ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ-ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ 20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ

Σαν ιστορικό Πολιτικό Ρεύμα του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος (ΠΚΚ), που στηρίζεται –σαν Κίνημα- στο μαρξισμό-λενινισμό, στο διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, στην ταξική, επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πάλη, στη δικτατορία του προλεταριάτου και στη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, χαιρετίζουμε το 20^ό Συνέδριο του ΚΚΕ. Αναζητούμε ταυτόχρονα να συμβάλλουμε στην πραγματικά κομμουνιστική διέξοδο στην «Κρίση Ανόδου» του ΠΚΚ,  των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων (ΚΕΚ) και των Παγκόσμιων Συναντήσεών τους (ΠΣΚΕΚ).

Αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει, μπορεί και θα κάνει και το ΚΚΕ, στηριγμένο στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις που έγιναν, γίνονται και  θα γίνουν, στην Ελλάδα και στον κόσμο, ανάμεσα στ’ άλλα και με το 20^ό Συνέδριό του. Κι αυτός ο προλεταριακός διεθνιστικός σκοπός είναι ανώτερος από κάθε άλλο, δευτερεύοντα και συνδεόμενο με τον πρωταρχικό και πολύ περισσότερο ανώτερος –κριτικά και διορθωτικά- από κάθε λάθος, αδυναμία στο ΠΚΚ και στα Κόμματα που συμμετέχουν σ’ αυτό. Και βέβαια είναι ανώτερος –αντιπαραθετικά και ανατρεπτικά- κι από οποιαδήποτε εγκατάλειψη και προδοσία του μαρξισμού-λενινισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης, από τη μεριά πρώην ή/και τωρινών ηγεσιών των Κομμουνιστικών Κομμάτων (ΚΚ).

ΟΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΠΚΚ ΚΙ ΟΧΙ

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Εμείς πιστεύουμε ότι τα αρνητικά φαινόμενα στο ΠΚΚ, δεν αφορούν τη βάση, τα μέλη και στελέχη αυτών των Κομμάτων και την κομμουνιστική πρωτοπορία τους, ούτε καν τις ηγεσίες, όταν αυτές αποτελούνται από σταθερά και αυστηρά συνεπείς και ανιδιοτελείς κομμουνιστές και πολύ περισσότερο όταν αναδείχνονται κι ελέγχονται, ακριβώς από αυτά τα μέλη των ΚΚ, μέσα από την εσωτερική, αμεσο-δημοκρατική, κομματική διάρθρωση και λειτουργία. Όπου ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός δεν εκφυλίζεται και δεν καταργείται γραφειοκρατικά κι όταν αφορά τόσο τις αποφάσεις, όσο και τους συντρόφους που θα τις εφαρμόσουν, άμεσα ανακλητούς όταν δεν το κάνουν. Αυτά τα φαινόμενα αφορούν τις όποιες –παροδικές, μεταβατικές άλλωστε- ηγεσίες των ΚΚ, που δεν εφαρμόζουν αυτές τις μπολσεβίκικες  αρχές κομματικής λειτουργίας. Και ιδιαίτερα αφορά τις γραφειοκρατικές ηγεσίες, αυτές που έχουν περιορίσει ή/και ξεκόψει τη διαλεκτική κομματική επικοινωνία με το υπόλοιπο Κόμμα. Κι όπου αυτές οι γραφειοκρατικές ηγεσίες, ιδιαίτερα εξαιτίας της μακρόχρονης «συνύπαρξης» και συμβίωσής τους –αντικειμενική ή/και συνειδητή, συμφεροντολογική- με το καπιταλιστικό σύστημα, με προνόμια πληρωμένα καλά από το σύστημα και με κάθε μορφή, έχουν «διαφθαρεί» κι έχουν «αλώσει τα ΚΚ από τα μέσα», όπως αναφέρεται στις θέσεις της ΚΕ για το 20^ό Συνέδριο. Με τραγικό αποτέλεσμα, στα Εργατικά Κράτη (Σοσιαλιστικές Χώρες) να οδηγήσουν αντεπαναστατικά και αντικομουνιστικά και σε συμμαχία με τον παγκόσμιο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, στη διάλυση και οπισθοδρόμηση της ΕΣΣΔ και των άλλων Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, Με κύριο χαρακτηριστικό -ικανό για να πάψουνε να είναι Εργατικά Κράτη-, το γεγονός ότι στην εξουσία τους δεν βρίσκεται το Ενιαίο Κόμμα της Εργατικής Τάξης και της Σοσιαλιστικής Επανάστασης (ΕΚΣΕ), Κομμουνιστικό ή όπως αλλιώς ονομαζόταν. Ενώ και στα καπιταλιστικά κράτη, αυτές οι γραφειοκρατικές ηγεσίες έχουν οδηγήσει στο να «χειροτερεύσει η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα», αυτό να «βρίσκεται σε υποχώρηση», «τα ΚΚ να έχουν χάσει κομμουνιστικά χαρακτηριστικά», να «είναι ακόμα αδύναμη η δουλειά στην εργατική τάξη», να «είναι το ΠΚΚ κατακερματισμένο οργανωτικά και ιδεολογικά, με σφοδρή διαπάλη γύρω από τα στρατηγικά προβλήματα», να «είναι αβέβαιη η πορεία των Παγκόσμιων Συναντήσεων των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων (ΠΣΚΕΚ)» κι ακόμα και η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» και η «Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία» να είναι στην προοπτική μιας πιθανής «ανασύνθεσης κι αντικατάστασής τους από νέες μορφές, αν κριθεί αναγκαίο», εξ αιτίας κι εκεί της «επίδρασης της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού».

Είναι όλες διαπιστώσεις, αναγκαίοι προβληματισμοί κι ανησυχίες των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ. Εμείς απλά προσπαθούμε να συμβάλουμε στην εξεύρεση των αιτίων που οδήγησαν στην εγκατάλειψη της θεωρίας και κυρίως της πράξης του μαρξισμού-λενινισμού, για να μπορέσουν αυτά τα αίτια να εξαλειφθούν και να υπάρξει έτσι πραγματική, συνεπής και μόνιμη «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ» (Χ. Ποσάδας).

Σε άλλοτε άλλο βαθμό, είναι αυτή η ίδια η γραφειοκρατία, κύρια κρατική αλλά και κομματική, «διεφθαρμένη», συμφεροντολογική, σαν προνομιούχα κάστα  -όχι ακόμα σαν τάξη στα Εργατικά Κράτη-, αυτή που ανέτρεψε πλήρως την Πολιτική Εξουσία της Εργατικής Τάξης, αφού πρώτα την είχε σφετεριστεί, την είχε «διαφθείρει» και «αλώσει από τα μέσα», την είχε εκφυλίσει και διαλύσει στην πράξη. Είναι αυτή η ίδια που ταυτόχρονα φιλοδοξούσε πάντα να γίνει μια νέα ιδιοκτήτρια τάξη, αλλά δεν τα κατάφερνε μέσα στην Κρατικοποιημένη και Σχεδιοποιημένη (έστω και γραφειοκρατικά) Οικονομία του Εργατικού Κράτους. Το Εργατικό Κράτος ήταν τέτοιο, ακόμα και με τη γραφειοκρατία, γιατί με κάθε τρόπο –γραφειοκρατικό- την εξουσία την είχε το Κομμουνιστικό Κόμμα, που σε πρώτη και τελευταία ανάλυση δεν ήταν κύρια η γραφειοκρατία του, αλλά τα εκατομμύρια κομμουνιστές αγωνιστές, μέλη, στελέχη, ηγέτες του, σε κάθε χώρο δουλειάς κι επέμβασης του Κόμματος, που με κάθε τρόπο επενέβαιναν –κύρια κοινωνικά και με την κομμουνιστική ωρίμανση κι αυταπάρνηση- στο Κόμμα, βασισμένοι ακριβώς και σ’ αυτή την Οικονομία. Είναι γι’ αυτό που η γραφειοκρατία, στην προσπάθειά της να σπάσει κάθε δεσμό με το παρελθόν -με τις κατακτήσεις της Ρώσικης Επανάστασης και στη συνέχεια με τις κατακτήσεις των Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, που δημιουργήθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την επέμβαση του Κόκκινου Στρατού και με τις Σοσιαλιστικές Επαναστάσεις στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία-, προχωρούσε «σταδιακά» -προς τα πίσω- στην «οικονομία της αγοράς», κτλ και στη συνέχεια σε ανοιχτά καπιταλιστικές μορφές και περιεχόμενα, εθνικά και παγκόσμια.

Η «διεφθαρμένη» γραφειοκρατία δεν «άλωσε από τα μέσα» μόνο τα Κομμουνιστικά Κόμματα, αλλά και τα ίδια τα Εργατικά Κράτη, σαν «Δούρειος Ίππος» του καπιταλισμού στο στρατόπεδο της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Δούρειος Ίππος όχι μόνο ιδεολογικός, θεωρητικός, σαν επιρροή και κυριαρχία του ατομισμού και του εγωϊσμού του καπιταλιστικού συστήματος πάνω στα άτομα, της έλλειψης εμπιστοσύνης στις μάζες και της απομόνωσής τους απ’ αυτές, αλλά -από ένα ιστορικο-κοινωνικό σημείο και μετά- σαν ΥΛΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑΣ ΚΑΣΤΑΣ. Αυτό το έχει εξηγήσει προβλεπτικά και συμπερασματικά, για ν’ αλλάξει’ αυτή την πραγματικότητα, ο Λέον Τρότσκι, κύρια στο έργο του «Προδομένη Επανάσταση». 

Το ότι δεν μπόρεσε η γραφειοκρατία να γίνει μια «νέα τάξη» -όπως είχε κατηγορηθεί και καταγγελθεί αντιμαρξιστικά από διάφορα ρεύματα της αριστεράς, ακόμα και της κομμουνιστικής-, αλλά αντίθετα έπεσε στην αστική τάξη, αποδείχνει ότι η κοινωνική ιστορία, αυτή της πάλης των τάξεων, βασισμένης στον κοινωνικο-οικονομικό ανταγωνισμό Κεφάλαιο-Εργασία, δεν γυρίζει πίσω. Δεν άφηνε περιθώρια για κάτι τέτοιο, αφού άλλωστε ταυτόχρονα η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στην κάθε χώρα και στον κόσμο, είναι αυτή που κινεί την ιστορία της ανθρωπότητας, τη διατηρεί στη ζωή και στην πρόοδο: σ’ αυτή τη φάση αντιμετωπίζοντας τη βαρβαρότητα τον πόλεμο και το φασισμό του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της τωρινής «ανώτερης» όσο και τελευταίας –χωρίς επιστροφή, σε άλλο καθεστώς κυρίαρχης τάξης και ατομικής ιδιοκτησίας- φάσης του καπιταλισμού και ταυτόχρονα προωθώντας τη Διαρκή –χωρίς «στάδια»- Σοσιαλιστική Επανάσταση, που ήδη έχει αρχίσει με τη Ρώσικη, 100 χρόνια πριν. Για τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη της Ανθρωπότητας, στην αταξική Σοσιαλιστική-Κομμουνιστική Κοινωνία της.

Είναι αυτή η «διεφθαρμένη» γραφειοκρατία που «άλωσε από τα μέσα» και τα όργανα της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας, τα εκφύλισε και τα διέλυσε, όπως έκανε με τα Σοβιέτ, και με κάθε άλλο όργανο Άμεσης Εργατικής και Λαϊκής Δημοκρατίας και Ανακλητότητας, Συμβούλια, Επιτροπές, Συνδικάτα, κτλ. στα Εργατικά Κράτη. Έκανε το ίδιο και στις καπιταλιστικές χώρες, όπου τα όργανα αυτά ήταν και είναι όργανα επέμβασης και Δυαδικής Εξουσίας της εργαζόμενης τάξης και όλων των καταπιεζομένων κι εκμεταλλευόμενων μαζών. Και η πιο αντιδραστική, αντεπαναστατική και αντικομουνιστική ενέργεια αυτής της ανά τον κόσμο διεφθαρμένης γραφειοκρατίας, με κέντρο της τη γραφειοκρατία της ΕΣΣΔ, ήταν το να «αλώσει από τα μέσα» και να διαλύσει τελικά το ανώτατο όργανο του προλεταριακού διεθνισμού, του «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ», την Κομμουνιστική Διεθνή! Αυτόν τον «εκ των ων ουκ άνευ όρο» για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, σε κάθε χώρα και παγκόσμια , ώστε να οργανωθεί και να προωθηθεί η Διαρκής και Συνεπής, Επιστημονικά Σοσιαλιστική Πορεία προς τη Νέα Κοινωνία. Χωρίς τις σημερινές οπισθοδρομήσεις στις οποίες οδηγεί κύρια ο «κατακερματισμός» των ΚΚ και «τα περισσότερα ΚΚ να μην μπορούν να ανταποκριθούν στην επίθεση του κεφαλαίου, του διεθνούς καπιταλισμού», όπως διαπιστώνουν σωστά οι Θέσεις της ΚΕ.  Είναι οι Διεθνείς, έτσι όπως τις πρότειναν  και τις οργάνωσαν οι δάσκαλοι του μαρξισμού και ο μαρξισμός-λενινισμός κι έτσι όπως πρέπει να Επανιδρυθεί η τωρινή Κομμουνιστική Διεθνής. Δεν υπάρχουν «νέες μορφές» σ’ αυτή την ιστορική πολιτική αναγκαιότητα κι επικαιρότητα, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση περιεχόμενο και μορφή ταυτίζονται στη Διάρθρωση και τη Λειτουργία της  Διεθνούς, σαν ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Κι αυτή πρέπει και μπορεί να είναι η κατεύθυνση του «διακριτού μαρξιστικού-λενινιστικού πόλου» στον οποίο πρωτοστατεί το ΚΚΕ, που δεν πρέπει να διακατέχεται από καμιά γραφειοκρατική διάκριση από άλλα κομμουνιστικά, εργατικά κι επαναστατικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα και κινήματα. Δεν θα έχει σκοπό «να χωρίσει τον κόσμο, αλλά να τον ενώσει», κάνοντας συνεχείς εκκλήσεις για οργάνωσή τους στα πλαίσια αυτής της Διεθνούς και στο μεταξύ κάνοντας Ενιαία Μέτωπα μαζί τους.

Άλλωστε εξαιτίας αυτών των αδυναμιών και τον λιποταξιών των πρώην και των νυν γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΚΚ, τα περισσότερα μέλη και στελέχη, αγωνιστές και πρωτοπόροι του παγκόσμιου κομμουνιστικού κι επαναστατικού κινήματος, βρίσκονται έξω από τα υπάρχοντα ΚΚ, δεν είναι οργανωμένοι σ’ αυτά, ακόμα κι όταν, σωστά, τα στηρίζουν τακτικά, εκλογικά και όχι μόνο. Ενώ άλλοι είναι οργανωμένοι στα ανά τον κόσμο χιλιάδες και χιλιάδες Κόμματα της Αριστεράς, κάθε απόχρωσης, όπου αυτοί συγκεκριμένα μάχονται για να τα οδηγήσουν στο μαρξισμό-λενινισμό!

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΝΩΣΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΚ, ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΞΗ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤ’ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΚΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ!!! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ, ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΚ ΚΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Είναι σ’ αυτά τα πλαίσια διάρθρωσης και λειτουργίας, όπου οι διαφορές και οι αντιθέσεις πάνω στην Τακτική, ακόμα και πάνω στη συγκεκριμένη κάθε φορά Πολιτική και Άμεσο (ελάχιστο-μέγιστο) Πρόγραμμα, για την οργάνωση και προώθηση της Διαρκούς Επαναστατικής και Σοσιαλιστικής Κοινωνικής Πορείας (με βάση πάντα την Ιδεολογία, τη Στρατηγική, και το  Πρόγραμμα του μαρξισμού-λενινισμού, του Επιστημονικού Σοσιαλισμού) συντίθενται, σε ανώτερο τις περισσότερες φορές επίπεδο, ή/και λύνονται, ξεπερνούνται συντροφικά αντιπαραθετικά, μέσα από το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό αυτής της λειτουργίας . Δεν υπάρχει καμιά «νέα μορφή» σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως ίσως θολά διαφαίνεται από τις Θέσεις της ΚΕ. Όπως και δεν υπάρχει καμιά αναγκαιότητα -και δυνατότητα άλλωστε-, για κατάργηση της  Λενινιστικής Τακτικής των Μετώπων, της Συντακτικής Συνέλευσης  και της Εργατο-Αγροτικής Κυβέρνησης (σημερινή μορφή της η Κυβέρνηση της Αριστεράς), όχι σαν ξεχωριστό «αστικό στάδιο», αλλά σαν μέρος αναπόσπαστο της «Ενιαίας Επαναστατικής Διαδικασίας», δηλαδή της Διαρκούς Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Μέτωπα που πολύ περισσότερο είναι αναγκαία κι επίκαιρα τώρα, όταν λόγω του «κατακερματισμού» και της «αδυναμίας των περισσότερων ΚΚ ν’ αντιμετωπίσουν την επίθεση του καπιταλισμού», έχουν στο μεταξύ αναπτυχθεί στην Ελλάδα και στον κόσμο πολιτικά κόμματα, ρεύματα, τάσεις και κινήματα της Αριστεράς, ακόμα και πιο «αριστερά» από πολλά ΚΚ, με τα οποία ΚΚ, σωστά, άλλωστε κάνει Μέτωπα και ΠΣΚΕΚ το ΚΚΕ. Αυτή τη σωστή προοπτική και κατεύθυνση περί Μετώπων, εκφράζει και η Απόφαση της τελευταίας ΠΣΚΕΚ, που εμείς επικροτούμε ουσιαστικά στο σύνολό της και τη δημοσιεύσαμε στο Περιοδικό μας «Κομμουνιστική Ενότητα».

Τώρα τα περισσότερα ΚΚ δεν μπορούν ν’ απαντήσουν στην επίθεση του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού γιατί, αντί μια εκλεγμένη και ανακλητή ηγεσία των ΚΚ να καθοδηγεί τα κοινωνικά και πολιτικά όργανα της εργατικής τάξης, για να προωθούν και να ελέγχουν, αυτά, την πορεία της ταξικής, επαναστατικής και σοσιαλιστικής πάλης και κατακτήσεων, των ίδιων των οργάνων της, όπως των ΚΚ, η γραφειοκρατική ηγεσία τα οδηγούσε και τα οδηγεί ακόμα, στη συγκράτηση, στην οπισθοδρόμηση και στη διάλυση, από τα μέσα κι από τα έξω και πάντα από τα πάνω, με την επιβολή και τον αυταρχισμό κάθε μορφής. Είναι γι’ αυτό που, έχοντας η γραφειοκρατία συμφεροντολογικές σχέσεις «συνύπαρξης» και συμβίωσης με τον καπιταλισμό, Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ και η εργατική τάξη πρέπει να πάρει στα χέρια της την πορεία της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας και του κόσμου, αλλά γι’ αυτό και των ίδιων των Κομμάτων της.

ΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥΣ

Η γραφειοκρατία μπόρεσε ν’ ανατρέψει το Εργατικό Κράτος και να εκφυλίσει και να διαλύσει πολλά από τα ΚΚ του Κόσμου, γιατί η εργατική τάξη δεν διέθετε το «ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟ ΚΟΜΜΑ-ΣΟΒΙΕΤ-ΔΙΕΘΝΗ» (Χ. Ποσάδας) , ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Ν’ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!!! Η Πολιτική Επανάσταση (Άμεση Δημοκρατία –που να λειτουργεί πραγματικά- στα όργανα επέμβασης και εξουσίας των μαζών), είναι μαζί με την Κοινωνική Επανάσταση (Κοινωνικοποίηση των Μέσων Παραγωγής και Διανομής), τα δύο αναγκαία, αναντικατάστατα, αλληλοσυνδεόμενα και πάντα επίκαιρα συστατικά της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού, στην κάθε χώρα και στον κόσμο. Αυτό μας δίδαξε κι εφάρμοσε ο μαρξισμός-λενινισμός. Στην ανισόμετρη, αλλά κάθε φορά και πιο συνδυασμένη, παγκοσμιοποιημένη, επέκταση και βάθεμα αυτής της επανάστασης. Είναι αυτό που ανέλυσε ο Λένιν, ότι η ιμπεριαλιστική, σήμερα λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», προετοιμάζει ταυτόχρονα «το πέρασμα σε ένα ανώτερο κοινωνικό καθεστώς, το Σοσιαλισμό». Κι αυτόν κατά συνέπεια κάθε φορά και πιο παγκοσμιοποιημένο. Κι είναι αυτή η φάση της κοινωνικής ιστορίας που διανύουμε, που πάντα είναι φάση της ταξικής, επαναστατικής και τώρα σοσιαλιστικής πάλης και κατακτήσεων, που άρχισε με τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση και συνεχίστηκε με τα Εργατικά και τα «Επαναστατικά Δημοκρατικά Κράτη» (προηγούμενος, κατά μεγάλο μέρος σωστός, χαρακτηρισμός του ΠΚΚ για Κράτη, αποτέλεσμα αντιιμπεριαλιστικής, αντιαποικιοκρατικής, εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης και της ύπαρξης και αλληλεγγύης του «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» σ’ αυτά) του κόσμου, που πάντα είναι ζωντανά, όσο κι επίκαιρα για την πραγματοποίησή τους, παρά την προδοσία των γραφειοκρατικών ηγεσιών.

Δεν υπάρχει καμιά φάση σοσιαλδημοκρατικού «υπερ-ιμπεριαλισμού» και «παγκόσμιας διακυβέρνησής του», ούτε βέβαια καμιάς παγκόσμιας «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας». Θέλησαν να την κατασκευάσουν με ιδεολογικά και πολιτικά υλικά, ιμπεριαλισμός και γραφειοκρατία, με την «ενιαία σκέψη», το «ενιαίο σπίτι», το «τέλος των ιδεολογιών, της ταξικής πάλης και της ιστορίας», με το ξεπούλημα των Εργατικών Κρατών, αλλά η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη στον κόσμο, βασισμένη στις παλιές εμπειρίες και κατακτήσεις και προωθώντας νέες, ΤΗΝ ΑΝΕΤΡΕΨΕ ΕΝ ΤΗ ΓΕΝΕΣΕΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΛΥΣΕ «ΕΙΣ ΤΑ ΕΞ ΩΝ ΣΥΝΕΤΕΘΗ». Και ο Μαρξισμός-Λενινισμός και ο Σοσιαλισμός είναι στην καθημερινή επικαιρότητα όσο ποτέ. Φτάνει να δει κανείς την αντικομουνιστική, μανιώδη και πολεμική στρατιωτική προετοιμασία και κινήσεις κι επιθέσεις του φασίστα Τραμπ ενάντια στα Εργατικά Κράτη, της Κίνας, της Κούβας, της Β. Κορέας, αλλά κι ενάντια στη Ρωσική Ομοσπονδία, άμεσα απαιτώντας να επιστρέψει την Κριμαία στην Ουκρανία! Την ίδια στιγμή αντίθετα η Ρωσία, έμμεσα πλην σαφώς, αναγνωρίζει τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ουκρανίας. Μια Ρωσική Ομοσπονδία που πάντα έχει κοινωνική βάση σοβιετική και κομμουνιστική, ισχυρά Κομμουνιστικά Κόμματα κι έναν Κόκκινο Στρατό, πάντα Σοβιετικό, υπερασπιστή της ανθρωπότητας, αλλά και των κατακτήσεων της ίδιας της ΕΣΣΔ, σταματώντας, μαζί με το σοβιετικό λαό, το πισωγύρισμα της «κομμουνιστικής» γκορμπατσοφικής και γιελτσινικής γραφειοκρατίας στον καπιταλισμό κι αντιστρέφοντας αυτή την πορεία σε αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική κατεύθυνση, κύρια σε συμμαχία με τη Λαϊκή Κίνα. Αρχίζοντας όπως είναι σωστό, αντικειμενικό, φυσικό, από τη Διεθνή σκακιέρα και πολιτική, -στην ουσία πάντα- ταξική, «διπολική», ενάντια στις πολεμικές και φασιστικές προετοιμασίες και δράσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, αμερικάνικου, ευρωπαϊκού και ιαπωνικού. Ενός ιμπεριαλισμού ίδιου κι αναπόφευκτα απαράλλακτου -κάθε φορά και πιο συγκεντρωμένων σε λίγες πολυεθνικές και στο χρηματιστικό τους κεφάλαιο, όσο και αντιτιθέμενες μεταξύ τους-  με την εποχή και την ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Σε μια συνεχιζόμενη –μέχρι την ανατροπή του ιμπεριαλισμού- «αν-ισορροπία τρόμου», που προκαλεί ο πόλεμος που προετοιμάζει και κάνει καθημερινά αυτός ο ιμπεριαλισμός, με όλες τις μορφές του, μαζί με όλες τις μορφές του φασισμού του -αντιδραστικά κι αντεπαναστατικά πραξικοπήματα, όπως στη Λατινική Αμερική πρόσφατα, δικτατορίες, εισβολές, κατοχές, όπως στην Παλαιστίνη και όλη τη Μέση Ανατολή, τη Λιβύη, κτλ.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Υπεύθυνοι γι’ αυτή τη συνεχιζόμενη «αν-ισορροπία τρόμου» δεν είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Κούβα, το Βιετνάμ, η λατινοαμερικάνικη, αραβική, αφρικανική, ασιατική επανάσταση και κράτη, οι εκμεταλλευόμενοι λαοί και έθνη του κόσμου, όπως δεν ήταν βέβαια και η ΕΣΣΔ και το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» πριν. Ο «τρόμος» είναι ιμπεριαλιστικός, η «αν-ισορροπία» είναι αποτέλεσμα του «αντίπαλου δέους» του, αποτέλεσμα του «δέους», του φόβου του ιμπεριαλισμού απέναντι στην ύπαρξη ακριβώς της παγκόσμιας και τοπικής αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής ταξικής πάλης και κατακτήσεων, μ’ επικεφαλής ακριβώς την Κίνα, τη Ρωσία (με σοβιετική και κομμουνιστική κοινωνική βάση), τη Β. Κορέα, την Κούβα, το Βιετνάμ και τις συνεργασίες και συμμαχίες τους, που διαρκώς επεκτείνονται και βαθαίνουν. Σε μια  πάλη και κατακτήσεις που δεν σταμάτησαν ποτέ, παρά την προδοσία της γραφειοκρατίας και παρά τη δυσφήμιση του σοσιαλισμού που έκανε αυτή, όταν δρούσε –και συνεχίζει δυστυχώς να δρα- ξεδιάντροπα στ’ όνομά του. Ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν χρειαζόταν, ούτε βέβαια ήθελε την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, των Εργατικών Κρατών, της Λαϊκής Κίνας, της Β. Κορέας, της Ρωσίας, για να κάνει τον πόλεμο: Είναι στη φύση του. Φαντάζεστε τί θα γινόταν λοιπόν αν δεν υπήρχε αυτό το «αντίπαλο –ταξικό- δέος»; Το υποτιθέμενο ιμπεριαλιστικό «ενιαίο σπίτι» θα είχε ήδη τιναχτεί στον αέρα, με τη βάρβαρη, πολεμική και φασιστική «ενιαία σκέψη και δράση» του «υπαρκτού» ιμπεριαλισμού!

Ο πόλεμος είναι μόνο στη μορφή ιμπεριαλιστικός και στην ουσία του είναι ταξικός και μάλιστα αντεπαναστατικός από τη μια κι επαναστατικός από την άλλη μεριά του ταξικού στρατοπέδου. Έτσι ήταν ακόμα και ο Α΄ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έστω κι αν ξεκίνησε ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και είχε τα αποτελέσματα που είχε, ανοίγοντας κι επεκτείνοντας τη Φάση των Σοσιαλιστικών Επαναστάσεων και Κατακτήσεων. Γιατί ο ταξικός πόλος και αγώνας των εργαζόμενων, των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων εθνών και λαών, είναι στην ουσία του Σοσιαλιστικός, ανεξάρτητα από τις ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΕΣ μορφές που παίρνει! ΤΕΤΟΙΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ, ΜΕ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΜΟΡΦΟΥΜΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ, ΔΥΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΑ!: «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ –ακόμα και προκαπιταλιστική, μεσαιωνική στη μορφή- ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ»! Αν ο ιμπεριαλισμός ήξερε ότι χωρίς τον πόλεμο δεν μπορεί να γίνει επανάσταση -αυτή η επανάσταση που τον ανατρέπει-, δεν θα τον έκανε ποτέ! Τον κάνει, γιατί είναι από τη φύση του ανταγωνιστικός με τις ανάγκες και δυνατότητες επιβίωσης και προόδου της ανθρωπότητας και πλέον γιατί η ανθρωπότητα κάνει την επανάσταση ενάντια σ’ αυτό. Έτσι κι αυτός προετοιμάζει και κάνει τον πόλεμο καθημερινά και με κάθε μορφή, ενάντια, κύρια πλέον, σ’ αυτή την επανάσταση, που γίνεται επίσης καθημερινά! Ανεξάρτητα από τις μορφές που παίρνει σήμερα ο πόλεμος, είναι στην ουσία του, πρέπει και μπορεί να είναι και στην Πράξη, στη συγκεκριμένη Μορφή του: «ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑ» …κι αυτό που θα νικήσει είναι Ο «ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» (Χ. Ποσάδας). Στο μεταξύ σε κάθε πόλεμο, καθημερινό και πολύμορφο (οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό, ηθικό, κοινοβουλευτικό, στρατιωτικό), αυτός που επιτίθεται πάντα είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και οι γνήσιοι πολιτικοί εκπρόσωποί του, κόμματα και κυβερνήσεις. Κάθε άμυνα, Αντίσταση σ’ αυτή την επίθεση (όπως την Αντίσταση της Ελλάδας και της Κυβέρνησης της Αριστεράς) τη στηρίζουμε κι όταν ακόμα δεν γίνεται με συνέπεια, σωστά και ολοκληρωμένα, ακόμα κι όταν κάνει υποχωρήσεις, ακριβώς για να την κρίνουμε, να την κριτικάρουμε, αλλά κύρια, βασισμένοι στην κοινωνική βάση όλης της Αριστεράς αλλά και όλων των μαζών, καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων από το σύστημα, να τη σπρώξουμε και να την ανυψώσουμε σε Ρήξη και Ανατροπή του πάντα επιτιθέμενου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΥΝΟΜΕΝΟ. ΚΙ Ο ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ. ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΕΙΑ-ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠ’ ΑΥΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΤΙΘΕΜΕΝΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. Τη στήριξη σ’ αυτή την Αντίσταση των εθνών και λαών έκανε το δικό μας πολιτικό Ρεύμα, απέναντι σε όλες τις ταξικές έτσι κι αλλιώς συγκρούσεις, ιμπεριαλιστικές επιθέσεις από τη μια και ταξικές Αντιστάσεις στον κόσμο από την άλλη, όπως στην Ελλάδα: από την Αντίσταση του ΕΑΜ, μέχρι την Αντίσταση της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ στον ιμπεριαλισμό! Όταν αυτή η ταξική Αντίσταση δεν προχωράει στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ! Τέτοια παρόμοια αντεπαναστατική στάση, σε άλλο βέβαια ανώτερο επίπεδο, είχαν κάποιοι λεγόμενοι «τροτσκιστές», μη στηρίζοντας το ΕΑΜ.

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ

Ήταν μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία ανθρώπων, αναρριχημένων στις κορυφές των ΚΚ, αυτές που έκαναν όλες τις ανατροπές στα Εργατικά Κράτη και τα ΚΚ, μέσα, έξω και πάνω από Συνέδρια και Ολομέλειες, χωρίς ίχνος εσωτερικής κομματικής δημοκρατίας και ελέγχου. Αφού δεν εφάρμοζαν καμιά από τις προηγούμενες Αποφάσεις, χωρίς καν να δοκιμαστούν αυτές στην Πράξη, τις άλλαζαν «σαν τα πουκάμισα», στην κατεύθυνση της ολικής αναθεώρησης του μαρξισμού-λενινισμού. Πολλές φορές αναθεωρώντας ακόμα και τη «Θεωρία» του, δηλαδή την ιδεολογία, τη στρατηγική, το πρόγραμμα, την πολιτική, την τακτική, την οργάνωση του μαρξισμού-λενινισμού και πάντα σχεδόν  τη Δράση, την «Πράξη» του.

Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των κομμουνιστών αγωνιστών και πρωτοπόρων, μέσα κι έξω από τα ΚΚ, μαζί με τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους περιθωριοποιημένους από το σύστημα, οργανωμένους, ενταγμένους  ή ανένταχτους στις εκατομμύρια πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές οργανώσεις τους και μαζί με τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεσμένους από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό λαούς και έθνη του κόσμου, ακόμα και στις πιο «αναπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες, είναι αυτοί που κράτησαν ολοζώντανο το Εθνικό, Τοπικό, Ηπειρωτικό και Παγκόσμιο Ταξικό, Επαναστατικό και Σοσιαλιστικό προτσές, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ασία κι από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική. Και βέβαια κράτησαν και προώθησαν τη συνειδητή, επιστημονική σοσιαλιστική αντιπροσώπευση και καθοδήγηση αυτού του προτσές, το Μαρξισμό-Λενινισμό, 150 χρόνια από την επεξεργασία και συγγραφή από τον Μαρξ του έργου του «Το Κεφάλαιο» και 100 χρόνια από την εφαρμογή του, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, από τους Λένιν-Τρότσκι, τους Μπολσεβίκους και τη Ρώσικη Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ο «κατακερματισμός» των Κομμουνιστικών –και όχι μόνο- Κομμάτων, Τάσεων και Ρευμάτων της εργατικής τάξης και της Αριστεράς, οφείλεται στη γραφειοκρατία, στις «διαγραφές» της, αλλά και στην απόρριψή της από τους κομμουνιστές μέλη τους, που πάντα αναζητούν την οικοδόμηση πραγματικών, γνήσιων οργάνων της ταξικής πάλης και της Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Αλλά η ύπαρξή τους, ο πολλαπλασιασμός τους σε όλο τον κόσμο και η αναζήτηση για ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ, σε όλο το φάσμα της Θεωρίας και της Πράξης του και άμεσα επιστροφή στα Μέτωπα και στις συνεργασίες τους, στην ενότητά τους και στο «Προλετάριοι όλων των χωρών Ενωθείτε!», οφείλεται ακριβώς σ’ αυτούς που απορρίπτουν αυτή τη γραφειοκρατία και κύρια οφείλεται στην κομμουνιστική πρωτοπορία. Στην «Κρίση Ανόδου» των ΚΚ, προωθούν με κάθε τρόπο, ακόμα και με λάθη, τη διέξοδο και τη Μετάβαση από το γραφειοκρατικό σφετερισμό των Κομμάτων, σε «Κόμματα της Κομμουνιστικής Πρωτοπορίας», όπως το πρόβαλε και το πρότεινε ο Λένιν για το Μπολσεβίκικο Κόμμα. Κομμουνιστική πρωτοπορία και γραφειοκρατική ηγεσία, είναι δυο ταξικές πολιτικές οντότητες απόλυτα ανταγωνιστικές: ή η μία ή η άλλη. Η πρώτη για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση, η άλλη για την τελική προδοσία της!

Σ’ αυτή την κομμουνιστική πρωτοπορία οφείλεται, κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος, το ιστορικό κοινωνικο-πολιτικό γεγονός, ότι διατηρούνται στην Εξουσία Κρατών του κόσμου τα Κομμουνιστικά Κόμματα, μ’ επικεφαλής το μεγαλύτερο του κόσμου, το ΚΚ της Κίνας, όσο αφορά τον αριθμό των δεκάδων εκατομμυρίων μελών και στελεχών του και το ΚΚ της Κούβας, όσο αφορά την κομμουνιστική διεθνιστική ποιότητα, που γίνεται καθημερινά ποσότητα, με το παράδειγμα και την αλληλεγγύη σε εκατομμύρια αγωνιστές επαναστάτες και κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο. Είναι αυτή η διατήρηση των ΚΚ στην εξουσία αυτών των χωρών που διατηρεί και το μεγάλο μέρος της οικονομίας στα χέρια του κράτους και γι’ αυτό συνεχίζουμε να τα χαρακτηρίζουμε Εργατικά Κράτη, έστω και «ιδιόμορφα». Γιατί διατηρείται κι εκεί η γραφειοκρατία σ’ αυτά τα ΚΚ και όλες οι φιλοκαπιταλιστικές τάσεις και φιλοδοξίες της, που δεν μπόρεσε να τις κάνει πραγματικότητα, ανάμεσα στ’ άλλα ακριβώς γιατί αυτά τα ΚΚ και η πρωτοπορία τους αντιστάθηκαν σ’ αυτό, στηριγμένα στην καλύτερη λειτουργία τους, στο πιο πρόσφατο της επανάστασής τους και στην ικανή και αναγκαία αντίστασή τους στην ανοιχτά προδοτική σοβιετική γραφειοκρατία, που προσπάθησε λίγο πριν από τη δική της πτώση στον καπιταλισμό, να «αλώσει από τα μέσα» και τη Σοσιαλιστική Κούβα και τη Λαϊκή Κίνα, με επανειλημμένα ταξίδια της εκεί και με εσωτερικές αναταραχές, όπως στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο! Έτσι τώρα, το γεγονός ότι σ’ αυτά τα Εργατικά Κράτη, υπάρχουν αρκετοί ξένοι και πολύ λίγοι ντόπιοι καπιταλιστές, ακόμα και ξένοι ιμπεριαλιστές, με τις επιχειρήσεις τους και το χρηματιστικό τους κεφάλαιο, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΤΙ ΣΑΝ ΧΩΡΕΣ, ΣΑΝ ΚΡΑΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ! Και να ήθελε η γραφειοκρατία, σε συμμαχία με τον παγκόσμιο καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να κάνει κάτι τέτοιο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙ Ο ΛΕΝΙΝ, εδώ και έναν αιώνα, επαληθευμένος χιλιάδες φορές. Το ίδιο ισχύει, σε διαφορετική κλίμακα, ανισόμετρα και συνδυασμένα και για τη Ρωσική Ομοσπονδία. Παρόλο που εκεί την εξουσία δεν την έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα (αν και όλα τα ΚΚ εκεί στηρίζουν απόλυτα σχεδόν τον Πούτιν και την Κυβέρνησή του , σωστά, στη Διεθνή Πολιτική της Ρωσίας), 1) ένα πολύ μεγάλο μέρος της Οικονομίας της, της παραγωγής και της διανομής είναι στα χέρια του κράτους και 2) για να μπορέσει να γίνει ιμπεριαλιστική χώρα θα πρέπει πρώτα να επιστρέψουν σ’ αυτή τα τρισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δολάρια που πρόσφερε η ΕΣΣΔ σε διεθνιστική βοήθεια στις χώρες, στους λαούς και στις επαναστάσεις τους , στα υπόλοιπα πρώην Εργατικά Κράτη, όπως επίσης και οι στρατιωτικές δαπάνες της, ΣΕ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ, αλλά κι αυτά που της αφαιρέθηκαν με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την απόσπαση των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών! Η υπεραξία που παρήγαν οι σοβιετικοί πολίτες, κατά ένα μεγάλο μέρος πήγαινε σ’ αυτή τη Διεθνιστική Αποστολή της ΕΣΣΔ, μεγάλο μέρος της οποίας στη συνέχεια, λόγω ακριβώς της ύπαρξης της αντεπαναστατικής γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ, των άλλων Εργατικών Κρατών της Ευρώπης, αλλά και των Κρατών που πριν βοηθούσε, το καρπώθηκε τελικά, έμμεσα πλην σαφώς,  ο ΥΠΑΡΧΩΝ, «ΥΠΑΡΚΤΟΣ» ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, πάντα και ανεπίστρεπτα –μέχρι να καταργηθεί- αμερικάνικος, δυτικοευρωπαϊκός και ιαπωνικός.

Δεν είναι μόνο η αμείλικτη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του ιμπεριαλισμού, η ολοκληρωτική τελική, ακροτελεύτια, επιθανάτια κρίση αποσύνθεσής του, που τον αναγκάζει αναπόφευκτα να προετοιμάζει και να κάνει τον πόλεμο και το φασισμό -πράγμα που ανάμεσα στ’ άλλα δεν επιτρέπει και την εμφάνιση και αύξηση άλλων «ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και συμμαχιών», όταν τείνει να εξαφανίζει ακόμα και ήδη υπάρχοντες «μικρούς» ιμπεριαλισμούς της «αλυσίδας» του, π.χ. τον ιταλικό-. Είναι και το γεγονός ότι η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη υπάρχει για να οξύνει, εντείνει αυτή την κατάσταση στον ιμπεριαλισμό και για να προετοιμάζει και να προωθεί την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, πράγμα που αναγκαστικά, αναπόφευκτα σ’ αυτή την κατεύθυνση, σημαίνει την στρατιωτική, πολεμική προετοιμασία αυτής της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό. ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΚΑΙ Ν’ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ, έστω και γραφειοκρατικά ή και σαν καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες καπιταλιστικές χώρες, όπως είναι και η Ελλάδα και ο λαός της –πράγμα που δεν αλλάζει επειδή υπάρχουν πολλοί έλληνες καπιταλιστές και τοκογλύφοι, μέτοχοι του ιμπεριαλισμού και πολιτικό και στρατιωτικό προσωπικό που τον στηρίζει, όταν η μορφή της εκμετάλλευσης και καταπίεσής της σαν χώρα και σαν λαός, παίρνει ακόμα και τη μορφή της «αποικίας χρέους»-); Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα ξεκαθαρίζει το δίλημμα για το ποια θέση πρέπει να πάρουμε σ’ έναν πόλεμο. Όπως είπαμε ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ, ΑΜΦΙΤΑΛΑΝΤΕΥΣΗ, ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ «ΥΠΑΡΚΤΟ» ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ηθελημένα ή αθέλητα, ηλίθια (ένα από τα χαρακτηριστικά της γραφειοκρατίας). Κι επί πλέον, είναι αυτό το υπαρκτό, αντιιμπεριαλιστικό αντικειμενικά –τρίτος δρόμος, πόλος δεν υπάρχει- «αντίπαλο δέος», όπως και πριν, με την ΕΣΣΔ και το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» και με ανώτερη βέβαια τότε μορφή, που κάνει ώστε «ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο –και ιδιαίτερα τον Παγκόσμιο-όπου, όταν και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τον κάνει και δεν προετοιμάζεται γι’ αυτό. Αυτός είναι ο στρατιωτικός, πολεμικός στόχος των «μερικών πολέμων» που κάνει σε όλο τον κόσμο, μαζί με τους λεγόμενους γεωπολιτικούς, στρατηγικούς, οικονομικούς στόχους του κι αυτό καθορίζει τη στάση μας σ’ αυτούς, όπως στη Συρία, τη Λιβύη, τη Μέση Ανατολή, τον Ειρηνικό, Ατλαντικό, Ανταρκτική, κτλ.

Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ, ΟΙ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ» ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ, ΠΟΛΥΜΟΡΦΗ, ΑΛΛΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ.

Με άλλη ιστορική, πολιτική και στρατιωτική διάσταση και συνέπειες, μπορούμε να πούμε ότι, το λάθος της σταλινικής γραφειοκρατίας, δεν ήταν ότι «συμμάχησε» πότε με το ένα μέρος του ιμπεριαλισμού και πότε με το άλλο, στα πρόθυρα και στη διεξαγωγή του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, χρησιμοποιώντας τις αντιθέσεις τους, αλλά το ότι –αυτό εγκληματικό κι αντεπαναστατικό «λάθος»- υποτάχτηκε σ’ αυτές, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια την ΕΣΣΔ και στη συνέχεια –ανάμεσα στ’ άλλα διαλύοντας την 3^η Κομμουνιστική Διεθνή- προδίδοντας επαναστάσεις σε πολλές χώρες, κύρια της Ευρώπης, με συνένοχες βέβαια τις γραφειοκρατίες τους εκεί. Αυτό δείχνει ότι η αντικειμενική ή/και συνειδητή, συμφεροντολογική, «συνύπαρξη» και συμβίωση της γραφειοκρατίας με τον ιμπεριαλισμό, μέχρι τον επόμενο πόλεμο, καθόλου δεν σημαίνει από τη μεριά της «επαναστατικές συνθήκες» κι επανάσταση τότε, αλλά αντίθετα προδοσία της. Είναι την κρίσιμη στιγμή που αποκαλύπτεται όλος ο αντιδραστικός κι αντεπαναστατικός ρόλος της γραφειοκρατίας. Για παράδειγμα: η αντεπαναστατική ανατροπή στην ΕΣΣΔ ξεκίνησε στα πρόθυρα και στην προώθηση της πραγματικής επιστροφής στο μαρξισμό-λενινισμό στην ΕΣΣΔ, αλλά και της Ολόπλευρης Ενότητας και Συμμαχίας ΕΣΣΔ-Λαϊκής Κίνας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την πολεμική προετοιμασία και δράση του! Έτσι όπως όλο αυτό το προτσές της «Ιστορικής Επανασυνάντησης με το Μαρξισμό-Λενινισμό» (Χ. Ποσάδας) εκφράστηκε από το ΚΚΣΕ τότε, κύρια με ηγέτη τον Αντροπόφ! Γι’ αυτό και τον δολοφόνησαν! Αλλά η κοινωνικο-πολιτική ιστορία της ανθρωπότητας επιστρέφει αμείλικτα σ’ αυτή την αναγκαία Αντιιμπεριαλιστική, αλλά και Σοσιαλιστική Συμμαχία, έστω και με άλλη –για την ώρα- αντικειμενική μορφή, μέχρι τη συνειδητή επιστροφή στο Μαρξισμό-Λενινισμό, στο «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνή», τόσο στην Κίνα, στη Ρωσία και σε όλα τα υπαρκτά και προσεχή Εργατικά Κράτη.

Καμιά επανάσταση, σε όλη την πορεία της κοινωνικής ιστορίας της ανθρωπότητας, που πάντα ήταν και είναι –μέχρι την αταξική κοινωνία-  ιστορία της ταξικής πάλης, δεν περίμενε τις «επαναστατικές συνθήκες». Τις δημιουργούσε, τις χρησιμοποιούσε και τις υλοποιούσε στην Πράξη (έστω κι αν στη συνέχεια αποτύγχανε, για να χρησιμοποιήσει η επόμενη την εμπειρία και τα μαθήματα της προηγούμενης, όπως μας δίδαξαν κι έκαναν οι δάσκαλοι του μαρξισμού). Και στη σημερινή φάση  συνειδητοποιεί άμεσα ότι υπάρχουν (η πρωτοπορία της, αλλά και οι μάζες του κόσμου, «ώριμες για το σοσιαλισμό», έτσι όπως τις είχε ήδη «δει» ο Λένιν, στο έργο του «Κράτος κι Επανάσταση») εδώ και έναν αιώνα. Ακόμα και εδώ και 150 χρόνια, όταν οι Μαρξ και Ένγκελς διατύπωσαν το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» («Κομμουνιστικό Μανιφέστο» που σημαίνει Διακήρυξη και κήρυξη της Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης!).

Αυτές οι συνθήκες υπάρχουν, σαν αναπόφευκτη συνέπεια της ταξικής πάλης, που είναι πολιτική κι επαναστατική, σοσιαλιστική σ’ αυτή τη φάση, απ’ όποιο επίπεδο κι αν ξεκινάει και γίνεται. Πρώτα πρώτα γιατί, όπως και σε κάθε προηγούμενη ριζική αλλαγή κοινωνικού καθεστώτος, από τη δουλοκτησία στη φεουδαρχία κι από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, έρχεται μια στιγμή –και τώρα έχει έλθει με τον «ιμπεριαλισμό που σαπίζει» (Λένιν)- όπου «ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ –«επαναστατούν»- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΔΟΣΜΕΝΕΣ – τώρα καπιταλιστικές - ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗΣ» (Μαρξ-Ένγκελς-«Κεφάλαιο»-«Μανιφέστο»). Είναι αυτή μόνο η οικονομική, αντικειμενική βάση αυτών των «ώριμων για το σοσιαλισμό» επαναστατικών συνθηκών, που μαζί με την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κατακτήσεων του 20^ού αιώνα, έγιναν οι βάσεις για την Πολιτική, Κοινωνική και Πολιτιστική-Ηθική σοσιαλιστική ανατροπή κι αντικατάσταση ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΟΜΩΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, «ΕΧΕΙ ΑΝΑΧΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΗΓΕΣΙΑΣ». Είναι η επαληθευμένη απ’ άκρη σ’ άκρη Σκέψη και Δράση (Ίδρυση 4^ης Διεθνούς) του Λ. Τρότσκι, μέρος της οποίας, ολοφάνερα, υιοθετεί σωστά το ΚΚΕ. Παραπέρα, η έλλειψη μαρξιστικής-λενινιστικής ηγεσίας, δημιούργησε αναπόφευκτα άλλες επαναστατικές ηγεσίες, έστω και παροδικές, κάθε απόχρωσης. ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΚΚ, ΤΟ ΠΚΚ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ!

Δεν είναι καθόλου σωστό να ψάχνουμε για πολεμικές αφορμές ή άλλες «περιστασιακές επαναστατικές συνθήκες» για να κάνουμε την επανάσταση, όταν ζούμε στην τωρινή εποχή, στην «ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ» εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Ο επαναστατικός κύκλος Πόλεμος-Επανάσταση-Πόλεμος, μετά τον Πρώτο και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμφάνιση των πολλών Εργατικών κι Επαναστατικών Δημοκρατικών Κρατών, έχει τώρα αντικατασταθεί από τον κύκλο Επανάσταση- Πόλεμος-Επανάσταση. Πράγμα που ανάμεσα στ’ άλλα σημαίνει ασφυξία και αδυναμία του ιμπεριαλισμού στον πόλεμο που κάνει καθημερινά, να γυρίζει μπούμερανγκ ενάντιά του -όπου επιχειρεί αυτό τον πόλεμο και το φασισμό- κι έτσι λιγότερα πολεμικά δεινά για την ανθρωπότητα, τόσο τώρα, όσο και στον παγκόσμιο πόλεμο που προετοιμάζει ο ιμπεριαλισμός. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, θα διαπιστώσει ότι ο ιμπεριαλισμός, τις τελευταίες δεκαετίες, επενέβη πολεμικά και φασιστικά ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ενάντιά του, με κάθε μορφή! Είναι μια ξεκάθαρη επιβεβαίωση της ανάλυσης και της πρόβλεψης του μαρξιστή-λενινιστή δασκάλου Χ. Ποσάδας, ότι «ο ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο όταν, όπου και όπως θέλει». Αυτό ΤΟ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! Έτσι κι αλλιώς, σ’ αυτή τη φάση ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και φασισμός –­χωρίς πια κοινωνική βάση και στήριγμα, ούτε καν υπολογίζοντας σ’ ένα σταθερό και πλήρως υποταγμένο σ’ αυτόν στρατιωτικό προσωπικό- είναι Διαρκής (άρα και μ’ αυτή την έννοια και οι «επαναστατικές συνθήκες»), γι’ αυτό και η Επανάσταση είναι Διαρκής, Σοσιαλιστική, πραγματικά χωρίς «αστικό στάδιο». Απλά αυτό το «αστικό στάδιο» το καθοδηγεί –όπου χρειαστεί- ή και το «πηδάει» άμεσα, κάνοντας «άλμα» προς το Σοσιαλιστικό «Στάδιο». Είναι γι’ αυτό το τελευταίο που κατηγορούν το ΚΚΕ σαν «τροτσκιστικό», αλλά εμείς, ο πραγματικός τροτσκισμός και όσοι μαζί με το ΚΚΕ προσπαθούμε να συνεχίσουμε το μαρξισμό-λενινισμό, λέμε ότι «το αστικό στάδιο δεν εξορκίζεται με τα λόγια, με τη Θεωρία, αλλά ξεπερνιέται στην Πράξη»: Με τη διαλεκτική ενότητα Επαναστατικής Ιδεολογίας, Στρατηγικής, Προγράμματος, Πολιτικής, Τακτικής, Οργάνωσης και Δράσης. Διαφορετικά μετατρέπεται σε Σεκταρισμό-Μαξιμαλισμό, ενώ στην Πράξη υπάρχει και βρικολακιάζει το «αστικό στάδιο», όπου και φωλιάζει ο οπορτουνισμός της γραφειοκρατικής ηγεσίας κάθε απόχρωσης και κάθε κοινωνικού, συνδικαλιστικού και πολιτικού ταξικού χώρου κι επιπέδου!

ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές και η «άλωση από τα μέσα» των ΚΚ του κόσμου, όχι μόνο δεν σήμανε «το τέλος των ιδεολογιών και της ταξικής πάλης», αλλά αντίθετα σήμανε μια νέα ταξική κι επαναστατική έκρηξη σε όλο τον κόσμο, πολλαπλασιασμό των ΚΚ και όλων των παλιών και νέων κομματικών και πολιτικών τάσεων και ρευμάτων της Αριστεράς, Κομμουνιστικής, Σοσιαλιστικής, Ριζοσπαστικής, Οικολογικής, Εξωκοινοβουλευτικής, ένα τεράστιο παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό κίνημα, με Συναντήσεις, Ομάδες, Φόρουμ και Σεμινάρια, βασισμένα σίγουρα στο σοσιαλισμό και πολλά στο μαρξισμό-λενινισμό και που όλα είχαν κι έχουν μια κοινή, παλιά-νέα ιδεολογία: «Ένας άλλος Κόσμος είναι Εφικτός, ο Σοσιαλιστικός». Η Λατινική Αμερική δεν ήταν η μοναδική ήπειρος που είχε και συγκεκριμένη, κυβερνητική και κοινωνική έκφραση αυτής τη πραγματικότητας. Κι όλο αυτό απέναντι κι ενάντια στη νέα «ιδεολογία» του ιμπεριαλισμού, που βασικά συνένωνε δύο σε ένα: αντιλαϊκό πόλεμο και φασισμό, στον Νεοφιλελευθερισμό, στερημένο ταυτόχρονα από οποιαδήποτε σταθερή κοινωνική, ακόμα κι εκλογική βάση στα λαϊκά λεγόμενα στρώματα, στα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα έθνη και λαούς. Μια ιδεολογία εγκλωβισμένη στις κορυφές του συστήματος και στις διαμάχες τους. Κορυφές «ανίκανες έτσι να κυβερνήσουν όπως πριν», λαούς και έθνη που «δεν θέλουν με κανένα τρόπο να κυβερνώνται όπως πριν». Είναι σχολαστική πλέον οποιαδήποτε συζήτηση για «επαναστατική κρίση και συνθήκη», αφού αυτή η λενινιστική σχέση είναι ολοφάνερη σε όλο τον κόσμο.

Η λεγόμενη «Νέα Τάξη» δεν ήταν παρά μόνο η «νέα» ταξική σύγκρουση συστήματος ενάντια σε σύστημα, που μέσα στ’ άλλα διευκολύνει την Τέχνη της Πολιτικής και της Τακτικής των μαρξιστικών-λενινιστικών Κομμάτων, Ρευμάτων και Τάσεων, γιατί έχει ξεκαθαρίσει το Τοπίο και τα Χρώματά του! Ποιο είναι το Μαύρο, το Γκρίζο, το Θολό (καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός και «συνύπαρξη» και συμβίωση της γραφειοκρατίας μαζί του) και ποια είναι τα Καθαρά Χρώματά της, αυτά της Φύσης, της Κοινωνίας, ακόμα και του Σύμπαντος, της Ύπαρξής τους και της Αέναης και Κοινής-«Ενιαιομετωπικής» Προόδου τους, απέναντι στην καπιταλιστική καταστροφή. Ο Επιστημονικός Σοσιαλισμός, η Οικονομική και Κοινωνικο-Πολιτική Επιστήμη του Μαρξισμού-Λενινισμού, μπορεί με την απαραίτητη Τέχνη της, όχι μόνο να ιχνογραφήσει και να ιχνηλατήσει το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά και να το χρωματίσει με τα καλύτερα χρώματα, με τα «χίλια λουλούδια» της, που όλα αρνούνται, ανταγωνίζονται στο ταξικό έδαφος, μαραίνουν και ξεραίνουν, καταργούν τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό και ταυτόχρονα μπορούν ν’ αποτελέσουν τα στοιχεία για τη Δημιουργία του Τοπίου της Νέας, Αταξικής, Σοσιαλιστικής-Κομμουνιστικής Κοινωνίας. Ένα Τοπίο όπου, από τώρα, υπάρχει θέση ακόμα και για κερδισμένα από την επανάσταση στοιχεία του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας! Όχι όμως σαν τάξη και σαν κάστα. «Καλός καπιταλισμός» -και γραφειοκρατία- είναι μόνο αυτός που καταργείται, στην Πορεία Μετάβασης προς το Σοσιαλισμό!

Ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να προωθηθεί και να οικοδομηθεί, χωρίς τη ΜΕΤΑΒΑΣΗ σ’ αυτόν, «ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ Σ’ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ». Αλλά κι αν μείνουμε στη ΜΕΤΑΒΑΣΗ δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ σ’ αυτόν. Κι αυτό δεν είναι ένα ζήτημα μόνο Θεωρητικό, δεν αποφασίζεται με τη σωστή Επαναστατική Θεωρία, αλλά βρίσκει διέξοδο με την επαναστατική (προς τα μπρος) ή αντεπαναστατική (προς τα πίσω) Πράξη. Αυτό έγινε ακόμα και με τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, δηλαδή τα Εργατικά («Σοσιαλιστικά Κράτη»). Ο Τρότσκι και ο γνήσιος τροτσκισμός, βασισμένος στο μαρξισμό-λενινισμό, είχε χαρακτηρίσει τα Εργατικά Κράτη, τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, σαν ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Όχι για να μειώσει την αξία τους, αλλά αντίθετα για να δείξει ποιος είναι ο δρόμος, η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ. Δηλαδή όχι άλλος από το «Μπολσεβίκικο Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», κατάργηση κάθε υπολείμματος του παλιού καθεστώτος εκεί, αλλά και επέκταση της σοσιαλιστικής επανάστασης στον κόσμο. Για «εξαγωγή» της κατηγόρησαν τον Τρότσκι, αν και αυτή η «εξαγωγή» έγινε από την ΕΣΣΔ στα Εργατικά Κράτη της Ευρώπης, μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν ήταν καθόλου εξαγωγή, με ιστορική κοινωνική ταξική έννοια. Το Εργατικό, σαν Κράτος διατηρούσε ακόμα και μορφές ιδιοκτησίας καπιταλιστικές, αστικές και μικροαστικές , π.χ. ακόμα και με τη ΝΕΠ στην ΕΣΣΔ, όταν ο Λένιν χαρακτήριζε τότε την Οικονομία της σαν «κρατικό καπιταλισμό», ενισχύοντας ταυτόχρονα Πολιτικά και Κοινωνικά τη Δικτατορία του Προλεταριάτου . Ήταν ένας οικονομικός χαρακτηρισμός  που ο Τρότσκι τον κατήργησε στη συνέχεια, εξαιτίας της καθολικής κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής και διανομής, που ακολούθησε και μετά το θάνατο του Λένιν. Το Εργατικό Κράτος διατηρούσε επίσης αστικές μορφές Διανομής. Πρόκειται για ένα Κράτος ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ, που περιέχει στοιχεία τόσο του παλιού καθεστώτος όσο και του νέου. Για παράδειγμα, στην πραγματικότητα ποτέ στα Εργατικά Κράτη δεν εφαρμόστηκε ούτε καν η αστική αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του». Ιδιαίτερα με τη γραφειοκρατία, αντίθετα, η διανομή γινόταν σύμφωνα με την ικανότητα να κλέβει αυτή και να σφετερίζεται τον πλούτο της χώρας, αυτόν που παρήγαν οι εργαζόμενοι της πόλης και της υπαίθρου (άλλος ένας αστικός άλλωστε και όχι «σοσιαλιστικός» διαχωρισμός). Επίσης στοιχεία του παλιού καθεστώτος διατηρούνταν –αναγκαστικά απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολεμική προετοιμασία κι επιθετικότητα ενάντια στην ΕΣΣΔ, τα Εργατικά Κράτη και όλη την ανθρωπότητα- με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όταν αυτό δεν είναι καθόλου χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού. Το αντίθετο μάλιστα. Σημαίνει κατάργηση του στρατιωτικού και κάθε άλλου μέσου καταναγκασμού. Ταυτόχρονα αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός στερούσε εθνικό πλούτο και αγαθά από τους λαούς των Εργατικών Κρατών. Από την άλλη όμως  γνωρίζουμε όλοι ότι στα Εργατικά Κράτη ήταν εκεί όπου εφαρμοζόταν κι εφαρμόζεται, σε μεγάλο βαθμό, η κομμουνιστική αρχή για τις σοβιετικές μάζες, αλλά και για τους λαούς που βοηθούσε: «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι άλλη μια έκφραση του ΑΝΙΣΟΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΟΥ ΠΡΟΤΣΕΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ, όπου ήδη υπάρχουν τα οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά μέσα και βάσεις για την εφαρμογή αυτής της κομμουνιστικής αρχής.

Ήταν και είναι η Επαναστατική Σοσιαλιστική Πράξη αυτή που οδηγεί ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΑ προς το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό και ήταν και είναι η αντεπαναστατική, καπιταλιστική-γραφειοκρατική Πράξη, αυτή που οδηγεί ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΑ προς τον καπιταλισμό. Και οι δύο Πράξεις, δεν επιτρέπουν πια να γίνει αυτή η ΜΕΤΑΒΑΣΗ «ξεχωριστό στάδιο», έστω κι αν βρισκόμαστε σ’ αυτή τη ΜΕΤΑΒΑΣΗ, Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΦΑΣΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ-ΠΟΛΕΜΟ-ΦΑΣΙΣΜΟ, ΣΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΡΚΗ ΠΡΟΟΔΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ. Και τα δύο ταξικά στρατόπεδα δεν επιτρέπουν καμιά σταθερότητα «σταδίου» σ’ αυτή τη ΜΕΤΑΒΑΣΗ.

Ευχόμαστε το 20^ό Συνέδριο του ΚΚΕ να σημάνει μια πραγματική εφαρμογή του μαρξισμού-λενινισμού και μια ώθηση στην επιστροφή όλων των ΚΚ και των Συναντήσεών τους σ’ αυτόν. Μακριά από κάθε απομόνωση του ΚΚΕ από όλα τα υπάρχοντα ΚΚ και βασισμένη στη μελέτη κι εφαρμογή όλου του βασικού έργου των μαρξιστών δασκάλων μας, γραπτού κι επαναστατικού, μέσα από Διαρκείς , Εθνικές, Τοπικές και Παγκόσμιες Σχολές Κομματικών Στελεχών και Μελών, ΜΕ ΚΥΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ 4 ΠΡΩΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΗΣ 3^ης ΔΙΕΘΝΟΥΣ, όσο ζούσε ο Λένιν. ΑΦΟΥ ΕΚΕΙ, ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΠΡΕΠΕΙ Ν’ ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ Η ΚΥΡΙΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

ΕΚΚ (Τ-Π), 15-3-2017