Η απειλή για πρόωρες
εκλογές και για Grexit, η ατέρμονη, βασανιστική για το λαό
«αξιολόγηση» και «ελάφρυνση του Χρέους» από τους τοκογλύφους ιμπεριαλιστές
«δανειστές» και η αναγκαία κοινωνικο-πολιτική απάντηση:
Ο ελληνικός λαός έχει «αξιολογήσει»
τη βαρβαρότητα των μνημονίων και του χιλιοπληρωμένου από αυτόν Χρέους κι έχει
μια και μοναδική εκλογή, επιλογή: την κατάργηση των μνημονίων και ταυτόχρονα
του Χρέους, που συνεπάγεται τα συνεχή μεγάλα και μικρά ιμπεριαλιστικά μνημόνια.
Η επιλογή και η πρωτοβουλία για «Grexit» από την
ιμπεριαλιστική ΕΕ με Δημοψήφισμα ανήκει στο λαό και την αριστερή και
σοσιαλιστική προοπτική της χώρας κι όχι στους εκβιασμούς του συστήματος.
Η απειλή που εξαπολύει η Νέα Δημοκρατία και η ολιγαρχία που
εκπροσωπεί, για πρόωρες εκλογές, είναι ταυτόχρονη και συντονισμένη με τη διαρκή
απειλή και εκβιασμούς του ιμπεριαλισμού και των «θεσμών» του για Grexit, με κοινό στόχο ν’
ανατραπεί η Κυβέρνηση της Αριστεράς και να διατηρηθεί η εξάρτηση και υποταγή
της χώρας στον ιμπεριαλισμό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Μετά τη «μονομερή ενέργεια» της Κυβέρνησης της Αριστεράς για
παροχή της 13ης σύνταξης, ακόμα και ο Μητσοτάκης, ζητώντας «εδώ και
τώρα εκλογές», μιλάει τώρα για «μονομερείς ενέργειες» που είναι έτοιμος να
κάνει απέναντι στους «δανειστές», αν αναδειχθεί πρωθυπουργός, όπως με τη «μείωση
των φόρων». Ταυτόχρονα, οι κριτικές που γίνονται στην Κυβέρνηση, ακόμα κι από
το πρώην Μαύρο Μέτωπο και τις συνιστώσες του, είναι από τα «αριστερά», όσο
αφορά τουλάχιστον τα άμεσα μέτρα, Θεσσαλονίκης, κτλ, που εξήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ και
η Κυβέρνησή του, κατηγορώντας την ότι δεν τα εφαρμόζει. Αυτό δείχνει ότι η
τωρινή κυβέρνηση καθόρισε δυαδικά, Ελλάδα από τη μια μεριά και ιμπεριαλιστικοί
θεσμοί από την άλλη, ένα ανώτερο σημείο Αντίστασης της χώρας στον ιμπεριαλισμό,
από το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποχωρήσει. Αλλά κυρίως και σε
σύνδεση με το προηγούμενο, δείχνει το πόσο ώριμες είναι οι αντικειμενικές
συνθήκες στη χώρα και στο λαό της -όπως και σε όλο τον κόσμο κι όπως
αναδείχνουμε στα υπόλοιπα άρθρα του περιοδικού μας-, όχι μόνο για να
εφαρμοστούν όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησης, αλλά
και για να προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο και ταχύτερα, ενάντια στην υποταγή
και στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του.
Ακόμα κι αυτή η περιορισμένη «μονομερής ενέργεια» της
Κυβέρνησης, οικονομική και μάλιστα
μικρής σημασίας και διάρκειας -που προστίθεται βέβαια στα μέτρα που παίρνει η
Κυβέρνηση με το «Παράλληλο Πρόγραμμά» της εδώ και ένα χρόνο-, στάθηκε ικανή να οξύνει
όλες τις διαφορές και αντιθέσεις σε όλα τα μαύρα μέτωπα και τους πολιτικούς
εκπροσώπους και θεσμούς του συστήματος, στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη και στον
κόσμο(βλέπε διασπάσεις, διαφορές και διαμάχες, ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,
ανάμεσα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τη δεξιά της Γερμανίας και της
ηπείρου, ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες, ακόμα κι ανάμεσα στην
ΕΕ και το ΔΝΤ). Αντίθετα ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ να ψηφίσει αυτό το μέτρο
μαζί με την Κυβέρνηση. Αυτό συμβαίνει γιατί το πρόβλημα και το διακύβευμα της κοινωνικής ιστορίας της
χώρας και του κόσμου δεν είναι οικονομικό, αλλά Πολιτικό και Προγραμματικό.
Την ίδια στιγμή που το σύστημα, στην τελική κι επιθανάτια κρίση ολοκληρωτικής
αποσύνθεσής του, είναι ανίκανο να δεχτεί ακόμα και τη 13η σύνταξη στην
Ελλάδα, ταυτόχρονα είναι ανίκανο ν’ αντιμετωπίσει την Πολιτική και το Πρόγραμμα
μιας Κυβέρνησης, που φαίνεται αποφασισμένη να μην υπακούσει -τουλάχιστον πλήρως
προς το παρόν- στις επιταγές του συστήματος και ν’ αντισταθεί. Αντίθετα
αναγκάζεται ν’ αναπροσαρμόσει τη δική του Πολιτική και Πρόγραμμα, προκειμένου
όμως να πετυχαίνει την κύρια πολιτική και πρόγραμμά του, σ’ αυτή τη φάση: που
είναι η καλύτερη, σε χρόνο και χώρο, προετοιμασία και διεξαγωγή του διαρκούς
παγκόσμιου και τοπικού πολέμου ενάντια στις μάζες, της κάθε χώρας και βέβαια
της Ελλάδας.
Αυτό προσπαθεί και θα προσπαθήσει να κάνει άμεσα μέσω της ΝΔ
και του Μητσοτάκη στην Ελλάδα: υποχώρηση του συστήματος στο έλασσον, για να
εξακολουθεί να πετυχαίνει το μάξιμουμ, δηλαδή η Ελλάδα μέρος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και
των πολεμικών προετοιμασιών και δράσεων, με όλα τα μέσα, του συστήματος,
ενάντια στα παγκόσμια κέντρα αυτής της ανυπακοής και αντίστασης , που είναι η
Ρωσία, η Κίνα, όλα τα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη και οι σύμμαχοί τους, αλλά
και άμεσα ενάντια σε όλους τους λαούς και τις επαναστάσεις τους.
Αυτό που φοβάται περισσότερο ο ιμπεριαλισμός για την Ελλάδα,
είναι το σημαντικό Πολιτικό γεγονός και προηγούμενο, ότι μετά το 1981 και με
πολύ μικρές δεξιές παρενθέσεις, υπήρξαν κυβερνήσεις της Σοσιαλιστικής,
Ριζοσπαστικής και Οικολογικής Αριστεράς. Αλλά ακόμα και μετά την πτώση της
στρατιωτικής δικτατορίας του συστήματος, από το 1974 μέχρι το 1981, οι
κυβερνήσεις του Καραμανλή, είχαν φτάσει το σημείο Αντίστασης στις
ιμπεριαλιστικές προετοιμασίες κι επιταγές, ως το επίπεδο ακόμα και του να φύγει
η χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (που είναι και το σημαντικότερο), ενώ
ταυτόχρονα Πολιτικά ο Καραμανλής πλησίαζε την ΕΣΣΔ και τα Βαλκανικά Εργατικά
Κράτη. Έκφραζε έτσι τομείς της εθνικής αστικής τάξης, που έβλεπαν –όπως βλέπουν
και τώρα, μάλιστα κάθε φορά και περισσότερο-, ότι τα σχέδια και οι δράσεις του
ιμπεριαλισμού, τους αφανίζουν, όπως αφανίζουν επίσης όλα τα μεσαία στρώματα και
βέβαια τις «μη προνομιούχες» κι εκμεταλλευόμενες και καταπιεσμένες μάζες της
χώρας.
Η σημερινή όμως ΝΔ με το Μητσοτάκη, «αρχιερέα» της διαπλοκής
της χρηματιστικής ολιγαρχίας στο εσωτερικό (τράπεζες, ΜΜΕ, πολιτική, οικονομική
και ηθική διαφθορά και στις τρεις εξουσίες του συστήματος) και της άμεσης
σύνδεσης κι εξάρτησής της από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, τους θεσμούς και το
χρηματιστικό του κεφάλαιο, παρουσιάζεται τώρα με μια ελάχιστη Πολιτική από «τα
αριστερά» της ίδιας της Κυβέρνησης της Αριστεράς, για να κερδίσει ψήφους και
για να κάνει στη συνέχεια την πιο δεξιά εφαρμογή των επιταγών του ιμπεριαλισμού
και των μνημονίων του, αν αναδειχθεί στην κυβέρνηση. Το ίδιο έκανε η ΝΔ
προεκλογικά κι απέναντι στην τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γ.
Παπανδρέου, για να την ανατρέψει και για να
κάνει μετεκλογικά ακριβώς τα αντίθετα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Αυτό κάνουν πια οι Πολιτικές Δεξιές, όλων των
αποχρώσεων, σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, γιατί η ντόπια και διεθνής
χρηματιστική ολιγαρχία συνδέονται μεταξύ τους κάθε φορά και περισσότερο,
συγκεντρώνονται σε λιγότερα χέρια, χωρίς πλέον να μπορούν στην πράξη να
παραχωρήσουν στην πράξη τίποτα, ούτε στα μεσαία στρώματα, ούτε βέβαια στις
εργαζόμενες, άνεργες και περιθωριοποιημένες από το σύστημα μάζες. Αντίθετα
συνεχώς τους αφαιρούν κι αυτά που προηγούμενα έχουν αποσπάσει από αυτό το
σύστημα. Γι’ αυτό και αυτές οι Δεξιές στερούνται
σταθερών εκλογικών και πολύ περισσότερο κοινωνικών βάσεων.
Εκλογικά ενισχύονται,
ακόμα και στην Ευρώπη, μόνο εκεί όπου παρουσιάζονται ενάντια σε ακροδεξιές,
φασιστικές και ρατσιστικές πολιτικές τάσεις και μάλιστα όταν κάνουν εκλογικές
συμπράξεις με τομείς της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς. Στην Ελλάδα όμως,
η τεράστια εμπειρία κι ωρίμανση των μαζών για το σοσιαλισμό και οι σχεδόν
ανελλιπείς Κυβερνήσεις της Αριστεράς, όπως τις αναφέραμε και με τις κατακτήσεις
που έγιναν μ’ αυτές, έχουν καταδικάσει μια για πάντα σε πολιτική απομόνωση, όχι
μόνο την φασιστική και αντικομουνιστική Χρυσή Αυγή (που είναι
«αντισυστημική» μόνο γιατί είναι ενάντια
στον κομμουνισμό), αλλά και κάθε άλλη παρόμοια τάση που τείνει να εμφανιστεί ή
έχει εμφανιστεί στη χώρα. Έτσι στην Ελλάδα έχει καταργηθεί οριστικά, η ανάγκη
και η δυνατότητα μιας τέτοιας αντιφασιστικής εκλογικής συμμαχίας ΝΔ-Αριστεράς.
Οι «μονομερείς ενέργειες» του Μητσοτάκη, περισσότερο
εντάσσονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές παρόμοιες «ενέργειες», όπως είναι το «μονομερές»
Brexit
της Μεγάλης Βρετανίας και ο «μονομερής», δήθεν «απομονωτισμός» του Τραμπ,
απέναντι στις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές χώρες. Κινήσεις -που αναλύουμε στο
άρθρο μας πάνω στις εκλογές στις ΗΠΑ, στη Γερμανία, την Αυστρία, τη Μ.
Βρετανία, από τη μια και στη Ρωσία από την άλλη-, που εκφράζουν την κρίση
αποσύνθεσης -«στα εξ ων συνετέθη»- του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού κι ευνοούν
για τον ίδιο λόγο, αντικειμενικά ή/και συνειδητά, σαν σύγχρονη πολιτική στο
ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, τον ήδη πιο συγκεντρωμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Όλες οι ιμπεριαλιστικές χώρες παραχωρούν στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό τη
δυνατότητα να αντιπροσωπεύει έτσι πιο γνήσια και καλύτερα τα πολεμικά και
φασιστικά σχέδια όλου του καπιταλιστικού συστήματος, σαν το μόνο τρόπο για την
επιβίωσή του. Έτσι και η λεγόμενη «διάλυση της ΕΕ από τα δεξιά», με φυγόκεντρες
κύρια τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, εξαιτίας κύρια της προσπάθειας του
γερμανικού ιμπεριαλισμού ν’ ανταγωνιστεί τον αμερικάνικο, σε βάρος του γαλλικού, αγγλικού και ιταλικού
ιμπεριαλισμού, αντικειμενικά ή/και συνειδητά, ευνοεί τον αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό, στην αναπόφευκτη τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του
συστήματος και της προετοιμασίας και των σχεδίων του ενάντια στην ανθρωπότητα.
Αλλά η ανθρωπότητα έχει όλα τα μέσα και τα στοιχεία,
οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, ηθικά, στρατιωτικά, για ν’
αντισταθεί και ν’ ανατρέψει τον ιμπεριαλισμό και τα σχέδιά του, κάθε Πολιτική
του. Και σ’ αυτά τα πλαίσια να διαλύσει την ιμπεριαλιστική ΕΕ «από τα αριστερά»,
που είναι και ο μοναδικός τρόπος για να κρατήσει Ενωμένη την Ευρώπη: με το Αντιιμπεριαλιστικό
και Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο και Κυβερνήσεις και τη γρήγορη Μετάβαση στο
Σοσιαλισμό. Στην Ευρώπη (Ελλάδα) άλλωστε είναι που γεννήθηκε ο διαλεκτικός
υλισμός, στην Ευρώπη ο μαρξισμός-λενινισμός τον ανύψωσε σε ιστορικό υλισμό και
επαναστατικό ρεαλισμό, αυτόν της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής
πάλης, κατακτήσεων, προοπτικής και οικοδόμησης. Είναι το «Κεφάλαιο» που
γράφτηκε από τον Μαρξ στην Ευρώπη και σ’ αυτή την ήπειρο έγινε η Πρώτη
Σοσιαλιστική Επανάσταση και εγκαθιδρύθηκε το Πρώτο Εργατικό Κράτος στην
ανθρωπότητα, η ΕΣΣΔ.
Αυτό που φοβάται ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα είναι το
γεγονός ότι η Πολιτική Αντίστασης της Κυβέρνησης της Αριστεράς στα σχέδια και
τις επιταγές του, μπορεί να συνεχίσει και ν’ ανυψώσει τη συμβολή της χώρας μας
στον αντιπολεμικό, αντιφασιστικό κι αντιιμπεριαλιστικό αγώνα κι Αντίσταση, όχι
μόνο του του ελληνικού λαού, αλλά και των λαών όλης της Ευρώπης και του κόσμου.
Προηγούμενα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς δύο παγκόσμιους πολέμους και τώρα
ενάντια στο διαρκή παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Βλέπει ότι είναι τόσο
ώριμες οι συνθήκες γι’ αυτό, ώστε ακόμα και οι μικρές ρήξεις αυτής της
Κυβέρνησης με τον ιμπεριαλισμό και την ντόπια ολιγαρχία («αναδιανομή των
βαρών», χτυπώντας έστω και μερικά, για την ώρα, το τρίγωνο της διαπλοκής, με
αποτέλεσμα ανάμεσα στ’ άλλα κάποια δημοσιονομικά πλεονάσματα, που κατευθύνονται
στο «παράλληλο πρόγραμμα», στην υγεία και την παιδεία, στην 13η
σύνταξη, κτλ) με οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά μέτρα, «από αμυχή μπορεί
να μετατραπεί σε γάγγραινα» για το σύστημα.
Ότι αν αυτά τα πρώτα μέτρα της
Κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι –κι εμείς πιστεύουμε ότι είναι- μέρος μιας
Πολιτικής και Προγραμματικής κατεύθυνσης της χώρας και της Κυβέρνησής της,
αντίθετης και συγκρουόμενης με την ιμπεριαλιστική πολιτική και
πρόγραμμα-μνημόνια για τη χώρα, αυτό θα έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες ενάντια
στο σύστημα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Όπως ήδη έχει
αρχίσει να διαφαίνεται.
Ο ιμπεριαλισμός και οι θεσμοί του, όπως και οι ντόπιοι
εκπρόσωποί του, ξέρουν πολύ καλά ότι ο ελληνικός λαός ανέδειξε, προηγουμένως το
ΠΑΣΟΚ και τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση της χώρας, γιατί η Ίδρυσή τους και οι
Πολιτικές και Προγραμματικές εξαγγελίες τους συνδέθηκαν ακριβώς μ’ αυτή την
ιστορία της ΕΑΜικής Αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό και με τη
συμβολή της στην γενική ήττα του εκεί. Κι αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί, ούτε να
γυρίσει πίσω, όσες προδοσίες κι αν κάνει η εκάστοτε γραφειοκρατική ηγεσία. Όταν
πισωγυρίζει αυτή η ηγεσία, όπως άλλωστε και σε όλο τον κόσμο, τότε οι μάζες
αναδείχνουν νέες ηγεσίες, πιο συνεπείς κι αποφασισμένες ν’ αντιμετωπίσουν και
ν’ ανατρέψουν τον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους αντιπροσώπους του. Στην
προδοσία της γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ οι ελληνικές μάζες απάντησαν με την
ανάδειξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής του. Το ίδιο θα κάνει και
στο μέλλον, απέναντι σε μια παρόμοια εξέλιξη.
Σ’ αυτή την ωρίμανση, τη θέληση και την επέμβαση των εργαζομένων
και όλου του λαού και στην έκφρασή της στο Ιδρυτικό και στο πρόσφατο 2ο
Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει και μπορεί να στηριχτεί η Κυβέρνηση, για να μην
κάνει καμιά υποχώρηση απέναντι στις «αντικρουόμενες», δήθεν, απαιτήσεις των
ιμπεριαλιστικών κέντρων και θεσμών, ΕΕ-ΔΝΤ και τερα-τρόικα κι αντίθετα για να
συνεχίσει τις «μονομερείς ενέργειες» από τα αριστερά, ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ. Αυτό είναι που θ’ «αξιολογήσει» ο ελληνικός λαός, για
να μπορέσει συντριπτικά ν’ αποτρέψει κάθε ρεβανσιστική διεκδίκηση της
Κυβέρνησης από την αντιδραστική δεξιά και το πιθανό νέο Μαύρο Μέτωπο. Δεν
πρέπει να περιμένουμε καμιά «αξιολόγηση» της χώρας και της Κυβέρνησής της από
τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αντίθετα, το «Παράλληλο Πρόγραμμα» πρέπει να
επεκταθεί και να βαθύνει αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά, με βάση την
προώθηση της Ιδρυτικής και πρόσφατης Πολιτικής Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα
που σίγουρα θα στηρίξει ο ελληνικός λαός, είτε σε νέο Δημοψήφισμα, είτε σε
πρόωρες εκλογές. Σημείο άμεσης ρήξης με τη δεξιά και τον ιμπεριαλισμό, μπορεί
και πρέπει να είναι η επαναφορά των Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, η Διαγραφή του
«Απεχθούς» Χρέους, η άμεση μείωση και η
κατάργηση των φόρων στα κατώτερα και μη προνομιούχα στρώματα και η μεγάλη
αύξησή τους στα μεγάλα εισοδήματα, ιδιοκτησίες και επιχειρήσεις, μείωση μέχρι
και κατάργηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας στα αγαθά και μεγάλη αύξηση των
Φόρων στην Υπεραξία που κλέβει και καρπούται ο καπιταλιστικής από την
Υπερεργασία του εργαζόμενου στην παραγωγή τους. Κι αν ο καπιταλιστής απαντήσει
ότι δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στην κρίση και στον ενδοκαπιταλιστικό
ανταγωνισμό, τότε -ή καλύτερα ήδη εκ των προτέρων και προληπτικά- πρέπει να επιβληθεί η Απαλλοτρίωσή του και Εργατικός και
Κοινωνικός Έλεγχος –όπως και παντού- και λειτουργία της Παραγωγής και της Διανομής
κάτω από αυτό τον Έλεγχο. Είναι μια
ολόκληρη Πολιτική που πρέπει να προβληθεί, να προπαγανδιστεί άμεσα και να
προωθηθεί ανάλογα με τους υπάρχοντες και διαμορφούμενους ταξικούς συσχετισμούς.
Όπως κα η Κοινωνικοποίηση του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος στη χώρα και η λειτουργία
του προς όφελος της Πραγματικής Παραγωγής και Διανομής, για τις ανάγκες του
λαού. Η Άμεση στροφή στην Εσωτερική Αγορά και την Κοινωνικοποιημένη, Κοινωνική Παραγωγική
Ανασυγκρότηση της χώρας –στηριγμένη και στις ήδη υπάρχουσες εμπειρίες-, που θα
καλύπτει πρώτα και κύρια τις εσωτερικές λαϊκές καταναλωτικές «αγοραστικές»
ανάγκες.
Το άνοιγμα στις «αγορές» του εξωτερικού, θα εξυπηρετήσει
μόνο και μόνο την κερδοσκοπία και την τοκογλυφία του χρηματιστικού κεφαλαίου
και την παραπέρα διόγκωση του Δημόσιου Χρέους σ΄ αυτό, πάντα σε βάρος της χώρας
και του λαού της. Ν’ αναπτυχθούν σχέσεις αμοιβαίου οφέλους –κύρια για τη μικρή
και κατασπαραγμένη από τα μνημόνια Ελλάδα- με όλες τις χώρες του κόσμου και
κύρια με τα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη και μη ιμπεριαλιστικές χώρες,
συμμαχίες κι Ολοκληρώσεις τους (Ρωσία, Κίνα, BRICS, ALBA,
CELAC, κτλ). Μ’ αυτές
συμμετοχή και προώθηση στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο,
όπως εξαγγέλλεται και προωθείται κι από το Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα και
τις Διασκέψεις του, την τελευταία των οποίων δημοσιεύουμε σ’ αυτό το φύλλο της
ΚΕ. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προωθηθεί η επιλογή και η πρωτοβουλία του
ελληνικού λαού για Grexit,
απέναντι στις από τα δεξιά απειλές για αποβολή της Ελλάδας από την
ιμπεριαλιστική ΕΕ και το ευρώ της. Αν η ΕΕ δεν μπορεί ν’ ανεχθεί μια αριστερή
Ελλάδα, πολύ περισσότερο εμείς δεν μπορούμε ν’ ανεχθούμε πια την υποταγή της
χώρας στις επιταγές της. Μόνο με όλους αυτούς τους τρόπους μπορεί η χώρα να
προωθήσει και να ξεπεράσει γρήγορα τη λεγόμενη «αναδιανομή των βαρών», για να
περάσει στην «αναδιανομή του - παραγόμενου και υπάρχοντος- πλούτου» και πολύ
καλύτερα και γρήγορα στην κατάργηση του πλούτου σαν ατομική ιδιοκτησία, αρπαγή,
σφετερισμός και συσσώρευση και στην κοινωνική απαλλοτρίωσή του. Για να μπορέσει
να γίνει έτσι ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.
Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να προωθηθούν και οι σχέσεις με
την Τουρκία, την Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό Κόσμο. Ο
ιμπεριαλισμός, το ΝΑΤΟ, η Μεγάλη
Βρετανία, η ΕΕ, αλλά και η ντόπια ολιγαρχία του πλούτου, θέλει την Κύπρο
«αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ενάντια στους λαούς, την επανάστασή τους και τις
κατακτήσεις τους σε όλη την περιοχή. Με την προωθούμενη απ’ αυτόν «από τα
δεξιά» «επανένωση της Κύπρου», υποχωρεί στο ελάχιστο –όταν πριν διαιρούσε την
Κύπρο για να «βασιλεύει» σ’ αυτήν-, για να διατηρήσει και να πετύχει το
μέγιστο: όλη την Κύπρο, αλλά και την Τουρκία και την Ελλάδα μέσα στο ΝΑΤΟ και
την ΕΕ, σαν βάσεις στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και δράσεις του. Η «επανένωση της
Κύπρου» μπορεί και πρέπει να είναι προς όφελος των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων
και όλων των μειονοτήτων στο νησί, μόνο στο βαθμό που γίνει «από τα αριστερά»
και με βάση την Αντιιμπεριαλιστική Συμμαχία και Μέτωπο όλων των χωρών και λαών
της περιοχής. Και πρώτα πρώτα ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην οποία άλλωστε ευτυχώς
ακόμα δεν ανήκει η Τουρκία, ενώ
ταυτόχρονα έχει κάνει στροφή στις διεθνείς σχέσεις της, αντιστεκόμενη στο
ΝΑΤΟ και πλησιάζοντας τη Ρωσία, όπως στη λύση του λεγόμενου «συριακού
προβλήματος». Η επίσκεψη των Πούτιν και Λαβρόφ στην Ελλάδα και η θέση της
Ρωσίας σε σχέση με την ασφάλεια και τις εγγυήσεις στην Κύπρο, είναι σ’ αυτή την
αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, βάση για παραπέρα προώθησή της: Η Ενωμένη Κύπρος
ενάντια στο ΝΑΤΟ (Τουρκία και Ελλάδα δυστυχώς είναι μέλη του) κι ενάντια τόσο
στις ξένες ιμπεριαλιστικές και στρατιωτικές παρουσίες και βάσεις στο νησί, όσο
και ενάντια στην οικονομική και στρατιωτική ασφυξία του από την ΕΕ (η τωρινή
Κυπριακή Δημοκρατία της ελληνοκυπριακής πλευράς δυστυχώς ήδη την υφίσταται).
Αυτά είναι πιστεύουμε τα αναγκαία και εφικτά, «εκ των ων ουκ
άνευ» καθήκοντα της Αριστεράς, των Μετώπων και Συμμαχιών της και της Κυβέρνησής
της, τωρινής και μελλοντικής, για τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη στη χώρα, μέρος
τέτοιων εξελίξεων στην περιοχή, στην ήπειρο και στον κόσμο. Για να αποτραπεί επίσης
άμεσα μια δεξιά διακυβέρνηση της χώρας, ακόμα και σαν παρένθεση. Η δεξιά ζητάει
«εδώ και τώρα εκλογές» για να προλάβει αυτές τις εξελίξεις και στο μεταξύ να
προσπαθήσει για μια ακόμα φορά να σπείρει τη σύγχυση, τα ψέματα, τη συκοφαντία
και την εξαπάτηση στο λαό, επικουρούμενη από τη σεκτάρια, μαξιμαλιστική
αντίληψη και ταυτόχρονα οπορτουνιστική, μινιμαλιστική πρακτική, στα πλαίσια του
υπάρχοντος συστήματος, των γραφειοκρατικών ηγεσιών, πολιτικών και
συνδικαλιστικών.
ΕΚΚ (Τ-Π),
