούτε καν τον σκέφτεται και γι’ αυτό δεν βρίσκεται ούτε καν στις προθέσεις του Τραμπ, που η εγκληματική ιμπεριαλιστική σκέψη του, πολεμική και φασιστική, την ίδια στιγμή «τρελή» (Χ. Ποσάδας), τον οδηγεί σε άλλη πρόθεση, ήδη.
Σίγουρα, πολλοί τομείς του ίδιου του ιμπεριαλισμού, παγκόσμια και κάθε φορά και περισσότερο, βλέπουν ότι αυτό τους οδηγεί στην καταστροφή και την εξαφάνισή τους. Γι’ αυτό αντιστέκονται σ’ αυτό, όπως είναι μέρος των ευρωπαίων και γιαπωνέζων ιμπεριαλιστών. Αλλά ούτε αυτοί μπορούν ν’ αποφασίσουν, απέναντι στην πολεμική και φασιστική απόφαση του κέντρου τους, όπως πάντα έδειχνε ο Χ. Ποσάδας. Μια έκφραση αυτής της αντίστασης είναι εν μέρει το γεγονός ότι η Γαλλία και η Ιταλία συμμετέχουν τώρα στη συνάντηση της Αθήνας, των χωρών του Νότου της ΕΕ -Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Μάλτας και Κύπρου-, που συγκλήθηκε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα και την Κυβέρνησή του. Θα συζητήσουν -αλλά δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν- πάνω σε «πολιτικές ενάντια στη λιτότητα και για την ανάπτυξη, σε μια Κοινωνική Ευρώπη και πάνω στο πρόβλημα των προσφύγων».
Μέσα στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να λυθεί κανένα από αυτά τα προβλήματα, παρά τις όποιες «καλές προθέσεις», προπάντων του Τσίπρα και της Κυβέρνησης της Αριστεράς, που αυτή δεν έχει μόνο καλές προθέσεις, αλλά ήδη, στο βαθμό που μπορεί, μέσα σ’ αυτό το σύστημα και στηριγμένος -για την ώρα προπάντων εκλογικά και κοινωνικά, αντικειμενικά, χωρίς μια ταξική πολιτικο-οργανωτική σχέση Κυβέρνησης-Οργανωμένης Κοινωνίας- στο ταξικό στρατόπεδο των εργαζομένων και των ανέργων, παίρνει μέτρα «αναδιανομής των βαρών» (ακόμα ούτε καν «αναδιανομής του πλούτου»). Που ακόμα κι αυτό δεν ευνοεί και πάει ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τη διαρκώς πιο αντιλαϊκή συγκέντρωσή του. Η Πορτογαλία, με μια Κυβέρνηση επίσης της Αριστεράς (εκεί περισσότερο των σοσιαλιστών), πρέπει, μπορεί και εν μέρει βρίσκεται σ’ αυτό το δρόμο. Που την ίδια στιγμή δεν έχει καμιά προοπτική, αν μείνει στο στρατόπεδο αυτού του συστήματος, ούτε καν αν πάει προς το στρατόπεδο Ρωσίας-Κίνας-BRICS, κτλ. Που ταυτόχρονα, παρόλο που δεν είναι σοσιαλιστικό, όπως αποκαλούνταν κι εν μέρει ήταν πριν, με την ΕΣΣΔ και τα άλλα Εργατικά Κράτη της Ευρώπης, την ΚΟΜΕΚΟΝ, κτλ και που προς το παρόν παραμένουν στην πλειοψηφία τους -στις ηγεσίες προπάντων, αλλά και αντικειμενικά- στο καπιταλιστικό στρατόπεδο, είναι παγκόσμιες δυνάμεις που, μη μπορώντας να μετατραπούν σε ιμπεριαλιστικές, «σοσιαλιμπεριαλιστικές», κτλ, λόγω των αναπόφευκτα και αμείλικτα συγκεντρωμένων ήδη ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπορούν και πρέπει να κερδηθούν από το στρατόπεδο της Δυαδικής Εξουσίας των μαζών. Στην πορεία προς την Επανίδρυση του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου». Αλλά αυτό ακόμα δεν έχει αποφασιστεί στο επίπεδο των ηγεσιών. Πρέπει και μπορεί ν’ αποφασιστεί και να οργανωθεί σε Τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, με επιστημονικές σοσιαλιστικές ηγεσίες.
Όλες οι μορφές του ιστορικού κοινωνικού προτσές, που είναι αυτό της ταξικής πάλης -μέχρι το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό- επαληθεύουν όλο το περιεχόμενο, αλλά και όλες τις μορφές που έχουν προβλεφθεί και δοθεί από τους δασκάλους του επιστημονικού σοσιαλισμού, Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι. Αυτό το μοναδικό περιεχόμενο και οι μορφές βρίσκονται στα βιβλία τους, στη θεωρία τους, αλλά και στην πράξη τους. Και μαζί με τις νέες μορφές που προβλέφθηκαν και δόθηκαν, μέχρι το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, από τον Χ. Ποσάδας, είναι αυτό που ζούμε καθημερινά. Αυτό δεν είναι κανένας «δογματισμός», αλλά μια επιστημονική αναζήτηση για να εφαρμόζουμε «σε κάθε μορφή, τα συμπεράσματα του περιεχομένου»: του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Διαφορετικά, αν κάποιος προσαρμόζεται και προσκολλάται στις μορφές και πολύ περισσότερο όταν αναζητάει άλλα περιεχόμενα, άλλη εξήγηση σ’ αυτές, έξω από τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τότε εύκολα γλιστράει στον οπορτουνισμό μέχρι και τον αναθεωρητισμό, «ρεβιζιονισμό», του επιστημονικού σοσιαλισμού, του μαρξισμού-λενινισμού.
Στον πιο συγκεντρωμένο και παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, αυτό των ΗΠΑ, είναι εκεί όπου εφαρμόζεται περισσότερο αυτό που έχει γράψει κι εφαρμόσει ο Λένιν: ότι ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΒΗΜΑ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ» ΚΑΙ ΤΗ «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ», ΤΗ ΛΑΪΚΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Και στη συνέχεια ή ταυτόχρονα, με τη Μετάβαση, γρήγορα κι επειγόντως, στο Εργατικό Κράτος και το σοσιαλισμό, Παγκόσμια. Ενδιάμεσα βήματα μπορούν να υπάρξουν και υπάρχουν αντικειμενικά -προπάντων λόγω έλλειψης επιστημονικής σοσιαλιστικής ηγεσίας-, αλλά μόνο στις μορφές, που πρέπει γρήγορα να προχωρήσουν στο σοσιαλιστικό περιεχόμενο και δρόμο. Είναι γι’ αυτό άλλωστε που εμείς, σαν Τροτσκιστική-Ποσαδική 4η Διεθνής, «είμαστε μέρος του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος» (Χ. Ποσάδας), όχι βέβαια της γραφειοκρατίας του, που όπως όλες οι γραφειοκρατίες είναι τουλάχιστον φιλο-καπιταλιστική, όταν δεν περνάει ανοιχτά στο αντίπαλο, καπιταλιστικό στρατόπεδο.
ΕΚΚ (Τ-Π), Ελληνικό Τμήμα της Τροτσκιστικής-Ποσαδικής 4ης Διεθνούς
23/8/2016
